ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 2 เรื่องประหลาดกลางดึก
“สวัสดียามดึกครับ เผอิญเราเห็นพวกคุณเพิ่งมาพักที่นี่ เลยอยากเข้ามาทำความรู้จักด้วย จะเป็นการรบกวนรึเปล่าครับ”
ชายคนหนึ่งดูมีอายุ หนวดและผมสีขาวโพลน ถามซีนเทียร์ โดยมีผู้หญิงตัวผอมสูงและเด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลัง
“เอ่อ . . . ไม่เป็นการรบกวนหรอกค่ะ” ซีนเทียร์ตอบ แล้วหลีกทางให้ทั้งสามคนผู้มาเยือนเข้ามาในห้อง
“ผมชื่อ โรเจอร์ ดรูวส์ เพิ่งมาค้างที่นี่เมื่อตอนบ่าย ผมอยู่ห้อง 219 ครับ และนี่ - - ภรรยาผม เอเวลีน”
โรเจอร์พยักเพยิดไปทางภรรยาของเขา จูเลียหันไปยิ้มให้เธอเล็กน้อย
“นี่ลูกสาวผม - - เคลลี่” โรเจอร์ชี้ไปยังเด็กหญิงตัวเล็ก ที่ใส่ชุดนอนสีฟ้าอ่อน ผมสีเหลืองอมส้ม
“สวัสดีค่ะ” เคลลี่ทักทาย
“ครอบครัวผม วางแผนจะไปเที่ยวเกาะโรสไอแลนด์ แต่กลับหลงทางมาที่นี่ ซึ่งก่อนหน้าเรา มีนักเขียนคนหนึ่ง
เขาชื่อ เอ่อ - - เอ่อ … เขาชื่ออะไรนะ” โรเจอร์หันไปถาม เอเวลีน “ลีโอนาโด!” ภรรยาของเขาตอบเบาๆ
“อ้อ! ใช่ คนที่ชื่อลีโอนาโด พักอยู่ห้อง 216 น่ะ เขาไม่เคยออกไปไหนเลย เอาแต่ขลุกอยู่ในห้องทั้งวัน
พวกเราไปเคาะประตูเขาก็ไม่ยอมเปิด ยังดีที่พวกคุณเป็นพวกที่มีมนุษยสัมพันธ์ดี คุณรู้รึเปล่าว่าทั้งโรงแรมมีแต่
พวกเราเท่านั้นเอง” โรเจอร์บอก
“เอ่อ . . . ฉันพอรู้จากเจ้าของโรงแรมมาบ้างแล้วล่ะค่ะ” จูเลียบอก เธอยังไม่สามารถสลัดความกลัวในตอนแรกนั้นออกไปได้
“ยายมากาเร็ตหัวหงอกนั่นน่ะเหรอ พูดตามตรงผมไม่ค่อยจะชอบเธอสักเท่าไหร่ หรือพูดให้ตรงยิ่งกว่านั้นก็คือ ผมรู้สึกแปลกๆ
เหมือนกับว่าผมกลัวเธอมาก แต่ไม่รู้สาเหตุของมัน เอ้อ - - แล้ว - - พวกคุณมากันกี่คนล่ะครับ” โรเจอร์ถาม
“หกคนครับ!” แซมตอบ
“อ้าว! คุณเป็นผู้ชายคนเดียวในนี้นี่ โทษทีนะแต่ผมไม่ทันได้สังเกต เอ่อ - - แต่จริงๆแล้วคุณไม่ควรจะมา - - แบบว่า
- -พักรวมกันกับพวกผู้หญิงไม่ใช่หรือ” โรเจอร์เลิกคิ้ว
“คือ ผู้ชายอีกสองคนยังไม่กลับมาน่ะค่ะแล้วเราก็กำลังรอพวกเขาอยู่” จูเลียอธิบาย
“อ้อ - - แต่ว่า คุณกลัวอะไรหรือครับ - - คุณ…” “แซม ครับ!” แซมตอบเสียงฉาดฉาน
“เอ้อ - - คุณแซมผมคิดว่า - - คงไม่ใช่ผมคนเดียวซะล่ะมั้งที่รู้สึกแปลกๆกับสถานที่แห่งนี้”
โรเจอร์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแซม จนเขาต้องผงะถอยหลัง…
รถคันหนึ่งจอดอยู่ระหว่างหมู่ต้นสน ฝนหนาเม็ดและลมที่กระแทกเข้ามาทำให้ต้นสนพริ้วไหวในความมืดอย่างน่าขนลุก
บิลลี่วิ่งเข้าไปตรงจุดที่รถจอดอยู่ ภาพที่เห็นคือ ประตูรถเปิดอ้าอยู่ - - กุญแจรถหล่นอยู่ที่พื้นโคลนเปียกแฉะ - -
และไม่ไกลกันนักมีเสื้อคลุมสีเทาของคีธตกอยู่ - - แต่ไม่มีคีธ! บิลลี่มองไปรอบๆ ถึงแม้คีธจะเป็นคนผิวดำแต่ยังไงก็น่า
จะมองเห็นได้ในความมืดเช่นนี้ อุปสรรคสำหรับงานนี้คือ ฝนที่ทวีความหนักขึ้นเรื่อยๆ เขาตัดสินใจวิ่งไปดูในรถอีกครั้ง
เบาะเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนที่สาดเข้ามา
เขาตรวจดูที่หลังรถไม่พบอะไรเลย จึงปิดประตูรถ แต่ในเสี้ยววินาทีหนึ่งที่ประตูรถปิด ...
เขาได้ยินเสียงคนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด - -
บิลลี่ตกใจมาก เขาพยายามควบคุมสติหันกลับไปมองในรถ มีบางอย่างซ่อนอยู่ในความมืดด้านหลังรถ
บิลลี่เพ่งมองผ่านม่านน้ำฝนเข้าไป และเขาก็ได้เห็น
‘มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังรถ!’ บิลลี่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนกำลังเห็น
เขาคิดว่าตรวจดูอย่างดีแล้วว่าไม่มีใครในรถก่อนที่จะปิดประตู ขณะนี้หล่อนกรีดร้องเสียงดังจนบิลลี่ซึ่งอยู่ข้างนอกรถ
ยังได้ยินเสียงร้องของเธอ ตอนนี้เขาเริ่มเก็บความหวาดกลัวที่มีอยู่ข้างในไว้แทบไม่ไหวแล้ว
แสงของดวงจันทร์อ่อนๆเริ่มทาทาบลงมาบนรถ เผยให้เห็นตาโตแดงก่ำของเธอ และเหงื่อเม็ดหนาเท่าเม็ดส้ม
ประพรมอยู่ทั่วแผ่นหน้า เธอเอามือที่มีเล็บยาวแหลมจิกที่หนังศีรษะ พร้อมกับกรีดร้องด้วยเสียงอันโหยหวน
เธอก้มๆเงยๆอยู่พักหนึ่งอย่างบ้าคลั่งจึงหมดแรงล้มลง…
บิลลี่รวบรวมความกล้าทั้งหมดเท่าที่มีเหลืออยู่ เดินเข้าไปเปิดประตูรถ
ฝนที่เปียกชุ่มตัวทำให้เขารู้สึกหนักตัว เสียงฟ้าผ่าลงมาทำให้เขาสะดุ้ง!
เขาพยายามใหม่ ในการเดินเข้าไป เขาเหลือบเห็นหน้าต่างหลังรถแล้ว - -
ใกล้เข้าไป… ใกล้เข้าไป … และ - - ที่ที่ควรจะมีร่างของหญิงบ้าคลั่งนอนอยู่กลับเป็น...
“คีธ!” บิลลี่รีบเข้าไปรวบตัวคีธเอาไว้ รู้สึกขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยให้เขาเจอคีธเสียที
เขาไม่มีเวลาจะคิดถึงภาพเมื่อสักครู่นี้ได้ และไม่สามารถอธิบายได้ด้วย ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะ
ไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เพื่อนๆฟัง คีธน้ำหนักพอดีกันกับเขา จึงไม่ค่อยลำบากนักในการที่จะแบกตัวไป
เขาวิ่งฝ่าพายุฝนเข้าไป ลมที่พัดแรงทำให้เขาถึงกับเซล้มลง
เข่าถลอกเป็นแผลยาว เขาฝืนตัวสู้กับแรงลม ใช้แรงเกือบทั้งหมดที่มีพาร่างตัวเองและเพื่อนของเขาไป
เมื่อถึงประตูโรงแรมที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เขาก็แทบจะทิ้งตัวเข้าไปข้างในด้วยความเหน็ดเหนื่อย
ประตูปิดกลับเข้าไป พร้อมกับฝากเสียงเอี๊ยดอ๊าดไว้ให้ขนลุก..
ณ ห้อง 222 ชั้นสี่ ทุกคนกำลังสนุกสนานกับการดื่มเบียร์ร่วมกัน
โรเจอร์เสนอให้ทุกคนผลัดกันเล่าเรื่องผี ซึ่งทุกคนล้วนแต่แต่งเรื่องกันขึ้นมาทั้งนั้น
ที่มุมหนึ่งจูเลียยังนั่งรอคอยการกลับมาของบิลลี่และหวังว่าคงจะมีคีธกลับมากับเขาด้วย
เธอเริ่มรู้สึกง่วงนอน จึงเงยหน้าดูนาฬิกา ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่ม ยี่สิบห้านาที
เธอลุกไปหยิบโฟมล้างหน้าในกระเป๋า แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ทุกคนต่างเมามันกับการเล่าเรื่องสยองขวัญ
โรเจอร์หน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์จากเบียร์สามกระป๋อง เคลลี่คอยพยายามปิดหูเพื่อไม่ฟังเรื่องที่แอนนาแต่งขึ้น
เธอเล่าเกี่ยวกับเรื่องผีหัวขาดในโรงเรียนว่าเธอเจอหัวคนอยู่ในล็อกเกอร์ ซึ่งเธออดยิ้มไม่ได้ในระหว่างเล่าเพราะมัน
เป็นเรื่องที่เธอใช้เล่าหลอกเด็กมาตั้งแต่อยู่ชั้นป.4 แซมนั้นดูเหมือนต้องเรียกว่าดมกลิ่นของเบียร์มากกว่าการดื่มเบียร์
เพราะเขาได้แต่มองและทำท่าเหมือนกับกำลังจะดื่มแต่ก็ไม่ยอมดื่มมันสักที เอเวลีน นั่งกินมันฝรั่งทอดที่ซีนเทียร์ส่งให้
ในขณะที่เอเวลีนยื่นมือหยิบมันฝรั่งทอดจากถุงมาใส่ปาก แอนนาก็สังเกตเห็นแหวนสีแดงส่องประกายเจิดจ้าอยู่ที่นิ้วนางของเธอ
“โอ - - มันสวยมากเลยค่ะ แหวนอะไรหรือคะเนี่ย”
แอนนาอดสอดรู้สอดเห็นไม่ได้ เอเวลีนถอดแหวนออกแล้วยื่นส่งให้กับแอนนา
“แหวนทับทิมจ้ะ ซื้อมาจาก วัตสันจีเวล ฉันไม่ขอบอกราคาเธอหรอกนะเพราะเดี๋ยวเธอจะหัวใจวายเสียก่อน”
เอเวลีนกล่าวเสียงสูง
แอนนาชื่นชมมันอยู่พักหนึ่งจึงส่งแหวนวงนั้นคืนให้กับเอเวลีน
อย่างไรก็ตามระหว่างนั้น จูเลียก็กำลังมีความสุขกับการดูแลผิวหน้าของเธอภายในห้องอาบน้ำหรูหราของโรงแรม
แต่ใครจะนึกว่าขณะที่เธอกำลังใช้น้ำล้างโฟมออกจากผิวหน้าอันบอบบางของเธอนั้น
ไฟทั้งโรงแรมก็เกิดดับวูบลงอย่างกะทันหัน!
มืด - - มืด – มืด แล้วก็มืด ไม่มีอะไรนอกจากความมืด จูเลียได้ยินเสียงคนข้างนอกโวยวายดังลั่น
เสียงโรเจอร์ที่กำลังเมา เสียงซีนเทียร์ร้องเรียกหาเธอ
เสียงแซมตะโกนว่า “อยู่รวมกลุ่มกันไว้”
เสียงเคลลี่ร้องไห้ด้วยความกลัว และเสียงเอเวลีนปลอบลูกของเธอ
แต่มีอีกเสียงที่ไม่น่าจะได้ยิน แต่เธอเองก็ได้ยิน เธอไม่แน่ใจว่ามันเป็นเสียงของอะไร
แต่มันอยู่ใกล้เธอเหลือเกิน เธอพยายามตั้งใจฟัง
เสียงลมจากช่องระบายอากาศนั่นเอง!
เธอคงคิดมากไปหน่อย - - เธอรีบเดินไปที่ประตูเพื่อจะออกไปรวมกับคนอื่นๆ แต่… ประตูเปิดไม่ออก!
ทำไงดี? เธอเริ่มกระวนกระวายใจ ความมืดโดยรอบเริ่มทำให้เธอรู้สึกกดดันมากขึ้น อยู่ดีๆ อีกเสียงหนึ่งที่ทำให้เธอ
ขนลุกไปจนถึงปลายศีรษะ ก็คือ
เสียงคนกดชักโครก....
“วิ้วววววว ครอกกกกกก” เสียงน้ำในชักโครกหมุนวนเป็นเกลียวลงไป
จูเลียรู้แน่แล้วว่าเธอกำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไร เธอพยายามจะกรีดร้องออกมาแต่ก็ร้องไม่ออก
เธอได้ยินเพียงเสียงหายใจแผ่วเบาจากปากของตัวเอง
เสียงต่างๆเงียบไป ...
จูเลียตัวสั่นงันงก ทำไมเธอไม่ได้ยินเสียงคนข้างนอกเลย? เธอเริ่มรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว
ในช่วงวิกฤตแห่งความน่ากลัวนี้ เธอหลับตาปี๋ มือหยิกเนื้อตัวเองจนชาไปทั่วตัว เธอลองเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดประตูอีกครั้ง
ไม่ออก! และแล้วเสียงใหม่ก็เข้ามาแทนที่ …
เสียงน้ำจากฝักบัวไหลลงมากระทบพื้นห้องน้ำ “เปาะแปะเปาะแปะ เปาะแปะ”
จูเลียรู้สึกเหมือนหัวใจจะวายด้วยอาการช็อก “หยุดสักที ฉันไม่ไหวแล้ว ไม่! ไม่! ไม่! กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
ใบหน้าแรกที่เธอเห็นคือ บิลลี่ “บิลลี่! คุณกลับมาแล้ว” เธอโผเข้ากอดเขาแน่น ร้องไห้อย่างรู้สึกปลดปล่อย
“ฉันกลัว - - กลัวมาก - - คุณอย่าทิ้งฉันไปอีกนะ”
แอนนาเห็นท่าทีของจูเลียแล้วอดปากมากไม่ได้อีกตามเคย
“กะอีแค่ไฟดับแค่นี้เนี่ยนะ ทำอย่างกับจะเป็นจะตาย!”
“มันไม่ใช่เรื่องนั้น ที่นี่มีอาถรรพ์ ฉันได้ยินเสียงนั่น!” แอนนายั่วโมโหจูเลียได้อีกตามเคย
แอนนาทำเมินหน้านี้พลางทำสายตารังเกียจอย่างไม่เชื่อคำพูดของจูเลีย เพราะเธอคิดว่าจูเลียถือโอกาสทำให้บิลลี่เห็นใจเธอ
และจะได้รักเธอมากขึ้น
“เรื่องนั้นฉันเชื่อเธอ - -“ บิลลี่กล่าวช้าๆ และเบาราวเสียงกระซิบ
“อะไรนะ!” แอนนาพูดเสียงดัง “ทำไม..” เธอทำหน้างงงวย
“เพราะ - - เฮ้อ! ฉันเองก็เจอเรื่องแปลกๆนี้มาเหมือนกัน - - ตอนแรกฉันกะไว้ว่าจะไม่เล่าให้ใครฟัง
เพราะกลัวพวกนายไม่เชื่อ แต่ในเมื่อ จูเลียเองก็เจอเหมือนกับฉัน ฉันก็คิดว่ามันเป็นเครื่องยืนยันเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ได้อย่างดี” เขาเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟังเกี่ยวกับผู้หญิงหน้าตาน่ากลัวที่ร้องโหยหวนอยู่ในรถ
แล้วก็กลายมาเป็นคีธนอนอยู่ที่เบาะหลัง….
เมื่อโรเจอร์และครอบครัวของเขากลับไปที่ห้อง 219 หลังจากนัดกับเด็กวัยรุ่นทั้งหกคนว่าพรุ่งนี้
หลังจากรับประทานอาหารเช้า จะไปเยี่ยมลีโอนาโด นักเขียนที่ห้อง 216 พร้อมกันก่อนที่จะเดินทางต่อ
แล้วทุกคนต่างก็ไม่พูดอะไรกันอีกเลย พวกผู้ชายย้ายกลับไปอยู่ที่ห้อง 221 เมื่อหัวถึงหมอนต่างก็ผล็อยหลับกันไป
แต่คีธ บิลลี่ และจูเลีย ซึ่งเป็นครึ่งหนึ่งในกลุ่มเด็กวัยรุ่นที่ได้เห็นเหตุการณ์ประหลาดกลางดึกที่แสนวุ่นวายนี้อย่างติดต่อกัน
ยังคงนอนไม่หลับ ส่วนอีกครึ่งหนึ่งคือ แอนนา ซีนเทียร์ และ แซม ก็ยังไม่แน่ใจในสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาก็ได้แต่ภาวนา
ไม่ให้เกิดอะไรกับตัวเอง…
เสียงพายุฝนโหมกระหน่ำอยู่ที่ด้านนอกเป็นสัญญาณบอกถึงลางร้ายที่เริ่มต้นขึ้น ณ สถานที่แห่งนี้ และลางร้ายนี้จะจบลง
ในลักษณะใดไม่มีใครอาจล่วงรู้ได้ แต่ที่แน่ๆ ในขณะที่พวกเขาหลับอย่างกระวนวายอยู่บนเตียงอันแข็งกระด้างในห้องสี่เหลี่ยม
ผืนผ้าของโรงแรมนั้น มีบางสิ่งซ่อนตัวอยู่ในเงามืดและจ้องมองมาด้วยสายตาวิงวอน…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น