Adventure time fanfic

ลำดับตอนที่ #26 : The Secret of Frozen Clown

ณ บ้านของมาซีลีนน์

  หญิงร่างเทา ผมดำ สวมชุดคล้ายกับพวกชาวร็อค หล่อนนั้นนอนลอยอยู่บนเตียงของหล่อน ความจริงแล้วหล่อนไม่เคย

นอนบนเตียงจริงๆสักที เพราะหล่อนมีพลังแวมไพร์ที่จะทำให้หล่อนลอยได้ ไม่มีใครรู้ว่าพลังของหล่อนมาจากใคร มีแต่

หล่อนเอง และ "ไซม่อน" ที่จำได้ แต่ว่าไซม่อนได้ตายในเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่ามหามนุษย์ เพียงเพราะใจของเขาถูก

ครอบงำด้วยพิษร้ายที่ไปกระตุ้นด้านมืดของเขา เขาถูกดึงด้านมืดนั้นจากมงกุฐน้ำแข็ง ที่เขาเจอในงานโบราณคดีที่สวีเดน

มันเป็นมงกุฏที่ลือกันว่า พวกยักษ์น้ำแข็งแห่งโจตันเฮล์ม*ได้สร้างมันขึ้นมา เพื่อให้โลกิ พ่อมดที่เก่งกาจที่สุดของ

แอสการ์ด** บุตรแห่งโอดิน น้องของธอร์ ถูกครอบงำด้วยอาคมลบความจำ โลกิจึงกลายเป็นยักษ์น้ำแข็งและเรียกตัวเองว่า

"จ้าวเหมันต์" เขาได้ใช้เวทย์มนต์นั้นก่อกวนโลกมนุษย์จนเข้าสู่ยุคน้ำแข็ง จับคนกิน ฆ่าผู้ชาย จับหญิงมาทำเมีย นำเด็กๆ

มาเป็นทาสของตน ปกครองโลกอย่างสำราญ จนธอร์ผู้เป็นพี่ต้องลงไปปราบ ศึกแห่ง2สายเลือดเริ่มตันขึ้น และจบลงด้วย

ความตายของโลกิ วิญญาณของโลกิจึงเข้าสิงหมวกและโกรธแค้นธอร์มาก มากพอจะทำให้เขาเสียสติ ธอร์นำมงกุฏนั้นไป

ฝังไว้ยัง "ประตูสู่โจตันเฮล์ม" ส่วนคทาของโลกินั้นจะทำให้โลกิกลับมามีพลังสมบูรณ์ดังเดิม และเรียกสติให้กลับมาเป็น

จ้าวเหมันต์ผู้ชั่วร้ายเต็มตัว  โลกิรอให้"ไอ้หน้าโง่"สักคนหยิบเขาขึ้นมาเป้นร่างของเขา ส่วนคทานั้นโอดินสั่งให้เก็บไว้บน

โลกมนุษย์ ในส่วนที่มีแต่โอดินและธอร์เท่านั้นที่รู้ 

ณ ดินแดนน้ำแข็ง

     วิญญาณของโลกิต้องแบกมงกุฏหาร่างใหม่หลังจากที่พ่ายแพ้ให้กับพวกทหารออสเตรเลียและพวกเด็กแสบหมาแสบที่

ฆ่าร่างอาศัยที่2ของเขา โลกิในนั้นเป็นสีน้ำเงินใส อยู่ในชุดไวกิ้งรูปร่างเพรียวๆที่คลุมด้วยผ้าคลุมผืนใหญ่ หมวกขอกเขา

เป็นเขายื่นออกไปด้านหน้า ตาสีขาวซีดเหมือนไร้ชีวิต ร่างผอมแห้ง ผมสีขาวยาวถึงเท้า คิ้วยาวมาก "เจ้าพวกเด็ก

เมื่อวานซืน!แกต้องได้รับการชดใช้ที่ทำกับข้า โลกิ จ้าวแห่งหิมะอย่างสาสม!"โลกิบ่นพึมพัมกับตัวเอง เขาอยู่ใน ถ้ำของ

มาซิลีนน์ แต่ยังไม่ถึงประตู เขามองบ้านของหล่อนช้าๆ "นี่สินะ!บ้านของหนูมาร์ซี่ ฉันว่าหล่อนต้องรู้อะไรสักอย่างเกื่ยวกับ

คทาของข้า" เขาค่อยๆแง้มประตูช้าๆ เดินเข้าไป "ณ ที่แห่งนี่ มันคงมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ" โลกิบอกกับตัวเอง เขาเริ่มเดิน

ขึ้นไปข้างบน 

    กลับไปยังฝั่งของมาซิลีนน์

    "ใครกันที่เข้ามาบ้านฉัน!คนเค้าจะนอน!"มาซิลีนน์ตื่นขึ้นมาจากเสียงอะไรบางอย่าง หล่อนรีบบินไปหยิบขวาน

กีตาร์(Writer Comment:ไม่รู้ว่าจะเรียกอะไรอีก)แล้วเปิดประตู ภาพที่หล่อนเจอคือบ้านของหล่อนถูก...............แช่แข็ง

เงาของอะไรบางอย่างเข้ามาหาหล่อนช้าๆ "นึกว่าฉันกลัวผีเรอะ!?!"มาซีลินน์ตะโกนใส่เงา หล่อนรีบบินหาเงา เอาขวาน

ฟาดใส่เจ้าของเงาทันที "หา"มาซีลินน์ตกใจเล็กน้อบหลังจากพบว่ามันคือเงาของตุ็กตาลองผ้าของไอซ์คิงที่เขาเคยให้กับ

หล่อน "หึๆๆ หนูมาร์ซี่!คืดว่าผ่านไป 380 ปี จะทำให้ฉันลืมเธอชั้นเหรอ?คิดผิดถนัด!" เสียงแหบๆของใครบางคนดังขึ้น

มาร์ซีลีนน์เหงื่ออกเล็กน้อบ เอามือกุมขวาน ก่อนทำกล้าๆ "แน่จริงก็โผล่ออกมาสิ!คนขี้ขลาด!" มาซีลีนน์ตะโกน "เธอยังจำ

ชาวรัสเซียผู้แสนดีคนนั้นได้ไหม คนที่ดูแลเธอหลังเหตุการณ์นิวเคลียร์ครั้งนั้น พ่อคน2บุคลิก เดื๋ยวดีเดื๋ยวร้าย พกมงกุฏ

ตลอดเวลา ติดเป็นติดยา สวมแล้วบ้าแต่มีพลังวิเศษ เขาให้เธอทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุขและปลอดภัย" เสียงนั้นดังอีก

รอบ "แกรู้ได้ไง?" หล่อนเหงื่ออกมากขึ้น แขนขาสั่น หน้าเริ่มสั่นด้วยความกลัว แล้วทำท่าว่ากล้า "เพราะฉันอยู่กับเขา

ตลอด ฉันคือด้านมืดของเขา ฉันคือฝันร้ายของเธอ ฉันให้ฝันร้ายกับเขา ฉันทำให้ต้องสูญเสียทุกอย่าง ทรัพย์สืน การงาน

ชื่อเสียง เกียรติยศ ศักดื์ศรี ครอบครัว คนที่เขารัก แม้แต่ตัวของเขาเอง"เวียงนั้นพูดเบาๆกระซิบข้างหูทั้ง2ข้างของหล่อน

"แก!แกทำให้เขาต้องเป็นอย่างนั้น!แกต้องชดใช้ด้วยชีวิต!"หล่อนรีบหมุนขวานรอบตัว หมายจะสังหารเขาผู้นั้น แต่สิ่งที่

หล่อนสับได้ทั้งหมดคืออากาศ....และขาทั้ง2ข้างของหล่อน แวมไพร์ไม่มีเลือดแต่มีความเจ็บปวด หล่อนร่วงลงกับพิ้น กรีด

ร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะร้องไห้ "ทำร้ายตัวเองทำไม?แม่หนูขี้แย?"เสียงนั้นดังในหูทั้ง2ข้างของหล่อน "บอกมาซะ

คทาอยู่ไหน?" "ฉันจะไม่บอกคนอย่างแกเด็ดขาด แม้ฉันจะต้องตาย ฉันจะไม่บอกแก!"หล่อนตะโกนใส่ศัตรูที่หล่อนไม่เห็น

"งั้นเหรอ ถ้าฉันฉีกแขนของเธอทั้ง2ข้างล่ะ ควักลูกตา ตัดจมูก ทุบหูจนแตก ดึงฟัน ตัดลิ้น ถลกหนัง แล้วจับเผาทั้งเป็น"

เสียงนั้นดังในหูของเธอ "ฉันเป็นอมตะ!" หล่อนพูดทั้งน้ำตา เสียงของหล่อนสั่งเครือด้วยความเศร้า กลัว และ เจ็บปวด

กับความมั่นใจอันน้อยนิดของหล่อน "ดีเลย เสียงกรีดร้องของเธอจะได้ "บรรเลง" อย่างยาวนาน หรือเธอจะยอมบอกความ

จริงนั้นล่ะ" เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง

ณ รัฐแคนดี้

    "ฉันรู้สึกไม่ค่อยกีกับการมาของ"พวกเขา"เลย ฉันรู้ว่าพวกเขาพาอะไรแย่ๆมาด้วย"หล่อนมองไปยังหน้าต่าง จากหมู่บ้าน

เล็กๆ กำลังกลายเป็นป่าคอนกรีตช้าๆ ตึกระฟ้าถูกสร้่งขึ้น ควันดำพ่นพวยสู่อากาศ น้ำเน่าถูกเทลงคลอง เสียงรถดังระงม

บดบังเสียงนก แสงไฟนีออนแข่งกับแสงดาวและแสงจันทร์ ขยะอยู่นอกถังมากกว่าที่อยู่ในถัง คนไร้อาวุธถูกรุมทำร้าย การ

ปล้นจี้เอาทรัพย์สิน ชายแก่อัปลักษณ์จูบกับพวกโสเภณีที่เขาซื้อมา การข่มขืน การศัยล์กรรมเพื่อความงามภายนอก นักการ

เมืองรับสินบนจากนักโทษคนหนึ่ง เด็กอายุไม่ทันเกิดถูกขับมาจากท้องของผู้เป็นแม่เพราะชายเห็นแก่ตัว ขอทานปะปนกัน

ไป พวกมารในคราบนักบวชสอนธรรมะผิดเพี้ยนเพื่อประโยชน์ของพวกเขา  คนตีกันเพราะเหล้า เด็กแว้นขับมอไซต์รบกวน

ชาวบ้านยิงกราดผู้คนเพื่อความสนุก การทรมานสัตว์เพื่อความบันเทิง ทั้งสมองลิง ช้างบนถนน ไก่ชน

ภาพเหล่านี้ปรากฏต่อตาหล่อนมานานแล้ว หล่อนเคยได้ยินว่าประเทศไทยเคยเป็นอย่างนี้มาก่อนก่อนในหลวงจะทรงแก้ไข

หล่อนไม่น่าเปิดเผยอูให้โลกภายนอกรู้ จากชุมชนแสนสุขกลายเป็นนรกบนดิน สิ่งที่เรียกว่า"เมือง"มักมีดีแค่ทางวัตถุ ทาง

จิตใจนั้นมีน้อย หล่อนอดกลั้นน้ำตาไม่ได้ที่หล่อนโง่ให้พวกคนภายนอกมากระทำอย่างนี้ในดินแดนที่รักของหล่อน หล่อน

อยู่ยนบัลลังค์ได้อีกไม่กี่วัน หล่อนก็ต้องหลีกให้พวกนักการเมือง สอพลอ ปลิ้นปล้อน ขี้โกง หลอกลวง คอรัปชั่น เห็นแก่

พวกพ้อง ขายชาติ และ อีกมากมาย การแย่งตําแหน่งผู้ปกครองรัฐแคนดี้ได้เริ่มขึ้น มีอยู่ 5ตัวเลือกในการเลือกตั้ง คือ "คน

ชั่ว" "คนลวงโลก" "นักแสดงเห็นแก่ตัว" "หน้าเนื้อใจเสือ" กับ "คนระยำ" ชาวเมืองของหล่อนกลายเป็นคนโง่เกือยทั้งหมด

"เจ้าหญิง ท่านเป็นอะไรไป?"พ่อบ้านเปปเปอร์มิ้นต์ถามเจ้าหญิง "ฉันไม่น่าทำเรื่องนั้นเลย" หล่อนตอบเขาไปแค่นั้น 

ณ สักที่หนึ่งในดินแดนแห่งอา

    "ตั้งแต่ฟีโอน่ากับเคทหายไป ทุกอย่างมันก็เหงาเหลือเกิน" หญิงคนหนึ่งพูดกับตัวเอง หล่อนสวมชุดคล้ายชนชั้นสูง

อังกฤษ ผิวสีฟ้า คิ้วเป็นรูปสาวฟ้ายาว ตาสีขาว ผมยาวสีขาว หล่อนนั่งเก็บตัวในห้องมืด พลางร้องไห้ "ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันไม่ได้

ต้องการเจ้าชายจริงๆ แต่ที่ฉันต้องการคือ....อะไรก็ไม่รู้ ชีวิตของฉันมันไรัจุดหมาย ความเป็นอมตะที่ไร้ประโยชน์ เป็นถึง

ราชินีน้ำแข็งแต่กลับทุกข์ทนเหลือเกิน" หล่อนพูดกับตัวเอง "งั้นก็ส่งคทานั่นมาให้ข้าสิ....ไอซ์ควีน"เสียงแหบแห้งดังในหู

ของหล่อน  "เจ้าเก็บคทาของข้าเอาไว้...ในรูปของมงกุฎ" "ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใครแต่ฉันไม่ให้มันหรอก!"หล่อนตะโกนใส่

บุคคลลึกลับ "ให้มงกุฎข้า เรื่องเศร้าพวกนั้นจะได้จบลง" เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง "จริงๆนะ"หล่อนพูดกับใครบางคน "จริง"

เขาพูดกับหล่อน หล่อนถอดมงกุฏออกแล้วโยนลงพื้น "เอามันไปแล้วรีบทำให้ฉันหายเศร้าสักที" ไม่มีเสียงได้ตอบ มงกุฎ

นั้นลอยขึ้นกลางอากาศ มันเรืองแสง กลายเป็นคทาสีทองคํายาวราวๆ1เมตรครึ่ง สลักด้วยอักษรประหลาด หัวของคทาเป็น

ทับทิมก้อนใหญ่ราวๆทุเรียน หนาพอสมควร "เป๊าะ!" เสียงปลายคทาวางลงกับพิ้น มันตั้งตรงเอง ผิวสีฟ้าของหล่อนจางเป็น

สีแทน คิ้วสั้นลง ผมกลายเป็นสีน้ำตาล หล่อนกำลังกลับเป็นคนช้าๆ  จนสมบูรณ์ "นี่เกิดอะไรขึ้น?ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย?"หล่อน

ตกใจแทบจะทันที หล่อนมองไปรอบๆ "นี่คือผลงานที่เธอเคยทำจากคทานี่ ซิโมเน่ เพอร์ทิโคฟ" เสียงดังมาจากคทา

"เธอเหนื่อยมามากพอแล้ว...ฉันจะให้เธอพักผ่อนแล้วล่ะ...." "แกจะทําอะไร!?!" 


*ดินแดนของยักษ์น้ำแข็งตามความเชื่อของชาวไวกิ้ง

**สวรรค์ในความเชืื่อของชาวไวกิ้ง