คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
ความเจ็บปวดอันแสนลึกล้ำครอบงำอารมณ์เขาอีกชั่วขณะหนึ่ง เรียวสุเกะประคองตัวเองไม่ให้ล้มขณะที่เดินเข้ามาในห้องที่เต็มไปด้วยของตกแต่งราคาแพงที่เจ้าตัวสามารถหยิบซื้อได้ตามใจชอบโดยไม่ต้องเสียดายเงิน ภาพวันแต่งงานของอดีตคนรักได้หวนกลับมาสู่จิตใต้สำนึกอีกครั้ง น้ำตาแห่งความเจ็บปวดทำให้ตาเขาพร่าเลือน เขาทรุดลงแล้วสะอื้นเบาๆ ออกมาอย่างสุดจะกลั้น ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่ต้องการให้ใครเห็นน้ำตาของเขาเป็นอันขาด เขาต้องแก้แค้น ใช่แล้ว เขาต้องแก้แค้น!!
ณ ห้องอาหารราคาแพงแห่งหนึ่ง
“ไดจังครับ มองหาใครอยู่เหรอ?” เคโตะถามขณะที่เห็นว่าลูกพี่ลูกน้องของเขามีอาการวอกแวกและมองรอบตัวอยู่ตลอดเวลาคล้ายกับกำลังหาใครสักคน
ไดกิยิ้มเจื่อน “เปล่าหรอก พี่แค่รู้สึกแปลกๆ เหมือนใครบางคนกำลังมองพี่น่ะ”
“พี่เคเหรอ?”
ไดกิเบ้ปาก “อิตานั่นน่ะเหรอ อย่าพูดถึงเขาเลยพี่ไม่อยากคิดถึง”
เคโตะขมวดคิ้ว “พี่เนี่ยนะ จะตั้งแง่กับพี่เคอะไรนักหนาก็ไม่รู้ พี่เครักพี่ออก”
“รักบ้าอะไรล่ะ” ไดกิพ่นลมหายใจ “คนรักกันเขาไม่ทำอย่างนี้กันหรอก”
เคโตะก้มหน้างุดแล้วกินอาหารของตัวเองต่อไป ไม่มีใครกล้าเถียงกับไดกิเวลาอารมณ์แบบนี้หรอก แม้แต่สามีอย่างเค อิโนะโอะก็ตามที
เบนซ์คันงามจอดช้าๆ ที่บ้านหลังโทรมหลังหนึ่ง
“ขอบคุณครับไดจัง” เคโตะโค้งขณะที่กำลังจะเปิดประตูออกมานอกรถ
“มาอยู่กับพี่เถอะเคโตะ พี่ดูแลเราได้นะ” ไดกิพูดอย่างเป็นห่วง หลายครั้งแล้วที่เขาขอร้องให้เคโตะไปอยู่กับเขาเพราะไม่อยากให้เคโตะต้องมาลำบากอยู่คนเดียวแบบนี้ “พี่เป็นห่วงเรานะ”
เคโตะยิ้มให้ “ไม่เป็นไรหรอกครับไดจัง ผมดูแลตัวเองได้”
ไม่ว่าจะยังไงเคโตะก็ไม่ยอมไปอยู่กับเขา ไดกิได้แต่ถอนหายใจ “เอาเถอะ งั้นพี่ไปล่ะ”
เคโตะมองตามรถเบนซ์ที่ขับออกไป เมื่อลับสายตาใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มกลับเศร้าสลดลงไป ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวดูเงียบงัน ความเหงาเข้าเกาะกุมจิตใจทันที เด็กบ้านแตกอย่างเขาไม่มีหน้าไปอยู่กับคนดีๆ อย่างไดกิหรอก เขาถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
“เร็วสิยูโตะ ชักช้าอยู่ได้ ฉันหิวจนไส้จะขาดแล้วนะ” เสียงเรียวสุเกะแว้ดๆ อยู่หน้าห้องครัวเพราะทนรอที่ห้องอาหารไม่ไหว
“ครับคุณหนู” ยูโตะบรรจงวางสตรอเบอร์รี่ลูกสุดท้ายลงบนจานก่อนจะยกไปให้เรียวสุเกะที่โต๊ะอาหาร เพราะพ่อครัวป่วยกะทันหันเขาจึงต้องทำหน้าที่นี้แทน “มาแล้วครับคุณหนู สตรอเบอร์รี่สดใหม่แสนอร่อย”
เรียวสุเกะมองด้วยแววตาเปล่งประกาย “ดีมาก วันนี้ฉันมีอะไรต้องทำเยอะแยะ”
“ผมรู้ครับ นี่เป็นแหล่งพลังงานของคุณหนูเลยนี่นา” ยูโตะยิ้มกับท่าทีน่ารักๆ ของเรียวสุเกะเวลาที่ได้กินสตรอเบอร์รี่ของโปรด “วันนี้คุณหนูจะทำอะไรครับ”
เรียวสุเกะเคี้ยวสตรอเบอร์รี่อย่างละเมียดละไม “เดี๋ยวนายก็จะรู้เอง”
เคโตะวิ่งเข้าโรงเรียนเพียงเศษเสี้ยววินาทีก่อนประตูจะปิดลง เขาหอบหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะมองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่บนอาหารเรียนหลังงาม “เกือบไป” เขาพูดพลางหอบหายใจ
“วันนี้มาสายนะเคโตะ” เสียงแหลมเล็กของใครคนหนึ่งเรียกเขาอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ยูริเดินเข้ามาใกล้ “บอกให้ไปอยู่กับพี่ไดกิตั้งแต่แรกก็ไม่เชื่อ”
“ก็ฉันน่ะ แฮกๆ ไม่อยากเป็นตัวถ่วงพี่เขานี่” เขายังหอบไม่หยุด
“รักพี่ว่างั้นเหอะ นายนี่มันซื่อบื้อจริงๆ เลยเคโตะ” ยูริพูดทีเล่นทีจริง เขายิ้มออกมาอย่างสดใส “เข้าเรียนกันเถอะเดี๋ยวจะสายซะก่อน”
เคโตะเดินกลับบ้านคนเดียวเพราะบ้านเขากับบ้านยูริอยู่คนละทางกัน เขาเดินมาจนถึงบ้านแต่ทว่า...
“ประตูทำไมเปิดล่ะ” เคโตะวิ่งเข้าไปในบ้านด้วยหัวใจเต้นระส่ำ นึกว่าเมื่อเข้าไปแล้วจะเจอของในบ้าน(ที่ไม่ค่อยจะมีอะไร)ถูกรื้อค้นกระจัดกระจายแต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เขาจำได้ว่าเป็นลูกของเจ้าของโรงเรียนมิโดริโรงเรียนที่เขาเรียนอยู่ เคโตะพึมพำชื่อคนนั้นเบาๆ “คุณหนูเรียวสุเกะ”
เรียวสุเกะหันหน้าไปหาเคโตะทันทีที่เขามาถึงบ้าน สีหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มสนุกสนานในขณะที่เคโตะตื่นตะลึงสุดขีด เรียวสุเกะมองไปรอบๆ บ้าน “บ้านสะอาดดีนะถึงจะเก่าไปหน่อยก็เถอะ”
เคโตะค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างกล้าๆ กลัวๆ “คุณหนูมีอะไรหรือเปล่าครับ”
เรียวสุเกะหันหน้ามาเผชิญกับเขาตรงๆ “ฉันมีข้อเสนอมาให้นาย”
“ห้ะ!!!” เขาจะมีอะไรไปแลกเปลี่ยนกับคุณหนูเรียวสุเกะได้ล่ะเนี่ย
“ฉันอยากให้นายเป็นแฟนฉัน” เคโตะจ้องมองเรียวสุเกะแบบต้องการคำอธิบาย เรียวสุเกะเดินเข้าไปใกล้แม้จะต้องเงยหน้ามองแต่ใบหน้าเชิดนั่นก็ไม่ลดความหยิ่งลงเลย “ก็แค่หาอะไรทำแก้เซ็ง ว่าไงล่ะ ตกลงมั้ย?”
“ไม่มีทาง” เคโตะตอบแทบจะในทันที
เรียวสุเกะยิ้ม “อย่าเพิ่งปฏิเสธสิ แลกกับการที่พี่ของนายกับคุณอิโนะโอะจะได้ไม่เลิกกัน ทีนี้จะตกลงได้หรือยัง?”
เคโตะอึ้งกับข้อเสนอที่ร้ายแรงนี้ เคเป็นพี่เขยที่ดีที่สุดเขาไม่ยอมให้พี่ชายสุดที่รักต้องเลิกกับผู้ชายที่แสนดีอย่างเคไปเด็ดขาด “ทำไมต้องทำแบบนี้!”
รอยยิ้มของเรียวสุเกะฉายแววสนุกสนาน “ก็บอกแล้วไง หาอะไรทำแก้เซ็ง”
.......................................................................................................
สั้นไปหน่อย ขออภัย สวัสดีค่ะ มาแล้วฟิคเรื่องใหม่^^ ฝากติดตามด้วยนะคะ
ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วแถม My heart will go on ก็ใกล้จบแล้วด้วยเราอาจจะอัพเรื่องนี้ช้าหน่อยนะ
ไม่เคยแนะนำตัวเองเลย สวัสดีค่ะ ชื่อป๊อป อายุ 17 ปีนี้ก็ 18 แล้ว
ทักทายได้ตามอัธยาศัยค่ะ^^
ความคิดเห็น