ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ch@pter 1 : หลีกหนี
คุณเคยสูญเสียคนที่คุณรักและรักคุณมากที่สุดไปไหม? ถ้าคุณเคยล่ะก็ ฉันขอแสดงความเสียใจให้กับคุณสักพันครั้ง
เพราะฉันรู้ดีว่ามันโศกเศร้าเพียงใดเมื่อคนที่เรารักต้องจากเราไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมาอีก
ฉันเคยคิด…เคยคิดว่าโลกนี้เป็นอะไรที่งดงามสดใส มีครอบครัวที่อบอุ่น เรียนจบมีงานทำ ทุกอย่างดูเหมือนไปได้สวย
และปกติดีเสียทุกอย่าง กระทั่งพ่อของฉันผูกคอตายที่ต้นไม้หลังบ้านอย่างไร้สาเหตุ พ่อฉันไม่เคยมีเรื่องทุกข์ร้อนกับใคร
ไม่เคยมีเรื่องอะไรต้องเครียด ท่านเป็นคนอารมณ์ดีและน่ารักที่สุดในโลกนี้เลยก็ว่าได้
เช้าวันที่ฉันเห็นศพพ่อห้อยต่องแต่งที่หน้าต่างมันเหมือนกับโลกนี้กำลังถูกครอบงำด้วยความมืดสนิท ความหนาวเหน็บ
และความโศกเศร้าเดียวดาย….เฮ้อ! ฉันคงพร่ามมากไปจนคุณเบื่อจะฟังเลยสินะ…ฉันชื่อ เม๊ค โอลิเวต เป็นหญิงอายุ 21 ปี
ที่เพิ่งเรียนจบไปหมาดๆ แต่แล้วชะตากรรมอันโชคร้ายก็นำพาให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น เรื่องที่ว่าก็คือการที่ฉันสูญเสียคนที่ฉันรักไป
…พ่อของฉัน
“ฉันเสียใจด้วยนะจ๊ะ” เพื่อนที่มาร่วมงานบอกกับฉันในงานศพที่จัดขึ้นภายในโบสถ์
คำว่า “เสียใจด้วย” ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นหรือแย่ลง เลยแม้แต่นิด มันเหมือนสิ่งที่ทุกคนควรจะพูดออกมาเพื่อเป็นธรรมเนียมมากกว่า
แต่ถ้าพูดคำว่า “เสียใจด้วย” สักพันแสนล้านหนแล้วทำให้พ่อฉันกลับมามีชีวิตได้ล่ะก็ ฉันยอมทำทุกอย่างเลยล่ะ
อย่างน้อยก็ขอแค่ให้พ่อตื่นมาพูดกับฉันว่าทำไมพ่อถึงต้องฆ่าตัวตายด้วย
แม่ฉัน…คาธี่ โอลิเวต เสียใจมากกว่าฉันเป็นทวีคูณ เธอได้แต่นั่งเหม่อมองไปยังโลงศพที่บาทหลวงกำลังทำการสวด
และน้ำตาไหลพรากๆตลอดเวลาด้วยสีหน้าล่องลอย แม่รักพ่อมากกว่าทุกสิ่งรวมถึงฉันและน้องชายอีกสองคน
คนโตคือ ร๊อด โอลิเวตอายุ 17 ปี และคนเล็กชื่อ ไมเคิล โอลิเวต เรียนอยู่เกรด 1
ทั้งคู่ก็แสดงอาการเศร้าโศกมากเช่นกัน โดยเฉพาะไมเคิลที่ปกติจะซุกซนร่าเริงอยู่ไม่นิ่ง แต่วันนี้ดูราวกับเด็กเป็นโรคซึมเศร้า
ที่นั่งเงียบแววตาเหม่อมองโลงศพที่เคลื่อนย้ายออกไปนอกโบสถ์พร้อมเพลงสวดที่ก่ออารมณ์โศกมากขึ้นไปอีก
โลงศพถูกขนไปยังสุสานโดยมีพวกเราและผู้มาร่วมงานเดินตามอย่างช้าๆ
“ไปสบายนะคะคุณพ่อ!!!” ฉันร้องไห้โฮกอดโลงศพพ่อไว้แน่นแต่ก็ได้รับเพียงสัมผัสของความเย็นจากฝาโลงเท่านั้น
ฉันรู้ว่ามันคงดูเหมือนคนบ้าแต่ฉันไม่อาจทนรับความจริงได้ว่าพ่อของฉันได้จากฉันไปแล้วตลอดกาล
แม่ฉันดึงน้องชายสองคนและฉันเข้ามากอดไว้แล้วร้องไห้ ใครจะว่ายังไงก็ตาม อย่างน้อยตอนนี้…ฉันก็พอจะตระหนักได้ว่า
ฉันจะต้องก้าวต่อไป เพราะยังมีแม่และน้องเป็นคนในครอบครัวโอลิเวตซึ่งหวังพึ่งในตัวฉัน ฉะนั้นต่อแต่นี้ไปฉันจะต้องเข้มแข็ง
พ่อฉันจะต้องหวังอย่างนั้นแน่…
เพื่อเป็นการหลีกหนีจากสภาพความทรงจำเก่าๆที่คอยทำร้ายจิตใจ ฉันจึงตัดสินใจพาแม่และน้องชายย้ายมาอยู่ใน
เมืองเกรทฟิล์ด ที่นี่มีบรรยากาศที่แปลกหูแปลกตา แถมร่มรื่นเย็นสบายอีกด้วย
ฉันเชื่อว่าไม่นานแม่กับน้องและก็หวังว่าตัวฉันเองจะสามารถลืมความเจ็บปวดของการสูญเสียไปให้เร็วที่สุด
แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะทิ้งความทรงจำเกี่ยวกับพ่อไปหรอก…
พ่อยังคงอยู่ในตัวฉัน และฉันจะไม่ทำให้พ่อต้องผิดหวัง
ฉันตัดสินใจว่าจะไปสมัครเป็นบรรณารักษ์ของโรงเรียนมัธยมเกรทฟิล์ด ที่นั่นเป็นโรงเรียนเก่าที่ดูโอ่โถงกว้างใหญ่
เด็กนักเรียนที่วิ่งเล่นกันไปมาในสนามทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงจิตใจที่บริสุทธิ์ที่ไม่เคยต้องสัมผัสกับเรื่องร้ายๆ จะว่าไปแต่ก่อนนั้นฉัน
ก็มีจิตใจที่ซื่อตรงบริสุทธิ์แบบนี้จนไม่คาดคิดว่าจะมีวันที่ต้องเสียใจมากขนาดลืมไม่ลง ซึ่งเมื่อเราเติบโตมากขึ้นอาจจะต้องเจอ
ประสบการณ์แนวนี้ผ่านเข้ามาอีกมากมายเพื่อทดสอบความแข็งแกร่งในจิตใจของเรา
“วุฒิของคุณเนี่ยสูงพอดูเลยนะ…ไม่สนใจจะเป็นครูสอนหนังสือโดยตรงเลยเหรอ?”
อาจารย์ใหญ่โรงเรียนบอกขณะกวาดสายตาอ่านแฟ้มประวัติของฉันในมือ
“คือ…ถ้าได้น่ะก็ได้อยู่หรอกค่ะ..แต่ว่าดิฉัน…ไม่คิดว่าตัวเองจะ..ดูแลเด็กๆไหว” ฉันตอบโง่ๆออกไป
“งั้นก็…ผมรับคุณแน่นอน” เขาพูดขณะปิดแฟ้มวางบนโต๊ะ
“จริงหรือคะ?” จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้ประหลาดใจหรอกเพราะวุฒิของฉันได้รับการรับรองมาอย่างดี
ประกอบกับฉันทราบแหล่งข่าวมาว่าบรรณารักษ์ที่นี่ลาออกไปคนหนึ่งพอดี แน่นอนว่าฉันต้องได้รับเข้ามาทำงาน
“แล้วถ้าคุณพร้อมดูแลเด็กๆไหวเมื่อไหร่…อยากจะเป็นครูสอนโดยตรงล่ะก็…มาปรึกษาผมได้ทุกเมื่อเลยนะ”
อาจารย์ใหญ่บอก
“ขอบคุณค่ะ” ฉันหยิบแฟ้มตัวเองออกมาจากห้อง อย่างน้อยที่ก้าวหน้าตอนนี้ก็คือฉันมีบ้านใหม่อยู่
และมีงานใหม่ทำรองรับอนาคตเรียบร้อยแล้ว
“ห้องสมุดอยู่ทางไหนหรือจ๊ะ?” ฉันถามเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่เดินสวนกัน
เธอมีหน้าตาน่ารัก ดวงตาสีฟ้ากับผมบรอนซ์ทองผูกเป็นเปียอยู่ด้านหลัง
“สวัสดีค่ะ…คุณคงจะเป็นบรรณารักษ์คนใหม่สินะคะ” เด็กหญิงคนนั้นพูด เด็กอะไรก็ไม่รู้…หน้าตาน่ารักขนาดนี้
ฉันว่าการได้ทำงานอยู่กับเด็กๆอาจจะช่วยทำให้ฉันรู้สึกถึงโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยความสุขก็ได้
“ว่าไงคะ?”
“อ้อ! เปล่าจ้ะ! ว่าแต่หนูรู้ได้ยังไงจ๊ะเนี่ยว่าฉันเป็นบรรณารักษ์คนใหม่?” ฉันถาม
“ก็หนูเห็นคุณเข้าไปหาอาจารย์ใหญ่ แถมถือแฟ้มอะไรก็ไม่รู้เข้าไปข้างใน แล้วอออกมาก็มาถามทางไปห้องสมุดกับหนู
หนูก็เลยมั่นใจว่าต้องใช่แน่ค่ะ” เด็กหญิงบอก
“แสดงว่าหนูไม่ได้บังเอิญมาเจอกับฉันแต่รออยู่นานแล้วล่ะสิเนี่ย ฉลาดไม่เบาเลยนะจ๊ะ” ฉันขยี้ผมเด็กหญิงอย่างเอ็นดู
“ว่าแต่..ทางไหนไปห้องสมุดจ๊ะ”
“ตามหนูมาสิคะ…หนูเองก็เป็นหนอนหนังสือกำลังจะไปห้องสมุดพอดี” เด็กหญิงบอกพลางดึงมือฉันไป
“อะ-อ้อ เดี๋ยวสิจ๊ะ จะรีบไปไหน ฉันยังไม่รู้ชื่อหนูเลยนะจ๊ะ” ฉันพูดพร้อมๆกับที่ถูกลากไปตามโถงทางเดิน
“หนูชื่อ สเตลล่า ค่ะ แล้วคุณครูล่ะคะชื่ออะไร?”
“แหม…เรียกครูเลยหรือจ๊ะ…เขินจังเลย…ครูชื่อ เม๊ค จ้ะ…นี่…แต่ว่าเรียกว่าพี่เม๊คดีกว่านะ..ครูมันฟังดูแก่ไปน่ะพี่ยังสาวอยู่เลยนะ”
ฉันพูดไปเรื่อยขณะที่ขาก็เดินตามมือเด็กน้อยที่จูงนำไปตลอดทาง
“ฮิๆๆๆ” เด็กหญิงหัวเราะปิดปาก
“ขำอะไร…ก็พี่ยังสาวอยู่จริงๆนี่…เดี๋ยวเถอะ แอบขำผู้ใหญ่ไม่ดีนะจ๊ะ” ฉันชักชอบเด็กที่นี่แล้วสิ และก็หวังว่างานนี้คงไปได้สวยนะ…
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@=@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เพราะฉันรู้ดีว่ามันโศกเศร้าเพียงใดเมื่อคนที่เรารักต้องจากเราไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมาอีก
ฉันเคยคิด…เคยคิดว่าโลกนี้เป็นอะไรที่งดงามสดใส มีครอบครัวที่อบอุ่น เรียนจบมีงานทำ ทุกอย่างดูเหมือนไปได้สวย
และปกติดีเสียทุกอย่าง กระทั่งพ่อของฉันผูกคอตายที่ต้นไม้หลังบ้านอย่างไร้สาเหตุ พ่อฉันไม่เคยมีเรื่องทุกข์ร้อนกับใคร
ไม่เคยมีเรื่องอะไรต้องเครียด ท่านเป็นคนอารมณ์ดีและน่ารักที่สุดในโลกนี้เลยก็ว่าได้
เช้าวันที่ฉันเห็นศพพ่อห้อยต่องแต่งที่หน้าต่างมันเหมือนกับโลกนี้กำลังถูกครอบงำด้วยความมืดสนิท ความหนาวเหน็บ
และความโศกเศร้าเดียวดาย….เฮ้อ! ฉันคงพร่ามมากไปจนคุณเบื่อจะฟังเลยสินะ…ฉันชื่อ เม๊ค โอลิเวต เป็นหญิงอายุ 21 ปี
ที่เพิ่งเรียนจบไปหมาดๆ แต่แล้วชะตากรรมอันโชคร้ายก็นำพาให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น เรื่องที่ว่าก็คือการที่ฉันสูญเสียคนที่ฉันรักไป
…พ่อของฉัน
“ฉันเสียใจด้วยนะจ๊ะ” เพื่อนที่มาร่วมงานบอกกับฉันในงานศพที่จัดขึ้นภายในโบสถ์
คำว่า “เสียใจด้วย” ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นหรือแย่ลง เลยแม้แต่นิด มันเหมือนสิ่งที่ทุกคนควรจะพูดออกมาเพื่อเป็นธรรมเนียมมากกว่า
แต่ถ้าพูดคำว่า “เสียใจด้วย” สักพันแสนล้านหนแล้วทำให้พ่อฉันกลับมามีชีวิตได้ล่ะก็ ฉันยอมทำทุกอย่างเลยล่ะ
อย่างน้อยก็ขอแค่ให้พ่อตื่นมาพูดกับฉันว่าทำไมพ่อถึงต้องฆ่าตัวตายด้วย
แม่ฉัน…คาธี่ โอลิเวต เสียใจมากกว่าฉันเป็นทวีคูณ เธอได้แต่นั่งเหม่อมองไปยังโลงศพที่บาทหลวงกำลังทำการสวด
และน้ำตาไหลพรากๆตลอดเวลาด้วยสีหน้าล่องลอย แม่รักพ่อมากกว่าทุกสิ่งรวมถึงฉันและน้องชายอีกสองคน
คนโตคือ ร๊อด โอลิเวตอายุ 17 ปี และคนเล็กชื่อ ไมเคิล โอลิเวต เรียนอยู่เกรด 1
ทั้งคู่ก็แสดงอาการเศร้าโศกมากเช่นกัน โดยเฉพาะไมเคิลที่ปกติจะซุกซนร่าเริงอยู่ไม่นิ่ง แต่วันนี้ดูราวกับเด็กเป็นโรคซึมเศร้า
ที่นั่งเงียบแววตาเหม่อมองโลงศพที่เคลื่อนย้ายออกไปนอกโบสถ์พร้อมเพลงสวดที่ก่ออารมณ์โศกมากขึ้นไปอีก
โลงศพถูกขนไปยังสุสานโดยมีพวกเราและผู้มาร่วมงานเดินตามอย่างช้าๆ
“ไปสบายนะคะคุณพ่อ!!!” ฉันร้องไห้โฮกอดโลงศพพ่อไว้แน่นแต่ก็ได้รับเพียงสัมผัสของความเย็นจากฝาโลงเท่านั้น
ฉันรู้ว่ามันคงดูเหมือนคนบ้าแต่ฉันไม่อาจทนรับความจริงได้ว่าพ่อของฉันได้จากฉันไปแล้วตลอดกาล
แม่ฉันดึงน้องชายสองคนและฉันเข้ามากอดไว้แล้วร้องไห้ ใครจะว่ายังไงก็ตาม อย่างน้อยตอนนี้…ฉันก็พอจะตระหนักได้ว่า
ฉันจะต้องก้าวต่อไป เพราะยังมีแม่และน้องเป็นคนในครอบครัวโอลิเวตซึ่งหวังพึ่งในตัวฉัน ฉะนั้นต่อแต่นี้ไปฉันจะต้องเข้มแข็ง
พ่อฉันจะต้องหวังอย่างนั้นแน่…
เพื่อเป็นการหลีกหนีจากสภาพความทรงจำเก่าๆที่คอยทำร้ายจิตใจ ฉันจึงตัดสินใจพาแม่และน้องชายย้ายมาอยู่ใน
เมืองเกรทฟิล์ด ที่นี่มีบรรยากาศที่แปลกหูแปลกตา แถมร่มรื่นเย็นสบายอีกด้วย
ฉันเชื่อว่าไม่นานแม่กับน้องและก็หวังว่าตัวฉันเองจะสามารถลืมความเจ็บปวดของการสูญเสียไปให้เร็วที่สุด
แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะทิ้งความทรงจำเกี่ยวกับพ่อไปหรอก…
พ่อยังคงอยู่ในตัวฉัน และฉันจะไม่ทำให้พ่อต้องผิดหวัง
ฉันตัดสินใจว่าจะไปสมัครเป็นบรรณารักษ์ของโรงเรียนมัธยมเกรทฟิล์ด ที่นั่นเป็นโรงเรียนเก่าที่ดูโอ่โถงกว้างใหญ่
เด็กนักเรียนที่วิ่งเล่นกันไปมาในสนามทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงจิตใจที่บริสุทธิ์ที่ไม่เคยต้องสัมผัสกับเรื่องร้ายๆ จะว่าไปแต่ก่อนนั้นฉัน
ก็มีจิตใจที่ซื่อตรงบริสุทธิ์แบบนี้จนไม่คาดคิดว่าจะมีวันที่ต้องเสียใจมากขนาดลืมไม่ลง ซึ่งเมื่อเราเติบโตมากขึ้นอาจจะต้องเจอ
ประสบการณ์แนวนี้ผ่านเข้ามาอีกมากมายเพื่อทดสอบความแข็งแกร่งในจิตใจของเรา
“วุฒิของคุณเนี่ยสูงพอดูเลยนะ…ไม่สนใจจะเป็นครูสอนหนังสือโดยตรงเลยเหรอ?”
อาจารย์ใหญ่โรงเรียนบอกขณะกวาดสายตาอ่านแฟ้มประวัติของฉันในมือ
“คือ…ถ้าได้น่ะก็ได้อยู่หรอกค่ะ..แต่ว่าดิฉัน…ไม่คิดว่าตัวเองจะ..ดูแลเด็กๆไหว” ฉันตอบโง่ๆออกไป
“งั้นก็…ผมรับคุณแน่นอน” เขาพูดขณะปิดแฟ้มวางบนโต๊ะ
“จริงหรือคะ?” จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้ประหลาดใจหรอกเพราะวุฒิของฉันได้รับการรับรองมาอย่างดี
ประกอบกับฉันทราบแหล่งข่าวมาว่าบรรณารักษ์ที่นี่ลาออกไปคนหนึ่งพอดี แน่นอนว่าฉันต้องได้รับเข้ามาทำงาน
“แล้วถ้าคุณพร้อมดูแลเด็กๆไหวเมื่อไหร่…อยากจะเป็นครูสอนโดยตรงล่ะก็…มาปรึกษาผมได้ทุกเมื่อเลยนะ”
อาจารย์ใหญ่บอก
“ขอบคุณค่ะ” ฉันหยิบแฟ้มตัวเองออกมาจากห้อง อย่างน้อยที่ก้าวหน้าตอนนี้ก็คือฉันมีบ้านใหม่อยู่
และมีงานใหม่ทำรองรับอนาคตเรียบร้อยแล้ว
“ห้องสมุดอยู่ทางไหนหรือจ๊ะ?” ฉันถามเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่เดินสวนกัน
เธอมีหน้าตาน่ารัก ดวงตาสีฟ้ากับผมบรอนซ์ทองผูกเป็นเปียอยู่ด้านหลัง
“สวัสดีค่ะ…คุณคงจะเป็นบรรณารักษ์คนใหม่สินะคะ” เด็กหญิงคนนั้นพูด เด็กอะไรก็ไม่รู้…หน้าตาน่ารักขนาดนี้
ฉันว่าการได้ทำงานอยู่กับเด็กๆอาจจะช่วยทำให้ฉันรู้สึกถึงโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยความสุขก็ได้
“ว่าไงคะ?”
“อ้อ! เปล่าจ้ะ! ว่าแต่หนูรู้ได้ยังไงจ๊ะเนี่ยว่าฉันเป็นบรรณารักษ์คนใหม่?” ฉันถาม
“ก็หนูเห็นคุณเข้าไปหาอาจารย์ใหญ่ แถมถือแฟ้มอะไรก็ไม่รู้เข้าไปข้างใน แล้วอออกมาก็มาถามทางไปห้องสมุดกับหนู
หนูก็เลยมั่นใจว่าต้องใช่แน่ค่ะ” เด็กหญิงบอก
“แสดงว่าหนูไม่ได้บังเอิญมาเจอกับฉันแต่รออยู่นานแล้วล่ะสิเนี่ย ฉลาดไม่เบาเลยนะจ๊ะ” ฉันขยี้ผมเด็กหญิงอย่างเอ็นดู
“ว่าแต่..ทางไหนไปห้องสมุดจ๊ะ”
“ตามหนูมาสิคะ…หนูเองก็เป็นหนอนหนังสือกำลังจะไปห้องสมุดพอดี” เด็กหญิงบอกพลางดึงมือฉันไป
“อะ-อ้อ เดี๋ยวสิจ๊ะ จะรีบไปไหน ฉันยังไม่รู้ชื่อหนูเลยนะจ๊ะ” ฉันพูดพร้อมๆกับที่ถูกลากไปตามโถงทางเดิน
“หนูชื่อ สเตลล่า ค่ะ แล้วคุณครูล่ะคะชื่ออะไร?”
“แหม…เรียกครูเลยหรือจ๊ะ…เขินจังเลย…ครูชื่อ เม๊ค จ้ะ…นี่…แต่ว่าเรียกว่าพี่เม๊คดีกว่านะ..ครูมันฟังดูแก่ไปน่ะพี่ยังสาวอยู่เลยนะ”
ฉันพูดไปเรื่อยขณะที่ขาก็เดินตามมือเด็กน้อยที่จูงนำไปตลอดทาง
“ฮิๆๆๆ” เด็กหญิงหัวเราะปิดปาก
“ขำอะไร…ก็พี่ยังสาวอยู่จริงๆนี่…เดี๋ยวเถอะ แอบขำผู้ใหญ่ไม่ดีนะจ๊ะ” ฉันชักชอบเด็กที่นี่แล้วสิ และก็หวังว่างานนี้คงไปได้สวยนะ…
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@=@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น