คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : มนต์ดารา
5
แสเพรนั่อิออุ่นทอสายามอท้อฟ้าสีำสนิทรหน้า
นานๆ รั้ะไ้ยินเสียศิวนาถหายใเ้าลึยาวและผ่อนออ
“ุนาถมีเรื่อไม่สบายใหรือเปล่าะ”
ศิวนาถ้มมอใบหน้าหวานที่เยมอเาอยู่แล้ว้วยวามรู้สึันยิบๆ
ที่หัวใ นานมาแล้วที่ไม่มีใรไถ่ถามเา้วยวามห่วใย
ไม่มีใรมอเา้วยแววาอาทรอย่านี้
“ถึมี็ใ่ว่าะ่วยอะไรไ้
แ่แลนัวเียวยัลัวนหน้าีาสั่น าแ่ำะร้อไห้”
แสเพรมอ้อนน่าล้ออย่าหมั่นไส้
ฟาอะไรหนอ ึไ้ปาร้าย ปาั ปาหาเรื่อลอเวลา
วามอยาเอาืนนี้เอที่ระุ้นให้แสเพรนึออว่า... เธอรูุ้อ่อนอเา!
“ถึะ่วยแ้ปัหาไม่ไ้
แ่็่วยให้อารม์ีึ้นไ้นะะ สนใไหม”
ศิวนาถนิ่ันเมื่อร่าบายิ้มหวานให้
รอยยิ้มสใสอเธอเิ้าราวับาววเล็ๆ ทิ้ัวผ่านวามมืบนท้อฟ้า
เป็นาราที่ทำให้นมออธิษาน้วยวามาหวั
“ถ้าิว่าทำไ้็ลอู”
ำอนุานั้นทำให้แสเพรยิบาใส่วามล้า
ใ้ัหวะที่เาเผลอยัวึ้นเป่าลมให้สัมผัสใบหูให่ ศิวนาถสะุ้สุัว
่อนะยมือึ้นแนบแ้มและใบหูอัวเอราวับหิสาวี้อาย
แสเพรยัิ้วให้่อนะเป่าลมใส่ใบหูอีฝั่
“พอเลย
เล่นอะไรบ้าๆ”
เสียห้าวุและันร่าบาออห่า
แ่แสเพรไม่ยอม่ายๆ
เธอเอียัวหลอว่าะเป่าหูใส่อี้าเพื่อให้ศิวนาถปัป้อ่อนะี้เอวสอบให้นบ้าี้สะุ้สุัว
“พอแล้วพอ
บอให้พอ เพร พอ!”
เสียหัวเราะสลับร้อออศิวนาถทำให้แสเพรยิ้มยั่วอีฝ่าย
อบใที่นหน้าุบ้าี้นไม่สามารถ่อรับเธอไ้ แ่เธอทำท่าะแะัวเา
ศิวนาถ็เนื้อัวหน้าาแไปหม
“หายเรียหรือยัะ”
แสเพรถามยิ้มๆ
มอศิวนาถที่นั่หอบอย่าพึพอใ ้ออบุเียริที่แวามลับอผู้ายหน้าุให้เธอรู้
“ยั” ศิวนาถอบห้วน
มอแสเพรอย่าหมายมา
“ยัไม่พอหรือะ
อีรอบีไหม”
แสเพรถามยิ้มๆ
ยื่นมือหวัยั่วอีฝ่าย
วามย่ามในั้นเอทำให้เธอไม่ทันระวััวว่าที่ศิวนาถเอนัวลไม่ใ่เพราะหลบ
แ่เาใหลอให้เธอลุวใน แล้วพลิสถานาร์เปลี่ยนเป็นฝ่ายรุไล่เสียเอ
แสเพริ้นอึอัเมื่อร่าสูพลิทับเธอไว้เือบทั้ัว
ไม่ถึับหนัแ่็อึอัร้อนผ่าวนบอไม่ถู
เพราะทุารานิ้วที่ผิวายอเธอับเาสัมผัสันล้วน่อระแสไฟ็อวาบ
เิแรึูมหาศาลระหว่าัน
ศิวนาถราในลำอเมื่อเลี่ยปลายนิ้วลบนริมฝีปาสีหวานแล้วแสเพรใ้ฟันบนิ้วเาเ้าไป
เารู้เธอไม่ไ้ั้ใ... แ่เาแสนะพึพอใ อยาให้ลิ้นเล็ๆ อเธอสัมผัสนิ้วแ็ๆ
อเามาว่านี้
“ผลััน... ทุบัน ถ้าเธอลัวหรือไม่้อาร”
ศิวนาถบอเสียแหบพร่าให้โอาสนที่เ็ว่าไ้ัสินใ
ลมหายใอุ่นอัแน่นในอรออยและาหวั ่อนะยิ้มว้าเมื่อมือที่วาบนอยับสอนิ้วเ้าประสานับมืออเาไว้
แสเพรยิ้มอบอย่าประหม่าแ่แววาอเธอายัว่าเ็มใ ลทอนวามรู้สึผิอนแ่ว่าไปเินรึ่
“เ็ี...”
ศิวนาถเอ่ยม เา้อนร่าบาึ้นแนบอแล้วพาเธอ้าวเ้าห้อนอนห้อเียวอบ้าน มือแร่แะเี่ยวุนอนออาร่าบาอย่าเนิบ้าราวับแะห่ออวัที่รอมานาน วาสีเ้มัทอมอเส้นโ้อ่อน้อยในทุสรีระอแสเพรราวับำลัื่ม่ำับภาพวามาม มอนานนนถูมอ้อประท้ว
“อย่ามอ่ะ
เนื้อัวเพรมีแ่แผล” และุ็เยเห็นมาแล้วั้หลายรั้
แสเพริแ่ไม่ล้าบอ อันที่ริเธอไม่ล้ามอเา้วย้ำ
ไ้แ่หลับาบิายอย่าทรมาน
รู้สึอับอายที่วาบหวามรัวนใเพียแ่เาใ้สายาเล้าโลม
ศิวนาถผ่อนลมหายใออยาวเ่นัน
ไม่ใ่เพียแ่เธอหรอที่ทรมาน เาเอ็ำลัวามบุ่มบ่ามอนเออย่าสาหัส
พยายามเหลือเินที่ะอ่อนโยนับเธอให้มาที่สุ ไม่อยาให้เธอลัว และอยาให้เธอ ‘สุ’ ไป้วยัน
“ที่มอ...
เพราะำลัิว่าะแ้มยาให้เธอี่รั้ รนี้่อนีไหม”
สิ้นำบอ แสเพร็ราแผ่ว ไม่อาบรรยายวามรู้สึยามที่ลิ้นอุ่น่วยแ้มยาให้ เนื้อัวอเธอเบาหวิวเมื่อไ้ยินเสียพึมพำแสวามพึพอใ ไม่นานเสียลมหายใหอบระั้น็ลายเป็นลมหายใสอประสาน ื่ม่ำับวามหวานละมุนที่เาปรนเปรอ
>>>> หวานเสียให้พอ อนหน้ามารับรสมันบ้า ะไ้รู้ันแล้วว่า
เฮียนาถ็น่ารันานี้แล้ว ทำไมแสเพรยัิะ่าแแอี เฮียทำผิอัลไล???
ความคิดเห็น