คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Sec3 : ฟักตัว
“แซม แม่ขอบอกเลยนะ ถ้าลูกทำตัวแบบเมื่อเช้าอีกล่ะก็...”
ลูกชายวัย 14 เดินสวบๆเข้ามา
และเดินขึ้นห้องของตนอย่างไม่แยแสกับคำพูดของแม่หลังจากกลับถึงบ้าน
“แซม! กลับลงมาฟังแม่พูดเดี๋ยวนี้” แม่ตะคอก แต่แซมยังคงเดินขึ้นไปจนถึงห้องและเปิดประตู แต่ยังไม่ทันจะเข้าห้องตัวเอง เขาก็ล้มลงไปนอนกับพื้น
“ตุ้บบบ!!!”
แม่ของแซมรีบวิ่งขึ้นไปหาเขาด้วยสีหน้าตกใจ
“แซม....” เธอจับแซมนอนเงยหน้าขึ้นบนตัก “เป็นอะไรไปลูก”
และเมื่อเธอสังเกตเห็นนัยน์ตาที่แดงก่ำของแซม เธอก็ยิ่งหวาดวิตกมากขึ้นไปอีก
แซมหายใจถี่ ตัวร้อนจี๋ และเหงื่อชุ่มกาย
“เกิดอะไรขึ้นกับลูก?! บอกแม่สิ ... ลูกไข้สูงมากนะ!” เธอกระวนกระวายใจจนขาสั่น
“ลุกไหวมั๊ย? ค่อยๆนะ... ไปนอนที่เตียง เดี๋ยวแม่จะไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ อึ๊บบบ!!!”
แม่พยายามพยุงร่างที่ไร้ซึ่งสภาพต้านแรงโน้มถ่วงของลูกชายไปที่เตียง
“ฟืดดดดดด!!! ฟืดดดดดด!!!” แซมหายใจดังมากและใจเต้นแรงราวกับประทัดระเบิดอยู่ในอก
“เดี๋ยวแม่มานะ” เธอใช้ฝ่ามือลูบหัวแซมก่อนจะรีบลงไปที่ชั้นล่าง พอดีกับที่โทรศัพท์ดังขึ้น
“กริ๊งงงงงง!!!”
“ฮัลโหล!!! คุณเหรอ รีบกลับมา.... ไม่ๆ.... แซม! เขา .... ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงดี....
คือ...คุณ รีบกลับมานะ!! ลูกเรากำลังแย่!!”
“กริ๊งงงงงง!!!”
“ฮัลโหล”
“ดิฉันอาจารย์เฮลเวทนะคะ เป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษของแซม ซิมมอนด์ที่โรงเรียน”
“อ๋อ..ค่ะ มีอะไรคะ!!”
“ไม่ทราบว่า...คุณเป็นผู้ปกครองของแซม ใช่ไหมคะ?”
“อ๋อ..ค่ะ ฉันเป็นแม่ค่ะ!!”
“ค่ะ...เอ่อ..จะเริ่มไงดี...คือ วันนี้ดิฉันสั่งงานคัดลายมือพิเศษให้แก่เขา แต่เขากลับไม่มาส่งตามที่บอกไว้น่ะค่ะ”
“เอ่อ...คงจะไม่สบายน่ะค่ะ คือลูกฉันกลับมาเขาก็มีท่าทีผิดปกติไป ไข้สูง ไม่มีแรง..”
“อาจจะดูเป็นการปรักปรำหรืออะไร...แต่ดิฉันคิดว่าลูกคุณอาจจะไม่ได้ป่วยจริงหรอกค่ะ
เขามักจะเป็นเด็กที่... คุณคงรู้สินะคะ...แบบว่า...”
คำพูดประโยคนั้น ในสถานการณ์แบบนี้ ทำให้เธอโกรธสุดขีด
“นี่คุณ!! ฉันไม่มีเวลาฟังเรื่องไร้สาระพวกนี้
แล้วนี่เหรอ!! คำพูดคำจาของอาจารย์ที่มีการศึกษาน่ะ!!
ขอตัวนะคะ ฉันต้องรีบไปดูแลลูก!!!”
“ปึง!!” โทรศัพท์ถูกวางกระแทกลงด้วยอารมณ์เดือดดาล
เธอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะกุลีกุจอกลับขึ้นไปที่ห้องนอนพร้อมด้วยยาลดไข้ ผ้าขนหนู และน้ำอุ่นในอ่างใบเล็ก
“ฟืดดดดดด!!! ฟืดดดดดด!!!” ร่างของแซมพองขึ้นยุบลงตามจังหวะการหายใจที่ถี่และลึกจนน่ากลัว บางครั้งก็มีอาการกระตุกเกร็งที่กล้ามเนื้อ แต่สิ่งที่ทำให้ผู้เป็นแม่แทบจะคลั่งก็คือ ดวงตาที่แดงก่ำไร้แววตาเฉกเช่นมนุษย์ปกติของแซมที่มองตอบกลับมา
“เช็ดตัวก่อนนะลูก” เธอแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เมื่อเห็นสภาพลูกของตนที่อยู่เบื้องหน้า เธอชุบผ้ากับน้ำอุ่นแล้วบิดหมาดๆ ก่อนจะถอดเสื้อของแซมออก และก็ต้องตกใจหนักยิ่งกว่าเดิมจนแทบช็อค
“โอ...พระเจ้า!!”
ร่างกายของแซมมีขนสีดำแปลกๆงอกออกมา มันค่อนข้างหยาบแข็งและยาวรุงรังทั่วตัว ผิวหนังของแซมบางส่วนแห้งเป็นสะเก็ดแลดูน่าขนลุก
“เกิดอะไรกับลูกกันแน่ เฮอะ!! แซมลูกแม่!!” เธอเขย่าร่างที่ไร้สติของลูกพลางร่ำไห้อย่างหวาดกลัว แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆกลับมา มีเพียงดวงตาที่แทบจะแดงเต็มทั้งลูกจ้องมองมาอย่างว่างเปล่า
“กินยาลดไข้นะ เดี๋ยวแม่จะเรียกรถพยาบาลมา” เธอจับยาใส่ปากแซมที่ยังคงหายใจเสียงดังฟืดฟาดไม่ขาดสาย แล้วจึงให้เขาดื่มน้ำเข้าไปอึกหนึ่ง
แต่แล้วผลที่ตามมากลับไม่ได้ทำให้ดีขึ้น แซมชักกระตุก ร่างกายหงิกงอเข้าหากันและแผ่ออกสลับกันอย่างรุนแรงจนเตียงส่งเสียงลั่น ร่างกายสั่นรัวราวกับภูตผีเข้าสิง
“ไม่!!! โอ พระเจ้า!! รู้แล้วจ้ะ!! แม่จะรีบเรียกรถพยาบาล!!”
เธอลุกขึ้นวิ่งตะเกียกตะกายออกไปจากห้อง รีบตรงไปหยิบโทรศัพท์ที่ชั้นล่าง
“ฮัลโหล ลูกชายฉันกำลังแย่ เขาป่วยเป็นอะไรไม่รู้ ช่วยส่งรถพยาบาลมาด่วนเลยค่ะ!! ที่นี่ บ้านเลขที่ 12 หมู่บ้าน ชอริงตัน! ค่ะ! ค่ะ! ใช่ค่ะ! รีบหน่อยนะคะ!!!”
หลังจากวางหูโทรศัพท์ ใจเธอเต้นรัวเหมือนกลองที่แทบจะปะทุออกมานอกอก น้ำตาทะลักล้นอย่างแทบจะเสียสติ เธอรีบกลับขึ้นไปที่ห้องนอนอีกครั้ง
แต่ทว่า... เตียงนอนนั้นว่างเปล่า และกระจกหน้าต่างห้องนอนก็แตกเป็นเสี่ยงๆ
ความคิดเห็น