ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คลังใบสมัครตัวละคร

    ลำดับตอนที่ #64 : ✿ Kimetsu no yaiba AU ✿ :: butterfly effect

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 78
      3
      5 เม.ย. 63

    B
    E
    R
    L
    I
    N
     

    Application



    "การพักผ่อนเป็นสิ่งคัญ พักบ้างก็ได้"

    "ต่อให้พวกมันจะน่ากลัวสักแค่ไหน มันก็คงไม่เท่ากับอสูรในคราบมนุษย์หรอก..."


    บท : เสาหลักอัญมณี

    หน่วย : นักล่าอสูร

    ชื่อ - นามสกุล :  อุราฮาระ  โทมิเอะ Urahara Tomie

    ชื่อเล่น : มิเอะ Mie (คนทั่วไป)  / ยัยสล็อต (Miss Sloth)

    เพศ : หญิง

    อายุ : 18

    อาชีพ : ช่างทำ และออกแบบเครื่องประดับ

    ฐานะทางบ้าน : รวย

    ลักษณะทางกายภาพ :: เด็กสาวผู้มีรูปร่างโปร่งบาง มองดูภายนอกแล้วเหมือนเป็นสาวตัวบางที่ค่อนข้างจะอ่อนแอ ที่เตะเปรี้ยงเดียวก็อาจจะกระเด็น มีผมสีน้ำตาลเข้มถักเปียสองหางยาวถึงสะโพกเป็นเอกลักษณ์ ผู้มาพร้อมกับหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตา ที่มักแสดงสีหน้าเหมือนสมองไม่ได้เอามาด้วย ชอบทำหน้าตาและทำตัวเอื่อยเฉื่อยจนนึกว่า เป็นสล็อต 2 ขา ดวงตากลมสีม่วงอ่อนเหมือนกับสีของดอกฟูจิสีม่วงยามต้องแสงจันทร์ หรือสีม่วงอเมทิสต์ ผิวขาวที่ออกไปทางขาวชมพูทำให้ดุน่ามอง และน่าทนุถนอม แต่ใครจะรู้ว่านั้นคือเปลือกนอกของสาวน้อย

    เพราะมีรูปร่างโปร่งบาง ทำให้เธอนั้นเป็นคนที่ตัวเบาและเคลื่อนไหวได้รวดเร็ว อสูรทั้งหลายจงระวังไว้ให้ดี เธอชอบอยู่ในที่มืด หากละสายตาจากเธอเพียงแค่กะพริบตา นั่นคือภาพสุดท้ายของชีวิตที่จะได้เห็น

    ในยามปกตินั้นเธอมักจะสวมชุดนอน เพราะอยู่บ้านแทบจะตลอดทั้งวัน โดยจะเป็นชุดกิโมโนแบบใส่นอนด้านในจะใส่เพียงแค่กางเกงขาสั้นและสปอร์ตบรา เพื่อความสะดวกสบายยามนอน และด้วยนิสัยชอบความสบายไม่อึดอัดทำให้เธอมักจะสวมเสื้อตัวค่อนข้างใหญ่กว่าปกติ และถักเปียหางเดียว


    ส่วนสูง/นํ้าหนัก : 50 กก. / 163 ซม.

    กรุ๊ปเลือด : O


    ลักษณะการพูด : การพูดของโทมิเอะนั้น ใครฟังก็เป็นต้องถอนหายใจแล้วอยากไล่เธอให้ไปนอน เพราะเสียงของเธอนั้นมันค่อนข้างเบา เหมือนคนพูดงึมงำในลำคอเหมือนคนยังไม่ตื่น จะพูดแต่ละครั้งตั้งเงี่ยหูเข้าไปฟังใกล้ๆ  เธอจะเสียงดังก็ตอนที่ตกใจสะดุ้งตื่นจากการถูกแกล้ง และตอนที่รู้สึกไม่สบอารมณ์เท่านั้น

    เสียงของโทมิเอะนั้นใสแจ๋วเหมือนกับเสียงของฝนที่กำลังตก ที่ฟังดูแล้วรู้สึกผ่อนคลายไปไม่น้อย สรรพนามการพูดของเธอนั้นค่อนข้างเรียบง่าย แต่ก็เคารพ และให้เกียรติทุกคนอยู่เสมอ โดยจะ แทนตัวเองว่า "ฉัน" และหากเป็นคนที่อายุมากกว่าตัวเอง หรือคนที่เธออเคารพ จะแทนว่า "คุณ" ตามด้วยชื่อ  คนที่อายุน้อยกว่าหรือเท่ากันจะแทนว่า "เธอ" หรือ "นาย" หากเป็นในกรณีที่เป็นคนสนิทสนมจะเรียกชื่อของอีกฝ่ายตลอดการสนทนา 


    ปล. โดยปกติแล้วโทมิเอะจะไม่ค่อยสบถ หรือพูดคำหยาบคาย แต่ยกเว้นที่เวลามีคนมารบกวนตอนนอน (โดยเฉพาะเสาหลักหมอก)  เธอได้ด่าร้องโวยวาย หรือร้องไห้ทันทีถ้าวันไหนเธอรู้สึกเหนื่อยล้ามากๆ


    EX. 1 

           "รีบๆประชุม แล้วรีบกลับเถอะ...ฉันง่วงแล้วนะ" โทมิเอะว่าแล้วทรุดลงนั่งกับพื้นมองเสาหลักคนอื่นๆด้วยสีหน้างัวเงีย เอาคางเกยกับโต๊ะแล้วเอียหัวไปมา

            "ถ้าง่วงขนาดนั้นก็ไปนอนก่อนเถอะ อีกนานกว่าจะเสร็จ" เมื่อได้ยินดังนั้นเธอก็มุ่ยหน้า ก่อนจะหยิบหมอนใบโตแสนนุ่มนิ่มมากอดแล้วหลับตาฟังการประชุมโดยไม่ออกความเห็นใดๆ


    EX. 2

         "จะไปไหนก็ไปเลยนะ! ไม่มากวนฉันตอนนอนสักวัน มันจะชักตายรึไง!!" โทมิเอะตวาดด่าไล่หลังเด็กหนุ่มเสาหลักแห่งหมอกที่กระโดดลงจากหน้าต่างไป มือของเธอนั้นคว้ารองเท้าแตะขึ้นมาแล้วเขวี้ยงใส่หัว อีกฝ่ายกลับหลบได้ก่อนจะแลบลิ้นล้อเลียนให้เธอหัวร้อนอีก

         "เกลียดเค้าชะมัดเลย นิสัยแบบนี้มาเป็นเสาหลักได้ยังไงเนี่ย!!" 


    EX. 3 

         "อุราฮาระ โทมิเอะค่า ยินดีที่ได้รู้จักน้า ฮ้าววววววว" ร่างบางกล่าวทักทายด้วยชุดนอนมืออีกข้างถือหางตุ๊กตาแมวน้ำอยู่เหมือนกับเด็กน้อยที่เพิ่งตื่น กับชุดกิโมโนที่สวมนอนหลวมโพรก

         "รีบๆ จัดการแล้วกลับไปนอนเถอะ..." เธอว่าก่อนจะโยนตุ๊กตาทิ้งไว้ข้างๆ แล้วเดินเข้าไปในป่าเพียงลำพัง


    EX. 4 

         "หนีไปก็เท่านั้นแหละ นายเหนื่อยกับมันมามากแล้วนะ" โทมิเอะมองร่างของอสูรที่ตอนนี้มองเธอด้วยท่าทีหวาดหลัว บางส่วนของร่างกายไม่สามารถฟื้นฟูได้อีก

           "ไม่เป็นไรหรอก การตายของนาย...จะไม่มีความว่าเจ็บหรือทรมาน ฉันสัญญา" เธอยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้มือเรียวยกขึ้นปิดตาของอสูรที่อ่อนแรง

           "ขอให้นอนหลับฝันดีนะ..." 


    EX . 5 

         "...ช่วยถอนคำพูดของคุณด้วยค่ะ" น้ำเสียงของเธอดังขึ้นและเรียบนิ่งกว่าทุกที ชายที่กำลังซ้ำเติมอสูรที่เพิ่งถูกกำจัดถึงกับชะงัก มือกำหมัดก่อนจะประเคนเข้าที่หน้าของชายคนนั้น

         "ถึงจะเป็นอสูร แต่เขาก็เคยเป็นมนุษย์มาก่อน..." เธอว่าก่อนจะถอดถุงมือแล้วหยิบยาฆ่าเชื้อมาเช็ดถุงมือหนังอย่างดีแรงๆพร้อมกับสายตาเย็นยะเยือก

         "เลือดของอสูรบางตน มันยังไม่สกปรกเท่ากับจิตใจของสิ่งที่เรียกตัวเองว่ามนุษย์อย่างคุณเลยด้วยซ้ำ!!"


    EX . 6

         "ฉันขอร้อง...หากฉันล้ม หรือพลาดขอให้ทิ้งฉันไว้" โทมิเอะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอมองอีกฝ่ายที่บาดเจ็บเพราะปกป้องเธอ

         "อย่าเอาชีวิตของตัวเองมาเสี่ยงเพื่อฉันเลย..."

     



    นิสัย : ด็กสาวเจ้าของฉายา'สลอตสองขา' ชอบทำตัวเอื่อยเฉื่อยยิ่งว่าสล็อต รักความเงียบสงบและการนอนหลับพักผ่อน และด้วยนิสัยชอบนอน และเป็นคนที่ขี้เซา ทำให้เธอนั้นมักจะเป็นคนสติหลุดลอยบ่อย หรือหลับกลางงานก็ยังมี แต่ทว่าในการนอนหลับของเธอนั้น ยังคงเปิดประสาทการรับรู้เพื่อป้องกันตัวเองตลอดเวลา และมีประสาทการตอบสนองที่ค่อนข้างเร็วผิดกับการกระทำโดยทั่วไปที่ดูขี้เกียจ เฉื่อยชา

    เธอเป็นคนที่มองดูแล้วเหมือนจะสมอง Error ตลอด 24 ชั่วโมงแต่ที่จริงแล้วเธอนั้น เป็นคนที่เรียนรู้ได้ไว้ และทำได้อย่างไร้ที่ติในระยะเวลาสั้นๆ นั่นทำให้เธอเป็นคนที่ใจเย็นพอสมควร(ยกเว้นตอนที่มีคนมารบกวนตอนนอนนะ แม่ด่าแหลกแน่) แถมยังมีความจำที่ดีสามารถอธิบายเรื่อง หรือรายละเอียดต่างๆได้ให้กระชับจับใจความแต่ก็เข้าใจตามสไตล์สาวขี้เซา มีทักษะการเอาตัวรอดที่อยู่ในระดับเทพยังต้องเรียกมารดา ไหวพริบและการแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าค่อนข้างดี มองดูแล้วเหมือนเธอไม่ค่อยอยากจะทำงานแต่ถ้าได้ให้งานเธอทำสักภารกิจสิ งานจบสวยทุกงาน

    เป็นที่ปรึกษาและผู้ฟังที่ดีมากคนหนึ่ง เพราะนิสัยขี้เซาและบางครั้งไม่ค่อยอยากจะเถียง หรือพูดอะไรก็จะเป็นฝ่ายนั่งฟังอีกฝ่ายระบายความในใจ หรือมาปรึกษาเรื่องสัพเพเหระอยู่ตลอดเวลา มักจะทำให้เวลาใครเห็นหรือมีเรื่องทุกข์ใจก็จะมาระบายให้เธอฟัง หนักสุดถึงขั้นที่ว่าพูดมากเกินไปจนเธอเผลอหลับไปต่อหน้าต่อตา ด้วยความเป็นคนที่ใจดีมาก ไม่เคยหงุดหงิดเวลาที่ใครมาขอคำปรึกษา เธอจึงมักกลายเป็นที่พึ่งทางใจของพวกเขาเหล่านั้นเสมอ ชอบช่วยเหลือหากมีใครเดือดร้อน 

    เธอนั้นมองพวกอสูรได้อยู่ 2 แบบ คือมีทั้งดีและร้าย ขึ้นอยู่กับสิ่งที่อสูรตนนั้นประสบพบเจอ และเธอจะตอบแทยด้วยความตายอย่างปราณี หรือเรียกว่า 'การการุณยฆาต' อย่างสงบสุขและไม่ทรมานให้กับอสูรที่มีความโศกเศร้าและเจ็บปวด แต่ถ้าหากอสูรตนใดที่มีความชั่วช้าเกินเยียวยาและไม่มีท่าทีสำนึกผิด เธอก็จะตอบแทนด้วยความตายที่ทรมานก่อนจะให้ไปรับกรรมในนรก

    มีนิสัยร่าเริง สดใส ตามแบบฉบับคนง่วง(?) เป็นคนที่ยิ้มแล้วหน้าเหมือนน้องปลากระเบนที่มักทำหน้าแฮปปี้เสมอ ถึงเป็นคนร่าเริงยังไงแต่ก็จริงใจกับผู้อื่น และเธอจะปฏิบัติดีกับคนที่ดีกับเธอก่อน ถ้าใครร้ายมาได้เอาคืนหนักเป็นเท่าตัว 

    ในสถานการณ์คับขันจะเป็นหน่วยกล้าตายคนแรก ไม่กลัวอะไรและต่อสู้เพื่อปกป้องสิ่งสำคัญ แม้จะบาดเจ็บจนใจแทบขาดแต่ถ้าคนสำคัญอยู่ในอันตรายก็กล้าที่จะเสี่ยงด้วยชีวิต! แถมยังเก็บความรู้สึกเก่งภายใต้ใบหน้าง่วงงุน และถึงแม้บ้านของเธอจะรวยมากแค่ไหน เธอก็ยังคงใช้ชีวิตแบบติดดิน และมีความเป็นกันเองกับเหล่านักล่าอสูรคนอื่นๆ แถมยังไม่ค่อยเรื่องมากกับอะไรสักเท่าไหร่ และไม่ค่อยชอบความเข้มงวดนัก โดยเฉพาะเรื่องนอนพักผ่อน

    นิสัยอื่นๆจิปาถะของเธอคือ เวลานอนของเธอ ที่ถึงแม้เธอจะเป็นคนหลับลึกแค่ไหนแต่หากใครทำให้เธอตื่น หรือนอนหลับไม่เต็มอิ่ม เตรียมเจอรองเท้าแตะพิฆาตไว้ได้เลย  แถมถ้าฟิวส์ขาดเมื่อไหร่ระเบิดลงเมื่อนั้นใครอยู่ใกล้ระวังจะเจ็บตัวโดยใช่เหตุแถมบางทีอาจจะได้ผวาไปอีกหลายคืนเลย แต่เวลาที่เธอจะร้องไห้จะไม่ค่อยมีใครสังเกตเห็น แต่อาการที่เธอจะแสดงออกนั้นคือเงียบ และหายตัวออกไปจากที่ตรงนั้นไปที่ไหนสักที่ที่เงียบ และห่างไกลจากผู้คนให้มากที่สุด

    เป็นคนที่ถ่อนตนเมื่อถูกชม ไม่ชอบการดูถูกเหยียดหยาม เธอรักในเกียรติที่ตัวเองมีและจะไม่ดูถูกใครหรือให้ใครมาดูถูก จะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นและจัดการให้จบในหมัดเดียว


    ถ้าจะกล่าวถึงฝีมือในการต่อสู้ ขอสั้นๆว่า งานด่วนงานไฟไหม้ไว้ใจโทมิเอะ!



            


    งานอดิเรก : นอนหลับ , ออกแบบเครื่องประดับ , นอนบนต้นไม้ , ไปสุสาน


    สิ่งที่ชอบ/สิ่งที่ไม่ชอบ : 


    Like

         การนอนหลับพักผ่อน - การพักผ่อนทุกรูปแบบล้วนเป็นสิ่งโปรดปราณ เพราะอย่างน้อยคือ ขอให้ได้พักเถอะ

         ตุ๊กตาแมวน้ำนุ่มๆ - เกือบจะเป็นไอเทมประจำตัวของเธอเพราะไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็จะเจอเจ้าตุ๊กตาแมวน้ำไปด้วยเสมอ ยกเว้นตอนที่ทำภารกิจสำคัญ

         อัญมณี - ชอบความใสและเป็นประกายของมัน

         วันที่ฝนตก - เสียงฝนชวนนอนโคตรๆ ถ้ามีฝนตกฟ้าร้องนะ ตื่นยากหน่อยล่ะ

         กีฬาฟรีรันนิ่ง - การออกกำลังกายก็สำคัญเพื่อให้มีความคล่องตัวเสมอ (คลิป)

         สัตว์ - รักสัตว์ทุกชนิดด้วยเหตุผลที่ว่า มันน่าสนใจและมันน่ารักและสัตว์ที่เธอชอบมากที่สุดคือ โลมา และ เสือโคร่งขาวอินเดีย

            อนิเมะ มังงะ นวนิยาย BL - สาววายอย่างฉันสู่ขิตแล้วจ้าาา


    Dislike

         ของหวานประเภทผลไม้รสเปรี้ยว - เลย์ไม่ได้ชอบของหวานเป็นพิเศษแต่ถ้าเป็นพวกรสส้ม กีวี่ แอปเปิ้ลเขียว หรือเลม่อน เธอจะไม่ยอมแตะเลย ก็มันบอกว่าของหวานทำไมต้องมีเปรี๊ยวด้วยล่ะ(-*-)^^!!

         ของเผ็ด - มันแสบๆร้อนๆปาก กินมากไม่ค่อยได้ จะรู้สึกแสบท้องจนร้องไห้       

         อากาศร้อนจัดๆ - เหมือนจะสุกตายอยู่แล้ว


    สิ่งที่เกลียด : 

    คนที่มากวนเวลานอน (โดยเฉพาะเสาหลักแห่งหมอก) - บางอย่างในห้องมันต้องปลิวสักอย่างแหละ ถ้าบ่อยสุดคือ รองเท้าแตะ

    เสียงยุง - รำคาญเสียงวี๊ๆๆ แล้วตบไม่โดนสักที

    คนที่ชอบดูถูกเหยียดหยาม - ไม่ว่าจะคนหรืออสูร เราก็ไม่สิทธ์ที่จะทำแบบนั้น

    ยาเม็ด - ไม่ชอบทานยาเม็ด เวลาป่วยจะขอให้หายเอง หรือไปก็ขอกินยาน้ำ


    สิ่งที่กลัว :  

    เข็มฉีดยา - มันเจ็บ ไม่เอา! 

    การให้คนอื่นมาปกป้อง - เพราะเพื่อนสนิทเธอถูกอสูรฆ่าตายด้วยการเป็นโล่เพื่อให้เธอหนี 

    ไฟฟ้าสถิต - แตะเปรี๊ยะทีวันสะดุ้งอ่ะ เจ็บด้วย


    แพ้ : ฝุ่น - สูดดมทีไรเป็นต้องจาม น้ำตาน้ำมูกไหล ทุกที




    ประวัติ :  

    อุราฮาระ โทมิเอะ มีชีวิตที่ตลอดเวลา 17 ปีนับตั้งแต่ลืมตาดูโลกนั้นสงบสุขมาโดยตลอด เธอเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยเพราะที่บ้านทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องประดับมานับตั้งแต่สมัยของคุณทวดมานับศตวรรษได้ จนทุกอย่างนั้นอู้ฟู่หรูหรา ไม่มีใครหลายคนแปลกใจเสียเท่าไหร่ และโทมิเอะก็ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีโดยไม่ทำให้มีนิสัยเสียเหมือนกับลูกคุณหนูคนอื่นๆ  ทุกอย่างนั้นปกติสุข เธอมีทั้งเพื่อน และคนรอบข้างที่รักและใส่ใจเธอ 

    ชีวิตวัยเด็กของเธอนั้นแสนจะเรียบง่าย ผิดกับฐานะทางบ้านที่ร่ำรวย แต่ทว่าด้วยความเป็นเด็ก ความอยากรู้อยากลองย่อมมีมากเป็นธรรมดา เธอจึงเติบโตมาท่ามกลางวิถีชีวิตที่เรียบง่าย ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพรที่เงียบสงัด พร้อมกับได้วิ่งไล่จับสัตว์ต่างๆในป่า ทักษะของโทมิเอะจึงเริ่มพัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด แต่ทว่ามันก็มีข้อเสียอยู่...เธอเริ่มมีอาการเซื่องซึม และอยากจะนอนอยู่ตลอดเวลา แม้ครอบครัวต่างจะหาสาเหตุก็ไม่พลความผิดปกติทางร่างกายหรือว่าสมอง ผลการเรียนของเธอ และกิจกรรมต่างๆก็ยังอยู่ในเกณฑ์ปกติจนทุกคนนั้นมองข้ามไป 

    จนกระทั่งวันหนึ่งในช่วงปิดเทอมหน้าร้อนตอนอายุ 13 เธอเพิ่งขึ้นชั้นมัธยมต้นได้ไม่นานนี่เองเพื่อนๆที่โรงเรียนจึงพากันไปทดสอบความกล้า เธอก็ตอบตกลงเพราะทนรำคาญจากการตื๊อของพวกเพื่อนร่วมห้องไม่ไหว โทมิเอะคิดแค่ว่าอสูรหรือภูติผีปีศาจ เป็นเพียงแค่เรื่องเหล่าหลอกเด็กที่ไม่เชื่อฟังคำพูดของพ่อแม่ก็เท่านั้นเอง


         "ย อย่าเดินเร็วสิ โทมิเอะ!"


         "ถ้ากลัวกันขนาดนั้นแล้วจะมาทำไมล่ะ รีบๆทำให้เสร็จแล้วรีบกลับบ้านไปนอนดีกว่าน่า ฮ้าววว" โทมิเอะที่อยู่เกือบรั้งท้ายบ่นพึมพำหาววอดโดยมีเพื่อนสนิทกอดแขนไว้แน่นยิ่งกว่าตุ๊กแก


         "ก ก็ฉันไม่อยากโดนหัวเราะว่าขี้ขลาดนี่นา"


         "เฮ้อ เธอนี่----"


          ในตอนนั้นเสียงร้องดังลั่นป่าจนนกแตกตื่นบินออกจากรังกัน พวกนักเรียนนับ10 คนรีบเกาะกลุ่มกันไว้แน่น ในตอนนั้นก็มีบางอย่างกำลังพุ่งเข้ามา โทมิเอะรีบคว้าเพื่อนและอีกสองคนที่ใกล้ตัวหมอบลงทันทีตามสัญชาตญาณ


         "หมอบ!"


          ฉัวะะ!! พรวดดด!! ตุบๆๆๆ


          คนที่เหลือยืนค้างก่อนที่ศีรษะ และท่อนบนจะขาดออกจากกัน เลือดกระฉุดออกมาอย่างกับน้ำพุทำให้ทุกคนยิ่งผวาตกใจ จนมีเพื่อนคนหนึ่งกรีดร้องขึ้น


         "กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!" โทมิเอะนั่งอึ้ง ก่อนจะได้ยินเสียงของฝีเท้าที่มีจังหวะประหลาดดังเข้ามาใกล้ ความหวาดกลัวคืบคลานเข้ามาจนสมองนั้นสั่งการ


         "ว วิ่งเร็วเข้า!!" ร่างบางผุดลุกขึ้นก่อนจะคว้าแขนของเพื่อนที่เหลือให้วิ่งตามทันที




         ทั้งสองวิ่งหนีกันอย่างไม่คิดชีวิตหรือมีจุดหมายปลายทาง มือของทั้งสองจับกันไว้แน่นก่อนจะเห็นศาลเจ้าร้างหลังหนึ่งก็เบาใจพอใจให้ที่หลบซ่อนจนกว่าจะมีคนออกตามหา ทั้งคู่ตั้งสติก่อนจะรีบปิดเสียงสัญณาณและส่งเมลล์ขอความช่วยเหลือให้กับพ่อแม่ของตัวเอง พวกเขาหลบอยู่ใต้ฐานพระพุทธรูปที่มืด และอับชื้น


         ทุกคนต่างหวาดกลัวไม่ต่างกัน นิทานที่คุณปู่ของเธอเคยเล่าเอาไว้ว่า อสูรจะสลายหายไปเมื่อยามอาทิตย์ส่องแสง หรือก็คือมันกลัวแสงอาทิตย์


         เหลืออีกเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้วจึงได้แต่อดใจรอ และภาวนาว่าขออย่าให้มันหาเจอ



         แต่ดูเหมือนคำอธิษฐานจะไม่เป็นผล...



          เสียงฝีเท้าหนักๆเริ่มคืบคลานเข้ามาในศาลเจ้าทุกคนต่างกลั้นหายใจและปิดปาก ทุกคนต่างอ่อนเพลียและสิ้นหวังจนกระทั่งเพื่อสนิทของโทมิเอะพูดขึ้นอาสาว่าจะล่อมันให้


         "โทมิเอะ ฉันจะล่อมันให้พวกเธอรีบไปตามคนมาช่วยนะ"


         "แต่ว่านั่นมัน..." รูไม้ที่มองผ่านข้างนอกคือปีศาจรูปร่างเป็นมนุษย์แต่กระดูกปิดเบี้ยวและเดินเหมือนกับสัตว์เลื้อคลาน


         "ไม่ต้องห่วงน่า พวกเราทุกคนต้องรอด เชื่อฉันสิ" รอยยิ้มของเพื่อนสนิททำให้ทุกคนต่างไม่มีทางเลือกแล้วก็ตกลง ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออกมาจากตู้ หยิบหินแล้วขว้างไปอีกทาง


           เป็นไปตามคาดมันหันไปทุกคนจึงรีบพุ่งออกจากที่ซ่อนแล้ววิ่งหนีออกไปจากศาลเจ้าให้ไวที่สุดทันที ทุกคนดีใจที่จะได้พ้นจาภูเขาและพบกับกลุ่มคนมากมาย แต่ทว่าเพื่อนชายคนหนึ่งกลับสะดุดล้มลง


         โครมมมม!!


         "ฮาคุโตะ! รีบลุกขึ้นเร็วเข้า!" โทมิเอะวิ่งย้อนกลับไปแล้วพยุงให้เด็กหนุ่มลุกขึ้น ที่ในตอนนั้นบางอย่างที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วทำให้เธอไม่ทันได้ตั้งตัว


         "โทมิเอะ!!"


          ฉัวะะะะะะ!!


          เสียงฟันดังก้องพร้อมกับของเหลวสีแดงมากมายที่พุ่งออกมาจากปากแผลเป็นแนวทแยง ร่างบางที่แสนคุ้นตาตรงหน้าทรุดลงกองกับพื้นแล้วแน่นิ่งไป


         "ม...มิอุ"


         ฟึ่บๆๆ!! ฉัวะ!


         สิ่งนั้นพุ่งเข้ามาหาเธอและเพื่อนชายอีกคน อีกครั้งทั้งสองหลับตาปี๋ก่อนที่จะได้ยินเสียงบางอย่างถูกตัดเมื่อลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่สะท้อนเข้ามาในดวงตา คือดาบนิจิรินแวววาว พร้อมกับร่างของชายมีอายุตรงหน้าที่เธอนั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดี


         "ป ปู่?"


         ทำไมคุณปู่ของเธอที่ปกติมักจะนอนติดเตียง และทำอะไรต่างๆเชื่องช้า กลับตวัดดาบอย่างคล่องแคล่วและรวดเร็วจนน่าตกใจ อสูรในความมืดนั้นพุ่งออกมา ดาบนิจิรินยกขึ้นตวัดบั่นคอขาดในฉับเดียวและสลายไป ก่อนที่ร่างของชายชราจะหันมามองร่างไร้วิญญาณของเพื่อนสนิทเธอ แล้วถอดเสื้อคลุมตัวนอกคลุมร่างไว้


          "ขอโทษด้วย ปู่มาช้าไป" ความรู้สึกบางอย่างที่หนักอึ้งแต่ก็เบาโหวงในเวลาเดียวกัน ทำให้โทมิเอะนั้นมองร่างที่เป็นเพียงกายหยาบท่ามกลางกองเลือดบนพื้นและชุ่มเสื้อคลุมของปู่เธอ 


            ฉับพลันน้ำตาก็ไหลอาบแก้มอย่างเงียบๆ ด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวและกล่าวโทษตัวเอง


            "เพราะหนู...มิอุถึงต้องมาตาย ฮึก ขอโทษ ฮึก มิอุ ฉันขอโทษ"


            

    จากเหตุการณ์นั้นทำให้ความเชื่อแต่เดิมของเธอถูกลบล้างไป และได้พบกับความจริงบางประการที่ว่า ครอบครัวของเธอนั้นเป็นครอบครัวผู้เลี้ยงดูที่คอยสั่งสอนนักดาบมาแล้วหลายรุ่น แต่มันถูกบังหน้าด้วยร้านขายเครื่องประดับและอัญมณีที่มีอยู่ทุกสาขา ซึ่งหนึ่งในนั้น คุณปู่ของเธอ อุราฮาระ ชินจิ เป็นนักดาบอาวุโสที่เคยเป็นถึงอดีตเสาหลักอัญมณี ผันตัวมาเป็นผู้ฝึกสอน ส่วนครอบครัวของแม่นั้น เป็นบ้านที่มีตราประจำตระกูลรูปดอกฟูจิ  ที่เมื่อก่อนเธอคิดว่าเพราะมันสวยดีเลยทำประดับไว้เท่านั้นเอง

    ปู่ของเธอได้กลายมาเป็นอาจารย์สอนวิชาดาบ และถ่ายทอดผู้สืบทอดปราณอัญมณีให้ แล้วบอกเหตุผลที่ว่า ร่างกายอ่อนเพลียและรู้สึกง่วงบ่อยเป็นเพราะพลังปราณนั้นจะกินพลังงานไปมาก ใช้เวลาฟื้นกำลังค่อนข้างนาน แต่ก็ถือว่าสมเหตุสมผลกับพลังที่เธอมี กว่าเธอจะเธอผ่านการทดสอบการเป็นนักล่าอสูรมาได้ก็ค่อนข้างจะสาหัสนิดๆ เพราะความตกใจกลัวซะส่วนใหญ่ แต่เมื่อได้ปรับตัวและทำภารกิจบ่อยครั้ง(แม้ว่าบางครั้งก็โคตรง่วง) 


    ภารกิจบางอย่างก็ยากเย็นแสนเข็ญ

    กลับมาที่บ้านก็แทบไม่ได้หลับได้นอนสักงีบ ฝึกทุกอย่างจนปอดแทบจะฉีก

    เวลาที่ควรได้พักผ่อนกลับต้องออกมา


    แต่ทว่าทุกอย่างกลับหายไปเมื่อนึกถึงวันที่เธอได้เห็นแสงดาบนิจิรินของปู่ฟาดฟันอสูรตรงหน้า ในห้วงความคิดชั่ววูบหนึ่งนั้นจุดไฟให้เธอกัดฟันเพื่อที่จะได้ตามรอยเขา


    อยากเป็นฝ่ายปกป้อง...อยากให้ทุกคนปลอดภัยเมื่ออยู่ด้านหลังของฉัน



    เวลาผ่านไป  2 ปี โทมิเอะได้ก้าวเข้านั่งตำแหน่งเสาหลักอัญมณีแทนที่ปู่ของเธออย่างเป็นทางการ เธอรู้สึกภาคภูมิใจไม่น้อยที่ได้ทำในสิ่งที่ปู่ของเธอเคยทำมาก่อน ตำแหน่งที่สามารถปกป้องทุกคนได้



    เพื่อชดใช้ความผิดที่ไม่สามารถปกป้องเพื่อนรักของตัวเอง....







    ต่อให้ฉันตาย...แต่ถ้าทำให้ทุกคนมีชีวิตรอด ฉันก็ไม่เสียใจ







    ปราณ : อัญมณี


    ดาบนิจิริน : 

    ทำจากเหล็กพิเศษซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของผู้ใช้ปราณอัญมณี ตัวดาบค่อนข้างใสเหมือนเรซิ่นผสมเงิน แต่มีความคมและแข็งแรงดุจเพชร โกร่งดาบเป็นเหล็กที่สามารถยืดหยุ่นได้ และด้ามดาบจะทำจากไม้ที่มีน้ำหนักเบาและทนทานพันทับด้วยผ้าที่ซับเหงื่อและมีคุณสมบัติยืดหยุ่นทนทาน 

    และมีอาวุธลับคือมีดสั้นที่มีขนาดเพียงแค่ปิ่นปักผม ที่เธอมักจะพกติดตัวในเสื้อเสมอ บางครั้งถ้าทำงานเธอก็จะเอามาปักผมยามฉุกเฉิน

    Y A K U Z D A


    เครื่องแบบ : แบบที่20 - ส่วนใหญ่จะเน้นเป็นสีคลุมโทนมืดซึ่งก็คือสีม่วงลาเวนเดอร์ ชอบสวมตัวโคร่งสบาย และใส่เลคกิ้งตบท้ายด้วยสนับเข่า และมักสวมถุงมือครึ่งนิ่วติดสนับไว้ด้วย

    ความสามารถพิเศษ1 : เคลื่อนไหวได้เร็ว  - เธอสามารถเคลื่อนไหวได้พลิ้วยิ่งกว่าพวกลิง หรือกระรอก และเร็วยิ่งกว่าเสือชีต้าร์

                                         มีประสาทการตอบสนองที่ดีเยี่ยม  - ระมัดระวังสิ่งรอบข้างทำให้รู้สึกต่อสิ่งต่างๆได้เร็วกว่าคนทั่วไป

                                         สามารถเอาของใกล้มือมาเป็นอาวุธได้ - แม้กระทั่งไม้จิ้มฟันก็สามารถเป็นอาวุธได้ 

                                         คาโปเอร่า และมวยไทย - ชอบความใช้ร่างกายเป็นอาวุธ และสะดวกดีเวลาที่ทำดาบหลุด และสามารถประยุกต์ใช้ได้ มวยไทย VS คาโปเอร่า (ปล.เสื้อแดงใช้มวยไทย ส่วนเสื้อดำเป็นคาโอเอร่าค่ะ)

    ความสามารถพิเศษ2 : คอแข็ง - เหล้า กับ น้ำต่างกันตรงไหนอ่ะ?

                                        เซียนพนัน - ไม่รู้เพราะอะไรเวลาเธอลองเล่นพวกเกมเสี่ยงโชค หรือพนันอะไรเธอจะมือขึ้นตลอด


    รสนิยมทางเพศ/สเป็คที่ชอบ : เพศชาย / ที่มีบุคลิกอบอุ่น และมีความเป็นกันเอง ให้เกียรติเคารพเวลาส่วนตัว เข้าใจเธอที่ต้องนอนมากๆจนนึกว่าเธอจำศีล หรือซ้อมตาย คอยดูแล และเตือนเสมอเมื่อทำผิด ที่สำคัญ ต้องทำอาหารอร่อย!!


    บุคคลที่เกี่ยวข้อง :: 


    อุราฮาระ ชินจิ - อดีตเสาหลักอัญมณี  มีศักดิ์เป็นปู่ และอาจารย์ของโทมิเอะ ผู้เป็นแสงสว่างและแรงผลักดันให้โทมิเอะ เป็นนักล่าอสูรและก้าวเข้าสู่ตำแหน่งเสาหลักแทนตัวเอง ที่แต่เดิมนั้นจะสืบทอดให้กับพ่อของเธอ

    อุราฮาระ โคจิมะ - พ่อของโทมิเอะ ปัจจุบันเป็นช่างทำอัญมณี และเป็นผู้สร้างคฤหาสน์อัญมณีขึ้นมาให้กับเหล่านักล่าอสูร ใช้ในการรักษา หลบภัย และอื่นๆ

    อุราฮาระ ชิโอริ / คิตาจิมะ ชิโอริ - แม่ของโทมิเอะ ตระกูลคิตาจิมะได้รับการช่วยเหลือจากเหล่านักล่าอสูรมายาวนาน และได้เป็นส่วนหนึ่งที่จะขอช่วยเหลือนักล่าอสูร เบื้องหน้าเป็นร้านขายเครื่องประดับ และร้านกาแฟ แต่มีที่พักให้กับเหล่านักล่าอสูรอยู่ด้านหลังร้าน

    ทาคาระ ฮาคุโตะ  - เพื่อนชายที่สนิทกับโทมิเอะมากที่สุดนับตั้งแต่ที่เจออสูรด้วยกันคราวนั้น แต่ทว่าเขากลับไม่มีความกล้าพอที่จะสังหารอสูร จึงเลือกที่จะเข้าหน่วยคาคุชิเพื่อคอยสนับสนุนเธออยู่เบื้องหลัง และเขาก็ยังคงรู้สึกผิดที่เป็นสาเหตุทำให้ มิอุ เพื่อนสนิทของโทมิเอะต้องตาย

    สึกิยามะ มิอุ - เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของโทมิเอะ (ปัจจุบันเสียชีวิตเพราะถูกอสูรฆ่าตาย)


    เหตุผลที่มาเข้าร่วมหน่วยนี้ : เพื่อไถ่บาป ชดใช้ความผิดที่ไม่สามารถปกป้องเพื่อนรักของตัวเองได้


    เทคนิคในการฆ่า : จากประสบการณ์ระหว่างการไต่เต้าสู่ตำแหน่งเสาหลัก ทำให้ได้พบเจอกับอสูรหลากหลายประเภทจึงมีวิธีการฆ่าอยู่ 2 แบบค่ะ

    การุณยฆาต - การมอบความตายที่เหมือนกับการนอนหลับให้อสูร โดยไม่มีความเจ็บปวด และความทรมาณ จะใช้ในกรณีที่อสูรนั้นมีความเป็นมาที่น่าสงสาร สำนึกผิด หรือไม่สามารถที่จะรู้ตัวตนของตัวเองได้อีกต่อไป ด้วยการพูดคุยเหมือนกับกล่อมเด็กให้หลับตา และมอบคำอวยพรว่า 'ขอให้นอนหลับฝันดี' ก่อนจะใช้ฟันจุดตายในดาบเดียว

     ทรมานฆาต - การมอบความตายอย่างทรมานแสนสาหัส ปวดแสบปวดร้อน จะตายแต่ก็จะไม่ตายในทันที จะใช้ในกรณีที่อสูรนั้นไร้ความเป็นมนุษย์ ไม่รู้สึกผิดบาป หรือกระทำด้วยความรู้สึกสนุกสนาน ด้วยการฟันเฉือนเนื้อ เฉียดจุดตายจนเห็นกระดูก ตัดเส้นเอ็นทุกส่วนของร่างกายให้ขยับไม่ได้ เฉือนลิ้น เฉาะกระโหลก พร้อมกับสาปส่งด้วยคำพูด และแววตาที่เลือดเย็น


    ความรู้สึกที่มีต่ออสูร : อสูรก็เหมือนคน คนก็เหมือนกับเหรียญ ที่มันมีสองด้าน ถ้าเหรียญคือหัวกับก้อย มนุษย์และอสูร ก็คือ ดี และ เลว


    ในยามสังหารอสูร :      

         อสูรทั่วไป - จะรู้สึกเฉยๆ

         อสูรที่มีความเวทนาสงสาร - จะให้ความเป็นมิตร และสุภาพเพื่อให้พวกเขาตื่นกลัวน้อยที่สุด  

         อสูรที่มีความน่ารังเกียจชิงชัง - จะมีความเย็นชา ใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนกับตุ๊กตาไม่แสดงอารมณ์อะไร และยิ่งเห็นมันทรมานก็จะยิ่งสนุก


    ข้อมูลเพิ่มเติม : 


    - ขอระบายว่าสนใจเสาหลักคนนี้ เพราะมีนิเสียเหมือนกันอยู่อย่างค่ะ คือชอบนอนหลับมากกกกกกกกกก! เวลามีใครมารบกวน คือทำหน้าเหวี่ยงใส่ก่อนเลย ถ้าเขาหยุดก็ไม่ด่า แต่ถ้ากวน คือด่าถึงโคตรเหง้าเหล่ากอ เก้าอี้ปลิว เลยเข้าใจความรู้สึกค่ะ ว่าเวลามีคนมากวนตอนกำลังฝันหวานมันแบบน่าด่ามาก ถึงมากที่สุด และเคยโดนแกล้งเพราะกำลังงีบในคาบว่าง และมีเพื่อนมากวนมากเข้าๆ ร้องไห้เลยจ้าาา

    - น้องโทมิเอะผู้ช่ำชองเรื่อง BL และไม่ใสซื่อเหมือนกับหน้าตาและทรงผมพจมานของน้องนาง ผู้เก่งเรื่องทฤษฏี แต่โคตรกากในด้านปฏิบัติ

    - ตอนอ่านแล้วพอบอกว่าไม่ค่อนชอบเสาหลักหมอกเพราะแกล้งบ่อย ส่วนมากเวลาโดนแกล้งหลักๆคือโดนดึงผม ซึ่งทรงผมพจมานจึงเหมาะกับการถูกรังแกที่สุดเลยเลือกทรงผมนี้ให้น้องค่ะ 55555

    - น้องเกิดวันที่ 3 / 7 ตอนกลางคืนค่ะ



    - ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเพิ่มเติมอะไรอีกดี ถ้าอยากรู้หรือสงสัยตรงไหนก็เม้นบอกได้เลยนะคะ <3



    โรลเพลย์


    1) ยามรัตติกาลที่มองไม่เห็นแม้แต่แสงจันทร์ในยามคํ่าคืนเดือนมืดนี้ปรากฎร่างของคนๆหนึ่งขึ้นมา ในมือนั้นกระชับอาวุธเอาไว้แน่นราวกับรอคอยบางสิ่งบางอย่างที่จะปรากฎออกมาให้เห็น กระทั้งสิ่งมีชีวิตที่น่าเกลียดน่ากลัวพวกมันถูกเรียกว่าอสูรนั้นได้พุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็วจากความมืด หมายจะเอาชีวิต

    ::    ฉึบ! ตุบ!

            ไม่ทันที่จะได้โจมตี ดาบนิจิรินถูกตัวฟันคาหลุดออกจากบ่าในดาบเดียว เจ้าอสูรอ้าปากค้างร่างกายค่อยๆสลายไป

         "...ฮ้าวววว หมดรึยังอ่ะ?" ร่างบางหาววอดแกว่งดาบไปมาอย่างเอื่อยเฉื่อย ก่อนจะเดินกลับมายังซากของอสูรที่สลายหายไปเหลือแต่เพียงเสื้อผ้า มือข้างหนึ่งล้วงเข้าที่กระเป๋าเสื้อพาดดาบสะพายบ่าไว้ด้วยดวงตาง่วงงุน 


         แสงสว่างจากภูเขาเริ่มฉายชัด ดวงตะวันเริ่มขึ้นมาทักทายเช้าอันสดใส มือที่จับดาบเก็บเข้าฝักยกมือขึ้นบังแสงอาทิตย์ที่สาดส่องจนเธอแสบตา ถอนหายใจด้วยความเบี่อหน่ายก่อนจะบ่นพึมพำ


          "โต้รุ่งอีกแล้วเหรอเนี่ย....กลับไปนอนดีกว่า" ว่าแล้วก็เดินหมุนตัวกลับทันที

     

     

    ---------------------------------------------------------

    2) "พี่ฮะๆพี่เชื่อในเรื่องของอสูรรึเปล่าฮะ?" เด็กน้อยดวงตากลมโตส่งสายตาแวววาวแสดงออกถึงความอยากรู้อยากเห็น "ผมเคยอ่านหนังสืออยู่เล่มนึงที่เค้าบอกกันว่าอสูรมีจริงแต่พ่อกับแม่ของผมบอกว่านั้นเป็นแค่เรื่องไร้สาระ" เด็กน้อยตรงหน้าดูมีท่าทีที่สับสนเล็กน้อย "พี่คิดว่ามันมีจริงรึเปล่า?"

    :: "อืมมมม...มันก็แล้วแต่ความเชื่ออ่ะเนาะ แต่โดยส่วนตัวฉันเชื่อว่ามันมีจริงนะ"

    "อืมมมม..... อย่างนั้นเหรอครับ ผมก็เชื่อแบบนั้นนะ" เขามีท่าทีที่ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาทำให้เห็นฟันซี่หนึ่งที่เป็นรูโหว่ง "แล้วพี่คิดว่าอสูรน่ะจะมีตัวดีๆมั้ยอ่ะเพราะที่บอกๆกันมามีแต่ตัวที่น่ากลัวๆทั้งนั้นเลย"

    :: โทมิเอะมองเด็กน้อยตรงหน้าแล้วยิ้มก่อนจะหยิบเหรียญออกมาแล้วยื่นให้ พร้อมทั้งอธิบาย 

    "มีสิ ทุกสิ่งมีชีวิตน่ะก็เหมือนกับเหรียญที่มีหัวกับก้อย...มีทั้งดี และไม่ดี"

    "ฮ่ะๆผมก็คิดเหมือนกับพี่นะ คุยกับพี่นี่สนุกจังแต่ผมต้องไปแล้ว..." ท้ายประโยคนั้นเจือไปด้วยความเสียดาย เด็กน้อยกระโดดลงมาจากม้านั่งอย่างร่าเริงก่อนจะหันมายิ้มแย้มด้วยใบหน้าที่มีเลศนัย "ขอให้โชคดีนะครับคุณนักล่าอสูร" หลังจากจบประโยคขาสั้นๆทั้งสองข้างก็ออกวิ่งด้วยความรวดเร็ว

    :: โทมิเอะไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มแล้วพยักหน้า โบกมือให้กับเด็กน้อยคนนั้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วยืดเส้นยืดสายเท้าเอวมองแผ่นหลังของเด็กคนนั้น

    แผ่นหลังน้อยๆนั้นก็ค่อยๆลับสายตาไป จนภาพเบื้องหน้านั้นเห็นแต่ความว่างเปล่าราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อกี้เป็นเพียงแค่ความฝัน ความฝันที่ไม่อาจจะเกิดขึ้นได้อีก...

    .

    คุยกับนักเขียน

    ไรท์ ; สวัสดีค่าไรท์มีชื่อว่าใบหม่อนนะคะ มีนามแฝงว่าสมายด์ อยากทราบชื่อของทางนั้นจังเลยค่ะ!

    ♥ ; เตี้ยค่าา ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ (^0^)

    ไรท์ ; ชื่อน่ารักจังค่ะ/// ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณที่เข้ามาสมัครน้า แต่ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้เหรอคะ? //เลิกลั่กๆ

    ♥ ; มีอยู่ 2 ข้อค่ะ คือ

    1.อยากเขียนฟิคเอง แต่เตี้ยก็ยังมีฟิคที่ดองไว้เยอะเลยมาขอสมัครดีกว่าค่ะ แฮะๆๆ(^-^;;)

    2. มีพล็อตเรื่องที่เจ๋งแล้วก็น่าสนใจมากเลยค่ะ ชอบๆๆ!!

    เข้าใจแล้วค่ะ ต้องบอกก่อนเลยว่าขึ้นชื่อว่า Yaiba ต้องมีคนตายอย่างแน่นอนรวมถึงการมีฉากที่รุนแรง คือในเรื่องนี้น่ะค่ะจะยอมรับได้มั้ยถ้าเกิดลูกๆของทางนั้นจะต้องโดนทรมาณ?และนอนแบบไม่ฟื้นขึ้นมาอีกTT

    ♥ ; พร้อมประเคนค่ะ ถ้าน้องผ่านก็สามารถเอาน้องไปต้มยำทำแกงได้เรยยย

    ดังนั้นแล้วเพื่อเป็นการฮีล?หัวใจ อยากจะให้น้องในเรื่องทำอะไรในเนื้อเรื่องดีคะ? ใช้ดาบฟันลุงข้างบ้านก็ได้ค่ะ//โดนตรบ รีเควสมาได้เลยค่า

    ♥ ; ตีกับเสาหลักหมอกบ่อยๆค่ะ 55555

    ถ้าเกิดมีส่วนที่ต้องปรับเปลี่ยนหรือเพิ่มเติมไรท์จะแจ้งให้ทราบอักทีนะคะ โชคดีค่า ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ 3

    ♥ ; ขอฝากน้อยด้วยนะค้าาาาาา

    ---------------------------------------------------------

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×