The elements – ตำนานนักรบแห่งมวลธาตุ

ลำดับตอนที่ #7 : อย่าทะเลาะกันเพราะใบหน้าอันหล่อเหลาผมเลย

วามองเด็กหนุ่มหน้าห้องเขม็ง เธอลืมความคำถามที่เธอคิดข้ามวันมาอย่างสิ้นเชิง  เด็กสาวมัวแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เธอกำลังประสบ



“คนนี้คือ 1 ในผู้กล้างั้นเหรอ”



คำถามนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในสมองเธอและไม่มีทีท่าว่าจะหาคำตอบได้  เด็กผมแกละมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับความคิดที่ดูเหมือนจะไร้คำตอบของเธอ  เลยไม่ทันสังเกตทิศที่จี้สีฟ้าของเธอชี้  ซึ่งบัดนี้มันได้ชี้ไปทางประตูแล้ว  เพื่อนผมซอยที่นั่งอยู่ข้างๆมองเธออย่างงงๆ  ก่อนที่จะสะกิด



“วา.....เธอเป็นอะไปหน่ะ”



เด็กผมแกละหันมาสบตากับเธอก่อนจะยักไหล่



“ไม่มีไร”



และก็หันไปจ้องคนหน้าห้องอย่างเอาเป็นเอาตาย  เมย์เห็นท่าทีจริงจังของเพื่อนของเธอเลยได้แต่ส่ายหัว

    



คำถามเดิมยังคงวนเวียนอยู่ในหัว  แม้เวลาจากที่พบเด็กหนุ่มที่ชื่อกาญจน์ครั้งแรกจะล่วงเลยมาถึง 3 ชั่วโมงแล้วก็ตาม เด็กสาวทำหน้าเคร่งเครียดตลอดทางที่เดินไปโรงอาหาร กับเมย์  เพื่อนผมซอยเลยหัวเราะขึ้น



“วา...เป็นอะไรไป  หนักใจเรื่องที่ชัชโดนทำโทษอีกคนเหรอ” เธอแซว



  วาหันไปมองหน้าเมย์ก่อนจะถองเข้าให้  



“หมายความว่าไงพูดอย่างนั้น.....เออ...แต่ถึงเราจะหนักใจที่เขาโดนทำโทษ ก็ยังดีกว่าคนที่ผู้ชายเห็นแล้วไม่กล้าเข้าใกล้อย่างเธอแล้วกัน  ว่าแต่นะนี่ถามจริงเหอะเธอไม่เคยคิดจะทำตัวน่ารักกับเขาบ้างรึไง”เด็กสาวผมแกละว่าเพื่อนของเธอเป็นชุด  



ทำให้คนข้างๆได้แต่ถอนใจ  



“ก็คนมันไม่ชอบเรื่องพวกนี้นี่  อีกอย่าง.....คนที่พวกเพื่อนๆของเรากรี๊ดกันนักหนาก็ไม่เห็นหล่อเลย อย่างไอ้เจ้าชายชัชอย่างเนี่ย  หน้าเหมือนคางคกขึ้นอืดเลย” เมย์ว่าอย่างเซ็งๆ  



เด็กสาวหลายคนที่ตามหลังมามองเธออย่างโกรธแค้น  ด้วยเหตุที่บังอาจมาว่าเจ้าชายชัชสุดหล่อได้  แต่ไม่กล้าทำอะไร  เพราะกลัวโดนฝากรอยหมัดไว้บนหน้าจากแชมป์เทควันโดเยาวชน  วามองเพื่อนของเธอก่อนจะถอนใจและเงียบไป





เด็กสาวทั้ง 2 เดินมาจนถึงที่หน้าโรงอาหาร



“นี่ฉันชวนเขาก่อนนะย่ะ” เด็กสาวผมยาวที่บรรจงสยายผมไปด้านหลังตะโกนลั่น  



“แต่เขาบอกว่าจะไปกับฉันนี่ย่ะ ยัยเห่ยอย่างหล่อนหน่ะ อย่ามาสะเออะ” เด็กสาวผมซอยสั้นแผดเสียงแข่ง



“หนอยว่าไงนะ  ก็กาญจน์เขาสัญญากับฉันแล้วนี่  หล่อนอย่ามามั่ว” เสียงของเด็กสาวผมสยายว่ากลับ



ทันใดนั้น เด็กหนุ่มผมกระเซิงหน้าตาหล่อเหลาก็โผล่มากลางวง  วามองเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างงงๆ ก่อนจะจำได้ว่าเขาคือเด็กใหม่ที่อาจารย์ที่ปรึกษาของเธอพามาแนะนำเมื่อเช้านี้



“ไม่....ไม่จริงน่า” เมย์ว่าอย่างตกใจก่อนจะตรงเข้าไปที่คู่กรณี  



“เฮ้ยเมย์....” วาร้องเรียกแต่ดูเหมือนเด็กสาวผมซอยจะไม่ได้ยินซะแล้ว





เด็กหนุ่มคนนั้นจงใจเสยผมกระเซิงของเขา ก่อนที่จะพูดปรามด้วยน้ำเสียงที่เก็กหล่อเต็มที่



“อย่าครับ...อย่าทะเลาะกันเพราะใบหน้าอันหล่อเหลาของผมเลย”



“หล่อกว่าไอ้คางคกขึ้นอืดนิดหน่อยหล่ะสิไม่ว่า” เมย์พูดขึ้นเสียงดังฟังชัด  



เห็นได้ชัดเลยว่าเธอกำลังหัวเสียกับการกระทำของเด็กหนุ่มตรงหน้า



“อ้าวเมย์....เธอจะมาชิงตัวเราไปอีกคนเหรอ” กาญจน์แซว  



ก่อนตะโดนเด็กสาวถองเข้าให้และลากตัวไปหาวา  แต่........



“หนอย...ฉันไม่สนหรอกนะว่าแกจะเคยเป็นนักเทควันโดที่ชนะเลิศระดับเยาวชนมา  แต่มาทำแบบนี้มันหมายความว่าไง” เด็กสาวผมสยายว่าพลางทำท่าเอาเรื่อง



“ก็ไม่มีไรนี่” เมย์พูดเรียบๆ



“หนอย...อยู่ดีๆจะมาชิงตัวท่านเคไป อย่านึกนะว่าเป็นแชมป์เทฯแล้วจะทำอะไรก็ได้” เด็กสาวผมซอย 1 ใน คู่กรณีตอนแรกร้องลั่น



“แย่แน่ ชะตาขาดแล้วเธอหน่ะ” วาพูดอย่างร้อนใจเพราะรู้ใจเพื่อนผมซอยของเธอ  



แต่เมย์กลับยืนนิ่งก่อนจะถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน และพูดอย่างใจเย็น



“ไว้เคลียร์เรื่องวิวาทของพวกเธอกับอาจารย์ให้เรียบร้อยก่อนแล้วกัน  ค่อยมาเอาเรื่องกับเรา” เธอพูดอย่างราบเรียบ



ก่อนที่จะลากแขนเสื้อผู้เป็นต้นเหตุของการทะเลาะออกมา  โดยมีฉากหลังเป็นครูที่กำลังว่านักเรียนเรื่องที่ทะเลาะกัน และเรื่องที่ปล่อยผมกับผมซอย





วามองเพื่อนผมซอยที่กำลังลากเด็กผมยุ่งมาก่อนที่จะปิดปากหัวเราะ



“รู้แล้วทำไมเมย์ถึงไม่ชอบชัช” เธอคิด  



แต่ดูเหมือนจะโดนอ่านใจเมื่อเมย์ถองเข้าให้



“แค่เพื่อนข้างบ้านหน่ะ ไม่ใช่แฟน” เธอกระซิบ  



แล้วหันไปเอ็ดคนที่เธอลากมาด้วย



“นายทำบ้าอะไรหน่ะ  ทำตัวอย่างนั้น กลัวไม่เด่นรึไง”



“เอาน่าเมย์  ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่” กาญจน์แก้ตัว  



เด็กผมซอยเลยได้แต่ถอนใจ  



วามองเพื่อนของเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม



“เอ่อ...เมย์...คือ” เธอเริ่ม



เพื่อนของวามองเธอแล้วกระตุกที่มุมปากก่อนจะแนะนำเพื่อนทั้ง 2 ของเธอให้รู้จักกัน



“วานี่เพื่อนข้างบ้านของเรานะ ชื่อ เค เคนี่เพื่อนเราชื่อวา”



“ยินดีที่ได้รู้จักครับ น้องสาว” เคทักวาพลางโค้งให้  



“เค!!” เมย์ปรามเสียงเข้ม  



แต่วากลับเหมือนถูกไฟช๊อต  



“น้องสาวเหรอ  หรือว่า??” เด็กสาวคิดย้อนกลับไปตอนที่เธอกำลังจะล้มและมีคนๆหนึ่งมาพยุงเธอไว้



“ไม่จริงน่า ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน” เด็กสาวคิดและส่ายหัวอย่างแรง  



เมย์มองอาการเพื่อนของเธอก่อนจะถองเค



“เป็นไงหล่ะ บอกแล้วว่าอย่าใช้คำนี้กับวา คราวนี้เธอได้สงสัยนายแน่” เธอกระซิบอย่างจริงจัง



“นี่เธออย่าบอกนะว่าวาเป็น”



กาญจน์แกล้งร้องอย่างตกใจ เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าเมย์หมายถึงอะไร  ทำให้เมธินีได้แต่ถอนใจ





“นี่ไปกินข้าวด้วยกันนะ” วาพูดขึ้นพลางหันไปจ้องกาญจน์  



“เอาดิ” เด็กหนุ่มว่าอย่างอารมณ์ดี  



แต่เมย์ก็ขัดขึ้น



“ไม่ดีหรอก นายไปกินข้าวกับพวกผู้ชายด้วยกันเหอะ” เธอว่าอย่างตัดรอน  



“อ้าวทำไมหล่ะเมย์” วาถามพลางเลิกคิ้ว  



“รังสีอำมหิต” เด็กผมซอยตอบสั้นๆก็ทำให้วาถึงบางอ้อทันที



“เอ่อ...เคขอโทษนะคือ...” วาว่าอย่างเก้อเขิน  



กาญจน์เลยได้แต่ยักไหล่



“อือ..เข้าใจแล้ว...แล้วเจอกันนะ” เขาพูดแล้วเดินจากไป



“เอ่อ...พวกเราก็ไปกินข้าวกันบ้างเหอะ” เด็กผมแกละพูดขึ้น  



เมย์พยักหน้าเห็นด้วย  ทั้ง 2เลยเดินออกจากบริเวณนั้นเพื่อไปหาที่นั่ง





ออด!! เสียงเรียกเข้าห้องเรียนดังขึ้น ในห้องแหลบเมย์ยืนขึ้นบิดขี้เกียจก่อนที่จะพูดว่า



“รีบไปกันเหอะวา ก่อนที่จะโดนทำโทษแบบใครบางคน”



เด็กผมแกละพยักหน้ารับและเดินตามเพื่อนของเธอไป เด็กสาวทั้ง 2 รีบวิ่งมาที่ห้องเรียน  ปรากฎว่ามาถึงพร้อมกับอาจารย์คณิตศาสตร์พอดี



“สวัสดีค่ะ อาจารย์ ”ทั้ง 2 ทักพลางไหว้อย่างสวยงาม



ก่อนจะเดินนำคนเป็นครูเข้าไปในห้อง



“เอ่อ...ชวาลาจ้ะ  อาจารย์ขอคุยกับเธอหน่อยได้ไหม” อาจารย์คณิตศาสตร์ร้องเรียก



“ได้ค่ะ อาจารย์” เด็กผมแกละว่าพลางเดินเข้าไปหาครูที่โต๊ะ  โดยมีเมย์ตามไปติดๆ  





เมื่อเด็กสาวมาถึง คนเป็นครูก็พูดขึ้น



“อาจารย์ไม่รู้นะว่าเพราะอะไร  แต่ดูเหมือนเธอจะทำคะแนนไม่ค่อยดีในวิชาของอาจารย์นะ”



“ค่ะ” วาตอบรับเสียงค่อยพลางก้มหน้า



อาจารย์คณิตศาสตร์เลยได้แต่ถอนใจ  และบอกว่า



“ชวาลา...นี่อาจารย์ไม่ได้เรียกเธอมาติหรอกนะ  เพราะเท่าที่เห็นเธอก็ตั้งใจเรียนดี  แต่อาจารย์คิดว่าเธอน่าจะมีคนติวพิเศษให้หน่อยก็ดีนะ”



“หนูจะช่วยติวให้วาเองค่ะ” เมย์รีบเสนอตัว  



แต่คนเป็นครูส่ายหน้า



“ขอบใจจ้ะที่เธอมีน้ำใจ  แต่เมธินี  ถ้าอาจารย์เดาไม่ผิด เธอหน่ะอยู่ในช่วงเก็บตัวไปแข่งวิทยาศาสตร์อยู่ไม่ใช่รึ”



“ค่ะ” เมย์ตอบรับและก้มหน้าอีกคน



“เอาเถอะๆ ยังไงซะอาจารย์ก็มีคนที่จะมาติวให้ชวาลาแล้ว  ชัชวาลมานี่หน่อยซิ” อาจารย์เรียกชัชชวาล หรือเจ้าชายของเหล่านักเรียนหญิงออกมา





“ครับ” ชัชถามเมื่อมาถึงที่โต๊ะอาจารย์แล้ว



“นี่ชัชวาล ช่วยติวเลขให้ชวาลาเขาหน่อยสิ” คนเป็นครูขอร้อง



“ได้ครับ” เด็กหนุ่มว่าอย่างว่าง่าย



“เอาหล่ะพวกเธอไปนั่งที่ได้แล้ว อาจารย์จะเริ่มสอนแล้วหล่ะ”



ทุกคนทำตามที่อาจารย์สั่งและเริ่มเรียนตามปกติ  แต่พอจบชั่วโมงชัชวาลก็เดินเข้ามาหาวา



“เอ่อ...ชวาลาพรุ่งนี้ตอนเที่ยงว่างไหม” เขาถาม



วาพยักหน้า



“งั้นเจอกันที่ห้องสมุดพรุ่งนี้เที่ยงนะ” ชัชบอกและเดินจากไป  



อีกครั้งที่จี้ของวามีปฏิกิริยา  แต่เธอก็ยังคงไม่ได้สังเกต

  



วันต่อมา  ตอนพักเที่ยง



“วาๆๆๆๆๆๆๆ”



เสียงเล็กๆเรียกเด็กผมแกละดังขึ้นจากมุมตึกระหว่างที่เธอกำลังจะไปที่ห้องสมุด เด็กสาวหันไปมองก่อนจะรีบวิ่งไปปิดปากแฟง



“เดี๋ยวใครก็เห็นเข้าหรอก มาปรากฏตัวอย่างนี้” เธอเอ็ด



แต่แฟนธอมกลับยิ้ม  และบอกกับเธอ



“ไม่มีใครเห็นข้าหรอก เพราะคนที่จะเห็นพวกเราได้จะต้องมีสิ่งที่เกี่ยวข้องกับ โลก Elements เท่านั้น”



วาได้ยินดังนั้นก็ถอนใจ ก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นมาได้  



“นี่งั้นเวลาเราคุยกับเธอเราก็เหมือนเป็นบ้าอ่ะดิ” วาว่าอย่างร้อนรน  แต่สัตว์มายากลับยิ้มก่อนที่จะพูดขึ้นเบาๆ



“ก็ประมานั้นแหละ”





”เอาเป็นว่าแฟง  ไม่ว่าเธอจะมาหาเราด้วยเรื่องอะไร ขอบอกเลยนะว่าเรายังทำให้ไม่ได้เพราะเรากำลังจะไปให้เพื่อนติวพิเศษ” วาว่า



และออกเดิน แต่ก็โดนแขนเล็กๆของแฟงดึงไว้



“ให้ข้าไปด้วยนะ” แฟนธอมอ้อน



เด็กสาวเลยได้แต่ถอนใจ แล้วพยักหน้า





“โห..ที่นี่ใหญ่จังมีหนังสือเพียบเลย  ท่านชวาลต้องชอบที่นี่แน่” แฟงร้องอย่างตื่นเต้นเมื่อวาพาเข้ามาในห้องสมุด



“แฟง...เงียบๆ”วาเอ็ดแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าไม่มีใครเห็นหรือได้ยินแฟง



เธอเดินไปรอบๆพลางมองหาชัช  



“วาๆๆทางนี้  จี้ของข้ามันมีปฏิกิริยากับคนทางนี้” แฟงว่าพลางดึงชายกระโปรงของเด็กสาว



“แฟงไม่ใช่ตอนนี้น่า” วาพูดอย่างรำคาญใจ  



แต่ใจเธอเองก็อยากรู้ว่า1 ใน 4 ผู้กล้าในยุคปัจจุบัน(ปี 2010) เป็นใครเลยเดินตามแฟงไป

  



แฟงเดินนำ เขาลัดเลาะมาตามชั้นหนังสือโดยมีวาเดินตามมาติดๆ  พวกเขาสองคนเดินตามกันมาเรื่อยๆก่อนที่แฟงจะหยุดเดิน



“อะไรเหรอแฟง” วากระซิบ แต่แฟนธอมดูเหมือนจะไม่รับรู้คำพูดของวา



“ท่านชวาล”เขาพึมพำพลางชี้ไปข้างหน้า  



วามองแฟงแล้วขมวดคิ้วก่อนจะมองไปตามนิ้วของสัตว์มายา  





เด็กสาวมองตามไปเรื่อยๆ  และภาพชัชที่กำลังนั่งอ่านหนังสือหนังสืออยู่ก็เข้ามาในประสาทรับรู้ของเธอ!!!