ฤทธิ์มโน

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 เธอกับฉันเราพบกัน

“การพบเจอของคนสองคนอาจจะต้องใช้เวลา แต่หากทุกสิ่งมันถูกกำหนดไว้แล้วพรหมลิขิตจะขีดเส้นขึ้นมาเพื่อให้เราได้พบกัน”

พรึ่บ

สมุดปกสีน้ำตาลในมือบางของหญิงสาวร่างเล็กที่มีผมดำขลับประบ่า ดวงตากลมโต ปากเรียวบางสีชมพูระเรื่อ จมูกโด่งรั้นเล็กน้อย ถูกปิดลงช้าๆ
มีโซ พาร์ท:
"ถึงแล้วเหรอเนี่ย"
ฉันพึมพำเบาๆ พร้อมกับการเก็บสัมภาระที่ค่อนข้างจะเป็นสัมภารกใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่มักพกไปด้วยทุกที่ แล้วก้าวเดินไปยังประตูบานใหญ่ของเครื่องบินที่ตอนนี้นำฉันมาถึงประเทศเกาหลีใต้แล้ว
นี่อย่าคิดว่าฉันมาติ่งนะ ฉันมาเรียนต่อตะหากล่ะ แต่ก็แอบติ่งหน่อยๆอ่ะแหละ >< อ้อลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันชื่อ มีโซ พิมพ์ใจ ปริยาภัสร์สกุล  ค่า เพระาป่ะล่ะ มันแปลว่ารอยยิ้มในภาษาเกาหลีค่ะ คิคิ ชื่อน่ารักล่ะเซ่

ปึ๊ก
"โอ๊ย ไอ้ผู้ชายเฮงซวย มาผลักแล้วยังไม่ขอโทษอีกนะนิสัย"
ฉันตะโกนด่าไล่หลังชายร่างสูงใหญ่อย่างกับหมีที่ผลักฉันจนล้มลงไปกองกับพื้น ด้วยภาษาบ้านเกิดจนคนเดินผ่านไปผ่านมมามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ก็แหงล่ะนั่นมันภาษาไทยอันเลอค่านะ พวกเขาจะฟังรู้เรื่องได้ไง แต่ฉันล่ะขึ้นจริงๆกับผู้ชายพวกนั้นจะรีบไปไหนนัก สร้างสนามบินเองสิจะได้ไม่มีใครมาขวางทาง -_-
"+_)(*&^%$%^*()_)(*&%$#$%^&*()(*%$"
จู่ๆก็มีผู้ชายร่างสูง เขามีผิวขาวผ่อง หน้าตาของเขาไร้ที่ติมาก ริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อ จมูกโด่งคมได้รูป คิ้วเข้มรับกับนัยน์ตาเฉี่ยวคม ผมสีน้ำตาลแดงถูกตัดสั้นตามสมัยนิยม โอ๊ยย พ่อคุณเอ๊ย จะหล่อไปไหนมีโซจะทนไม่ไหวแล้วนะคะ เดี๋ยวแม่ก็ตะครุบซะหรอก ติดอยู่นิดนึงตรงที่เขาพูดภาษาเกาหลี ซึ่งแน่นอนนักเรียนนำเข้าอย่างฉัน มึนตึ๊บเลยทีเดียว
"พูดอะไรห๊ะ บ่องตรงไม่เข้าใจนะ"
ฉันแพร่มภาษาสก๊อยไปกับเขา อีตาคนนั้นเอียงคอน้อยๆ คงจะงงล่ะสิ หึหึ เขาไม่พูดอะไรก้ทรุดตัวลงมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉัน ยื่นมือหนามาประคองฉันให้ทรงตัวขึ้นยืนได้ อันที่จริงฉันก็ยืนเองได้แหละ แต่แค่ตะลึงในความหล่อของเขาไปหน่อยนึง
"&%$$###$*)_)(*&^%$#$%^&*()"
เอาอีกๆ ภาษากระเหรี่ยงอีก คือไม่เข้าใจไง ฉันทนไม่ไหวเลยพูดภาษาอังกฤษกับเขาไปว่า
"ขอโทษค่ะ ฉันเพิ่งมาทีนี่ไม่เข้าใจที่คุณพูดเลยค่ะ"
"เอ่อ ขอโทษด้วยครับผมไม่ทราบ ผมขอโทษแทนคนพวกนั้นด้วยนะครับ"
เสียงนุ่มทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขอโทษออกมาอย่างสุภาพ
"ขอโทษเรื่องอะไรคะ"
"เขาเป็นการ์ดของพวกเราเองครับ ขอโทษแทนพวกเขาจริง"
"อ๋ออออออ เข้าใจละ การ์ดของคุณนั่นเอง หึหึ"
ฉันพูดไปเท่านั่นก็นำเท้าเล็กๆไซส์ 36 กระทืบลงบนเท้าที่สวมร้องเท้าราคาแพงของเขาอย่างเต็มแรง พร้อมกับร่ายยาวภาษาบ้านเกิดผสมกับอังกฤษอีก 1 ชุด
"ช่วยบอกพวกเขาด้วยนะคะ หัดมีมารยาทกับผู้หญิงซะบ้าง สนามบินไม่ใช่ของพวกคุณอย่างเดียวนะคะ อยากไปเร็วๆไม่มีคนขวางก็สร้างสนามบินส่วนตัวค่ะ SADOLP9786@#&@()@_#&#^@(*( หวังว่าจะไม่ได้พบกันอีกนะคะ บายยย"
พูดจบฉันก็เดินออกมมาจากตรงนั้นทันที หน้าตาเขาดูงงมากกับร่ายยาวของฉัน เชอะเสียดายจริงๆหล่อขนาดนั้นไม่น่าเป็นพวกของผู้ชายแย่ๆพวกนั้นเลย เหอะเหอะ ช่างมันเถอะ อีกเดี๋ยวก็ลืมหน้าหล่อๆนั่นละ

มาร์โค พาร์ท:
โอ๊ย ผมจะบ้าตายกับยายตัวแสบคนเค้าอุตส่าห์หวังดียังจะมาทำร้ายร่างกายกันอีก ถ้าเจอกันอีกนะ ผมจะคิดบัญชีให้หมดเลยคอยดูเถอะยัยเตี้ยตัวแสบเอ้ย ผู้หญิงอะไรกัน หน้าตาก็น่ารักร้ายจริงๆ แถมพูดภาษอะไรก็ไม่รู้ปนกันมั่วไปหมด บ่นมาเยอะแนะนำตัวกันหน่อยดีกว่า สวัสดีครับผม มาร์โค สมาชิกวงเกซที่ดังมากๆของที่นี่ วันนี้เราเพิ่งกลับจากการทัวร์คอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่นครับ ผมเห็นเหตุการณ์เข้าพอดีเลยเข้าไปช่วยเธอใครจะรู้ว่าจะโดนแว้งกัดอย่างงี้ล่ะ รู้งี้ปล่อยให้นั่งอย่างงั้นแหละดีแล้ว
กริ๊งงงงงงง
มือถือของผมดังขึ้น สงสัยพี่เมเนคนแมนจะตามผมซะละ
"ครับพี่กวางจา"
"นายอยู่ไหน พวกเรารอนานแล้วนะรีบมาเลย มีอัดรายการต่อ"
"รับทราบครับๆ ผมจะรีบไปครับ"
ผมกดวางสายไป แล้วมองไปยังแผ่นหลังบางๆที่เดินห่างออกไปไกลแล้ว จะว่าไปเธอก็น่ารักดีนะ 5555555
"เธอกับฉันเราจะพบกันอีกแน่นอนยัยเตี้ยตัวแสบ"
ผมพูดและหัวเราะในลำคออย่างชั่วร้ายเบาๆ