The Hotel Of The Death III โรงแรมอำมหิต ปลิดชีพสยอง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ เสียงลึกลับ ใบไม้ และโลหิต

   เธอวิ่งไป…วิ่งไป…วิ่งไปจนสุดลูกหูลูกตา  แต่แล้วไม่นานเธอก็หยุดล้มลง

หัวใจเต้นราวรัวกลองอยู่ในอกที่เปียกชุ่มฉ่ำ ไปด้วยเหงื่อที่ผุดจากความตื่นตระหนกและความกลัวผสมกัน  

เรจิน่าหอบเหนื่อยท่ามกลางความเงียบสงบแห่งป่าร่มรื่นสีเขียวหม่น  



“ ต๊อก  ๆ  ๆ   ๆ”   เสียงรองเท้าเล็กๆเหยียบกับพื้นด้วยเสียงประหลาดหูกำลังมุ่งหน้ามาทางเธอที่กึ่งลุกกึ่งนั่งอยู่



“ ใครน่ะ!” เรจิน่าตะโกน “ใครน่ะ…ใครน่ะ…ใครน่ะ” เสียงเธอสะท้อนกลับอย่างน่าขนลุก  เธอเงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้านั้นอีกครั้งหนึ่ง



“ ต๊อก  ๆ   ๆ   ๆ”  เสียงฟังดูเหมือนรองเท้าส้นสูงที่เหยียบบนแผ่นหินจึงทำให้เกิดเสียงเช่นนั้นขึ้น



“ ออกมาเถอะ!  ฉันกลัว!”  เรจิน่าตะโกนอีกหน “ฉันกลัว…ฉันกลัว…ฉันกลัว”

และเสียงก็สะท้อนกลับมาด้วยความรู้สึกที่น่าขนลุกเช่นเดิม



เรจิน่ามองไปรอบๆตัวเธอที่เต็มไปด้วยสีเขียวแซมน้ำตาลแก่ของต้นไม้สูงตระหง่านเกินจะประมาณด้วยสีหน้ากังวลกับสิ่งที่

กำลังเผชิญ



“ ต๊อก   ๆ   ๆ  ๆ”   เสียงรองเท้าส้นสูงเข้าใกล้มาทุกทีๆ  จนเธอสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนที่ที่อยู่ไม่ไกลจากเธอเท่าไรนัก  

และแล้วเจ้าของเสียงก็เผยโฉมออกมาจากร่มเงามืดของหมู่แมกไม้…..แม่!  นั่นแม่เธอ….เธอจำได้ดี…แม่ยิ้มให้เธอ

เมื่อสบตากัน  เรจิน่ารู้สึกราวกับมีความล้ำลึกที่ยากจะอธิบายบางสิ่ง

…บางสิ่งที่ไม่ใคร่จะดีนักส่อออกมาจากนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มนั้น



“เรจิน่า….เรจิน่า….โอ…เรจิน่า”   เสียงสั่นเครือเปล่งออกมา



“นั่นแม่หรือคะ?”  เรจิน่าถามอย่างไม่มั่นใจ



“เรจิน่า…เรจิน่า”   หล่อนกวักมือเรียกเรจิน่าด้วยนิ้วมือเรียวยาวผอมบาง

เรจิน่าก้าวขาหนึ่งก้าวแล้วก็ถอยหลังกลับ   ตั้งสติเล็กน้อยก่อนจะก้าวหนึ่งก้าวใหม่อีกครั้งตามด้วยก้าวที่สอง…สาม

…สี่…ห้า…หก…และเจ็ด

บัดนี้เธอยืนอยู่ข้างมารดาของเธอแล้ว



“ตามแม่มา…เรจิน่า”

เธอเดินตามผู้เป็นแม่ผ่านหมู่พุ่มไม้หนาตาไปยังลานกว้างแห่งหนึ่งซึ่งปกคลุมไปด้วยใบไม้ ที่ดูคล้ายรูปดาว      

หรืออาจจะเป็นใบเมเปิ้ลที่ร่วงกระจัดกระจายปกคลุมทั่วบริเวณราวกับเป็นลานแห่งแสงอันอบอุ่นของฤดูร้อน  

เรจิน่าชมทิวทัศน์อันสวยงามรอบๆครู่หนึ่ง จึงสังเกตเห็นร่างชายคนหนึ่งนอนอยู่ท่ามกลางกลุ่มใบไม้ที่ปกคลุมร่างใหญ่โตนั้น

ให้ดูเหมือนกองใบไม้แห้งที่นูนสูงพะเนินขึ้นมา



“ใครกันนะ?”  เรจิน่าเอ่ยจากความคิดส่วนลึกที่บังเอิญเปล่งออกมาเป็นคำพูดโดยไม่ตั้งใจและไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ  

เธอเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นเรื่อยๆ พลางหันมาสบตาแม่เธอแวบหนึ่ง ด้วยหวังว่าแม่จะส่งข้อมูลบางอย่างให้เข้าใจได้จากสายตา

นั้นบ้าง แต่ก็เปล่าประโยชน์  เธอจึงก้าวเข้าไปในจังหวะที่ตรงข้ามกับการเต้นของหัวใจเธอขณะนี้อย่างมาก



เธอเข้าไปถึงร่างที่ถูกปกคลุมจนดูเหมือนมนุษย์ใบไม้ หรือประติมากรรมชนิดหนึ่งที่ดูเหมือนใบไม้ก็ตาม  

เธอรู้สึกราวกับว่าภายใต้กองใบไม้นั้นไม่ใช่สิ่งมีชีวิต  เพราะมันดูไม่เป็นธรรมชาติ  พูดง่ายๆก็คือ ร่างนั้นดูแน่นิ่งราวกับไร้ชีวิต

ไร้ลมหายใจ และไร้ความรู้สึก



อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอก็อยู่ใกล้กองใบไม้นั้นเพียงแค่เอื้อม  จะรอช้าอยู่ทำไม

เรจิน่าจึงใช้มือปัดเป่าใบไม้เหล่านั้นออกไป  เผยให้เห็นบุคคลปริศนาที่เธอต้องการหาคำตอบนั้น

…..พ่อ….คนๆนั้นคือพ่อของเธอเอง



เธอสัมผัสไปบนร่างกายของพ่อที่ซีดราวกับกระดาษและเย็นเฉียบจนน่าตกใจ

แล้วคำหนึ่งก็ผุดขึ้นในสมอง….ตาย!

เรจิน่าหันกลับไปยังที่ๆเคยมีแม่ของเธอยืนอยู่  แต่ตอนนี้มีใครคนหนึ่งที่ดูเหมือนคนที่ลึกลับมายืนอยู่แทนที่  

คนๆนั้นก้าวเข้ามาหาเธออย่างเย็นชาแต่มีจุดมุ่งหมายที่แน่วแน่  



เรจิน่าถดถอยหลังตามสัญชาติญาณ  ชนเข้ากับร่างของบิดาที่นอนแข็งตรึงอยู่บนใบไม้    

ขณะที่เมื่อเธอหันกลับมาอีกที ก็ปะทะเข้ากับใบหน้าอันน่าเกลียดน่ากลัวที่อาบไปด้วยเลือดสีแดงสดของคนที่เธอไม่เคย

รู้จักมาก่อน  นั่นทำให้เธอผวาจนร้องไม่ออก



“ฉึก!”  ของแหลมคมเสียบทะลุท้องของเธอ  ชั่วขณะหนึ่งคนน่ากลัวคนนั้นก็ยื่นศีรษะอันน่าขยะแขยงมากระซิบข้างหูเธอเบาๆ



“ฉันจะล้างแค้นแกให้สาสม”   สิ้นคำนั้นเธอก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดกับบาดแผลที่เหวอะหวะจนยากจะเยียวยาได้  

ลำไส้  ตับม้าม และอวัยวะภายในร่างกายของเธออีกมากมายทั้งที่เธอรู้จักและไม่รู้จักต่างก็ทะลักทะเลออกมาพร้อมกับเลือดสีแดง

เป็นลิ่มๆน่าสะอิดสะเอียน  เธอเริ่มเจ็บปวดมากขึ้น  



ตาเหลือกขาว  ฟันขบกัดกันแน่น แล้วเธอก็ตื่นขึ้นบนเตียงที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อเป็นแกลลอน

นาฬิกาบอกเวลา แปดโมงเช้า  เรจิน่าใช้หลังมือปาดเหงื่อที่ชุ่มหน้าผากและแก้มด้วยใจที่สั่นรัว

ฟังเสียงนกร้องข้างหน้าต่าง ซึ่งเป็นสิ่งแรกที่เธอประทับใจนับตั้งแต่ตื่นมาในเช้าวันนี้…



NEXT>>>