ข้อความสุดท้าย จากปลายอวกาศ

เนื้อเรื่อง

เรื่องสั้นเรื่องนี้ เป็นส่วนหนึ่งของบทนำเรื่อง
ของนวนิยายขนาดยาวแนววิทยาศาสตร์  ที่นำเสนอปริศนาการสำรวจอวกาศของมนุษย์
ซึ่งยังไม่ได้นำมาลง ณ ที่นี้
แต่ผมก็หวังว่า จะได้รับการตอบรับที่ดีจากท่านผู้อ่านที่หลงไหลในจินตนาการ ผ่านมุมมองแบบสมจริง
ที่ไม่อาจจะหาได้จากนิยายแนวแฟนตาซีอื่นๆ
ด้วยความเคารพ
- ภัทรา -

ปลายทางเซ็นทอรี่ (The Centuary’s Terminal)

ปฏิบัติการ ‘ดับแผนหักเขี้ยวสุริยะ’

บทนำสู่ตอนจบ

แปดแสนล้านกิโลเมตรจากดาวเคราะห์สีน้ำเงินที่ชื่อว่าโลก  นักบินอวกาศผู้สวมชุดอีวีเอ (*1) กำลังดำเนินงานตามตารางประจำวัน  เขาเป็นชายชาวยูเครนอายุสามสิบแปดปี  มีดวงตาสีฟ้าอ่อนและเส้นผมสีบลอนด์  ตอนนี้เขาลอยตัวอยู่เหนือแผงควบคุมยาวราวเจ็ดเมตร  ด้านหน้าจอมอนิเตอร์ยี่สิบเอ็ดจอ  มีเก้าอี้สามตัวสำหรับผู้บังคับการบินและนักบินผู้ช่วยทั้งสอง  แต่มันว่างเปล่า  ยกเว้นตัวที่เขากำลังจะนั่งและตรึงตัวเองไว้ด้วยเข็มขัดนิรภัย 

โบโรตอฟกดปุ่มส่งสัญญาณวิทยุเพื่อรายงานความเป็นไปในสถานีอวกาศ ‘อีวาเยฟ’  ซึ่งเป็นสถานีอวกาศที่ปฏิบัติงานไกลจากโลกที่สุด  ศูนย์ควบคุมภาคพื้นดินไม่ค่อยสบายใจนัก  นับแต่แผงเซลล์สุริยะหลักของสถานีได้รับความเสียหายจากห่าอุกกาบาตขนาดเล็ก  มันทำให้พลังงานไฟฟ้าของสถานีลดลงกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์  แต่ถึงกระนั้นโบโรตอฟก็ยังคงนั่งตรวจมาตรวัดต่างๆอย่างไม่ร้อนใจ

พรุ่งนี้ลูกเรือชุดใหม่จากสถานีอวกาศนานาชาติจะมาถึง  และผลัดเปลี่ยนเขากับลูกเรือชาวรัสเซียอีกสองคนกลับไปยังโลก  เพราะฉะนั้นสิ่งที่เขาต้องทำคือซ่อมแซมแผงสุริยะดังกล่าวเท่าที่จะสามารถทำได้  ลูกเรือสองคนถูกส่งออกไปตั้งแต่สองชั่วโมงก่อน  พวกเขาลอยเท้งเต้งอยู่กลางอวกาศดำมืด  ห่างจากห้องบังคับการไปประมาณยี่สิบเมตร  ระหว่างร่างทั้งสองมีสายเคเบิ้ลบางๆรัดตรึงอยู่กับเครื่องกว้านอย่างแน่นหนา

“กัปตัน  แผงสุริยะหลักเสียหายหนักมาก  โดยเฉพาะช่วงสามสิบฟุตสุดท้ายตัวเซลล์รับแสงแตกจนซ่อมไม่ได้”

“ผมแจ้งศูนย์บังคับการแล้ว  อะไหล่จะมากับกระสวยเที่ยวถัดไปในอีกหกเดือน” โบโรตอฟตอบ

“ไอ้ผลัดใหม่ที่มาคงซวยบรรลัย  เพราะมันต้องอยู่ในยานมืดๆอีกนาน”

นักบินอวกาศชาวยูเครนทำเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอแสดงอาการรับรู้  เขาไม่มีความเห็นอย่างไรกับความยากลำบากของลูกเรือชุดใหม่  ถึงอย่างไรพวกนั้นก็เพิ่งกลับมาจากการพักผ่อนที่ตาฮิติ  ซีเชล  หรือไม่ก็ภูเก็ต

“รีบซ่อมเท่าที่ทำได้แล้วกลับเข้ามา  ออกซิเจนของพวกคุณจะหมดในอีกสามสิบนาที” เขาตัดบท

กัปตันเอนหลังพิงพนักแข็งๆของเก้าอี้นักบิน  มาตรวัดต่างๆอยู่ในเกณฑ์ยอมรับได้  ยกเว้นพลังงานไฟฟ้าที่เหลือไม่มาก  ไฟหลายดวงในเคบินนักบินถูกดับ  และอุปกรณ์ทดลองทางวิทยาศาสตร์ต่างๆที่ต้องใช้ไฟฟ้าก็ไม่สามารถใช้การได้  โชคยังดีที่เหลือพลังงานมากพอสำหรับคอมพิวเตอร์ควบคุมสถานี  ไม่อย่างนั้นอีวาเยฟคงเป็นเหมือนเรือไร้หางเสือ  ตอนนี้มันลอยลำอยู่และควบคุมทิศทางได้จากจรวดขับดันเล็กๆสามสิบหกตัว  แทบไม่มีทางที่จะบังคับจรวดจำนวนมากพวกนี้ได้ด้วยมนุษย์สามคน  แต่โบโรตอฟยังไม่กังวลตราบใดที่มีไฟพอเปิดคอมพิวเตอร์บังคับการบิน

“เฮ้ยนั่นมันอะไรวะ!” นักบินนายหนึ่งร้องลั่นเหมือนเห็นผี

นักบินอวกาศวัยสามสิบแปดปีเลิกคิ้ว  เขาได้ยินเสียงอุทานอย่างตกใจผ่านวิทยุสื่อสารภาคสนาม  ด้านนอกห้องบังคับการยังคงไม่มีวี่แววของความผิดปกติ  อย่าว่าแต่จานบินสักลำ  แม้แต่อุกกาบาตเล็กเท่ามะนาวเขาก็ไม่เห็น

เสียงกว้านไฟฟ้าทำงาน  มันสาวร่างของนักบินอวกาศสองนายเข้ามาเร็วเหมือนลากด้วยเรือด่วน  พวกเขาโยกกระเดื่องปิดประตูโลหะหนาสามนิ้ว  อากาศบริสุทธิ์ถ่ายเทเข้ามาในห้องปรับความดันจนเต็ม  เทียบเท่ากับความดันในห้องบังคับการ

“กัปตัน!  เปิดประตูห้องปรับความดันครับ” เสียงตะโกนดังลั่นสปีคเกอร์

โบโรตอฟหน้านิ่ว  แก้วหูชาดิก “ไม่ต้องตะโกนก็ได้  เหลืออีกตั้งหลายนาทีกว่าอากาศของคุณจะหมด”

“ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ” น้ำเสียงแปร่งๆของนักบินรัสเซียเร่งร้อน “อะไรก็ไม่รู้กำลังใกล้เข้ามา  มันแผ่รังสีแรงจนชุดของเราทนไม่ไหว”

นักบินชาวยูเครนดีดสวิตซ์ตัวหนึ่งบนแผงอย่างตกใจ  เขาสังเกตมาตรวัดที่คอนโซลอีกครั้ง  มันแสดงคลื่นความผิดปกติของรังสีอย่างชัดเจน  รังสีนั้นรุนแรงจนฉนวนบางๆของชุดอีวีเอไม่น่าจะทนทานได้  บานประตูโลหะชั้นในเลื่อนเปิด  นักบินอวกาศชาวรัสเซียทั้งสองลอยตัวมาตามช่องกลางที่เชื่อมระหว่างชั้น  แต่โบโรตอฟไม่สนใจแม้แต่จะถามไถ่อาการ  ...ตอนนี้สัญญาณเตือนสีแดงหลายดวงกระพริบวาบๆ  มันลุกลามบนคอนโซลกลางของสถานีอวกาศอย่างรวดเร็วราวโรคระบาด  จอมอนิเตอร์เก้าจอค้างไปแล้ว  มันขึ้นเครื่องหมายกากบาทสีเขียวพาดกลางเพื่อแสดงว่าข้อมูลที่แสดงผลอยู่ไม่อัพเดต 

“เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นที่นี่” นักวิทยาศาสตร์ชาวรัสเซียถามเมื่อเห็นความวิปริตในสถานี  เขาเพิ่งคว้ามือจับหลังพนักเก้าอี้ไว้ได้  และกำลังจะคาดเข็มขัด

“คุณน่าจะเป็นคนบอกผมมากกว่านะ  ว่ารังสีห่านั่นมาจากไหน” กัปตันถามเสียงเขียว  ขณะปรับปุ่มต่างๆบนแผงเหนือศีรษะมือเป็นระวิง

“ผมไม่แน่ใจ  เรากำลังซ่อมเซ็คชั่นบีของแผงสุริยะอยู่  สัญญาณเตือนรังสีดังขึ้นอย่างไม่มีเค้า  พอเงยหน้าก็เท่านั้นแหละ  อะไรไม่รู้กำลังพุ่งเข้ามาอย่างกับตอร์ปิโด”

“อุกกาบาตแผ่รังสี?” โบโรตอฟตั้งประเด็น  สมองเขาแล่นวินาทีละสองร้อยไมล์ถ้ามันเป็นรถ  ในที่แบบนี้ถ้าใครคิดช้าอายุคงไม่ยืนแน่

“ไม่ใช่  มันใหญ่กว่านั้น  ใหญ่จนผมไม่รู้จะ-” นักบินอวกาศชาวรัสเซียอ้าปากค้างเหมือนถูกบีบคอ  ดวงตาจ้องผ่านผู้เป็นกัปตันไปราวกับเขาไม่อยู่ที่นั่น  โบโรตอฟหันกลับไปช้าๆ  ที่ปลายด้านไกลของแผงควบคุม  บางอย่างกำลังเคลื่อนมาเนิบนาบ  มันเปล่งแสงสีแดงดุจทับทิม  ส่องอาบเข้ามาในห้องบังคับการจนเห็นทุกอย่างเป็นสีชมพูระเรื่อ

“พระเจ้า” นักบินอวกาศจากยูเครนพูดได้แค่นั้น  เขาสั่งคอมพิวเตอร์บังคับการบินให้ถอยหลังเต็มตัว  สะเก็ดดาวนั่นใหญ่โตมโหราฬ  มันใหญ่กว่าอีวาเยฟนับพันเท่า!

สถานีกระตุกวูบ  ก่อนที่สัญญาณเตือนภัยจะแผดเสียงโหยหวน  โบโรตอฟมองจอมอนิเตอร์ที่เหลือแว่บเดียวก็รู้ว่าคอมพิวเตอร์บังคับการบินไปแล้ว  มันดับสนิทปล่อยให้อีวาเยฟหันข้างเข้าหาอันตรายด้วยแรงเฉื่อย

“เรากำลังหมุนเป็นลูกข่าง” นักบินอวกาศชาวรัสเซียร้อง  เขาเอื้อมมือไปดีดปุ่มวิทยุสื่อสารบนแผงกลาง  แต่กัปตันหนุ่มขยุ้มข้อมือไว้  ดวงตาสีฟ้าของเขาจ้องหน้าผู้ช่วยเขม็ง

“ไม่มีเวลาติดต่อขอคำแนะนำจากภาคพื้นดินแล้ว  ช่วยกันหยุดมันก่อนที่เราจะสูญเสียทุกระบบอย่างถาวร”

“ผมจะพยายามกัปตัน  แต่เรากำลังเสียพลังงานอย่างรวดเร็ว  ระบบจุดจรวดไม่ตอบสนองแล้ว” ผู้ช่วยตอบด้วยอาการตระหนก  เขาตั้งใจจะบังคับไอพ่นสามสิบหกท่อนั่นด้วยมือ  แต่ระบบต่างๆกำลังล้มเหลวต่อหน้าต่อตาทีละระบบ  แม้แต่การสลับวิธีควบคุมก็ไม่สามารถกระทำได้

“ตัดไฟส่วนที่ไม่จำเป็นให้หมด” กัปตันสั่งเฉียบขาด “แม้แต่ระบบยังชีพก็ปิดซะ  เราจะใช้อ็อกซิเจนจากชุดอีวีเอ  ตอนนี้ผมต้องการไฟฟ้าทุกแอมป์ที่คุณหาได้  เปิดคอมพิวเตอร์ควบคุมการบิน  แล้วทำให้สถานีหยุดหมุนเดี๋ยวนี้”

“ไม่ได้ครับกัปตัน  ระบบนิรภัยไม่ยอมให้ปิดเพราะความร้อนกำลังขึ้นสูงมาก  ชุดของเราทนไม่ไหวแน่ถ้าปราศจากระบบทำความเย็นในห้องนี้” นักบินอีกคนที่เฝ้าแผงควบคุมดังกล่าวปฏิเสธเสียงแข็ง

โบโรตอฟเหลือบตามองกราฟในหน้าปัทม์  เป็นตามที่เขาพูดมันดีดขึ้นสูงเข้าแตะเส้นแดง!  ถ้าร้อนขนาดนั้นจริง  ป่านนี้ตัวถังนอกสถานีคงละลายไปแล้วกัปตันคิด  พลางหรี่ตามองผ่านหน้าต่าง  ทุกอย่างยังคงปกติ

“เซ็นเซอร์เสีย  คร่อมวงจรซะแล้วทำตามที่ผมบอก”   

แผ่นเหล็กที่เป็นฝาของแผงวงจรใต้คอนโซลถูกงัดออกอย่างเร่งด่วน  สายไฟขยุ้มหนึ่งถูกสาวออกมา  เผยให้เห็นเซอร์กิตบอร์ดสีน้ำเงินแผ่นโต  นักบินอวกาศชาวรัสเซียสอดนิ้วที่ดูงุ่มง่ามภายใต้ถุงมือหนาหนักเข้าไป  เขาถอดตัวต้านทานบางตัวออกโดยไม่เปิดคู่มือ  จังหวะเดียวกันนั้นโบโรตอฟก็เงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง  หลังคอนโซล  แผงสุริยะที่อุตส่าห์ซ่อมลุกเป็นไฟ  ตัวโครงนั้นทำจากไทเทเนียมผสมที่มีจุดหลอมเหลวสูงกว่าหนึ่งพันหกร้อยเจ็ดสิบองศาเซลเซียส  แต่ถึงกระนั้นมันก็มอดไหม้ด้วยอุณหภูมิจากเปลวเพลิงที่สูงกว่า  มาตรวัดไม่ได้เสีย  ถ้าไม่มีระบบทำความเย็นพวกเขาตายไปแล้ว

“สละยาน!” นักบินชาวยูเครนประกาศ  อีวาเยฟเสียหายเกินกว่าจะเยียวยา  เขาคาดว่าอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงไฟนรกนั่นจะเข้ามาถึงห้องบังคับการแน่  ยังดีที่ปลายอีกด้านของสถานีมีกระสวยอวกาศฉุกเฉินจอดอยู่

อย่างรวดเร็วที่สุด  นักบินสามนายปลดล็อคเข็มขัดนิรภัย  ดีดตัวออกจากที่นั่งไปยังจุดเชื่อมต่อกระสวย  จุดนั้นเป็นอุโมงค์เหมือนงวงช้างยื่นออกไปในอวกาศ  ตรงปลายกระสวยอวกาศนาธานจอดอยู่ที่นั่นพร้อมเชื้อเพลิงเต็ม  มันมากพอที่จะเดินทางกลับโลกได้อย่างเฉียดฉิว

โบโรตอฟผลักนักบินผู้ช่วยสองคนออกไปที่ประตู  ส่วนตัวเขาล้าหลังในฐานะกัปตัน  หนึ่งในสองนักบินอวกาศชาวรัสเซียยกคันเปิดประตูขึ้น  มวลอากาศบางเบาที่เหลือน้อยในสถานีพุ่งออกไป  ตำแหน่งที่กระสวยอวกาศนาธานควรอยู่ว่างเปล่า  เหลือเพียงซากไหม้เกรียมของอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายมัน

“ฉิบหายแล้ว” ชายหนุ่มวัยสามสิบแปดปีตะโกนท่ามกลางความตกตะลึงของผู้ช่วย “ปิดประตูนั่นเดี๋ยวนี้  ก่อนที่ไอร้อนจะเข้ามา”

พวกเขาย้อนกลับมาที่ห้องบังคับการรูปวงกลมอีกครั้ง  มันยังอยู่ในสภาพดี  แม้จะมีอุณหภูมิอุ่นจัดกว่าที่ควรเป็น  นักบินอวกาศจากยูเครนมองไปทางช่องหน้าต่างด้านหลัง  ปล่องทางเดินงวงช้างกำลังหงิกงอราวกับมวนบุหรี่ไหม้ไฟ  มันเกิดจากฤทธิ์ของเพลิงประลัยกัลป์จากสะเก็ดดาว  แต่มันจะมาได้อย่างไรเขาไม่รู้แม้แต่น้อย  มันอาจจะเกิดจากแสงสีแดงที่เปล่งออกมาก็เป็นได้  ตอนนี้ทุกคนไม่มีแก่ใจจะคิดหาคำตอบ  คงนั่งรอชะตากรรมในห้องปิดที่ร้อนขึ้นทุกขณะ

“เราจะรอดหรือเปล่า” นักบินอวกาศจากประเทศรัสเซียถาม  ใบหน้าซูบซีด  มีเหงื่อเม็ดเล็กๆจับอยู่บนหน้าผาก  บางส่วนระเหยเป็นไอเกาะกระจกที่หน้าหมวก

ไม่มีใครตอบคำถามของเขา  แม้ในใจจะคาดเดาคำตอบไว้แล้ว  แต่ควรพูดมันออกมาหรือไม่นั้น  พวกเขาไม่แน่ใจ

“พวกคุณว่า ‘ไอ้นั่น’ คืออะไร” โบโรตอฟเปลี่ยนเรื่อง  หันเหความสนใจจากคำถามชวนหดหู่ของนักบินอวกาศผู้นั้นไปทางอื่น

“ดาว-หาง” มีเสียงตอบมาอย่างอ่อนระโหย

กัปตันหนุ่มมองผ่านหน้าต่างไป  ดาวที่ว่านั้นเลยไปแล้ว  เขานับได้ยี่สิบเอ็ดดวงพอดี “...แต่มันดูไม่เหมือนดาวหางนะ  มันช้าเกินไป”

“ใช่ช้าเกินไป” ผู้ตอบคำถามเห็นด้วย “แต่นั่นเป็นมันไม่ผิดแน่  กลุ่มดาวหางไอดะ  ค้นพบโดยไอดะ  อิโคบุ  นักดาราศาสตร์ชาวญี่ปุ่น  ทั้งหมดมียี่สิบเอ็ดดวง  แต่ละดวงขนาดหลายสิบไมล์  และพวกมันก็ต้องเคลื่อนผ่านมาแถวนี้ด้วยในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า”

“กลุ่มเดียวกับที่มีคนคำนวณว่าจะชนโลกใช่ไหม”

นักบินอวกาศคนเดิมพยักหน้า 

เพื่อนของเขาพูดแทรกขึ้นมาเบาๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกกัปตัน  นาซ่าเตรียมจรวดยูเซเว่นไว้ยี่สิบเอ็ดลำ  แต่ละลำบรรทุกยานอิมแพ็คเตอร์  พวกเขาจะผลักมันออกไปก่อนที่ดาวหางพวกนั้นจะเฉียดใกล้แรงดึงดูดของโลกด้วยซ้ำ”

โบโรตอฟมีสีหน้าครุ่นคิด “ผมว่าเราควรเตือนพวกเขานะ  นี่มันคลาดเคลื่อนจากการคำนวณตั้งหนึ่งเดือน  ทางโลกจะได้มีเวลาปรับเปลี่ยนแผนรับมือ”

ไม่พูดเปล่า  เขาดีดสวิตซ์วิทยุสื่อสารเพื่อติดต่อกับสำนักงานภาคพื้นดินในประเทศรัสเซีย  ไฟสัญญาณตอบสนองเป็นสีเขียววูบหนึ่งก่อนหรี่ลงจนดับไป

“เราเหลือพลังงานน้อยเกินไป” นักบินอวกาศชาวรัสเซียพูดอย่างสิ้นหวัง “เสียดาย  พวกเราไม่มีโอกาสพูดกับครอบครัวเป็นครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำ”

กัปตันชาวยูเครนโอบไหล่เขา “ผมเข้าใจความรู้สึกคุณ  ผมเองก็สัญญากับลูกสาวไว้ว่าจะกลับไปให้ทันงานฉลองวันเกิดของแก”

มีรอยยิ้มปรากฏในใบหน้าของนักบินผู้ช่วยครู่หนึ่ง  มันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน “คุณผิดสัญญาเสมอเลยหรือกัปตัน”

โบโรตอฟหัวเราะ “ก็ตลอดชีวิตของผมนี่แหละ” เขาตอบพร้อมกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่หยดน้ำที่ไหลมาคลอลูกตา “พวกคุณทั้งสองเป็นคนกล้า  ถึงวันก่อนเราอาจจะผิดสัญญากับคนข้างหลัง  แต่วันนี้เรามาช่วยกันรักษาชีวิตของพวกเขากันเถอะ  ...ช่วยผมหาทางส่งข่าวไปที่โลก  ก่อนที่เราจะทนความร้อนนี่ไม่ไหวแล้วสลบไป”

ก้อนแบ็ตเตอรี่แห้งถูกยักย้ายมาจากเครื่องคอมพิวเตอร์แล็ปท็อปในเคบินลูกเรือ  พวกเขาช่วยกันต่อสายไฟพ่วงมันเข้าแบบอนุกรม  ตรงปลายนักบินอวกาศชาวรัสเซียคนหนึ่งต่อมันเข้ากับวงจรวิทยุ  โบโรตอฟเปิดสวิตซ์เมื่อเขาให้สัญญาณ 

ดวงไฟสีเขียวสว่างโร่  กัปตันหนุ่มได้ยินเสียงครืดคราดจากสัญญาณรบกวน

“เร็วหน่อยนะครับ” นักบินนายนั้นเตือน “ผมคิดว่าคงได้สักครึ่งนาที”

ชายชาวยูเครนสูดหายใจเอาอากาศร้อนผ่าวเข้าเต็มปอด  เขาพูดถ้อยคำที่สำคัญที่สุด  และควรได้รับการจารึกไว้ในประวัติศาสตร์โลกออกไป

“สถานีอวกาศอีวาเยฟเรียกศูนย์  กลุ่มดาวหางไอดะมาถึงแล้ว  เพิ่งผ่านหน้าสถานีของเราไปเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน  พวกคุณไม่ต้องห่วงทางนี้นะ  เราทุกคนสบายดี  ฝากดูแลครอบครัวของพวกเราด้วย  เพราะคงอีกนานกว่าเราจะได้พบพวกเขาอีกครั้ง...  ลาก่อน-”

-XIXIXIXIXIX+XIXIXIXIXIX-

(*1) อีวีเอ (EVA : Extra-vehicular activity)  ชุดสำหรับปฏิบัติภาระกิจในอวกาศ

Extra-vehicular activity (EVA) is work done by an astronaut away from the Earth and outside of his or her spacecraft. The term most commonly applies to an EVA made outside a craft orbiting Earth (a spacewalk) but also applies to an EVA made on the surface of the Moon (a moonwalk). In the later lunar landing missions the command module pilot did an EVA to retrieve film canisters on the return trip.

Due to the different designs of the early spacecraft, the American and Soviet space programs also define an EVA differently. Russian, and Soviet, spacecraft have always included an airlock and consequently Russians define an EVA as occurring when a cosmonaut is in a vacuum. Early United States spacecraft, however, did not include an airlock but instead depressurized the entire spacecraft. An American astronaut was consequently not considered to have made an EVA until at least his head was outside the spacecraft. The term stand-up EVA (SEVA) is used for being partly outside.

EVAs may be tethered (the astronaut is connected to the spacecraft, oxygen can be supplied through a tube, no propulsion is needed to return to the spacecraft) or untethered. When the tether performs life support functions such as providing oxygen, it is called an umbilical. For untethered EVAs during space flight, capability of returning to the spacecraft is essential; see Manned Maneuvering Unit (MMU).