คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Sec2 : แพร่กระจาย
“แซม ถ้าลูกยังติดนิสัยเคี้ยวหมากฝรั่งอีกล่ะก็ แม่เห็นทีต้องตัดค่าขนมลูกนะ” แม่บ่นแซม
ลูกชายวัย 14 ปี ขณะที่ครอบครัวซิมมอนด์นั่งทานอาหารเช้ากันอยู่รอบโต๊ะกลมตัวใหญ่
“ทำไมล่ะฮะแม่” แซมถามน้ำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะคายหรืออันที่จริงควรเรียกจากกิริยาท่าทางของเขากับหมากฝรั่งว่าถุยลงถังขยะ
“วันนี้ไม่มีสอบเหรอ”
พ่อเอื้อมมือไปหยิบขวดซอสพลางหันมาถามแซมและไดล่า น้องสาววัย 10 ขวบ
“ยังค่ะพ่อ แต่ครูบอกว่าให้อ่านหนังสือทุกวัน” ไดล่าตอบเสียงแจ๋ว
ตักคอร์นเฟลกที่ลอยเคว้งในชามนมเข้าปาก
“ของผมอีกตั้งอาทิตย์น่ะครับ” แซมว่า
“แต่ลูกก็ควรจะเตรียมตัวไว้อย่างที่ว่าแหละ อ่านหนังสือทุกวัน ทบทวนทุกวัน ไม่ใช่มัวแต่เล่นสนุกทำตัวไร้สาระ” แม่บ่นซ้ำ ขณะหันไปเก็บข้าวเก็บของในครัวให้เป็นระเบียบ
“ทำไมต้องเป็นอย่างงี้” แซมโพล่ง
“อะไร? อย่างไหน” แม่สะบัดผ้าเช็ดโต๊ะเข้าที่สะโพก หันหน้ามาทางแซม
“แบบที่แม่ทำ... บ่นได้ทุกเรื่อง...ผมหมายถึง ทุกเรื่องจริงๆ” แซมสะพายเป้ไว้ที่หลังก่อนจะเดินออกไปที่ประตูบ้าน พ่อกับไดล่ามองหน้ากันและกัน
“ปัง!!!” ประตูบ้านถูกปิดเข้ามาแทบทำเอาเพดานบ้านถล่ม
“หึ...ก็เพราะนิสัยอย่างนี้น่ะสิ ถึงต้องบ่น” แม่ดูจะโกรธจัดแต่ก็อุตส่าห์สงบอารมณ์ได้ด้วยการฟาดผ้าลงกับโต๊ะแล้วเช็ดด้วยสีหน้าคร่ำเคร่ง จนพ่อต้องขอตัวไปส่งไดล่าที่โรงเรียนและไปทำงานก่อน
“เอาล่ะ ... แซม ซิมมอนด์ เธอลองอ่านหน้าที่ 13 ย่อหน้าที่ 2 ให้ครูฟังซิ”
แซมมัวแต่เหม่อจนเพิ่งรู้สึกตัวเมื่อเพื่อนสะกิดเตือน “อ่า...ครับ”
“เอ่อ...ฤดูร้อนนั้น...เอ่อ..ฤดูร้อนนั้นที่แสนยาวนาน ก็ผ่านพ้นไป...เอ่อ...ราวกับใบไม้..ที่..เอ่อ...ที่ต้องแสงอรุณ...เอ่อออ”
“พอๆ พอได้” อาจารย์ใช้นิ้วขยับแว่นที่อยู่ปลายจมูกให้ขึ้นมาอยู่ที่คิ้ว
เดินกรีดกรายตรงมาที่โต๊ะเรียนของแซม
“เห็นได้ชัดว่าเธอคงไม่ได้สนใจจะกลับไปอ่านมาล่วงหน้าตามที่ครูสั่งไว้เลยนะ
งั้นก็ขอคัดลายมือ 10 จบสำหรับย่อหน้านี้ ส่งภายในวันนี้ด้วย ก่อน 5 โมงเย็นที่ห้องพักครู”
สัญญาณหมดคาบดังขึ้น นักเรียนต่างแยกย้ายออกจากห้องเรียน หลังจากตั้งหน้าตั้งตารอที่จะสนองความต้องการของเอนไซม์ในร่างกายด้วยอาหารมื้อกลางวันมาเป็นเวลานาน
“เซ็งมากๆเลยว่ะ! ทำไมต้องเรียนหนังสือด้วยวะ วันๆมีแต่เรื่องไร้สาระ” แซมกร่นด่าเสียงดังราวกับอยากจะระบายความรู้สึกให้เพื่อนๆร่วมโต๊ะอาหารและคนทั้งโลกได้รับฟัง
“ฉันว่าคนที่ทำให้ไร้สาระคือตัวเธอเองมากกว่านะแซม” เด็กหญิงผมทองเอ่ยแกมตำหนิ
“เงียบไปเลย แอลลี่ ถ้าเธอไม่ได้เป็นพวกเดียวกับฉัน” แซมว่า เอาส้อมปักเข้ากับเส้นสปาเกตตี้ราวกับอยากจะฆ่าเส้นนั้นให้ตาย
“ฉันต้องกลับไปฟังแม่บ่นทุกวี่ทุกวัน แถมวันนี้ฉันยังต้องคัดบ้าบอนี่ส่งอาจารย์เฮลเวทอีก”
แซมพูดพร้อมกับดูดเส้นสปาเกตตี้เข้าไปในปาก
“ไม่เป็นไรพวก ฉันเข้าใจนาย” เด็กหนุ่มผมตั้งที่นั่งข้างแซมตบบ่าเขาเบาๆ
“ขอบใจไทเลอร์” แซมยิ้มเนือยๆ ก่อนจะตักเส้นสปาเกตตี้เข้าปากอีกสองคำซ้อน ก็พอดีกับที่ไทเลอร์สังเกตเห็นสิ่งที่อยู่ในจานสปาเกตตี้ของแซม มันเป็นแท่งสีดำ 2 แท่งขนาดเล็กเท่าปลายเล็บปนเปื้อนอยู่ในอาหาร ทุกคนต่างหันมามองที่แซมอย่างตกใจเมื่อเห็นเขาบ้วนอาหารลงกับพื้น
“แซม...ฉันว่ามัน...มันคงเป็น...” ไทเลอร์พยายามจะบอกถึงสิ่งที่เขาคิด
แต่ทว่าแซมโวยลั่นด้วยความโมโห
“ฉันรู้ ฉันรู้มันคืออะไร นายไม่ต้องพูด!!! ดีจริงๆ ชีวิตบัดซบ ยอดเยี่ยม!!”
เขาเตะโต๊ะอย่างสุดจะทนก่อนจะเดินแยกกลุ่มไปล้างปากในห้องน้ำ
“อ้วกกกกก!!”
“ทุเรศ โสโครกชิพ!! ถุยย!!” เขาเปิดน้ำล้างปากอยู่นาน
โดยหวังว่าจะไม่ได้รับสิ่งสกปรกจากขี้หนู 2 เม็ดนั้น
เขาเอาน้ำล้างหน้าแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมองกระจก
แต่ทว่า
ให้ตายเถอะ! ตาของเขาเริ่มมีจุดสีแดงแปลกๆปรากฏขึ้นมา...
ความคิดเห็น