คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 16
ณ สถานที่เที่ยวกลางคืนที่เปิดเพลงเสียงดังอึกทึก ยูยะเดินตรงดิ่งขึ้นไปยังชั้นสองแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องในสุดของร้าน เขาจ้องหน้าบุคคลที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นด้วยสายตาลุกวาว ไทสุเกะเงยหน้ามองแล้วยิ้มซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ยูยะเห็นแล้วอยากจะต่อยให้ปากแตกเสียจริงๆ
“ฉันว่าแล้วว่าแกต้องมาทาคากิ ว่าไง ตกลงยอมแล้วใช่มั้ย”
“ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรคุณหนูอีก ผมจะทำ แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย”
ไทสุเกะหัวเราะ “รอดตายครั้งแรกไปแล้วยังคิดว่าครั้งนี้แกจะหนีรอดอยู่อีกเหรอทาคากิ” ปฏิกิริยาของยูยะยังคงนิ่งอยู่ ไทสุเกะมองแล้วยิ้มอย่างหมั่นไส้ “แกเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะทำงานนี้ได้โดยไม่เหลือร่องรอยไว้ แกคิดว่าทำได้มั้ย”
“จะให้ผมทำอะไร”
“แกก็รู้อยู่แล้วว่างานนั้นคืออะไร งานสุดท้ายที่แกทำค้างไว้ก่อนที่แกจะหนีไปไง คิดว่าทำได้ใช่มั้ย”
“ผมบอกคุณแล้วว่าผมจะไม่ทำร้ายคุณอิโนะโอะ”
“แกมีสิทธิ์มาเถียงฉันตั้งแต่เมื่อไร!!!” ไทสุเกะพูดเสียงดัง “เพราะแกหนีไปเจ้าอิโนะโอะมันถึงได้มีชีวิตอยู่รอดจนถึงตอนนี้ได้ ฮิคารุจังต้องเป็นของฉันแกเข้าใจมั้ย”
“แต่คุณอิโนะโอะก็แต่งงานไปแล้ว คุณก็น่าจะเลิกได้แล้วนี่ครับ”
ไทสุเกะหัวเราะ “นี่แกโง่หรือแกล้งโง่กันแน่ทาคากิ เพราะฮิคารุจังยังรักมันอยู่น่ะสิฉันถึงต้องกำจัดมันไปให้พ้นทาง” เกิดบรรยากาศเงียบงันขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง “คนอย่างแกถ้าไม่ได้ฉันป่านนี้แกคงนอนตายข้างถนนไปแล้ว คนไม่มีค่าอย่างแกคิดจะมาทำตัวเป็นคนดีตอนนี้มันจะไม่สายไปหน่อยเหรอ”
ยูยะมองอดีตเจ้านายอย่างเคียดแค้น “ทุกคนเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ ไม่มีคำว่าสายสำหรับคนที่อยากเริ่มต้นหรอก”
ไทสุเกะหัวเราะ “จิเน็นเป็นคนบอกแกเหรอ ความดีทำให้คนเราอ่อนแอ ความแข็งแกร่งต่างหากที่จะทำให้ได้มาซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง จิตใจที่อ่อนแอแบบแกฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะช่วยให้คุณหนูจิเน็นที่น่ารักของแกมีชีวิตรอดอยู่ได้จนถึงเมื่อไร”
ยูยะมองไทสุเกะด้วยแววตาแดงก่ำ คุณยาโอโตเมะต่างหากที่ทำให้ฉันกลายเป็นคนใหม่ ก่อนจะได้รับใช้คุณหนูจิเน็นที่จิตใจดีทำให้ชีวิตฉันมีค่าขึ้นอีกเยอะ เขาอยากจะพูดแบบนี้แต่นั่นจะทำให้ไทสุเกะรู้ว่าคนที่ช่วยให้เขาหนีออกมาจากกลุ่มรินไซได้คือฮิคารุ เขาจะทำให้ผู้มีพระคุณต้องเดือดร้อนมากกว่านี้ไม่ได้ “ผมจะไม่ยอมให้คุณหรือลูกน้องสกปรกของคุณแตะต้องคุณหนูอีกเป็นอันขาด”
ไทสุเกะหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “หนึ่งอาทิตย์นับจากนี้ถ้าฉันยังเห็นเจ้าอิโนะโอะยังเดินลอยชายอยู่ล่ะก็ ฉันจะทำให้คุณหนูของแกต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็น จำเอาไว้ทาคากิ ฉันเอาจริงแน่”
ยูโตะเคาะประตูห้องนอนของริวทาโร่อย่างรัวเร็ว เขากำเอกสารในมือแน่น ริวทาโร่เปิดประตูออกมาเขาร้องทักยูโตะอย่างแปลกใจ “พี่ไม่ไปดูแลพี่เรียวที่โรงเรียนเหรอครับ”
“ผมมีเวลาไม่มากครับคุณโมริโมโตะ ผมให้บอดิการ์ด 3 คนคอยดูแลคุณหนูแทนเมื่อผมไม่อยู่แล้ว” ยูโตะยื่นเอกสารให้ริวทาโร่ “เป็นอย่างที่คุณโมริโมโตะสงสัยครับ ทาคากิ ยูยะ ออกจากโรงเรียนตั้งแต่อยู่ชั้น ม.4 เหตุเพราะการทะเลาะวิวาทจนทำให้นักเรียนคนหนึ่งบาดเจ็บสาหัส หลังจากออกจากคุกเขาก็ได้รับการอุปถัมภ์จาก ฟุจิงายะ ไทสุเกะ เป็นหัวหน้ากลุ่มรินไซ ยากูซ่าที่มีอิทธิพลที่สุดในโตเกียว..
“ใครๆ ก็รู้ว่าทาคากิเป็นมือขวาของเขา แต่ 2 ปีที่ผ่านมานี้ทาคากิกลับหายตัวไปอย่างลึกลับจากกลุ่มรินไซ บ้างก็ว่าเขาพยายามหนีแล้วถูกฟุจิงายะเก็บ บ้างก็ว่าเขาหนีไปได้และออกนอกเมืองไปแล้ว แต่สำหรับผม ทาคากิ ยูยะ คนนี้คือคนเดียวกับ ทาคากิ ยูยะ พ่อบ้านของคุณจิเน็น ยูริ ครับ”
ริวทาโร่ดูเอกสารในมือ “เราต้องบอกเรื่องนี้กับคุณจิเน็น เขาต้องรู้ว่าได้เลี้ยงสัตว์ร้ายไว้”
“ผมว่าอย่าเพิ่งวู่วามดีกว่าครับคุณโมริโมโตะ 2 ปีที่ทาคากิไม่มีความเคลื่อนไหวในฐานะของคนของกลุ่มรินไซ บางทีเขาอาจจะออกจากกลุ่มนี้อย่างถาวรแล้วก็ได้”
“มันยังไว้ใจไม่ได้หรอกครับ คนเราเปลี่ยนกันได้ง่ายๆ ซะที่ไหน แล้วพี่ได้ไปสืบประวัติอิโนะอุเอะ ชินโซ มาหรือเปล่า”
ยูโตะยื่นแฟ้มเอกสารอีกแฟ้มให้ “ครับ อิโนะอุเอะ ชินโซ คนของกลุ่มรินไซ ส่วนคนที่นามสกุลนากามุระ ก็คือ นากามระ จุน คนของกลุ่มรินไซเช่นกัน และตั้งแต่วันที่คุณจิเน็นโดนทำร้ายสองคนนี้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยจากโตเกียวตอนนี้ก็ยังตามสืบไม่ได้ครับ”
ริวทาโร่ครุ่นคิด “ทาคากิ อิโนะอุเอะ นากามุระ คนของกลุ่มรินไซ แสดงว่าคุณทาคากิกับกลุ่มรินไซนี้ต้องแอบติดต่อกันอย่างลับๆ แน่ ไม่มีทางที่ทาคากิจะมีชีวิตรอดในโตเกียวได้นานขนาดนั้น พวกเขาต้องไว้ชีวิตทาคากิไว้เพราะเหตุผลบางอย่าง”
“คุณโมริโมโตะคิดว่าเป็นอะไรครับ”
ริวทาโร่ส่ายหน้า “ผมก็ไม่รู้ครับพี่ยูโตะ มันจะเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ทางธุรกิจของคุณจิเน็นหรือเปล่าครับ”
“ไม่น่าใช่ครับคุณโมริโมโตะ เพราะคุณพ่อคุณแม่ของคุณจิเน็นทำธุรกิจบ่อน้ำมันแถวตะวันออกกลาง ก็ไม่น่าจะเกี่ยวกัน” ยูโตะส่ายหน้า “ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องธุรกิจครับ” ยูโตะครุ่นคิดต่อ “ทำไมเราไม่แจ้งตำรวจล่ะครับคุณโมริโมโตะ”
ริวทาโร่ถอนหายใจ “ตำรวจทำอะไรยากูซ่าพวกนี้ไม่ได้หรอกครับ ยิ่งยากูซ่าที่มีอิทธิพลขนาดนี้ด้วยแล้วขืนแจ้งตำรวจไปมีหวังพวกเราจะซวยเอา ผมอยากให้พี่ตามสืบทาคากิอีกซักหน่อยดูซิว่าเขาจะทำอะไรต่อไป” ริวทาโร่ขมวดคิ้ว ต้องการอะไรกันแน่นะ
นิ้วเรียวยาวไล่กดแป้นพิมพ์บนคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คอย่างรัวเร็ว สายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอ ยิ่งเวลาผ่านไปไกลมากเท่าไรความรู้สึกผิดก็ยิ่งถาโถมจนแทบกระอัก ขอโทษนะครับคุณหนู ทั้งๆที่คุณหนูมอบชีวิตใหม่ให้ผมแต่ผมกลับทรยศต่อคุณหนู ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ นิ้วเรียวหยุดพิมพ์กะทันหัน ความคิดหนึ่งผุดแว้บขึ้นมาในห้วงความคิด ไม่มีอะไรสายถ้าคิดจะเริ่มต้นใหม่ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏที่ริมฝีปาก ยูยะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาคนที่ไม่ได้คุยด้วยมานาน คนที่ช่วยทำให้เขาหนีจากฟุจิงายะครั้งก่อนและอยู่อย่างปลอดภัยในฐานะพ่อบ้านของ จิเน็น ยูริ เสียงดังรอสายอยู่สองครั้งก่อนที่ปลายสายจะรับ “คุณยาโอโตเมะครับ ผมมีเรื่องจะขอร้องให้ช่วยผมหน่อย เรื่องของคุณอิโนะโอะ ฟุจิงายะกำลังจะเคลื่อนไหวอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมหนีไม่ได้แล้วผมจำเป็นต้องให้คุณช่วย...”
ฮิคารุขมวดคิ้วอย่างงงงันที่ยูยะโทรหาเขาทั้งๆ ที่ไม่ได้เจอกันมาตั้ง 2 ปีนับตั้งแต่วันที่เขาแนะนำให้รู้จักกับยูริตอนที่ไปซ่อมแซมคฤหาสน์ให้ในฐานะพ่อบ้านคนใหม่ของคฤหาสน์จิเน็น
[ผมต้องขอบคุณเรื่องงานใหม่ที่บ้านคุณจิเน็น ผมมีความสุขมากครับ]
ฮิคารุยิ้ม “เห็นนายเริ่มต้นใหม่ได้ฉันก็ดีใจ ว่าแต่เรื่องที่นายพูดเป็นความจริงเหรอ”
[คุณฟุจิงายะกำลังจะเริ่มลงมืออีกครั้งแล้วครับ บอกตรงๆนะครับ ผมไม่อยากทำร้ายคุณอิโนะโอะเลย เขาเป็นคนดี]
“ฉันรู้นายบอกฉันแล้ว เพราะงั้นถึงขอร้องให้ฉันช่วยไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้คิดจะทำยังไง”
[อีกอาทิตย์หนึ่งถ้าคุณอิโนะโอะยังมีชีวิตอยู่ คุณจิเน็นจะไม่ปลอดภัย เพราะฉะนั้นในหนึ่งอาทิตย์นี้เราต้องเริ่มเกมรุก”
ฮิคารุสงสัย “เกมรุกเหรอ ยังไง”
[ผมมีแผนครับ คุณเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้ ช่วยด้วยเถอะนะครับผมขอร้อง]
ไดกิเปิดประตูเข้ามาในร้านอาหารแห่งหนึ่งอย่างกังวล เขามองบุคคลที่นั่งรอเขาอยู่ในมุมหนึ่งของร้านอย่างสงสัย ไดกิตรงดิ่งเข้าไปแล้วนั่งลงตรงที่นั่งตรงข้าม
“สวัสดีครับไดจัง ไม่ได้เจอกันนานสบายดีมั้ยครับ” เรียวสุเกะทัก ไดกิพยักหน้าน้อยๆโดยไม่กล้าสบตากับอดีตคนรักเลย เรียวสุเกะยิ้มอย่างเข้าใจ “กังวลอะไรงั้นเหรอครับไดจัง ทำไมไม่มองหน้าผมเลยล่ะ” ไดกิเงยหน้าสบตากับเรียวสุเกะ ความกังวลยังฉายออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด “ที่จริงผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาไดจังน่ะ ผมรู้จักกับไดจังมานานแต่กลับไม่เคยเห็นหน้าน้องชายของไดจังเลยซักครั้งๆ แต่จู่ๆ ผมก็กลายเป็นแฟนกับน้องชายของคนที่เพิ่งทิ้งผมไป ผมว่าไดจังคงรู้ว่าผมทำไปทำไม”
“เรียวจังไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้นจริงๆ ใช่มั้ย” ไดกิถามทั้งๆ ที่ในใจก็รู้คำตอบอย่างเต็มอก “เรียวจังไม่ได้คิดจะทิ้งเคโตะใช่มั้ย”
“ผมโกรธที่ไดจังทิ้งผมทั้งๆ ที่ผมก็รู้เหตุผลที่ไดจังทำลงไป รักแรกทำให้คนเราขาดสติผมรู้ซึ้งมันดีเลยล่ะ ตอนแรกน่ะใช่ที่ผมจะใช้เคโตะในการแก้แค้นไดจัง แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ผมรักเคโตะครับไดจัง” เรียวสุเกะสบตาไดกินิ่ง “แต่ผมกลัวว่าถ้าเคโตะรู้ว่าผมเคยเป็นแฟนกับไดจังมันจะทำให้เคโตะ...” เรียวสุเกะถอนหายใจเพราะไม่สามารถเอ่ยคำนั้นออกมาได้ ไดกิพยักหน้าเข้าใจ
“ฉันรู้ว่าน้องชายฉันเป็นคนยังไง เขาเองก็คงทนไม่ได้ที่ต้องรู้ว่าถูกนายหลอกหรอกนะ”
“เพราะฉะนั้น ช่วยเก็บเรื่องของเราไว้เป็นความลับได้มั้ยครับ” เรียวสุเกะจับมือไดกิ “นะครับไดจัง ผมขอร้อง”
ไดกิยิ้มแล้วจับมือเรียวสุเกะอย่างอ่อนโยนเป็นการปลอบใจ “ไม่ต้องห่วงนะ เคโตะจะไม่มีวันรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ฉันสัญญา”
เรียวสุเกะยิ้มอย่างดีใจ “ขอบคุณครับไดจัง”
“คุณอิโนะโอะจะรับอะไรเป็นอาหารกลางวันดีคะ” เลขาสาวถามหลังเห็นว่าเลยเวลาเที่ยงวันมาแล้ว
“ขอบคุณครับคุณคานากาว่า แต่ผมอยากจะไปกินอาหารข้างนอกดีกว่า อยากจะซื้อของขวัญให้ภรรยาด้วยน่ะครับ”
คานากาว่ายิ้ม “คุณอาริโอกะโชคดีจังเลยนะคะที่ได้คุณเป็นสามี ซื้อให้เนื่องในโอกาสอะไรเหรอคะ”
“ในโอกาสที่อยากซื้อให้ครับ” เคยิ้มก่อนจะเดินลงมาขื้นรถแล้วขับออกไป “แวะที่นี่ดีกว่า” เคจอดรถแล้วลงไปยังร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง แต่ก่อนที่จะเข้าไปในร้านเขาก็สังเกตุเห็นใครคนหนึ่งที่คุ้นหน้ากำลังจับมือใครบางคนอยู่ “นั่นมันแฟนของเคโตะนี่นา” เขาพึมพำก่อนจะหยิบแว่นและสวมหมวกเดินเข้าไปในร้านเพื่ออำพรางสายตาจากไดกิ ที่จริงเขาไม่น่าทำแบบนี้แต่แค่ไม่พอใจที่ไดกิจับมือกับเรียวสุเกะพร้อมรอยยิ้มต่างหาก
เคเข้าไปนั่งโต๊ะข้างๆ ที่ทั้งสองคนนั่งพลางทำเป็นอ่านหนังสือแต่หูกลับเอาแต่เงี่ยหูฟังบทสนทนาของทั้งสองคน
“ตอนที่ไดจังแต่งงาน ผมเจ็บมากเลยล่ะ” เรียวสุเกะเริ่ม “ผมคิดว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ ตอนนั้นน่ะผมอยากจะไปทำลายงานแต่งของไดจังซะให้สิ้นซากคามือผม คิดแล้วก็ตลกนะครับ ทำไมผมคิดแบบนั้นก็ไม่รู้”
ไดกิยิ้มเจื่อน “ขอโทษด้วยนะที่ต้องแต่งงานไปน่ะ ก็ตอนนั้นมันจำเป็นนี่นา ทั้งๆ ที่ฉันรักเรียวจังออกจะตายไปแต่ก็ต้องแต่งงานกับอิโนะโอะอย่างนั้น ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะแหละ”
“แล้วตอนนี้ล่ะครับ ความสัมพันธ์ดีขึ้นหรือยัง”
ไดกินึกถึงตอนที่เห็นเคอยู่กับฮิคารุแล้วนึกโมโหขึ้นมา “ก็น่าโมโหอยู่ดี”
“เอ๋!! ผมได้ยินมาว่าคุณอิโนะโอะนี่โรแมนติกออกนะ”
ไดกิพยักหน้า “ก็ดีอ่ะนะ ตอนวันครบรอบแต่งงานเขาก็จัดเซอร์ไพรส์ฉันด้วย ก็..... ฉันก็อึ้งเหมือนกันแหละ”
“เขาดีขนาดนั้นแล้วตอนนี้ยังคิดจะกลับมาหาผมอยู่อีกหรือเปล่าล่ะครับ” เรียวสุเกะล้อ
ไดกิหัวเราะ “ลองดูมั้ย”
“บ้าเหรอ” ทั้งสองหัวเราะกับมุกตลก(ที่ไม่ตลก)ของตัวเองโดยที่ไม่รู้เลยว่าจะทำให้คนที่ฟังทั้งคู่อยู่เกิดเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว
เรียวจัง? เรียวสุเกะ ยามาดะงั้นเหรอ เคคิด ที่แท้ศัตรูที่เขาไม่เคยเห็นหน้าก็คือเรียวสุเกะ ยามาดะ คนนี้สินะ ร้ายนัก เข้าทางเคโตะเพื่อเข้าหาไดกิสุดที่รักของเขา ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด แบบนี้ต้องตาต่อตา ฟันต่อฟัน!!
ความคิดเห็น