คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : เปิดเทอมวันแรกชีวิตดี๊ดี
Intro
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านสีข้าวเข้ามากระทบเข้ากับเปลือกตาบางที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ร่างบางก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมา จน...
“อีเหี้ยแบค จะเจ็ดโมงครึ่งแล้วเดี๋ยวก็เข้าแถวไม่ทันหรอกอีห่า แหกดากนอนอยู่นั่นแหละ”
พรึ่บ
“ไอ้สัส ทำไมไม่ปลุกกู วันแรกก็สายแล้วเหี้ยเอ๊ย มึงรอกูตรงนี้ กูอาบน้ำแปป”
เสียงเพื่อนรักเพื่อนแค้นลอยเข้าไปในฝัน จากนิทราเข้าสู่ห้วงความจริง เพียงคำพูดไม่กี่คำทำให้ความง่วงของแบคฮยอนหายไปเป็นปลิดทิ้ง เท้าทั้งสองข้างวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ถ้ามีประเทศญี่ปุ่น หรือประเทศไทยมาวิ่งด้วยนี่ คงคิดว่ากำลังแข่งขันกีฬาโอลิมปักอยู่ซะอีก
50 นาทีผ่านไป
“สัส เข้าโรงเรียนวันแรกกูก็โดนกักมาโรงเรียนสายเลย เป็นการเริ่มภาคเรียนที่ดีนี่”
“เอาน่า วันหลังมึงก็ปลุกกูเร็วๆสิคยองซู”
“เงียบปากไปเลยสัส กูปลุกนี่ก็บุญแล้ว นาฬิกาปลุกเป็นสิบรอบก็ไม่ตื่น วันหลังจะปลุกด้วยตีน”
คยองซูชี้ลงที่รองเท้าเท้าเป็นเชิงบอกว่า ‘นี่ตีนนะวันหลังมึงจะได้ลอง’ ให้เขาดู แบคฮยอนหัวเราะออกมากลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง ก็แน่สิก็ตื่นสายอะ ยอมรับ!! ก็เมื่อคืนอ่านหนังสือดึกอะ อย่ามองงั้นดิ หยุดเลยนะ เออ ยอมรับก็ได้ก็เกมมันสนุกนี่หว่า
“น้องสองคนครับคุยอะไรกัน มาสายแล้วยังไม่สำนึกอีกหรอครับน้อง”
ทุกอย่างเงียบลงไม่มีเสียงหัวเราะของแบคฮยอนอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้มีแต่สายตาของนักเรียนที่โดนกักบริเวณมองมายัง ไอ้เตี้ยสองคนที่กำลังคุยกันอยู่ อารมณ์แบบอยากรู้อยากเห็น แบบ ‘ใครหรอ อุ๊ยไอ้นี่หรอไม่สำนึกเลยนะ’ กูอ่านสายตามึงออกนะอีชะนี
“น้องทั้งสองคนคุยอะไรกันครับ น้องลืมจิตสำนึกไว้ที่บ้านหรอ”
sus ดูมันด่า เจ็บแรง สเตตัส:ร้องเชี่ยหนักมาก มึงเลิกมองได้แล้วครับ พวกมึงก็มาสายเหมือนกันแหละ อีพี่บ้านี่ก็จะด่าถึงไหนล่ะ ด่าซะแสบดากหมดแล้ว ด่าจังด่าเข้าไป กูไปเผาบ้านมึงหรอคร้าบบบ
“ไอ้เตี้ยนี่มันเหยียบเท้าผมครับ”
ควับ!! ไม่ต้องสงสัยอะไรทั้งนั้น เพื่อนรักกูเอง เพื่อนรักกูเอ๊ง มึงรักกูขนาดทิ้งกูแบบนี้เลยหรอ วันหลังมึงปล่อยให้กูแหกตูดนอนไปเถอะ สายตามันมองมาที่ผมแบบ ‘แก้ตัวเองนะ บรัย’ มึงไม่ใช่เพื่อนกูอีกแล้ว คยองซูวววววววว
“น้องครับน้องชื่ออะไรครับ”
“บะ..บยอน แบคฮยอนครับ”
“พบพี่หลังเลิกแถวด้วยนะครับ”
.
.
.
.
.
.
ฮาย หวัดดีทุกคน ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่โดนรุ่นพี่ประธานนักเรียนเรียกพบเพราะเหยียบเท้าเพื่อนก็เท่านั้นเอง มันข้อหาใหญ่มากจริงๆนี่พูดเลอ
“วันหลังน้องก็ควรมีความรับผิดชอบมากกว่านี้นะครับ นี่ถือว่าเป็นครั้งแรก น้องเป็นเด็กใหม่อาจจะปรับตัวไม่ทัน เอาเป็นว่าพี่จะไม่ว่าอะไรน้องมากแล้วกันครับ”
ไม่มาก? แล้วตลอดเวลาสิบนาทีที่ผ่านมานี่มึงชมกูหรอ นี่คือคำชมหรอ ตอบ!!
‘นี่ไม่ใช่เหตุผลที่มาสายแต่นี่คือคำแก้ตัวของคนไม่เอาไหนครับ’
ชมครั้งที่ 1
‘มนุษย์เกิดมาเพื่อนสร้างประโยชน์ไม่ใช่ทำตัวเป็นภาระของคนอื่น’
ชมครั้งที่ 2
และชมครั้งที่ 3
‘ถ้าเป็นพี่พี่จะไม่คบเพื่อนที่ไม่รักษาเวลาแบบน้องแน่นอนครับ’
เดี๋ยวดิเฮ้ย!! นี่คือแค่มาสายไง รู้สึกเหมือนแบบผิดร้ายแรงระดับประเทศชาติมากอะ คือเหมือนกูมาสายคนเดียวทั้งโรงเรียนอะ ด่ากูคนเดียว แค่กูโดนข้อหาเหยียบเท้าเพื่อนอะนะ ใครเลือกมันมาเป็นประธานวะ ปัญญาอ่อนเถอะ
เมื่อผมออกมาจากห้องประธานนักเรียนก็มาเจอกับเพื่อนรักที่ทิ้งให้ผมเผชิญกับคำชื่นชมของรุ่นพี่คนเดียว คยองซูฉีกยิ้มออกมาเป็นรูปหัวใจพลางโบกมือเป็นเชิงบอกว่า ‘เฮ้!! กูอยู่นี่นะเพื่อนรัก’อะไรทำนองนี้ สองเท้าของผมก้าวไปอีกทางที่ไม่มีเพื่อนเวรของผม ครับ ผมกำลังงอน ไม่สิ ไม่งอน ต้องโกรธต่างหาก มึงรักเพื่อนแบบไหนวะคยองซู นี่คือวิธีการแสดงความรักของมึงหรอ
“อ้าว มึงจะไปไหน”
แขนข้างขวาของผมถูกจับไว้โดยเพื่อนสนิท สองเท้าของผมหยุดชะงักลงในทันที ราวกับหนังในฉากที่นางเอกกำลังเดินหนีเพราะเอกเพราะมีเรื่องง้องอนกัน แต่ก็ไม่ใช่เหอะ ผมโกรธอีคยองซู อีเพื่อนแสนดี กูเกลียดมึง
“นี่มึงโกรธกูหรอ”
“….”
“ก็มึงทำให้กูโดนไปด้วยอะมึงก็ต้องรับผิดชอบดิ”
“...”
“แบคฮยอน คุยกันบ้างดิ”
“กูจะเข้าห้องเรียนแล้ว”
ผมสะบัดมือของเพื่อนสนิทออก มือของผมหลุดออกเป็นอิสระ ผมกำลังเดินต่อไปข้างหน้าโดยไม่คิดที่จะหันกลับไปมองคนที่ทิ้งผม ก็ผมโกรธอะทำไม
“กูขอโทษ กูยอมหมดเลยจะให้กูทำอะไรอะ”ระยะห่างของผมเริ่มห่างออกมาเรื่อยๆในขณะที่คยองซูพ่นคำขอโทษออกมาจากปาก ผมโกรธยากแล้วก็ง้อยากมากครับ อย่าหวังงานนี้แบคฮยอนจะไม่คุยด้วยทั้งเดือนเลย
“ถ้าหายโกรธเดี๋ยวกูเลี้ยงเค้กร้านร้านเจ๊ฮี จะแดกอะไรแดกให้เต็มที่เลย กูจ่ายเอง”
ชะงัก !! สองเท้าหยุดลงก่อนที่จะค่อยๆหันมามองเพื่อนรักของตัวเอง คยองซูได้แต่ภาวนาให้เพื่อนสนิทหายโกรธเพราะถ้าแบคฮยอนโกรธเขานานๆเขาก็คงไม่มีความสุข ก็เพื่อนสมัยอนุบาลใครจะไม่แคร์ล่ะ
“มึงห้ามผิดคำพูดล่ะ”
มุมปากของร่างบางค่อยๆฉีกยิ้มเป็นการแสดงว่า ‘กูหายโกรธมึงแล้ว’ อะไรทำนองนี้ คยองซูวิ่งเข้ามากอดคอของคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนสนิท แบคฮยอนโกรธยากง้อยากก็จริง แต่ใครจะรู้บ้างล่ะครับ ว่าถ้าง้อมันด้วยของกินอะไรๆก็เป็นเรื่องง่ายไปหมด แค่ง้อให้ถูกวิธีก็ใช้ได้แล้ว
.
.
.
.
.
สรุปวันนี้คาบแรกของวันก็ไม่ได้เข้า เพราะถูกกักบริเวณในตอนเช้า พอเข้ามาภายในห้องเรียนก็ไม่มีที่นั่งสิครับโต๊ะเรียนหมด ก็ต้องลงไปยกโต๊ะที่ห้องเก็บของกันมาสองคน แหม่ ดูท่าแล้วการอยู่ในโรงเรียนนี้จะมีอะไรดีๆอีกเยอะแยะ(ประชด)
“นี่เตี้ย”
เสียงของผู้มาใหม่ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ แบคฮยอนไม่รู้จัก เรียกใคร เรียกแบคฮยอนหรือใคร ในเมื่อไม่รู้ใช่ไหมล่ะ แล้วจะสนใจทำไม นอนต่อสิครับเมื่อเช้าตื่นเช้าเราเลยต้องนอนเอาแรงใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องสงสัยอะไรมากมายคาบสองนี่อาจารย์ติดธุระเลยไม่มาสอน อิจฉาอะดิ อิจฉาใช่มะ ตอบ!!
“ฮาย น้องเตี้ย”
รู้สึกเหมือนมีมือมาวางรู้บนหัว กูว่ามันเรียกกูแล้วล่ะ แบคฮยอนค่อยๆเงยหน้ามองบุคคลที่ทำตัวไม่รู้จักคำว่ามารยา มารบกวนการนอนของคนอื่นมันใช้ได้ที่ไหน ชายหนุ่มร่างสูงกำลังฉีกยิ้มให้มาทางแบคฮยอน โอเคไม่สำนึกยังมายงมายิ้มอีก
“เตี้ยจำกูได้ไหม”
“จำไม่ได้”
“ทำไมจำเจ้าชายไม่ได้”
“เจ้าชายอะไรมึง มึงบ้าหรอ ห๊ะ!! มึงเพี้ยนหรอ?”
“ใครก็ไม่รู้ร้องไห้ใหญ่เลยตอนกูย้ายบ้าน ‘เจ้าชายอย่าทิ้งผมไปสิครับ’ นี่ใครพูดวะ”
เดี๋ยว!! มันเริ่มชัดละ คุ้นๆละ
‘เซฮุนเป็นเจ้าชายอะ เดี๋ยวเราเป็นน้องเจ้าชายเอง’
‘ไม่เอา แบคฮยอนต้องเป็นเจ้าหญิงสิ จะได้คู่กับเซฮุน’
‘โอเค เดี๋ยวแบคฮยอนเป็นเจ้าหญิง แล้วให้คยองซูเป็นน้องเจ้าชายแทนแบคฮยอน
‘คนอย่างคยองซูให้เป็นคนรับใช้ก็พอแล้วแบคฮยอน’
‘ไอ้เซฮุนก็จังไรแล้วนะ เดี๋ยวกูจะฟ้องแม่มึง’
‘คยองซูพูดคำหยาบเดี๋ยวเราจะฟ้องแม่คยองซูเหมือนกัน’
โอเค จำได้กูจำได้แล้ว
“เซฮุน?”
“จำกูได้แล้วหรอเจ้าหญิง”
“เหี้ยอะไรมึง เจ้าหญิงอะไรมึง มันนานมาแล้วมึงหุบปากไปเลย”
โอเคเลย คือว่าอีเซฮุนเนี่ย มันเป็นเพื่อนในกลุ่มของผมตอนเด็กๆ ตอนสมัยอนุบาล แล้วตอนเด็กๆผมชอบมันมากเพราะว่ามันสูง มันมีดีแค่นี้จริงๆ แบบอิจฉาไงมึงสูงกูเตี้ย เลยยกย่องแบบเจ้าชายฮะ เจ้าชาย แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วเว้ยตอนนี้แบคฮยอนโตแล้ว ไม่มีเจ้าชายอีกต่อไปแล้วเข้าใจไหม ห๊ะ!!
“โชคดีจังเลยเนอะ ที่มึงอยู่ห้องเดี่ยวกับกู”
“ใช่โชคเข้าข้างมึงมาก เพราะคยองซูก็อยู่ห้องนี้เหมือนกัน”
รอยยิ้มของเพื่อนเก่าค่อยๆหุบลงเมื่อได้ยินชื่อของคนที่รู้จักกันดี คยองซูมันเป็นคนป่าเถื่อนมาต้องแต่เด็กแล้ว พูดกูมึงมาตั้งแต่ผมจำได้ เจอผมครั้งแรกมันก็ทักแบบ ‘หวัดดี มึงชื่ออะไร’ คือด้วยความที่แบคฮยอนเป็นคนดีไง เลยต้องแบบ ‘เราชื่อแบคฮยอน นายพูดไม่เพราะเลย ระวังคุณพ่อคุณแม่ไม่รักนะ’ และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ได้รู้จักกับคยองซู และอีคยองซูมันก็ไม่ชอบขี้หน้าอีเซฮุนมากๆเพราะว่าอีเซฮุนมันมีนิสัยเจ้าชายมากแบบ ขี้ฟ้องเก็บความรับไม่ได้ เป็นพวกปากหลอดไฟ(ปากสว่าง) อีคยองซูเลยเกลียดหน้ามันเต็มที่
“แบคฮยอน มึงคุยกลับใครอยู่”
ตายยากจริงเว้ย กำลังคิดถึงเลยคยองซูววว อยู่ๆก็มา มารู้จักกับเพื่อนรักเพื่อนแค้นมึงหน่อยเร็วววววว คยองซูเดินมานั่งประจำที่ของตัวเองพร้อมทั้งเอียงหัวลงมาซบไหล่ผม แล้วมองไปทางมนุษย์ที่ตนเองไม่รู้จัก
“มึงจำเซฮุนได้ป๊ะ”
“จำได้ดิ เกลียดชิบหาย”
“เออ ไอ้เหี้ยนี่แหละมัน”
นิ้วบางชี้ไปทางบุคคลที่ตนเองพูดถึง เซฮุนฉีกยิ้มพรางยักคิ้วมาทางไอ้เตี้ยสองคน มึงคิดว่าหล่อหรอเซฮุน(เออ หล่อ ยอม)
“ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะคยองซู ส่วนสูงนายเพิ่มขึ้นมาแค่ไม่กี่เซนเอง”
บอกแล้วเซฮุนมนุษย์ที่ชอบสร้างศัตรู พูดทีนี่อยากจะกระโดดหมุนกลางอากาศสักสิบรอบแล้วค่อยถีบปากมัน คยองซูก็ไม่พูดอะไรหรอก แต่ยกนิ้วกลางพร้อมขยับปากว่า F**k
.
.
.
.
.
“น้องๆครับ พี่จะประกาศชื่อน้องๆแล้วให้น้องมาเอาขนมของพี่รหัสไปนะครับ คนแรกครับน้องโดซอง คนที่สอง...”
เสียงของรุ่นพี่ม.5 ค่อยๆเอ่ยชื่อของรุ่นน้องออกมาทีละคน พี่รหัสม.5จะเล่นน้องรหัสกับน้องม.4 ส่วนรุ่นพี่ม.6 ทางโรงเรียนจะให้เอาเวลาไปอ่านหนังสือแทน โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนมอปลายแต่ละมอมีจำนวนเด็กนักเรียนเพียงร้อยคนเพื่อนจะได้ทำการดูแลเด็กนักเรียนได้อย่างใกล้ชิด
“คนที่สี่ น้องแบคฮยอน”
“ของกูละๆ”
อยากรู้จังจะให้อะไรน้องรหัสแบบเรา(ทำเสียงตอแหลระดับสิบ) ถ้าได้พี่รหัสเป็นผู้หญิงจะแบคฮยอนจะเต๊าะและดูแลเธออย่างดี แต่ถ้าเป็นผู้ชายนะลูกอมวันละเม็ดพอ พอเดินไปถึงรุ่นพี่รุ่นพี่ก็ส่งถุงขนมขนาดไม่ใหญ่และไม่เล็กมากมาให้ พอได้ของกินแล้วเราก็ต้องเดินไปนั่งที่ดิจะยืนรออะไรถูกไหม
“ของมึงได้อะไรวะแบค”
“มึงเอาไปดูดิ” ถูกขนมของแบคฮยอนตอนนี้ได้ย้ายซากไปอยู่กับคยองซูเรียบร้อยแล้ว คยองซูไม่รอช้าค่อยๆหยิบขนมออกมาทีละห่อ แบคฮยอนนั่งมองขนมที่ตอนนี้ถูกวางไว้บนโต๊ะอยู่สามห่อ ซึ่งสามห่อเป็นเลย์หมดทุกห่อเลย เย้!!!! สิ้นคิดชิบหาย แต่เดี๋ยวมันมีจดหมายอยู่ในถุงด้วย กูว่าจดหมายน่าสนใจที่สุดแล้วในถุงอะ จะรอช้าอยู่ใย เปิดอ่านสิ
To.น้องแบคฮยอน
น้องอาจจะคิดว่าพี่สิ้นคิดมากที่พี่ซื้อเลย์มาให้น้องอย่างเดียว แต่พี่ก็ยอมรับตัวเองนะครับ ว่าพี่สิ้นคิด เพราะพี่สิ้นคิดจริงๆ พี่ไม่รู้ว่าพี่จะซื้ออะไรให้น้องแล้ว อย่าโกรธละกัน ถ้าไม่เข้าใจอะไรปรึกษาได้นะ พี่ก็เป็นคนดีคนหนึ่งเลยนะครับ
From.พี่CY
โอเคเยี่ยม พี่รหัสกูเป็นผู้ชาย ฆ่ากูเลยสิ ความฝันดับลงทันตา เย้ๆ แต่ก็ไม่เป็นไรมีพี่รหัสเป็นผู้ชายก็ดี เข้าใจกันดี
“โค้ดพี่มึงคืออะไรวะแบค”
“พี่ซีวาย”
“โค้ดพี่กูพี่ขี้หมาเปียก สัสจ้า โค้ดอุบาทจัด” (คยองซู)
“ก็เหมือนหน้าตามึงไงคยองซู” (เซฮุน)
“สัสฮุน หุบปากไปเลย” (คยองซู)
ไม่ต้องสงสัยครับตอนนี้เซฮุนได้ย้ายร่างของมันมาสิงเข้ากลุ่มสมัยอนุบาลกับพวกผมเรียบร้อย ถามว่ารำคาญไหมก็รำคาญ แต่ยังไงก็เพื่อนอะ คนดีรักเพื่อน ไม่ต้องชมนะ รู้ตัวดี
“ไอ้ฮุนแล้วมึงได้โค้ดอะไรวะ”
“กูรอมึงถามกูนานแล้วเตี้ย กูภูมิใจเสนอมาก อะแฮ่ม ฟังกูนะ โค้ดพี่กูมีชื่อว่า พี่หำดำ”
ตู๊ด...ตู๊ด....ตู๊ด.... ไม่มีเลขหมายที่ท่านเรียกค่ะ
“กูขออีกรอบ”
“พี่หำดำ”
โอเคเซฮุน พี่มึงออกตัวแรงมากเซฮุน นี่พูดจริง
TBC
สวัสดีค่ะ ยินดีตอนรับสู่ช่วงพล่ามค่ะ -..-
แกร เป็นไงอะ คือก่อนหน้านี้อะแต่งไว้ 2 เรื่อง เรื่องแรกนี่เรา ขก.แต่งมันตันจริงๆเว้ยเลยเลิก ส่วนเรื่องที่สองนี่น้อยใจค่ะ ไม่มีเม้นเลย เสียใจไม่อัพต่อถ้าฟิคเรื่องนี้ไม่มีกำลังใจจะแต่งต่อก็คงไม่อัพอีก มันท้อเข้าใจหน่อย ถ้าอยากให้แต่งต่อก็เม้นหน่อยเนอะ แต่ถ้าไม่อยากให้แต่งต่อก็เม้นนะคะแบบ'มึงแต่งกากอะ เลิกเถอะ' อะไรแบบนี้แต่ขอสุภาพหน่อยนะคะ เดี๋ยวเราช๊อค ตรวจคำผิดมารอบนึงแล้วอะ แต่คิดว่าน่าจะยังไม่หมดถ้าเจอคำผอดก็บอกนะคะ ขอบคุณค่ะ
พอเหอะพล่ามเยอะแล้ว เจอกันใหม่ตอนที่ 1 นะคะ จุ๊บ
ความคิดเห็น