คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10
ตอนที่ 10
“ที่นี่น่ะเหรอ?” ร่างบางของใครคนหนึ่งยืนจังก้าอยู่หน้าคฤหาสน์บ้านยามาดะ “ไปตั้งนานยังเหมือนเดิมเลยนะ” ใบหน้าหวานอมยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในบริเวณลานกว้างหน้าคฤหาสน์
ยูโตะเดินออกมา “คุณโมริโมโตะ!” เขาร้องแล้ววิ่งเข้ามารับกระเป่าใบใหญ่ที่ริวทาโร่ลากอยู่ “คุณโมริโมโตะมาตั้งแต่เมื่อไรครับเนี่ยคุณหนูไม่เห็นบอกผมเลยไม่งั้นผมจะไปรับคุณที่สนามบินด้วยตัวเองเลยนะครับ”
ริวทาโร่ยิ้ม “ฉันอยากจะเซอร์ไพรส์พี่เรียวน่ะ” ริวทาโร่มองไปรอบบ้าน “ที่นี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“เปลี่ยนแค่ทาสีใหม่กับมีคนเข้ามาอยู่เพิ่มเท่านั้นล่ะครับ”
ริวทาโร่คิดว่าคงเป็นพวกพ่อบ้านที่เข้ามาทำงานใหม่เลยไม่ได้ซักถามอะไร เขาเดินเข้าไปในคฤหาสน์
“ริวจัง!” เรียวสุเกะร้องด้วยความดีใจและโผเข้ากอดเมื่อเห็นน้องชายเดินมา แม้จะเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องแต่เขาก็สนิทกับริวทาโร่มากเกินกว่าใคร “มาได้ยังไงเนี่ยไม่เห็นบอกพี่เลย”
ริวทาโร่ยิ้มหวาน “ก็ผมอยากเซอร์ไพรส์พี่นี่นา เป็นไงเซอร์ไพรส์มั้ย”
“เซอร์ไพรส์มากๆ น้องรัก” สองพี่น้องหัวเราะ “ยูโตะเอาของริวจังไปเก็บที่ห้องฉันนะ ฉันกับริวจังคงได้คุยกันยาวเลยล่ะคืนนี้”
เคโตะยืนอยู่หน้าประตู เสียงดังผิดปกติแฮะ เขาเดินเข้าไป ใครคนหนึ่งที่เขาไม่คุ้นหน้ากำลังนั่งหัวร่อต่อกระซิกกับเรียวสุเกะอยู่ เรียวสุเกะหันมาเห็นเคโตะพอดี
“อ้าว!! มาแล้ว” เรียวสุเกะเดินมาคล้องแขนเคโตะไว้ “คนนี้ไงที่เล่าให้ฟังนี่เคโตะแฟนพี่เอง และนี่ริวทาโร่ลูกพี่ลูกน้องของฉัน”
ริวทาเดินเข้ามาจับมือเคโตะ เคโตะรู้สึกได้ถึงอารมณ์ประหลาดจากคนตรงหน้า ริวทาโร่ยิ้มหวาน “สวัสดีครับ”
เคโตะยิ้มตอบ “สวัสดีครับ” เขามองตาริวทาโร่ ความรู้สึกแปลกๆ นี่มันอะไรนะ คนๆ นี้ คิดอะไรอยู่กันแน่
เรียวสุเกะดึงมือทั้งคู่ออกเบาๆ เมื่อเห็นว่าจะจับกันนานเกินไปแล้ว “ฉันว่าเราไปกินข้าวก่อนดีกว่านะ ยูโตะ!” เรียวสุเกะเดินหายเข้าไปในครัวทิ้งให้เคโตะและริวทาโร่อยู่กันตามลำพังในห้องโถงใหญ่
“พี่เรียวเป็นยังไงบ้างครับ” ริวทาโร่ถามขึ้น
เคโตะอมยิ้ม “เขาก็น่ารักดี”
ริวทาโร่หัวเราะ “ครับ พี่เรียวเขาน่ารัก พี่ไปเจอกับพี่เรียวได้ยังไง?”
เคโตะคิดหาคำตอบ จะตอบว่าอะไรดีล่ะ “แค่เหตุบังเอิญเท่านั้นล่ะครับ”
“พี่เรียวน่ะเคยมีแฟนอยู่เมื่อก่อนนะครับผมก็เคยเห็น ชื่อไดๆ อะไรซักอย่างนี่แหละ แต่พวกเขาก็เลิกกันไปแล้ว”
เคโตะหันขวับมา “ไดอะไรเหรอครับ”
ริวทาโร่ยักไหล่ “เปล่าหรอกครับ ไหนๆ เรื่องมันก็แล้วไปแล้ว แต่ตอนนั้นพี่เรียวเขาเจ็บมากเลยนะตอนที่คนๆ นั้นเขาทิ้งพี่ไป”
“โดนทิ้งเหรอ?”
“ช่างมันเถอะครับเรื่องมันผ่านไปแล้ว บางทีคนๆนั้นอาจจะทนนิสัยเอาแต่ใจของพี่เรียวไม่ได้ก็ได้”
เคโตะเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีกับคนๆ นี้เสียแล้วสิ “ทำไมคุณพูดถึงพี่คุณแบบนี้ล่ะ”
ริวทาโร่หันมายิ้มให้ “แค่ผมเห็นพี่ครั้งแรกผมก็รู้ว่าพี่คงไม่ได้ลึกซึ้งอะไรกับพี่เรียวหรอก ใช่มั้ยล่ะครับพี่เคโตะ”
เคโตะเริ่มจะรู้สึกกลัวคนๆ นี้ขึ้นมาตงิดๆ ตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าเขารักเรียวสุเกะจริงหรือเปล่าแต่ริวทาโร่ก็พูดถึงมันอย่างมั่นอกมั่นใจ
“ผมชอบพี่นะ” เคโตะเห็นแววตามุ่งมั่นฉายผ่านแววตาของริวทาโร่ “เรามา... ทำอะไรสนุกๆ กันมั้ย”
เคโตะลุกขึ้น “ผมว่าคุณเลิกพูดแบบนี้ดีกว่า ผมมีแค่เรียวสุเกะคนเดียว”
ริวทาโร่มองร่างของเคโตะที่หายเข้าไปในครัว เขาอมยิ้มกับแผนการตัวเองเขาแค่ต้องการจะทดสอบจิตใจของเคโตะเท่านั้น ถ้าคนๆ นี้เป็นเหมือนอาริโอกะล่ะก็ เขาจะไม่ให้อภัยเด็ดขาดเลย “แบบนี้ต้องดูกันต่อไปว่าจะทนได้แค่ไหน”
ในคืนนั้น ในขณะที่เรียวสุเกะกับริวทาโร่กำลังจะล้มตัวลงนอน พวกเขาเหนื่อยเพราะคุยกันจนดึก แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าสู่ห้วงนิทราริวทาโร่ก็พูดขึ้น “ผมไม่ไว้ใจเขาเลยครับพี่เรียว”
“หมายถึงใคร” เรียวสุเกะพูดผ่านความมืดเพราะไฟในห้องปิดไปแล้ว
“แฟนพี่ ผมไม่ไว้ใจเขาเลย”
เรียวสุเกะขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ”
“เพราะเขาเหมือนเจ้านั่น อาริโอกะน่ะ ผมเหมือนจะเห็นอาริโอกะผ่านทางพี่เคโตะตลอดเลย สองคนนี้พวกเขาต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่ๆ ผมไม่อยากให้พี่ไว้ใจเขาเท่าไร”
ทำไมกันเด็กคนนี้ เรียวสุเกะคิด ทำไมริวทาโร่ถึงรู้เรื่องนี้ได้ “ริวจังคิดมากไปล่ะมั้ง”
ริวทาโร่ถอนหายใจ “ผมก็หวังว่างั้น ถ้าเขาหลอกพี่ผมจะเป็นคนจัดการเขาเอง”
เรียวสุเกะยิ้มแล้วกอดน้องชายไว้ “ขอบคุณนะ ริวจัง”
หลายวันผ่านไปเคโตะไม่แม้แต่จะเข้าใกล้ริวทาโร่ถ้าไม่จำเป็น ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันริวทาโร่ก็แสดงท่าทีสนใจเขาจนเขากลัว เรียวสุเกะก็รักริวทาโร่มาก มากซะจนเขาไม่กล้าบอกความจริงเรื่องที่ริวทาโร่พูดกับเขาในวันนั้น การที่เขาต้องหลบหน้าริวทาโร่พาลทำให้เขาไม่ได้อยู่ใกล้เรียวสุเกะไปด้วยเพราะเวลาส่วนใหญ่ของเรียวสุเกะก็อยู่กับริวทาโร่ตลอด
เรียวสุเกะเข้ามาในห้องของเคโตะในวันหนึ่ง “ไม่ค่อยคุยกันเลยนะเคโตะ นายเป็นอะไรไม่ชอบน้องฉันมากเหรอ”
เคโตะถอนหายใจ “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แต่ว่า...”
“แต่อะไร”
เคโตะถอนหายใจอีกครั้ง “ไม่มีอะไร คุณไม่ต้องกังวลหรอก ผมว่าคุณพักผ่อนเถอะน้องคุณคงคอยแย่แล้ว”
“ไม่ วันนี้ฉันจะนอนกับนาย”
“จะนอนได้ยังไง แล้วน้องคุณล่ะ”
“ฉันบอกริวทาโร่แล้ว ไม่รู้ล่ะ ยังไงคืนนี้ฉันก็จะนอนที่นี่”
เคโตะขมวดคิ้ว เขาถอนหายใจอีกครั้งอย่างคิดหนัก “งั้นก็ตามใจแล้วกัน”
เรียวสุเกะอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกที่ได้นอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับเคโตะแบบนี้ เขาพลิกตัวหันไปมองเคโตะที่นอนอยู่ที่เตียงอีกด้านโดยมีหมอนข้างกั้นไว้ แสดงระยะห่างจังนะ “เคโตะ” เสียงเคโตะพึมพำตอบกลับมา “กอดฉันหน่อยสิ”
เคโตะหันมา “ทำไมคุณปล่อยตัวเองแบบนี้ล่ะ คุณไม่กลัวว่าจะผมจะทำอะไรคุณเหรอ”
“แล้วนายทำมั้ยล่ะ” เคโตะลุกขึ้นนั่งเรียวสุเกะลุกตาม
“คุณไว้ใจคนง่ายเกินไปนะ คุณจะแน่ใจได้ยังไงว่าผมจะไม่ทำอะไรคุณ วันนั้นผมก็เกือบจะ...” เคโตะเงียบไป “ผมไม่ใช่คนดีอะไรหรอก ถึงยังไงผมก็เป็นผู้ชายแล้วคุณทำแบบนี้ไม่คิดว่ามันจะเสียหายเหรอ”
เรียวสุเกะเม้มปากแน่น “นายรังเกียจฉันเหรอ”
เคโตะถอนหายใจ “ผมก็แค่ไม่อยากให้คุณทำแบบนี้ เดี๋ยวคุณจะเสียหายเปล่าๆ ผมไม่อยากทำให้คุณมีมลทินเพราะผม”
“แค่นี้มลทินฉันก็เยอะพออยู่แล้ว มีเพิ่มอีกจะเป็นอะไรไป” เรียวสุเกะรู้สึกถึงความโกรธที่พุ่งขึ้นมา “จริงๆ แล้วนายก็รังเกียจฉันเหมือนคนอื่นๆ นั่นแหละ”
“ผมไม่ได้รังเกียจคุณซักหน่อย”
“แล้วรักมั้ย” เรียวสุเกะจ้องหน้าหาคำตอบ “ถ้าไม่รังเกียจแล้วนายรักฉันมั้ย”
เคโตะอึ้งกับคำถามนั่น “ผม...”
เรียวสุเกะลงจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ประตู เขาไม่อยากจะได้ยินคำตอบของเคโตะแม้มันจะเป็นอะไรก็ตาม คำว่ารัก ไม่มีทางที่จะออกจากปากของเคโตะได้ เคโตะเกลียดเขาทำไมเขาจะไม่รู้
เคโตะวิ่งตามแล้วคว้ามือเรียวสุเกะไว้ก่อนที่มันจะไปถึงประตู “คุณจะไปไหนยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ”
เรียวสุเกะสะบัดมือออก “รู้แล้ว ไม่ต้องคุยกันก็รู้แล้ว นายเกลียดฉัน” เขาก้มหน้าลงร้องไห้
เคโตะจับไหล่คนตัวเล็กแล้วดึงเข้ามากอดช้าๆ “ไม่เกลียด ผมไม่มีวันเกลียดคุณหรอก ผมก็แค่เครียดนิดหน่อยกับหลายๆ เรื่อง แต่ผมไม่ได้เกลียดคุณนะ”
เรียวสุเกะยังคงไม่ตอบอะไร เขาซุกหน้าลงกับไหล่ของร่างสูงเพื่อซับน้ำตา ถึงไม่ได้เกลียดแต่ก็ไม่ได้รักอยู่ดี
เคโตะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เรียวสุเกะหลับไปแล้ว “ทำไมถึงได้..... เอาแต่ใจขนาดนี้นะ” เขาพึมพำแล้วยิ้มอยู่คนเดียว คำถามของเรียวสุเกะยังดังก้องอยู่ในหู เขารักเรียวสุเกะมั้ย? เคโตะมองใบหน้าที่หลับใหลของคนในอ้อมกอด คำตอบนั้นเขารู้แล้วว่าจะตอบว่าอะไร เคโตะจูบหน้าผากของเรียวสุเกะอย่างแผ่วเบา “รักสิ” เขาสัมผัสแก้มนุ่มๆ ของร่างเล็ก คำสารภาพพรั่งพรูออกมาในความมืด ถ้าเป็นตอนที่เรียวสุเกะตื่นอยู่เขาคงไม่กล้าพูดมันออกมาแน่ “เพราะรักไง ผมถึงไม่ยอมให้คุณต้องแปดเปื้อนเพราะผม”
------------------------------------------------------
สั้นไปหน่อย ขออภัย
ความคิดเห็น