คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 :หุ่นยนต์จงอิน
Chapter 1 : หุ่นยนต์จงอิน
1 ปีผ่านไป
“เซฮุน แกลงมาหาพ่อหน่อย”
“ครับ” ชายหนุ่มขานรับพร้อมกับเดินลงไปยังห้องใต้ดินเพื่อที่จะไปหาคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของตน
“แกมาดูผลงานของพ่อซะก่อน”
ชินกีพูดพรางเปิดตู้กระจกที่สีเหลี่ยมซึ่งข้างในมีบางสิ่งบางอย่างอยู่ ชายหนุ่มผิวคล้ำ สูงราวๆ 180 เซนติเมตร ผมสีดำปกคลุมหน้าผาก ใบหน้าได้รูป และเปลือกตาที่ปิดลง
“พ่อขังคนไว้หรอ?”
“ไม่ใช่เว้ย หุ่นยนต์แสนวิเศษของพ่อต่างหาก”
“แล้วมันใช้ได้หรอพ่อ” เซฮุนถามด้วยสีหน้าสงสัย หวังว่ามันคงไม่ระเบิดออกมาทันทีที่เปิดเครื่องหรอกนะ
“ใช้ได้ดิ พ่อคำนวณแล้วเดี๋ยวจะเปิดเครื่องให้ดู” ชินกิพูดพรางกดปุ่มสีดำเล็กๆที่อยู่บริเวณหลังใบหูข้างซ้ายของมนุษย์หุ่นยนต์ ดวงตาคมลืมตาขึ้นมองรอบข้าง
“เจ๋งว่ะ เหมือนจริงเลยอะ”
“พ่อแกซะอย่างเซฮุน”
เหมือนจริงครับเหมือนจริงมากๆ ผิวที่เหมือนกับมนุษย์จริงๆ การขยับแขนขา หรือดวงตา เหมือนหมดทุกอย่างเลยครับ แต่ที่ไม่เหมือนก็น่าจะเป็นสายตาสมองมันเนี่ยแหละครับ ถ้าผมไม่รู้ผมคิดว่าเป็นมนุษย์เอ๋อที่ยืนมองคนอื่นเฉยๆโดยไม่กล่าวทักทายซักคำ
“สวัสดี” ผมโบกมือให้กับหุ่นกระป๋องของพ่อ บางทีมันอาจจะพูดไม่ได้ก็ได้ ใครจะไปรู้มันคงไม่เหมือนกับมนุษย์เป๊ะๆแน่นอนครับ
“สวัสดี” สัสแล้วครับ แม่งพูดได้ด้วยเจ๋งว่ะ
“มันเหมือนกับมนุษย์เกือบทุกอย่างเลยนะ หายใจ ผูกพันธ์กับคนอื่นๆได้ กินอาหารได้ อาบน้ำได้ มีความรู้สึก แล้วที่เด็ดกว่านั้นมันยังมีความต้องการทางเพศเหมือนมนุษย์ทั่วไปแต่จะท้องกับมันไม่ได้หรอกนะ มันไม่มีอสุจิ มีแต่น้ำเปล่า”
เดี๋ยวนะครับขอเบรกแปป ข้อสุดท้ายนี่มันคืออะไรครับ พ่อหวังที่จะให้มันไปจ้ำบ๊ะกับใครครับนั่น มีอารมณ์ทางเพศ – ผมต้องสอนมันช่วยตัวเองหรือป่าวครับเนี่ย
“ข้อสุดท้ายพ่อจะสร้างมันมาทำไม”
“ฉันสร้างมันมาเพื่อสนองความต้องการของผู้หญิง หรือไม่ก็พวกเกย์”
“ต่อไปพ่อก็คงจะสร้างโดเรม่อน เพื่อตอบสนองความต้องการของเด็กน้อยที่คลั่งแมวไม่มีหู”
“เคยลองแล้ว มันต้องใช้เวลานาน ไหนนะประดิษฐ์ของวิเศษอะไรเยอะๆฉันไม่ขยันขนาดนั้น”
ผมประชดครับ ประชด TT พ่อผมทำไมใสขนาดนี้ โอ เซฮุนล่ะเครียดครับ ไอ้หุ่นกระป๋องก็เอาแต่มองหน้าผมมันรู้เรื่องอะไรหรือป่าวเนี่ย
“พ่อแล้วมันชาร์ตแบตตรงไหนอะ”
“ไม่ชาร์ตมันใช้ออกซิเจนกลั่นเป็นพลังงาน” ล้ำอีกแล้วครับพ่อผมแม่งล้ำ ตั้งแต่เกิดมาโอ เซฮุนเพิ่งจะได้ยินนี่แหละครับ ออกซิเจนกลั่นเป็นพลังงานของหุ่นกระป๋องได้
“เจ๋งใช่ไหมล่ะ เจ้าลูกชาย แต่พ่อสร้างหัวใจให้มันไม่ได้นะ มันอาจจะยากเกินไปสำหรับพ่อ” ถ้าพ่อทำได้ผมแนะนำให้พ่อไปเป็น ทอมัส เอดิสัน2 เถอะครับ หลอดไฟที่ว่าแน่ยังแพ้หุ่นกระป๋องของพ่อผม
“เซฮุน แกจำสัญญาเมื่อปีที่แล้วได้ไหม”
“ไม่ได้ จำไม่ได้ หวังอะไรกับผมมากมาย เรื่องราวเมื่อเช้าผมยังลืมเลยว่าผมทำอะไรบ้าง”
“งั้นพ่อจะทวนความจำแกให้นะ เมื่อปีที่แล้วแกบอกว่าถ้าพ่อทำสำเร็จแกจะดูแลหุ่นยนต์ของพ่อ”
‘แล้วถ้ามันไม่สำเร็จล่ะพ่อ พ่อต้องเลิกประดิษฐ์ทุกสิ่งและลาออกจากบริษัทซะ’
‘แล้วถ้ามันสำเร็จล่ะ’
‘ผมยอมดูแลไอ้หุ่นยนต์อะไรนั่นของพ่อให้เลย’
จำได้แล้วครับ ปากหมาๆของผมมันพูดออกไปแบบนั้นจริงๆ ผมจำได้แล้ว
“ฉันหวังว่าแกจะเป็นลูกผู้ชายพอที่จะไม่ผิดสัญญากับพ่อนะ โอ เซฮุน”
Robot
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องกับหุ่นกระป๋องครับ สุดท้ายก็ต้องทำตามสัญญาเมื่อปีที่แล้วผมเป็นลูกผู้ชายซะอย่างถ้าผมไม่ทำก็หน้าตัวเมียอะดิ ใครจะยอม ตอนนี้นะครับไอ้หุ่นกระป๋องมันกำลังสงสัยใหญ่เลยครับกับทีวีที่ผมนอนดูอยู่ ถามแม่งอยู่นั่น มันมาจากไหน ทำไมคนไปอยู่ในนั้นได้ บลาๆๆๆๆๆ วุ่นวายครับ ขอความสงบสักเดี๋ยวได้ไหมครับ – ถ้าไม่ติดว่าพ่อห้ามให้ผมทำร้ายมัน ผมคงจับมันโยนออกไปจากห้องผมแล้ว
“นายชื่ออะไรหรอ”
“เซฮุน”
“แล้วฉันชื่ออะไร”
“จะไปรู้นายไหมเล่า ไปให้พ่อคิดชื่อให้นู่น จะดูหนังเว้ย”
“แล้วพ่อคืออะไร”
ครับ พ่อคืออะไร พ่อคือบุคคลที่ฟิวชั่นกับแม่แล้วได้ลูกออกมาครับ - - มึงจะเอาขนาดไหนล่ะ จะให้อธิบายขนาดไหน เอาท่าด้วยไหมว่าต้องทำท่าไหนบ้างถึงจะได้เป็นพ่อคน
“พ่อคือผู้ที่ทำให้นายเกิดมา”
ผมตอบได้แค่นี้จริงๆครับ TT ลองผมตอบมันไปแบบที่ผมคิดดิ จะตามมาว่า ฟิวชั่นคืออะไร ท่าอะไร ท่าไหน ทำยังไง จะตามมาแน่นอนครับ เชื่อโอเซฮุนดิ
“งั้นเขาก็คือพ่อฉันหรอ?”
“ใช่ พ่อนายแล้วก็พ่อฉัน”
โครกกกกกกก
เสียงใครหิววะนั่นแน่นอนว่ามันตองไม่ใช่ผมแน่นอน ผมเพิ่งจะกินช๊อคโกแลตมาหมาดๆคงไม่หิวแน่นอน แต่ก็พอจะรู้ต้นเสียงอยู่หรอกครับ ก็ในห้องมีแค่ผมกับหุ่นกระป๋องนี่ครับ
“หิวหรอ” หุ่นกระป๋องพยักหน้ามันนี่นะ หน้าแมนมากเลยครับ แต่ตุ๊ดมากอะครับ อารมณ์แบบผมเลี้ยงเด็กสองขวบยังไงอย่างนั้นเลยครับ
ตอนนี้ผมลากหุ่นกระป๋องลงมานั่งที่โต๊ะอาหารครับ ผมจัดการเอาอาหารที่พ่อทำไปอุ่นในไมโคเวฟ หุ่นกระป๋องก็นั่งมองผมอุ่นอาหาร ส่วนพ่อพ่อผมน่ะหรอไปหาคุณป้ากายองครับ ป้าผมนี่แหละครับสองคนนี้ถ้าใครหลายๆคนไม่รู้จักก็คงคิดว่าเป็นสามีภรรยากับไปแล้วล่ะครับ ส่วนแม่ผมน่ะหรอเสียไปแล้วครับตั้งแต่ผมอายุได้แค่ 5 ขวบเองมั้ง แล้วผมมานั่งเล่าประวิติชีวิตส่วนตัวผมทำไมเนี่ย - - อาหารอุ่นเสร็จผมก็ยกบิบิมบับ 2 ถ้วยมาให้หุ่นกระป๋องกับผมกินคนละถ้วย
“ข้าวมาแล้ว มันเรียกว่า’บิบิมบับ’ ก่อนกินต้องคลุกแบบนี้”
ผมนั่งคลุกบิบิมบับในถ้วยของผมให้หุ่นกระป๋องดู หุ่นกระป๋องทำตามผมอย่างว่าง่ายครับ แต่จานของมันดูแทบไม่ได้ครับ เลอะไปหมด แต่ชั่งเถอะยังไงมันก็ต้องกิน ต้องเลอะ ผมก็ยังสงสัยนะว่าพ่อผมใส่สมองให้มันหรือป่าว มีความรู้อะไรบ้าง - - ทีวีก็ไม่รู้จัก ไอ้นั่นก็ไม่รู้จัก แม้แต่ชื่อตัวเองยังไม่รู้จักเลย เออใช่ มันยังไม่มีชื่อนี่
“จงอิน”
“ใครหรอ”
“นายไง นายชื่อ คิม จงอิน”
To be continue
จงอินมีชื่อแล้วค่ะ นางมีชื่อแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
อย่าลืมแท็ก #มนุษย์หุ่นยนต์ กันนะคะ
คอมเม้นหน่อยจะดีมากเลยค่ะ จะได้มีในกำลังใจในการแต่งต่อ ^^ ชอบไม่ชอบบอกได้นะคะ
ความคิดเห็น