คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] Snowflake [Hunhan] 1/2
[SF] Snowflake [hunhan] 1/2
.
.
.
มันเป็นช่วงหน้าหนาวที่หิมะตกหนัก
เราตั้งใจจะฉลองคริสต์มาสกันสองคนที่บ้าน
ทานมื้อเย็นที่ช่วยกันทำสองคน ตบท้ายด้วยเค้กช็อกโกแลตกับโกโก้อุ่นๆสักแก้ว
ทานข้าวเสร็จก็มานั่งดูทีวี นั่งกอดกันบนโซฟาตัวโปรด แล้วสักพักไม่ใครก็ใครสักคนจะเป็นฝ่ายหนุนนอนตักอีกคน
นั่งเคาท์ดาวเข้าสู่วันคริสต์มาสด้วยกัน แลกของขวัญเป็นซานตาครอสให้กันและกัน
แต่ทุกอย่างกลับพังลงเพราะรถยนต์คันหนึ่งที่ขับพุ่งตรงมาด้วยความเร็ว
..สองชั่วโมงก่อน
.
.
.
หิมะตกหนัก ทุกสิ่งทุกอย่างถูกย้อมด้วยสีขาวบริสุทธิ์ของหิมะ
สีที่คนตัวบางชอบนักหนาและคนตัวสูงก็จำได้ขึ้นใจเพราะเป็นสีที่ตรงข้ามกับสีโปรดของตัวเองโดยสิ้นเชิง
เรากำลังจะข้ามถนนด้วยกัน เป็นคนตัวบางที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชี้แสงไฟประดับจากร้านรวงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
ไม่ทันได้ระวังและไม่ทันได้คาดคิด
เสียงล้อบดถนนดังแว่วมาแต่ไกล แสงไฟหน้าส่องสว่างใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
สมองประมวลผลว่าอีกไม่นานรถคันนั้นคงพุ่งมาใส่คนตัวบางที่กำลังยืนตกใจเบิกตากว้างอยู่เป็นแน่
ไวกว่าความคิดหรือสมองสั่งการ
สิ่งที่เรียกว่าจิตใต้สำนึกหรือสัญชาตญานสั่งให้เขารีบคว้าคนตัวบางเหวี่ยงเข้ามาที่ฟุตบาต
ใครจะรู้ว่าคนที่ช่วยคนอื่นจะเป็นฝ่ายพลาดลงไปอยู่กลางถนนเสียเอง
เพียงชั่วพริบตาที่เสียงโครมดังสนั่นกึกก้อง
พร้อมกับร่างๆหนึ่งที่ลอยกระเด็นไปตามแรงชน
กายบางวิ่งรุดเข้าไปหาร่างนั้นอย่างใจหาย
เหมือนมีใครมาหยุดเวลาไว้
ทุกสิ่งมันหยุดนิ่งไม่รับรู้อะไรสักอย่างนอกจากร่างสูงของคนรักที่ถูกอาบไปด้วยเลือดข้นๆ
กลิ่นคาวคละคลุ้ง แต่ที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใดคือร่างที่กำลังกระตุกอยู่ในอ้อมกอด กับมือเรียวเย็นเฉียบที่ยกขึ้นแนบแก้มเขาอย่างอ่อนแรง
"ไม่นะ..ฮึก ไม่!! เรียกรถพยาบาลทีได้โปรด!!! " เสียงหวานตวาดก้องออกไปทั้งน้ำตา
"อย่าหลับ..ได้โปรดเซฮุน อย่าทิ้งพี่ไป พี่รักนาย..ฮึก . ..อย่าหลับนะ"
..สีขาวของหิมะบริสุทธิ์กำลังถูกย้อมด้วยสีแดงฉาน สีที่คล้ายเป็นสัญญาณของพยามัจุราช..
.
.
.
"คิดอะไรอยู่ครับ?" อ้อมกอดอุ่นๆจากด้านหลังทำให้คนที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยยิ้มออก
"..หิมะตกหนักอีกแล้ว"เสียงใสไม่ตอบคำถามแต่เปลี่ยนเรื่องแทน
"คิดถึงฝันร้ายอีกแล้วล่ะสิครับพ่อกวางน้อย" กวางน้อยที่ว่ายู่ปากย่นจมูกบ่นมุบมิบอยู่คนเดียว แต่ก็พอจับใจความได้ว่า
'ฮยองเป็นฮยองนะเดี๋ยวเถอะ'
"ก็ฝันนั่นพี่ต้องเสียนายไปนี่ น่ากลัวจะตายอย่าไปไหนนะเซฮุน พี่รักนายมากนะ"กายบางหมุนตัวหันกลับมา กอดตอบอีกคนแน่น
"ครับ..ผมก็รักพี่ ผมอยู่นี่เห็นมั๊ยแล้วก็จะไม่ไปไหนแล้วทิ้งเสี่ยวลู่ไว้คนเดียวแน่นอนครับ"
"ขอบคุณนะเซฮุน..นายคือชีวิตของพี่เลยรู้มั๊ย" เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบกลับไป มีเพียงอ้อมกอดที่แน่นขึ้นแถมด้วยจูบอุ่นๆที่มอบให้อีกคน
"เอ่อ..หิวหรือยัง?" คนตัวบางแก้มแดงถามขึ้นหลังจากที่เซฮุนยอมถอนจูบออก
ก็คนมันเขินนี่..ไม่รู้จะทำอะไรหรือมองไปที่ไหนดี
"ยิ้มอะไรเล่า!"กวางตัวน้อยกลายเป็นลูกแมวพองขนทันทีที่เห็นรอยยิ้มขำๆของอีกคน
"ก็พี่ลู่หานอะแหละ ทำอย่างกับผมไม่เคยจูบ ก็จูบกันอยู่ทุกวัน วันละหลายๆรอบด้วยซ้ำ"
"โอเซฮุน!!" มือเรียวตีไปที่ต้นแขนอีกคนโทษฐานที่ทำให้เขินหน้าแดงยิ่งกว่าเก่า
"คร้าบ?"โอเซฮุนยังคงยิ้มกวนประสาทอยู่อย่างเดิม แต่ก่อนที่ลู่หานจะได้เถียงอะไรกลับไป โทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน
ลู่หานรีบเดินไปรับโดยมีเด็กตัวโตเดินกอดเอวตามมาด้วย
"อี้ชิงหรอ..ไปไงมาไงเนี่ย"
เซฮุนมองคนตัวบางคุยโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ ก่อนจะพาตัวเองกับอีกคนมานั่งซ้อนกันบนโซฟาตัวโปรด แอบยักคิ้วให้กับใบหน้าหวานที่หันมาขมวดคิ้วทำหน้าดุใส่ทั้งที่ปากก็ยังจ้อไม่หยุดในตอนที่เขารั้งเอวบางๆ ให้มานั่งช้อนตักตัวเอง คุยไปอีกสักพักใหญ่ๆ จางอี้ชิงก็วางสายไป
"เซฮุนปล่อยเลย..เดี๋ยวอี้ชิงจะมาหาแหละ"ลู่หานยิ้มหวาน ขณะที่อยู่ๆเซฮุนก็นิ่งไป สายตาเหม่อมองไปไกล
"..ฮุน เซฮุน โอเซฮุน! ได้ยินมั๊ยเนี่ย!! เฮ่ย~!"
เซฮุนไม่ได้ตอบแต่อยู่ๆก็เอนตัวลงนอนแล้วรั้งอีกคนให้นอนทับลงมาด้วย
"ปวดหัว" สิ้นเสียงทุ้มๆนั้น ลู่หานก็ใช้แขนยันตัวเองขึ้นจากตัวอีกคนแล้วมองอย่างเป็นห่วง
"ไม่สบายอีกแล้วหรอ ไข้ขึ้นแน่เลยบอกแล้วว่าให้ใส่เสื้อหนาๆอะ วันนี้วันคริสต์มาสอีฟนะ"
"อีฟแล้วเขาห้ามป่วยหรือไงครับ" เซฮุนถามกวนๆ เรียกใบหน้างอนๆจากอีกคนขึ้นมาทันที
"พี่แค่อยากทำอาหารกับนายต่างหากล่ะ..เอาเถอะป่วยแล้วก็ช่วยไม่ได้ไปนอนพักแล้วกัน อีกสักพักพวกอี้ชิงคงมา พี่ให้ซื้อของสดเข้ามาแล้ว ปีนี้ฉลองกันหลายๆคนก็ดีเนอะ" เสียงใสๆนั้นร่ายยาวพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาคนมองอดยิ้มตามไม่ได้
"ครับทราบแล้วครับคุณแม่~ ผมไปนอนพักนะถ้ามีอะไรไปปลุกแล้วกัน"
ว่าแล้วคนตัวสูงก็เดินหายลับเข้าห้องนอนไป ลู่หานมองตามจนประตูห้องปิดลงเจ้าตัวถึงได้เบนความสนใจมาที่นิตยสารที่วางอยู่ตรงหน้าแทน
.
.
ที่นี่ที่ไหน ทำไมกำแพงพวกนี้มีสีแดงเต็มไปหมด
ลู่หานก้มมองมือตัวเอง ทั้งสองข้างถูกอาบไปด้วยเลือด ไม่เพียงแค่นั้นเสื้อสีขาวที่เขาใส่ก็ถูกย้อมไปด้วยสีแดง ไม่ทันได้ทำความเข้าใจอะไร พอเงยหน้าขึ้นอีกทีเขาก็เห็นชายวัยกลางคนสวมชุดกราวน์เดินมา แล้วตัวเขาอีกคนก็เข้าไปถามอย่างกระวนกระวาย
"เซฮุน.. .เซฮุน..เขาเป็นไงบ้างครับหมอ"
"หมอเสียใจด้วยครับ"
เสียใจ..เสียใจงั้นหรอ
เซฮุนเป็นอะไร
เซฮุนจากเขาไปหรอ?
ไม่มันไม่ใช่เรื่องจริง
มันไม่จริง
ภาพเหตุการณ์ที่รถยนต์คันหนึ่งพุ่งชนไปที่ร่างสูงของคนรักถูกฉายซ้ำ
ไม่ใช่..นี่มันความฝันนั้นอีกแล้ว
ภาพตัวเองที่วิ่งไปประครองร่างที่จมกองเลือดของเซฮุน ย้อนกลับเข้ามา..
ไม่..ไม่เอา ตื่นสิ ตื่นสักที!!
"..หาน ลู่หาน เฮ่~! ลู่หานตื่น!!"
เปลือกตาสีมุกปรือเปิดก่อนจะกระพริบถี่ๆเพื่อปรับแสง มือเรียวบางอันสั่นเทายกขึ้นแตะไปที่แก้มของตัวเองซึ่งเปียกชื้น
ร้องไห้?
"นายโอเครึปล่าวลู่หาน"ใบหน้าหวานหันไปทางต้นเสียง พยักหน้าบอกว่าไหวก่อนจะเช็ดน้ำตาออกไป
"อี้ชิง? มา..เมื่อไหร่แล้ว. ..เข้ามาได้ไง?"
"ก็นายเป็นคนเปิดประตูให้ฉันเองไง จำไม่ได้หรอ?"อี้ชิงตอบกลับมา กายบางดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
"ฉันจะเปิดได้ไงก็พอฉันวางโทรศัพท์จากนาย เซฮุนก็บอกว่าปวดหัวฉันเลยให้เขาไปนอน แล้วฉันก็มานั่งอ่านหนังสือรอนาย นี่ไง" ลู่หานชูหนังสือเล่มที่ว่าให้อีกคนดู
อี้ชิงนิ่งไป สายตาจับจ้องไปที่เพื่อนรักอย่างเป็นกังวน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เลื่อนมือไปกุมมือทั้งสองของลู่หานไว้
"นายบอกว่าเซฮุนหรอลู่หาน?"
"อื้ม..ทำไมหรอก็เซฮุนไง น้องนอนอยู่ในห้องน่ะ" ใบหน้าหวานพยักเพยิดไปทางห้องนอน อี้ชิงสีหน้าแย่กว่าเก่า ใบหน้าเรียวละออกจากเพื่อนรักเพื่อหันไปเรียกอีกคน
"พี่คริส.. พี่คริสมานี่หน่อย"
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งใบหน้าคมเข้มที่ลู่หานจำได้ดีว่าเค้าคืออู๋อี้ฟานหรือคริส ลูกพี่ลูกน้องของตนและก็เป็นคนรักของอี้ชิงเดินเข้ามา อี้ชิงลุกไปพูดกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างแล้วทั้งคู่ก็มองมาที่เขา
"คุยอะไรกันน่ะพี่คริส อี้ชิง"เสียงใสเอยถามอย่างไม่ชอบใจ ร่างสูงของพี่คริสเดินมาแล้วนั่งลงข้างๆ ดึงมือเขาไปกุมไว้แบบที่อี้ชิงทำ
อะไรกันนะสองคนนี้ ทำไมต้องทำเหมือนกับว่าเขาเป็นคนป่วย จะแตกสลายไปได้ทุกเมื่อ สายตานั่นอีกให้ความรู้สึกเหมือนทั้งห่วงทั้งกังวลแล้วก็สงสาร
ไม่ชอบเลย
"เสี่ยวลู่ฟังพี่นะ..ช่วงนี้เรายังทานยาครบทุกมื้ออยู่หรือเปล่า?"
"ยาอะไร..พวกพี่เป็นอะไรกันผมปกตินะไม่ได้ป่วยสักหน่อยจะกินยาทำไม?"
คริสหันไปสบตากับอี้ชิง จากนั้นร่างเพรียวของอี้ชิงก็เดินหายเข้าไปที่ส่วนของห้องครัว
"งั้นช่วงนี้มีอะไรแย่ๆ ที่ทำให้เรารู้สึกไม่ดีมั๊ย อย่างเช่นฝันร้าย?"เสียงทุ้มต่ำของคริสค่อยๆถามอย่างใจเย็น ใบหน้าหวานพยักหน้า
"ครับ..ผมฝันร้ายบ่อยมากเลย ฝันว่าเห็นห้องสีขาวโล่งๆ สักพักห้องนั้นก็มีสีแดงเปื้อนเต็มไปหมด แล้วก็เห็นภาพเซฮุน..เค้า .. .เค้าจากผมไป"
เล่าไปดวงตากลมๆของลู่หานก็เริ่มเศร้าลง มือไม้เริ่มสั่น และเหงื่อเม็ดเล็กๆก็ซึมขึ้นมาตามไรผม คริสที่เห็นแบบนั้นก็ดึงน้องชายเข้ามากอดพร้อมๆกับที่อี้ชิงเดินออกมาพอดี
"พี่คริส..ไม่มียาเหลือสักเม็ดเลยครับ เหมือนลู่หานจะเททิ้งหมดเลย"อี้ชิงชูกระปุกยาสีน้ำตาลที่ว่างเปล่าขึ้นมา
"เข้าใจแล้ว มาช่วยพี่ที"อี้ชิงเดินกลับเข้ามาสมทบกับคริส ร่างสูงโปร่งค่อยๆผละจากน้องชายตัวเองช้าๆ
"ลู่หานฟังพี่นะ..."ลู่หานเงยหน้าสบตากับคริสอีกครั้ง
"ครับ?"คราวนี้อี้ชิงมานั่งซ้อนข้างหลังเขาแล้วจับมือของเขาขึ้นมาบีบเบาๆเหมือนให้กำลังใจอะไรสักอย่าง
"เซฮุนน่ะ.."
.
.
.
to be con
อย่าตบตีกันนะ อยากจะลงทีเดียวจบแต่มันยาวไป
ว่าแต่...เซฮุนทำไมน๊าาา
ความคิดเห็น