คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ความทรงจำของฝาแฝด
ตอนที่ 4 ความทรงจำของฝาแฝด
สายลมแห่งฤดูหนาว
พัดพาความทรงจำเก่าๆ
ให้หวนกลับมา
..........
วั น เ ว ล า
แม้ผ่านไปไม่เคยย้อนคืน
แต่บางสิ่งบางอย่าง กลับไม่เคยจากเราไปไหน
ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ และแวะมาทักทาย
ในทุกครั้งที่บรรยากาศเก่าๆ
เดินทางมาเยี่ยมเยือน
ริน’ Talk
“คิน นายทำอะไรอยู่น่ะ” ผมเดินไปหาคินซึ่งเป็นน้องชายฝาแฝดของผม ที่กำลังแอบดูใครอยู่ก็ไม่รู้ ตรงพุ่มไม้ข้างโรงยิม ที่เราสองคนมาฝึกยูโดกันเป็นประจำ
“ชู่ เบาๆ สิรินเดี๋ยวคนนั้นเขาก็ได้ยินหรอก” ผมหันไปมองตามที่คินมันมองอยู่ ก็เห็นเด็กหญิงคนหนึ่งหน้าออกฝรั่งๆ อย่างน้อยคินมันก็คงจะมองแบบนั้นแน่ๆ กำลังซ้อมท่าก้าวเท้าที่ใช้ในการจับทุ่มอยู่ สงสัยคงจะเป็นเด็กใหม่ แต่ดูท่าคินมันคงจะตกหลุมรักแล้วแน่เลยผมว่า มองตาเป็นประกายเชียวแต่คินมันจะรู้ไหมน่า ว่าผมนะรู้จักกับคนที่มันกำลังมองอยู่เนี่ย
“ชอบเขาล่ะสิ” ผมพูดพลางหรี่ตาให้คิน คินมันก็น่ารักครับหน้าค่อยๆ แดงทีละนิด แล้วมันก็พยักหน้า ผมเลยหัวเราะ หึหึ แล้วก็ยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินออกจากพุ่มไม้ แล้วตรงไปที่เด็กคนนั้น
“ริน นายจะไปไหน” คินมันรีบจับแขนผมไว้ แล้วรีบดึงกลับมาหลังพุ่มไม้ ทำหน้าลุกลี้ลุกลน ตลกดีครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ชอบแกล้งมัน หน้าตามันฮาดีครับ ทั้งๆ ที่หน้ามันก็เหมือนกันกับผมทุกอย่าง แต่ไม่ว่าอย่างไงผมก็มองว่าหน้าตามันตลกกว่าผมอยู่ดี
“ถามได้ก็ไปหาคนที่นายแอบมองอยู่ไง” ผมพูดพลางชี้นิ้วไปที่เด็กคนนั้นแล้วสลัดแขนออกจากมือคิน แล้วก็เดินออกไปโดยไม่รอให้รินมันได้พูดอะไรเลย
“ไง องศาฝึกไปถึงไหนแล้ว ท่าทางจะสนุกน่าดูเลยนะ” ผมเดินเข้าไปทักทายเด็กที่คินมันแอบมองอยู่ ผมรู้จักกับองศาตั้งแต่ที่โรงเรียนแล้วครับ เราอยู่ห้องเดียวกันแต่ที่คินมันไม่รู้จักเนี่ย เพราะมันอยู่กันคนละห้องกับผม เลยไม่รู้ว่าองศาเป็นผู้ชาย คิดแล้วก็ขำครับ
“อืมๆ สนุกดี ไม่คิดเลยว่านอกจากเทควันโด กับ คาราเต้แล้ว จะมียูโดที่มันสนุกอย่างงี้” สมกับเป็นองศาจริงๆ เลยครับ ชอบกีฬาต่อสู้ทุกชนิด ผมแอบหันไปเหล่มองคินครับ มันทำหน้าลังเลก่อนจะเดินออกมาจากหลังพุ่มไม้ตรงมาที่ผมกับองศายืนคุยกันอยู่
“เอ่อ.....ริน” คินมันพูดได้แค่นั้นก็หน้าแดงเลยครับ แล้วก็เอาแต่ก้มหน้ามองแต่พื้นที่เท้า ผมนี่อยากจะหัวเราะออกมาเลยครับแต่ต้องกลั้นเอาไว้ ลองคิดดูสิครับถ้ามันรู้ว่าองศาที่มันแอบชอบตั้งแต่เจอกันครั้งแรก เป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงมันจะทำหน้าฮาแค่ไหน ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“อ้าว...ริน ทำไมคนนี้หน้าตาเหมือนนายเลยอ่า” องศามองหน้าผมกับคินสลับไปมาแถมยังพูดจาได้น่ารักมากครับ แสดงความซื่อเหมือนลูกหมาอย่างเห็นได้ชัด ผมเลยลากคินมายืนข้างๆ ตอนแรกคินมันก็ทำตัวแข็งไว้ครับไม่ให้ผมลากมันมาได้ ผมเลยต้องแอบไปเตะที่ขามันทีหนึ่งถึงจะยอมมายืนข้างผม
“องศาก็ถามมาได้ว่าทำไมหน้าตาเหมือนกัน ฝาแฝดอ่ารู้จักไหม” ผมพยายามอธิบายให้องศาฟัง ว่าทำไมผมกับคินถึงหน้าตาเหมือนกัน แต่ดูท่าว่าองศาจะไม่ค่อยจะเข้าใจเพราะ ยังทำหน้า งง อยู่ 0.0?!..
“เด็กที่คลอดออกมา 2 คนพร้อมกัน แล้วก็หน้าตาเหมือนกันเขาเรียกว่า ฝาแฝด คินกับฉันเลยหน้าตาเหมือนกัน เข้าใจยังองศา” ผมอธิบายต่อ ถ้าคราวนี้องศาไม่เข้าใจผมอีก สงสัยคงได้มีการขึ้นเบาะจับทุ่มกันแน่ล่ะทีนี้
“อ๋อ....อืม ก็พอเข้าใจเดี๋ยวกลับไปถามแม่อีกที” องศาตอบผมแล้วก็ยิ้มจนตาหยี ผมเลยอดที่จะขยี้หัวเจ้าตัวไม่ได้ แต่เอ๊ะ! .... มันอย่างไงล่ะนั้นเข้าใจ แต่จะกลับไปถามแม่อีก ตกลงองศาเข้าใจผมไหมเนี่ย แต่ผมให้อภัยครับ เพราะตอนนี้มีคนที่น่าแกล้งกว่าองศาเยอะเลย นั้นก็คือ คิน นั้นเอง
“เออ...องศาลืมแนะนำเลยมั่วแต่อธิบายให้ฟัง นี่ คินน้องชายฝาแฝดฉัน” ผมแนะนำเสร็จก็หันไปเอาศอกกระทุ้งเอวคินให้มันเดินไปข้างหน้านิดนึง คินมันเลยหันมามองผมแบบเคืองๆ
“เอ่อ...องศา...วะ..วะ...หวัดดี” คินมันพูดเสียงสั่นๆ พร้อมกับก้มหน้าลงมองพื้น แล้วหน้าก็ค่อยๆ แดงขึ้น ผมเลยได้แต่ขำอยู่ข้างหลังมันครับ
“หวัดดี คิน ยินที่ได้รู้จักนะ” องศาพูดแล้วก็ยิ้มให้คินจนตาหยีเลยครับ น่ารักเหมือนลูกหมาได้อีกครับ คินมันก็หน้าแดงเป็นลูกเชอร์รี่เลย องศาก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว
“อ้าว! นี่มั่วคุยกันอยู่ได้รีบไปซ้อมกันได้แล้ว” อาจารย์สอนยูโดจอมโหดของพวกผมมาถึง ก็รีบไล่ให้พวกผมไปซ้อมเลยครับ วันนี้ไม่รู้จะโดนจับทุ่มไปกี่รอบล่ะเนี่ย พูดถึงยังปวดหลังกับปวดคออยู่เลยครับไม่รู้ว่าองศาที่พึงมาวันแรกๆ เนี่ย จะทนไหวหรือเปล่าขนาดผมที่ว่าชอบแล้ว ยังอยากเลิกเล่นเลยแต่ทำไงได้เล่นมันอยากเล่นต่อนี่ครับ เลยต้องทนต่อไปจะว่าไปเหมือนผมซาดิสนิดๆ เลยแฮะ
“อาจารย์พี ครับ วันนี้มีคนมาใหม่ด้วยครับเพื่อนผมเอง” ผมเดินไปหาอาจารย์พีพร้อมกับลากตัวองศาไปด้วย พอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าอาจารย์ องศาก็มองอาจารย์พีด้วยสายตาแบบลูกหมาเลยครับ ยังน่ารักแบบฉบับของเจ้าตัวได้อีก
“เดี๋ยวนี้รู้จักพาแฟนเข้ามายิมด้วยหรอ นายริน” เอาแล้วไง โดนเข้าใจผิดอีกแล้วครับ ผมรีบหันไปมององศาว่าได้ยินที่อาจารย์พีพูดหรือเปล่า
“ไม่ใช่แระอาจารย์ พี ผมว่าอาจารย์มององศาเป็นผู้หญิงแน่เลย อย่าเชียวครับอาจารย์ เขาเป็นผู้ชาย” ผมรีบเดินไปกระชิบหูอาจารย์พีแก้ก่อนเลยครับ เพราะรู้นิสัยองศาดีถ้ารู้ว่าอาจารย์พีหมายถึงอะไร พออาจารย์พีได้ยินว่าองศาเป็นผู้ชายเท่านั้นแระครับ อาจารย์พีมององศาตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยครับ ผมเลยได้แต่ขำหันไปมองคินมันก็คงสงสัยล่ะครับว่าคุยไรกัน แทบจะอดใจรอให้คินมันรู้ความจริงไม่ไหวแล้วครับ
“เอ่อ...งั้นเด็กใหม่แนะนำตัวให้เพื่อนในยิมรู้จักด้วย” อาจารย์รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่คนในยิมจะมองอย่างสงสัยมากกว่านี้ องศาหันหน้าไปมองคนในยิมด้วยสายตาแบ๊วเหมือนลูกหมามากครับ แล้วก็ส่งยิ้มให้ทุกคนในยิม จนตอนนี้คนในยิมก็ละลายไปกับรอยยิ้มขององศาเรียบร้อยแล้วครับรวมถึงคิน น้องชายฝาแฝดของผมด้วย
“สวัสดีครับ ผมชื่อ องศา เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับรินครับ แล้วก็ชอบกีฬาต่อสู้ทุกชนิดครับ” มาแค่ประโยคแรก ‘สวัสดีครับ’ ทุกคนก็เหวอแล้วครับ ขนาดอาจารย์พียังขำเลยครับ แอบหันไปมองคินมันอ้าปากค้างเลยครับ องศาแนะนำตัวเสร็จก็เดินมายืนข้างผมครับ
“ริน นายขำอะไรหรอ”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก”
“เอ๊ะ หรือเราแนะนำตัวตลก”
“ไม่ใช่อย่างนั้น นายทำดีแล้ว”
ผมรีบยกนิ้วโป้งให้องศาครับ ค่อยยังชั่วหน่อยได้ใช้สรรพนามว่า นาย กับ องศาสักที เพราะตอนที่คุยกับคิน ผมพยายามไม่ใช้สรรรพนามว่า นาย กับองศา เพื่อไม่ให้คินมันสงสัย แต่ดูตอนนี้สิ คินมันยังไม่หุบปากเลยครับ อาจารย์พี บอกให้ผมกับองศาไปต่อแถวกับเพื่อนๆ ก่อนจะสั่งให้วิ่งรอบเบาะ ม้วนหน้า ม้วนหลัง และอีกสารพัดเพื่อวอร์มร่ายกาย ก่อนลงเล่นท่าจริง
“ไง องศาแพ้ฉันแล้วนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ผมกำลังยืนมององศาที่โดนผมจับทุ่ม จนล้มไม่เป็นท่าเจ้าเลยได้แต่ทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กโดนขัดใจ
“ชิ ถ้าเป็นเทควันโดกับคาราเต้ ฉันไม่แพ้นายแน่ริน” องศาทำเสียงจิจ๊ะ อย่างขัดใจสุดๆ แต่มันก็จริงอย่างที่เจ้าตัวว่า ถ้าสู้กันด้วยเทวันโดกับคาราเต้ ปานนี้คนที่ล้มไม่เป็นท่าคงจะเป็น ผมไปแล้วล่ะครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
หลังจากซ้อมยูโดกันเสร็จ พวกผมซึ่งประกอบไปด้วย ผม คิน องศา และ ก็พิ้งค์ ก็มาเดินอยู่ในห้างที่ใกล้กับโรงยิม พิ้งค์นี่เป็นเพื่อนของคิน เธอเป็นคนที่น่ารักมากครับ หน้าเหมือนตุ๊กตาฝรั่ง เพราะเธอเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส แต่เสียดายที่พิ้งก็ชอบเล่นกีฬาต่อสู้เหมือนกับองศา ไม่ได้เข้ากับหน้าตาตุ๊กตาของคุณเธอเลยครับ ยิ่งตอนเล่นยูโดผมแอบเห็นคินมันโดนจับทุ่มเอา จับทุ่มเอา ตอนแรกผมก็คิดว่าคินมันแกล้งอ่อนให้เพราะเห็นเป็นผู้หญิงครับ พอลองแอบไปกระซิบถามคิน คินมันก็ยิ้มแห้งๆ ให้ผมแล้วก็บอกว่า ไม่ได้อ่อนให้แถมพิ้งค์ยังบอกให้ใส่ไปเต็มแรงเลย เท่านั้นแหละครับผมถึงกับตาโตเลย ปกติคินมันไม่แพ้ใครง่ายนี่หว่า ผู้หญิงอะไรโหดชะมัด ถ้าใครเป็นแฟนด้วย ผมว่าคงเป็นตุ๊กตาให้คุณเธอจับทุ่มทุกวันแน่เลย แค่คิดก็ไม่อยากอยู่ใกล้กับผู้หญิงแบบนี้แล้วครับ กลัวโดนซ้อม T^T
“แล้วนี่พวกเราจะไปหาไรกินที่ไหนกันหรอ ฉันหิวแล้วอ่า” คำพูดนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ครับนอกจากองศา เรื่องกินนี่ต้องยกให้เพื่อนผมคนนี้เลยครับ เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้แต่กินเก่งมาก
“นั้นสิ กินไรกันดี ซ้อมเสร็จมาเหนื่อยๆ ก็ต้องหาอะไรที่มันกินได้ไม่อั้นสินะ” ผมเสนอความคิดขึ้นมา ทุกคนก็ต่างเห็นด้วยกับผม โดยเฉพาะองศากับพิ้งค์ สงสัยจะกินเก่งพอกัน
“ไปกินชาบูชิกันฉันอยากกิน” พิ้งค์รีบพูดขึ้นมากเลยครับ พร้อมทั้งลากคินไปที่ร้านชาบูชิโดยไม่รอให้พวกผมอีก 3 คนได้เสนออะไรอีกเลย แต่ถึงไม่เสนออะไรก็ดูเหมือนองศาจะเดินตามไปอย่างว่าง่ายแถมยังรีบวิ่งไปที่หน้าร้านชาบูชิรอพวกผมอีก
คิน’ Talk
ตอนนี้พวกเราก็นั่งกันอยู่ในร้ายชาบูชิแล้วครับ ผมนั่งกินไปแอบมององศาไป ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนของรินพี่ชายฝาแฝดของผม จะเป็นผู้ชาย อ๊ากกกกกกกก!!!!! นี่รักแรกของผมกลายเป็นผู้ชายหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเห็นหน้าตาน่ารักเหมือนยัยพิ้งค์ จะเป็นผู้ชายม่ายยยยยยยย!!!!~ กลับบ้านเมื่อไรต้องไปเคลียกับรินสักหน่อย รู้ทั้งรู้ว่ารินมันชอบแกล้งผม แต่ไม่คิดว่ามันจะเล่นกันอย่างนี้เลย สงสัยต้องเอาคืน ให้ยัยพิ้งค์ช่วยนิดหน่อย หึหึ~ แต่จะว่าไปองศานี่หน้าตาคุ้นๆ เหมือนเด็กผู้หญิงที่ผมเล่นด้วยประจำตอนเด็กๆ เลยแฮะ แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง!!!~ องศาเป็นผู้ชายนี่หน่า
“คิน คิน”
“คิน”
“คิน คิน”
“คินโว้ยยยยยยยยย”
“เอ้ย! อยู่กันแค่นี้จะตะโกนทำไมพิ้งค์” ผมสะดุ้งแล้วรีบหันไปตะโกนใส่พิ้งค์กลับ
“ก็นายนะแหละทำบ๊องอะไรอยู่ไม่ทรายเดี๋ยวขยี้หัวจนผมยุ่ง เดี๋ยวก็เอาตะเกียบตีน้ำในหม้อชาบูจนมันกระเด็นใส่ฉันมือแดงหมดแล้วเนี่ยเดี๋ยวก็เตะก้านคอให้หรอก” พิ้งค์พูดอย่างเคืองๆ แล้วมองผมแบบค้อนๆ ผมเลยได้แต่ยิ้มแห้งๆ ส่งไปให้พร้อมกับขอโทษ หันไปมองรินมันนั่งขำอยู่กับองศาครับ รอก่อนเถอะกลับบ้านเมื่อไร.... หึ
หลังจากกินชาบูกันเสร็จพวกเราก็เดินเที่ยวกันต่อเพื่อให้อาหารที่กินเข้าไปย่อย ผมกับรินเดินตามพิ้งค์กับองศาที่เข้ากันได้ดีถึงขนาดสนิทกันเมื่อไรก็ไม่รู้ เข้าร้านโน้นออกร้านนี้จนของที่ทั้งสองซื้อเริ่มมาอยู่ที่มือผมกับรินทีละถุงสองถุงจนเริ่มจะเต็มสองมือแล้ว ดีนะที่วันนี้เป็นวันเสาร์ไม่งั้นพรุ่งนี้คงลุกไม่ขึ้นแน่ๆ ทั้งซ้อมยูโด ทั้งมาเดินหิ้วของให้สองคนนี้
“ฉันว่าพอได้แล้วมั้ง องศา พิ้งค์ เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านกันค่ำหรอก” รินรีบพูดก่อนที่พิ้งค์จะลากองศาเข้าร้านกระจุกกระจิก
“นั้นสิพิ้งค์ นี่ของก็เยอะแล้วนะถ้าขืนซื้ออีกสงสัยจะถือไม่ไหวแล้วล่ะ” องศาเริ่มแสดงอาการงอแงเหมือนเด็กๆ
“เอางั้นก็ได้ วันหลังเรามากันอีกนะช็อปกับองศาสนุกจนเพลินเลย” พิ้งค์พูดพลางหันมายิ้มให้องศาจนตาหยี ก็น่ารักนะครับเพื่อนผมคนนี้ แต่บางทีก็น่ากลัวครับไม่ไหว
“ว่าแต่กลับกันอย่างไงหรอทุกคน” องศาหันมาถามพวกผมหลังจากที่พวกเราเดินออกมาอยู่หน้าห้างสรรพสินค้าแล้ว
“ฉันกับคินกลับกันเอง” รินตอบพร้อมกับค่อยๆ ทยอยส่งของให้องศากบพิ้งค์
“ทางกลับฉันกับนายทางเดียวกับนี่ริน เดี๋ยวกลับด้วยกันก็ได้ แล้วเธอล่ะพิ้งค์กลับไง” ถึงว่าตอนอยู่โรงเรียนเวลาจะกลับนี่ ไม่ค่อยอยากจะกลับพร้อมผมเท่าไร มีองศาไปส่งที่บ้านประจำนี่เอง แต่ผมก็ยังเดาไม่ออกอยู่ดีว่าบ้านองศาอยู่ตรงไหน
“ฉันโทรบอกให้คนที่บ้านเอารถมารับแล้วจ้า” เจ้าตัวบอกแล้วหันไปรับของมาจากรินต่อ ทุกคนที่พยายามเข้ามาคบกับพิ้งค์เพราะ ทุกคนต่างรู้ว่าบ้านพิ้งค์รวยมาก ตอนแรกผมก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่พอเป็นเพื่อนกับพิ้งค์ไปนานๆ ทำให้จากตอนแรกที่คิดจะเกาะเธอกิน (เต็มปากเต็มคำเลยนะคินว่าจะเกาะเขากินอ่า: เซต, นั้นมันตอนแรกเฟ้ย: คิน) กลายเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ความจริงบ้านผมก็ไม่ได้จนไรมากมาย จะว่าพอมีพอกิน พอๆ กับบ้านพิ้งค์เลยก็ว่าได้ (แหมแล้วจะเกาะเขากิน: เซต, จะแต่งต่อดีๆ หรือจะต้องเข้าโรงพยาบาลก่อน: คิน, จ้าๆ ไม่พูดแล้วจ้า ^^”: เซต) แต่ที่คนอื่นๆ ไม่รู้เพราะผมไม่ได้เปิดเผยอะไรมากนัก อย่างเช่น แทนที่จะให้คนขับรถมาส่งที่โรงเรียนเหมือนกับพิ้งค์ ผมกับรินกลับชอบที่จะมาโรงเรียนเองมากกว่า รอไปได้สักพักรถที่บ้านของพิ้งค์ก็มารับพวกผม 3 คนเลยเดินไปส่งพิ้งค์ที่รถ ก่อนจะโบกมือลากลับกัน
“องศา นายโทรบอกรถที่บ้านยัง” รินหันไปถามองศา ดูท่าคงจะเหนื่อยกับการถือของแล้วครับ
“โทรบอกแล้วนะ คงอีกสักพักแหละ เอ๊ะ! นั้นมาแล้วไปกันเถอะ” องศาพูดยังไม่ทันไรรถก็มาแล้วครับ ผมมองสำรวจรถตู้บ้านองศาที่มารับ ใช่รถคันเดียวกับที่มาส่งรินประจำจริงๆ ด้วยแฮะ
“แล้วบ้านองศาอยู่ตรงไหนหรอ” ผมถามองศาหลังจากที่เราขึ้นมานั่งในรถกันแล้ว
“ก็เลยบ้านนายไปนิดเดียวเอง ไร่องุ่น มิชเซอร์บิช น่ะ” องศาหันมาตอบผม
“ก็ไร่องุ่นเพื่อนแม่เราไง จำไม่ได้หรอคิน” ถึงว่าชื่อไร่คุ้นๆ ผมจำได้ว่าตอนผมอยู่อนุบาลผมกับรินไปเล่นที่ไร่นั้นประจำกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจนถึงประถม พอขึ้นม.ต้น ผมก็ไม่ได้ไปเล่นที่นั้นอีกเลยเพราะมั่วแต่ติดเพื่อนที่โรงเรียน อย่าบอกนะว่า.......
“ตอนเด็กๆ พวกเรา 3 คนก็เล่นด้วยกันประจำ นายจำไม่ได้หรอคิน” รินพูดออกมาเหมือนกับอ่านความคิดของผมออกเลยครับ ผมเลยหันไปมองหน้าองศาอีกรอบ
“ก็พอขึ้นม.ต้น นายก็ไม่ไปเล่นที่นั้นอีกเลยมีฉันที่ไป นายเลยจำองศาไม่ได้ไง” สงสัยรินคงจะเห็นว่าผมจ้องหน้าองศานานๆ ไปหน่อยเลยพูดให้กระจ่าง องศาเลยได้แต่ขำครับ นี้ขนาดอยู่ม.3 กันแล้วนะทำไมมันเปลี่ยนไปเยอะจังวุ้ย
“ตอนแรกฉันก็ลืมว่ารินมีฝาแฝดอีกคนด้วย เลยจำคินไม่ได้เหมือนกัน” องศาพูดแล้วก็ยิ้มให้ผมตาหยีเลยครับ จะว่าไปผมว่าองศาเหมือนกับลูกหมามากเลย >.< อยากเอากลับบ้านไปเลี้ยงจัง
“คินมั่วเพ้ออะไรอยู่ได้น่ะ ถึงบ้านแล้วลงมาเร็ว” อ้าวถึงบ้านแล้วหรอ ผมหันไปมององศาด้วยสายตาละห้อยก่อนจะโดนรินจับลากลงจากรถ
“เจอกันวันจันทร์นะองศา แต่พรุ่งนี้อาจจะไปวิ่งเล่นด้วย” รินพูดแล้วยิ้มออกมาอย่างขี้เล่นตามแบบฉบับของตัวเอง แล้วโบกมือลาองศา
“ไง คินจำลูกหมาของเราสองคนได้แล้วล่ะสิ” รินหันมาพูดกับผมยิ้มๆ หลังจากที่รถบ้านองศาขับออกไปแล้ว
“อืม ลืมไปได้อย่างไงกันนะ ลูกหมาทั้งคน” ผมตอบแล้วหันไปยิ้มแบบเดียวกับริน แล้วพากันเดินเข้าบ้าน หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เคลียเรื่องอะไรกับรินอีกเลย
..........................................................................................................
*******ก่อนอื่นเซตก็ขอบอกว่า "สวัสดีใหม่เจ้า" ขอให้ทุกคนมีความสุขกับปีเสือจ้าาาาา*********
******หลังจากเลยปีใหม่มาได้ไม่กี่วัน ก็พึงสำนึกได้ว่านิยายเรื่องนี้ยังไปไม่ถึงไหนก็เลยมาอัพตอนหนึ่งลงก่อน
ความจริงก็แต่งทิ้งไว้นานแล้วหลังจากกลับมาจากเรซองไม่กี่วัน ถึงจะไม่ค่อยมีคนมาอ่านหรือเม้นน้อยเซตก็จะแต่งต่อไปเพื่อให้คนที่ยังอ่านอยู่ได้ติดตาม********
ความคิดเห็น