ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ch@pter 3 : ห้วงนิทรา
“ไง! เม๊คกี้ วันนี้กลับดึกเหรอ?”
เพื่อนบ้านที่ชื่อเกรย์เอ่ยถามใต้แสงไฟจากเสาก่อนจะทิ้งถุงขยะสีดำทะมึนลงในถึงใต้เสานั้น
“งานเยอะน่ะค่ะ? ออกมาทิ้งขยะเหรอคะ” ฉันพูดพร้อมกับขยี้ตาไล่ความมัวมืดของแสงจันทร์
“ก็งั้นแหละ บ้านเราขยะเยอะ…เอ้อนี่…เม๊คกี้…เมียผมน่ะเพ้อทำนายถึงคุณด้วยล่ะ” เกรย์บอก พิงตัวกับเสาไฟ
ฉันพอจะรู้จักภรรยาของเกรย์อยู่บ้างเหมือนกัน เธอชื่อ แอธน่า มักซ่องสุมอยู่กับการทำนายทางศาสตร์ต่างๆเช่น ยิปซี
ลูกแก้ว โหราศาสตร์การทำนายตำแหน่งดวงดาวอะไรทำนองนี้… แล้วก็มักจะทำนายอะไรมั่วๆออกมาบ่อยครั้ง
คราวนี้เกิดจะมาทำนายเกี่ยวกับฉันอีก
“ทำนาย…ถึงฉันเหรอคะ” เราสองคนยืนคุยกันโดยมีแสงจันทราเป็นฉากกั้น
“เธอฝากผมมาบอกคุณว่า…ให้ระวังเงาเอาไว้ให้ดี” เกรย์พูดขณะที่ลมหอบพาความหนาวเย็นพัดผ่านไป ส่งเสียงหวีดหวิว
“เงา?!? หมายความว่าไงคะ?” ฉันชักไม่อยากฟังแล้วล่ะว่าคำทำนายของฉันเป็นยังไง ถึงแม้มันจะไม่จริงก็ตาม
“ไม่รู้สิ..เมียผมก็ชอบอย่างงี้แหละ พูดแค่ประโยคสองประโยค จับใจความไม่ค่อยได้ เอาล่ะงั้นผมกลับเข้าบ้านก่อนนะ
เมียผมบอกว่าอย่าออกนอกบ้านนานกว่าครึ่งชั่วโมงจะมีภัย ราตรีสวัสดิ์”
เกรย์กล่าวเนิบๆแล้วเดินกลับเข้าบ้านหลังคาสีเทาแก่ที่ทนแดดลมฝนมาหลายปี
“ราตรีสวัสดิ์เกรย์” ฉันเองก็ปิดประตูโรงรถแล้วก็เข้าบ้าน
แม่ยังนั่งคอยฉันอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์
“กลับมาแล้วเหรอเม๊ค”
“ค่ะแม่…ร๊อดกับไมเคิลนอนแล้วหรือคะ” แม่ฉันพยักหน้าหนึ่งทีเป็นเชิงตอบ
“หิวไม๊? เดี๋ยวแม่ทำอะไรให้กิน”
“หนูกินข้างนอกมาแล้วค่ะ…แม่ไปนอนพักผ่อนเถอะ” ฉันบอกด้วยความเป็นห่วง
“พักนี้กลับดึกทุกวันเลยนะลูก…ระวังจะเสียสุขภาพนะ รีบๆเข้านอนล่ะ…แล้วก็…ระวังเงาไว้ให้ดีนะ”
คำพูดสุดท้ายขณะที่แม่กำลังเดินขึ้นบันไดทำเอาฉันอึ้ง
“อะไรนะคะแม่?” ฉันถาม
“หืออ?” แม่ฉันทำหน้างงๆ
“ก็ที่แม่บอกว่าให้ระวัง…” ฉันเอ่ยเสียงแผ่ว
“อะไรหรือจ๊ะ?” แม่ฉันทำหน้างงหนักขึ้นไปอีก
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ…หนูคงหูฝาดไปเอง” ฉันตบศีรษะตัวเองเล็กน้อยก่อนจะกลับขึ้นห้องนอนของฉัน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ฉันตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนๆที่ส่องผ่านมวลเมฆเข้ามาทางหน้าต่างห้องทำเอาฉันลุกขึ้นจากเตียงได้ทันที
ฉันลุกไปเข้าห้องน้ำ เตรียมตัวไปทำงาน ขับรถออกจากบ้านเวลาหกโมงครึ่ง แวะเติมน้ำมันที่ปั๊มก่อนถึงโรงเรียน
วันนี้ฉันต้องมาเช้ากว่าปกติเพราะมียืนเวรทางประตูหน้า คอยดูแลความปลอดภัยของนักเรียน
“สวัสดีค่ะคุณครู” เด็กหญิงคนหนึ่งเอ่ยทักทาย
“อ้าว! สเตลล่านี่เองล่ะ บอกกี่ทีแล้วว่าให้เรียกพี่” ฉันบอกอย่างร่าเริง
“วันนี้พี่เม๊คมาเช้าจังเลยค่ะ” สเตลล่าบอก “ไม่ไปห้องสมุดหรือคะ? คุณครูเอลเมอร์รี่มาแล้วน่ะค่ะ”
“ฉันรู้จ้ะ…แต่วันนี้เวรฉันต้องยืนดูแลนักเรียน…ถ้าอาจารย์ใหญ่จับได้ว่าไม่มีใครมาทำหน้าที่ก็คงโดนไม่น้อย”
“งั้นหนูไปก่อนนะคะ” สเตลล่าเอ่ยก่อนจะวิ่งไปรวมกับกลุ่มเพื่อน
“เป็นเด็กที่สดใสจังเลยนะ” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆขณะเฝ้ามองสเตลล่าวิ่งไปมา
ฉันยืนเวรอยู่อย่างนั้นจนนักเรียนในโรงเรียนเริ่มเยอะขึ้น จากนั้นก็มีอาจารย์ผู้หญิงวัยกลางคนใส่แว่นกรอบสามเหลี่ยมเดิน
เข้ามาเปลี่ยนเวรแทน ฉันก็เลยเป็นอิสระเสียที ฉันต้องไปที่ห้องสมุดเพื่อเริ่มงานเอกสารแต่เช้า
ที่สนามหญ้ามีเด็กๆเล่นเตะฟุตบอลกันอย่างสนุกสนานตามปกติที่เป็นอยู่ทุกวัน
“ฝึ่บ!!!” ใครบางคนเฉี่ยวหลังฉันไปอย่างรวดเร็วหายเข้าไปหลังพุ่มไม้ใหญ่ๆพุ่มหนึ่ง ฉันหันกลับไปมองเห็นเพียงหลังไวๆ
“ขอโทษนะคะคุณ?” ฉันรู้สึกว่าคนปกติไม่น่าจะไปแอบอยู่ในพุ่มไม้แบบนั้น จะเป็นโจรแอบเข้ามาในโรงเรียนหรือ?
อาจจะเป็นนักเรียนมาแกล้งเราหรือเปล่า? ฉันตัดสินใจต้องเข้าไปดูว่าใครกันแน่…
ฉันเห็นเงาดำๆโผล่ออกมาจากหลังพุ่มไม้ทอดยาวไปบนพื้นสนาม ฉันค่อยๆย่างก้าวเข้าไปยังพุ่มไม้
ก่อนจะแหวกเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“เจอแล้ว!!!” แต่ร่างที่ซ่อนอยู่ในพุ่มไม้นั้นดำสนิท ฉันอธิบายไม่ถูกว่าจะเรียกยังไง?
ร่างที่เหมือนคนแต่ไม่มีอะไรนอกจากความดำมืดนั้นกระโจนเข้าใส่ฉัน
แล้วฉันก็พยายามจะกรีดร้องให้คนแถวนั้นช่วย แต่ฉันมองไม่เห็นใคร
และมองไม่เห็นอะไรเลยเมื่อความมืดนั้นเข้ามาพันธนาการร่างของฉัน
“ฝึ่บ!!!” ฉันผวาตื่นขึ้น อยู่บนเตียง? ฉันแค่ฝันไปก็เท่านั้นเอง?!? เวลาฝันร้ายทีไร ตื่นขึ้นมามักจะมีเหงื่อเปียกชุ่มทุกที
แต่ครั้งนี้ฉันกลับรู้สึกหนาวพิกล มันเป็นความหนาวที่บรรยายไม่ถูก เหมือนจะหนาวใจ หวิวๆยังไงก็ไม่รู้สิ! ฉันยันตัวลุกขึ้น
มองออกไปที่หน้าต่าง ที่ซึ่งแสงแดดพยายามจะลอดผ่านกลุ่มเมฆเข้ามา
“อื้อออออออ!!!” ฉันบิดตัวไปมาอย่างเกียจคร้าน
“อรุณสวัสดิ์” เสียงหนึ่งเอ่ย
“อื้อ…อรุณสวัสดิ์?” ฉันตอบ ฉันนี่โง่หรือปัญญาอ่อนกันแน่ที่ตอบเสียงนั้น ไม่มีใครอยู่ในห้องฉันสักคน?
และเสียงนั้นมันก็เหมือนจะแว่วไปเองด้วย
“เจ้าฟังไม่ผิดหรอก…ข้าบอกว่าอรุณสวัสดิ์เจ้ามนุษย์” เสียงนั้นตอบกลับมาราวกับรู้ความคิดของฉัน
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!! หรือว่านี่เป็นความฝันซ้อนความฝัน?
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@=@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เพื่อนบ้านที่ชื่อเกรย์เอ่ยถามใต้แสงไฟจากเสาก่อนจะทิ้งถุงขยะสีดำทะมึนลงในถึงใต้เสานั้น
“งานเยอะน่ะค่ะ? ออกมาทิ้งขยะเหรอคะ” ฉันพูดพร้อมกับขยี้ตาไล่ความมัวมืดของแสงจันทร์
“ก็งั้นแหละ บ้านเราขยะเยอะ…เอ้อนี่…เม๊คกี้…เมียผมน่ะเพ้อทำนายถึงคุณด้วยล่ะ” เกรย์บอก พิงตัวกับเสาไฟ
ฉันพอจะรู้จักภรรยาของเกรย์อยู่บ้างเหมือนกัน เธอชื่อ แอธน่า มักซ่องสุมอยู่กับการทำนายทางศาสตร์ต่างๆเช่น ยิปซี
ลูกแก้ว โหราศาสตร์การทำนายตำแหน่งดวงดาวอะไรทำนองนี้… แล้วก็มักจะทำนายอะไรมั่วๆออกมาบ่อยครั้ง
คราวนี้เกิดจะมาทำนายเกี่ยวกับฉันอีก
“ทำนาย…ถึงฉันเหรอคะ” เราสองคนยืนคุยกันโดยมีแสงจันทราเป็นฉากกั้น
“เธอฝากผมมาบอกคุณว่า…ให้ระวังเงาเอาไว้ให้ดี” เกรย์พูดขณะที่ลมหอบพาความหนาวเย็นพัดผ่านไป ส่งเสียงหวีดหวิว
“เงา?!? หมายความว่าไงคะ?” ฉันชักไม่อยากฟังแล้วล่ะว่าคำทำนายของฉันเป็นยังไง ถึงแม้มันจะไม่จริงก็ตาม
“ไม่รู้สิ..เมียผมก็ชอบอย่างงี้แหละ พูดแค่ประโยคสองประโยค จับใจความไม่ค่อยได้ เอาล่ะงั้นผมกลับเข้าบ้านก่อนนะ
เมียผมบอกว่าอย่าออกนอกบ้านนานกว่าครึ่งชั่วโมงจะมีภัย ราตรีสวัสดิ์”
เกรย์กล่าวเนิบๆแล้วเดินกลับเข้าบ้านหลังคาสีเทาแก่ที่ทนแดดลมฝนมาหลายปี
“ราตรีสวัสดิ์เกรย์” ฉันเองก็ปิดประตูโรงรถแล้วก็เข้าบ้าน
แม่ยังนั่งคอยฉันอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์
“กลับมาแล้วเหรอเม๊ค”
“ค่ะแม่…ร๊อดกับไมเคิลนอนแล้วหรือคะ” แม่ฉันพยักหน้าหนึ่งทีเป็นเชิงตอบ
“หิวไม๊? เดี๋ยวแม่ทำอะไรให้กิน”
“หนูกินข้างนอกมาแล้วค่ะ…แม่ไปนอนพักผ่อนเถอะ” ฉันบอกด้วยความเป็นห่วง
“พักนี้กลับดึกทุกวันเลยนะลูก…ระวังจะเสียสุขภาพนะ รีบๆเข้านอนล่ะ…แล้วก็…ระวังเงาไว้ให้ดีนะ”
คำพูดสุดท้ายขณะที่แม่กำลังเดินขึ้นบันไดทำเอาฉันอึ้ง
“อะไรนะคะแม่?” ฉันถาม
“หืออ?” แม่ฉันทำหน้างงๆ
“ก็ที่แม่บอกว่าให้ระวัง…” ฉันเอ่ยเสียงแผ่ว
“อะไรหรือจ๊ะ?” แม่ฉันทำหน้างงหนักขึ้นไปอีก
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ…หนูคงหูฝาดไปเอง” ฉันตบศีรษะตัวเองเล็กน้อยก่อนจะกลับขึ้นห้องนอนของฉัน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ฉันตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนๆที่ส่องผ่านมวลเมฆเข้ามาทางหน้าต่างห้องทำเอาฉันลุกขึ้นจากเตียงได้ทันที
ฉันลุกไปเข้าห้องน้ำ เตรียมตัวไปทำงาน ขับรถออกจากบ้านเวลาหกโมงครึ่ง แวะเติมน้ำมันที่ปั๊มก่อนถึงโรงเรียน
วันนี้ฉันต้องมาเช้ากว่าปกติเพราะมียืนเวรทางประตูหน้า คอยดูแลความปลอดภัยของนักเรียน
“สวัสดีค่ะคุณครู” เด็กหญิงคนหนึ่งเอ่ยทักทาย
“อ้าว! สเตลล่านี่เองล่ะ บอกกี่ทีแล้วว่าให้เรียกพี่” ฉันบอกอย่างร่าเริง
“วันนี้พี่เม๊คมาเช้าจังเลยค่ะ” สเตลล่าบอก “ไม่ไปห้องสมุดหรือคะ? คุณครูเอลเมอร์รี่มาแล้วน่ะค่ะ”
“ฉันรู้จ้ะ…แต่วันนี้เวรฉันต้องยืนดูแลนักเรียน…ถ้าอาจารย์ใหญ่จับได้ว่าไม่มีใครมาทำหน้าที่ก็คงโดนไม่น้อย”
“งั้นหนูไปก่อนนะคะ” สเตลล่าเอ่ยก่อนจะวิ่งไปรวมกับกลุ่มเพื่อน
“เป็นเด็กที่สดใสจังเลยนะ” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆขณะเฝ้ามองสเตลล่าวิ่งไปมา
ฉันยืนเวรอยู่อย่างนั้นจนนักเรียนในโรงเรียนเริ่มเยอะขึ้น จากนั้นก็มีอาจารย์ผู้หญิงวัยกลางคนใส่แว่นกรอบสามเหลี่ยมเดิน
เข้ามาเปลี่ยนเวรแทน ฉันก็เลยเป็นอิสระเสียที ฉันต้องไปที่ห้องสมุดเพื่อเริ่มงานเอกสารแต่เช้า
ที่สนามหญ้ามีเด็กๆเล่นเตะฟุตบอลกันอย่างสนุกสนานตามปกติที่เป็นอยู่ทุกวัน
“ฝึ่บ!!!” ใครบางคนเฉี่ยวหลังฉันไปอย่างรวดเร็วหายเข้าไปหลังพุ่มไม้ใหญ่ๆพุ่มหนึ่ง ฉันหันกลับไปมองเห็นเพียงหลังไวๆ
“ขอโทษนะคะคุณ?” ฉันรู้สึกว่าคนปกติไม่น่าจะไปแอบอยู่ในพุ่มไม้แบบนั้น จะเป็นโจรแอบเข้ามาในโรงเรียนหรือ?
อาจจะเป็นนักเรียนมาแกล้งเราหรือเปล่า? ฉันตัดสินใจต้องเข้าไปดูว่าใครกันแน่…
ฉันเห็นเงาดำๆโผล่ออกมาจากหลังพุ่มไม้ทอดยาวไปบนพื้นสนาม ฉันค่อยๆย่างก้าวเข้าไปยังพุ่มไม้
ก่อนจะแหวกเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“เจอแล้ว!!!” แต่ร่างที่ซ่อนอยู่ในพุ่มไม้นั้นดำสนิท ฉันอธิบายไม่ถูกว่าจะเรียกยังไง?
ร่างที่เหมือนคนแต่ไม่มีอะไรนอกจากความดำมืดนั้นกระโจนเข้าใส่ฉัน
แล้วฉันก็พยายามจะกรีดร้องให้คนแถวนั้นช่วย แต่ฉันมองไม่เห็นใคร
และมองไม่เห็นอะไรเลยเมื่อความมืดนั้นเข้ามาพันธนาการร่างของฉัน
“ฝึ่บ!!!” ฉันผวาตื่นขึ้น อยู่บนเตียง? ฉันแค่ฝันไปก็เท่านั้นเอง?!? เวลาฝันร้ายทีไร ตื่นขึ้นมามักจะมีเหงื่อเปียกชุ่มทุกที
แต่ครั้งนี้ฉันกลับรู้สึกหนาวพิกล มันเป็นความหนาวที่บรรยายไม่ถูก เหมือนจะหนาวใจ หวิวๆยังไงก็ไม่รู้สิ! ฉันยันตัวลุกขึ้น
มองออกไปที่หน้าต่าง ที่ซึ่งแสงแดดพยายามจะลอดผ่านกลุ่มเมฆเข้ามา
“อื้อออออออ!!!” ฉันบิดตัวไปมาอย่างเกียจคร้าน
“อรุณสวัสดิ์” เสียงหนึ่งเอ่ย
“อื้อ…อรุณสวัสดิ์?” ฉันตอบ ฉันนี่โง่หรือปัญญาอ่อนกันแน่ที่ตอบเสียงนั้น ไม่มีใครอยู่ในห้องฉันสักคน?
และเสียงนั้นมันก็เหมือนจะแว่วไปเองด้วย
“เจ้าฟังไม่ผิดหรอก…ข้าบอกว่าอรุณสวัสดิ์เจ้ามนุษย์” เสียงนั้นตอบกลับมาราวกับรู้ความคิดของฉัน
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!! หรือว่านี่เป็นความฝันซ้อนความฝัน?
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@=@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น