ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 สัญญาณความตาย
ร่างนั้นยังมีชีวิต เพียงแต่ดูน่ากลัวตรงที่มีเลือดอาบไปทั่วทั้งตัว
ร่างกายอ่อนระโหยโรยแรง นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น
“เธอเป็น..อะ…อะไรไหม” เรจิน่าเอ่ยเสียงในลำคอ ยืนมองเด็กชายตัวอาบเลือดด้วยขาที่สั่นรัว
แต่เด็กชายไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ ยังคงนอนนิ่ง
ทั้งเรจิน่าและโนอาร์ต่างสบตากันด้วยนัยน์ตาที่ไร้ความหมายใด จนกระทั่งเรจิน่าตัดสินใจรวบรวมความกล้าที่มีอยู่น้อยนิด
ก้าวเข้าไปใกล้ร่างนั้น
“เอ่อ…เธอเป็นอะไรเหรอ” สิ้นประโยคนั้น เรจิน่าต้องกรีดร้องออกมาแทบจะทันที เมื่อเด็กชายตัวอาบเลือดลุกขึ้น
โวยวายกระวีกระวาดไปทั่ว
“ไม่!! ไม่!! อย่าฆ่าฉัน!! ฉันกลัวแล้ว!!!!!” เด็กชายวิ่งพล่านเหมือนคนเสียสติ เลือดที่อาบสองข้างแก้มกระเซ็นหยดลงตามพื้น
ขณะที่เขาวิ่งไปมาอย่างร้อนรน
“เราไม่ฆ่าเธอหรอกนะ” เรจิน่าปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เธอจะฝืนใจตัวเองให้พูดออกมาได้
“ไม่!! แกหลอกฉัน!!! แกหลอกฉันแน่ๆ!!! แกจะฆ่าฉัน!!! ฉันรู้ว่าแกมีแผนชั่ว!!! ไอ้คนเลว!!!”
เด็กชายยังคงวิ่งหลบหนีโดยไม่สนใจฟังคำพูดของเรจิน่าเลยแม้แต่นิด
“หยุดก่อนได้ไม๊!!! เราอาจช่วยเหลือเธอได้!!!”
“ไม่!!! ฉันไม่เชื่อพวกแก!!!! ไม่เชื่อใครทั้งนั้น!!!” เสียงเริ่มอึกทึกมากยิ่งขึ้น
“ฉันบอกให้เธอฟังก่อนไงเล่า!!” เรจิน่าพยายามอธิบายและควบคุมอารมณ์ แต่สายไปหน่อยที่หมัดของโนอาร์ปะทะเข้า
อย่างจังกับคางของเด็กชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว….เด็กชายล้มตึงลงกับพื้น
“อูยยย…พวกแกจะฆ่าฉัน!!! จะฆ่าฉันแน่ๆ!!!” เด็กชายยังไม่เลิกโวยวาย
“อยากโดนอีกหมัดใช่ไหม” โนอาร์ขู่ แต่กำปั้นเตรียมพร้อมแล้ว
“ไม่” เด็กชายดูสงบลงเมื่อถูกขู่
“โอเค…ฟังนะ…พวกเราไม่ได้เป็นคนร้าย…เราจะช่วยเหลือเธอ แต่เธอต้องตั้งสติก่อน” เรจิน่าวางลำดับขั้นตอน
เด็กชายมองเรจิน่าทีหนึ่งและมองโนอาร์ทีหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเป็นเด็กเหมือนกัน ไม่น่ามีอันตรายจึงเริ่มพูด “ก็ได้”
“เธอชื่ออะไร” เรจิน่าถาม
“มะ – มาร์คัส” เด็กชายอ้ำอึ้ง
“โอเค…มาร์คัส…แล้ว…ทำไมเธอต้องไปหลบอยู่ในตู้”
“เพราะว่ามันจะมาฆ่าฉัน” มาร์คัสพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“มันไหน?” โนอาร์ถาม
“ฉันไม่รู้จักมัน…มัน – มันจะมาฆ่าฉัน!!” มาร์คัสร้องไห้
“ทำไมมันถึงจะมาฆ่าเธอล่ะ” เรจิน่าถามอย่างฉงนสงสัย
“ฉันไม่รู้!!” มาร์คัสตะคอก
“ไม่เป็นไร…แล้วเลือดนี่คืออะไร” เรจิน่าถามอีก
“เลือด - - ละ – เลือด นี่ปะ – เป็นเลือดของพ่อแม่ฉัน…มันฆะ – มันฆ่าพ่อแม่ฉัน!!!” มาร์คัสร้องไห้หนักเข้าไปอีก
“มีการตายด้วยเหรอ! นี่คงไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้วล่ะเรจิน่า เราควรจะบอกผู้ใหญ่นะ” โนอาร์มีอาการวิตกกังวล
“จริงด้วย! มันบอกว่ามันจะ - - มันจะมาฆ่าทุกคนที่โรงแรมนี้ให้เกลี้ยง รวมทั้งฉันด้วย มันกำลังตามล่าฉัน!!”
มาร์คัสเริ่มควบคุมสติไม่อยู่ น้ำตาและน้ำมูกไหลอาบหน้าผสมกับเลือดสีแดงทำให้ดูเหมือนซอสมะเขือเทศที่ทำจาก
มะเขือเทศลูกกลมโตสด
“โอเค…ถ้านี่เป็นความจริง เราต้องบอกพ่อกับแม่และทุกๆคนโดยด่วน ก่อนที่มันจะเกิดขึ้น” เรจิน่าว่า
“อืม…เธอบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า มาร์คัส?”
“ไม่เท่าไหร่น่ะ” มาร์คัสชี้ให้ดูรอยถลอกที่ท่อนขาซึ่งได้มาจากการหลบหนี
“งั้น…เรารีบไปบอกพ่อกับแม่เถอะ” “ตกลง”
เด็กทั้งสามเดินลงจากชั้นดาดฟ้ามาทางบันไดหนีไฟ มุ่งหน้าไปที่ห้องของเรจิน่า ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะพยายามทำตัวให้ดูเป็นปกติ
ท่ามกลางสายตาทุกๆคนระหว่างทางที่เอาแต่จ้องมองร่างเปื้อนเลือดที่เดินอยู่ข้างๆเรจิน่ากับโนอาร์นั้น
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงหน้าห้องพักที่มีหมายเลข 270 ติดอยู่ที่บานประตู
“ก๊อก ๆ ๆ” เรจิน่าเคาะประตู แล้วบานประตูก็เปิดออก แม่ของเธอออกมารับแขก แล้วก็ต้องร้องตกใจเสียงดังเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
จนเรจิน่าต้องปิดปากแม่ของเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจของคนอื่นๆข้างนอก
“มีอะไรกันเหรอ เอะอะโวยวายอะไรกัน” พ่อรีบวิ่งออกมาที่หน้าประตูเมื่อเมื่อได้ยินเสียงแหลมๆของแม่
“พาพวกหนูเข้าไปข้างในก่อน แล้วหนูจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังค่ะแม่”
เรจิน่ากล่าวจริงจัง จากนั้นแม่ของเธอก็เงียบสงบลงได้แต่ยังไม่ยอมละสายตาไปจากร่างเปื้อนเลือดสีแดงสดตรงหน้าของมาร์คัส
ทุกคนจึงเข้ามาในห้อง
“นี่มันเรื่องอะไร” นายโรนัลด์เอ่ยถามอย่างไม่รีรอ เรจิน่าไม่พูดอะไรจนกระทั่งทุกคนนั่งลงบนโซฟาหมดแล้ว
“เรจิน่า…เด็กคนนี้เป็นใคร” แม่ถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมากนะคะ…หนูอยากให้พ่อกับแม่ฟังให้ดี…เพราะเด็กคนนี้รู้เรื่องบางอย่าง” เรจิน่าเกริ่นนำ
“เอาล่ะ…เรื่องมันคืออะไร ว่ามาซิ” นายโรนัลด์ถามด้วยใบหน้าที่นิ่งสงบ
เรจิน่าถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะเริ่มต้นเล่า “โนอาร์กับหนูขึ้นไปดูดาวด้วยกันบนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมค่ะ
…แล้วตอนที่จะกลับ…หนูได้ยินเสียงแปลกๆดังมาจากห้องเก็บของ…เราสองคนเข้าไปพบเด็กคนนี้อยู่ในตู้เก็บของ
ในสภาพที่ตัวเปื้อนเลือดไปหมด” เรจิน่าหยุดลงกะทันหัน โนอาร์จึงอาสารับหน้าที่ต่อ
“ใช่ครับ! และสิ่งที่เราถามจากเขาก็คือ เขาชื่อว่า มาร์คัส เขามาที่นี่กับพ่อแม่”
“แล้วตอนนี้พ่อแม่เขาหายไปไหนซะล่ะ?” นายโรนัลด์ถาม
“พ่อแม่ของเขาตายแล้วค่ะ! …ตาย…ใช้คำว่าถูกฆ่าตายน่าจะเหมาะกว่า”
เรจิน่าโพล่งเสียงดัง
“โอ…พระเจ้า! เสียใจด้วยจริงๆนะจ๊ะ” แม่เอ่ยอย่างเศร้าใจ
“ที่ต้องเสียใจด้วยตอนนี้ไม่ใช่แค่เขาหรอกค่ะแม่…เพราะตอนนี้ฆาตกรที่ว่านี้กำลังจะมาฆ่าทุกคนในโรงแรมรวมทั้งตัวมาร์คัสด้วย
หนูถามเขาแล้วแต่เขาบอกว่าไม่รู้สาเหตุที่ต้องฆ่า…ได้โปรดเชื่อเราด้วยเถอะค่ะ…หนูไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องหลอกเด็ก
ธรรมดาๆหรอกนะคะ” เรจิน่าว่า
“พ่อเชื่อลูกนะ…ฉะนั้นพ่อจะไปบอกกับเจ้าของโรงแรมว่าให้ยกเลิกการประชุมนี้ซะ…แล้วเราจะกลับบ้านกันทันทีในคืนนี้”
เรื่องดูเหมือนจะแก้ไขไปได้ด้วยดี แต่เจ้าของโรงแรมกลับดื้อดึงที่จะเชื่อเรื่องเหล่านั้น...
“นี่คุณจะบ้าเหรอ!! เรายกเลิกการประชุมใหญ่ครั้งนี้ไม่ได้!! คุณจะให้ฉันไล่แขกที่กำลังทานอาหารค่ำไปให้หมดเพียง
เพราะคำพูดเพ้อเจ้อของเด็กอายุสิบสามปีเนี่ยนะ” เจ้าของโรงแรมมีท่าทางฉุนเฉียว
“ก็ถ้าคุณอยากให้พวกเขาไม่ตายก่อนการประชุมนี่จะจบล่ะก็ใช่!” นายโรนัลด์ก็ไม่แพ้กัน
“ไม่มีทาง!! ทำแบบนี้ชื่อเสียงโรงแรมของฉันก็พังย่อยยับน่ะสิ!!” เจ้าของโรงแรมขึ้นเสียงสูง
“และชื่อเสียงของโรงแรมคุณจะพังย่อยยับแน่ ถ้าทุกคนตายกันหมด!!”
แม่ของเรจิน่าวาดลวดลายฝีปากเป็นครั้งแรกอย่างดุเดือด “ตกลงคุณจะทำตามที่เราบอกคุณไม๊!!”
ทุกคนรอฟังคำตอบจากปากสีแดงมันขลับด้วยลิปสติกของเธออย่างใจจดใจจ่อ
และคำตอบก็เปล่งออกมาสั้นๆ “ไม่”
“ก็ตามใจคุณ…เพราะเราก็ไม่มีส่วนเดือดร้อนอะไรด้วย…ไปเถอะเรจิน่า! กลับบ้านกัน”
นายโรนัลด์ไม่สนใจคำพูดของเจ้าของโรงแรมที่ไร้เหตุผลอีกต่อไป
“เอ่อ…พ่อคะ…เราพามาร์คัสไปด้วยได้ไหม?” เรจิน่าวิงวอน
“ได้แน่นอน…พ่อจะไม่ยอมให้เขาต้องตายหรอก” สายตาเฉียบคมของพ่อจ้องเขม็งกับสายตาของเจ้าของโรงแรมที่ไม่กล้าสบตา
“ฉันไปตามพ่อกับแม่ก่อนดีกว่านะ” โนอาร์บอกเรจิน่า
“โชคดีนะ!” เรจิน่าอวยพร “อืม…เดี๋ยวฉันตามไป”
เรจิน่าไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่เธอเองก็ไม่อยากจะให้มันดำเนินต่อไปในเส้นทางที่มันควรจะเป็น
ดังนั้นเธอจึงต้องจำใจกลับบ้านทันที แม้ว่าเธอยังไม่หายตระการตากับการได้ชมทะเลสาบอาเชียน่า ชมท้องฟ้ายามราตรี
แต่ชีวิตของเธอย่อมเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
“พ่อจะไปเอารถมารับลูกที่นี่นะ...อาแมนด้า…ฝากดูลูกด้วยนะ” แม่พยักหน้ารับพร้อมกับกอดเรจิน่าไว้เพื่อเป็นการให้ขวัญกำลังใจ
เรจิน่ายืนมองพ่อของเธอเดินออกไปที่หน้าโรงแรมและควานหากุญแจรถในกระเป๋ากางเกงท่ามกลางม่านโปร่งของความมืด
ขณะเดียวกันกับที่โนอาร์วิ่งหน้าตาตื่น เหงื่อชุ่มทั่วใบหน้ามาหาเธอ
“มะ – มัน – มันฆ่าทุกคนในห้องอาหารหมดแล้ว! มันใส่ยาพิษในอาหาร!!”
ประโยคที่ได้ยินทำให้เรจิน่าสันหลังวาบขึ้นมา เธอควบคุมสติไม่อยู่ พยายามหันไปมองรอบๆ
และแล้วเสียงที่น่ากลัวก็ดังสนั่นขึ้น….
“เปรี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงนั้นก้องสะท้อน และเมื่อเสียงนั้นค่อยๆเลือนหายไป ร่างอันไร้วิญญาณของพ่อเธอก็ค่อยๆหล่นตุ้บลงกับ
พื้นถนนข้างนอกนั้นเช่นกัน…
NEXT>>>
ร่างกายอ่อนระโหยโรยแรง นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น
“เธอเป็น..อะ…อะไรไหม” เรจิน่าเอ่ยเสียงในลำคอ ยืนมองเด็กชายตัวอาบเลือดด้วยขาที่สั่นรัว
แต่เด็กชายไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ ยังคงนอนนิ่ง
ทั้งเรจิน่าและโนอาร์ต่างสบตากันด้วยนัยน์ตาที่ไร้ความหมายใด จนกระทั่งเรจิน่าตัดสินใจรวบรวมความกล้าที่มีอยู่น้อยนิด
ก้าวเข้าไปใกล้ร่างนั้น
“เอ่อ…เธอเป็นอะไรเหรอ” สิ้นประโยคนั้น เรจิน่าต้องกรีดร้องออกมาแทบจะทันที เมื่อเด็กชายตัวอาบเลือดลุกขึ้น
โวยวายกระวีกระวาดไปทั่ว
“ไม่!! ไม่!! อย่าฆ่าฉัน!! ฉันกลัวแล้ว!!!!!” เด็กชายวิ่งพล่านเหมือนคนเสียสติ เลือดที่อาบสองข้างแก้มกระเซ็นหยดลงตามพื้น
ขณะที่เขาวิ่งไปมาอย่างร้อนรน
“เราไม่ฆ่าเธอหรอกนะ” เรจิน่าปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เธอจะฝืนใจตัวเองให้พูดออกมาได้
“ไม่!! แกหลอกฉัน!!! แกหลอกฉันแน่ๆ!!! แกจะฆ่าฉัน!!! ฉันรู้ว่าแกมีแผนชั่ว!!! ไอ้คนเลว!!!”
เด็กชายยังคงวิ่งหลบหนีโดยไม่สนใจฟังคำพูดของเรจิน่าเลยแม้แต่นิด
“หยุดก่อนได้ไม๊!!! เราอาจช่วยเหลือเธอได้!!!”
“ไม่!!! ฉันไม่เชื่อพวกแก!!!! ไม่เชื่อใครทั้งนั้น!!!” เสียงเริ่มอึกทึกมากยิ่งขึ้น
“ฉันบอกให้เธอฟังก่อนไงเล่า!!” เรจิน่าพยายามอธิบายและควบคุมอารมณ์ แต่สายไปหน่อยที่หมัดของโนอาร์ปะทะเข้า
อย่างจังกับคางของเด็กชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว….เด็กชายล้มตึงลงกับพื้น
“อูยยย…พวกแกจะฆ่าฉัน!!! จะฆ่าฉันแน่ๆ!!!” เด็กชายยังไม่เลิกโวยวาย
“อยากโดนอีกหมัดใช่ไหม” โนอาร์ขู่ แต่กำปั้นเตรียมพร้อมแล้ว
“ไม่” เด็กชายดูสงบลงเมื่อถูกขู่
“โอเค…ฟังนะ…พวกเราไม่ได้เป็นคนร้าย…เราจะช่วยเหลือเธอ แต่เธอต้องตั้งสติก่อน” เรจิน่าวางลำดับขั้นตอน
เด็กชายมองเรจิน่าทีหนึ่งและมองโนอาร์ทีหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเป็นเด็กเหมือนกัน ไม่น่ามีอันตรายจึงเริ่มพูด “ก็ได้”
“เธอชื่ออะไร” เรจิน่าถาม
“มะ – มาร์คัส” เด็กชายอ้ำอึ้ง
“โอเค…มาร์คัส…แล้ว…ทำไมเธอต้องไปหลบอยู่ในตู้”
“เพราะว่ามันจะมาฆ่าฉัน” มาร์คัสพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“มันไหน?” โนอาร์ถาม
“ฉันไม่รู้จักมัน…มัน – มันจะมาฆ่าฉัน!!” มาร์คัสร้องไห้
“ทำไมมันถึงจะมาฆ่าเธอล่ะ” เรจิน่าถามอย่างฉงนสงสัย
“ฉันไม่รู้!!” มาร์คัสตะคอก
“ไม่เป็นไร…แล้วเลือดนี่คืออะไร” เรจิน่าถามอีก
“เลือด - - ละ – เลือด นี่ปะ – เป็นเลือดของพ่อแม่ฉัน…มันฆะ – มันฆ่าพ่อแม่ฉัน!!!” มาร์คัสร้องไห้หนักเข้าไปอีก
“มีการตายด้วยเหรอ! นี่คงไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้วล่ะเรจิน่า เราควรจะบอกผู้ใหญ่นะ” โนอาร์มีอาการวิตกกังวล
“จริงด้วย! มันบอกว่ามันจะ - - มันจะมาฆ่าทุกคนที่โรงแรมนี้ให้เกลี้ยง รวมทั้งฉันด้วย มันกำลังตามล่าฉัน!!”
มาร์คัสเริ่มควบคุมสติไม่อยู่ น้ำตาและน้ำมูกไหลอาบหน้าผสมกับเลือดสีแดงทำให้ดูเหมือนซอสมะเขือเทศที่ทำจาก
มะเขือเทศลูกกลมโตสด
“โอเค…ถ้านี่เป็นความจริง เราต้องบอกพ่อกับแม่และทุกๆคนโดยด่วน ก่อนที่มันจะเกิดขึ้น” เรจิน่าว่า
“อืม…เธอบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า มาร์คัส?”
“ไม่เท่าไหร่น่ะ” มาร์คัสชี้ให้ดูรอยถลอกที่ท่อนขาซึ่งได้มาจากการหลบหนี
“งั้น…เรารีบไปบอกพ่อกับแม่เถอะ” “ตกลง”
เด็กทั้งสามเดินลงจากชั้นดาดฟ้ามาทางบันไดหนีไฟ มุ่งหน้าไปที่ห้องของเรจิน่า ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะพยายามทำตัวให้ดูเป็นปกติ
ท่ามกลางสายตาทุกๆคนระหว่างทางที่เอาแต่จ้องมองร่างเปื้อนเลือดที่เดินอยู่ข้างๆเรจิน่ากับโนอาร์นั้น
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงหน้าห้องพักที่มีหมายเลข 270 ติดอยู่ที่บานประตู
“ก๊อก ๆ ๆ” เรจิน่าเคาะประตู แล้วบานประตูก็เปิดออก แม่ของเธอออกมารับแขก แล้วก็ต้องร้องตกใจเสียงดังเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
จนเรจิน่าต้องปิดปากแม่ของเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจของคนอื่นๆข้างนอก
“มีอะไรกันเหรอ เอะอะโวยวายอะไรกัน” พ่อรีบวิ่งออกมาที่หน้าประตูเมื่อเมื่อได้ยินเสียงแหลมๆของแม่
“พาพวกหนูเข้าไปข้างในก่อน แล้วหนูจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังค่ะแม่”
เรจิน่ากล่าวจริงจัง จากนั้นแม่ของเธอก็เงียบสงบลงได้แต่ยังไม่ยอมละสายตาไปจากร่างเปื้อนเลือดสีแดงสดตรงหน้าของมาร์คัส
ทุกคนจึงเข้ามาในห้อง
“นี่มันเรื่องอะไร” นายโรนัลด์เอ่ยถามอย่างไม่รีรอ เรจิน่าไม่พูดอะไรจนกระทั่งทุกคนนั่งลงบนโซฟาหมดแล้ว
“เรจิน่า…เด็กคนนี้เป็นใคร” แม่ถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมากนะคะ…หนูอยากให้พ่อกับแม่ฟังให้ดี…เพราะเด็กคนนี้รู้เรื่องบางอย่าง” เรจิน่าเกริ่นนำ
“เอาล่ะ…เรื่องมันคืออะไร ว่ามาซิ” นายโรนัลด์ถามด้วยใบหน้าที่นิ่งสงบ
เรจิน่าถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะเริ่มต้นเล่า “โนอาร์กับหนูขึ้นไปดูดาวด้วยกันบนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมค่ะ
…แล้วตอนที่จะกลับ…หนูได้ยินเสียงแปลกๆดังมาจากห้องเก็บของ…เราสองคนเข้าไปพบเด็กคนนี้อยู่ในตู้เก็บของ
ในสภาพที่ตัวเปื้อนเลือดไปหมด” เรจิน่าหยุดลงกะทันหัน โนอาร์จึงอาสารับหน้าที่ต่อ
“ใช่ครับ! และสิ่งที่เราถามจากเขาก็คือ เขาชื่อว่า มาร์คัส เขามาที่นี่กับพ่อแม่”
“แล้วตอนนี้พ่อแม่เขาหายไปไหนซะล่ะ?” นายโรนัลด์ถาม
“พ่อแม่ของเขาตายแล้วค่ะ! …ตาย…ใช้คำว่าถูกฆ่าตายน่าจะเหมาะกว่า”
เรจิน่าโพล่งเสียงดัง
“โอ…พระเจ้า! เสียใจด้วยจริงๆนะจ๊ะ” แม่เอ่ยอย่างเศร้าใจ
“ที่ต้องเสียใจด้วยตอนนี้ไม่ใช่แค่เขาหรอกค่ะแม่…เพราะตอนนี้ฆาตกรที่ว่านี้กำลังจะมาฆ่าทุกคนในโรงแรมรวมทั้งตัวมาร์คัสด้วย
หนูถามเขาแล้วแต่เขาบอกว่าไม่รู้สาเหตุที่ต้องฆ่า…ได้โปรดเชื่อเราด้วยเถอะค่ะ…หนูไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องหลอกเด็ก
ธรรมดาๆหรอกนะคะ” เรจิน่าว่า
“พ่อเชื่อลูกนะ…ฉะนั้นพ่อจะไปบอกกับเจ้าของโรงแรมว่าให้ยกเลิกการประชุมนี้ซะ…แล้วเราจะกลับบ้านกันทันทีในคืนนี้”
เรื่องดูเหมือนจะแก้ไขไปได้ด้วยดี แต่เจ้าของโรงแรมกลับดื้อดึงที่จะเชื่อเรื่องเหล่านั้น...
“นี่คุณจะบ้าเหรอ!! เรายกเลิกการประชุมใหญ่ครั้งนี้ไม่ได้!! คุณจะให้ฉันไล่แขกที่กำลังทานอาหารค่ำไปให้หมดเพียง
เพราะคำพูดเพ้อเจ้อของเด็กอายุสิบสามปีเนี่ยนะ” เจ้าของโรงแรมมีท่าทางฉุนเฉียว
“ก็ถ้าคุณอยากให้พวกเขาไม่ตายก่อนการประชุมนี่จะจบล่ะก็ใช่!” นายโรนัลด์ก็ไม่แพ้กัน
“ไม่มีทาง!! ทำแบบนี้ชื่อเสียงโรงแรมของฉันก็พังย่อยยับน่ะสิ!!” เจ้าของโรงแรมขึ้นเสียงสูง
“และชื่อเสียงของโรงแรมคุณจะพังย่อยยับแน่ ถ้าทุกคนตายกันหมด!!”
แม่ของเรจิน่าวาดลวดลายฝีปากเป็นครั้งแรกอย่างดุเดือด “ตกลงคุณจะทำตามที่เราบอกคุณไม๊!!”
ทุกคนรอฟังคำตอบจากปากสีแดงมันขลับด้วยลิปสติกของเธออย่างใจจดใจจ่อ
และคำตอบก็เปล่งออกมาสั้นๆ “ไม่”
“ก็ตามใจคุณ…เพราะเราก็ไม่มีส่วนเดือดร้อนอะไรด้วย…ไปเถอะเรจิน่า! กลับบ้านกัน”
นายโรนัลด์ไม่สนใจคำพูดของเจ้าของโรงแรมที่ไร้เหตุผลอีกต่อไป
“เอ่อ…พ่อคะ…เราพามาร์คัสไปด้วยได้ไหม?” เรจิน่าวิงวอน
“ได้แน่นอน…พ่อจะไม่ยอมให้เขาต้องตายหรอก” สายตาเฉียบคมของพ่อจ้องเขม็งกับสายตาของเจ้าของโรงแรมที่ไม่กล้าสบตา
“ฉันไปตามพ่อกับแม่ก่อนดีกว่านะ” โนอาร์บอกเรจิน่า
“โชคดีนะ!” เรจิน่าอวยพร “อืม…เดี๋ยวฉันตามไป”
เรจิน่าไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่เธอเองก็ไม่อยากจะให้มันดำเนินต่อไปในเส้นทางที่มันควรจะเป็น
ดังนั้นเธอจึงต้องจำใจกลับบ้านทันที แม้ว่าเธอยังไม่หายตระการตากับการได้ชมทะเลสาบอาเชียน่า ชมท้องฟ้ายามราตรี
แต่ชีวิตของเธอย่อมเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
“พ่อจะไปเอารถมารับลูกที่นี่นะ...อาแมนด้า…ฝากดูลูกด้วยนะ” แม่พยักหน้ารับพร้อมกับกอดเรจิน่าไว้เพื่อเป็นการให้ขวัญกำลังใจ
เรจิน่ายืนมองพ่อของเธอเดินออกไปที่หน้าโรงแรมและควานหากุญแจรถในกระเป๋ากางเกงท่ามกลางม่านโปร่งของความมืด
ขณะเดียวกันกับที่โนอาร์วิ่งหน้าตาตื่น เหงื่อชุ่มทั่วใบหน้ามาหาเธอ
“มะ – มัน – มันฆ่าทุกคนในห้องอาหารหมดแล้ว! มันใส่ยาพิษในอาหาร!!”
ประโยคที่ได้ยินทำให้เรจิน่าสันหลังวาบขึ้นมา เธอควบคุมสติไม่อยู่ พยายามหันไปมองรอบๆ
และแล้วเสียงที่น่ากลัวก็ดังสนั่นขึ้น….
“เปรี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงนั้นก้องสะท้อน และเมื่อเสียงนั้นค่อยๆเลือนหายไป ร่างอันไร้วิญญาณของพ่อเธอก็ค่อยๆหล่นตุ้บลงกับ
พื้นถนนข้างนอกนั้นเช่นกัน…
NEXT>>>
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น