<- - - - -I1oooI- - - - - >

ลำดับตอนที่ #1 : ooo1I-----> เพื่อน

                                  ฉันชื่อเทโกะเป็นผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่งที่ชอบไปไหนมาไหนกับเพื่อนๆในกลุ่มของฉัน  ที่ซี้ๆก็มี… นาโอมิ  

ริกะ  เคน แล้วก็  ทัตสึยะ   พวกเราเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน  วันนี้เป็นวันสอบเสร็จ  แน่นอนว่าพวกเราทั้งห้าคนก็กะว่าจะไปหาที่เลี้ยงฉลองกัน    

ก็ไม่ใช่ที่ไหนไกลนอกจากร้านบะหมี่หลังโรงเรียนที่พิเศษกว่าร้านอื่นๆแถวนี้คือ มีเหล้าสาเก  ยาดองทุกแบบ



“ปิดเทอมนี้เราไปหาที่สนุกๆเที่ยวกันดีไม๊?”  ริกะถาม



“ก็อยากอยู่นะ…แต่จะไปเที่ยวไหนดีล่ะ…ไปไกลมากเดี๋ยวแม่ฉันก็ด่าเอาอีก” ทัตสึยะบอก



“โธ่…กลัวอะไรกะแม่แกวะ...คราวก่อนไปเดินเที่ยวในโอซาก้าเมาหลับไปคืนหนึ่ง  ฉันยังไม่เห็นแม่แกจะโทรตามสักคำ”  

เคนพูดขณะที่บะหมี่วางบนโต๊ะ



“ลุง…เดี๋ยวขอสาเกกับเหล้าขาวด้วยเน้อ”  เคนบอก   ฉันคิดในใจว่าวันนี้คงเมากันจนดึกเหมือนเดิม



“แล้วเธอล่ะว่าไง….หือ…เทโกะ”  นาโอมิถาม



“เรื่องอะไรเหรอ?”   ฉันถามกลับ



“ก็…เรื่องที่เราจะไปเที่ยวที่ไหนตอนปิดเทอมดีน่ะสิ”  นาโอมิว่า



“แล้วแต่พวกเธอเถอะ  ฉันน่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”  สาเกกับเหล้าขาววางปึ้กลงบนโต๊ะ



“เอาเหอะๆ  เอาไว้คิดทีหลังก็ได้  ตอนนี้มา…มาชนแก้วฉลองกันดีกว่า!!!”  ทัตสึยะดื่มเปิด ก่อนที่คนอื่นจะร่วมดื่มสาเกฉลองด้วย



ขากลับพวกเราเดินเมาอ๋อแอ๋กันเหมือนคนขาเป๋ห้าคนริมฟุตบาทบนสะพานข้ามคลอง  

ท้องฟ้ามืดอึมครึม  สายลมเย็นๆปะทะเข้าที่ผิวกายทำเอาขนลุก



“เฮ้ย!  ยิงกระต่ายกลางสายลมกันดีกว่าว่ะทัตสึยะ”   เคนเอ่ยปากชวน



“มาแข่งกันดีกว่าว่าใครไกลกว่ากัน”   ทัตสึยะว่าก่อนจะยืนหันหน้าไปริมสะพาน  

สองคนนี้ท่าจะเมาหนักถึงได้ทำอะไรอย่างนี้เข้าไปได้    ฉันกับริกะและนาโอมินั่งหลบหันหลังซบไหล่กันเองด้วยความมึนเมา  

สักพักนาโอมิก็อ้วกลงบนพื้น   จะว่าไปถนนแถวนี้ยังไม่มีรถผ่านเลยสักคัน  และจะว่าไปฉันเองก็เมาจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันอยู่ที่ไหน



“เฮ้ยๆๆๆ!!!  อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา…………ตูมมมมมมมมมมม”

เสียงวัตถุตกลงไปในคลองแล้วจมหายไป   ฉันและเพื่อนรีบวิ่งไปดู  ที่นั่น…

เคนยืนหน้าตะลึงงันอยู่คนเดียว



“เกิดอะไรขึ้น!!!   เคน!!  เกิดอะไรขึ้น!!!”  ฉันถาม  สร่างเมาในทันที



“มะ-ไม่รู้. ….ฉันแค่แกล้งผลักมันนิดเดียว…ไม่คิดว่ามันจะตกลงไปจริงๆ”  เคนพูดสีหน้าหวาดกลัว



“แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้!!!   ใครมองเห็นเขาบ้าง”  ริกะเองก็ตกใจมากไม่แพ้กัน



พวกเราชะเง้อมองโดยหวังว่าจะเห็นทัตสึยะโผล่ขึ้นมาจากน้ำเบื้องล่าง  

แต่ผ่านไปเกือบสิบห้านาทีก็ไม่มีวี่แววใครหรืออะไรโผล่ขึ้นมาจากคลองข้างล่างนั้นเลย   ฉันร้องไห้ด้วยความกลัว



“เพราะแกเล่นบ้าแท้ๆ!!!”  นาโอมิตวาด



“ฉะ – ฉันเปล่านะ  ฉันเปล่า!!  ต้องไม่ใช่  ไม่   ไม่ใช่ฉัน!!!  เขาตกไปเอง!!  ไม่  ไม่!!!!”  

เคนสติแตกวิ่งหนีหายไปด้วยความกลัวผิด



เราทั้งสามที่เหลือต่างก็พยายามจะทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรแล้วรีบกลับบ้านตัวเองให้เร็วที่สุด



ฉันกลับถึงบ้านเวลาเที่ยงคืนครึ่งวิ่งขึ้นห้องนอนตัวเองโดยเร็ว    ฉันพยายามข่มตาให้หลับไปเร็วๆ

แต่เสียงของทัตสึยะตอนตกลงไปในน้ำยังคงดังอยู่ในหู   ไม่สามารถลบลืมได้



“กริ๊งงงงงงง!!!!!”    ฉันผวาลุกขึ้น  โทรศัพท์ดัง   ตอนนี้เวลาตีสอง…แสดงว่าฉันผล็อยหลับไปพักหนึ่ง



“กริ๊งงงงงงง!!!!”  ฉันใช้มืออันสั่นเทายื่นไปรับโทรศัพท์  “ค่ะ!  บ้านเทราโอกะค่ะ”



“หนูเทโกะเหรอลูก…ลูกชายป้า…ทัตสึยะคุงน่ะยังไม่กลับมาบ้านเลยน่ะจ้ะ…ป้าเลยจะรบกวนถามว่าหนูรู้ไหมจ๊ะ

ว่าเขาไปเที่ยวกับใครที่ไหน”  



“อ่า…เอ่อ…คือว่า….หนู…หนูไม่ทราบเลยค่ะคุณป้า”   ฉันตอบ



“เหรอจ๊ะ?  ปกติเขามักจะไปเที่ยวกับพวกหนูทุกทีนี่นา  งั้นแค่นี้นะจ๊ะหนูเทโกะ”  



ฉันวางโทรศัพท์เข้าที่   รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฆาตกรอย่างบอกไม่ถูก  แต่ฉันก็ไม่ได้ผลักทัตสึยะสักหน่อย

เพียงแค่ทำไม่รู้ไม่ชี้ลืมๆมันไปซะก็โอเคแล้วนี่    ว่าแล้วฉันก็ต้องพยายามข่มตาหลับเป็นรอบที่สอง



“กริ๊งงงงงง!!”  ฉันสะดุ้งตื่น  มองนาฬิกา  ตีสาม…



“กริ๊งงงงงง!!” ฉันยื่นมือไปรับโทรศัพท์



“ค่ะ!  บ้านเทราโอกะค่ะ!”   ฉันพูด



“ฉันอยู่นี่”  เสียงชายคนหนึ่งพูด



“อะไรนะคะ?”  ฉันถาม



“อยู่ที่ปลายเตียงเธอนี่ไง”



ฉันหันไปมองและก็ต้อง…  “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

ทัตสึยะที่ตัวเปียกโชกนั่งคุกเข่าเกาะปลายเตียงฉันอยู่  มองมาด้วยสายตาอันน่ากลัว



               เช้าวันรุ่งขึ้นฉันก็ได้ข่าวจากโทรศัพท์ของนาโอมิว่า  เคนเสียชีวิตตั้งแต่เมื่อคืนอย่างไร้สาเหตุบนเตียง

แต่รอบๆตัวมีน้ำเปียกโชกอยู่  ฉันนึกขอบคุณที่ทัตสึยะไม่เล่นงานฉัน…..



ูT___T I---------------------------------------------------------------------------------------------------------------->