คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Snowflake [Hunhan] 2/2
[SF] Snowflake [Hunhan] 2/2
.
.
.
"เซฮุนน่ะ.."
คำพูดถัดมาของคริสทำเอากายบางผุดลุกขึ้นสะบัดทุกการกอบกุมร่างกายตัวเองออกจนหมดสิ้น เสียงใสๆสั่นเครือเหมือนกับแววตาที่สั่นระริก
"พี่พูดอะไร..ทำไมพูดแบบนั้น ไม่ตลกนะ...อี้ชิงพูดอะไรหน่อยสิ"ใบหน้าหวานหันไปทางเพื่อนรักอย่างขอความเห็น อี้ชิงเม้มปากเป็นเส้นตรง
"มีสติหน่อยลู่หาน เซฮุนเขาตายไปปีนึงแล้วนายต้องอยู่ให้ได้สิ"คริสพูด เข้ามาจับต้นแขนทั้งสองข้างของลู่หานแล้วเขย่าเบาๆ มือขาวยกขึ้นทึ้งเส้นผมตัวเอง หัวกลมส่ายไปมา
"ไม่..พวกพี่เป็นอะไรไปหมด ผมจะพาพี่ไปดูเซฮุนอยู่นี่ไง ตามผมมาสิ"ลู่หานดันตัวคริสออกก่อนจะเดินนำไปที่ห้องนอน เปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว
.
.
.
.
.
นั่นไงเซฮุนนอนอยู่ตรงนั้น ทำไมสองคนนั้นถึงบอกว่าเซฮุนตายแล้ว? ที่รักของเขากำลังหลับสบายอยู่ตรงนั้น..
ขาเรียวก้าวไวๆมาที่ข้างเตียง ย่อเข่าลงยื่นมือไปลูบใบหน้าเรียวเล็กของคนรัก
"เห็นมั๊ยอี้ชิง พี่คริส? เซฮุนอยู่ตรงนี้ไงเขากำลังหลับอยู่"เสียงหวานเอ่ยแล้วก้มลงกระซิบกับร่างที่ยังคงหลับไหล
"เซฮุน..พี่คริสกับอี้ชิงมาแล้วตื่นเร็วสิ"
แต่ทว่าภาพที่คริสกับอี้ชิงเห็นมีเพียงความว่างเปล่า กับลู่หานที่กำลังคุยและกอดอยู่กับอากาศ
อี้ชิงทนมองภาพนั้นต่อไปไม่ไหวรีบเข้าไปดึงตัวลู่หานออกมา แล้วกอดไว้จากด้านหลัง
"อย่าเป็นแบบนี้สิลู่หาน..ฮึก .. .ถ้านายยังเป็นแบบนี้นายจะต้องกลับไปที่โรงพยาบาลนะ มีสติหน่อย ดูให้ดีๆสิตรงนั้นไม่มีใคร.. .ไม่มีใครเลยลู่หาน" มือเรียวจับใบหน้าหวานให้หันมาสบตากับตน
"มีสิ..นั่งไงเซฮุน .. .เซฮุนไปไหนแล้ว ฮึก.. .พี่คริสพี่พาเซฮุนไปซ่อนใช่มั๊ย ฮึก..เล่นตลกอะไรกันผมไม่เล่นแล้วนะ"ลู่หานหันกลับไปที่เตียงแต่คราวนี้มีเพียงความว่างเปล่า คริสที่ยืนอยู่ที่ประตูเดินเข้ามาหา
"ลู่หาน..เซฮุนเค้าถูกรถชนเมื่อปีที่แล้วจำได้ไหม มีสตินะลู่หาน เซฮุนเค้าไปดีแล้วนะ"
"ไม่! ฮึก.. .ไม่จริง! เมื่อเช้าเขายังจูบผมอยู่เลย ที่ถูกรถชนนั่นมันเป็นแค่ความฝันมันไม่ใช่เรื่องจริง"ร่างบางทรุดลงนั่ง หอบสะอื้นจนตัวโยน น้ำตาไหลเป็นสาย ทำเอาอีกสองคนอดร้องตามไม่ได้
อยู่ๆลู่หานก็ยกมือขึ้นทึ้งผมตัวเอง ส่ายหัวไปมา พึมพำแต่คำว่าไม่จริงๆ จนคริสกับอี้ชิงต้องเข้ามากอดไว้
ภาพเหตุการณ์วันนั้นฉายซ้ำขึ้นมา..
ร่างที่กระเด็นไปไกลของคนรัก
เลือดข้นๆที่ไหลอาบจนเปื้อนไปทั้งมือและตัว
โรงพยาลที่มีกลิ่นยาฉุนจมูก
เสียงและถ้อยคำทำร้ายที่ดังขึ้นในหัวซ้ำๆ
"หมอเสียใจด้วยครับ"
ร่างที่กำลังจะไร้ซึ่งลมหายใจ สายอะไรที่ระโยงระยางเต็มไปหมด
หมอจะถอดเครื่องช่วยหายใจแล้ว
ใบหน้าเรียวที่ชอบตีหน้าเข้มอยู่เสมอแต่มักมีแต่รอยยิ้มให้เขา ตอนนี้กำลังซีดเหลือเกิน
"เซฮุน..ไหนนายจะไม่ทิ้งพี่ไปไง .. .ฮึก ...อย่าหลับได้มั๊ยเด็กขี้เซา"
"..อีกไม่กี่นาทีก็คริสต์มาสแล้ว ไม่อยากได้ของขวัญจากพี่หรอ? ..ฮึก ฮือ.. .ย่าห์ โอเซฮุน!"
เหมือนชัวขณะหนึ่งที่ร่างนั้นปรือตาขึ้นมา ริมฝีปากบางที่ขยับเบาๆจนแทบมองไม่เห็น แต่ลู่หานมองเห็นทุกรายระเอียด ใบหน้าหวานจึงก้มลงไปเพื่อฟังประโยคสุดท้าย
แสนแผ่วเบาแต่ชัดเจนในความรู้สึก
"ผม..จะ .. .ยัง.. .เฝ้ามอง..พะ.. ..พี่ อยู่... .เสมอ ... .ระ..รัก. นะ... .ครับ"
เสียงกระซิบนั้นหยุดลงพร้อมกับลมหายใจที่ขาดไป เหลือแค่เพียงคนที่ยังมีชีวิตอยู่ที่ต้องจมอยู่กับน้ำตา
"ปวดหัว ฮึก.. .พี่คริสผมปวดหัว" ลู่หานพูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วเจ้าตัวก็หมดสติไป
"ลู่หาน/เสี่ยวลู่!!"อี้ชิงและคริสประสานเสียงเรียกร่างบางขึ้นมาพร้อมกัน ทั้งพยายามเรียกยังไงลู่หานก็ไม่ตื่นขึ้นมา คริสตัดสินใจช้อนร่างน้องชายขึ้นโดยมีอี้ชิงวิ่งตามไปเปิดประตู
"อย่าพึ่งเป็นอะไรนะลู่หาน"
.
.
.
ลู่หานขยับเปลือกตาเบาๆ ทันทีที่เปิดขึ้น ภาพที่เห็นเป็นภาพซ้อนๆเบลอๆของใครสักคน
เซฮุน?
แต่พอลองหลับตาแล้วลืมอีกทีมันกลับว่างเปล่า เพดานสีขาวเป็นสิ่งแรกที่มองเห็น
ที่ไหน?
ตากลมมองกวาดไปรอบๆ ทุกสิ่งทุกอย่างมีแต่สีขาวสีที่เขาชอบ สีบริสุทธิ์ของหิมะ ห้องสี่เหลี่ยมโล่งๆกับหน้าต่างหนึ่งบาน ก้มลงมองตัวเองก็เห็นว่าอยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล
..เซฮุนไปไหน? คิดถึงเซฮุน..
ไวเท่าความคิด..
เมื่อหันไปมองข้างๆ ลู่หานก็เห็นร่างสูงของเด็กหนุ่มที่แสนคุ้นเคย กำลังส่งยิ้มมาให้เขา ลู่หานยิ้มตอบ
แขนเล็กยื่นออกไปข้างหน้า หมายจะสัมผัสแต่ก็กลัว จึงได้แต่หยุดมือนั้นไว้
..กลัวว่าเซฮุนจะหายไป
ไม่แน่ใจว่าภาพหลอนกับความฝันมันต่างกันยังไง แต่ถ้าสองอย่างนั้นเป็นหนทางเดียวที่จะได้เจอเซฮุน บางทีลู่หานก็ไม่อยากตื่นแล้วก็ไม่อยากหายจากอาการที่เป็นอยู่เลย
"พี่ลู่หาน"เสียงเบสที่คุ้นเคยเอ่ยเรียก
"นายจริงๆใช่มั๊ยเซฮุน?"ไม่รู้ว่าตอนไหนที่น้ำใสๆมันกลิ้งหล่นจากขอบตา
"ครับ..ผมเอง"ลู่หานพยักหน้ารับ ร่างสูงตรงหน้าขยับใกล้เข้ามา วาดวงแขนโอบกอดร่างผอมบางของเขา
"พี่ผอมลงไปเยอะเลย"เสียงทุ้มนั้นตำหนิ
"พี่คิดถึงนาย"เสียงหวานสั่นเครือ พยายามกลืนก้อนบางอย่างที่จุกอยู่ที่คอลงไป
"ผมไม่เคยจากพี่ไปไหน เพียงแค่พี่ไม่ได้มองเห็นผมตลอดเวลาแค่นั้นเอง"เซฮุนตอบกลับ ลูบผมปลอบคนในอ้อมกอด
"ไม่ยุติธรรมเลยนายเห็นพี่ตลอดเวลาใช่มั๊ย?"ลู่หานเห็นเซฮุนยิ้ม
"พี่ต้องอยู่ให้ได้นะครับ ผมเป็นห่วงพี่มากรู้รึปล่าว?"
"มันยากกับการอยู่โดยไม่มีนายนะเซฮุน ..ฮึก" เซฮุนยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ
"ผมรู้ครับ..แต่มันยังไม่ถึงเวลา พี่ต้องอยู่จนกว่าจะถึงวันนั้นรู้มั๊ย?"ลู่หานส่ายหน้าและเป็นอีกครั้งที่เซฮุนยิ้ม
"ผมมีความลับจะบอก..อย่าบอกใครจนกว่าจะถึงวันนั้นนะครับ"คราวนี้ลู่หานยอมพยักหน้า เซฮุนขยับตัวโน้มลงมากระซิบบางอย่างที่ทำให้ลู่หานยิ้ม
"อื้ม..ตกลง"
แล้วภาพทุกอย่างก็ดำมืดลง เหลือเพียงความว่างเปล่าและลู่หานที่ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในห้องสี่เหลี่ยมแบบเดิม แต่คราวนี้ไม่มีเซฮุนหรือใครปรากฏขึ้นมาให้เขาเห็น
สามเดือนหลังจากนั้นหมออนุญาตให้ลู่หานกลับไปใช้ชีวิตตามปกติได้อีกครั้งแต่ห้ามไม่ให้อยู่คนเดียวและต้องทานยาอย่างเคร่งครัดทุกมื้อ ลู่หานเลยต้องย้ายมาอยู่กับคริสและอี้ชิง
อาการทุกอย่างเริ่มหายไป ไม่มีภาพหลอน ไม่มีฝันร้าย ลู่หานกลับไปมีรอยยิ้มที่สดใสอีกครั้ง และเขายังคงนึกถึงคำพูดนั้นของเซฮุนเสมอ
"พี่ต้องอยู่ให้ได้...มันยังไม่ถึงเวลา"
วันคริสต์มาสวนเวียนมาอีกครั้ง และวันนี้ก็เป็นวันคริสต์มาสอีฟ ลู่หานขอคริสออกมาเดินเล่นตามลำพัง ทีแรกคริสก็ไม่ยอมหรอกแต่ลู่หานขอเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง ถ้าถึงเวลาแล้วเขาไม่กลับไปจะยอมอยู่แต่ในบ้านไปทั้งเดือนเลยคริสถึงได้ยอม
ไม่รู้เดินมาไกลเท่าไหร่แต่รู้ตัวอีกทีสองขาก็มาหยุดตรงนี้แล้ว พึ่งรู้ว่ามันอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของคริสกับอี้ชิงสักเท่าไหร่
ที่ที่เขาต้องเสียคนรักไปตลอดกาล
เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เวลาน่ะใกล้จะครบครึ่งชั่วโมงแล้วล่ะ แต่ใครสนกัน? ขออยู่ตรงนี้ในวันนี้สักพัก แลกกับการอยู่แต่บ้านทั้งเดือนก็ไม่แย่อะไรอีกอย่างถึงยังไงอี้ชิงก็คงหาเรื่องพาเขาออกมานอกบ้านบ้างอยู่แล้ว
"ผ่านไปอีกปีแล้วนะเซฮุน สองปีแล้วที่ไม่มีนายอยู่ข้างกัน"ลู่หานหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
"พี่ยังคิดถึงนายทุกวันเลย.."
ลู่หานรำพันกับตัวเองเบาๆ สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง แสงไฟประดับจากฝั่งตรงข้ามยังคงงดงามไม่ต่างจากวันนั้น
ถ้าข้ามไปดูใกล้ๆคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
แสงไฟที่อยากจะดูกับเซฮุน..
ใบหน้าหวานมองซ้ายขวาเพื่อข้ามถนน ขาเรียวก้าวเดินเมื่อเห็นถนนว่าง อีกไม่กี่ก้าวเขาจะข้ามไปถึงฝั่งตรงข้าม
..แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น
"ลู่หานระวังรถ!!"เสียงอี้ชิงที่ตะโกนข้ามมาไม่เป็นผลเมื่อรถคันที่ว่าพุ่งเข้ามาเร็วเหลือเกิน ลู่หานไม่ทันหันหน้าไปมองได้เต็มๆด้วยซ้ำ ร่างทั้งร่างก็ลอยปลิวไปตกที่พื้นถนนเสียแล้ว
"ลู่หาน!!"เสียงคริสกับอี้ชิงลอยเข้ามาในหัว แต่ลู่หานแทบฟังไม่รู้เรื่อง เห็นภาพใบหน้าคริสกับอี้ชิงเบลอๆ
สองคนนั้นคงออกมาตามหาเขา
หายใจไม่ออก..
มีแต่กลิ่นคาวเลือดกับความชาปราบไปทั้งร่าง
..เห็นกลุ่มคนที่เข้ามามุงดูอยู่เบลอๆ เหมือนวันนั้นเลยเซฮุน..
แต่กลุมคนที่แสนขมุกขมัวนั้นกลับมีร่างหนึ่งที่แสนชัดเจน
เด็กหนุ่มตัวสูง หน้าเรียวเล็ก กำลังคลี่ยิ้มให้เขา
จำได้ในทันทีที่เห็นเพราะเรียกได้ว่าไม่เคยลืม
'โอเซฮุน'
'นี่สินะเวลาที่นายว่า..ไม่เคยผิดสัญญาจริงๆสินะ'
เซฮุนยิ้มแล้วเดินเข้ามาใกล้ มือเรียวของเซฮุนยื่นเข้ามา พร้อมเสียงทุ้มต่ำที่เอ่ย
"ผมมารับพี่ตามสัญญาแล้วครับ"
ย้อนกลับไปวันนั้นในความฝัน ความลับที่เซฮุนบอก
"เมื่อถึงเวลาผมจะเป็นคนไปรับพี่มาอยู่กับผมเอง พี่จะยอมมาอยู่กับผมใช่ไหมครับ?"
และคำตอบของผม
"อื้ม..ตกลง"
เซฮุนได้ทำตามสัญญาของเขาแล้ว
ผมอยากจะขอโทษคริสกับอี้ชิงที่ทำให้เขาต้องเสียใจทั้งๆที่เขาดีกับผมมาก ผมรู้ว่าคริสจะต้องโทษตัวเองที่ยอมให้ผมออกมาเหมือนอย่างที่ผมเคยโทษตัวเองว่าเป็นคนทำให้เซฮุนตาย ผมอยากจะบอกเขาว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขาเลยแต่คงไม่มีโอกาส
ขอโทษนะครับพี่คริสและได้โปรดอย่าได้รู้สึกผิดเลย เพราะผมกำลังมีความสุขมากเหลือเกิน
"พี่จะไปอยู่กับนายแล้วนะเซฮุน" เขายิ้มแล้วก้มลงจูบริมฝีปากของผม
ผมไม่รู้สึกเจ็บหรือหายใจไม่ออกอีกแล้ว ทุกอย่างมันว่างเปล่า ผมตายด้วยสาเหตุการตายเดียวกับคนรักแต่นั่นมันไม่สำคัญ ประเด็นมันอยู่ที่
ตอนนี้มีแค่ผมกับเขา
..ลู่หานกับเซฮุนเท่านั้น..
[End]
ใครว่าเรื่องนี้เศร้า จบแฮปปี้จะตาย...เนอะ :))
ความคิดเห็น