หยาดน้ำค้าง

บทนำ

                        ขณะที่เธอกำลังหันหลังกลับและเดินจากไปพร้อมกลับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนั้น จู่ๆ"น้ำค้าง"หรือ"นางสาวณัชนิชา วรเวชสกุล"ลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่รายหนึ่งในประเทศ ที่จำหน่ายและส่งออกอัญมณีทั้งในและนอกประเทศ  ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงหนึ่งดังมาจากข้าหลัง เสียงซึ้งเธอไม่เคยที่จะจดจำมันไม่ได้ เสียงที่เธออยากได้ยินอยู่ทุกลมหายใจ เสียงของคนที่ทำให้เธอมีความสุขที่สุด...และก็ทุกข์ที่สุดด้วยเช่นเดียวกัน 

"น้ำ...คุณจะทำอย่างนี้กลับผมไม่ได้นะ" รุจ หรือ อนิรุจ นันทรังสรรค์หนุ่มหล่อ หน้าตาเจ้าสำอางออกไปทางลูกครึ่งจีนซะมากซึ่งก็เป็นความจริงดังที่กล่าวเนื่องจากอนิรุจนั้นเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเจ้าสัวบริษัทขนส่งเฟอร์นิเจอร์รายใหญ่รายหนึ่งในประเทศ เขาเดินตามหลังของณัชนิชาอย่างรีบเร่งชนิดที่แทบจะเรียกว่าวิ่งเลยทีเดียว 

"พอเถอะรุจเรื่องของเรามันจบแล้ว ในเมื่อรุจเลือกที่จะไปน้ำก็จะไม่ห้ามไม่รั้งรุจไว้ น้ำเข้าใจว่าเราไปกันไม่ได้จริงๆ ให้มันจบ...โดยที่น้ำเป็นคนเจ็บเถอะนะ" ณัชนิชาพูดออกมาด้วยหยดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม เธอหันหลังและวิ่งกลับไปโดยไม่หันมามองข้างหลังอีกเลย
                         สิ่งเหลืออยู่มีเพียงชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่อย่างเดียวดายท่ามกลางถนนที่แทบจะไม่มีคนเดินแต่คนเพียงไม่กี่คนที่เดินผ่านไปมากลับดูเหมือนมากมายจนรุจไม่อาจอดทนต่อความสับสันและรู้สึกผิดที่มีต่อผู้หญิงที่เขารักได้ เขาทำกับเธออย่างที่ไม่น่าจะให้อภัย แต่เธอกลับบอกว่าเธอเข้าใจ เพียงคำสั้นๆกลับทำให้เขาเจ็บปวดอย่างที่สุด เขายอมที่จะถูกต่อว่าหรือด่าให้เป็นหมูเป็นหมาดีกว่าต้องรู้สึกผิดอย่างนี้ ซึ่งก็ไม่อาจที่จะคาดหรือเดาว่าเขาจะสามารถยอมรับและลืมความรู้สึกได้เมื่อไหร่ 

"น้ำผมขอโทษ ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้" อนิรุจตะโกนสุดเสียงแต่สิ่งที่ตามมายังคงมีแต่ความเงียบและเงียบและก็เงียบ อนิรุจเดินกลับไปด้วยหัวใจที่แหลกสลายไม่ต่างอะไรกับคนที่เขารัก เธอจะรู้มั้ยนะว่าหัวใจดวงนี้ก็เจ็บปวดไม่ได้น้อยไปกว่าเธอเลย อนิรุจทำได้เพียงรำพึงออกมา หวังเพียงให้สายลมช่วยพัดพามันไปยังคนที่เขารักสุดหัวใจ หญิงสาวรูปร่างบอบบางน่าถนุถนอมของเขา....ณัชนิชา

………………………………………………………………………………………………………………………………........................