Shortfic [HSJ-OkaRyu] My memories (Yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้น

  

OkaRyu~

เนื้อเรื่อง

  



My   memories

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอนสีขาวตกแต่งด้วยเครื่องเรือนน้อยชิ้นกระทบร่างสองร่างที่นอนกอดกันภายใต้ผ้าห่มผืนหนา  ทั้งความอุ่นที่ได้จากผ้าห่มและไอร้อนของอีกฝ่ายช่วยให้ยามเช้าของหน้าหนาววันนี้อบอุ่นขึ้นมาเป็นพิเศษ

ริวทาโร่ขยี้ตาตัวเองก่อนมองไปรอบๆ ห้อง  นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเขา  หนุ่มน้อยมองไปทางชายหนุ่มเจ้าของห้องที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น  ใบหน้าแม้ในยามหลับยังระบายรอยยิ้มบางๆ เหมือนจะกำลังฝันดี  ริวทาโร่กระชับอ้อมกอดของตัวเองให้แน่นขึ้น  ทั้งเพราะความหนาวที่เล็ดรอดเข้ามาในห้องและทั้งความอบอุ่นจากตัวชายหนุ่มที่เชื้อเชิญให้เขาอยากสัมผัส

เขาหลับตาลงช้าๆ  สัมผัสถึงความอบอุ่นนั่น 

----------------------------------------------------------------------------------

2 วันก่อน

“ริวจัง!!”  ชายหนุ่มตะโกนร้องเรียกคนรัก  บริเวณหลังโรงเรียนที่ไม่ค่อยมีคนและการไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าหัวใจทำให้เขาแทบคลั่ง  “ริวจัง!!!”  ชายหนุ่มยังตะโกนไปเรื่อยๆ  “พี่ขอโทษริวจัง  ออกมาเถอะนะ  พี่เป็นห่วงริวจังนะ  ออกมาหาพี่เถอะ”  ชายหนุ่มน้ำตาไหล  ความรู้สึกเจ็บปวดบีบคั้นหัวใจจนแทบทนไม่ได้

“พี่ชายปล่อยพี่เคโตะไว้แบบนั้นมันจะดีเหรอครับ  พี่เคโตะเป็นแฟนพี่นะ”  ชินทาโร่ถามพี่ชายที่กำลังเฝ้าดูคนที่น้องชายบอกว่าเป็นแฟนเขาอยู่หลังต้นไม้ต้นหนึ่ง

“...........................”  ไร้เสียงตอบรับจากริวทาโร่

“จำทุกคนได้หมด  แต่ทำไมจำพี่เคโตะไม่ได้นะ”  ชินทาโร่บ่นกับตัวเองเบาๆ

“กลับกันเถอะ”

“อะไรนะ?”  ชินทาโร่ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง  ทั้งๆที่ก่อนโดนรถชนออกจะห่วงพี่เคโตะนักหนา  แต่พอความจำเสื่อมกลับทิ้งพี่เคโตะง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ

“พี่บอกให้กลับไง”  ริวทาโร่ทำเสียงดุใส่น้อง  “เดี๋ยวหมอนั่นก็เลิกแล้วก็กลับไปเองแหละ” 

ชินทาโร่ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากเดินตามหลังพี่ชายกลับบ้านต้อยๆ  เสียงเคโตะห่างออกไปเรื่อยๆ จนไม่ได้ยินอีก

ริวทาโร่นั่งเหม่ออยู่ภายในห้อง  พยายามนึกถึงความทรงจำที่หายไป  แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกจนหัวเริ่มจะปวดหนึบๆ  เขาถึงเลิกคิดเรื่องของผู้ชายที่ชื่อเคโตะนั่นก่อนจะหลุดเข้าสู่ห้วงนิทรา

เช้าวันต่อมา

“พี่ชายแย่แล้ว!!”  ชินทาโร่วิ่งขึ้นมาเขย่าตัวพี่ชายให้ลุกออกจากเตียง  “พี่ชายตื่น!!”

ริวทาโร่งัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วถามอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไรนัก  “มีอะไร”

น้ำเสียงชินทาโร่ตื่นเต้นสุดขีด  “พี่เคโตะหายตัวไป!”

“อะไรนะ!”  ริวทาโร่รีบลุกขึ้นมาอาบน้ำใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

“พี่ชาย  เราจะทำยังไงดี  พี่เคโตะไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”  ชินทาโร่พูดอย่างร้อนรน

แต่ดูเหมือนพี่ชายจะไม่ได้สนใจฟังเขาแม้แต่น้อย  ริวทาโร่วิ่งออกจากบ้านทันทีโดยที่ไม่รอน้องตัวเอง

เขาวิ่งมาบริเวณที่ทิ้งเคโตะไว้เมื่อวาน  หลังโรงเรียนยังคงเงียบไม่มีใครสักคนที่อยู่ที่นี่  เขาเดินไปจนทั่วบริเวณ  “อิตาหัวเม่นนั่นไปไหนของเขานะ” 

แกร๊บบ~

เดินไปเดินมาจนไปเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่าง  ริวทาโร่หยิบสิ่งนั้นขึ้นมาดู  “นี่มันสร้อยของอิตาหัวเม่นนี่”  เขาพลิกจี้สร้อยตัวอักษร  R  นั่นไปมา 

.......พี่เคโตะเก็บไว้นะ  ไม่ว่ายังไงผมก็จะอยู่กับพี่เสมอ.......

ความทรงจำส่วนหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว  แม้ใบหน้าจะเรียบเฉยแต่ภายในใจเขากลับร้อนรนนัก  ริวทาโร่หยิบสร้อยรูปตัวอักษร  K  ที่ชินทาโร่ให้ในวันที่ออกจากโรงพยาบาลขึ้นมา

.......พี่ก็จะอยู่กับริวจังตลอดไป.......

รอยยิ้มอบอุ่นของเคโตะฉายชัดขึ้นมาในหัว  ริวทาโร่ทรุดตัวลงกับพื้น  ความทรงจำเกี่ยวกับเคโตะผุดขึ้นมาเหมือนภาพกรอกลับ

.......ฉันรักนายริวทาโร่.......

.......เป็นแฟนกันนะ.......

.......ยามะจังไม่ใช่แฟนพี่.......

…….พี่ไม่เลิกกับริวจังเด็ดขาด.......

.......ริวจังระวัง!!!.......

น้ำตาสายเล็กๆ ไหลหลงมาอย่างหยุดไม่ได้  ความรักที่มีต่อเคโตะเต็มตื้นขึ้นมาในหัวใจแต่ก็มาพร้อมกับความเจ็บปวดที่เคโตะทำเอาไว้  มากเกินไปแล้ว  เขารับไม่ไหวแล้ว

เสียงสะอื้นของริวทาโร่ดังก้องไปจนทั่วบริเวณ  ทำไมเขาไม่ความจำเสื่อมไปตลอดชีวิตเลยนะ  ทำไมเขาต้องจำได้  ทำไมเขาต้องมาทนรับความเจ็บปวดแบบนี้ด้วย

“ริวจัง”

ริวทาโร่มองตามเสียงเรียก  “ยามาดะคุง”

เรียวสุเกะยิ้มดีใจ  “นี่นายจำฉันได้ด้วยเหรอเนี่ย”

ภาพที่เรียวสุเกะและเคโตะกอดกันผุดขึ้นมาในหัว  หัวใจดวงน้อยๆ เจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง

“นายเป็นอะไรสีหน้าไม่ค่อยดี  เพราะเรื่องเคโตะหรือเปล่า” 

ริวทาโร่ลุกขึ้นยืน มองหน้าเรียวสุเกะด้วยแววตาแข็งกร้าว  “ผมคืนพี่เคโตะให้คุณแล้ว  ยังจะยุ่งอะไรกับผมอีก!”

เรียวสุเกะขมวดคิ้ว  “ไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ  ฉันกับเคโตะเราไม่ได้มีอะไรกัน”

“ไม่ต้องมาพูดให้เสียเวลาหรอกครับ  ผมเลิกกับพี่เคโตะแล้ว”

เรียวสุเกะตาค้าง  “ไม่จริงใช่มั้ยริวจัง  เคโตะรักนายนะ  เขารักนายคนเดียว”

“เขาก็รักพี่ด้วย!!”  ริวทาโร่พยายามกลั้นน้ำตาแต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ยอมหยุดตามที่ต้องการ

เรียวสุเกะจับแขนทั้งสองข้างของริวทาโร่ไว้  “ฟังนะริวจัง  เคโตะรักนาย  ฉันกับเขาเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น”

ริวทาโร่ดึงแขนออกแล้วเช็ดน้ำตา  “แล้วทำไมต้องกอดกันด้วยล่ะ”

เรียวสุเกะหัวเราะ  “ก็แค่กอดกันแบบเพื่อน  ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลย  อีกอย่างฉันก็มีแฟนแล้วนะ”  เรียวสุเกะยิ้ม  “นี่นายหึงเคโตะเหรอ  เมื่อวานนี้เคโตะมานอนอยู่แถวนี้แหละแล้วก็ไม่ยอมกลับบ้านบอกว่ามาตามหานาย”

ริวทาโร่เช็ดน้ำตา  “ผมไม่ได้หึงซักหน่อย  ผมไม่สนผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว”

“ยามะจังเคโตะฟื้นแล้วล่ะ  อ้าว! ริวทาโร่”  ยูโตะวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาสอง(สาว?)หนุ่ม

“ฟื้นแล้วเหรอ  ดีจัง”  เรียวสุเกะเข้าไปเกาะแขนยูโตะไว้  “ริวจัง  ยูโตะนี่แหละแฟนฉัน”

“ยามาดะคุงเป็นแฟนกับ....”  ริวทาโร่เงยหน้ามองยูโตะ  “ยูโตะคุงเหรอครับ”

ยูโตะยิ้มแล้วหอมแก้มยามะจังฟอดใหญ่  “นายดูเอาเองก็แล้วกัน”

เรียวสุเกะชกเบาๆ เข้าที่ท้องคนตัวสูง  “บ้าน่า  อายริวจังเขานะ>///<”

ริวทาโร่นั่งจ้องชายคนรักที่กำลังยิ้มอย่างทำอะไรไม่ถูก

“ริวจังอย่าจ้องพี่แบบนี้สิ  พี่ก็เขินเป็นนะ”  หน้าเคโตะเริ่มมีสีระเรื่อขึ้นมาจนตอนนี้แทบจะทั่วใบหน้าหล่อแล้ว  “เลิกจ้องพี่ซะทีเถอะน่า”

“ผมอยากรู้ความจริงจากปากพี่”

“เรื่องอะไรล่ะ”  เคโตะไม่กล้าสบตาริวทาโร่เพราะตาโตคู่นั้นจ้องเขาไม่วางตา

ริวทาโร่จับหน้าเคโตะให้หันมาเผชิญหน้ากับตน  ดวงตาคู่โตจ้องเข้าไปในดวงตาตี่ของคนตรงหน้าที่ตอนนี้เบิกกว้างขึ้นมา  “พี่ไม่ได้เป็นแฟนยามาดะคุงใช่มั้ย?”

ด้วยใบหน้าที่ใกล้กัน  เคโตะโน้มตัวเข้าไปแล้วจูบริวทาโร่อย่างไม่ยากเย็นนัก  ริมฝีปากสัมผัสกันเนิ่นนานก่อนที่เคโตะจะถอนจูบออกมา  “นี่แหละความจริงจากปากพี่”

ไฟในบ้านปิดสนิท  “ทุกคนไปไหนหมดนะ”  ริวทาโร่บ่นกับตัวเอง  “กุญแจก็ไม่ได้เอามาด้วย  ทำไงดีล่ะ”

“ไปนอนบ้านพี่มั้ย”  เคโตะอาสา

“อะไรนะ  นอนบ้านพี่เหรอ  นอนยังไง”

“ก็นอนกับพี่ไงจะได้อบอุ่น  คืนนี้หิมะจะตกนะ  พี่ไม่ปล่อยให้ริวจังของพี่นอนหนาวอยู่คนเดียวหรอก”  เคโตะยิ้มตาหยี

ด้วยความมืดทำให้เคโตะไม่เห็นสีหน้าระเรื่อของคนรัก  “บ้าเหรอ  ผมจะนอนกับพี่ได้ไง”

เคโตะจับมือริวทาโร่  “ไปเถอะ”

“แต่ว่า....”

“ไม่มีแต่นะครับ  พี่สัญญาว่าจะไม่พรากความบริสุทธ์ของริวจังแน่นอน”

ริวทาโร่ตีแขนเคโตะแก้เขิน  “พี่บ้า!  พูดอะไรก็ไม่รู้”

เคโตะลูบแขนตัวเองป้อยๆ แต่ใบหน้ากลับยิ้มอย่างมีความสุข

ไฟดวงสุดท้ายถูกปิดลง

เคโตะมองคนที่นอนหันหลังให้เขาอยู่  “ริวจังไม่หนาวเหรอมานอนใกล้ๆพี่ก็ได้” 

ไม่มีสัญญาตอบรับจากริวทาโร่

เคโตะดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดไว้ทั้งๆ  ที่ริวทาโร่หันหลังให้อยู่

“พี่เคโตะครับ”  ริวทาโร่แทบจะควบคุมไม่ให้เสียงตัวเองสั่นเพราะใจที่เต้นรัวไม่ได้

“อย่างนี้แหละจะได้อุ่น”

“พี่เคโตะครับ”

“หือ?”

“ไปใส่เสื้อก่อนไม่ได้เหรอ”

เคโตะยิ้มแต่ปราศจากคำตอบ  เขาหลับไปทั้งๆที่ยังกอดริวทาโร่อยู่อย่างนั้น

ผ่านไป 2 ชั่วโมง  แต่ริวทาโร่ยังลืมตาโพลงอยู่  เขาพลิกตัวเบาๆเพื่อไม่ให้คนข้างๆ ตื่น  เขายิ้มกับใบหน้าคนรักที่หลับตาพริ้ม  ริวทาโร่กอดเคโตะ  ไอร้อนจากร่างกายช่วยให้เขารู้สึกอุ่นขึ้น  กลัวก็แต่ว่าเสียงหัวใจที่เต้นดังของเขาจะปลุกให้คนข้างๆตื่นขึ้นมาน่ะสิ  ริวทาโร่ซุกหัวลงกับอกแกร่งของเคโตะและหลับไป

 “ริวจังตื่นหรือยัง” 

ริวทาโร่งัวเงียตื่นเพิ่งรู้ตัวว่ากอดเคโตะอยู่  เขารีบชักมือกลับทันทีและลุกขึ้น  ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด

เคโตะลุกขึ้น  หยิบผ้าขนหนูออกจากตู้แล้วยื่นให้คนตัวเล็ก  “ไปอาบน้ำก่อนเถอะเดี๋ยวพี่หาเสื้อผ้าให้”

ริวทาโร่รับผ้าขนหนูจากเคโตะแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที

ริวทาโร่นั่งรอเคโตะบนโซฟา  เสียงฝักบัวกำลังทำงานแสดงว่าเคโตะกำลังอาบน้ำอยู่  เขาสะบัดหัวแรงๆเพื่อไล่จินตนาการภายในห้องน้ำนั่นออกจากหัว

ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์เคโตะสั่นเพราะมีสายเข้า  ถ้ารับจะเป็นอะไรมั้ยนะ  ริวทาโร่หยิบขึ้นมาดู  “นี่มันเบอร์แม่นี่”   เขากดรับสาย

“เคโตะคุงเป็นยังไงบ้างลูก  ริวจังของแม่ยังดีอยู่ใช่มั้ย”  น้ำเสียงที่ตื่นเต้นของแม่

“พี่เคโตะอย่ารุนแรงกับพี่ริวนะ  พี่เขาไม่เคย”  เสียงเจ้าชินทาโร่

“ชินจังเดี๋ยวพี่เคโตะก็เขินแย่หรอก  เคโตะคุง  แม่ไม่กวนแล้วนะฝากดูแลริวจังของแม่ด้วย  อย่ารุนแรงกับริวจังนะแม่หวงจ้า”  เสียงหัวเราะของแม่กับชินจังดังมาตามสายก่อนจะตัดไป

ริวทาโร่วางโทรศัพท์  ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่  “นี่ทุกคนหลอกผมเหรอเนี่ย”  ริวทาโร่มองไปที่ห้องน้ำ  ฝักบัวยังทำงานอยู่  “ออกมาเจอดีแน่พี่เคโตะ!”

ฝักบัวหยุดการทำงาน  เคโตะเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเดียว

แต่ริวทาโร่ไม่มีเวลามาชื่นชมกล้ามเนื้อของเคโตะนานนัก  เขาย่างสามขุมเข้าไปหาเคโตะอย่างไม่กลัวเกรง  “พี่หลอกผม  พี่ร่วมมือกับแม่หลอกผม!!”

เคโตะหน้าเหวอแต่แล้วก็ยิ้มออกมา

“ตั้งแต่ตอนไหน  พี่หลอกผมตั้งแต่ตอนไหน”  ริวทาโร่รู้สึกเหมือนกำลังจะร้องไห้

“เอ่อ....ก็ตั้งแต่ที่ริวจังกลับบ้านแล้วไม่มีใครอยู่บ้านนั่นแหละ”  เคโตะยิ้มแหย

“ทำไมแม่ต้องทำแบบนี้ด้วย  เอาลูกตัวเองมาให้ผู้ชายถึงบ้าน”  เขาอยากจะร้องไห้จริงๆ

“แต่พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรริวจังนะ  แม้ว่าแม่ริวจังจะอนุญาตก็ตาม”  ประโยคหลังเคโตะพูดเบาราวเสียงกระซิบ

ริวทาโร่ไม่อยากให้เคโตะเห็นน้ำตาตัวเอง  เขาผละจากเคโตะแล้วเดินไปที่เตียง  เคโตะเดินตามไปง้อ  แต่เพราะตัวที่ยังไม่แห้งดีบวกกับพื้นที่เปียกเพราะน้ำจากตัวเขาทำให้......

“เหวอ!!!”

“เฮ้ย!!!”

เคโตะล้มทับริวทาโร่แต่ดีที่ล้มลงเตียงเลยไม่เจ็บตัว  ทั้งคู่จ้องตากันเนิ่นนานความรู้สึกโกรธถูกแทนที่ด้วยความรักและโหยหา  ริวทาโร่เอามือคล้องคอเคโตะ  “เรามาทำในสิ่งที่แม่อนุญาตกันเถอะ”

--------------------------------------------------------------

จบแต่เพียงเท่านี้^^

ฟิคสั้นอ่านขำๆ อย่าคิดมาก