คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter : 3 เข้มแข็งนะเพื่อนตัวเล็ก
Robot : 3
สวัสดีครับ ผมคิม จงอิน หุ่นยนต์ที่พ่อของโอเซฮุนของผมสร้างขึ้นมา วันนี้ก็ครบ1อาทิตย์แล้วนะครับที่ผมได้มาเรียนอยู่ที่โรงเรียนเดียวกับเซฮุน ตอนนี้ผมกำลังเดินหาเซฮุนอยู่ครับ ผมไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน หลังจากเลิกเรียน เขาก็หายไปเลย
ความจริงผมก็เดินกลับบ้านได้นะครับ แต่ไม่เอาดีกว่าผมอยากกลับบ้านกับฮุนนี่ของผมมากกว่า เวลาตอนนี้ก็ไม่เย็นอะไรมากมายหรอกครับ ก็ยังมีคนอยู่ที่โรงเรียนเยอะพอสมควรครับ ผมว่าเป็นโชคดีของผมนะครับ ที่ได้มีบุญเกิดมาบนโลกมนุษย์นี่ผมว่ามันมีอะไรที่น่าสนใจหลายๆอย่างเลยนะครับ มีอากาศ มีพระอาทิตย์ มีผู้คน และก็มีความสวยงาม
ปัก!!!
“….”เสียงอะไรน่ะหรอครับ เสียงลูกกลมๆสีส้มตกลงมาใส่หัวผมครับ เจ็บไหมตอบได้เลยครับเจ็บ –
“เฮ้ย! ขอโทษขอโทษนะ”ชายร่างสูงโค้งหัวให้ผมใหญ่เลยครับ ไม่ระวังเลย
“เฮ้! คริสเป็นอะไรหรอ”มีผู้ชายตัวสูงวิ่งมาอีกคนครับ แต่ผมรู้จักเขานะครับ ชานยอลไง คนตัวสูงคนนี้เป็นเพื่อนชานยอลเองหรอ
“เกิดข้อผิดพลาดนิดหน่อยน่ะ”ไม่หน่อยหรอกครับหัวผมเต็มๆ –
“อ้าว จงอินมาทำอะไรตรงนี้”ผมก็ยืนของผมนานแล้วนะครับคุณชานยอลเพิ่งจะเห็นผมหรือไง
“พอดี ตามหาเซฮุนอยู่น่ะครับ”
“อ่อ เซฮุนไปซื้อของทำโครงงานกับแบคฮยอนอะ รอหน่อยนะเดี๋ยวมันก็มา มาอยู่กับพวกกูก่อนก็ได้นะ เออ ลืมแนะนำเพื่อนเลย นี่ คริส เพื่อนในทีมกูเอง คริส นี่จงอินเด็กเซฮุน”ครับผมเป็นเด็กเซฮุน -..-
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณคริส”
“เช่นกันนะจงอิน เมื่อกี้ก็ขอโทษแล้วกันนะ การพบกันครั้งแรกของเรานี่รุนแรงเหลือเกิน”คริสยิ้มก่อนที่ปากของชานยอลจะมายุกยิกอยู่ที่หูของคริสครับ เขาทำอะไรกันอะ – ผมอยากจะรู้ ทั้งคู่ยิ้มก่อนที่พวกเขาจะพยักหน้าแล้วมองมาทางผม
“นี่ๆ จงอินสนใจเข้าทีมบาสกับพวกเราไหม”
“บาสหรอครับ ผมเล่นไม่เป็นนะครับ”
“อยู่กับกูครับ ระดับไหนวะจงอินไม่เกิน 2 วันรับรองมึงเล่นได้แน่”
“ถ้าพวกคุณเชื่อแบบนั้น ผมก็ตกลงครับ”
RB
ความรักบางครั้งมันก็เจ็บปวดมากนะครับ ถ้าคนที่เรารักอยู่แค่เอื้อมแต่เราไม่สามารถที่จะบอกรักหรือว่าทำอะไรได้เลย
“มึงๆถ้ากูชอบผู้ชายด้วยกันอะ มึงยังจะคบเป็นเพื่อนกับกูอยู่เปล่าวะเทา”
“มึงต่อให้มึงเป็นเอดส์ เป็นห่าอะไรกูก็รับได้ครับ แหม่ ดูถาม สมองอะมึงคิดกูคนดีครับรักเพื่อน”
“แล้วถ้ากูชอบแบคฮยอนอะ มึงยังจะคบกูเป็นเพื่อนอยู่เปล่าวะ”
“เดี๋ยวนะมึง มึงชอบแบค?”
“เออ ชอบ เพิ่งจะมารู้ตัวก็ตอนนี้แหละ”
“อีเพื่อนเหี้. มึงจะแดกเพื่อนหรอวะ กูกลัวมึงชานยอล ถ้าวันนึงมึงเลิกชอบแบคฮยอนแล้วมาจับกูแดกจะทำยังไงวะ อี๋!!!”
“ค.ยเหอะ กูคงไม่น่ามืดไปเอามึงหรอก คิดไปได้ แค่จิตนาการขนตูดกูก็ลุกหมดแล้ว”
“บางทีชานยอลอาจจะทนความน่ารักของจื่อเทาไม่ไหวก็ได้ เลยจะจ้ำบ๊ะ! จื่อเทา มึงอยากได้กูเป็นเมียก็บอก”
“เมียกูแบคฮยอนคนเดียวก็พอแล้ว”
“ไอ้หยอยเอ้ย!!! กูสงสารมึงนะ เพราะสงสัยมึงจะอกหักตั้งแต่เริ่มต้นแล้วว่ะ”
“ทำไมวะ”
"แบคฮยอนมันชอบคริสว่ะ”
ครับ ตอนนั้นผมยอมรับเลยว่าตอนที่รู้ว่าคนที่ผมชอบเขาไปชอบเพื่อนในทีมบาสผม จุกสิครับ
“มึงเรื่องนี้อะ มึงทำใจเหอะ แบคก็เพื่อนกู มึงก็เพื่อนกู มึงก็เสือกไปชอบแบคอีก ไอ้หยอย ทำใจเหอะมึง ”
จริงอยู่ ที่เทา แบค ฮุน เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน แต่ผมกับเทาจะเป็นคนที่สนิทกันมากกว่าหรือจะเรียกว่าคู่หูก็ได้ครับ เหมือนกับที่แบคสนิทกับเซฮุนนั่นแหละ ผมอยู่กับมันได้ก็คงเพราะนิสัยนี่แหละครับ
เฮ้อ... ทำไมคนที่แบคฮยอนชอบต้องเป็นคริส ทำไมต้องเป็นเพื่อนผม ทำไมไม่ใช่คนอื่นที่ผมสามารถสู้เขาได้ ทำไมต้องเป็นคนที่ผมไม่สามารถสู้อะไรเขาได้เลย ถ้าคนอ่อนแอกันต้องยอมปล่อยเขาไปใช่ไหมล่ะ แต่ก็ขอโทษที ปาร์ค ชานยอลคนนี้เข้มแข็งพอที่จะทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนใจแบคฮยอนให้ได้คอยดูเหอะ
พักเรื่องความรักกันก่อนดีกว่าวันนี้พี่ปาร์คจะมาเล่านิทานเรื่องชีวิตของคนหล่อให้ฟังครับ ชีวิตผมก็ไม่มีอะไรดีเลิศมากมายครับ ตื่นนอน เรียน ส่องสาว เล่นบาส กินเหล้า เข้าสังคมตามภาษาของคนกำลังโต ที่ซุกหัวนอนผมก็หอของป้าของแบคฮยอนครับ มีญาติคนเดียวก็คือพี่สาวของผม พี่สาวของผมสวยนะครับจะบอกให้ ครอบครัวผมหน้าตาดีทั้งบ้านครับ ไม่แปลกหรอกที่ผมจะเกิดมาหล่อ
พี่สาวผมตอนนี้อยู่ที่อเมริกาครับ ทำงานอยู่ที่นั่น คอยส่งเงินมาให้ผมเรียน ส่วนแม่ผมก็เสียไปตั้งแต่ผมยังอายุไม่ถึง 10 ขวบเลย ถ้าถามว่าพ่อผมล่ะ ก็คงตอบได้เลยครับว่าไม่มี ผมไม่เคยเจอ ไม่เคยเห็น ไม่เคยมีใครพูดให้ผมฟังว่าพ่อผมเป็นยังไง ตัวผมเติบโตมาได้เพราะแม่และพี่สาวที่คอยดูแลผม
ผมเป็นเพื่อนกับแบคฮยอนตั้งแต่ประถมต้นครับแต่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ มาสนิทกันก็ตอนขึ้นมัธยมนี่แหละ โรงเรียนของผมมี 3 ห้อง คือ A B C ผม แบคฮยอน เทา เซฮุน พวกผมเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันครับ พวกเราอยู่ห้อง A ห้องเด็กเก่งเลยนะครับไม่อยากอวดเท่าไหร่
ห้อง B เป็นห้องเด็กกิจกรรมครับ แบคฮยอนเคยเกือบจะได้ไปอยู่ครับแต่เขาไม่ได้ไปเพราะว่าเกรดของแบคฮยอนถึงเกณฑ์ที่โรงเรียนกำหนด
ส่วนห้อง c เป็นห้องเด็กกีฬาครับ พวกกลุ่มบาสของผมก็อยู่ห้องนี้เกือบหมดเลยครับ ทั้ง คริส ลู่หาน เลย์ อยู่หมด สงสัยหรือป่าวว่าทำไมผมถึงไม่อยู่ห้อง c ล่ะทั้งๆที่เป็นเด็กทีมบาสเหมือนกัน ห้อง c นะครับ นักกีฬาทุกคนต้องเก่งมาก ได้เหรียญทองเยอะแยะถึงจะได้อยู่ไม่ใช่เล่นกากๆแบบผมกับไอ้เทา สามคนนั้นเขาเป็นนักบาสตัวโรงเรียนครับ แต่ผมยังเป็นแค่ตัวแทนห้องเท่านั้น
ผมกับคริสสนิทกันมากเลยครับ สนิทกันพอๆกับที่ผมสนิทกับไอ้เทา ผมรู้จักมันเพราะว่าผมกับมันเคยชอบผู้หญิงคนเดียวกันครับ แล้วเกือบจะต่อยกันตายเพราะแย่งว่าใครจะเป็นคนจีบเธอ
พอผมต่อยกันไปสักยกเท่านั้นแหละครับ ก็รู้กันว่าผู้หญิงที่ผมจีบอะมีผัวแล้ว แถมผัวเธอยังเป็นผู้หญิงเหมือนกันด้วย นี่แหละครับที่เขาเรียกว่า ‘นิ้วเย็นๆก็สู้เอ็นอุ่นๆได้’ หลังจากพวกผมอกหักกันทั้งคู่พวกผมก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นจนเป็นเพื่อนกันถึงปัจจุบันนี่แหละ ชีวิตผมมีอะไรตลกๆเยอะนะ แต่ก็มีอะไรที่น่าเศร้าเหมือนกัน ผมว่าชีวิตคนเราต้องมีหลากหลายรสชาติ หลากหลายเรื่องราวไม่อย่างนั้นชีวิตของเราก็คงไม่มีสีสัน ขอเพียงแค่เวลาทุกข์เราอย่าท้อ เวลามีความสุขเราก็ต้องมีความสุขให้เต็มที่เท่านั้นเอง
RB
“ฮุนนี่ ทำไมวันนี้ฮุนนี่ไม่พาผมไปซื้อของด้วยอ่า”
กริบ...... ไม่มีเสียงตอบกลับจากผม มันเดินถามผมมาตลอดทางตั้งแต่โรงเรียนจนถึงบ้าน มันน่ารำคาญไหมล่ะ หุ่นอะไรพูดมาก
“ฮุนนี่ ทำไมวันนี้ฮุนนี่ไม่พาผมไปซื้อของด้วยอ่า”
“หยุดถามสักทีเหอะว่ะ รำคาญแล้วก็เลิกเรียกกูฮุนนี่ได้แล้วไม่อย่างนั้นกูจะไล่มึงไปนอนที่อื่นที่ไม่ใช่บ้านกู”
“ถ้าฮุนนี่ไล่ผมไปที่อื่นแล้วผมจะไปนอนที่ไหนล่ะ”
“ในเมื่อรู้ตัวว่ามึงไม่มีที่ไปก็เงียบซะ”
กริบครับกริบ หุ่นกระป๋องแม่งเงียบไปแล้ว รู้สึกสบายหูมากๆอะในที่สุดผมก็ได้อยู่อย่างสงบ
“แล้วผมจะพูดได้ตอนไหน”
“ตอนที่กูสั่ง”
“แล้วเมื่อไหร่ฮุนนี่จะสั่งให้ผมพูดสักทีอะ”
ฮุนนี่ ฮุนนี่อีกแล้ว พ่อมึงเหอะครับ ใครชื่อฮุนนี่ไม่ทราบโอ๊ยเรียกซะผมหมดหล่อเลย ไอ้หุ่นกระป๋องนี่โคตรจะพูดมากเลย พูดมากเกินไปอะ น่ารำคาญว่ะ ในเมื่อผมรำคาญมันผมก็เลยเลือกที่จะเดินขึ้นห้องแล้วล๊อคประตูเพื่อหนีการก่อกวนจากอมนุษย์ ชีวิตอันสงบสุขของของผมถูกก่อกวนหมดแล้ว พ่อนะพ่อทำไมต้องสร้างอะไรที่มันต้องมาวุ่นวายกับผมด้วยก็ไม่รู้
Rrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นมาเมื่อผมหยิบมันขึ้นมาดูก็เป็นเบอร์ที่คุ้นตาเพื่อนสนิทผมเองแหละครับ
“ฮัลโหลว่าไงจ้ะ บยอน แบคฮยอน”
(ฮึก....ฮือ.....ซะ.....เซฮุน)
“เฮ้ย!!! ร้องไห้ทำไมวะ แบคเป็นอะไร”
(เซฮุน...ฮือ...เรา....ไม่เหลือ.....ฮึก....ใครแล้ว...ฮือ...)
“อะไร ทำไม มึงเป็นอะไร ไม่เหลืออะไร”
(ปะ...ป๊า...ฮึก....กับม๊า....เรา…….ท่านเสียแล้ว..ฮือ...)
“ห๊ะ!!!”
(เซฮุนเราไม่เหลือใครแล้วอะ...ฮือออ)
“ตอนนี้แบคฮยอนอยู่ไหน”
(โรงพยาบาลมยองแด)
“เดี๋ยวไปหานะ”
ตอนแรกที่ผมได้ยินผมก็ช๊อคนะครับ อยู่ๆคุณลุงคุณป้าท่านก็เสีย ผมจำได้ว่าผมเพิ่งจะเจอพวกท่านเมื่อตอนเย็นนี้เอง ตอนที่ท่านมารับแบคฮยอนกลับบ้าน ชีวิตคนเรานี่ไม่แน่ไม่นอนจริงๆ ผมรีบเดินออกมาจากห้องเห็นหุ่นกระป๋องมันกำลังถือแก้วโง่ๆตรงมาหาผม
“ฮุนนี่ไปไหนดื่มนมร้อนก่อนดิ ผมทำมาให้”
“ไม่ว่างว่ะ เดี๋ยวมานะ”
“ไปไหนอะ ไปด้วยดิ”
“จะไปก็ตามมา”
ผมก็รู้สึกดีนะครับที่คนไปกับผมด้วยเพราะตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่ควรออกข้างนอกมากหรอกครับ ก็เข้าขั้นดึกพอสมควร ผมเดินออกมาหน้าปากซอยพร้อมกับหุ่นกระป๋องเพื่อที่จะขึ้นแท็กซี่ แต่ก็ดันไม่มีแท็กซี่วิ่งผ่านสักคัน มึงไปไหนกันหมดวะ อีที่วิ่งผ่านก็ไม่ว่างสักคันโอ๊ยผมนี่เครียด หลังจากที่รอมานานปานจะ 2 ปี ก็มีแท็กซี่ว่างมาแล้วครับไม่รอช้าโบกครับโบก รถแท็กซี่ค่อยๆเคลื่อนมาจอดตรงหน้าผมช้าๆ โอ๊ย กูรีบมึงก็นะ กว่ากูจะได้ขึ้นรถนี่เช้าพอดีอะ
RB
ตอนนี้ผมวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าโรงพยาบาลครับ เออแต่ผมก็ลืมถามไปว่าแบคฮยอนมันรออยู่ที่ไหน เวรเอ๊ย
“นั่นชานยอลไม่ใช่หรอเซฮุน”
จงอินชี้ไปยังคนตัวโย่งที่ยืนโบกมือมาทางพวกผม ครับมันคือชานยอลผมไมรอช้าวิ่งสิครับ ไม่ใช่วิ่งหนีนะ วิ่งไปหา แต่ก็ไม่ลืมที่จะคว้าหุ่นกระป๋องมาด้วย ยังดีที่มันเห็นชานยอลไม่งั้นผมคงหาแบคฮยอนยันพรุ่งนี้เช้าอะ
“แบคฮยอนอยู่ที่รถไอ้เทา”
“เออ นำไปดิ”
ผมกับเพื่อนตัวสูงและไอ้หุ่นกระป๋องเดินมาหยุดอยู่หน้ารถ BMW สีดำ มองไปในรถก็เห็นแสงไฟและก็เพื่อนผมสองคน เทากำลังลูบหัวแบคฮยอนอยู่ ส่วนแบคฮยอนก็นั่งร้องไห้ ให้เดานะไอ้เทาก็คงกำลังเครียดกับการปลอบเพื่อนตัวน้อยของกลุ่มอยู่เพราะมันเป็นคนที่ไม่สามารถปลอบใครได้เลยครับ เป็นมนุษย์ที่ไม่มีความสามารถด้านนี้เลย ผมเดินไปเคาะกระจกรถก่อนที่แบคฮยอนจะหันมามองพร้อมกับกดปุ่มปลดล๊อคประตูให้ผม ผมเปิดประตูแล้วยิ้มจับไหล่เพื่อนตัวน้อยของพวกผมเอาไว้
“ไหวไหมเพื่อน”
ผมยังเอ่ยไม่ทันจบประโยกแบคฮยอนก็ลุกมากอดผมเต็มแรง แบคฮยอนไม่ไหวจริงๆแหละครับ ถ้าถามถึงในกลุ่มผมว่าแบคฮยอนคงเป็นเด็กที่สุดถึงแม้ว่าอายุจะแก่กว่าพวกผม แต่แบคฮยอนเหมือนน้องของพวกผมมากกว่า แบคฮยอนเกิดมามีชาติตระกูล พ่อแม่เลี้ยงดูมาอย่างดี แทบจะไม่เคยเจอกับความผิดหวัง
แต่อยู่ๆเพื่อนของผมก็ดันต้องเสียครอบครัวไป ตั้งแต่รู้จักมาแบคฮยอนก็มีแต่พ่อกับแม่ และป้าของแบคฮยอนเท่านั้นแหละครับที่เป็นญาติของแบคฮยอน ส่วนคนอื่นๆผมก็ไม่รู้ว่าไปไหนกันหมด แบคฮยอนคนที่สดใสของผมตอนนี้ไม่มีแล้ว เหลือแต่แบคฮยอนที่ร้องไห้ไม่รู้กระทั่งว่าน้ำตาจะหยุดลงเมื่อไหร่
“เซฮุน ป๊ากับม๊าทิ้งเราไปแล้ว”
“แบค ป๊ากับม๊าไม่ได้ทิ้งแบคฮยอนไปสักหน่อย”
“ทิ้งสิเซฮุน ป๊ากับม๊าไม่อยู่กับแบคอีกแล้ว ทิ้งให้แบคอยู่คนเดียว”
“แบคไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย ยังมีป้า มีฮุน มีเทา มีชานยอล และก็ยังมีไอ้จงอินเห็นไหมว่ามีคนที่อยู่กับแบคเยอะแยะ แบคฮยอนชีวิตคนเรามันไม่ยั่งยืนหรอกนะ คนทุกคนไม่สามารถอยู่ไปจนโลกสลายได้หรอก” ผมพูดเสียงเบาแต่ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ผมไม่อยากให้แบคฮยอนเศร้าถ้าผมทำให้เศร้าเพื่อนของผมก็คงต้องเศร้าไปกันใหญ่ ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือต้องดึงเพื่อนตัวเล็กของผมออกมาจากโลกสีดำที่กำลังก่อตัวขึ้นกับแบคฮยอน
“แต่มันยังเร็วไปสำหรับเรา”
“ตอนนี้โลกกำลังพิสูจน์แบคอยู่รู้ไหม”
เสียงที่ตอบกลับไม่ใช่เสียงของเซฮุนแต่อย่างใด กลับเป็นเสียงเพื่อนตัวสูงของแบคฮยอนเอง ชานยอลจับไหล่ของแบคยอนเอาไว้ ก่อนที่แบคฮยอนจะคลายกอดจากเซฮุนแล้วหันไปมองชานยอลแทน
“พิสูจน์ยังไงหรอชานยอล”
“ก็ปกติแบคใช้ชีวิตโดยมีป๊ากับม๊า แต่ตอนนี้แบคไม่มีป๊ากับม๊าใช่ไหม โลกกำลังทำให้แบคโตเป็นผู้ใหญ่ ต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง เข้มแข็ง ไม่นะบางทีการที่ป๊ากับม๊าจากไปอาจจะเป็นพระเจ้ากำหนดก็ได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาที่ บยอน แบคฮยอน ต้องโตแล้ว ป๊ากับม๊าแบคก็กำลังเป็นกำลังใจให้แบคอยู่ ว่าแบคจะทำสำเร็จไหม ยอลเชื่อว่าป๊ากับม๊าต้องทุกข์ใจแน่ๆที่เห็นลูกชายตัวเองมานั่งร้องไห้แบบนี้ท่านคงหลับไม่สบายแน่ ท่านคงกำลังเป็นห่วงแบคอยู่ แบคอยากให้ป๊าม๊าเป็นห่วงหรอ”
“ไม่อยาก”
“งั้นก็หยุดร้องนะ”
ชานยอลเช็ดน้ำตาทั้งสองข้างให้แบคฮยอน ก่อนจะยิ้มด้วยรอยยิ้มที่แอบแฝงไปด้วยความอบอุ่น ชาลยอลเข้าใจความรู้สึกของแบคฮยอนทุกอย่าง และตอนนี้ชานยอลก็ทำได้เพียงให้กำลังใจแบคฮยอนเท่านั้น คนที่เคยผ่านอะไรหลายๆอย่างมาเหมือนกันมันมักจะเข้าใจความรู้สึกของกันและกันเสมอ
“ขอบคุณนะชานยอล”
RB
ก๊อก....ก๊อก....
ชานยอลมองไปที่บานประตูก่อนที่จะวางโทรศัพท์แล้วเดินไปดูที่ตาแมวเพื่อดูว่าใครมา มือหนาบิดลูกบิดประตูเพื่อเปิดประตูให้คนที่ต้องการที่จะพบเขา
“สวัสดีครับคุณป้าบอมมี เชิญเข้ามาก่อนครับ” เด็กตัวสูงโค้งหัวให้แก่คนที่อาวุโสกว่าตัวเอง ซึ่งคุณป้าไม่ใช่คนอื่นคนไกลอะไร ป้าของแบคฮยอนหรือป้าเจ้าของหอนั่นเอง คุณนายบอมมียิ้มให้เจ้าของห้องเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โซฟาสีขาวที่ไม่ไกลจากประตูมากนัก
“คุณป้ามีอะไรหรือป่าวครับ”
“ชานยอลรู้เรื่องป๊ากับม๊าแบคฮยอนหรือยัง”
“รู้แล้วครับ”
“ป้าขอให้ชานยอลทำอะไรสักอย่างได้ไหมลูก”
“ได้สิครับ”
“ชานยอลช่วยไปอยู่ที่บ้านกับแบคฮยอนได้ไหมลูก”
To be continue
คัมแบคจ้า RB คัมแบค หลังจากหายไปนานมากๆ ที่หายไปเพราะไม่มีกำลังใจในการเขียนจริงๆค่ะ ขอแค่สัก1คอมเม้นก็ได้เป็นกำลังใจให้หน่อย
ที่ไม่เม้นนี่คือฟิคไม่สนุกหรือป่าวคะ 5555+ ขอให้สนุกก็แล้วกันนะ ขอให้ชอบนะคะ
ความคิดเห็น