The elements – ตำนานนักรบแห่งมวลธาตุ

ลำดับตอนที่ #3 : พานพบ

“เอ......หมายความว่าไงเนี่ย?”วาถามเมื่อเห็นจี้สีแซปไฟร์ชี้มาทางเธอ



“นี่ข้า...........หาพบแล้วเหรอจริงๆเหรอเนี่ย” แฟงคิดกับตัวเองพลางเกาหัว



แล้วเสียงของ1 ใน 4 ผู้กล้า หรือเมออซ ก็ก้องขึ้นในหูของแฟนธอมน้อย  *เจ้ามีความศรัทธาในการมีตัวตนของพวกเรารีเปล่า ฟังนะตราบใดที่เจ้ายังมี ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว ความศรัทธาของเจ้าจะเป็นตัวนำทางเอง *



“ความศรัทธา งั้นเหรอ” สัตว์มายาทวนคำ และรอยยิ้มก็ค่อยๆปรากฏบนใบหน้าที่แฝงไปด้วยแววเศร้า



“นี่แฟง นี่หมายความว่ายังไงกันแน่” เสียงของวา หรือ ท่านชไลเดน ยุคปัจจุบัน ปลุกให้แฟงออกจากภวังค์แห่งความปิติ



แฟนธอมน้อยมองคนตรงหน้า แล้วบรรจงถอดสร้อยของตนยื่นให้



“มันเป็นของท่าน ของที่ท่าน และเพื่อนของท่านฝากตระกูลของข้าไว้” สัตว์มายาว่า

วามองสร้อยด้วยความงง “เดี๋ยวสิ นี่เธอกำลังจะบอกว่าเราคือ 1 ใน 4 ผู้กล้าในตำนานงั้นเหรอ เรานี่นะ ไม่มีทางหรอก”



“ท่านชอบดนตรีใช่ไหม?” แฟงถามโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าไปเอาข้อมูลนี้มาจากไหน



เด็กสาวผงะ แต่ก็พยักหน้าช้าๆ “แต่เดี๋ยวสิ นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า เราคือคนที่เธอตามหานะ” เธอรีบพูด



“จะใช่หรือไม่นั้น ทำไมไม่ลองพิสูจน์ดูหล่ะจ้ะ” เสียงอ่อนหวานดังแว่วมากับสายลม



“นั่นมันเสียงของท่านชไลเดน” แฟงพูดอย่างไม่เชื่อหู



วามองซ้ายมองขาวอย่างตื่นๆ “ใครหน่ะ หมายความว่าไงที่บอกให้พิสูจน์” เด็กสาวตะโกนไปในอากาศธาตุ



แต่สัตว์มายากลับยิ้ม และยัดจี้สีฟ้าลงในมือของวา



“โอ........ท่านเทพ โปรดนำพา นำทางพวกเราสู่ถิ่นเก่าที่เรียกร้อง รอคอยมานาน” แฟงเปล่งเสียงออกมาก่อนที่จะมีพายุหมุนผ่านมา และทิ้งความว่างเปล่าไว้เบื้องหลัง



    

ร่างของเด็กสาวผมน้ำตาลแดงร่างหนึ่งนอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นสีขาวโพลน



“วา….นี่ตื่นเถอะจ้ะ วา” เสียงอ่อนหวานเสียงหนึ่งร้องเรียก



วาค่อยๆลืมตาตื่นและพบว่าตนเองอยู่ในสถานที่ ที่มีแต่สีขาว เธอมองไปรอบๆ จนกระทั่งสายตาของเธอพบกับร่างๆหนึ่งในชุดกระโปรง แขนจับระบายสีไข่มุก เด็กสาวไล่สายตาขึ้นไปจนพบกับใบหน้าขาวใส ที่เปื้อนรอยยิ้มอ่อนหวานและเปี่ยมไปด้วยความใจดี ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของโอลิวีนที่แฝงประกายขี้เล่น ช่วยเสริมความทรงเสน่ห์ ผมสีดำอย่างแคสซิเทอไรต์ ส่องประกายเล่นแสงที่มีเพียงน้อยนิดในที่แห่งนั้น โดนสับด้วยหวีสับที่ทำมาจากควอร์ตซ์  วามองคนตรงหน้าด้วยความงง



“เออ…..คุณเป็นใครหรือค่ะ” เด็กสาวถาม



คนตรงหน้าหัวเราะอย่างผู้ดี (เอามือปิดปาก) แล้วตอบว่า



“ข้าชื่อ  เอเมอรัลด์ หรือที่แปลว่ามรกตนั่นแหละ เป็นผู้ดูแลโลก Elements เออ...ที่นี่คือประตูทางเข้าสู่โลกElementsจ้ะ” เอเมอรัลด์ว่าอย่างอารมณ์ดี



“งั้นหมายความว่า คุณคือเทพของโลกนี่งั้นเหรอ?” วาถาม



เอเมอรัลด์หัวเราะ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังราวเสียงดนตรี “ข้าหน่ะเป็นแค่ผู้ดูแลเท่านั้น ไม่ใช่เทพตามที่แฟงบอกหรอกนะ...”



“ท่านรู้จักกับแฟง!! แล้วเขา…..เออ……ชั่งมันเหอะ” ผู้ที่มัดเป็นแกละ 2 ข้างเริ่ม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ



ผู้มีนามที่แปลว่ามรกตแย้ม และถามเด็กสาว “ข้ารู้นะว่าเจ้ามีคำถามค้างคาในใจมากมาย ทำไมเจ้าไม่ถามข้ามาหล่ะ”



วามองหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจ ก่อนคำถามมากมายจะพรั่งพรูออกมาจากปากของเธอ “ที่นี่ที่ไหน? เรามาที่นี่ได้อย่างไร? ผู้กล้าทั้ง 4 คือใคร? ที่จี้มีปฏิกิริยากับรามันหมายความว่าไง? เราเกี่ยวอะไรกับ 4 ผู้กล้าในตำนาน? …………..” วาถามอย่างไม่หยุดหย่อน



แต่พอเอเมอรัลด์ยกมือขึ้นเป็นเชิงให้หยุด ปากเล็กๆของเด็กสาวก็สงบลงทันที



“ดูเหมือนยังไงข้าก็คงตอบเจ้าไม่หมดเเน่ เอาอย่างนี้ดีกว่า สิ่งที่เจ้าถามมา ข้าจะแสดงให้เจ้าดู ให้เจ้าได้รู้ประวัติศาสตร์ของโลกนี้หน่อยจะเป็นไรไป” ว่าแล้วก็เดินออกไป



เด็กสาวมองตามอย่างงงๆ และลังเลว่าเธอควรจะทำอะไรต่อดี เอเมอรัลด์ก็หันมาหา



“วา ไม่ไปรึ?”  เธอถาม



“ไปสิ” เด็กสาวตอบ



และรีบลุกไปหาหญิงงาม คนในชุดไข่มุกแย้ม และออกเดิน



    

วามองข้างทางตลอด แต่เธอก็ไม่เห็นสิ่งใดนอกจากสีขาว



“คุณเอเมอรัลด์จะพาเราไปไหนะ” เด็กสาวคิด



แต่ไม่นานทั้งสองก็มาหยุดหน้าประตูสีทองบานใหญ่ ที่มีคนบรรจงแกะสลักไว้อย่างงดงาม



“สิ่งที่เจ้าจะได้เห็นต่อไปนี้เป็นประวัติศาสตร์ช่วงหนึ่งของโลก Elements จำไว้ว่ามันเป็นแค่ภาพโฮโลแกรม เพราะฉะนั้นเราจะทำอะไรกับมัน

ไม่ได้ เว้นแต่มองดูเท่านั้น  สิ่งที่อยากเตือนคือ อย่าเอื้อมมือไปสัมผัสมันเด็ดขาด เพราะนั่นอาจทำให้เจ้าพลัดตกลงไปในช่องว่างแห่งการเวลาได้” เอเมอรัลด์เตือน



แล้วหันหน้ากลับไป “เดี๋ยวสิ คุณเอเมอรัลด์……” วาเริ่ม



แต่โดนสายตาไม่พอใจของคนตรงหน้าหยุดเอาไว้



“นี่ เลิกเรียกข้าว่าคุณได้แล้วนะ ข้าไม่ค่อยคุ้น  แล้วห้ามเรียกข้าว่าท่านด้วยล่ะ จริงๆนะฟังแล้วมันรู้สึกรำคาญหูยังไงก็ไม่รู้….”หญิงงามว่า

แต่ก็ต้องหยุดขำเมื่อเห็นสายตาของเด็กสาวตรงหน้า



“เอาเหอะ…..เมื่อกี้เจ้ามีอะไรจะถามไม่ใช่รึ” เธอว่าเมื่อหยุดขำได้



“เออ…..ใช่”วาว่าราวกับพึ่งรู้ตัว “เอเมอรัลด์..ที่บอกว่าช่องว่างแห่งการเวลาหน่ะ มันคืออะไรกันแน่เหรอ คือจากที่ได้ยินมาจากแฟง มันคือมัน……เอ่อ…..” เธอพูดอย่างอ้ำอึ้ง



“ช่องว่างแห่งเวลา เป็นแค่ช่วงเวลาที่ คือไงดีหล่ะ มันเป็นสิ่งที่คอยจดจำเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น และจะพาสิ่งมีชีวิตที่เข้าไปในตัวมันไปยังเหตุการณ์ในอดีตที่มันบันทึกหรือจดจำไว้ แต่เมื่อคนเข้าไปในช่องว่างแห่งเวลาต้องการที่จะกลับออกมา ตรงนี้หล่ะที่ลำบาก เพราะตราบใดที่ยังหากุญเเจไม่เจอ ก็ต้องติดกับอดีตช่วงนั้นจนชีวิตจะหาไม่เลยก็ว่าได้ เอาเถอะนี่เรานอกเรื่องมานานแล้วนะ เอาล่ะข้าจะเปิดประตูความทรงจำ เพื่อที่จะได้ตอบคำถามเธอยังไงล่ะ ดีไหม?” เอเมอรัลด์ถามขึ้น เมื่อคิดว่าตนนอกเรื่องมานาน



วาที่ยังคงงงๆอยู่พยักหน้าช้าๆ ผู้มีนามแห่งมรกตเลยยิ้ม และว่าด้วยเสียงที่ก้องกังวาล



“ด้วยนามแห่ง แซปไฟร์ สปิเนล อะเกต และโพแพซ และเอเมอรัลด์ ขอบันชาให้เจ้าจงเปิดออกนะบัดนี้” บานประตูสีทองค่อยๆ เปิดออก เผยให้เห็นห้องโล่งกว้างด้านใน

    



ทั้งคู่เดินไปตามทางสีขาวที่ทอดยาวไปข้างหน้า และดูเหมือนว่าจะไม่มีที่สิ้นสุด พลางฟังคำบรรยายไปด้วย



\"โลกElementsนี้ เมื่อถือกำเนิดขึ้น ได้มีการกำหนดการครบรอบของการสถิตย์ของผลึกธาตุทั้ง 5 หรือที่เราเรียกกันว่า *ครบปี* เมื่อผลึกของธาตุทั้ง 5 มารวมตัวกันเหนือเมืองแห่งความว่างเปล่า เป็นวันที่ทุกคนจะฉลองกัน  ในวันนี้........\"



วาเดินผ่าน  แต่เธอไม่ได้ฟังคำบรรยายเลย เพราะมัวแต่ตื่นตาอยู่กับภาพโฮโลแกรมที่หาดูได้ยากบนโลก  





เมื่อเดินมาได้ซักพัก



“ชไลเดน เธออยู่ไหนหน่ะชไลเดน?” เสียงเรียกแว่วเข้ามาในสมองของเธอ



“เอ๋?....” เด็กสาวหยุด



“ชไลเดน ตอบหน่อยสิ ชไลเดน?.........” เสียงเรียกยังคงดำเนินต่อไป



วามองซ้ายมองขวาอย่างงงๆ แต่สิ่งที่เธอเห็นมีแค่ภาพโฮโลแกรมที่แสดงการกำเนิดของโลก Elements เท่านั้น



“เอเมอรัลด์” วาเรียก คนข้างหน้า ผู้มีนามแห่งมรกตเลยหันมา



“มีอะไรรึ?”



“ได้ยินไหม?” เด็กสาวถาม



“ได้ยินอะไร?”คนงามถามกลับ



“ก็เสียงเรียกหาคนชื่อชไลเดนไง?” วาตอบ



เอเมอรัลด์ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา พร้อมกับที่ขาขวาของเด็กสาวผมแกละ ก้าวออกจากทางสีขาว



“วาเดี๋ยว!!” ผู้มีนามแห่งมรกตร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นสิ่งที่เด็กสาวกำลังจะทำ

แต่ช้าไปเสียแล้ว ร่างของวากำลังตกลงสู่ช่องว่างแห่งเวลาอย่างช้าๆ!!

    



“โถ่......นี่ทำไมไม่ฟังกันเลยนะ”เอเมอรัลด์บ่น



เมื่อเห็นส่วนหัวของเด็กสาวค่อยๆหายลงไปในหลุมดำที่ชาวโลกElements ให้ชื่อมันว่า *ช่องว่างแห่งเวลา*



“ไม่ได้การหล่ะ เราต้องรีบหากุญแจสำรองไปช่วยวาออกมาให้ได้” ผู้มีนามแห่งมรกตคิดอย่างร้อนรน และวิ่ง(บิน) ไปที่ที่พักของตน

    



“เอ๋...... ที่นี่มันที่ไหนกัน?” วาถามขึ้น



เมื่อพบว่าตนอยู่ในที่ที่มีสีขาวโพลน และเต็มไปด้วยประตูนับร้อย สีสันที่แตกต่างกันชวนให้คนดูรู้สึกลายตา ตัดกับพื้นและเพดาน เด็กสาวพยามทวนเหตุการณ์ว่าทำไมตนถึงมาอยู่ที่นี่ได้



“เดี๋ยวนะ........เอเมอรัลด์เธออยู่ไหน?” เธอร้องเรียก แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบ



“เอเมอรัลด์!!” วาเรียก แต่ผลก็ยังเหมือนเดิม



เธอเดินวนไปรอบๆพลางตะโกนเรียกผู้มีนามแห่งมรกต จนกระทั่งเสียงหนึ่งแว่วเข้ามาในหูเธอ



“ชไลเดน ……เฮ้ย...ชไลเดนเธออยู่ไหน?”



“เสียงนั้น!!” วาว่าขึ้นอย่างตกใจ



เด็กสาวมองซ้ายมองขวา แต่เธอก็ไม่เห็นใคร



“ชไลเดน...ได้ยินไหมชไลเดน?” เสียงเรียกยังคงดำเนินต่อไป



เธอเลยเอาหูแนบกับทุกประตูที่เดินผ่าน จนกระทั่งเธอมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูสีขาวที่แทบจะกลืนไปกับผนังห้อง



“เอ.....เสียงเหมือนมาจากห้องนี้มั้ง?”วาว่าอย่างไม่มั่นใจ



แต่ไม่ทันที่เธอจะยื่นมือไปสัมผัส จี้สีแซปไฟร์ในมือเธอก็เปล่งแสงพร้อมกับที่เด็กสาวหายจากบริเวณนั้น



“มาไม่ทันเหรอนี่.....” เอเมอรัลด์ว่าเมื่อเห็นวาหายไปต่อหน้าต่อตา.... แต่เธอก็ยิ้มอกมาอย่างมีความหมาย





“ชไลเดน...เฮ้........ชไลเดน ตื่นเถอะ” เสียงหนึ่งร้องเรียก



วาค่อยๆลืมตาตื่น และพบว่าตนเองกำลังเผชิญหน้ากับหนุ่มหน้าใส ที่มีแววตาขี้เล่นคนหนึ่ง เด็กสาวรีบยังตัวขึ้นอย่างตกใจ เธอมองไปรอบๆ และพบความจริงที่ว่าสถานที่ที่เธออยู่นั้นมันต่างออกไปจากที่ที่เธอจำได้  หยดน้ำตกลงบนหัวของเธอ  วามองไปด้านบนและพบกับหินที่ย้อยลงมา



“นี่เรา อยู่ในถ้ำงั้นเหรอ” เด็กสาวคิด



“เฮ้.........พวกเราชไลเดนตื่นแล้วหล่ะ” เด็กหนุ่มคนนั้นหันไปเรียกเพื่อนของเขามา



“ให้ตายเหอะ เธอนี่นะทำให้พวกเราเป็นห่วงอยู่เรื่อย” เด็กหนุ่มคนที่วาเจอตอนแรกนั่งเอาหลังพิงกำแพงอย่างสบายใจ



“เอานี้ ยาทาแผล..”เสียงผู้หญิงดังมาจากมุมมืด พร้อมทั้งขวดยาที่บรรจุยาสมุนไพรไว้เต็ม วามองมันอย่างงงๆ



“ทำไมไม่ทาหล่ะ” เสียงผู้หญิงดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้ พอวามองไปทางเสียงก็พบกับ เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ มีผมซอยสั้น



“เมย์”เธอร้องอย่างตกใจ



“หนวกหูจริง คนจะอ่านหนังสือเงียบๆกันหน่อยได้ไหม” เสียงตวาดดังมาจากมุมห้อง



“เอาน่า...ชวาล นายน่าจะดีใจนะ อย่างน้อยชไลเดนก็ฟื้นแล้วเราจะได้เดินทางกันต่อไง”



“เดินทาง?” วาทวนคำอย่างไม่แน่ใจ



“ใช่เดินทาง...เดินทางตามผลึกที่เหลือ เพื่อปลุกนักรบแห่งมวลธาตุไง” เด็กสาวผู้มีผมซอยสั้น หรือ เมออซบอก!!