The Hotel Of The Death (3 ความสยองต่อเนื่อง)

ลำดับตอนที่ #2 : The Hotel Of The Death โรงแรมสยองขวัญ

             \"ฉันรู้...ฉันเข้าใจว่าคุณเครียดแค่ไหน...แต่ฉันขอร้อง  ช่วยลดปืนลงก่อนได้ไหม\"  

หญิงคนหนึ่งพูดเสียงสั่นทั้งน้ำตาคลอเบ้า



\"ไม่!!!  ผม - - ผมจะไม่ทำอย่างนั้นแน่ - - ผมทนมามากพอแล้วกับการมองดูความย่ำแย่ในชีวิตของผม!

คุณออกไป  ออกไปจากห้องผมเดี๋ยวนี้\"

ชายคนหนึ่งตะโกนเสียงดังเหมือนคนบ้า  ในมือของเขามีปืนลูกโม่อยู่หนึ่งกระบอก



            \"ฉันคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วซะอีกนะที่รัก - - แล้วทำไมคุณยังคิดทำอะไรบ้าๆอย่างนี้!!

- - ได้โปรด- - เชื่อฉัน - - ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น\" หญิงคนนั้นยิ่งสะอื้นหนักเข้าไปทุกทีด้วยความหวาดกลัว  

ชายคนนั้นดูเหมือนสติไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวของเขาอีกต่อไปแล้ว

เขาถือปืนอย่างกระหายจะใช้มันเหลือเกิน  



\"คุณไม่ต้องพูดมาก!!!  ผมเบื่อจะฟังแล้ว - - ถ้าคุณไม่ออกไป ผมจะยิงคุณด้วย!\"

ชายคนนั้นหันปืนมาข้างหน้า  



              \"ถึงคุณไม่ห่วงฉันก็น่าจะห่วงลูกของคุณบ้าง - - ไม่เห็นเหรอ - - เขาก็เป็นเด็กดี - -

เขายังเรียนจบมาช่วยกิจการของเรา - -ทำไมคุณไม่มองโลกในแง่ดีบ้างล่ะคะ\"

หล่อนกำมือแน่นอย่างเคร่งเครียด



        \"แต่มันก็หลงโง่งมอยู่กับผู้หญิงที่มันรัก จนไม่เป็นอันทำอะไร แถมนังคนนั้นก็ดูเป็นคนไม่ค่อยดีด้วย

ผมจะบอกให้! และถึงทอมไม่มีผมเขาก็คงอยู่กับคุณได้  ทอมเองก็โตพอที่จะทำอะไรได้เองแล้ว  

เขาสามารถดูแลคุณได้ - - ถ้าผมตายไป - - กิจการทั้งหมดก็จะตกเป็นของคุณและลูก

  มีอะไรจะต้องห่วงต่อไปอีกเล่า!!!   ผมอยู่บนโลกนี้มานานพอแล้ว - - เจอกับเรื่องมากมาย

ทั้งเรื่องเล็กและเรื่องใหญ่ จนผมเหนื่อยเต็มทีกับการมีชีวิตอยู่แบบนี้!!\"



        ทั้งสองคนมองหน้ากัน  สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นปะทะสายตาที่เอ่อล้นไปด้วย

น้ำตา แห่งความหวาดกลัวสุดขีด



\"ลาก่อน\"       เขาถือปืนเล็งที่ขมับข้างซ้ายของตัวเอง  แล้วเหนี่ยวไกลปืน  

ในขณะที่หล่อนกระโดดเข้าไปขวางทางแล้วปัดปืนออก



              ปืนหลุดร่วงออกไปนอกหน้าต่าง!  



          สามีของเธอโกรธมาก  หล่อนรีบวิ่งหนีขึ้นไปชั้นบน   เขาวิ่งตามมาติดๆ  

\"คุณหนีผมไปไม่พ้นหรอก!!  คุณไม่ได้รักผม  แต่คุณกลัวว่าถ้าไม่มีผมอยู่  คุณจะต้องรับภาระทั้งหมดเองตะหาก!

ถึงยังไงถ้าผมจะตาย  ผมก็ขอตายพร้อมกับคุณด้วย!!!!\"     หล่อนกึ่งวิ่งกึ่งเดิน  หอบหายใจรีบเข้าไปในห้อง

ห้องหนึ่งแล้วล็อกกลอนทันที...



                \"คุณหลบอยู่ในนั้นตลอดไปไม่ได้หรอก!\"  เสียงโวยวายอย่างคนเสียสติ แทรกซึมไปทั่วสถานที่แห่งนั้น

ตอนนี้เธอไม่สามารถอธิบายถึงอารมณ์ของตัวเองได้เลยแม้แต่นิดเดียว มันมีทั้งความ โกรธ  ความกลัว และ

ความเป็นห่วงในยามเดียวกัน...

              

                หลายนาทีผ่านไป  เสียงต่างๆ เงียบสงบลง  หล่อนจึงค่อยๆแง้มประตูเปิดออก   แล้วย่องลงมาตามทางบันได  

หล่อนเข้าไปที่ห้องก่อนหน้านี้ที่ทั้งสองอยู่ แต่ไม่พบใครนอกจากร่องรอยข้าวของแตกกระจายที่สามีของหล่อนเป็นคนทำ

หล่อนสำรวจตรวจตราดูทุกห้อง ก็ไม่พบอะไรเปลี่ยนแปลง



               \'บางที เขาอาจจะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แล้ว และกำลังออกไปหาที่พักใจให้สงบข้างนอก\' หล่อนคิด

เธอขอบคุณพระเจ้า แล้วเดินออกมาข้างนอกด้วยความสบายใจขึ้นมาระดับหนึ่ง  



                ทิวทัศน์บริเวณนี้ยังคงเป็นป่าสนและภูเขาเหมือนอย่างเคย   เสียงธรรมชาติของนกและสัตว์ป่าช่างช่วย

ให้อารมณ์เย็นลงจริงๆ    เธอมองออกไปที่สุดขอบฟ้า  ดวงอาทิตย์กำลังตก ให้แสงอุ่นสบายตา

แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง ดวงชะตาชีวิตของเธอก็กำลังตกลงมาด้วย

                

               เสียงบางอย่างก้องสะท้อนแทรกไปกับเสียงธรรมชาติเหล่านั้น  

มันเป็นเสียงดังเหมือนกับเสียงออดเข้าเรียนที่ทำให้นักเรียนหลายๆคนต้องหมดหวังที่ยังไม่ได้เล่น

อย่างสนุกสนานเท่าที่อยาก   มันคือเสียงของความหมดหวังจริงๆ  

เพราะเมื่อสิ้นเสียงร้องโหยหวนนั้น   ร่างของชายคนหนึ่งซึ่งเธอรู้จักดีก็ตกลงมาข้างหน้าเธอโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

          

                                                   \"--------------------------------------\"  

แล้วเธอก็พูดอะไรไม่ออกอีกเลย...



















                                                                                                                                               Check  in