ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ชวาล--ผู้รอบรู้
“ยะ...อย่าบอกนะว่าชัชวาลก็เป็นผู้กล้าในตำนานที่กลับมาเกิดในยุคนี้เหมือนกัน” วากระซิบเสียงค่อย
แฟงพยักหน้าแล้วกระซิบกลับ
“จี้จะเป็นตัวเลือกเองจำได้ไหม?”
แสงสีแดงของอะเกตส่องมากระทบหน้าวา เธอค่อยๆก้มลงมองที่จี้ของเธอ เป็นครั้งแรกที่วาสังเกตเห็น เธอสะกิดสัตว์มายาก่อนจะถาม
\"เอ่อ....แฟง สีแดงนี่เป็นสีประจำตัวของใครเหรอ”
“ท่านชวาล—นักปราชญ์แห่งแสงในเงามืด”
“นักปราชญ์แห่งแสงในเงามืดเนี่ยนะ!!” วาทวนคำอย่างตกใจ
แต่มันกลับเรียกให้คนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือที่อ่านอยู่
“อ้าว...ชวาลามาแล้วเหรอ?? มานั่งสิ” ชัชพูดเรียบๆพลางเอื้อมมือมาเลื่อนเก้าอี้ให้วา
และเลื่อนเก้าอี้อีกหนึ่งตัว เด็กผมแกละมองเขาอย่างงงๆก่อนจะพูดเสียงค่อย
“เอ่อ...ชัช...คือเรานั่งเก้าอี้แค่ตัวเดียวก็พอนะ” ชัชวาลมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนที่จะพูด
“แล้วใครบอกให้เธอนั่งทั้ง 2 ตัวหล่ะ”
วาตีสีหน้าไม่ถูก เธอเลยได้แต่ไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งอย่างงงๆ
“เอ่อ....ชัช...ไม่ติวเหรอ” เด็กสาวถาม
เมื่อเห็นคนตรงหน้าก้มลงไปอ่านหนังสืออีกครั้ง เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเธอ เเละมองไปทางแฟง
“ชื่อแฟงใช่ไหมเราหน่ะ” เขาพูด สีหน้ายังคงเรียบเฉยและต่อ “มานั่งสิ อุตส่าห์เลื่อนเก้าอี้ให้แล้ว”
เด็กสาวเหมือนถูกไฟช๊อต เมื่อได้ยินคนตรงหน้าพูดกับแฟงตรงๆ เธอจำได้ว่าจะไม่มีใครเห็นหรือได้ยินแฟง หากคนๆนั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับ Elements วามองชัชวาลอย่างไม่แน่ใจ ขณะที่แฟนธอมน้อยเดินไปนั่งที่ที่ชัชเลื่อนไว้ให้อย่างเก้อเขิน
“ชัช...ตกลงนี่นายมองเห็นแฟงงั้นเหรอ?” เด็กสาวยิงคำถามใส่
เด็กหนุ่มยักไหล่ ก่อนจะพูดคำที่เหนือความคาดหมายขึ้นมาอีกครั้ง
“อือ...จริงๆแล้วเรากำลังรออยู่ว่าเมื่อไหร่เราจะได้พบเขามากกว่า”
“หมายความว่าไง” วาถามต่อไปอย่างไม่ลดละ
แต่กลับมีเสียงหัวเราะดังมาจากสัตว์มายา
“ข้าก็รอวันที่จะได้พบท่านเช่นกัน ท่านชวาล” แฟงว่าเมื่อหยุดจากการหัวเราะ
แต่เด็กสาวก็ยังคงไม่เข้าใจ
“นี่หมายความว่าไง? และชัช..นายรู้เรื่องนี้ได้ไง? คือ..ยังไงดีหล่ะ นายไม่น่าจะรู้เรื่องนี้ก่อนที่จะเจอแฟงและอีกอย่างนายก็ไม่ได้มีรอยแผลเป็นที่คอนี่” วาพูดเสียงดัง
ทำให้โดนบรรณารักษ์ที่ผ่านมาพอดีดุเข้าให้
“เธอจ้ะ..นี่มันห้องสมุดนะ รักษามารยาทหน่อยสิ”
ชัชเลยยิ้มก่อนที่จะกดคอเสื้อของตนให้ต่ำลง เผยให้เห็นรอยแผลเป็นที่คอ ที่เหมือนของวาไม่มีผิด
“คราวนี้คงไม่มีอะไรต้องสงสัยแล้วนะ” เขาว่า
เด็กสาวมองมันตาค้าง ก่อนที่จะถาม
“แต่เราก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมนายถึงรู้เรื่องนี้ก่อนที่จะพบกับแฟง” เด็กสาวว่า
“เธอนี่สมแล้วนะที่เป็นเพื่อน ไอสไตน์ยุค 2010 ชั่งสงสัยจริงๆ” เขาว่าขำๆก่อนที่จะปิดหนังสือและส่งให้แฟง
“ประวัติศาสตร์ กับสิ่งที่มนุษย์ไม่อาจค้นพบ” แฟงอ่านพลางเบิกตากว้าง “นะ...นี่มันหนังสือที่บันทึกประวัติศาสตร์ของ Elements ไว้นี่” เขาว่าอย่างตกใจ
แต่คนอ่านได้แต่ยักไหล่
“ท่านเจอมันที่ไหน” แฟนธอมถามขณะที่ยังคงไม่หายจากอาการตกใจ
“ไม่รู้สินะ แต่ตั้งแต่เด็ก เราเจอมันอยู่ในห้องเก็บของที่บ้าน” ชัชว่าพลางยักไหล่
“อะไรเหรอแฟง” วาถาม
“หนังสือประวัติศาสตร์ของ Elements ที่หายสาบสูญไปนับแต่ที่ผู้กล้าทั้ง 4 หายตัวไป!!” สัตว์มายาตอบขณะที่ตายังคงจับจ้องหนังสือต่อไป
“4 ผู้กล้างั้นเหรอ งั้นเสียงเรียกที่เราเคยได้ยินตอนเด็กคงเป็นเสียงของชวาลสินะ” ชัชพูดอย่างใช้ความคิด
“เอ๋?” วากับแฟงร้องขึ้นพร้อมกัน
“ก็ตอนที่เราเจอหนังสือเล่มนี้ไง เหมือนเราได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน” เด็กหนุ่มพูดอย่างทวนความหลัง
เด็กผมแกละคิดย้อนกลับไปในวัยเด็กของเธอ และเธอก็จำได้ว่า ที่เธอเริ่มชอบเล่นดนตรีและเล่นได้ดี ทั้งที่ตอนแรกเธอเล่นได้ห่วยมาก เพราะเธอได้ยินเสียงอ่อนหวานที่คอยกระซิบให้กำลังใจเธออยู่เสมอ
“นั่นคงเป็นเสียงของชไลเดนสินะ” วาพึมพำ
“ว่าแต่ไม่อยากเชื่อเลยนะว่า เราจะมีโอกาสได้เจอกับแฟงจริงๆ แม้จะบอกว่ารอวันที่จะได้พบก็เหอะ แต่ในใจมันก็ยังไม่ค่อยที่จะอยากเชื่อว่าจะได้เจอสิ่งมีชีวิตที่ดำรงเผ่าพันธ์ของตนมากว่าล้านปี” ชัชพูดอย่างตื่นเต้น
นัยต์ตาที่เคยดูเฉื่อยชา บัดนี้กลับเป็นประกาย ราวกับเด็กเล็กๆที่พึ่งได้ของเล่นใหม่ ที่ถูกใจ
“กว่าล้านปี!!” วาร้องอย่างตกใจ
แต่ก็ต้องรีบเอามืออุดปากไว้เพราะอาจารย์บรรณารักษ์เดินผ่านมาพอดี แฟงยิ้ม ตอนนี้เขาก็มีอาการเช่นเดียวกับชัช
“อือ Elements หน่ะถูกสร้างสมัยเดียวกับที่โลกมนุษย์ถือกำเนิดขึ้น แต่เพราะผลึกทั้ง 5 คือ แซปไฟร์ สปิเนล อะเกต โพแทซและเอเมอรัลด์ตกลงไปในมิติแห่งกาลเวลา ทำให้เกิดเป็นElements ขึ้นมาจากฝีมือการสร้างของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในผลึก โดยสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นได้สร้างประชากร และรับสิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถอยู่ในโลกของพวกท่านได้เช่น เออ..พวกภูติ นางไม้ ดิจิมอน อะไรประมาณนี้ จะว่าไปแม้จะบอกว่า Elements ถูกสร้างจากความผิดพลาดก็เหอะ แต่มันก็เหมือนจงใจถูกสร้างขึ้นให้เป็นที่อยู่ของสิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถอยู่ในโลกของพวกท่านได้” แฟงว่าพลางถอนหายใจเพราะเหนื่อยจากการพูดยาว
“งั้นนี่แฟงกำลังจะบอกว่า Elements เป็นโลกสำรองที่อยู่คู่ไปกับโลกใบนี้งั้นเหรอ?” วาถาม
แฟนธอมยักไหล่ แต่คนตอบกลับเป็นชัช
“มันก็ไม่เชิงนะ ตามที่เราอ่านมา... Elements กับโลกของเราต่างไม่ใช่โลกสำรองของกันและกันทั้งนี้เนื่องจากมันตัดขาดกันโดยสิ้นเชิง คือระบบเวลา หรือ ความเป็นอยู่ของชาวElements มันจะต่างกับพวกเราโดยสิ้นเชิง”
“ต่างกันโดยสิ้นเชิง!!”วาร้องอย่างตกใจ
“อือ” แฟงรับก่อนจะต่อว่า
“ความเป็นอยู่ของพวกเราชาว Elements จะยึดธรรมชาติและการดำรงค์เผ่าพันธุ์ของตนเป็นหลัก”
“เอ๋....แล้วไม่มีการทะเลาะกันบ้างเหรอ? คือมันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ ที่ให้สิ่งมีชีวิตหลายเผ่ามาอยู่ด้วยกันโดยไม่ทะเลาะกันเลยหน่ะ” เด็กสาวถามพลางรู้สึกว่าเธอนี้ชั่งมีความรู้เกี่ยวกับ Elements น้อยเหลือเกิน
“ไม่มีทางหรอก” ชัชตอบอย่างเร่งรีบ
“ใช่...อย่างที่ท่านชวาลบอกนั่นแหละ เพราะพวกเราที่ไม่ถูกกันจะโดนแยกอยู่คนละโซนหน่ะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เผ่าที่โดนแยกอยู่คนละเมืองจะไม่ถูกกันเสมอไปนะ อย่างเผ่าแฟนธอมกับเผ่านางไม้เงี้ย จริงๆพวกเราก็ไม่ใช่ศัตรูกันหรอก เพียงแต่ธรรมชาติของพวกเรามันต่างกัน”
“งั้นแสดงว่าที่Elements มีหลายโซนเลยอ่ะดิ” วาผู้ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องนี้ยังคงถามต่อไปอย่างไม่ลดละ แฟงยิ้ม
“ไม่หลายมากหรอก มีโซนอยู่แค่ 4 โซนกับอีก 1 เมืองหน่ะ คือ โซนการเวลา หรือ ไทม์ที่วาเคยไปแล้วอ่ะ โซนภาพลวงตา หรือ มิราจ โซนเปลี่ยนแปลง หรือ เชนจ์ โซนธรรมชาติ หรือ เนเธอรัล และ เมืองแห่งความว่างเปล่าหน่ะ จะว่าไปสิ่งที่มีมากคือหมู่บ้านของเผ่าต่างๆ อย่างหมู่บ้านของข้า เหล่าแฟนธอม ชื่อ แฟนเธฮานา หมู่บ้านของดิจอมอน เรียก ดิจิตอลเวิลด์หน่ะ และพวกหุบเขาต่างๆ”
แต่สิ่งที่แฟงพูดมาหลังจาก เมืองแห่งความว่างเปล่านั้น ไม่ได้เข้าสู่ประสาทรับรู้ของวาเลยซักอย่าง
“เมืองแห่งความว่างเปล่างั้นเหรอ” เธอเอาแต่ทวนคำนี้
จนกระทั่งชัชพูดขึ้น
“เอ...เมืองแห่งความว่างเปล่า... ที่สถิตของวิญญาณนักรบแห่งมวลธาตุรึเปล่า?? คือตามที่ได้อ่านมาเกี่ยวกับตำนานผู้กล้าทั้ง 4 มันบอกว่า ผู้กล้าทั้ง 4 ต้องไปที่เมืองแห่งความว่างเปล่า เพื่อเอาผลึกธาตุทั้ง 8 ไปวางไว้ในศิลาหินใช่ไหม?”
แฟงพยักหน้า
“งั้นแฟง นี่หมายความว่าพวกเราต้องหาผลึกของธาตุทั้ง 8 ให้ครบงั้นเหรอ?” วาถาม
แฟงพยักหน้าอีกครั้ง
“แต่วาได้มาแล้วอันนึงนี่” เขาว่าพลางส่งยิ้มให้
“ได้มาแล้วอันนึงงั้นเหรอ หมายความว่าไง” เด็กผมแกละยังคงถามต่อไป
“ก็ที่อยู่ของซีไง จำได้ไหม นั่นแหละคือ1 ใน ผลึกของธาตุทั้ง 8” แฟนธอมตอบ
ชัชมองวาอย่างพิศวง “นี่เธอได้ผลึกมาแล้วอันนึงเหรอ ขอดูหน่อยสิ” เขาถามอย่างไม่อ้อมค้อม
เด็กสาวพยักหน้า ก่อนจะยื่นจี้ให้ พลางรำลึกถึงเหตุการณ์ณ์ที่เธอได้มันมา
ทั้ง 3 ยังคงคุยกันต่อไปอย่างสนุกสนาน วาได้รู้เรื่องมากมายเกี่ยวกับElements ไม่ว่าจะเป็นระบบเวลาที่นับปีตามการส่องเเสงของธาตุแต่ละชนิดที่เปรียบเหมือนดวงอาทิตย์บนโลก นับเวลาตามเงาที่แสงของธาตุทำมุมกับสิ่งที่คล้ายนาฬิกาแดด ฤดูกาลที่เปลี่ยนไปของแต่ละเผ่า ซึ่งไม่เหมือนกันขึ้นอยู่กับความใกล้ไกลผลึกประจำโซนนั้นๆ สำหรับเด็กผมแกละแล้ว แม้จะมีคนบอกว่า Elements เป็นโลกที่ต่างจากโลกมนุษย์โดยสิ้นเชิง แต่สำหรับเธอแล้ว ทั้ง 2 โลกชั่งใกล้เคียงกันเหลือเกิน แม้Elements จะฟังดูล้าหลังกว่าแต่ดูเหมือนวิทยาการสมัยใหม่จะเหนือกว่า
“โดยเฉพาะที่โซนธรรมชาติ หรือ เนเธอรัลหน่ะ ที่ที่เป็นบ้านเกิดของท่านเมออซหน่ะ จะเป็นสถานที่ที่มีวิทยาการล้ำหน้ามากที่สุดเลย เพราะเจ้าหญิงเงาในแสงสว่าง หรือ ท่านเมออซเป็นผู้ปูพื้นฐานไว้เยอะ” แฟงว่าอย่างอารมณ์ดี
ทั้ง 3 ยังคงคุยกันต่อไป โดยมีบ่อยครั้งที่มีเด็กผู้หญิงเดินผ่านมา ทุกคนมองวาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร แต่แล้วก็เดินผ่านไปเพราะไม่สามารถทำอะไรได้
ทั้ง 3 ยังคงคุยกันต่อไปอย่างสนุกสนานจนกระทั่ง
ออด!!!
ชัชลุกขึ้นทันใด
“รีบกลับห้องเรียนกันเถอะ เรายังไม่อยากโดนฝากรอยหมัด จากไอสไตน์หน่ะ” เขาว่าพลางหลิ่วตาให้วา
เด็กสาวถองเข้าให้ ก่อนจะบอกอย่างขำๆ
“วันนี้รอดตัวน่า เพราะเมย์เขาไปแข่งวันนี้ เออ..แต่รีบไปก็ดีเหมือนกัน เราไม่อยากเสียประวัติการเรียนเหมือนใครบางคน” แล้วเธอก็รีบวิ่งออกไปโดยมีแฟงตามไปติดๆ
“เฮ้...นี่หมายความว่าไง” ชัชเรียกก่อนที่จะวิ่งตามไปอีกคน
“เฮ้อ...เด็กสมัยนี้นี่” อาจารย์บรรณารักษ์ที่เดินผ่านมาพอดี ว่าพลางส่ายหน้า
ทั้ง 2 รีบวิ่งไปที่ห้องเรียน
“เฮ้อ...อาจารย์ยังไม่มา” เด็กผมแกละว่าพลางหอบหายใจ
“ดีจังอย่างนี้ก็ไม่ต้องโดนทำโทษ” เสียงของชัชดังมาจากด้านหลัง
วาหันไปมองเด็กหนุ่มที่วิ่งตามหลังเธอมา เขาส่งยิ้มให้ เธอเลยยิ้มกลับ
“นี่พวกเธอจะยืนบังทางคนอื่นไปถึงเมื่อไหร่กัน” เสียงของอาจารย์ที่ปรึกษาผู้สอนวิชาชีววิทยาถามขึ้น
วัยรุ่นทั้ง 2 เลยหันไปมองและรีบไหว้ ก่อนจะวิ่งไปยังที่นั่งของตน
“วาพรุ่งนี้ที่เดิมนะ” ชัชกระซิบและแยกไปนั่งที่นั่งของเขาซึ่งอยู่ริมประตูหลัง
เด็กสาวผมแกละพยักหน้า ก่อนจะวิ่งไปยังที่นั่งของตนเช่นกัน การได้คุยกับชัช ทำให้เธอรู้สึกว่าชัชเป็นคนน่าคบกว่าที่คิด เพราะแม้เธอจะเคยหน้าแดงเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา แต่เธอก็ไม่เคยคิดเลยว่าชัชจะเป็นคนที่มีอารมณ์ขันอยู่ในตนเอง และออกจะบ้าๆบอๆต๊องๆนิดๆ
“ชัชวาล ภาพนายกับตัวตนที่แท้จริงนี่ชั่งต่างกันจริงๆเลยนะ เธอว่าไหมแฟง” วาถามคนที่ตามเธอมาพลางยิ้ม
ก่อนจะนั่งลงที่ที่นั่งริมหน้าต่างตามเดิม
“ท่านชวาลก็เป็นคนแบบนี้แหละ ท่านชไลเดน” สัตว์มายาคิด
แต่ก็ไม่ว่าอะไร อันที่จริง แฟงวแอบยิ้มอยู่ด้วยซ้ำ!!
หัวหน้าห้องก็บอกทำความเคารพ
“เอ่อ...วันนี้ชัชวาลมาแปลกนะเข้าห้องตรงเวลา” คนเป็นครูตั้งข้อสังเกตุ
วาหันไปมองก็เห็นชัชหลิ่วตาให้ พร้อมทำปากบอกทำนองว่า
“เห็นไหมล่า เราเองก็เข้าห้องตรงเวลาเป็นนะ”
วาหันหน้ากลับพลางส่ายหน้าอย่างขำๆ และทั้งหมดก็เริ่มเรียน จนกระทั่งประตูห้องเปิดออก
“ขอโทษที่เข้าห้องสายครับอาจารย์”
ทุกคนหันไปมองที่ประตูเป็นตาเดียว ใครกันนะที่มาแย่งหน้าที่ของชัช ใครกัน วาหันไปมองและเธอก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อ เคยืนอยู่ที่นั่น ตรงธรณีประตู
“กาญจน์ครูไม่คิดว่าการมาเข้าห้องสายเป็นเรื่องที่นักเรียนเข้าใหม่อย่างเธอควรทำนะ” อาจารย์ดุให้
“ขอโทษครับ พอดีผมไปส่งเพื่อนมาหน่ะครับ” เขาแก้ตัว
“เอาหล่ะ อาจารย์เห็นว่านี่เป็นครั้งแรกเลยไม่เอาโทษ แต่วันหลังอย่าทำอีกนะ” อาจารย์ชีวะกล่าว
เคไหว้ขอบคุณก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะ แต่เมื่อเดินผ่านโต๊ะวาเขากลับโยนสิ่งหนึ่งให้เธอ พลางพูดด้วยเสียงที่ดังกว่ากระซิบนิดหน่อย
“เมย์ฝากมาให้”
แล้วเดินจากไปยังที่นั่งที่อยู่ถัดไปข้างหลังเธอ 2 แถว เด็กผมแกละก้มลงมอง และหัวใจเธอก็แทบหยุดเต้น!! พร้อมกันกับที่แฟงกระซิบที่ข้างหูของเธอ
“วา!! จี้ของข้ามันมีปฏิกิริยากับคนเมื่อกี้!!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น