เมื่อผมเป็นตัวละครลับ พี่ชายตัวละครร้าย (yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : จุดจบที่แย่ที่สุด คือน้องชายคิดจะข่นขื่นพี่ชาย เพื่อขัดขวางความรัก

     นึกออกแล้ว

     เรื่องที่เหมือนจะติดค้างในใจมากตลอด ในที่สุดผมก็นึกออกเสียที หลังจากที่ผมต้องเข้าโรงพยาบาล เนื่องจากอาหารเป็นพิษ จากฝีมือการทำอาหารของท่านแม่สุดทีรัก นี้ท่านวางแผนทำอาหารผสมยาพิษเพื่อฆ่าผมให้ตาย ก่อนที่จะรับน้องชายมาเลี้ยงแทนผมใช่ไหมครับ ท่านแม่!! 

     ท่านแม่ถึงได้ทำอาหารที่ผมกินเข้าไปเพียงแค่คำแรก ก็ล้มลงไปชักอย่างกับคนเป็นลมบ้าหมู จนถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลในสภาพที่ปานตาย เกือบได้ไปเกิดใหม่อีกรอบจริง ๆ แล้วไหมละเนี่ย เฮ้อ!! 

     และวันนี้เป็นวันที่สามแล้ว หลังจากที่ผมเป็นลมสลบไป จากอาการอาหารเป็นพิษของท่านแม่ ซึ่งอาการลมชักที่เกิดในครั้งแรกที่ได้รับพิษ มันก็ทำให้ผมถึงขั้นที่จะสามารถระลึกชาติได้เลยทีเดียว จะน่ากลัวเกินไปแล้วนะครับท่านแม่!! อาหารของท่านแม่เนี่ย มันก็คือยาพิษดีๆนั้นแหละครับ หึหึ

     แต่หากจะให้เล่าเรื่องราวของเมื่ออดีตชาติที่แล้วผมละก็ จะกล่าวง่าย ๆ เลยก็คือคนว่างงานครับ ใช่แล้ว คุณฟังไม่ผิด ว่างงานจริง ๆ ครับ ไม่ใช่ว่าชาติที่แล้วผมเป็นพวกนีทติดห้องอะไรทำนองนั้นหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะว่า เมื่อผมไปทำงานที่ไหน หรือเมื่อไรก็ตาม ผมมักจะมีเรื่องทะเลาะวิวาท ไม่กับพนักงานด้วยกัน ก็มีเรื่องกับหัวหน้าตัวเองตลอด จนผมนั้นโดนไล่ออกทุกครั้งที่เข้ามาทำงานได้ไม่กี่วัน

     ก็จะให้ผมทำยังไงได้ละครับ ในเมื่อไอ้พวกผู้จัดการลามกพวกนั้น ชอบมาลวมลามผม ทั้งที่ผมเองก็เป็นชายแท้ทั้งแท่ง ที่ถึงแม้ในชีวิตจะไม่เคยได้ใช้งานจริงเลยก็ตาม แต่ผมก็ทนไม่ได้เช่นกันที่จะต้องมาถูกแทะโลมจากชายแก่รุ่นพ่อ หรือพวกหน้าม่อที่บริษัท จนหน้ามืดเผลอต่อยอีกฝ่ายไปตามนิสัยในสมัยตอนเรียน เอาจริง ๆ ผมนี้มันก็ห้าวเหมือนกันนะเนี่ย

     ซึ่งตัวผมในชาติที่แล้ว เป็นพวกที่มีเบ้าที่ออกไปทางหวานใส อย่างกับหญิงสาวแรกรุ่นเลยก็ว่าได้ละครับ และด้วยความหน้าหวานของตัวเอง ที่แทบจะจนเหมือนผู้หญิง ทำให้ในบางครั้งเวลาที่อยู่ในสถานที่เปลี่ยว ผมจะชอบเลยถูกลวมลามจากชายหื่นกาม ที่แม้จะมีคนเข้ามาช่วยเอาไว้ได้ทันตลอดก็ตาม แต่ด้วยความเจ็บใจในโชคชะตาของตัวเอง จึงตัดสินใจลุกขึ้นมาเรียนศิลปะวิชาการต่อสู้ในทุก ๆ แขนงมันแทนเสียเลย ยกเว้นอันที่ดูเหมือนผู้หญิง ผมไม่เข้าเรียนเด็ดขาดเลย 

     และจากผลของการกระทำของตัวผมเองนั้น จึงทำให้ผมว่างงานนั้นเอง... แล้วต้องจรลีหิ้วกระเป๋าพร้อมสัมโนครัวเข้ามาอยู่กับพี่สาวของตัวเองแทนน่ะสิ เพราะความห้าวของตัวเอง จึงทำให้ไม่มีเงินติดตัวแม้แต่จะซื้อข้าวกินแล้ว แต่จะด้วยความโชคดีหรืออะไรก็ตามแต่ พี่สาวของผมที่สงสารในความระทมของชีวิตน้องชายของตนเอง จึงอนุญาติให้น้องชายสามารถเข้ามาอยู่อาศัยกับตนเองได้ แต่มีข้อแม้คือ ต้องทำความสะอาด และทำกับข้าวเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับการเข้ามาอยู่อาศัยร่วมกัน

     ซึ่งพี่สาวของผมนั้น เป็นพวกหัวธุรกิจ ชอบเล่นหุ้น และหุ้นตัวที่พี่สาวผมเล่น มันดันราคาขึ้น ทำให้พอขายออกไปก็เลยมีเงินที่สามารถใช้ได้แบบเหลือเฟื่อ แถมพี่สาวยังเอาไปลุงทุนกับอีกหลาย ๆ ที่หลาย ๆ ธุรกิจ จึงทำให้พี่สามของผมกลายเป็นพวกมีอันจะกิน โดยที่ไม่ต้องทำงานได้แบบสบาย ๆ  ส่วนผมก็พลอยสบายไปด้วย เพราะตอนนี้ผมได้เกาะพี่สาวของตัวเองกินเรียบร้อย

     โดยพี่สาวของผมในชาติก่อนนั้น แท้จริงแล้วเป็นพวกที่มีงานอดเรกคือการเป็นสาววาย ทำให้ที่บ้านจึงมีแต่การ์ตูนวาย เกมส์วาย และฟิกเกอร์วายที่ยัยพี่สาวของผมเก็บสะสมเอาไว้จนเต็มห้อง แต่ว่าในบรรดาเกม หรือการ์ตูนวายมากมายที่พี่สาวของผมมีมีอยู่ ก็ยังอีกมีอยู่เกมหนึ่งที่พี่สาวของผมดูจะชอบมันมากเป็นพิเศษกว่าเกมไหน ๆ  ถ้าถามว่าเกมนี้มีชื่อเรื่องว่าอะไรผมคงตอบให้ได้ เพราะผมไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น

     แถมยัยพี่สาวของผมก็ยังชอบยัดเยียดให้ผมเข้าไปเล่นเกมจีบหนุ่มเป็นเพื่อน และให้ผมไปนั่งดูฉากที่เจ้าตัวเรียกมันว่าฟิน ภาษาอะไรของพี่ก็ไม่รู้นั้น ไอ้ผมก็ต้องทำตาม เพราะทุกวันนี้ที่อยู่ได้โดยไม่เดือดร้อนอะไร ก็เพราะเงินพี่สาวของผมทั้งนั้น 

     ยัยนั้นให้ผมนั่งดูจนจำได้แทบจะทุกฉากเลยก็ว่าได้ ถ้าถามว่าทำไมน่ะเหรอ ก็ยัยนั้นเล่นซ้ำไปซ้ำมาทุกวัน จนผมเริ่มซึมซับเนื้อเรื่องของเกมเข้ามาในหัวของตัวเองอย่างที่ไม่ได้อยากจะจำเลยสักนิด 

     จนมาถึงวันหนึ่ง พี่สาวของผมดันเล่นได้ฮาเร็ม ซึ่งพี่สาวของผมก็เคยเล่นได้แล้ว แต่ในครั้งนี้ดันไม่เหมือนกัน เพราะพอเข้ารูทฮาเร็มปุบ ก็มีตัวละครลับโผล่ออกมาจากภาคพิเศษ แผ่นเกมออกใหม่ภาคล่าสุด ที่พี่ไปซื้อมาอย่างยากลำบาก 

     เพราะเกมนี้เป็นที่นิยมมากๆ จนแผ่นเกมหนึ่งล้านแผ่น ขายหมดภายในหนึ่งชั่วเพียงเท่านั้น บางคนถึงขั้นไปตั้งแคมป์  รอซื้อทั้งฟิกเกอร์และและโปรเตอร์ หรือของอื่นอีกมากมาย

     ผมคิดว่าไอ้บริษัทนี้มันจะต้องรวยเละไปแล้วแน่ๆ กะอีแค่ขายแผ่นเกมนี้มันก็จะผลิตกันแทบจะไม่ทันแล้ว นี้ยังผลิตสินค้าอย่างอื่นขึ้นมาอีก จะกอบโกยเอาเงินของพวกโอตาคุไปถึงไหนกันนะ

     โดยในเนื้อหาเกมที่ออกมาใหม่คราวนี้ ทางบริษัทได้สร้างตัวละครลับเพิ่มเข้ามา ให้ผู้เล่นได้เอาชนะใจหนุ่มหล่อลึกลับ ซึ่งในเนื้อเรื่อง ถ้าหากนายเอกหรือตัวละครที่เราเล่นสามารถเอาชนะใจทุกคนในเกมได้ ตัวละครลับ โทโมยะ ริทสึ  พี่ชายของ โทโมยะ  ฮิบิกิ ตัวร้ายที่ดูไม่ร้ายซะทีเดียว เพราะแค่แกล้งนายเอกของเกม เพียงเพราะแค่ว่าจะเรียกร้องความสนใจจากนายเอกของเรื่องก็เท่านั้น 

     ไม่ได้คิดร้ายอะไร จนน่ากลัว จะมีก็แค่มาหาเรื่องพวกพระเอก กับปั่นป่วนให้พระเอกนายเอกทะเลาะกัน ทำให้เนื้อเรื่องมันดูยาก และเป็นอุปสรรคเพิ่มขึ้น อีกทั้งนายเอกของเรื่องยังสามารถจีบตัวร้ายนั้นได้เช่นกัน  ก็สมกับเป็นเกมบอยเลิฟละนะ ที่จะออกมาปรากฎตัวขึ้น เพื่อเป็นตัวเลือกให้นายเอกสามารถพิชิตใจได้

     ซึ่งที่เล่ามาทั้งหมดทั้งมวลนั้นยังไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้ผมตกใจ เท่ากับสาเหตุการตายที่แท้จริงของผมในชาติที่แล้ว ที่ตาย เพราะลื่นเปลือกกล้วยที่มีคนทิ้งเอาไว้ริมฟุตบาท จนกระเด็นตัวลอยตกคลองไปทั้งที่ตัวเองว่ายน้ำไม่เป็น เลยตาย อะไรกัน อะไรการตายของผมมันจะอนาถขนาดนี้กัน 

      อีกทั้งการระลึกชาติได้ของผมในครั้งนี้ของผม ทำให้ผมได้รู้ความจริงอีกอย่างหนึ่ง ว่าผมนั้นก็คือตัวละครลับ พี่ชายของตัวละครร้าย ในเกมที่พี่สาวของผมชอบนักชอบหนานั้นเอง และในไม่กี่เดือนเจ้าเด็กคนนั้นจะถูกท่านพ่อกับท่านแม่รับมาเลี้ยงที่บ้านของผม

     เจ้าตัวร้ายในเกม ที่กำลังจะมาเป็นน้องชายของผม มีอายุอ่อนกว่าผมไปหนึ่งปี โดยคาแลกเตอร์ของเจ้าตัวร้ายจะได้อิทธิพลมาจากพี่ชายนิสัยนักเลง ที่น้องชายแอบเลียนแบบจนกลายเป็นคนเกเรไปในที่สุด แต่ไปๆมาๆ พอนายเอกของเรื่องมาเข้าใกล้พี่ชายมากเกินไป ตัวร้ายของเรื่องก็จะมีอีเว้นท์เข้ามากลั้นแกล้งตัวเอกตามเคย

     แต่ที่ต่างกันออกไปจากเดิมคือ หากตัวเอกจะเข้ารูทของตัวละครลับ พวกพระเอกคนอื่นๆ ก็จะเข้ามารุมแกล้งตัวละครลับนี้ด้วยเช่นกัน เพื่อแสดงว่าความเป็นเจ้าของ และถ้านายเอกยังยืนที่จะเลือกจบลงในรูทของริทสึต่อไปอีกละก็  น้องชายก็จะบุกเข้ามาข่มขืนริทสึแทนซะงั้น  เห้ย!!  เดี๋ยวนะ ทำไมนายถึงไม่ไปข่มขืนนายเอกของเรื่องแทนกันละ จะมาข่นขืนพี่ชายของตัวเองทำไมกัน!!  

     และถ้านายเอกมาไม่ทัน ริทสึที่ถูกฮิบิกิมอมยานอนหลับ ก็จะจบลงโดยการที่นายเอกต้องตัดใจจากริทสึ แล้วริทสึก็ย้ายที่อยู่เพื่อหลบหน้า และหนีให้ห่างจากฮิบิกิทันที เพราะรับไม่ได้ที่ถูกน้องของตัวเองข่มขืน รันทดได้อีกสินะชีวิตผม

     แต่ถ้านายเอกมาทัน ริทสึรอด ก็จะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข โดยที่ผมต้องไปอยู่บ้านไร่กับนายเอกของเรื่อง ที่เป็นคนจนแต่สอบเข้ามาเรียนที่ โรงเรียนเซย์ชู ที่เป็นโรงเรียนเอกชนของพวกหัวกระทิที่มารวมตัวกัน เรื่องก็จะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง

     แฮปปี้บ้าแฮปปี้บอสิ เรื่องอะไรผมต้องไปอยู่ที่กันดารแบบนั้นกัน ไม่ได้การละ ผมคิดว่า ผมคงต้องหาทางให้นายเอกของเรื่องที่ชื่อว่ามิอุระ จุน มีความรักกันใครสักคน ที่จะไม่ทำให้ผมเดือดร้อนแทนให้ได้เลย

     แต่ก่อนอื่นเลย ผมต้องออกจากโรงพยาบาลนี้ให้ได้ก่อนละกัน ไม่ไหว อู๊ยย ปวดท้องไปหมดแล้ว ผมขอรับประกันเลยว่าผมจะไม่ยอมกินอาหารที่ท่านแม่เป็นคนลงมือทำอีกแล้ว เพราะผมยังอยากมีชีวิตที่สุขสบายอย่างนี้ไปอีกนานๆนี้ครับ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

     ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ผมได้ออกจากโรงพยาบาล หลังจากนอนอยู่ได้ประมาณ 5 วัน คุณหมอก็อนุญาติให้ผมกลับได้เสียที ถ้างั้นผมจะแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการอีกที ผมชื่อ โทโมยะ ริทสึ ลูกชายคนโตของท่านพ่อ โทโมยะ โคคิจิ และท่านแม่ โทโมยะ ฮานะ 

     ตระกูลโทโมยะ ทำธุระกิจด้านโรมแรมและรีสอร์ททั่วประเทศ อีกทั้งตระกูลโทโมยะนั้น ยังมีด้านมืดโดยการเป็นยากูซ่า ที่มีอำนาจมากที่สุดในเมืองนี้ จนเป็นที่ยอมรับจากแก๊งอื่น และมีการรวมธุรกิจกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เพราะถึงแม้ตระกูลโทโมยะจะมีแก๊งที่ใหญ่โตเพียงใด 

     แต่คนที่อยู่ในแก๊งส่วนใหญ่กับเป็นคนที่ท่านทวดของผม รับมาเลี้ยงทั้งนั้นจึงได้รักกันอย่างแน่นแฟ้นมากเลยละครับ ไม่มีแบ่งชนชั้นอะไรทั้งสิ้น แต่จะมีก็ตอนที่ต้องไปรวมงานก็จะให้เกียร์ติซึ่งกันและกัน จนไม่มีใครคิดที่จะทรยศภายในแก๊งของท่านพ่อเลยสักนิด

     ถึงงั้นครอบครัวของเราก็ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่งคือ ในครอบครัวของเราไม่มีใครทำอาหารเป็นเลยสักคน โดยเฉพาะท่านแม่ของผมคงไม่ต้องพูดใช่ไหมครับ กับการที่ผมต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะอาหารของท่าน 

     ยังดีที่ได้ลูกน้องในแก๊งมาทำให้กิน เพราะอยู่บ้านเดียวกัน เพียงเป็นคนละหลังที่ท่านพ่อสร้างเอาไว้ เพื่อให้คนในแก๊งได้อยู่อาศัย ส่วนผมท่านพ่อท่านแม่ก็อยู่อีกที่ เพราะต้องการความเป็นส่วนตัว จากไอ้พวกเสียงดังทั้งหลายจากคนในแก๊งที่ชอบเอะอะเสียส่วนใหญ่

     เอี๊ยดดดด

     ผมที่กำลังคิดอะไรเพลินๆก็มาถึงบ้านเสียที พร้อมกับพวกคนในแก๊งที่เห็นว่ารถที่ผมนั่ง มาถึงลานหน้าบานที่มีน้ำพุตั้งอยู่ตรงกลางลานหน้าบ้านแล้ว ก็มายื่นเรียงตัวต่อแถวกันทำความเคารพผมทันที

     "ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ นายน้อยริทสึ!!!! "เสียงตะเบ็งออกมาจากคนในแก๊งราว 30  กว่าคนเอ่ยขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง แล้วก้มหัวลง 90 องศาเพื่อทำความเคารพผม

     "อืม.." ผมตอบเพียงเท่านั้น ก่อนที่จะเดินเอือย ๆ ผ่านคนในแก๊งก้าวขึ้นขั้นบรรไดบ้าน ขั้นเล็กๆที่ทำขึ้นเพื่อความสวยงาม กลับเข้าไปในบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน 

      พอผ่านคนในแก๊งมากได้จนมาบ้านหรือจะเรียกว่าคฤหาสน์ได้ ผมก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ทันที พร้อมกับล้มตัวลงนอนบนเตียงสีน้ำตาลของตัวเอง ที่สุดแสนจะนุ่มโคตรนุ่ม 

     แล้วก็เรียบเรียงเรื่องราวคราวๆในสมองน้อยๆนี้อีกที งั้นก็อีกประมาณเดือนสองสินะ ที่ท่านพ่อจะพา ฮิบิกิ มาอยู่ด้วย อื้ม.. ยังพอมีเวลาให้ผมทันได้ตั้งตัวอยู่บ้างละนะ  งั้นมาเรียบเรียงตัวละครหลักกันก่อนดีกว่า ว่ามีคนใครบ้างที่จะมาทำให้ชีวิตของผมมันยุ่งยากขึ้น ผมคิดพลางหยิบกระดาษขึ้นมาจด เพื่อกันลืมทันที

     คนแรกก็นายเอกของเรื่อง มิอุระ จุน   หนุ่มน้อยหน้าหวานที่เป็นลูกคนจนแถวชานเมือง สอบเข้ามาเรียนโรงเรียนเซย์ชู เพื่อที่จะได้มีโอกาศในการประสบความสำเร็จ แล้วจะได้มีงานทำดีๆ ไม่ต้องอยู่อย่างจนๆอีกต่อไป อืม.. ชีวิตน่าสงสารดีสมเป็นตัวเอกในเกมจีบหนุ่ม

     คนต่อมาก็คือน้องชายบุญธรรมสุดเลวทรามที่มันจะข่มขืนผม!!  โทโมยะ ฮิบิกิ เป็นเด็กที่ท่านพ่อรับมาเลี้ยงจากสถานสงเคราะห์ นิสัยเกเร ชอบมีเรื่องชกต่อย เปิดเผย เป็นพวกซึนเดระ ชอบเรียกร้องความสนใจจากคนที่ตัวเองรัก

     ถัดมาคือ เซตโตะมะ  เรียวจิ  เป็นคนที่นายเอกสามารถจีบได้ เป็นคนหน้านิ่ง ที่นิ่งจนเหมือนรูปปั่น ใส่แว่น รักสัตว์ทุกชนิด โดยเฉพาะแมว เป็นพวกไม่แคร์โลก ไม่เห็นหัวคนอื่น นอกจากนายเอกคนเดียว อารมณ์โลกนี้มีแต่เธอเพียงผู้เดียว มันจะรักเดียวใจเดียวไปไหน!! 

     ถัดมาคือ  ฮาจิมะ ยูตะ เป็นคนปากร้ายใจดี ปากไม่ตรงกับใจ เหมือนฮิบิกิเป๊ะ ชอบวาดรูป เป็นพวกหัวศิลปะ ชอบทำงานด้านการวาดรูป หรืองานแขนงอื่น ๆ ที่เกียวกับศิลปะ เป็นพวกชอบคิดอะไรไปเอง เพราะมีจิตนาการสูงเว่อร์ และโลกส่วนตัวสูงมากพอ ๆ กัน

     ถัดมาคือ มิกาโนะ คาเคจิ เป็นคนที่ชอบใช้กำลัง มีพละกำลังมาก เก่งกีฬาทุกชนิด มั่นใจในตัวเองมา ตามที่ได้ยินมา เป็นนักกีฬาของโรงเรียนที่สาวต่างก็รุมกรี๊ดใหญ่  ไม่ค่อยถูกกับฮิบิกิเพราะเคยมีเรื่องชกต่อยกันมาก่อน เป็นพวกน่ารำคาญคนหนึ่งสำหรับผม เพราะเจ้าหมอนี้จะมาอารมณ์หนุ่มช่างตื้อนั้นเอง

     ถัดมาคือ คาซึชิ ริกิ หนุ่มขี้กลัว ที่กลัวไปซะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเสียงดัง ความมืด ผู้คน หรืออะไรก็ตามแต่ หมอนี้เป็นคนที่หาตัวได้ยากมาก ตามที่ยัยพี่สาวว่าหมอนี้จีบยากสุดๆ เพราะเกิดอะไรขึ้นหมอนี้จะหายไปได้ทันที อย่างกับว่าหายตัวได้อย่างนั้นแหละ  แต่ผมว่าริกิไปหาที่หลบภัยซะมากกว่าละมั่ง

     และสุดท้ายผมเอง  โทโมยะ ริทสึ  พี่ชายที่ตามเนื่อเรื่องเกมจะเป็นคนที่ค่อนข้างขวางโลก ไม่แคร์ใครทั้งนั้น พูดน้อยต่อยหนัก นิสัยเกเรของแท้ ไม่เหมือนของฮิบิกิ ที่เลียนแบบพี่ชายมาที่หลัง ชอบโดดเรียน แต่เรียนเก่งโคตร สอบติดห้องท๊อปตลอด แต่ไม่ค่อยมีใครเห็นตัว เรียกว่าเป็นตัวละครลับที่ลับโคตรลับเลยก็ว่าได้  หาตัวอยากมาก  เพราะไม่ค่อยเข้าเรียนนั้นเอง

     เฮ้อ!! ก่อนอื่นคนที่ผมต้องจัดการก่อนคือ น้องชายของผมสินะ แล้วนี้ก็อีก 2 เดือนเท่านั้น โรงเรียนจะเปิดเทอม และตัวผมเองก็จะได้เลื่อนชั้นขึ้นมาอยู่ประถมต้นปีที่ 6 เสียที

     และนายเอกจะเข้ามาตอนมัธยมปลายปีที่ 1  งั้นก็จากนี้อีก 3 ปีนะสิ โอ๊ย!! อนาคตของผม ไม่ได้การแล้ว ในเมื่อถ้าน้องชายของผมมันจะข่มขืนผมละก็ ผมก็ชิงข่มขืนมันก่อนเป็นไงละ 

     แต่เดียวนะความคิดนี้ผมว่ามันแปลกๆอยู่นะ ไม่เอาดีกว่า อย่างผมขอแค่เกาะท่านพ่อท่านแม่กินไปเรื่อยๆก็ดีอยู่แล้ว ผมไม่อยากไปแย่งชิงกับใครหรอกนะ ถึงจะเห็นผมเกเร แต่ผมก็หล่อนะครับ แถมยังเป็นคนหล่อมากอีกตั้งหาก

     งั้นผมเปลี่ยนใจละ ผมจะทำให้นายเอกเกลียดผม น้องชายก็เอามันมาเป็นทาสรับใช้ซะ แล้วจากนั้น ผมก็จะสร้างฮาเร็มสาวๆให้สะใจไปลย ไหนๆที่ชาติก่อนนู้น ผมก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อน หึหึหึ ฮาเร็มจ๋า รอริทสึสุดหล่อก่อนนะจ๊ะ พี่กำลังไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่าๆ