Adventure time fanfic

ลำดับตอนที่ #28 : BMO's origin

บริษัท ซาก้า คอมพิวเตอร์ แอนด์ วิดีโอเกม โตเกียว ค.ศ.1993

     มือของคนๆหนึ่งหยิบคีมช้าๆ สองมือค่อยๆบรรจงวางเฟืองชิ้นเล็กลงในเครื่องมืออันหนึ่งมีดูคล้ายกล่องสีเขียว ดูคล้าย

เกมส์บอยหนาๆที่มีแขนขามาเป็นของแถม ขนาดราวๆลูกทุเรียนเล็กๆแถวบ้านเรา ฮัมเพลงเบาๆสบายๆประมาณเพลง

พื้นบ้านญี่ปุ่น สองมือกดลงคีย์บอร์ด พิมพ์รหัสใส่หุ่นน้อยตัวนั้น พิมพ์พลางมองหุ่นน้อยไปพลาง เสียงฮัมเพลงจบลง มือ

ของผู้สร้างกดลงบนปุ่มเอนเธอร์ สายไฟสีเขียวที่เชื่อมกับหุ่นนั้นเรืองแสงขึ้น หน้าจอเริ่มเกิดภาพขึ้นมารางๆ ผู้สร้างเดินมา

ดู หวังจะให้หุ่นที่เธอสร้างขึ้นมาได้เห็นหน้า "แม่" เป็นคนแรก ใบหน้าเกิดขึ้นบนหุ่นนั้นสมบูรณ์ มันค่อยๆลุกขึ้นมาช้า สอง

เท้าลองเดิน แล้วล้มลง มือของผู้สร้างยื่นนนิ้วให้เป็นที่พยุง สัมผัสหนักๆกดลงนิ้วของหล่อน เจ้าหุ่นพยายามเดินโดยใช้

นิ้วของผู้สร้างเป็นที่ช่วยพยุง มันมองหน้าหล่อน "อย่าทำหน้าแข็งอย่างนั้นสิจ้ะ ที่รัก" เสียงหวานๆเบาๆของหล่อนบอก มัน

เริ่มพยายามปั้นหน้าช้าๆ ยิ้มให้หล่อน "อย่างนั้นล่ะจ้ะ" หล่อนบอก เรื่องราวของหุ่นตัวนี้ได้เริ่มขึ้นแล้ว



ณ ท่าเรือนิวยอร์ก ปี 1995

  หล่อนเดินทางไปนิวยอร์กเพื่อพักผ่อนส่วนตัว ความจริงแล้วหากเทียบอายุกับหุ่นตัวนั้น เรียกว่า "ยาย"น่าจเหมาะกว่า

ตอนนั้นหล่อนอายุ 80กว่าปีแล้ว หล่อนเป็นผู้ก่อตั้งบริษัทซาก้า หล่อนเคยอยู่ในเหตุการณ์นิวเคลีย เหตุการณ์นั้นทำให้

หล่อนเป็นหมัน ทำให้ไม่มีชายใดต้องการยกเว้นพวกในซ่อง หล่อนจีงไม่มีลูกจริงๆ หุ่นตัวนั้นจึงเป็นตัวแทนลูกของหล่อน

"ที่รักจ้ะ!ฉันนึกได้แล้วว่าเธอจะชื่ออะไรดี"หล่อนพูดกับหุ่นขณะรออยู่ใน การเหยียดชาติพันธุ์เพิ่งจบไปหมาดๆ ดังนั้นจึงยัง

เหลือพวกเหยียดผิวอยู่ คำนินทาระงมรอบพวกเขา แต่หล่อนไม่สนใจ "โบยุเมะ มาคาโอะ อุการุจิ" หล่อนบอกหุ่นนั้น "นำชื่อ

แม่มาตั้งชื่อฉันเหรอ?"มันถาม "ใช่ โบยุเมะคือชื่อฉัน มาคาโอะ คือนามสกุลของสามีเก่า อุการุจิคือนามสกุลของแม่ฉัน"    

หล่อนอธิบายที่มาของชื่อให้ฟัง "แล้ว"พ่อ"จริงๆของผมอยู่ในครับ" (Writer's comment:กะให้BMOเป็นชายในเรื่องผม)

โบยุเมะไม่ตอบอะไร ดูเหมือนเหม่อลอย ค้ายๆกับช็อคเพราะคำถามนั้น คำถามที่เสียดแทงใจของหล่อน ความเศร้าที่ไม่มีวัน

จะลืม ความรักเคลือบความต้องการเพียงทายาท รักแท้ที่หล่อนไม่เคยเจอ "นี่!แม่ แม่เป็นอะไรรึเปล่า"บีโม่เรียกสติโบยุเมะ

ด้วยการดึงแขนเสื้อของหล่อน "ไม่มีอะไรจ้ะ ลูกรัก เรากลับบ้านกันเถอะ"โบยุเมะรีบคืนสติ ปัดประเด็น โดยไม่รู้ว่าทั้ง2จะ

ไม่ได้กลับบ้านอีกนาน อีกคนจะไม่ได้กลับอีกเลย

     2 วัน ก่อนเหตุการณ์เรือล่ม

   "โทนี่ คุณคิดว่าจะมีอะไรอเราที่โตเกียวละคะ" แมรี่ถามโทนี่ ตอนนั้นจอห์นยังเป็นเด็กอายุราวๆ10ปี ส่วนฟินน์เพิ่งเกิด ไม่

มากกว่า 5 เดือน "ชีวิตใหม่" โทนี่ตอบเรียบๆ "คิดว่าคนที่โตเกียวจะยอบรับลูกเราไหม" แมรี่ถามโทนี่อีกครั้ง ตอนนั้นพวก

เขาอยู่บนดาดฟ้าเรือ พวกผู้ชายอยู่ในชุดว่ายน้ำ "ผมเลือกบ้านกับโรงเรียนแถวๆที่ไม่ค่อยเคร่งประวัติศาสตร์เท่าไหร่ อีก

อย่างเราเป็นชาวออสเตรเลียไม่ใช่อเมริกันสักหน่อย" โทนี่ถาทปัดความกังวล โบยุเมะอยู่แถวๆนั้น กับหุ่นบีโม่ "อย่ากังวล

เลยค่ะ ถ้ากังวลเรื่องจะมีคนเกลียดก็มาอยู่บ้านฉันก็ได้ค่ะ" โบยุเมะเข้าวงสนทนา "ไม่เป็นไรครับ ผมจองบ้านไว้แล้วครับ

อีกอย่างพวกผมเป็นคนออสเตรเลีย" "ว่างๆก็มาคุยกันได้นะ" บีโม่พูดกับโทนี่ โทนี่ประหลาดใจมากกับหุ่นตอบโต้สนทนา

ได้พวกบ้านเบลสันตกใจชนิดเรียกว่าเหมือนเทวดาเสด็จมาหาถึงหน้าบ้าน "นี่คุณสร้างหุ่นนี่ได้ยังไงล่ะคะ?" โทนี่ถาม

โบยุเมะเรื่องหุ่นบีโม่ "ความลับค่ะ" หล่อนตอบ "ลูกคุณน่ารักจังเลยนะคะ ทั้งคนพี่คนน้อง" "ขอบคุณครับ"จอห์นขอบคุณ

"เจ้าหุ่น เธอชื่ออะไร?"จอห์นถามหุ่น "โบยูเมะ  มาคาโอะ อุการุจิ" บีโม่ตอบคำถามทันที "ชื่อยาวไปนะครับ น่าจะมีชื่อเล่น"

โทนี่ทัก "เอาเป็นว่า เอาอักษรภาษาอังกฤษตัวแรกของทุกคำมาประกอบกัน Boyume Makaoh Okaruji" ""บีโม่" ตั้งชื่อ

เก่งนิคุณผู้ชาย เด์่ยวก่อนนะคะ ไม่ทราบว่าพวกคุณชื่อว่าอะไรกันคะ"หล่อนถาม "ผมชื่อแอนโธนี่ เบลสัน คนนี่ แมรี่ คนโต

ชื่อจอห์น อีกคนยังไม่มีชื่อ" "ส่วนฉันชื่อ โบยูเมะ อุการุจิค่ะ ถ้าพวกคุญจะเทื่ยวญี่ปุ่น ฉันแนะนำที่โตเกียวทาวเวอร์กับ

พระราชวังอิมพีเรียลนะคะ" "ขอบคุณครับ อยากมากินบาร์บีคิวกับพวกเราไหมครับ" "ไม่อยากปฎิเสธนะคะ ดิฉันเป็น

เพสเซทาเรียน*ค่ะ" "ที่นั่นมีซีฟู้ตบาร์บีคิวนะครับ" "ดิฉันไม่ชอบอาหารปิ้งๆย่างๆทอดๆค่ะ" "งั้นกินบุฟเฟต์อาหารทะเลแล้ว

กันนะครับ มีปลานึ่ง ปูต้ม หอยผัด ด้วยนะครับ" "ดิฉันไม่อยากรบกวนพวกคุณค่ะ" "ผมมีคูปองสำหรับ5คน พวกผมมี4คน

จะได้คุ้มนะครับ กินฟรีครับ" "ขอบคุณมากๆเลยนะคะ" "ไม่เป็นไรครับ" มิตรภาพเริ่มขึ้นแล้ว

2 วันต่อมา

       "บีโม่ วันนี้พวกเราเอาของขอบคุณให้พวกเขาดีกว่า" โบยุเมะบอกบีโม่ ในมือของหล่อนคือกล่องของขวัญขนาดราวๆ

กล่องใส่รองเท้า "โปรดทราบ! กับตันโทมัสเป็นคนพูดเองครับ! กรุณาออกจากเรือลํานี้โดยด่วน ไปยังเรือฉุกเฉินที่ชั้น 2"

สิ้นเสียงประกาศ "โครม!" "รีบหนีเร็ว!"โบยุเมะรีบตะโกน บีโม่รีบโดดออกจากอ้อมกอดของโบยุเมะเพื่อวิ่งไปยังชั้น 2 เขา

พยายามเปิดประตูแต่ก็ไม่มีแรงมากพอ เป็นแค่หุ่นตัวเล็กๆ "โครม!" กล่องใส่ของอันยักษ์ตกทุบประตูแตกออกเพราะเรือเริ่ม

คว่ำ บีโม่รีบวิ่งลอดช่องที่เกิดจากรอยแตก วิ่งตามคน แต่โดนเท้าใครไม่รู้เตะจนเมมโมรี่แผ่นหนึ่งหลุดออกมา "เมมโมรี่หาย

ชัตดาวน์" สิ้นเสียงการทำงาน หุ่นบีโม่ก้ถูกปิดลง ความจำส่วนนั้นก็ต้องหายไปตอดกาล



 *มังสวีรัติแต่มอาหารทะเลด้วย