ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Not Forget Love ( milky )
Not Forget Love
Pairing : WonCin
Author : In-Hyung
Author’s Note : เรื่องนี้อาจเศร้านิดๆ อ่ะ บางช่วงก็แต่งมาจากชีวิตจริง นี่เป็นเรื่องที่ 3
แล้วนะ แล้วก็เป็นรักสามเศร้าด้วย ยังไงก็ช่วยอ่านให้จบด้วยนะ bye/อิน-ฮยอง
----------เคยไหม? ถ้าต้องเลือกระหว่าง คนที่เรารัก กับ คนที่รักเรา---------
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน.....................
“ แน่จริงนายก็ตามมาสิ ”
“ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ”
“ หยุดให้โง่ล่ะสิ ” เสียงหยอกล้อของคนสองคนที่กำลังวิ่งผ่านสนามเด็กเล่น
“ นี่แน่ะ! จับได้แล้ว......... เอาปากกาของฉันคืนมาได้แล้ว ”
“ ฮัน นายจับฉันได้ทุกทีเลย ”
“ ฮ่า ฮ่า ” เสียงนุ่มทุ้มหัวเราะอย่างพอใจ
ร่างสองร่างเดินไปจนถึงหอประชุมของโรงเรียน แต่เสียงหัวเราะที่แว่วออกมาจากภายในหอประชุม ทำให้
ทั้งสองคนหยุดชะงัก
“ ฮัน.....มีคนอยู่ข้างในอ่ะ ”
“ อืม จริงๆ ด้วนซิน ”
“ เย็นขนาดนี้แล้วใคนมาทำอะไรที่นี่? ” เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับเกาะที่แขนหนาแน่น
“ ก็มาทำเหมือนเราไง ”
“ ฮันบ้า.........ทำอะไร ” ทั้งสองค่อยๆ แอบดูตรงรูประตูที่แง้มอยู่
เสียงหยอกล้ออย่างสนิทสนมและเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของคนสองคนแว่วออกมาจากประตู คนหนึ่งคือชายร่างสูง‘ซีวอน’ อีกคนหนึ่งคือหญิงสาวร่างเล็กที่ไม่มีใครเคยรู้จักมาก่อน
“ ฮัน นั่นซีวอนกับใคร ? ” เสียงหวานถามออกมาเบาๆ แต่ฮันคยองรู้สึกว่ามันสั่นเครือจนน่าใจหาย
“ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ”
“ เค้าเป็นเพื่อนกันใช่มั๊ย......นายบอกฉันสิฮัน.......นายบอกฉันสิ ” ฮีชอลร้องไห้หนัก ฮันเห็นก็ปวดใจ
ไปด้วย
..........................................................................................................................................................
เช้าวันต่อมาแต่มันไม่ค่อยสดใสเหมือนที่ผ่านมา คนสองคนกำลังจะเดินสวนทางกัน แต่มีเสียงๆ หนึ่งทักขึ้นเสียก่อน
“ ซิน ” ซีวอนเดินมาหาฮีชอลด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“ นาย......กำลังจะไปไหนหรอ? ” ฮีชอลถามอย่างด้วยใบหน้าเศร้า
“ ไปที่ห้องเรียน เธอล่ะ? ”
“ ฉันกำลังจะไปที่ห้องสมุด ”
“ ตอนเย็นซินว่างรึเปล่า........เราไปกินข้าวด้วยกันนะ ชวนฮันไปด้วย ”
“ เดี๋ยวนี้นายมีเวลาไปกินข้าวกับฉันและฮันด้วยหรอ? ”
“ ทำไมซินถามอย่างนั้นล่ะ ”
“นายไม่มีนัดกับผู้หญิงคนนั้นหรอ?........ผู้หญิงคนที่นายนั่งคุยอยู่ด้วยในหอประชุมเมื่อวานนี้อ่ะ ”
“ ซิน!...... ”
“ ถึงเราจะเป็นแค่เพื่อนกัน แต่ฉันคิดว่านายน่าจะรู้ดีว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย..........นายก็รู้ดีว่าฉันรักนาย.......
หรือนายไม่ได้รักฉัน....ไม่ได้รู้สึกเหมือนกันกับฉัน ” ฮีชอลน้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
“ รู้สึกสิ....ฉันก็รักเธอเหมือนกัน......ส่วนผู้หญิงคนเมื่อวาน....เอ่อ..............”
“.นายก็รักผู้หญิงคนนั้นใช่มั๊ย?..” ซินวิ่งหนีไปโดยไม่ฟังอะไร.....เค้าแอบรักคนๆ.นี้มานาน..แต่วันนี้เค้า กับรู้สึกเกลียด...เกลียดผู้ชายคนนี้ที่สุด..........นายเคยรักฉันบ้างไหม........เคยรับรู้และแคร์ความรู้สึกของฉัน
บ้างรึเปล่า
เย็นนั้น........
ฮีชอลนั่นเล่นอยู่ใต้ต้นไม้อย่างใจลอย.....ผู้หญิงคนนั้นดีกว่าชั้นหรอ?....ดีกว่าคนที่คอยอยู่เคียงข้างเค้าตลอด เวลาหรอ? ดีกว่าคนที่คอยให้กำลังใจเค้าหรอ? หรือเพราะคนๆ นั้นเป็นผู้หญิง?..................
“ ซิน! มานั่งใจลอยอะไรอยู่แถวนี้ล่ะ ” ฮันวิ่งมานั่งข้างๆ แล้วถามอย่างเป็นห่วง
“ เรื่องเมื่อวานตอนเย็น.......นายจำได้ใช่มั๊ย?”
“ เอ่อ......อืม เธอได้คุยกับวอนแล้วใช่มั๊ย?”
“ อืม”
“ เค้าบอกว่ายังไงล่ะ ”
“ เค้าไม่พูดปฎิเสธซักนิด......ไม่พูดว่าเป็นแค่เพื่อน......ไม่พูดอะไรที่ทำให้ฉันสบายใจเลย” ฮีชอลลุกขึ้นยืน ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเยอะจนดูเป็นห่วง
“งั้นเธอก็อย่าไปสนใจเค้าอีกเลยนะ...เธอยังมีฉันที่คอยอยู่เคียงข้างเธอ.....ต่อไปฉันจะดูแลเธอเอง”ฮันคยอง โอบกอดฮีชอลทางด้านหลัง
“ นะ....นายหมายความว่ายังไง?”
“ ฉันรักเธอ รักมาก่อนไอ้ซีวอนด้วยซ้ำ แต่ฉันเห็นว่าเธอรักซีวอน ฉันเลยเสียสละความรักของฉันเพื่อเธอ
และพยายามช่วยเธอตลอดมา ถ้าอะไรที่ทำให้เธอมีความสุข ฉันก็พร้อมจะทำและเสียสละทุกอย่าง.........”
“ งั้น....ที่ผ่านมานายก็เจ็บเพื่อฉันตลอดมาเลยใช่มั๊ย?................. ”
“ ใช่....ต่อไปเธอจะรักฉันได้รึเปล่า?.....รักให้เหมือนกับที่เธอรักซีวอน......หรือแค่เสี้ยวหัวใจก็ยังดี........
ได้หรือเปล่า...... ” ฮีชอลอึดอัดใจที่จะตอบ แต่........เค้าก็อยากลืมซีวอน อยากลืมความทุกข์ใจที่เกิดขึ้น
ในวันนี้......ฉันคงไม่เสียใช่มั๊ยฮันคยองถ้าฉันจะลองรักนายดู ฉันจะเริ่มต้นใหม่ กับคนที่รักฉัน...............
“ ฮัน.......... ”
“ เธอจะคบกับฉันได้มั๊ย?............”
“ อืม.................. ” ฮันคยองสวมกอดฮีชอลอย่างดีใจ
“ นายอ่ะ ปล่อยฉันได้แล้ว เราไปหาอะไรกินกันเถอะ ”
“ ได้.....ฉันกำลังหิวพอดี ”
“ ฉันขอขี่หลังนายหน่อยนะ OK มั๊ย?”
“ ได้เลย ฮ่า ฮ่า ” ซีวอนจ้องมองคนทั้งสองตลอด แม้เค้าอยากจะลืมฮีชอล แต่ก็ทำใจไม่ได้ ยิ่งเมื่อเห็น ฮีชอลร้องไห้ เค้าก็ยิ่งอยากเข้าไปกอดและปลอบใจ แต่....ตอนนี้เค้าทำได้แค่เพียงมอง...................
..................................................................................................................................................................
2 อาทิตย์ต่อมา
“ แน่จริงก็ตามมาสิ ”
“ นี่วิ่งช้าๆ หน่อยได้มั๊ย!”
“ เดี๋ยวนายก็ตามทันน่ะสิ ”
“ นี่.....ฉันเหนื่อยแล้วนะ ”
“ แต่ฉันยังไม่เหนื่อยนี่นา ”
“ นี่แน่ะ! จับได้แล้ว ” เสียงฮีชอลและฮันคยองที่หยอกล้อกันเหมือนเช่นเคยดังมาจากสนามเด็กเล่น
“ ฉันแพ้นายทุกทีเลย............ ”
“ เธอน่ะ ชอบเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้ ” ถึงแม้ว่าตอนนี้เค้าสองคนจะกลายมาเป็นแฟนกันแล้ว แต่พวกเค้าก็ยัง เล่นกันเหมือนเพื่อน ใช้ชีวิตปกติ เพียงแต่มีความรู้สึกบางอย่างในใจของพวกเค้าเท่านั้นที่มันแปลกๆ...........
“ หวัดดี ฮันซิน นี่แฟนของฉันเอง เธอดูน่ารักมากเลยใช่มั๊ยล่ะ?” ซีวอนเดินควงผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา ทักทายกับฮีชอลและฮันคยอง ฮีชอลรอยยิ้มเริ่มจางแต่เค้าต้องยิ้มเพื่อปกปิดความรู้สึกเสียใจนี้เอาไว้ ยิ้มเพื่อ
ลืมซีวอน.................
“ ซีวอน.....ฉันกับซินกำลังจะไปกินข้าวกัน นายจะไปกับเรามั๊ยล่ะ?”
“ เอ่อ......ไม่ดีกว่า ” ซีวอนพูดอย่างปวดใจและโทษตัวเองที่ไม่มีเหตุผลที่ต้องลืมฮีชอล เพราะต่อให้ลืม แค่ไหนก็ไม่มีวันลืมคนที่เรารักได้หรอก..............
โรงอาหาร.........
“ ซินยังลืมไอ้ซีวอนไม่ได้อีกใช่มั๊ย!” ฮันคยองถามเมื่อเห็นฮีชอลทำหน้าเศร้า ดวงตามีน้ำใสๆ คลอเต็ม ไปหมด
“ .............. ”
“ ซิน....เธอพูดสิ เธอยังคิดถึงมันใช่มั๊ย?”
“ ใช่.......... ” ฮีชอลร้องไห้ออกมา แต่.....น้ำตากลับไม่ช่วยให้เขาสบายใจได้เลย มันเป็นแค่การแสดง ความอ่อนแอเท่านั้นเอง......................
“ เธอพยายามไม่ได้เลยหรอ?”
“ ........... ”
“ เธอลืมคนที่ทำร้ายเธอให้ต้องเจ็บไม่ได้เลยหรอ? เธอก็เห็นนี่มันมากับผู้หญิงคนนั้น มันไม่สนใจเธอ เธอ
ลืมสิ ลืมได้มั๊ย?”
“ ฉันขอโทษ.....แต่จะให้ลืมคนที่เรารักมันลืมยากนี่.....เหมือนกับที่ผ่านมานายก็ลืมฉันไม่ได้เหมือนกัน....... นายก็รู้ว่ามันยากแค่ไหน............... ” ฮีชอลลุกหนีจากโต๊ะอาหาร แต่ถูกมือหนาคว้าไว้
“ แต่ฉันก็รักเธอ รักมากกว่าวอนด้วยซ้ำ เคียงข้างเธอมาตลอด จะรักฉันไม่ได้เลยหรอ?”
“ ที่ผ่านมาฉันคิดกับนายแค่เพื่อน ถ้าฉันจะรักนายก็รักแบบเพื่อนเท่านั้น ” ฮีชอลปาดน้ำตา
“ เธอก็คิดใหม่สิ รักฉันเหมือนที่เธอรักวอน ให้คิดว่าทำเพื่อตัวเอง เพื่อเธอจะได้ลืมซีวอน ”
“ ได้ ฉันจะพยายามรักเธอ รักเธอ รักเธอ............... ” ฮีชอลหันหลังกับเข้าไปกอดฮันคยองอย่างแนบแน่น
ใบหน้าบางๆ ซบอยู่บนอกอันอบอุ่นของฮันคยอง เองก็รู้สึกงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เขาก็ใช้มือหนานุ่มลูบเส้น ผมของฮีชอลอย่างทะนุถนอม...........ฉันขอโทษนะฮันที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของนายเลย............
2 วันต่อมา...............
ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนหัวใจฉันถึงจะลืมวอนได้ซักที ตอนนี้ฉันเจ็บมากแค่ไหนฮันเค้าคงจะเจ็บมากกว่าฉัน เป็นร้อยเท่า น่าสงสารเค้าจริงๆ แต่วอนเค้าก็พูดไม่ใช่หรอว่ารักชั้น? แล้วทำไมเค้าถึงคบกับผู้หญิงคนนั้น ล่ะ? เค้ามีเหตุผลอะไรกันแน่อ่ะ! แต่ชั่งเถอะอย่าไปสนใจอะไรเลยตอนี้ฉันคบกับฮันแล้วก็ไม่ควรจะไปสน
ใจเค้าอีก ลืมซะ ลืม ลืมสิ ลืม.................................
“ ซิน............ ” ฮันคยอง
“ นายมีอะไรอ่ะ ”
“ เปล่าหรอก.....แค่อยากมานั่งกับเธอเฉยๆ ”
“ ได้สิ ” ซินเขยิบให้ฮันเข้ามานั่งใกล้ๆ
“ ดูท้องฟ้าวันนี้สิ สีฟ้าสวยมากเลย เธอคิดว่าไง ดูสิ ”
“ อืม ”
“ เธอดูสิตรงนั้นน่ะ เหมือนรูปหัวใจเลยดูสิ ”
“ ไหนๆ ”
“ ตรงนั้นไง ” ฮีชอลเขยิบเข้าไปไกล้ๆฮัน สายตาที่จับจ้องอยู่บนท้องฟ้า แต่กลับมองไม่เห็นก้อนเมฆที่ว่า นั้นเลย
“ ........... ” ฮันคยองเอามือโอบไหล่ฮีชอลไว้
“ เอ่อ........... ” ฮีชอลเอวหัวซบไหล่และพยายามจะยอมรับเค้าให้ได้
“ รู้มั๊ย? ฉันรอคอยเวลานี้มานานแค่ไหน..........เวลาที่จะได้อยู่กับเธอแบบนี้ ”
“ ที่ผ่านมานายคงเจ็บมากสินะ ” ซินน้ำตาซึม
“ ขอบใจที่เธอเข้าใจฉัน ฉัน.......ขอถามอะไรเธอหน่อยได้มั๊ย?”
“ อะไรล่ะ ”
“ เธอรักฉันรึเปล่า เธอกำลังฝืนอยู่ใช่มั๊ย? ”
“ ฮัน........ ”
“.เมื่อวานฉันเห็นเธอไปนั่งดูซีวอนเล่นบาสแล้วเธอก็ร้องไห้ออกมา เป็นเพราะเธอยังคิดถึงมันอยู่ใช่มั๊ย?”
“ เอ่อ.......... ” ฮีชอลลุกขึ้นยืน
“ เธอยังรักมันอยู่ใช่มั๊ย? ตัดใจใจไม่ได้เลยหรอ? ” ฮันคยองถอนใจออกมา
“ ใช่….....ฉันยอมรับหลายวันที่ผ่านมาฉันไม่สามารถลืมเขาได้เลยแม้แต่วันเดียว การยิ้มเป็นเรื่องยากมาก สำหรับฉันในตอนนี้ นึกถึงเค้าทีไรใจแทบจะหยุดเต้น ยิ่งฉันฝืนหัวเราะ ฝืนยิ้ม มันยิ่งทำให้เจ็บปวด มันเป็นหนักขึ้นทุกที จนฉันแทบทนความรู้สึกเหล่านี้ไม่ได้อีกแล้ว นายเข้าใจฉันมั้ย?? ขอบใจนะที่ผ่านมา ที่คอยดูแลฉันมาตลอด ฉันเองก็รู้สึกผิดต่อนาย ที่รักนายไม่ได้ซักที.......... ”
“..ซิน...เอ่อ...ไม่ใช่เค้าก็ไม่ได้เลยหรอ?....ฉันยังดีไม่พออีกหรอ?…........”....ฮันถามด้วยความเจ็บปวดใจ เค้าพยายามมาตลอด......เพื่อคนที่เค้ารักและหวังว่าคนๆนั้น....จะหันกลับมามองเขาแต่....ไม่เลยความพยายาม ของเขามันไม่มีประโยชน์เลย.....................
“นายดีสิ ดีต่อฉันมากด้วย แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนกัน......นายจะเกลียดฉันก็ได้ แต่ฉันไม่อยากโกหกนาย และโกหกตัวเอง.....ว่าฉันรักนาย......ทั้งที่ไม่ได้รักนาย.....” ซินร้องไห้ออกมา เค้าต้องยอมรับต่อความรู้สึก ของตัวเองให้ได้
“แล้วเธอจะทำยังไง........ในเมื่อไอ้วอนมันมีคนอื่นแล้ว.............” ฮันถามออกมาอย่างเหนื่อยล้า........เค้าไม่ ต้องการที่จะรั้งซินไว้อีกต่อไปแล้ว ในเมื่อเค้าไม่รักต่อให้ทำดีแค่ไหน....... เค้าก็ไม่รัก.......
“ฉันก็แค่เฝ้าดูเค้าอยู่ห่างๆ คอยเป็นเงาอันเปล่าเปลี่ยวข้างหลังเขาตลอดไป ไม่ว่าจะยืนอยู่ในฐานะอะไร ขอแค่ได้รักเค้า และเห็นเค้ามีความสุขฉันก็พอใจ...............”
“ งั้น.......ฉันขอรักเธอต่อไปจะได้มั้ย??...สัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอลำบากใจ...ฉันจะเคียงข้างเธอตลอด
ไป ” ฮันกอดฮีชอลด้วยความปวดใจเพราะเค้ารู้ดีว่าเค้าไม่อาจลืมฮีชอลได้เลย จึงขอรักเค้าตลอดไปอย่าง
ที่หัวใจต้องการ
“ ได้สิ เพราะฉันรู้ว่าการลืมคนที่เรารักมันยากมากแค่ไหน แต่ฉันขอให้เราเป็นแค่เพื่อนกันได้มั้ย ”
“ อืม................ ”
“ ถ้านายเจอคนที่ถูกใจเมื่อไหร่ สัญญานะนายจะต้องบอกฉันเป็นคนแรก OK? ”
“ ได้เลย....แต่คงจะอีกนาน.........แต่ถ้าวันไหนที่วอนทำให้เธอเจ็บ ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ว่าเธอยังมีฉัน ฉัน
จะรอเธอจนซักวันที่เธอจะรักชั้น...การรอคอยอาจจะเจ็บปวด.....แต่ถ้าเป็นคนที่เรารัก....ต่อให้จะต้องรออีก
นานแค่ไหน......ฉันก็พร้อมจะรอคนๆนั้นเพียงคนเดียวเท่านั้น............” ฮันแสร้งยิ้มเพื่อปกปิดความเสียใจ
ทั้งหมดนี้ไว้ เค้าจะคอยอยู่เคียงข้างฮีชอลตลอดเวลาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
...................................................................................................................................................................
เย็นนั้น...............ฮีชอลกำลังเดินเล่นอยู่ในสนามเด็กเล่น
ฉันเดินไปตามทางเดินเดิมๆเพื่อกลับบ้าน................ฮันหายไปไหนของเค้านะ......สงสัยกำลังทำใจเค้าคงไม่
อยากเจอหน้าฉันแน่ๆเลย ที่จริงก็สงสารฮันเหมือนกันนะ......เค้าต้องแบกรับความเจ็บปวดมากแค่ไหน เสียสละเพื่อฉันมากแค่ไหน................
“ซิน.......” ฮีชอลหันหน้าไปทางเสียงนั้น และถูกร่างสูงหนาโอบกายของเค้าไว้
“ซีวอน.......”
“ฉันรักเธอ ฉันขาดเธอไม่ได้จริงๆ” ซีวอนกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“ ซีวอน............. ” ซินหลั่งน้ำตาด้วยความดีใจ แม้เค้าจะยังตกใจกับการที่วอนเข้ามากอดเค้าไว้แบบไม่ทัน
ตั้งตัวแบบนี้ แต่เค้าก็ใช้มือเรียวบางลูบแผ่นหลังเขาด้วยความรักและคิดถึง
“ ฉันรู้ตัวแล้วล่ะ ว่าฉันรักเธอ รักอย่างสุดหัวใจ และไม่สามารถเสียเธอได้ไปจริงๆ.......ฉันขอโทษที่ทำให้
เธอเสียใจ ทำให้เธอต้องเจ็บ ฉันขาดเธอไม่ได้เลยจริงๆ ”
“ ฉันก็รักนาย รักนายเหมือนกัน รักมากๆ ด้วย.........แต่ นายกับผู้หญิงคนนั้น เอ่อ..........?” ฮีชอลปาด
น้ำตาพร้อมจ้องหน้าซีวอนอย่างสงสัย
“ เราเป็นแฟนกันจริงๆ แต่ตอนนี้ฉันได้บอกเลิกผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว......เพราะเหตุผลคือฉันรักเธอคนเดียว และที่ฉันคบกับเค้าเพื่อหาวิธีที่จะลืมเธอ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย.......ฉันพบว่าฉันรักเธออย่างสุด หัวใจ ”
“ ลืม? ทำไมต้องลืมฉันล่ะ?”
“ เพราะตอนนั้นฉันรู้สึกว่าตัวเองรักเธอ แต่เพราะเราเป็นเหมือนเพื่อนกัน เลยไม่อยากทำให้ความสัมพันธ์
ของเราเปลี่ยนไป ฉันกลัวว่าเธอจะไม่ได้รักฉัน แล้วอีกอย่าง ฉันก็ดูออกว่าฮันชอบเธอ ที่ผ่านมาเค้าเสีย สละมาตลอด......ฉันไม่อยากทำให้ฮันเสียใจแล้วก็ไม่อยากเสียเพื่อนที่ดีอย่างเธอไปด้วย...........”
“ แต่ตอนนี้ฉันอยากเป็นมากกว่าเพื่อนของนายนะ........นายจะให้ฉันเป็นได้รึเปล่า?” ซินถามออกมาด้วย น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วไม่มั่นใจ
“.แน่นอน.........เพราะฉันก็ต้องการแบบนั้นเหมือนกัน”..ซีวอนเอ่ยกับร่างตรงหน้า...พร้อมกระชับเอามือ เรียวเล็กมาวางที่หน้าอกตัวเอง
“ ฉันดีใจที่นายก็รักฉัน ฮือๆ นายคงจะรู้เรื่องแล้วใช่มั๊ย? ที่ชั้นคบกับฮัน แต่เมื่อตอนกลางวันชั้นบอกเลิก
ฮันไปแล้ว เพราะชั้นไม่อยากทำให้ฮันเสียใจ ถ้าชั้นคบกับเค้าโดยไม่ได้รักเค้าเลยซักนิด แล้วอีกอย่าง.......
หัวใจของฉัน.........ก็มีแค่นาย.......... ” ฮีชอลเอาใบหน้าเรียวๆ ซบลงบนหน้าอกของเขา.......................
“ ฉันรักเธอที่สุดเลย.............”ซีวอนเอามือหนานุ่มลูบเส้นผมของฮีชอลอย่างทะนุถนอม^_^
++++ไม่ว่าต่อไปนี้ชีวิตของพวกเขาจะเป็นอย่างไร พวกเขาก็จะมีกันและกันเสมอ “ ฮัน วอน ซิน ”++++
----------------------The End ----------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น