คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แสบสไตล์ Ep.1 -รีตอนใหม่- 60%
แสบสไตล์ Ep. 1
“ นี่คุณ เมื่อไหร่จะเลิกตามผมซักทีห๊ะ? ”
“ นายก็ช่วยฉันสิ ”
“ ผมก็บอกไปแล้วว่าผมช่วยคุณไม่ได้น่ะ เอาอะไรอุดหูไว้หรอครับถึงไม่ได้ยินที่ผมพูด ”
“ โถ่ ก็มีนายเท่านั้นที่คุยกับฉันรู้เรื่องไง น๊าๆๆ ช่วยฉันหน่อยนะสุดหล่อ *O* ”
“ ไม่ ”
“ถ้านายไม่ยอมช่วยฉัน ฉันก็จะตามนายอยู่อย่างนี้ล่ะ เอาดิ “
.
.
.
.
“ เอ้าๆ ช่วยก็ช่วย เฮ้อออ~ “
“เย้ๆ ฉันว่าแล้วว่านายต้องจิตใจดีเหมือนหน้าตา อิอิ “ อิอิพ่องคุณเธอสิ!!
ทุกคนคงสงสัยอยู่ใช่มั้ยล่ะว่าบทสนทนาข้างบนนั้นเป็นของใคร คำตอบก็คือ ของผมกับผู้หญิงตนหนึ่ง อ๊ะๆ ไม่ต้องสงสัยครับว่าผมพูดผิด ‘ตน’ นั่นแหละครับคือคำสรรพนามที่ใช้เรียกเธอคนนี้ คงเดาได้แล้วใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆๆ ใช่ครับ เธอตนนี้มีนามว่านิว ซึ่งอย่างที่รู้ๆกัน เธอไม่ใช่ ‘คน’ แต่เธอคือสิ่งเล็กๆที่เรียกว่า ‘วิญญาณ’ หรือง่ายๆก็คือ ‘ผี’ นั่นเอง เธอตามผมมาหลายวันแล้วครับ ที่เธอทำแบบนี้ได้ เพราะว่ามีเพียงผมที่สามารถพูดคุยกับเธอได้อย่างปกติ พูดง่ายๆก็คือ ‘ผมมีเซ้นส์’
ผมไม่ใช่พวกร่างทรง ผมไม่ใช่หมอผี ผมเป็นเพียงบุคคลธรรมดาที่สามารถสื่อสารกับวิญญาณได้ก็เท่านั้นเอง ถามว่ากลัวมั้ย? มันเหมาะที่จะใช้คำว่า ชิน มากกว่าครับ ผมเจอมาตั้งแต่เด็กแล้ว ดีบ้าง เละบ้าง ไอ้พวกที่มาดีๆนี่ผมยอมช่วยเท่าที่ช่วยได้
แต่ไอ้พวกเละๆมานี่ผมด่าให้เสียผีไปหลายตนล่ะ =__=
กระผมมีนามว่า นายนรินทร์ รัตนวรินทร์ชัย หรือน้องรินนั่นเองคร๊าบบบ ^^ ปัจจุบันกำลังศึกษาอยู่ชั้นม.6 ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในกรุงเทพ และกำลังอยู่ในช่วงติวข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัยอยู่ ผมไม่ใช่คนเก่ง แต่ผมเป็นคนที่แบบ….เรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก ทางพ่อและแม่ต่างก็ไม่ดุผมเรื่องเรียนนะครับ เพราะผลการเรียนของผมไม่ได้ถึงขั้นแย่ และที่สำคัญ ผมไม่เคยทำให้ท่านทั้งสองผิดหวัง ท่านจึงไว้ใจผมมาก >< เพื่อนผมหรอ? อืมม ไว้ตอนหน้าล่ะกันเนอะ 5555 พอๆ เลิกเม้าท์แล้วไปทำตามที่นิวบอกดีกว่า จะได้จบๆไป
“ หลังนี้หรอ? ” ผมหันไปถามนิวทันทีที่รถจอดตรงหน้าประตูบ้าน
“ใช่ๆ” อื้อหือ อะเมซิ่ง มันใหญ่มากกกกกกก *O* (พ่อจ๋า เค้าจะเอาแบบนี้ง่าๆ) แล้วผีสาวก็หันมาทำหน้าเศร้าๆใส่ผม
“ฉันเข้าไปไม่ได้ คุณลุงไม่ให้ฉันเข้าไปอ่ะ” อ่อ คงจะเป็นคุณลุงเจ้าที่เจ้าทาง
“งั้นเดี๋ยวฉันไปคนเดียวก็ได้ แค่เอาของให้เค้าก็จบใช่มั้ย?” ผมลงจากรถและเดินไปกดกริ่งตรงประตูใหญ่ อ้อ ผมใช้กระแสจิตคุยกับเธอนะครับ ไม่อย่างนั้นจะต้องโดนด่าว่าบ้าแน่ๆที่ยืนคุยคนเดียว บู่วววว ไม่เอาๆ หล่อไม่ปลื้ม อิอิ
“มาแล้วค่า เอ่อ ไม่ทราบว่าต้องการมาพบใครคะ?” รอไม่นานก็มีคุณป้าแม่บ้านวิ่งมาเปิดประตูรั้วให้
“ผมเป็นเพื่อนกับนิวครับ ชื่อริน ผมต้องการมาพบคุณเติ้ลที่เป็นแฟนนิว” ผมตอบไปด้วยความสุภาพ
“งั้นรอสักครู่นะคะ จะไปเรียนคุณหนูเติ้ลว่ามีคนมาขอพบ เข้ามาด้านในก่อนเลยค่ะ” คุณป้าเดินนำผมเข้าไปในห้องๆหนึ่ง คงจะเป็นห้องรับแขก อืมมม แค่ห้องเดียวก็ปาไปเท่ากับบ้านครึ่งหลังของผมเลยนะ อะไรจะรวยปานนั้นเนาะคนเรา =0=
“นั่งรอตรงนี้เลยค่ะคุณนิว” คุณป้าให้ผมนั่งที่โซฟา เอาน้ำมาเสิร์ฟให้ แล้วก็เดินไปที่ชั้นสองของบ้าน
ผมก็นั่งสำรวจไปเรื่อย บอกตรงๆ นี่บ้านหรืออะไร คือใหญ่ไปมั้ย? อิจฉาเฟ้ยยยย!! แล้วดูนั่นสิ โอยยย ยกเค้าบ้านหลังนี้ได้คงมีเงินเหลือใช้ไปยันชาติหน้า นี่ผมพิมพ์เลย 555
“นายใช่มั้ย ที่บอกว่าเป็นเพื่อนนิว?” ผมที่สำรวจบ้านอยู่เพลินๆ จู่ๆก็มีผู้ชายคหนึ่งมานั่งที่โซฟาตรงข้ามผม เดาอายุน่าจะประมาณ 25-30 ปีนะ งืมๆ
“อ่าใช่ คุณคงเป็นคุณเติ้ลสินะครับ ผมรินครับ ^^ “ อื้ม แค่มองหน้าเขาแค่แป๊ปเดียว แต่บอกได้เลยว่า เพอร์เฟค!!!
“อืม มีธุระอะไรล่ะ?” เขานั่งมองหน้าผมซักพักก็พูดออกมา
“คุณรู้ใช่มั้ยว่านิว เอ่อ... เสียแล้ว “
“อืม” เขาพยักหน้าเบาๆ
“ดีแล้ว ผมมีของจะให้คุณ นิวฝากเอาไว้กับผม” ว่าจบ ผมก็หยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วส่งให้เขา
“มันคืออะไร?” เขารับไว้แล้วทำหน้างงๆ
“เอ่อ คุณไม่หน้าโง่นะครับ อยากรู้ก็เปิดดูสิ ยากตรงไหน” อุ๊บส์ เค้าไม่ได้ตั้งใจ มันหลุดไปเองงงง อย่าจ้องเค้าแบบนั้น TOT
“….” เขาจ้องหน้าผมดุๆ จากนั้นก็เปิดกล่องออก สิ่งที่อยู่ข้างในผมไม่รู้หรอกว่าคืออะไร แต่ดูจากสีหน้าเขาแล้ว มันคงเป็นของสำคัญสินะ
“นิวฝากผมมาบอกคุณว่า ‘นิวสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง ที่ผ่านมานิวขอโทษที่เคยทำตัวไม่ดี แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง นิวดีใจนะที่ได้รักเติ้ล’ แค่นี้ล่ะ”
“นาย…สื่อสารกับวิญญาณได้สินะ”
“ครับ ฉลาดนี่ ฮ่าๆๆ”
“ขอบใจนะ”
“ครับผม งั้นผมไปล่ะ หมดหน้าที่ผมแล้ว สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้เขาแล้วรีบเดินกลับมาที่รถทันที ก็เจอกับนิวที่นั่งรอผมอยู่บนหลังคารถ เดี๋ยวนะ! ที่มีตั้งเยอะแยะไม่ไปนั่งวะ =_=
“เรียบร้อยล่ะ” ผมเข้าไปนั่งในรถ
“ขอบใจนะรินนนน “ เธอทะลุเข้ามานั่งที่เบาะข้างคนขับ
“อื้อๆ แล้วเธอจะทำยังไงต่อ?” ผมสตาร์ทรถและขับออกจากบ้านหลังนั้นทันที
“คงจะอยู่ดูเติ้ลอีกสักระยะล่ะ เดี๋ยวก็จะไปแล้ว”
“งั้นขอให้โชคดีล่ะกัน”
“ขอบใจอีกครั้งนะ” สิ้นคำนี้เธอก็หายไป คงจะไปหาแฟนเค้าล่ะมั้ง
เฮ้อออ~ หวังว่าต่อไปนี้ชีวิตผมจะสงบสุขขึ้นนะ
.
.
.
.
.
.
หลังจากหมดเรื่องของนิวไป ชีวิตผมก็ปกติสุขมาทั้งอาทิตย์ จนวันนี้วันจันทร์ คือตอนนี้เวลา 08.46 น. ซึ่งคนหล่ออย่างผมสมควรที่จะไปนั่งทำหน้าหล่อในห้องแล้ว แต่…..
“ =____=+”
“…”
“=_____=^^”
“…”
“ คือ ขอประทานโทษนะไอ้หล่อน้อย(กว่าผม) คุณจะขวางผมอีกนานมั้ย มันสายแล้วนะโว๊ยยยยย”
“…”
“ โอเค ผมจะถือซะว่ามันเป็นคำตอบนะ” ว่าจบผมก็เดินหนีมาเลยครับ ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำว่า สาย กับ ตาย เท่านั้น ตายๆๆๆๆ =0=
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้ผมนั่งหอบแดร๊กลิ้นห้อยอยู่ในห้องเรียน ทำไมสภาพเยี่ยงสุนัขอย่างนี้อ่ะหรอครับ หึหึ
‘นายนรินทร์’
‘ชะอุ้ย แหะๆ ครับ’จารย์’
‘สายอีกแล้วนะครับ’ อูยยย เสียงนิ่งมาเชียว =O=;
‘มีคนก่อกวนผมจนทำให้สายครับ’
‘ใคร?’
‘ไม่รู้จักครับ’
‘ประตูโรงเรียนปิด 08.00 น. คุณมาถึงเวลา 09.03 น. สรุปว่าสายไป 1 ชม. 3นาที เชิญครับ’ 1ชม. = 60นาที + 3นาที = 63 ครั้ง โอยยยยย เรียกรถพยาบาลเลยเหอะ //ปาดเหงื่อแป๊ป =O=;;
‘เอาจริงดิ? -0-‘
‘ตามนั้นครับ’
‘1! 2! 3! 4! 5! 6! …………… 45! จารย์ครับ แฮ่กๆ ศิษย์ขอพัก’ พูดจบทิ้งตัวนั่งทันทีเลย แทบทรุด มันคือลุกนั่งครับทุกคน ลุกนั่งตามนาทีที่มาสาย 1นาที เท่ากับ 1ครั้ง(นั่งแล้วก็ลุก)
‘ไม่ได้!! นี่คือการลงโทษ ลุกเดี๋ยวนี้!!’ เชี่ย แม่งโหด
‘แฮ่กๆ ครับๆ 46! 47! 48! 49! 5..0 อะ..อูยย 51 5..2 53 54 …. 60!! แอ่ก!’ รู้สึกเหมือนแผ่ดินไหว อูยยยย ใครเคยโดนคงรู้ เข่าอ่อนเลยนะครับผม TOT
‘เชิญไปเรียนได้ เดี๋ยวนี้ด้วย!!’
นั่นล่ะครับคุณผู้ชม สาเหตุที่ทำให้ทุกสายตาในห้องจับจ้องมาที่ผม
“ไง มอง แฮ่ก ไรกัน กูหล่อ กูรู้ไม่ต้องชม”
“โถ่ไอ้เตี้ย! เขาสมน้ำหน้ามึงกันต่างหาก 55555”
“ไอ้ฟิวส์ เดี๋ยวมึงโดน! รอกูมีแรงก่อนๆ ”
ไอ้ฟิวส์มันเพื่อนที่ผมสนิทที่สุดล่ะ เรียกได้ว่าสันดาน เอ๊ย! นิสัยเดียวกันเลยครับ เพื่อนในกลุ่มผมมี ฟิวส์ พีต กลุ่มเรามีแค่ 3คนอ่ะครับ แต่ขอโทษ กลุ่มผมมีชื่อนะขอรับ มีชื่อเรียกนี่แสดงว่าต้องดังมาก อิอิ
‘เตี้ยมาแล้ว ชะนีหลบไป’ นี่ล่ะครับ ชื่อกลุ่มผม ไอ้เห้ตัวไหนมันตั้งให้วะ!! โคตรภูมิใจเลย TOT
เอ๊ะ!? ตอนที่ผมกำลังพูดคุยกับเพื่อนๆนั้น สายตาผมเหลือบไปเห็นคนๆนึง ซึ่งผมว่ามันคุ้นมาก
“พีตๆ ไอ้หมอนั่นใครวะ เด็กใหม่หรอ?” ผมสะกิดไอ้พีตแล้วชี้ไปทางข้างหน้า ซึ่งแถวที่ผมนั่งเป็นริมหน้าต่างครับ
“ไหน นั่นไอ้โจ้ มึงจำมันไม่ได้หรอ”
“กูรู้แล้ว กูหมายถึงคนที่นั่งข้างๆไอ้โจ้อ่ะ ใคร?” พูดจบไอ้โจ้มันรีบวิ่งมาหาผมเลย เพื่อในห้องทุกคนก็มารวมอยู่ที่เดียวกันหมด อะไรกันน่ะ
“อะ...ไอ้ริน ตรงนั้นกูนั่งคน..เดียวนะเว๊ย ละ..แล้วมึงเห็นใคร” ไม่ดิ ผมไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ ตอนนี้มันก็ยังนั่งอยู่
“อีฟิวส์ เพื่อนมึงเอาอีกแล้วนะ พวกกูนี่ขนลุกกันยกห้องล่ะ ==” แล้วมันก็ซุบซิบกันไป
“เห้ย! มึงเป็นใคร!?” ผมลุกจากเก้าอี้เดินขาสั่นๆไปหามันทันทีเลยครับ ผมว่ามันแปลกๆล่ะนะ
“…” ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก =__=
“กูพูดกับมึงอยู่นะ!”
“รินนนน ฟ้าว่ารินกลับมานั่งที่เถอะ ตรงนั้นไม่มีใครอยู่นะ” กันนั่งอยู่ตรงหน้าผมเนี่ย จะไม่มีได้ไง
‘มึงเห็นกูสินะ หึหึ นี่อย่าบอกนะว่ากลัวจนขาสั่นอ่ะ ’ กว่าจะตอบ
“ถ้าไม่เห็นแล้วกูจะมาคุยมั้ย อีกอย่างกูไม่ได้กลัว กูโดนทำโทษมาต่างหาก”
‘ก็ดี กูจะบอกว่า ขออยู่ด้วย’ ห้ะ! O.O
“มึงจะบ้าหรอ มึงก็อยู่ส่วนของมึงไปสิ”
‘โอเค เอาเป็นว่ามึงตกลง’ หลังมันพูดจบก็มีคนมาปรากฏรอบตัวผมอีก5คน โอ้วพระเจ้า นี่มันซุป’ตาร์ชัดๆ อะไรจะหล่อกันปานนี้ –o- เดี๋ยวๆ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาชื่นชมความหล่อ
“นี่มันอะไรกัน พวกนี้เป็นใคร!!!”
‘เพื่อนกูเอง กูชื่อมิค นั่นเรน คิงส์ จิม ไอซ์ ฟร้อง’ มันชี้ที่ตัวเองแล้วไล่เรียงจากซ้ายไปขวา
“โลกใครโลกมัน กูขอบาย”
‘กูถือว่ามึงตกลงแล้ว’ มันทำท่ายักไหล่แบบประมาณว่า กูไม่แคร์
‘เฮ้มิค คนนี้น่ารักว่ะ พวกมึงว่าป่ะ >.,< ’ จู่ๆไอ้ผีที่ชื่อ… ชื่อไรก็ไม่รู้ มันยืนอยู่ข้างผมทางด้านขวา มันมองหน้าผมแล้วพูดกับเพื่อนมัน
‘เออว่ะ กูก็เพิ่งสังเกต จิมมึงนี่ตาดีเหมือนกันว่ะ หึหึ’ แล้วพวกมันก็รุมผมกันใหญ่
‘พวกมึงหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!! กุปวดหัวววววววว’
‘ว้า นางฟ้าเรากดซะล่ะ’
‘เขาเรียกว่าโกรธต่างหาก’ เฮ้อออ ไอ้พวกผีฝรั่งเอ๊ย!! =_+
‘ต่อไปนี้กูจะใช้จิตคุยกับพวกมึงล่ะกัน เดี๋ยวแม่งก็หาว่ากูบ้ากันอีก’
“กรี๊ดดดดดดดด!!! เฮ้ยไรวะ!!” ว่าแล้วก็ได้ยินเสียงเพื่อนๆร้องเสียงดัง พอหันไปเท่านั้นล่ะ เยดเข้!!! พวกมันไปแกล้งเพื่อนผมมมมมมมม TOT
‘ไอ้พวกผีหน้าแก่!! หยุดเดี๋ยวนี้นะเว๊ย!!!’ พวกคุณเคยเห็นแบบว่า เหมือนโดนปิดสวิตซ์ป่ะครับ นั่นล่ะ แบบนั้นเลย
‘นี่พวกมึงอายุเท่าไหร่กันวะ’ ผมถามพวกมันที่กลับมายืนข้างผมเหมือนเดิม
’21 เพิ่งตายยกก๊วนกันมาได้เดือนกว่าเอง’ มิคเป็นคนตอบผม อืมมมม
‘เอาเถอะๆ อย่าก่อความวุ่นวายกันมาก โตแล้วนะพวกมึงอ่ะ’ ปวดหมองๆ ว่าแล้วก็เดินกลับโต๊ะซึ่งไร้ผู้คน ถามว่าเพื่อนไปไหน
‘นี่ๆชื่อรินใช่ป่ะ ได้ยินเพื่อนเรียก’ ไอ้หมอนี่มันชื่อไรวะ
‘ใช่ แล้วมึง?’
‘กูเรน แล้วนี่เพื่อนหายไปไหนอ่ะ?’ มึงยังกล้าถามอีกเรอะ!!!
‘มันคงจะอยู่กันหรอก โดนผีแกล้งตอนกลางวันแสกๆเนี่ย ป่านนี้ไปอยู่วัดรบกวนพระ รบกวนเจ้าอาวาสเขาหมดล่ะ วัดแตกไปแล้วมั้ง เฮ้อออ’ ข้างๆโรงเรียนผมจะมีวัดชื่อดังอยู่ ทางโรงเรียนเขาจะทำทางเชื่อมไว้ให้ เพราะต้องการให้นักเรียนเข้าถึงธรรมะให้มากที่สุด
หลังจากนั้นผมก็ไปตามเพื่อนๆกลับมาเรียน ทุกคนดูเหมือนสติไม่มี 55555 ตลอดเวลาที่อยู่ในโรงเรียน ก็จะมีไอ้พวกบ้านี่มาวนเวียนอยู่ใกล้ๆตลอด มีไปแกล้งคนอื่นเขาบ้าง สนุกไปดิพวกมึง =_=
ตอนนี้ผมอยู่บ้านแล้วล่ะครับ และแน่นอนว่า….
‘ว้าววว ห้องน่ารักจัง เหมาะกับรินจังมากๆเลย *O*’
‘รินนี่ อันนี้ของรินนี่สินะ เล็กจัง 5555 >,,<’ กกน.ผม =O=
‘รินริน เตียงนี้นอนคนเดียวหรอ เหงาแย่เลยสิ กว้างซะขนาดนี้ มิน่าถึงมีตุ๊กตาอยู่ด้วย’
‘น้องริน ตุ๊กตาตัวนี้น่ารักจัง หน้าตาเหมือนน้องรินเลย พี่ไอซ์ชอบบบบ >.,< ’ ฮึ่มม
‘เอาเลย เอาที่พวกมึงสบายใจ กูขอนอนก่อนนะ คร่อก zZZ’ ผมนอนอยู่บนเตียง มีผี2ตนขนาบข้าง ซ้ายเป็นมิค ขวาเป็นจิม มิคดีหน่อยตรงที่มันนอนมองนิ่งๆ ไม่ได้ป่วนห้องผมแบบเพื่อนมัน เฮ้อออออ หมดไปอีกวัน เอาวันที่สงบสุขของผมคืนมา!!!! ต่อจากนี้ชีวิตผมคง……แบบที่ทุกคนคิดอ่ะ T^T //คนหล่อเสียใจ
*ก่อนอื่นเลย ไรท์ต้องขอโทษทุกท่านด้วยนะคะ
เพราะไม่มีเวลามาอัพนิยายเลย คอมพังด้วย
อย่าเพิ่งหนีหายจากไปไหนกันเลยน๊า *O*
ฝากผลงานด้วยนะคะ ติชมได้เลย รักทุกคน
____________________________________________
***ตอนนี้เป็นออเดิร์ฟจ้า
1 เม้น 1 กำลังใจ นะค้าบบ
ความคิดเห็น