แสงอรุณ

ลำดับตอนที่ #2 : พานพบ

ภายในห้องที่เงียบสงัดหญิงสาวลุกออกจากที่นอน แล้วเดินลงไปข้างล่างทันที กลิ่นดอกมะลิลอยฟุ้งกระจายไปทั่ว เสียงฝีเท้าเดินตรงมาวางอาหารที่ประดับอย่างงดงาม หญิงสาวเงยหน้ายิ้มรับ
“ขอบคุณค่ะคุณป้า...ถ้าไม่มีป้า กวีจะทานของอร่อยอะไรล่ะคะ” ผู้เป็นป้าแย้มรับก่อนที่จะเอื้อมมือหยิบช้อนกินข้าว ที่วางอยู่ตรงหน้า ลมพัดแรง กวีหันไปมองรอบข้างแต่แล้วเธอก็จดจ้องไปกับอาหารที่อยู่ตรงหน้า
เสียงหยดน้ำดังกระทบ บนดอกไม่สีขาวบริสุทธิ์ กวีหอบงานเข้ามาทำในสวนกล้วยไม่ของตัวเองอย่างหมกมุ่น แต่แล้ว เธอก็ได้ยินเสียงของป้าที่ดังออกมา
"มีอะไรคะป้า.."
ผู้เป็นป้าไม่พูดอะไร พร้อมกับยื่นขนมกล่องใหญ่ให้กวี..เหมือนเธอจะรู้ว่าหมายถึงอะไร เธอเอื้อมรับทันทีแล้วคว้ารถจักรยานออกไป
................................................................
ระยะทางช่างไกลแสนไกล..กวีเร่งรีบ ถึงที่สุด เสียงล้อรถกระทบกับถนนคอนกรีต 
เสียงเบรกดังเอี้ยด!!!!!
ป๊อกๆๆๆๆๆ 
กวีเคาะเรียก แต่ทำไมมันเงียบขนาดนี้นะ
"ป้าคะ..มีของมาส่งค่ะ.."
เสียงกอนตังมาจากข้างในสงสัย จะมีคนมาเปิดแล้ว กวีจัดแจงถอยตัวเองออก ประตูไม้สักถูกเปิดออก กวีถึงกับตกใจสุดขีด..เพราะนั่นมันไอ้วิน...คู่ปรับของกวีตั้งแต่ยังเด็ก
ของในมือกวีกำลังจะรั่งลงกับพื้น..วินรีบถลาเข้ามารับของในมือกวี ที่กำลังยืนตัวแข็งทื่ออยู่..มือของทั้งคู่สัมผัสกัน..กวีเบิกตากว้าง ก่อนที่จะถอยห่างออกจากวิน
"ว่าไง..จำฉันไม่ได้หรอ.."
"ใครจะจำ..คนที่ล้อฉันมาตั้งแต่เด็กล่ะ" กวีทำท่าผยองใส่..อีกฝ่ายเบ้ปาก พลางพยักหน้ารับ
"ไหนล่ะใบเซ็นรับของ?" กวียื่นให้ วินสบตาเธอครู่หนึ่งก่อนที่จะหันไปวางของที่อยู่ในมือ
กวีหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว..แต่แล้วเธอก็สะดุดก้อนหิน วินรีบวิ่งเข้าไปคว้าขอมือของกวี ร่างบางกระทบกับกายที่แข็งแรง กวีหันหน้ามาสบตากับวินอีกครั้ง 
"กี่ปีๆ..เธอก็ยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมนะยัยบ้อง"