Fic >>>> SuPeR JuNiOr และ วีรกรรมสุดฮาและบ้า ของ SJ

ลำดับตอนที่ #14 : ---FIC--- Hyuk--Min

“ฮัดเช่ย ฮ้า ~ ~ ให้ตายเหอะ อากาศก็กำลังดี ไหงจะมาฮัดเช่ยเอาตอนนี้เนี่ย” แต่ช่าง

มันเหอะ ผมรีบลงไปข้างล่างดีกว่า ว่าแล้วก็รีบลุกออกจากที่นอน เปิดประตูห้องออกมา

ทันที โดยที่หน้าตาก็ไม่ได้ล้าง ฟันก็ไม่ได้แปรง ฮะๆ ก็เช้าๆแบบนี้ อากาศสดใส ใครจะไป

ล้างหน้าแปรงฟันให้มันเสียรสชาติของการตื่นใหม่ๆล่ะ


ตอนนี้ที่ห้องนั่งเล่นมีเพียงพี่คังอินที่กำลังนั่งดูทีวีกับเจ้าคิบอมที่นั่งเล่นเกมส์อย่างออกรส

ออกชาติ ว่าแล้วก็ขอแจมมั่งดีกว่า

“เถิบไปดิ๊คิบอม ชั้นเล่นด้วย” ผมสั่งคิบอม ก่อนจะนั่งลงข้างๆ

“เออ ตื่นมาก็สั่งเลยนะฮยอกแจ” คิบอมมองผม แล้วส่ายหัวนิดๆ ดูมันดิ

“อย่ามองแบบนี้นะเว้ย รู้บ้างใครเด็กใครผู้ใหญ่” ผมพูด แต่ก็ยังเล่นเกมส์ต่อไป

“นายห่างกะชั้น 1 ปี รู้ไว้ซะด้วยนะคิบอม”

“ 1 ปี เฮอะ นิสัยมันก็ไม่ต่างกันนักหรอกน่า” คิบอมมันพูดเย้ยหยันผม แต่คิดเหรอว่าคน

อย่างผมจะยอมง่ายๆ ไม่มีทาง

“ เออนี่ แล้วดงแฮ ไปไหนซะล่ะ ยังไม่ตื่นเหรอ” ผมพูด ตาก็จ้องไปที่จอข้างหน้า แต่ได้ผล
คิบอมมันหยุด แล้วหันมามองผม นิดนึง

“ก็นะ เมื่อคืนก็บอกแล้วว่าค่อยตื่นพร้อมกันก็ได้ ไม่เห็นจะต้องรีบกลับไปนอนต่อที่ห้องตัวเองเล้ย”ผมพูดพลางชายหางตาไปดูปฏิกิริยาคิบอมนิดๆ ก่อนจะเล่นเกมส์ต่อไปอย่างไม่สนใจ ป่านนี้ในหัวมันคงคิดเรื่องที่ผมโม้ออกไปแล้วล่ะมั้ง แต่ยังไม่ได้ทันจะได้แกล้งมากไปกว่านี้

“อ้าว ตื่นกันแล้วเหรอ พี่คังอิน” เสียงซองมินที่เปิดประตูเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับดงแฮถาม

ขึ้น ทั้ง 2 หอบหิ้วถุงมามากมาย สงสัยไปตลาดกันมา ผมมองคิบอม ก่อนที่มันจะลุกขึ้นไปหาดงแฮ

“อื้มมมม” พระเจ้า คิบอมมันวิ่งไปจูบดงแฮอย่างดูดดื่ม ในขณะที่ซองมินกับพี่คังอินมองตาค้าง

“อื้มมม ปล่อย คิบอม เป็นอะไรไป อยู่ๆก็มาจูบชั้น” ดงแฮ ผลักคิบอมออกเบาๆ ก่อนจะก้มหน้างุด ถือของเตรียมเอาไปเก็บ

“ก็ให้คนเค้ารู้กันไง เผื่อเค้าจะลืมไป ว่าเราเป็นแฟนกัน” คิบอมพูดลอยหน้าลอยตาพลาง

โอบไหล่ดงแฮไว้ ก่อนจะมองมาที่ผม ชิ ให้มันได้หยั่งงี้สิ

“ฮยอกแจบอกว่าเมื่อคืน นายไปนอนกับฮยอกแจเหรอดงแฮ” คิบอมถามออกมาเสียงดัง

ซวยแล้วไง ไม่ใช่ว่ากลัวดงแฮจะว่าเอานะ แต่ว่า ...

“ชั้นเอาของไปเก็บก่อนนะดงแฮ อยู่ตรงนี้นานๆ เดี๋ยวจะพาลเหม็นขี้หน้าคนบางคนซะเปล่าๆ” ซองมินพูดพร้อมกับมองหน้าผม ก่อนจะเดินเข้าครัวไป

“เดี๋ยวว ซองมิน” หนอย ไอ้คิบอม บังอาจแกล้งชั้นคืนเหรอเนี่ย แล้วใครจะรู้ล่ะว่าซองมินจะ
อยู่กับดงแฮ คิดแล้วก็แทบไม่อยากจะมองภาพดงแฮที่บอกกับคิบอมว่ามันไม่จริง ก็แล้วผม
ละ จะบอกกับซองมินยังไงดี ไม่น่าไปแกล้งคิบอมมันเล้ยยT^T~

“สมน้ำหน้า อยู่ดีไม่ว่าดี” พี่คังอินพูดขึ้นมา

“โหย พี่ เงียบมานาน พูดทีก็ตอกย้ำคนอื่นเค้าเลยนะ” ผมพูดตัดพ้อพี่คังอิน ก่อนจะกลับเข้า

ห้องไปอาบน้ำแต่งตัว


40 นาทีผ่านไป

“ก๊อกๆๆ” เปิดประตูซิฮยอกแจ” เสียงชินดงบอกผมอยู่หน้าห้อง

“เออๆ ไปแล้วๆ” ผมเปิดประตูออก

“มีอะไรเหรอ” ผมถามชินดง

“ไม่มีหรอก แค่จะตามไปกินข้าวน่ะ เร็วๆหน่อย” ชินดงเร่งผม ยังกะผมไปเป็นตัวขัดเวลาในการกินของมันงั้นแหละ

“ก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จนี่แหละ ว่าแต่นายเหอะ ไม่เห็นต้องมาตามเลย ยังกะวันพิเศษอะไรงั้นแหละ” ว่าแล้วผมก็เดินนำออกไปที่โต๊ะอาหาร



ชินดง: ไก่เอ๊ยย ชั้นเชื่อเลยว่านายมันสมองไก่จริงๆ 4 เมษา จำยากนักเหรอไงวะ



ในโต๊ะอาหาร ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า แต่คนที่ผมอยากจะพูดด้วยมากที่สุด กลับไม่มอง

หน้าผมเลย เพราะนาย คิบอม นายจงใจจะให้ซองมินได้ยินล่ะสิ

“กินเยอะๆ นะดงแฮ” คิบอมตักกับข้าวลงไปในจานของดงแฮ

“แหมๆ ห่วงใยกันดีเหลือเกินนะ” ซีวอนแซวขึ้นมา

“ก็คู่นี้เค้าหวานกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่เนอะ” เยซองพูดขึ้นมาบ้าง

“ใช่ฮะใช่ หุหุ ว่าแต่ฮยอกแจไม่กินเหรอ ผัดฟักทองนี่ซองมินทำเองเลยนะ” คิบอมหันมาบอกก่อนจะยิ้มให้

“ไม่เอาน่ะ คิบอม เลิกแกล้งฮยอกแจได้แล้ว” ดงแฮกระซิบเบาๆ แต่ไม่วายที่คนข้างๆจะได้ยิน

“อะไร ใครแกล้งใครเหรอดงแฮ” รยออุคที่เงยหน้าขึ้นจากจานถามขึ้น แต่ดงแฮก็ได้แค่ส่ายหัว ก่อนจะมองไปที่ซองมิน

“นี่ชั้นทำเองเลยนะคยูฮยอน รับรองอร่อย กินดูสิ” ซองมินตักอาหารให้คยู ฮยอนที่นั่งข้างๆ

“ขอบคุณฮะ”

“อ๊ะ นั่นข้าวติดที่แก้มของนายน่ะ” แล้วซองมินก็ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆก่อนจะหยิบเม็ด
ข้าวที่ติดแก้มคยูฮยอนแล้วเอาเข้าปากตัวเอง เล่นเอาคยูฮยอนนั่งตัวแข็งเป็นหิน ท่ามกลาง
เสียงแซวของทุกคน


“แกร๊งง!!!” เสียงช้อนส้อมกระทบจาน

“ชั้นอิ่มแล้ว ขอตัวล่ะ” ผมแทบทนไม่ได้เลยเดินออกมา ซองมินทำแบบนี้ได้ยังไง ทุกคนก็

เหมือนกัน ไม่มีใครสนใจผมเลย แถมยังดูจะพอใจกับ 2 คนนั่นอีก ทั้งๆที่รู้ว่านั่นมันแฟนผม

วันนี้มันวันอะไรกันนะ ทำไมมันซวยงี้เนี่ย


“ชั้นก็อิ่มแล้ว” หลังจากที่ฮยอกแจลุกออกไปได้ซักพัก ซองมินก็ลุกออกไปบ้าง เล่นเอาทุก
คนมองตามอย่างงงๆ

“บอกชั้นได้มั้ยว่านี่มันอะไร อีทึก” ฮีชอลงงกับเหตุการณ์ ก่อนจะหันมาถามเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ

“คังอินเล่าให้ฟังน่ะ ว่า .................................” แล้วอีทึกก็เล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ฮีชอลฟัง

“แบบนี้นี่เอง ทั้งๆที่วันนี้ วันเกิดตัวเองแท้ๆ ดันหาเรื่องชาวบ้านเค้าก่อน ตัวเองเลยเจอเองซะงั้น” ฮีชอลส่ายหัวกับเรื่องที่ได้ฟัง

“งี่เง่าชะมัด” อีทึกบ่นก่อนจะหันไปมองคิบอม คิบอมก็ได้แต่ยักไหล่ แต่อีทึกก็ยังคงทำสายตาดุมาให้

"ไม่เอาน่า พี่อีทึก ผมไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งฮยอกแจซะหน่อย ก็เค้าแกล้งผมก่อนนี่นา”
คิบอมบอก

“ก็นั่นแหละ ที่ชั้นว่ามันงี่เง่าล่ะ” อีทึกยังคงตำหนิน้องๆอยู่ดี

“ว่าแต่ว่า พวกนาย 2 คน ไม่รีบออกไปล่ะ จะได้เสร็จเร็วๆ” ฮันคยองบอกฮีชอลกับอีทึก

“นั่นสินะ ชั้นว่าเราไปกันเลยดีกว่า อีทึก”

“อื้ม” ว่าแล้วทั้ง 2 คนก็ออกไปข้างนอกกัน คนที่เหลือก็ช่วยกันเก็บโต๊ะอาหาร



“ว่างๆๆๆๆ โอ๊ยยย ว่างกันทุกคน แต่หัวใจชั้นไม่เคยว่างเลยนะซองมิ๊น><”

ผมนี่ก็ท่าจะบ้า มากลิ้งไปมาบนเตียง แล้วเพ้อเจ้ออยู่คนเดียวเนี่ย

“คร่อกกก” อา ...ท้องร้องเหรอเนี่ย หิวจังเลย เมื่อกี้ดันไม่ได้กินอะไรซะด้วยสิ อาหารก็น่า

อร่อยทั้งนั้น ทั้งๆที่วันนี้ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแท้ๆ ดันเป็นแบบนี้ไปได้ เฮ้ออออ

มันวันอะไรกันวะ ผมนอนคิดเรื่อยเปื่อยไปมา ตาก็จ้องมองเพดานอยู่นาน ก่อนจะหันมาหยุด

อยู่ที่ ภาพคยูฮยอน ตรงหน้าปฏิทินเดือนเมษา เมษาแล้วนี่หว่า ผ่านมาได้ 3 วันเอง ไม่

สิ 4วันต่างหาก งั้นก็วันที่ 4 ...เฮ้ยยย

4 เมษา วันเกิดเรานี่หว่า ผมรีบเด้งตัวขึ้นจากที่นอนแล้วตรงไปหาปฏิทินทันที มันวง

ตรงเลข 4 เอาไว้ เพื่อจะบอกว่า เป็นวันเกิดของผม ตอนแรกก็ดีใจอยู่หรอกนะ แต่มันก็

แอบน้อยใจไม่ได้ ก็ดูทุกคนดิ ไม่มีทีท่าว่าจะแฮป ผม ซักคำ ทั้งๆที่เมื่อเดือนกุมภาก็จัด

ปาร์ตี้ให้เจ้า 3 คนนั่น แต่ช่างเหอะ ไร้สาระเปล่าๆ นานๆทีทุกคนจะได้พักกันพร้อมหน้า ผม

คงจะคิดอะไรที่เห็นแก่ตัวแบบนั้นไม่ได้หรอก

“ก๊อกๆๆๆ” ใครกันนะ

“เข้ามาได้” ผมตะโกนบอก ก่อนที่ประตูจะเปิดออก แล้วเจ้าของใบหน้าหล่อๆบนปฏิทิน

เดือนเมษานั่นก็โผล่เข้ามา

“อะไรอ่ะ คยูฮยอน” ผมมองสิ่งที่คยูฮยอนถือมา ก่อนจะเงยหน้าถาม

“อ๋อ เมื่อกี้ผมเห็นพี่ยังไม่ได้กินข้าวเลย เลยเอาข้าวมาให้” คยูฮยอนบอกก่อนจะยื่นจานข้าวมาให้ผม

“อืม ขอบใจนะ เฮอะ ยังกะให้ข้าวหมาแน่ะ” แต่ผมก็ยังพูดประชดออกไปอีก

“ปากนะพี่นะ มันถึงได้เป็นแบบนี้ไงล่ะ” คยูฮยอนพูดก่อนจะเดินออกไป ผมมองตามประตู

ที่ปิดลงพร้อมกับอึ้ง นี่มันด่าผมเหรอเนี่ย แต่ก็จริงอ่ะ คยูฮยอนหวังดีแท้ๆ ยังไปพูดอะไร

แบบนั้นอีก ผมก้มลงมองจานข้าว เห็นผัดฟักทองแล้วก็อดนึกถึงใบหน้าของคนที่ทำไม่ได้

..............................ชั้นอยากให้นายเอามาให้ชั้นเองมากกว่านะซองมิน




1 ทุ่ม

“ฮยอกแจ บ้าๆๆๆๆ” น้ำในอ่างกระเด็นออกมาจากการล้างมือของซองมินที่กำลังนึกถึงใคร

บางคน

“ซองมินๆ เตรียมเสร็จแล้วเหรอ” เสียงดงแฮเดินเข้ามาถามอย่างตื่นเต้น

“อ๋อ อืม เรียบร้อย แล้วรยออุคล่ะ”

“รยออุคออกไปซื้อของกะพี่เยซองน่ะ” ดงแฮตอบก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกรอบ

“พี่คังอินฮะ พี่อีทึกกับพี่ฮีชอลยังไม่กลับมาอีกเหรอ” ดงแฮถามอย่างสงสัย อีกใจก็เป็น

ห่วง นี่มันก็ทุ่มนึงแล้วด้วย

“เมื่อกี้ฮีชอลโทรมาบอกชั้นแล้วล่ะ ว่ากะลังจะกลับ ถ้าจะถึงแล้วจะโทรบอกอีกที ฮันคยอง

ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ บอกดงแฮแทนคังอิน

“ว่าแต่ว่า พระเอกของเราอ่ะ ยังมีชีวิตอยู่รึป่าวพี่ชินดง ตั้งแต่เช้าแล้ว ยังไม่โผล่ออกมาอีกเลย” ซีวอนถามอย่างสงสัย

“นั่นสินะ เป็นอะไรของมัน” ชินดงก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเหมือนกัน

“ก็จะอะไรล่ะ ก็เรื่องเมื่อเช้านั่นแหละ งี่เง่าชะมัด” คังอินพูด ก่อนจะส่งสายตาดุไปที่คิบอมที่

นั่งเปิดๆหนังสืออยู่ข้างๆฮันคยอง

“อ่า เมื่อเช้า พี่อีทึกก็ทีนึงแล้ว นี่พี่ก็ยังอีกคน” คิบอมทำหน้าเศร้าที่เหมือนจะเจอดุอีกรอบ

“เอาเหอะๆ มันงี่เง่ากันทั้งบ้านนี่แหละ" แล้วชินดงก็ลุกออกไปจากห้องนั่งเล่น ผ่านคยู

ฮยอนที่นั่งอมยิ้มไม่พูดไม่จาอะไร



ตอนนี้ เป็นเวลา 1 ทุ่ม 30 นาทีแล้ว

ทุกคนพร้อมสำหรับค่ำคืนนี้แล้ว

"เอาล่ะๆ เริ่มเลยนะ" รยออุคบอกเพื่อนๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปหาพระเอกของงาน

"ก๊อกๆๆ เข้าไปนะ" แล้วรยออุคก็เปิดประตูออก ภายในห้องมืดสนิท แต่เพราะแสงไฟสลัวๆ

จากข้างนอก ทำให้เห็นร่างบนเตียง

ที่นอนคว่ำอยู่ รยออุคตกใจ รีบวิ่งเข้าไปพลิกฮยอกแจขึ้น

"คร่อกก ฟรี้~~"

" โอ๊ย คนอะไร นอนคว่ำหน้าซะแบบนั้น คิดว่าตายแล้วซะอีก สงสัยรักซองมินมันจุกอกอ่ะดิ ตื่นๆๆๆๆ"
รยออุค เขย่าฮยอกแจแรงๆ

"อะไรกันเนี่ย ชั้นจะนอน ง่วงๆๆ” แต่ฮยอกแจก็ยังไม่ยอมตื่น

“ซองมินรออยู่ข้างนอกแน่ะ” เท่านั้นแหละ ฮยอกแจก็ดีดผึงลุกขึ้น ก่อนที่ข้างนอกจะไฟดับลง
แล้วทั้งสองก็ค่อยๆเดินลงมา

“รยออุค ไฟดับเหรอ แล้วซองมินล่ะ ทุกคนนอนกันยัง” ฮยอกแจถามรยออุคซะจนตอบไม่ถูก

“ น่า ตามชั้นมา ไฟไม่ได้ดับหรอก ....ดงแฮ” รยออุคเรียกดงแฮเบาๆ เป็นสัญญาณ เมื่อ

มั่นใจว่าพร้อมแล้ว และแล้วเค้กสีขาวก้อนใหญ่ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 1 เมตร ก็ถูกเข็น

ออกมาจากห้องครัวโดยเหล่าเพื่อนๆ ฮยอกแจเห็นแบบนั้นถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่ยืนจ้อง

เค้กก้อนมหึมาตรงหน้า หน้าเค้กเขียนด้วยครีมช็อกโกแลตไว้ว่า


4th April
21th Anniversary

Happy Birthday
to ..Lee HyukJae


ท่ามกลางเทียนเล่มเล็กๆรายล้อมมากมาย ที่สว่างพอจะทำให้เห็นหน้าทุกคน แล้วเพลง

แฮปปี้เบิร์ธเดย์ก็ถูกร้องขึ้น แล้วจบลงด้วยการที่ฮยอกแจเป่าเทียนจนดับหมด ไฟในห้อง

จึงสว่างขึ้นอีกครั้ง ฮยอกแจจึงสังเกตเห็น พวกของประดับต่างๆ ทั่วห้อง ที่ทุกคนช่วยกัน

ทำขึ้น

“ทุกคน ขอบใจมากนะ ชั้นคิดว่าจะไม่มีใครแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้ชั้นซะแล้ว” ฮยอกแจยิ้มน้ำตา

คลอ

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะฮยอกแจ” ฮีชอลกล่าวออกมาก่อน “มันไม่ได้สำคัญที่เป็นวันเกิดหรอก

นะ แต่สำคัญที่พวกเราอยากทำให้นาย เท่านั้นแหละ”

“ขอให้มีความสุขมากๆนะ อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าลืมอีกล่ะ บอกตัวเองก่อนเหอะว่าอย่าลืมวัน
เกิดตัวเอง” อีทึกพูดขึ้นมาอีกคน

“แล้วก็อย่างี่เง่าอีกล่ะ ... อย่า อย่ามองชั้นแบบนั้นนะ แฮปปี้เบิร์ธเดย์” แล้วคังอินก็ยิ้มให้ฮยอกแจ

“ที่จริงวันนี้ พวกเราเตรียมทุกอย่างเพื่อนายตั้งแต่เช้าเลยนะ อีทึกกับฮีชอลก็ออกไปข้าง
นอกเพื่อเค้กก้อนนี้ของนาย อืมม แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ” ฮันคยองบอก

“อืม ไงดีล่ะ 21 ปีแล้วนะ โตขึ้นอีกแล้ว หล่อขึ้นด้วย ก็มีความสุขมากๆนะฮยอกแจ” เยซองบอกเป็นคนต่อมา แถมชมอีกต่างหาก

“ใช่ นายหล่อขึ้นนะฮยอกแจ ชั้นสัญญาว่าจะไม่ทิ้งให้นายหล่ออยู่คนเดียวหรอก ไม่ต้องห่วง 55+
ล้อเล่นน่า แฮปปี้เบิร์ธเดย์” ซีวอนรีบพูดให้จบ หลังจากที่สายตาแต่ละคู่เริ่มมองมา

“ชั้นล่ะ อิจฉานายจริงๆเลยนะฮยอกแจ ไม่เคยมีใครได้เค้กก้อนใหญ่เท่านี้มาก่อนเลย แต่
ไม่ต้องห่วง นายไม่ต้องกลัวว่ามันจะไม่หมดหรอก ช่างเหอะๆ ขอให้มีความสุขมากๆนะ”
ชินดงบอก ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มหัวเราะออกมากันนิดหน่อย

“ขอให้นายอายุมั่นขวัญยืนนะ รักษาสุขภาพล่ะ รูปหล่อตลอดปี โชคดีตลอดชาติ ขอให้ร่ำให้รวย
เงินทองไม่ขัดสนนะ อิอิ”  รยออุคอวยพรให้ฮยอกแจ จนเพื่อนๆแอบแซวกันใหญ่

“ใช่แล้วๆ ผมขอให้พี่รักษาสุขภาพดีๆนะ ข้าวก็รู้จักกินบ้างล่ะ ไม่มีคนคอยหามาให้ตลอด
หรอกนะ แล้วก็ปากอ่ะ อย่าแขวะคนอื่นนัก ผมรู้ว่าพี่ไม่ใช่คนแบบนั้น พี่รักทุกคนนั่นแหละ
แฮปปี้เบิร์ธเดย์”  คยูฮยอนพูดจบไปอีกคน

“แหะๆ เมื่อเช้าชั้นขอโทษนะฮยอกแจ ยังไงชั้นกับนายก็เป็นเพื่อนกัน ชั้นเชื่อว่าทุกอย่าง
มันจะดีเอง ..เอ่อ ชั้นหมายถึงเมื่อเช้าอ่ะ แฮปปี้เบิร์ธเดย์”  คิบอมพูดไป มือก็เกาหัวไป
ก่อนจะยิ้มให้อีกรอบ

“ที่ชั้นอยากพูด ทุกคนก็พูดไปแล้วอ่ะนะ เอาเป็นว่า แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แล้วก็..... แฮปปี้อินเลิฟ ละกันนะฮยอกแจ” ดงแฮเอียงคอยิ้มกว้างออกมาให้ แต่ไอ้คำสุดท้ายนี่สิ เล่นเอาทุกคนหันไปมองคนที่ยังไม่ได้พูดเป็นตาเดียวกัน

“อ่ะแฮ่ม ... ฮยอกแจ คือชั้นมีอะไรจะ....อ๊ะ” ซองมินพูดยังไม่ทันจบ ฮยอกแจก็คว้าข้อมือวิ่งออกมาตรงระเบียงข้างนอกซะแล้ว ตอนนี้มีเพียงท้องฟ้ามืดๆกับแสงดาวที่เปล่งประกายหลายดวง

“นายพาชั้นมานี่ทำไมฮยอกแจ” ซองมินถามขึ้น อย่างงงๆ

“ก็ชั้นไม่อยากให้พวกนั้นมันได้ยินนี่นา”

“ฮิฮิ”

“ขำอะไรซองมิน”

“ก็ไม่มีอะไร...”

“ซองมิน” ฮยอกแจเรียกชื่อซองมินเบาๆ ก่อนจะจ้องลึกลงไปในตากลมคู่สวยนั่น

“เรื่องเมื่อเช้า ชั้นขอโทษนะ ชั้นอธิบายได้ ชั้นก็แค่...”

“ไม่ต้องแล้วล่ะ” ซองมินเอานิ้วชี้วางลงไปเบาๆที่ริมฝีปากของฮยอกแจ

“ชั้นรู้หมดแล้ว รู้ตั้งแต่แรกแล้ว”

“แล้วทำไมนายดูโกรธชั้นแบบนั้นล่ะ ชั้นไม่สบายใจมากรู้มั้ย”

“ใช่ ชั้นโกรธ โกรธที่นายไม่เดินตามชั้นมา โกรธที่นายไม่ถาม ไม่ง้อชั้นเลย”

ซองมินพูดออกมางอนๆ ซึ่งมันก็จริงทุกอย่าง ..แล้วฮยอกแจก็ดึงซองมินเข้าไปกอดไว้

“ชั้นรักนายนะซองมิน”

“ชั้นก็รักนาย ฮยอกแจ” ทั้งสองกอดกันแน่นอยู่นาน

“เอ่อ แล้วที่นายบอกมีอะไรจะบอกชั้นไง” ฮยอกแจนึกได้เลยถามขึ้น

“อ๋อ ไม่ได้จะบอกซักหน่อย ชั้นจะให้นายต่างหากล่ะ” แล้วซองมินก็หยิบสร้อยเส้นนึงขึ้นมา

จากกระเป๋า ชูให้ฮยอกแจดู ก่อนจะค่อยๆใส่เข้าไปที่คอของฮยอกแจ มันเป็นสร้อยเงิน ที่มี

จี้รูปหัวใจเล็กๆ ตรงกลางสลักคำว่า “HM” แล้วซองมินก็ยื่นอีกเส้นตรงคอของตัวเองให้

ดู

“ขอบใจนะซองมิน” จากนั้นก็ค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าหาซองมินที่ยืนหลับตานิ่ง แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรนั้น


โครมมม!!

“โอ๊ยย ชินดง ชั้นบอกแล้วไงว่าอย่ามาทับชั้น” ฮีชอลร้องขึ้น

“โทษทีๆ มันเคลิ้มไปหน่อยน่ะ แหะๆ ” ชินดงขอโทษ

“โหย กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่แล้วเชียว เห็นป่าว อดเลย” ซีวอนบ่นอย่างเสียดาย

“พวกนาย!!!” ฮยอกแจร้องออกมาที่เห็นทุกคนล้มลงมากองกันอยู่ข้างหน้า

“นี่มาแอบดูงั้นเหรอ” แล้วก็ถามทุกคนอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะหันไปมองหน้าคังอิน ฮันคยอง
ไล่ไปเรื่อยๆ จนมาหยุดที่อีทึกคนสุดท้าย

“นี่พี่ก็เอากะเค้าด้วยเหรอ” ฮยอกแจถามอีทึก

“อ่า คือ คือว่า ชั้นไม่ได้ตั้งใจ ใช่มั้ยซองมิน ซองมินไม่เห็นว่าอะไรเลย แหะๆ” อีทึกแก้

ตัวไม่ถูก ซองมินก็พูดไม่ออก มัวแต่กำลังหน้าแดงอยู่

“ว่าไงฮยอกแจ” แล้วคิบอมที่ไม่ได้มาร่วมด้วยก็เดินเอามือไขว้หลังเข้ามา

“ชั้นมีอะไรจะให้น่ะ นี่แน่ะๆๆ”

“โอ๊ยยยยย” คิบอมรีบเอาเค้กที่ซ่อนมาข้างหลัง ละเลงลงบนหน้าฮยอกแจซะเต็มแรง
ก่อนจะวิ่งหนีออกมา ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน

“หนอย คิบอม แกตาย” แต่ก่อนที่ฮยอกแจจะได้วิ่งออกมาล้างแค้นเจ้าเพื่อนตัวดี

“เดี๋ยว” ก็ถูกซองมินดึงไว้ซะก่อน ก่อนที่จะจุ๊บเข้าที่แก้มฮยอกแจ ที่มีแต่ครีมเต็มไปหมด

“อื้ม อร่อยมากเลย” แล้วซองมินก็ยิ้มให้ พร้อมกับปากที่เปื้อนครีม แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
ฮยอกแจทนไม่ไหว เลยดึงซองมินเข้ามา

“อื้มมม อืมมม” แล้วก็จัดการประกบปากทันที ก่อนที่จูบอันดูดดื่มจะเริ่มขึ้น แม้ว่าครีม
ของเค้กจะหวานเพียงใด แต่ก็เทียบไม่ได้กับรสจูบที่มาจากความรักของทั้งสองที่มีให้กัน


เล่นเอาทุกคนที่ยืนดูอยู่ หน้าแดงไปตามๆกัน

“หึหึ ชั้นอยากกินเค้กแบบนี้บ้างจัง” คังอินพูดกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ดังพอที่อีทึกจะได้ยินล่ะนะ

แล้ววันเกิดของผม ลีฮยอกแจ ก็จบลงแบบนี้ล่ะครับ^^!!

----------------------------------------------------------------------