ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ch@pter 4 : ยมทูตฟีตัส
“เจ้าได้ยินไม่ผิดหรอก…ข้าบอกว่าอรุณสวัสดิ์เจ้ามนุษย์” เสียงแหบๆทุ้มลึกดังขึ้นในห้องนอนของฉัน
ฉันหันมองไปรอบๆ ไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากจะแอบอยู่ในตู้เสื้อผ้าหรือใต้เตียง
ฉันจึงก้มลงมองใต้เตียงด้วยใจที่สั่นรัวแต่ไม่พบใคร เสียงนั้นฟังดูเหมือนผู้ชายอายุราวๆ 45 ปี
แต่ทว่าถ้ามีผู้ชายอายุราวๆนั้นอยู่ในห้องของฉันก็มีความเป็นไปได้สูงที่ไม่ได้มีเจตนาดี
ถึงกระนั้นฉันค่อยๆดึงผ้าห่มออกแล้วเคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าไปยังตู้เสื้อผ้าที่ปิดอยู่
“ร๊อด…ถ้านี่เป็นการเล่นสนุกล่ะก็…ขอเตือนไว้ก่อนว่าไม่สนุกเลยนะ” ฉันโพล่งเบาๆ แต่รู้ว่าคงไม่ใช่น้องชายของฉัน
“ปึ้ก!!” ฉันผลักประตูตู้เสื้อผ้าออกกระแทกกับฝาด้านข้าง ภายในนั้นไม่มีอะไรนอกจากชุดทำงานของฉันที่แขวนไว้
และกองผ้าที่ยังไม่ได้รีดอัดกันอยู่
“ก๊อกๆๆ!!” ใครบางคนมาเคาะประตูที่หน้าห้อง “เม๊ค…เดี๋ยวไปทำงานสายนะจ๊ะ…ยังไม่ตื่นเหรอ?”
แม่นั่นเอง!?
“หนูตื่นแล้วค่ะแม่…แป๊บนึงค่ะ” ฉันรวบผมด้วยหนังยางก่อนจะรี่เปิดประตู
“แม่เห็นลูกตื่นสายกว่าปกติก็เลยขึ้นมาดูน่ะจ้ะ…ทุกอย่างปกติดีไม๊?” แม่ถาม
“ค่ะ…ไม่มีอะไรค่ะ” ฉันบอกพลางเกาศีรษะตัวเอง
“รีบอาบน้ำแล้วไปทำงานนะจ๊ะลูก” ฉันปิดประตูกลับเข้ามาเช่นเดิม “ปึง!”
คิดมากไปใหญ่แล้วเรา? บางทีฉันควรจะไปหาหมอสักหน่อย เพราะสองสามวันที่ผ่านมานี้ฉันมักจะหูแว่วหรือตาฝาดบ่อยๆ
คงจะทำงานหนักมากไปเลยสะสมความเครียด
“เจ้ามนุษย์…จงหยุดและฟังข้า” เท้าของฉันหยุดชะงัก ยืนนิ่งไม่ไหวติง มาอีกแล้ว?! เสียงแว่วนั้น?
“เจ้าไม่ได้หูแว่ว…ข้ากำลังพูดกับเจ้า” เสียงทุ้มลึกตอบกลับมาอีกครั้งราวกับรู้ถึงความคิดในสมอง
“ตลกน่า…แสดงตัวออกมาเถอะ…อย่าหลบๆซ่อนๆอีกเลย” ฉันโพล่งออกไปอย่างฉุนเฉียว
“……………………………………..” ทุกอย่างเงียบไปในทันใด
“เฮ้อ!” ฉันถอนหายใจอย่างรู้สึกไม่ค่อยดี รีบเดินไปหยิบชุดทำงานในตู้เสื้อผ้า
“ฟังข้านะเจ้ามนุษย์…นี่คือเสียงของยมทูตฟีตัส บุตรแห่งนรกภูมิ” เสียงนั้นเหมือนกับดังขึ้นในหัวของฉันเอง
ทำเอาฉันหยุดชะงักอีกหน ในมือกำเสื้อทำงานแน่นด้วยความกังวลผสมกับหวาดกลัว นรกงั้นเหรอ?
นี่มันเรื่องตลกอะไรกันแน่?!
“นี่ไม่ใช่เรื่องตลก…ข้าคือยมทูตฟีตัส…ข้าต้องการที่จะสื่อสารกับเจ้า” เสียงทุ้มหนักนั้นฟังดูน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง
เสียงนั้นมันให้ความรู้สึกเหมือนมีคนพูดให้ฉันได้ยินจากหูฟังซาวด์อเบาท์
“หมายความว่าไง?” ฉันเอ่ยปากถามเสียงนั้นดู
“เจ้าไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากถามข้า…เพียงเจ้าคิดอะไร ข้าก็จะตอบสิ่งที่เจ้าต้องการโดยที่ไม่มีใครได้ยินการสื่อสารนี้”
เสียงนั้นตอบกลับมาจริงๆด้วย หรือว่านี่จะเป็นเรื่องจริง!? แต่มันก็ออกจะทำใจให้เชื่อยากสักหน่อย…
ยมทูตงั้นเหรอ?
“ใช่! ข้าคือยมทูตฟีตัส บุตรแห่งนรกภูมิ…ส่วนเจ้าเป็นมนุษย์ที่ข้าเลือก”
เป็นอย่างที่มันบอกจริงๆ เพียงแค่ฉันนึกสงสัย เสียงนั้นก็ตอบขึ้นในโสตประสาทของฉัน
เลือกอะไรกัน?
“ข้าต้องการใช้เจ้าเป็นเครื่องมือ” เสียงนั้นยังคงตอบคำถามของฉัน ฉันถอยเท้าเข้าพิงกับผนังห้องด้วยความรู้สึกไม่ปลอดภัย
เครื่องมือ?
“เครื่องมือสำหรับโปรเจคที่ซับซ้อนอันยากจะอธิบายให้กับเจ้ามนุษย์ฟัง” เสียงนั้นบอก
โปรเจคอะไรกัน? บ้ากันไปใหญ่แล้ว… ฉันต้องกำลังฝันอยู่แน่ๆ!! ตื่นสิ ตื่น!!
“ข้าจะอธิบายถึงสิ่งที่เจ้าต้องปฏิบัติเพื่อข้า” ยมทูตกล่าว
ทำอะไร?
“เจ้ามนุษย์…เจ้าจะต้องฆ่าคนที่ข้าต้องการจนกว่าข้าจะสั่งให้เจ้าหยุด” ยมทูตบอก
ทำไมฉันต้องทำตามที่แกสั่งด้วยล่ะ? ฉันไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครบงการหรอกนะ?!?
“เจ้าต้องทำแน่ๆ…เพราะถ้าเจ้าไม่ทำ…แม่ของเจ้า น้องชายของเจ้าทั้งสองคน จะต้องตายไปทีละคน”
มันเล่นบ้าอะไรของมัน!! ฉันไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด ยมทูตอะไรกัน?! มีจริงซะที่ไหน!
อีกอย่างมันจะฆ่าแม่และน้องของฉันได้ยังไงกัน!?!
“ทำได้สิ!…ถ้าเจ้าลองมองออกไปนอกหน้าต่าง” เสียงยมทูตฟีตัสเอ่ยขึ้นในหูอีก
ทำไมต้องมองออกไปที่หน้าต่างด้วย? ฉันก้าวขาช้าๆไปที่หน้าต่างพลางเปิดม่านโปร่งสีชมพูออก
“นั่นไง…ดูเจ้ามนุษย์คนนั้นไว้ให้ดี”
ฉันมองตามที่มันบอก คนๆเดียวที่สามารถมองเห็นได้คือ เกรย์ เพื่อนบ้านของฉันคนเดียวเท่านั้น
ดูเหมือนเขากำลังเตรียมตัวจะขับรถออกไปที่ไหนสักแห่ง แล้วไง?
“ดูให้ดีล่ะเจ้ามนุษย์”
เกรย์สตาร์ทรถอยู่เป็นเวลานาน จากนั้นเขาคงจะสตาร์ทไม่ติด จึงเปิดประตูลงจากรถ
แต่ทันทีที่เขาลงจากรถ รถสิบล้อคันหนึ่งก็พุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยเฉี่ยวกระชากพาร่างของเขาหายไปด้วย
เหลือทิ้งไว้เพียงสะเก็ดเลือดติดอยู่ที่ประตูรถ
“โอ! พระเจ้า!!” ฉันปิดปากอย่างสยดสยอง
“ยังก่อน…ดูให้ดีสิเจ้ามนุษย์” ยมทูตบ้าบอนั่นบอกฉัน ฉันมองตามรถสิบล้อคันนั้นไปด้วยใจที่สั่นไม่เป็นจังหวะ
สักพักรถสิบล้อคันนั้นก็ราวกับหายไปในโพรงอากาศ มันล่องหนหายไปในพริบตาก่อนที่ศพของเกรย์จะร่วงตกบนพื้นถนน
ห่างจากบ้านของฉันประมาณห้าร้อยเมตรในสภาพแหลกเหลว
“โอ! ไม่…” ฉันร้องไห้ไม่หยุด สักพักเสียงคนก็จอแจตื่นตกใจกันที่ข้างนอก
“เจ้าจะเชื่อข้าได้หรือยังเจ้ามนุษย์…รถคันนั้นเป็นรถที่ข้าสร้างภาพขึ้นเพื่อกำจัดเจ้ามนุษย์คนนั้น
…ข้าสามารถฆ่าเจ้ามนุษย์ได้อย่างไม่เหลือร่องรอยในเวลาอันสั้น” ยมทูตกล่าว
“แล้วถ้า…ถ้า…ถ้าแกฆ่าคนได้เอง…แล้ว…แล้วทำไมจะต้องมาใช้ฉันฆ่าคนด้วยล่ะ” ฉันถาม
“นั่นก็เพราะ…ข้าต้องการเห็นมนุษย์ฆ่ามนุษย์ด้วยกันเอง...มันเป็นผลการทดสอบที่ซับซ้อน…และข้าต้องการเข้าถึงมัน”
ยมทูตฟีตัสเอ่ย
“ถ้าฉันไม่ทำตามที่แกสั่ง…แม่กับน้องก็จะ…”
“ใช่…เป็นแบบเจ้ามนุษย์คนนั้น” เสียงทุ้มลึกพูดอย่างมีชัย
“แกทำเพื่ออะไรกันแน่?” ฉันชักเกลียดไอ้ยมทูตนิสัยเสียตนนี้ขึ้นทุกที
“ก๊อกๆๆๆๆ!!!” ใครบางคนมาเคาะประตูเรียก ฉันปาดน้ำตาออกด้วยแขนเสื้อก่อนจะเดินไปเปิดประตู
“ลูกยังไม่แต่งตัวอีกเหรอ!?” ฉันเห็นหน้าของแม่แล้วก็อดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ฉันรู้ว่าถึงบอกแม่ไปเรื่องมียมทูตอยู่ในหัวของฉัน
ก็คงไม่มีใครเชื่อ และถ้าฉันต้องเป็นฆาตกรโดยคำสั่งของสิ่งที่ไม่มีใครเชื่อ ฉันก็คงหมดอนาคต
“คือ…หนูเพลียมากเลยเผลอหลับไปอีกงีบนึงน่ะค่ะ” ฉันแก้ตัวไป
“หยุดงานสักวันก็ได้นะลูก…จะให้แม่โทรศัพท์ไปบอกโรงเรียนไม๊จ๊ะ?” แม่ฉันถามด้วยแววตาห่วงใย
“อ๋อ..ไม่ต้องหรอกค่ะ…หนูสบายดี…จริงๆค่ะแม่” ฉันบอกแม่ แต่แม่มองมาอย่างไม่แน่ใจนัก
“รีบๆหน่อยละกันนะลูก…เดี๋ยวรถจะติด” ฉันพยักหน้าก่อนจะปิดประตู “ปึง!!”
“เอาล่ะ…เจ้ามนุษย์…ไปยังสถานที่ของเจ้า…แล้วเริ่มปฏิบัติสิ่งที่ข้าจะสั่งเจ้า…ต่อแต่นี้ไป…เจ้าอยู่ในบัญชาของยมทูตฟีตัส”
ฉันนั่งพิงประตูกุมหัวตัวเอง ขณะที่เสียงทุ้มลึกนั้นบงการฉัน…
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@=@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น