คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 14
ตอนที่ 14
“ทำอะไรอยู่น่ะ” เคโตะละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์หันไปตามเสียงเรียก เรียวสุเกะเดินเข้ามาใกล้ “นายทำอะไรอยู่”
“ผลสอบน่ะ”
“ผลสอบอะไร”
“ทุนศึกษาต่อที่อังกฤษ”
เรียวสุเกะมองหน้าเคโตะรู้สึกใจหายวาบขึ้นมา “สอบเมื่อไรไม่เห็นบอกเลยนะ” เขาฝืนยิ้ม “แล้วนายติดหรือเปล่า”
เคโตะพยักหน้าน้อยๆ “ติด ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกก่อน ผมคิดว่ารอให้ผลสอบออกมาก่อนแล้วค่อยบอกทีเดียวเลย”
แม้จะรู้สึกน้อยใจอยู่ก็ตาม แต่ความรู้สึกผิดก็ทำให้เขาไม่กล้าว่าอะไรเคโตะ “แล้วนายจะไปมั้ย”
เคโตะเงียบไปซักพัก เรียวสุเกะรอคำตอบด้วยความกระวนกระวายใจ “คิดดูก่อน” บทสนทนาสั้นๆ นี้เงียบไปซักพักเพราะไม่มีใครพูดอะไรอีก แล้วเรียวสุเกะก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ
“นายเกลียดฉันหรือเปล่าเคโตะ”
เคโตะมองอย่างแปลกใจ “เปล่านี่”
“แล้วรำคาญฉันมั้ย”
“ก็บางที”
“เวลาที่ฉันเอาแต่ใจหรือไม่มีเหตุผลนายโกรธฉันหรือเปล่า”
“ไม่หรอกถ้าผมผิด”
“แล้วตอนนี้ยังโกรธฉันอยู่มั้ย”
“คุณก็ไม่ได้ทำอะไรให้ผมโกรธนี่นา”
“แล้วทำไมต้องตอบห้วนๆ แบบนี้ด้วยล่ะ เหมือนนายไม่อยากจะคุยกับฉันเลย”
เคโตะมองเรียวสุเกะด้วยใบหน้านิ่งอย่างค้นหาคำตอบ “จริงๆ แล้ว คุณคิดยังไงกับผมกันแน่ ทำไมวันนั้นคุณต้องไปที่บ้านผม ทำไมคุณต้องให้ผมเป็นแฟนคุณ ทำไมต้องเอาพี่ชายผมมาขู่ด้วย ทำไมเรียวสุเกะ”
เป็นครั้งแรกที่เคโตะทำให้เขารู้สึกกลัว “คือ..... ฉัน.....” เรียวสุเกะสบตาเคโตะนิ่งหัวใจเต้นระส่ำจนแทบจะกระโดดออกมา “เพราะ ฉันชอบนาย” เขากลืนน้ำลายเอื้อกหลังจากกล่าวคำโกหกออกไป เขาไม่อาจทำใจในการบอกความจริงกับเคโตะในเรื่องนี้ได้
เคโตะจ้องเรียวสุเกะนิ่งโดยไม่พูดอะไรจนเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเขาจึงละสายตา เคโตะหยิบขึ้นมาดู สายที่โทรเข้ามาทำให้เรียวสุเกะหน้าบึ้งทันที เคโตะกดรับสาย “ว่าไงยูริ”
บทสนทนาระหว่างเคโตะกับยูริเป็นไปอย่างรวดเร็วโดยเขาไม่เห็นว่าเคโตะจะพูดอะไรมากมายอย่างมากก็แค่ตอบรับสองสามคำ เรียวสุเกะมองสีหน้าที่เผือดซีดลงของเคโตะด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
เคโตะวางสาย “ยูริโดนทำร้ายแต่นากาจิม่าไปช่วยไว้ได้ทัน”
“ยูโตะเนี่ยนะ เป็นไปได้ยังไงยูโตะน่าจะอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ” เรียวสุเกะขมวดคิ้ว “แล้วจิเน็นเป็นอะไรหรือเปล่า”
เคโตะมองเรียวสุเกะด้วยความแปลกใจ “ก็ไม่เป็นอะไรมาก นี่คุณไม่รู้เหรอว่าสองคนนั้นเขาคบกันอยู่”
“อะไรนะ!!”
“อย่าเสียงดังดิ ก็นากาจิม่าไปหายูริแทบจะทุกวันเลยล่ะ นี่คุณไม่รู้เลยเหรอ”
เรียวสุเกะทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ “ทำไมยูโตะไม่เคยบอกฉันเลยล่ะ” เขามองหน้าเคโตะอย่างเขินอาย “แสดงว่าฉันก็เข้าใจผิดว่านายชอบยูริมาตลอดน่ะสิ”
เคโตะอมยิ้ม “ช่างมันเถอะ ผมจะไปหายูริคุณจะไปด้วยมั้ย”
“ยูโตะไม่อยู่จะไปยังไง”
“ไม่เห็นจะยากเลย รถไฟฟ้าไง”
ในเวลาเย็นๆ แบบนี้รถไฟฟ้าแน่นขนัดไปด้วยผู้คน เรียวสุเกะเกาะที่จับไว้แน่นพลางมองไปรอบๆ อย่างประหม่า เขาเคยขึ้นรถแบบนี้ซะที่ไหนกันเล่า แล้วยิ่งรถที่คนเยอะๆ แบบนี้ด้วยแล้วยิ่งไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน
“พี่เรียวไหวหรือเปล่า” ริวทาโร่กระซิบถาม เรียวสุเกะได้แต่พยักหน้าหงึกๆ เคโตะมองแล้วหัวเราะเบาๆ
“อะไร” เรียวสุเกะถามอย่างหาเรื่อง
เคโตะยักไหล่ไม่ตอบ จนเมื่อรถไฟฟ้าหยุดลง “ถึงแล้วลงกันเถอะ” ทั้งหมดเดินตามเคโตะลงไป
สองพี่น้องเดินตามเคโตะจนมาถึงถนนที่เป็นซอยเล็กๆ เข้าไปมีไฟส่องสว่างตลอดทาง คฤหาสน์หลังงามตั้งตระหง่านอยู่สุดซอย “น่ากลัวชะมัดเลย นายมาที่นี่บ่อยหรือเปล่า” เรียวสุเกะถาม
“สองสามครั้งเห็นจะได้” เคโตะตอบพลางเดินนำหน้าคนทั้งคู่ตรงไปยังคฤหาสน์หลังนั้น
“คุณโอคาโมโตะมาแล้วเหรอครับ” ยูยะที่คอยอยู่ที่หน้าประตูเอ่ยทักเมื่อทั้งหมดมาถึง
เคโตะโค้งให้ “สวัสดีครับคุณทาคากิ ขอโทษนะครับที่มาช้าพอดีมีคนจะตามมาด้วย”
ยูยะยิ้มพร้อมผายมือออก “เชิญเลยครับผมจะไปเตรียมน้ำชาให้”
“คุณจิเน็นเป็นยังไงบ้างครับ” ริวทาโร่ถาม
“ก็ดีขึ้นแล้วครับคุณนากาจิม่ากำลังดูแลอยู่ เข้ามาข้างในกันก่อนดึกแล้วอากาศจะหนาว”
ยูโตะยืนมองยูริอยู่ที่หน้าประตูด้วยไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเข้าไปหรือเปล่า ยูริยิ้มกับท่าทีแบบนั้น “นายยืนทำอะไรอยู่”
“คุณทาคากิบอกให้ผมดูคุณให้ผมก็ดูให้แล้วไง”
ยูริหัวเราะ “บอกให้ดูก็ยืนดูอยู่เฉยๆ หรือไง”
ยูโตะกลอกตาไปมาเพราะไม่กล้าสบตากับคนตัวเล็กที่จ้องเขาอยู่ “ก็ยืนดูน่ะสิ” ยูริทำท่าจะลุกขึ้นยูโตะรีบเข้ามาประคองทันที “จะรีบลุกไปไหนล่ะครับ คุณต้องพักผ่อนเยอะๆ เข้าใจมั้ย”
ยูริเกาะยูโตะไว้แน่น “ห่วงฉันด้วยเหรอ” เขาส่งยิ้มให้ร่างสูง ยูโตะรู้สึกถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง เขาหลบตาแต่ก็ยังคงกอดร่างเล็กไว้เหมือนเดิม ยูริผลักยูโตะออก “ปล่อยฉันได้แล้ว” ทั้งสองหันหลังให้กันเพื่อซ่อนใบหน้าเขินอายของตัวเอง “ขอบใจที่มาช่วยฉันนะ”
ยูโตะหน้าแดง “ไม่เป็นไร”
อีกด้านหนึ่ง ณ ประตูที่ถูกเปิดแง้มไว้ เรียวสุเกะลุกขึ้นยืนอย่างเต็มตัวหลังจากที่ต้องย่อตัวอยู่นานเพื่อแอบดูคู่รักใหม่ในห้องนอนบนคฤหาสน์จิเน็น “เป็นไปได้ยังไง” เขาพึมพำอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ริวทาโร่อมยิ้ม “คุณทาคากิครับ ผมหิวจัง ถ้าไม่ลำบากช่วยหาอะไรให้ผมกินหน่อยสิครับ”
ยูยะยิ้มแป้น “ได้เลยครับคุณโมริโมโตะ ตามผมลงมาเลยครับ”
“ผมว่าผมไปหาอะไรกินกับโมริโมโตะดีกว่า” เคโตะทำท่าจะเดินลงไป
“เดี๋ยวสิ” เรียวสุเกะเรียก เคโตะหยุดแล้วมองหน้าร่างเล็ก “ฉันอยากขอโทษจิเน็นที่เข้าใจผิดน่ะ นายช่วยฉันหน่อยสิ” เคโตะมองอยางสงสัย “ก็ฉันไม่กล้านี่นา”
เคโตะยิ้ม “ตอนนี้อย่าเพิ่งเลย ปล่อยสองคนนั่นให้อยู่ตามลำพังเถอะ”
“เรื่องที่ฉันเข้าใจผิดน่ะ นายหายโกรธฉันหรือยัง”
“อีกแล้วนะ ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้โกรธคุณ”
เรียวสุเกะยิ้ม “จริงนะ”
เคโตะส่ายหน้าอย่างเอือมๆ “แล้วจะให้ผมทำยังไงคุณถึงจะเชื่อล่ะ”
เรียวสุเกะโผเข้ากอดเคโตะ “แฟนใครนะ น่ารักที่สุดเลย”
ยูโตะเปิดประตูออกมาเพราะเสียงดังเอะอะด้านนอก เขาตกใจกับภาพตรงหน้า “คุณหนูครับ”
เรียวสุเกะคลายอ้อมกอดแล้วหันหลังกลับ เขายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ยูโตะ “แสบนักนะยูโตะ ทำไมไม่บอกกันแต่แรก”
“เสียงเอะอะอะไรกัน” ยูริเปิดประตูออกมา
ยูโตะหันไปประคองยูริทันที “คุณจิเน็น บอกแล้วไงครับว่าให้พักผ่อน”
แต่ดูเหมือนยูริจะไม่ได้สนใจเลยสักนิด เขาจ้องเรียวสุเกะเขม็ง “มาทำไมยัยสตรอเบอร์รี่” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
เรียวสุเกะเชิดหน้าขึ้น “ก็ไม่ได้อยากจะมานักหรอก”
“งั้นก็กลับไปสิ”
“คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วงก็บุญเท่าไรแล้ว ไม่ดูสังขารตัวเองเอาซะเลย”
“ยัยคุณหนูสตรอเบอร์รี่!!”
“ทำไม!!”
เคโตะกับยูโตะได้แต่มองหน้ากันเลิ่กลัก “คุณจิเน็นเข้าไปพักผ่อนเถอะครับ” ยูโตะบอกยูริด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เคโตะสะกิดแขนเรียวสุเกะเบาๆ “ลงไปข้างล่างกันเถอะ” เขาเข้าไปกระซิบเรียวสุเกะ “ไหนว่าจะขอโทษไง ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ”
เพื่อเห็นแก่หนุ่มๆ ทั้งสองสาว(?)จึงยอมสงบศึกกันชั่วคราวแต่ไม่วายยังมาทำตาสายฟ้าใส่กันอีกจนได้ และทั้งคู่คงจะมีความคิดเหมือนกันว่า ฝากไว้ก่อนเถอะนังยูริ/ฝากไว้ก่อนเถอะยัยคุณหนูสตรอเบอร์รี่
เสียงกดกริ่งดังอย่างต่อเนื่องที่หน้าบ้าน ไดกิละงานตรงหน้าแล้ววิ่งไปเปิดประตูทันที นึกสงสัยว่าทำไมเคกลับเร็วอีกแล้ว แต่พอวิ่งไปถึงประตูคนที่มากลับไม่ใช่สามีของเขา “คุณยาบุ มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”
โคตะโค้งให้ “ผมมีเรื่องด่วนที่สำคัญมากจะต้องแจ้งให้คุณทราบเกี่ยวกับอุบัติเหตุของคุณอิโนะโอะเมื่อสามเดือนก่อน” สีหน้าของโคตะดูจริงจัง “ผมพอจะรู้แล้วว่าใครผู้ต้องสงสัยหมายเลขหนึ่ง”
“อะไรนะครับ”
“ผมจำเป็นจะต้องแจ้งให้คุณทราบทันทีครับคุณอาริโอกะ แต่คุยกันตรงนี้คงไม่เหมาะเท่าไร”
ไดกิพยักหน้า “เข้ามาข้างในก่อนเถอะครับ”
โคตะนั่งนิ่งอยู่ในห้องนั่งเล่นจิบชาที่ไดกิยกมาให้พอเป็นพิธี เขายื่นแฟ้มเอกสารให้ไดกิ เขารับมาเปิดดูอย่างละเอียดแต่ก็ยังไม่เข้าใจอะไร “ยาโอโตเมะเกี่ยวอะไรด้วยครับ เขาก็แค่เจ้าของบริษัทก่อสร้างชื่อดังไม่ใช่เหรอ”
“ครับ จากข้อมูลที่เห็นดูเหมือนว่าคุณยาโอโตเมะ ฮิคารุ ประธานบริษัทยาโอโตะไทกุจะไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่จากลายนิ้วมือแฝงที่พบที่รถของคุณอิโนะโอะเป็นลายนิ้วมือของ นากามุระ จุน และ อิโนะอุเอะ ชินโซ พวกเขาเป็นคนของกลุ่มรินไซ ยากูซ่าที่มีอิทธิพลมากที่สุดในโตเกียว และที่สำคัญ กลุ่มรินไซมีผลประโยชน์ทางธุรกิจบางอย่างกับบริษัทยาโอโตะไทกุ”
ไดกิยังสงสัย “ถ้าแค่เรื่องนี้ก็ไม่เห็นแปลกนี่ครับ กลุ่มธุรกิจที่มียากูซ่าหนุนหลังก็มีออกเยอะแยะ บางทีคุณยาโอโตเมะอาจไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ก็ได้”
โคตะส่ายหน้า “คุณยาโอโตเมะคือคนที่เกี่ยวข้องอย่างที่สุดครับ กลุ่มรินไซไม่ได้มีผลประโยชน์ขัดแย้งกับบริษัทอิโนะโอะไดมอนด์ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงต้องส่งคนมาทำร้ายคุณอิโนะโอะด้วยล่ะครับ ก็เพราะกลุ่มรินไซถูกจ้างวานมาอีกที”
“เดี๋ยวก่อนนะครับคุณยาบุ คุณกำลังจะบอกว่าคนที่ว่าจ้างกลุ่มรินไซให้ฆ่าอิโนะโอะก็คือคุณยาโอโตเมะอย่างนั้นเหรอ มันจะเป็นไปได้ยังไงกันครับในเมื่อ” ไดกินึกถึงวันที่พบเคกับฮิคารุในห้าง “คุณยาโอโตเมะเป็นคนช่วยอิโนะโอะไว้นี่ครับ”
โคตะพยักหน้าน้อยๆ “คุณอาจไม่รู้ว่าจริงๆ แล้ว ยาโอโตเมะ ฮิคารุ คืออดีตคู่หมั้นของคุณอิโนะโอะที่ถูกคุณอิโนะโอะปฏิเสธโดยการแต่งงานกับคุณยังไงล่ะครับ”
ไดกิตกใจ “จริงเหรอครับ?” เขาสูดหายใจเข้าลึกเพื่อรวบรวมสมาธิ “แล้วอิโนะรู้เรื่องนี้หรือเปล่า”
“รู้ครับแต่ผมว่าท่านคงจำอดีตคู่หมั้นไม่ได้ ผมเคยไปที่บ้านของคุณยาโอโตเมะเมื่อหลายปีก่อนเพื่อติดต่อเรื่องการหมั้นหมายระหว่างคุณอิโนะโอะกับคุณยาโอโตเมะกับคุณพ่อของผมครับ พอท่านเกษียณตัวเองผมจึงรับช่วงต่อทนายประจำตระกูลอิโนะโอะจากคุณพ่อครับ ซึ่งตอนนั้นคุณยาโอโตเมะก็รับฟังอยู่ด้วยและที่สำคัญเขาดูจะสนใจคุณอิโนะโอะอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน”
“แล้วเป็นไปได้ยังไงที่อิโนะโอะจะจำไม่ได้เลย”
“คุณอิโนะโอะสั่งห้ามให้ผมเลิกพูดถึงคู่หมั้นของท่านแม้แต่ชื่อก็ห้ามเอ่ย เพราะอย่างนี้ท่านถึงจำไม่ได้ไงล่ะครับ และที่สำคัญเรื่องนี้ก็ผ่านมาเกือบสิบปีแล้ว และถ้าท่านจำได้ขึ้นมาจริงๆ ท่านก็น่าจะแจ้งให้ผมทราบ”
ไดกิยังคงสงสัย “ทำไมล่ะครับ ทั้งๆ ที่หมั้นหมายพร้อมที่จะแต่งงานกันอยู่แล้ว” มาถึงตรงนี้ไดกิกลับรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจขึ้นมา เขาก้มหน้าเพราะไม่กล้าสบตากับโคตะ “ทำไมถึงได้ปฏิเสธไปล่ะครับ”
โคตะยิ้มอย่างเข้าใจ “ท่านบอกกับผมว่ามีคนที่ท่านอยากจะแต่งงานด้วยอยู่แล้วน่ะครับ” ไดกิเงยหน้าขึ้นมา “คนๆ นั้นคือคุณครับ คุณอาริโอกะ”
ไดกิจ้องโคตะเต็มสองตา “ผม?”
รอยยิ้มยังไม่จางหายไปจากใบหน้าของทนายหนุ่ม “ท่านหลงรักคุณมานานแล้วครับ เพราะฉะนั้นถึงได้ไม่ยอมที่จะแต่งงานกับคุณยาโอโตเมะและพร้อมจะลืมชื่อคู่หมั้นคนนั้นทันที” ไดกิใจเต้นกับข้อเท็จจริงที่เพิ่งเปิดเผยนี้ “คุณยาโอโตเมะมีแรงจูงใจที่จะกระทำการดังกล่าว อาจจะเพราะการแก้แค้นที่โดนหักหลัง หลักฐานทุกชิ้นระบุให้เป็นอย่างนั้น เพราะฉะนั้นเขาจึงน่าสงสัยที่สุดครับ”
“อิโนะโอะรู้เรื่องนี้หรือยังครับ”
โคตะส่ายหน้า “ข้อมูลที่ผมแจ้งให้คุณทราบไปเมื่อซักครู่ ผมก็เพิ่งทราบจากสายสืบของผมเมื่อเช้านี้เองครับ ผมขอเข้าพบคุณอิโนะโอะแต่ท่านก็ไม่อยู่ที่บริษัท” ทนายหนุ่มเงียบไปซักครู่ก่อนจะมองไดกิด้วยสีหน้าเข้ม “มันอาจกระทบกระเทือนจิตใจของคุณนะครับคุณอาริโอกะ แต่คุณคานากาว่าเลขาของคุณอิโนะโอะบอกผมว่า คุณอิโนะโอะไปกับคุณยาโอโตเมะตั้งแต่เมื่อเช้านี้แล้วครับ ผมอยากให้คุณระวังคนๆ นี้ไว้ บางทีตอนนี้คุณยาโอโตเมะอาจมีเป้าหมายใหม่ที่ไม่ใช่การทำให้คุณอิโนะโอะหายไปจากโลกก็ได้”
ความคิดเห็น