[Fiction Gintama] ตื่นจากฝันฉันอยู่ในโลกกินทามะ OC
ตอนที่ 19 : ตอนที่ 18 เกี่ยวก้อยที่ไม่ใช่สัญญา
เปรี้ยง!!
"เฮือก! ส เสียงอะไรเนี่ย!" ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงปืนก่อนจะมองไปรอบๆ
คนจำนวนหนึ่งที่เคยซ่อนอยู่ในป่านั้นหายไป และสิ่งที่ฉันคิดมันก็เกิดขึ้นตรงหน้าเมื่อเห็นร่างบางเรือมผมสีครามนอนอยู่บนพื้น
"ซ ซัทจัง..." ทั่วทั้งตัวถึงกับชาวาบกับสิ่งที่เห็นรีบพยายามลุกขึ้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
หนักไปหมดทั้งตัวเลย เหมือนกับถูกพื้นดูดให้จมลงไปอย่างนั้นแหละ...ปวดไปหมด ปวดจนไม่อยากขยับเลยด้วยซ้ำ
ที่จริง...เราจะไม่ช่วยพวกเขาก็ได้ เพราะยังไงพวกเขาก็รอดแต่....
ตึกๆๆๆๆ!!
"คุณซัทจัง อดทนไว้นะคะ" ฉันรีบยกแขนเธอพาดบ่าแล้วพาหนีเข้าป่าท่ามกลางความชุลมุนตรงนั้นทันที
โดยที่เซ็นโซยังคงอยู่เป็นเหยื่อล่อให้กับพวกคามุอิ แต่ในตอนนั้นก็มีมือของชายอีกคนเข้ามาช่วยพยุงเอาไว้ ฉันเงยหน้ามองด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่นานนัก
"ขอบใจมากที่ช่วยเหลือสหายของเรา...แต่ก่อนอื่นรีบออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ ข้าขอยืมมือของท่านหน่อยได้หรือไม่ ท่านหญิง"
ฉันอึ้งไปสักพักก่อนจะมองไปยังเหล่าคนที่มาช่วยเหลือตามเนื้อเรื่องด้วยความโล่งใจนิดๆ ก่อนจะหันมาพยักหน้า
"ด้วยความยินดีอย่างยิ่งเลยค่ะ ท่านโชกุน..." ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มบางก่อนจะช่วยกันพยุงร่างของซัทจังแล้วเดินไปหาเซ็นโซ
"คุณไอชา!" ชินปาจิวิ่งมาหาฉันทันทีเมื่อเห็น แล้วมองสำรวจทั่วตัวฉันด้วยความตกใจ
"แผลพวกนี้มันอะไรกันครับ! ล แล้วองค์หญิง---"
"ชู่ว ฉันสละเรือมาแล้วก็ขึ้นมาหลบบนยานของพวกศัตรู...สุดท้ายก็โดนระเบิดแล้วตกต้นไม้เนี่ยแหละ" เด็กหนุ่มถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก
แต่ในขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกได้ถึงสายตาของชายผมสีเงินที่มองมา ฉันหันไปสบตาเขาแล้วยิ้มให้เพื่อบอกว่าฉันยังสบายดี ถึงสายตานั้นจะดูนิ่งๆ แต่มันก็น่ากลัวอยู่ดีในยามนี้
ชิโรยาฉะ...อสูรสีขาว ฉายาเก่าในสงครามของกลุ่มขับไล่ต่างแดน
"คุณไอชา อาจจะต้องรบกวนคุณนิดหน่อย...แต่ว่า--"
"รู้แล้วล่ะ ชินปาจิคุง" ฉันขานรับทันทีก่อนจะผละออกจากซัทจัง หยิบดาบสะพายไขว้หลังออกมาแล้ว ตั้งท่าเพื่อคอยหนุนเขาที่ต้องต่อสู้กับพวกยาโตะ
"ดาบนั่น..."
"ดาบขอบบ้านเกิดฉันน่ะ ฉันขอให้เท็ตสึโกะตีให้ก่อนที่เรื่องมันจะเกิดขึ้น...หนักนิดหน่อยแต่เหวี่ยงสะดวกใช้ได้เลย" ฉันควงดาบด้วยความเคยชินจากการเรียน
"คางุระ! ชินปาจิ!"
"..."
"ลุยไปเลย!!" เสียงของคุณกินตะโกนให้สัญญาณ ทั้งฉันและชินปาจิจึงพุ่งเข้าโจมตีเหล่ากลุ่มเผ่ายาโตะทันทีโดยมีเซ็นโซ และกลุ่มนินจาอื่นๆคอยสนับสนุนด้วย
ฉัวะ!!
การต่อสู้ของกินโทกิ และทาคาสุงิ ชินสุเกะยังคงดำเนินต่อไปตามเนื้อเรื่อง แต่ว่าในหัวของทั้งสองคนนั้นได้ย้อนภาพในอดีตตั้งแต่พบกันคราแรก จนมาถึงคำพูดของพวกเขาในวัยเด็กได้บอกกับตัวเองไว้
'นี่ ชินสุเกะ...กินโทกิ' เสียงเรียกของโยชิดะ โชโยวเอ่ยถามทั้งสองที่นั่งสำนึกผิดอยู่ด้านนอกโรงฝึก
'?'
'ระหว่างถูกครูเขกหัว กับเห็นคุณยูเมะร้องไห้...พวกเจ้าจะเลือกอะไร' เด็กน้องทั้งสองขมวดคิ้วมองหน้ากัน ส่วนคาซึระก็ถูกเรียกตัวให้ไปช่วยหญิงสาวทำข้าวปั้นมาเลี้ยงทุกๆคน
'...' ทั้งสองลังเลก่อนที่กินโทกิจะยกมือขึ้น
'ว่าไง กินโทกิ'
'ผมยอมให้อาจารย์เขกหัวดีกว่า...'
'เหตุผลล่ะ?' กินโทกิหลบตาของชายตรงหน้าแล้วตอบเสียงอ้อมแอ้ม ใบหูเล็กขึ้นสีอ่อนๆจนอีกฝ่ายเอ็นดู
'ก ก็มันทำให้ผมรู้สึกแย่...ไม่ชอบให้เป็นแบบนั้นอ่ะ' โชโยวหัวเราะก่อนจะเบนสายตามามองทาคาสุงิที่ยังคงคิดหนัก
'แล้วเธอล่ะ?'
'...ผมก็เหมือนกับเจ้าหมอนี่แหละครับ'
'...'
'ก ก็เพราะผมชอบให้คุณยูเมะยิ้มมากกว่า' โชโยวพยักหน้าพอใจต่อคำตอบของเด็กผู้ชายทั้งสอง ก่อนจะพูดขู่ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่กลับทำให้นักเรียนสุดห้าวเป้งทั้งสองหน้าซีด
'เพราะฉะนั้น ถ้าหากครูรู้ว่ายูเมะร้องไห้เพราะพวกเธอเมื่อไหร่...ครูจะเขกหัวพวกเธอคนละหนึ่งตุบนะ'
ตึกๆๆๆ!!
พวกเรารีบหนีออกมาจากที่ตรงนั้นโดยที่เหล่านินจาต่างคอยสนับสนุน แต่ในใจฉันก็ยังเป็นห่วงทั้งสองที่ยังคงสู้กันอยู่ดี
"ชินปาจิคุง พวกเธอล่วงหน้ากันไปก่อนเลยนะ" ฉันหันไปบอกชินปาจิแล้วหยุดฝีเท้าทันที เด็กหนุ่มและคนอื่นๆก็หยุดตามด้วยความแปลกใจ
"แล้วเจ้าจะไปไหนน่ะ?" นินจาสาวอีกคนเอ่ยถามฉัน ก่อนจะเดินมารับตัวซัทจังไป ส่วนซัทจังก็หันมามองด้วยดวงตาที่อ่อนแรง
"...หยุดพวกเขาค่ะ"
"แต่มัน..อันตราย...นะ" ซัทจังโพล่งขึ้นบ้างฉันได้แต่ยิ้ม และกำดาบในมือแน่นพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับจะร้องไห้เต็มทน
"ฉันไม่อยากให้พวกเขาทะเลาะกันไปมากกว่านี้....การทะเลาะกันของพวกเขา ควรจะหยุดได้แล้ว"
"คุณไอชา..."
"เพราะงั้นไปก่อนได้เลย ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก" ฉันบอกแค่นั้นแล้วหันหลังวิ่งกลับไปทางเดิมทันที
ผัวะะะ!!
การปรากฏตัวของเหล่าอีกาทำให้พวกกินโทกิเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะสภาพร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บจนถึงขีดจำกัด แต่ว่าพวกคางุระก็ได้เข้ามาช่วยไว้ได้ทัน พร้อมทั้งการมาของกลุ่มชินเซ็นกุมิ
ตึกๆๆ!
"คางุระจัง! คุณกิน!" เมื่อโผล่มาทางหน้าถ้ำก็เห็นว่าทั้งสองกำลังแยกทางกัน ด้วยสภาพที่รู้ได้เลยว่ามันร่อแร่ทั้งสองฝั่ง
ฉันเงยมองทาคาสุงิที่ถูกคามุอิพยุงไปอีกทางด้วยความกังวลไม่น้อยไปกว่ากัน แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องสนใจทั้งสองที่เริ่มเหนื่อยล้าตรงหน้า
"อ อาไอจัง..."
"อดทนไว้นะ ทั้งสองคน...ฮึบ! ไปกันเถอะ" ฉันปรี่เข้ามาเอาแขนอีกข้างของร่างสูงตรงหน้าพาดบ่าแล้วพยายามจะเดินไปให้เร็วที่สุด
"ให้เธอ...มาเห็นสะ..ภาพ อุบาทว์ซะได้...แฮะ"
"เงียบไปเลยนะ คุณกิน! สภาพปางตายขนาดนี้ยังจะมาปากเก่งอีก!" ฉันตวาดใส่ก่อนจะค่อยๆพยุงร่างของเขาไปอย่างทุลักทุเล
"...เอาน่าๆ" น้ำเสียงขาดห้วงของคนใกล้หมดสติดังขึ้นข้างหูเหมือนกับจะหัวเราะเยาะฉัน แต่ไม่คิดจะสนไจได้แต่พยายามพาพวกเขาไปรักษาให้เร็วที่สุดก็พอ
"..."
เมื่อเดินมาถึงปลายทางออก ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าสองคนนี้หมดแรงแล้ว มันทำให้ฉันล้มตามไปด้วยเช่นกัน
ตุบบบ!!
"คุณกิน!!" ชินปาจิและคนอื่นๆถึงกับรีบวิ่งมาดูอาการของเขาด้วยความเป็นห่วง ฉันจึงทำได้แค่ขยับถอยห่างออกมาเท่านั้น
ถึงแม้เขาจะยังมีอารมณ์ขันกันอยู่บ้าง...แต่ฉันกลับขำไม่ออกซะงั้น ตรงกันข้ามมันกลับรู้สึกกลัว จนแทบอยากจะหนี รู้สึกโกรธที่ชายคนนี้ และคนนั้นทำเรื่องไม่เข้าท่า และรู้สึกปลงกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้
สองอาทิตย์ต่อมา
ท่านโชกุนและโซโยะจังได้ขึ้นเรืออวกาศเพื่ออกจากหมู่บ้านนินจา แต่ว่าพวกเรายังต้องรักษาจนกว่าแผลจะหายดี โดยเฉพาะคุณกินที่มีอาการหนักซึ่งยังคงนอนติดเตียงไม่สามารถมาได้ แถมยังถูกส่งตัวมายังเอโดะโดยยังคงต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาล
"..."
"ไง ไม่ได้เจอกันนานนะ" เสียงเอ่ยทักของชายคนหนึ่งดังขึ้นทในสวนสาธาณะที่มีเมฆครึ้ม
"คุณฮิจิคาตะ...วันนี้ไม่ไปที่หน่วยเหรอคะ?"
"อีกสักพักน่ะ ว่าแต่เธอทำไมถึงมาอยู่ที่นี่...ไม่ไปเฝ้าหมอนั่นหรือไง?" ฉันส่ายหน้าก่อนจะเงยมองท้องฟ้าสีเทาด้วยความรู้สึกหดหู่ "ทะเลาะอะไรกันมารึไง?" ฉันส่ายหน้าอีกครั้งแล้วได้แต่เงียบ
"..."
"..."
"เฮ้อ แล้วเป็นอะไรของเธอเนี่ย?" เขานั่งลงข้างๆอย่างหมดหนทางที่จะทำให้ฉันอารมณ์ดีก่อนจะจุดบุหรี่ แต่ฉันก็ขอเอาไว้
"อย่าสูบ...ไได้รึเปล่าคะ?"
"หืม?"
"ฉัน...ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่น่ะค่ะ" เขาเก็บมวนบุหรี่เข้าซองแล้วนั่งมองท้องฟ้าเป็นเพื่อนฉัน ก่อนจะยกมือใหญ่วางบนหัวแล้วโยกไปมา
"?"
"โกรธเจ้าหมอนั่นรึไง? อยากจะร้องไห้ก็ร้องเถอะน่า" ฉันขมวดคิ้วน้อยๆแล้วปัดมือเขาออก พร้อมกับเถียง "ไม่ได้โกรธอะไรนี่คะ แล้วก็ไม่ได้ร้องด้วย"
"แต่หน้าเธอมันไปแล้วนะ..."
"..." ฉันเริ่มยกมือขึ้นปิดตา น้ำตาที่เคยกลั้นเอาไว้พรั่งพรูจนมันไม่อาจจะปิดได้มิด ได้ยินเสียงคนข้างๆถอนหายใจแล้วลูบหัวอยู่อย่างนั้น
เพราะฉันรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้...โชกุนชิเงะชิเงะ จะไม่มีอีกต่อไป ทั้งที่คางุระกำลังอ่านจดหมายที่โซโยะเขียนส่งมาด้วยใบหน้ามีความสุข ทั้งเรื่องที่ต่อจากนี้...
คอนโด อิซาโอะจะต้องถูกพวกมิมาวาริจับไป และต้องประหาร
ฉันกลับมาที่โรงพยาบาลเพื่อเฝ้าคนเจ็บเปลี่ยนเวรกับคางุระและชินปาจิที่กลับไปเอาเสื้อผ้า เมื่อมาถึงห้องก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างเตียงโดยไม่พูดอะไร ได้แต่มองคนที่กำลังหลับพักผ่อนแล้วถอนหายใจ
อยากรีบๆตื่นแล้วสิ แค่นี้ก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว
"เฝ้าไข้ฉันมันน่าเบื่อขนาดนั้นเลยรึไง?" ฉันสะดุ้งจนแทบจะสำลักอากาศ หันขวับมองของที่เปลี่ยนมานอนหงายแล้วเอาแขนรองคอข้างหนึ่งมองฉัน
"...เปล่านี่คะ" ฉันเสหลบตาไปทางอื่นกลบเกลื่อนแต่ก็ยังรู้สึก่าเหมือนกับถูกมองอยู่
"..."
"..."
"..."
"เลิกจ้องฉันสักทีเถอะค่ะ คุณกิน!" จนสุดท้ายก็ทนไม่ได้หันมาเอ็ดใส่เขา แต่ก็ต้องผงะเมื่อมือนั้นเอื้อมมาลูบใต้ตา แล้วเอ่ยถามคำถามที่ มันไม่ควรจะถาม!!
"ร้องไห้ทำไม หืม?" เท่านั้นแหละค่ะ สวิตช์ออน น้ำตาไหลทะลักออกมาอย่างกับเขื่อนแตก จนคนเจ็บยังตกใจลุกพรวดมองเหมือนกำลังลนลาน
"ย อย่าร้องสิ หยุดร้องเลยนะไอชา! ไม่ต้องร้องน่า" ฉันตวัดตามองเขาด้วยใบหน้าที่คิดว่ามันต้องทุเรศสุดๆแน่ แต่อีกฝ่ายก็สะดุ้งแล้วพยายามจะเช็ดน้ำตาให้
"มันหยุดได้ที่ไหนเล่า! ก็คนมันร้องไปแล้วนี่!! ฮืออออออ(TOT)" ฉันทั้งด่าไปร้องไห้ไป จนคุณกินก็จนปัญญาเลยไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้ฉันหยุดร้องเหมือนเด็กอนุบาลหมีน้อย
"อา! นี่ไงๆ คุณกินหายดีแล้ว แผลก็ไม่เจ็บแล้วด้วย พรุ่งนี้ก็ก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ"
"ฮือออออออออ"
"ไอชา พอได้แล้วน่า ฉันยังไม่ตายซะหน่อยนี่นา นี่ไงฉันก็ยังอยู่ตรงนี้นี่" เขาพยายามที่จะเบนความสนใจฉันทั้งที่สภาพร่างกายมันผิดกับคำพูดของเขาไปหมด
"ฮึก ฮือออออ" แต่มันก็ยิ่งทำให้ฉันร้องหนักกว่าเดิมอีก จนกระทั่งอีกฝ่ายเงียบไปแต่น้ำตาของฉันมันก็ยังไม่ยอมหยุดไหล
จนแอบคิดว่าบ่อน้ำตาของฉันคงพังไม่อาจจะกลั้นเอาไว้ได้อีกไปสักระยะ ขนาดร้องไห้กับฮิจิมาทีหนึ่งแล้วมันก็ยังไม่หมด ต้องกลั้นทั้งน้ำตาแล้วก็ก้อนสะอื้นมาตลอดทาง
"..."
"ข ขอโทษค่ะ ฮึก ขอไปสงบสติ---!!" ฉันยกแขนเสื้อเช็ดน้ำตาก่อนจะรีบลุกขึ้นเพื่อไปสงบใจด้านนอกไม่ให้เขารำคาญ
แต่ทันทีที่หมุนตัวจะออกไป มือของเขาคว้าฉันเอาไว้แล้วกระชากจนนั่งลงบนเตียง แถมยังไม่ทันจะพูดอะไรมือใหญ่ข้างหนึ่งได้ปิดตาฉันไว้
ความรู้สึกร้อนชื้นทาบลงบนริมฝีปากฉัน ถึงแม้มันไม่ได้ขยับหรืออะไรใดๆก็จริง แต่ฉันก็ตกใจแล้วนั่งนิ่งปล่อยให้สัมผัสร้อนชื้นนั้นทาบค้างไว้ ก่อนที่มือใหญ่จะเลื่อนออกจากที่ปิดตาฉัน แต่ภาพตรงหน้ามันทำให้ฉันช๊อค
"!!!" ดวงตาสีแดงทับทิมมองสบตาฉันพอดีในระยะประชิด ก่อนที่สัมผัสตรงริมฝีปากจะกดเน้นแรงๆแล้วผละออก
ฉันนั่งเอ๋อแดกเหมือนในหัวประมวลผลไม่ทัน เขามองฉันก่อนจะยิ้มน้อยๆเหมือนคนโล่งใจ โล่งใจอะไรของเขา แล้วเมื่อกี้เขาทำอะไร?
"โอ๊ะ หยุดแล้วแฮะ..."
"หา? เอ๊ะ?" พอรู้สึกตัวก็เพิ่งรู้ว่าน้ำตามันไม่ไหลออกมาแล้ว คงเพราะตกใจจากเรื่องเมื่อครู่ทำให้อารมณ์เปลี่ยนไป
ปุ!
"ฉันขอโทษ...ที่ทำให้เธอเป็นห่วง แต่เธอก็รู้นี่ ว่าพระเอกอย่างฉันมันไม่ตายง่ายๆน่ะ" มือใหญ่ยีผมฉันเบาๆแล้วพูดปลอบอย่างเอ็นดู
"...ฉันไม่ได้โกรธคุณเรื่องนั้นซะหน่อยค่ะ"
"แล้วเรื่องไหนล่ะ?"
"..."
"..."
"ทะเลาะกันพอแล้วใช่มั้ยคะ?" อีกฝ่ายนิ่งงันไปแต่ก็ไม่คิดจะหลบตาฉัน เพียงแค่พูดออกมาไม่เต็มเสียง
"ก็...ไม่รู้สิ แต่ฉันไม่ได้อยากจะฆ่าหมอนั่น..เหมือนที่หมอนั่นอยากจะฆ่าฉันหรอกนะ แต่ว่าคง...ไม่มีอะไรให้ทะเลาะกันอีกแล้วล่ะ สบายใจได้"
"..." ฉันมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนจะลงจากเตียงผู้ป่วยแล้วเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มทิ้ง
"..."
"ฉันขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ยคะ?" คุณกินยิ้มก่อนจะพยักหน้าแล้วรับฟัง
"ว่ามาสิ"
"ถ้าพวกคุณเจอกันครั้งหน้า...ช่วยเกี่ยวก้อยคืนดีกันให้ฉันเห็นด้วยนะคะ" เขานิ่งไปก่อนจะยิ้มบาง
ฉันก็ยิ้มกลับเพราะถือว่าเขาตกลงแล้ว แต่ก็ยังสงสัยเมื่อเขายื่นนิ้วก้อยของตัวเองมาตรงหน้าฉัน...และคำตอบของเขามันก็ทำให้ฉันโล่งใจอย่างง่ายดาย
"หายโกรธฉันได้แล้วนะ ไอชา...ฉันจะไม่ทำอีกแล้วล่ะ"
ฉันยกนิ้วก้อยของตัวเองเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเขา เขาเกี่ยวไว้ทันที ส่วนฉันเขย่าขึ้นลงแล้วหัวเราะให้กับอาการของคนบนเตียงที่แสดงมุมน่ารักๆให้ได้เห็น
"ค่ะ ฉันไม่โกรธคุณแล้ว"
เห่อๆ ไม่มีไรมาก
เม้น-กัน-หน่อย!!
ความสุขของเตี้ย = การเห็นรีดเดอร์อินกับฟิค และเม้นมาให้อ่าน
ขอแค่นี้จริงๆ กราบล่ะค่ะ
อร๊ายย นี้และฉากในตำนานนน
ชอบคุณกินในตอนนี้จัง
โอ้ยใจเหลววว คุณกินง่าาา ฉวยโอกาสกับไอชาแบบนี้ได้ยังง๊ายยยยย!! คนอ่านเขินไปหมดแล้วววววว////-////