คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Undertaker 2/2 [Kris x Lay]
Undertaker 2/2 [END]
.
.
.
เครื่องดื่มสีอำพันถูกกรอกลงคอราวกับเป็นเพียงน้ำเปล่า ผ่านมาคืนหนึ่งแล้วที่อี้ฟานไปคุยเรื่องเหลือเชื่อกับคนประหลาดคนหนึ่ง
คนแปลกๆที่ทำให้เขาแทบจะลืมเสี่ยวโหยว
คนแปลกๆที่ทำให้ใจเต้น
คนแปลกๆที่ทำให้คิดถึง
ไม่หรอก...คุณมันไม่ใช่คน จางอี้ชิง
"ไหนพี่บอกจะไม่ดื่มแบบนี้อีกแล้วไง" เป็นฮวางจื่อเทาคนเดิมที่ทักเมื่อลงมาหาน้ำดื่มในครัวแล้วเห็นพี่ชายกรอกเหล้าลงคอแทนน้ำ
"นี่เทา...นายว่าพี่รักเสี่ยวโหยวหรือเปล่า"
"เห? พี่เมาหรอ"
"......" จื่อเทาเดินมามองหน้าพี่ชายใกล้ๆพอเห็นสายตาจริงจัง เจ้าตัวจึงรีบหาคำตอบโดยด่วน
"รักสิครับ...แต่รักแบบไหนผมเองก็ไม่แน่ใจ"
"หมายความว่าไง" คิ้วเข้มขมวดมุ่น ร่างสูงของน้องชายไหวไหล่
"ไม่ทราบสิฮะ เราสามคนก็โตมาด้วยกัน บางทีพี่อาจสับสนระหว่างความผูกพันธ์กับรักก็ได้"
"นั่นน่ะสิ ไม่งั้นเสี่ยวโหยวคงไม่ทำแบบนั้น" คำพูดที่หลุดออกมาจากปากทำเอาน้องชายตัวสูงต้องนั่งลงตรงหน้า
"อย่าคิดมากเลยครับ ต่อให้พี่เสี่ยวโหยวไม่ปลิดชีพตัวเอง อีกไม่นานเธอก็ต้องจากเราไปด้วยโรคประจำตัวอยู่ดี"
"......."
"บางทีเธออาจจะอยากหนีความทรมานทางกายก็เป็นได้ จากจดหมายเธอก็ไม่ได้โทษพี่ไม่ใช่หรือฮะ"
พูดทิ้งไว้แค่นั้น จื่อเทาก็ลุกออกไปพร้อมขวดน้ำในมือ อี้ฟานครุ่นคิด กรอกของเหลวรสเฝื่อนลงคออีกอึกใหญ่ก่อนล้วงเอากระดาษใบหนึ่งที่พับอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา
จดหมายลาตาย
.....อี้ฟาน บางทีฉันก็อยากถามว่าเธอน่ะรักฉันจริงหรอ ไม่ใช่ฉันไม่รู้สึกแต่บางอย่างบอกว่าฉันไม่ใช่คนๆนั้นของเธอ ไม่รู้ว่ายามที่เธอมองฉัน จริงๆแล้วสายตาเธอมองหาใคร แต่อย่าโทษตัวเองเลย ฉันไม่ได้คิดสั้นด้วยเรื่องนี้แน่ๆ ดูแลจื่อเทา คุณลุง คุณป้าให้ดี ที่สำคัญอย่าลืมดูแลตัวเอง สักวันเธอคงได้พบคนของเธอ ฉันหวังอย่างนั้น
รัก
เสี่ยวโหยว
อี้ฟานอ่านมันซ้ำๆครั้งแล้วครั้งเล่า ชักไม่แน่ใจว่าควรจะพาเสี่ยวโหยวกลับมาหรือเปล่า เมื่อเธอเลือกความตายตอนมีชีวิตอยู่ แล้วเขาควรฝืนความต้องการของเธอจริงๆน่ะเหรอ
คิดไปคิดมาก็คิดไม่ตกจนเลิกคิดไป ทันทีที่ลบเรื่องเสี่ยวโหยวออกจากสมอง ภาพของจางอี้ชิงคนประหลาดก็แวบมาในหัวทันที
ทำไมกันนะ
คุ้นเคยแปลกๆ เหมือนเคยเจอ
ไม่ใช่แค่เคยเจอ
ความรู้สึกบอกว่าผูกพันและโหยหา
นายเป็นใครกันแน่นะ?
.
.
.
อีกสิบนาทีจะสี่ทุ่มตรง ร่างสูงของอู๋อี้ฟานเตร็ดเตร่ไปมาอยู่แถวๆสุสานได้สักพักแล้วหลังเสร็จจากธุระในเมืองที่ทำให้ต้องออกจากบ้านตอนบ่าย และเพื่อไม่ให้ใครในบ้านถามว่าจะออกไปไหนกลางคืนแบบนี้ เจ้าตัวจึงเลือกที่จะไม่กลับไปเลยดีกว่าแล้วมารออยู่แถวนี้แทน
"นายมาก่อนเวลานะคุณอู๋" เสียงใสที่ดังมาจากด้านข้างเรียกให้ใบหน้าคมหันขวับ
จางอี้ชิงยังอยู่ในชุดแบบเดิมกับหมวกทรงสูง แต่คราวนี้มีแมวสีเทาดำเกาะบ่ามาด้วย พอเจ้านายพูดจบ เจ้าเหมียวก็ร้องเมี๊ยวมาทีนึงเหมือนจะเห็นด้วย
"คุณไม่ได้ห้ามมาก่อนเวลานี่" อี้ฟานตอบ ใบหน้าหวานยกยิ้มก่อนเดินนำไปยังกระท่อม
"งั้นเข้ามาก่อนสิ" เจ้าของร่างบางย่างก้าวช้าๆนิ่มๆไม่ต่างจากแมวที่ตอนนี้กระโดดลงไปเดินข้างๆ อี้ฟานเดินตามเข้ามาเงียบๆ
"ตกลงคุณจะไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม" คำถามแรกหลุดออกมาจากริมฝีปากสีสวยที่วันนี้ถูกฉาบด้วยสีมืดเข้ม เมื่อทั้งคู่นั่งอยู่ตรงข้ามกันโดยมีโต๊ะไม้เก่าๆขั้นกลาง อี้ชิงถอดหมวกออกวางไว้ข้างๆ
"ผมไม่เปลี่ยนใจ" ดวงตาคมสบกับดวงตากลมโตอย่างแน่วแน่ จางอี้ชิงถอนหายใจเฮือก
"มันเป็นสิทธิ์ของคุณ" ว่าแล้วคนตัวบางก็ลุกขึ้น เทนมให้แมวสีเทาแล้ววางที่มุมหนึ่งก่อนจะตรงไปที่หีบใบหนึ่ง มือเรียวขาวยกหนังสือเล่มหนาสีดำสนิทขึ้นมา ท่าทางจะหนักไม่หยอกเพราะอี้ชิงต้องใช้สองมือในการถือ
อี้ฟานลอบสังเกตเห็นสัญลักษณ์ประหลาดมากมายบนปกหนังของหนังสือเล่มนั้น คิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยความสงสัยเมื่ออี้ชิงพลิกหน้าหนังสือมาค่อนเล่ม หากแต่กระดาษเหลืองๆเหล่านั้นหาได้มีตัวอักษรสักตัว
"อืมมม...หลี่เสี่ยวโหยว หลี่เสี่ยวโหยว" นิ้วเรียวไล่ไปตามหน้ากระดาษ ปากก็พึมพัมชื่อที่ต้องการหา
"หาอะไรอยู่น่ะ ไม่เห็นจะมีตัวหนังสือเลย" เสียงทุ้มเอ่ยถาม ดวงตากลมโตเหลือบขึ้นมองแล้วกลับไปสนใจกระดาษว่างๆต่อ
"ความลับน่ะ...ฉันว่าคุณอู๋คงไม่อยากอ่านออกเท่าไหร่หรอก"
"......"
"...มีแต่คนตายเท่านั้นแหละที่อ่านได้" คำตอบจากเสียงหวานๆทำเอาอี้ฟานขนลุก
ก็แล้วตกลงไอ้คนตรงตนหน้านี่มันคนเป็นหรือคนตาย?
พอเจอสิ่งที่ต้องการนิ้วเรียวก็ดีดดังเป๊าะ อี้ชิงลุกขึ้นอีกครั้ง หายไปที่มุมห้อง หยิบอ่างเงินใบโตที่บรรจุขี้เถ้าไว้ออกมา มีดพับคมกริบกรีดลงที่ปลายนิ้วของเจ้าตัว หยดลงบนหน้ากระดาษว่างๆที่ค่อยๆซึมไหลไปตามร่องที่มองไม่เห็นกลายเป็นอักขระประหลาดสีเลือดเต็มหน้ากระดาษ มือเรียวบางฉีกกระดาษหน้านั้นออกมาเต็มแผ่น
เทียนที่วางรอบๆถูกจุด แท่งชอล์กสีขาวถูกขีดเขียนลงไปบนโต๊ะไม้ วาดรอบอ่างกับของบางอย่างที่อยู่ในห่อผ้าสีดำเป็นสัญลักษณ์แบบที่ดูก็พอเดาออกว่าเป็นมนต์ดำ
"ผมต้องทำอะไรบ้างรึปล่าว" อี้ฟานถาม เมื่อตอนนี้อี้ชิงทำนู่นนี่เงียบๆเหมือนอยู่คนเดียว
"ตอนนี้ยัง อีกเดี๋ยวได้ทำแน่" ว่าจบก็วาดรอยยิ้มร้าย มือบางหยิบหมวกขึ้นมาสวมดังเดิมก่อนจะเตรียมของชิ้นสุดท้ายแล้วนั่งลงกับที่
"อี้ชิง..."
เจ้าของชื่อยังนั่งนิ่งราวกับไม่ใช่ชื่อตน ดวงตากวาดมองกระดาษแผ่นเล็กในมือ
"คุณพอมีของอะไรก็ได้ที่เป็นหรือเคยเป็นของเธอติดมาสักอย่างสองอย่างไหม" นอกจากจะไม่สนใจว่าเคยถูกเรียก เจ้าตัวยังส่งคำถามใหม่ไปให้อีก
ร่างสูงลุกขึ้นยืน ลองหาสิ่งที่ว่านั้นแล้วก็พบกับจดหมายลาตายที่เขียนด้วยลายมือกับผ้าเช็ดหน้าที่เสี่ยวโหยวเคยให้ ทั้งสองสิ่งถูกนำไปให้คนตัวบางในระยะประชิดแบบที่คนทำก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องเดินไปใกล้ขนาดนั้น
ยื่นให้ก็ได้นี่...
"จดหมายที่เป็นลายมือกับผ้าเช็ดหน้านี่ใช้ได้มั๊ย" อี้ชิงกำลังจะรับไป ผงะเล็กน้อยเมื่อเงยหน้ามาเจออู๋อี้ฟานในระยะใกล้ไปหน่อย
"อ่อ ได้วางไว้เลยคุณอู๋"
"อี้ชิง"
"อีกสิบนาทีจะห้าทุ่มครึ่ง เราใกล้จะจะต้องเริ่มแล้วล่ะ ทุกอย่างควรเสร็จก่อนเที่ยงคืน" อีกครั้งที่เจ้าของชื่อทำเมินกับเสียงเรียก
"จางอี้ชิง" คราวนี้ไม่เรียกเปล่า สองมือกระชากคนตัวบางให้หันมาด้วย
หงุดหงิด ทำไมต้องไม่มองหน้า
ไม่ชอบ!!
"ทุกอย่างจะสำเร็จใช่ไหม" ถามออกไป บังคับให้เสียงไม่สั่น
เรา...จะได้เจอกันอีกใช่ไหมที่รัก
"ไม่รู้สิ บอกแล้วไงว่าไม่รับรองอะไรทั้งนั้น"
หากตั้งใจฟังดีๆก็จะรู้ว่าน้ำเสียงหวานนั่นไม่เหมือนเดิม
"ได้เวลาแล้วล่ะ" ร่างบางผละออกมา สองขาก้าวไปเปิดหน้าต่างทุกบานรวมถึงประตู ก่อนกลับมายืนหน้าโต๊ะตัวเดิม
"ฟังให้ดี หลังจากหยดเลือดของคุณตกลงไปบนกองขี้เถ้าแล้วทุกอย่างจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ หากระหว่างพิธีมีใครเข้ามาขัดขวางหรือคุณขัดคำสั่งฉันแม้เพียงนิดเดียว วิญญาณของคุณที่เป็นสิ่งแลกเปลี่ยนจะถูกผูกไว้กับผู้ทำพิธีตลอดกาล....ไม่เปลี่ยนใจใช่มั๊ย"
ใบหน้าหวานเงยขึ้นเพื่อขอคำตอบ เมื่อใบหน้าคมคายพยักเบาๆ อี้ชิงก็ถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะปิดเปลือกตาพูดบทท่องเป็นภาษาโบราณออกมา
"คุณอู๋ช่วยมายืนข้างหน้าฉันที" กล่าวจบเสียงหวานใสก็กล่าวบทท่องถัดไป ลมแรงพัดมาจากทุกทิศ ตีกันรุนแรงหากแต่ข้าวของทุกอย่างยังคงอยู่ บทพูดสุดท้ายคล้ายเพลงขับกล่อมประหลาดที่พาให้ลืมความกลัว สุ้มเสียงหวานหยุดลง ร่างสูงของอี้ฟานยืนอยู่ตรงหน้าโดยมีโต๊ะไม้คั่นกลาง
"กรีดเลือดของคุณหยดลงไปบนอ่างนั้น" มือบางยื่นมีดพับให้ อี้ฟานรับไปก่อนจะสบตากลมคู่นั้นซึ่งเบือนหลบทันที
ขณะที่หยาดโลหิตไหลลงบนอ่างที่ว่า อู๋อี้ฟานไม่สามารถละสายตาจากใบหน้าหวานที่เบือนหลบอยู่ใต้ปีกหมวกได้เลย
"ห้ามขยับเด็ดขาดนะ" เสียงหวานสั่นเครือเหมือนคนจะร้องไห้ ใจของอี้ฟานเริ่มบีบแปลกๆ
มือเรียวบางยกกระดาษที่มีอักขระสีเลือดขึ้นถืออยู่เหนืออ่าง พึมพำบางอย่างแล้วไฟก็ลุกพรึ่บติด อี้ชิงวางกระดาษลงบทกองขี้เถ้า
จังหวะที่มองตามนั้นเอง อี้ฟานเห็นหยดน้ำใสๆที่หยดลงบนโต๊ะ ไม่ต้องเดาให้มากความก็รู้ว่าเป็นน้ำตาของจางอี้ชิงเป็นแน่
มือเรียวยื่นออกไปปัดหมวกที่อี้ชิงสวมอยู่ออกเผยให้เห็นเต็มสองตาว่ากำลังร้องไห้ กายบางสะดุ้งเฮือก ปาดน้ำตาลวกๆ
"ฉันไม่ได้สั่งนะคุณอี้ฟาน!!"
"แต่ผมก็ไม่ได้ขัดคำสั่ง ไม่ได้ขยับไปไหนสักก้าว"
อี้ชิงเลือกที่จะไม่เถียงต่อ มือบางกำลังจะโยนของสองสิ่งที่เป็นของหลี่เสี่ยวโหยวลงไป มือเรียวข้างเดิมของอู๋อี้ฟานก็หยุดเอาไว้
"จะทำอะไรน่ะ เดี๋ยวไฟก็ดับก่อนหรอก" มือบางปล่อยจดหมายร่วงลงไปได้ทัน ทันใดนั้นเลือดข้นๆก็ไหลลงมาจากจมูกโด่งรั้นทันทีพร้อมๆกับที่ลมแรงระรอกใหญ่พัดเข้ามา
"ไม่เห็นบอกว่าคุณจะต้องบาดเจ็บ!!" อี้ฟานตวาดกร้าว
มันเริ่มจะไม่เข้าท่าแล้ว ถ้าการปลุกเสี่ยวโหยวขึ้นมามันต้องแลกชีวิตใครแบบนี้ล่ะก็ ไม่เอาแล้ว
"ก็นายไม่เคยถาม..อย่านะ ทำอะไรน่ะ!! อี้ฟาน!!"
อี้ชิงร้องลั่นเมื่ออี้ฟานหยิบสิ่งของที่เหลือเทลงพื้น กวาดเอาอ่างที่ใช้ทำพิธีและของทุกอย่างลงจากโต๊ะ
ลมระรอกเก่าโหมแรงขึ้นจนน่ากลัวว่าจะพัดบ้านปลิวไปด้วย อี้ชิงรีบวิ่งมารับร่างสูงของอี้ฟานที่ทรุดลงไป
ไม่ทันแล้ว อี้ฟานทำลายพิธีและผลของมันกำลังจะผูกวิญญาณของเขาเข้ากับผู้ทําพิธี เลือดข้นๆไหลออกทางจมูกและปากของอี้ฟาน อี้ชิงได้แต่กอดเอาไว้แบบนั้น
"ทำบ้าอะไรของนาย ฮึก..ทุกอย่างมันกำลังจะจบ ฮือ"
ลมแรงค่อยๆสงบลงพร้อมกับเสียงกรีดร้องของสายลมที่เริ่มหายไป
.
.
"บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าทาปากสีดำ" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำเอาคนกำลังร้องไห้ชะงักค้าง
"....."
"ถึงมันจะยังดูดีก็เหอะแต่ฉันไม่ชอบ"
"คริส.."
"เพราะเวลาจูบมันมีรสของลิปสติกด้วยน่ะสิ" พูดจบริมฝีปากของอี้ชิงก็ถูกครอบครองในทันที รสจูบร้อนๆที่แทบช่วงชิงลมหายใจ สองแขนยกขึ้นโอบรอบลำคอของร่างสูง ยอมนั่งให้จูบอยู่แบบนั้นจนพอใจ
"ขอโทษนะ...คราวนี้รอนานหรือเปล่า" หัวกลมส่ายดิก
"ยังไงก็ตามแต่ฉันกลับมาแล้ว...ที่รัก" กระซิบคำรักข้างกกหูก่อนจะช้อนร่างบอบบางขึ้นแนบอก
.
.
.
"อืม..นายไม่เคยเปลี่ยนเลยอี้ชิง" พูดไปก็รั้งร่างบางให้มาแนบชิดยิ่งขึ้น
"อะไร..ใครจะไปตายให้ความจำเสื่อมเหมือนใครบางคนทุกชาติเล่า" เสียงใสว่ากระเง้ากระงอด
"แหม ก็มันเลือกไม่ได้นี่นา..แต่สุดท้ายก็จำได้ทุกครั้งนี่ครับ" ก้มลงกดจูบที่แก้มทีริมฝีปากทีอย่างเอาใจ
"ใช่ และทุกครั้งก็จะมาขอให้คืนชีพคนรักบ้างล่ะ ญาติบ้างล่ะ ไอ่ญาติเนี่ยไม่เท่าไหร่แต่ทำไมนายต้องรักใครใหม่แทบทุกชาติด้วยนะ" ยิ่งพูดแก้มใสๆก็ยิ่งพองลม คิ้วเรียวสวยก็ขมวดมุ่น
"ที่แท้ก็หึง"
"เออสิ" ตากลมๆถลึงใส่
"ต่อไปนี้ก็ไม่มีแล้วไง เราอยู่ด้วยกันอย่างสมบูรณ์แบบแล้วนะ วิญญาณฉันติดอยู่กับพ่อUndertakerคนสวยชื่อว่าจางอี้ชิงตลอดไปแล้ว"
"อืม แต่คราวนี้ตกใจมากจริงๆนะ กลัวมากๆว่าถ้าดึงวิญญาณเธอขึ้นมาสำเร็จแล้วนายจะทิ้งกันไป" อี้ชิงว่า ยื่นมือไปลูบข้างแก้มคนรักแล้วทำตาเศร้า
"ไม่มีทางสำเร็จหรอก"
"หืม? ทำไมล่ะ"
"ก็ฉันตั้งใจจะทำแบบนี้แต่แรกแล้วน่ะสิ"เสียงทุ้มกล่าวอย่างมั่นใจ
"ได้ไง ตกลงนี่เริ่มจำได้ตอนไหนกันแน่"
"จำได้ลางๆก็ตั้งแต่จูบกันคราวนั้นไง ที่นายเรียก คุณอู๋อย่างนู้น คุณอู๋อย่างนี้ ส่วนจำได้จริงๆก็เมื่อกี้เนี่ยแหละ ตอนเห็นน้ำตานายฉันเจ็บตรงนี้มากเลยนะ" ว่าไปก็ดึงมือเรียวบางให้มาแตะตรงอกข้างซ้าย
"แต่จบแบบนี้จะดีจริงๆหรอ นายเต็มใจมีชีวิตแบบจะตายก็ไม่ได้ จะเกิดก็ไม่ได้แบบนี้หรอ" เสียงหวานเอ่ยถาม สบลึกเข้าไปนัยน์ตาของคริส
"ฉันปลุกอี้ชิงขึ้นมาก่อนนะ ถ้าฉันไม่ทำพิธีแต่แรกคงไม่เป็นแบบนี้ ฉันเป็นคนเริ่มแล้วฉันจะปล่อยให้อี้ชิงต้องเป็นฝ่ายทนรอ เป็นฝ่ายมีชีวิตแบบนั้นคนเดียวได้ยังไง ถ้าไม่ติดต้องใช้หนี้วิญญาณฉันคงไม่ยอมเกิดใหม่ให้นายต้องลำบากทุกชาติหรอกที่รัก"
"เข้าใจแล้ว...จบสักทีนะคริส"อี้ชิงว่า แตะริมฝีปากจูบที่อกคริสแรงๆอย่างมันเขี้ยว
"อืมม ฉันชาติที่แล้วๆน่าจะทำลายพิธีตั้งแต่แรกเนอะ เผื่อนายจะได้ไม่ต้องรอนาน" ว่าแล้วก็เริ่มซนกับร่างกายคนรัก
"หยุดเลยอู๋อี้ฟาน ต่อไปนี้อยู่ด้วยกันตลอด ทำบ่อยๆนายก็เบื่อสิ"
"ไม่มีทางเบื่อหรอกคนเนี้ย...อี้ชิง ฉันรักนายนะ"
"รู้แล้ว"
"....."
"คริส"
"หืมม"
"จางอี้ชิงโครตรรักอู๋อี้ฟานเลยว่ะ"
END
แฮ่ จบแล้ว ถูกใจกันบ้างมั๊ย
อี้ชิงน่ารักเนอะ คุณอู๋อย่างนั้นคุณอู๋อย่างนี้
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นฮับ *โค้ง*
ความคิดเห็น