คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : [KHR] Baby Baby มารักกันนะที่รัก!
Application
“ผมก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้สักหน่อย!”
ชื่อ : โคสึยุ ยูโตะ I Kotsuyu Yuto
ชื่อเล่น : ยูโตะ I Yuto
เพศ : ชาย
รสนิยมทางเพศ :
อายุ : 19
ผู้จัดการดูแลปัญหา [คู่ของลูกๆท่านนี่แหละค่าา] : อาซาริ อุเก็ตสึ
ลักษณะภายนอก : เด็กหนุ่มร่างโปร่งบาง ผมสีน้ำตาลเฮเซลกระเซิงแต่กลับนุ่มน่าสัมผัส ดวงตาสีฟ้าอมเทาดูหม่นๆ คิ้วหนาโค้งได้รูป ใบหน้าเนียนมักมีรอยฟกช้ำอยู่เสมอ..ริมฝีปากสีสดรับกับโครงหน้าออกหวาน รูปร่างที่ไม่ผอมบางแต่กลับมีกล้ามเนื้ออยู่หน่อยๆ แต่ชอบใส่เสื้อตัวโคร่งหลวมโพรกปกปิดผิวขาวออกน้ำผึ้งสวยดูสุขภาพดี แต่แผ่นหลังของเขากลับมีแผลเป็นขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือเนื่องจากเหตุการณ์ในอดีต สูง 171 ซม. หนัก 67 กก.
ลักษณะนิสัย : เด็กหนุ่มที่มองภายนอกแล้วก็อาจเหมือนคนปกติ ร่าเริงสดใส ยิ้มง่าย อัธยาศัยดี เป็นที่รักของคนอื่นๆ ไม่ค่อยโกรธใคร แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้น...กลับซ่อนบาดแผลทางจิตใจเอาไว้มากมาย เป็นคนที่ไม่ชอบทำหน้าทุกข์ให้ใครเห็น และเป็นคนพูดโกหกได้เนียนมากๆ แถมปกแข็งได้โล่ ปากไม่ตรงกับใจ รักอิสระ ไม่ชอบการออกคำสั่ง แต่ก็เป็นคนที่ขี้ใจอ่อน ปากร้ายแต่ใจดีเป็นบางเวลา ช่างสังเกต รอบคอบ ไม่ชอบความกดดัน เขาไม่ได้เป็นคนฉลาด แต่เขาเป็นคนที่ขยันและจดจำสิ่งต่างๆได้อย่างรวดเร็ว มีทักษะการเอาตัวรอดพอใช้ได้ ไม่ชอบเห็นใครถูกรังแก
ด้านมืดคือเป็นคนที่ อ่อนไหวง่าย คิดมากกับทุกคำพูดแม้เขาจะพูดล้อเล่นก็ตาม บางทีเวลาโกรธหรือโมโหจะไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ มักมีเรื่องต่อยตีไปทั่ว เวลาเครียดหรือเจอเรื่องแย่ๆมา มักจะขังตัวเองไว้และทำร้ายร่างกายตัวเองให้เกิดบาดแผล เมื่อหายแล้วเขาจะกลับมาเป็นปกติ (อารมณ์เหมือนคนเป็นไบโพล่าร์เลยเนอะ) เป็นคนเก็บกด ไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็น เพราะมันดูน่าสมเพช แต่ถ้าอยากโกรธใครขึ้นมารับรองไว้ไม่ตาย ก็เลี้ยงไม่โตแหละ!
ตัวตนที่ไม่มีใครได้รู้นั้นคือ เขาเป็นคนอ่อนโยน รักเพื่อน รักครอบครัว ชอบสัตว์ ขี้เล่น กวนประสาทเป็นบางเวลา แต่ก็เป็นคนที่มีสัมมาคารวะ ถ่อมตน เขาอ่อนโยนแต่ไม่ได้อ่อนแอ ชอบช่วยเหลือ ใส่ใจคนรอบข้าง เป็นแม่บ้านแม่เรือน ชอบทำอาหาร แต่ทำขนมไม่เป็นหรอก ถถถถถ เรื่องเย็บปักถักร้อยขอให้บอก กุลสตรีในคราบเทพบุตรเลยค่าาา
ประวัติส่วนตัว : เด็กหนุ่มที่เกิดมาในครอบครัวฐานะปานกลาง โดยที่พ่อทิ้งเขาไว้กับแม่ ไปแต่งงานใหม่แต่แม่ของเขาก็ไม่แคร์และเลี้ยงดูด้วยลำแข้งของตัวเองด้วยความรัก ทำให้เขาได้เรียนรู้เรื่องต่างๆจากแม่ของเขา แต่ในเมื่อเขาเป็นผู้ชายก็ต้องเรียนรู้ที่จะป้องกันตัว เมื่อไม่ให้แม่ของเขาต้องลำบากจึงพยายามไม่สร้างปัญหาให้ ประกอบกับเป้นคนหน้าตาดี อัธยาศัยดีทำให้มีเพื่อนและสาวๆมารายล้อมมากมาย แต่มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียด...
เขาเองก็มักจะถูกกลั่นแกล้งต่างๆนานาด้วยความหมั่นไส้จากพวกนักเรียนชาย แต่เขาก็พยายามที่จะไม่ใส่ใจและยิ้มกลับ แต่ว่า...วันหนึ่ง
"จะทำอะไรน่ะ หยุดนะ!" เขากลับถูกพวกเด็กหัวโจกจับไปที่โรงงานร้าง ระหว่างทางที่เขากำลังจะกลับจากการทำงานพิเศษ
"แกเอาเรื่องที่พวกฉันสูบบุหรี่ไปบอกอาจารย์ใช่มั้ย?!"
"บุหรี่? บุหรี่อะไรฉันไม่เห็นรู้เรื่อง!" ยูโตะขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ และเพิ่มรู้ว่าพวกเขาสูบบุหรี่
"อย่ามาตีหน้าซื่อ! คิดว่าพวกฉันโดนทันฑ์บนแล้วแกจะรอดไปได้นะ" เหล็กแดงถูกนำออกมาจากเตา
ยูโตะพยายามขัดขืนแต่แรงน้อยย่อมแพ้แรงมาก เขาถูกจับถอดเสื้อท่อนบนจนเปลือยเปล่าและหันหลังให้กับพวกมัน
"ฉันคนนี้ขอเอาคืนแกก็แล้วกัน!"
ฉ่าาาา!
"อ๊ากกกกกก!!" ยูโตะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและพยายามดิ้นทุรนทุราย แต่กลับไม่มีใครได้ยินเสียงของเขาเลย และเพราะพิษบาดแผลทำให้เขาหมดสติไปเพราะทนไม่ไหว
"ยูโตะ...ฮึก ยูโตะลูกแม่" เสียงร้องไห้ของมารดาทำให้เขารู้สึกตัวตื่น พบว่าเขานอนอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
"แม่ครับ..." มือเรียงของหญิงผู้เป็นแม่ลูบใบหน้าฟกช้ำของลูกชายด้วยน้ำตานองหน้า
"เป็นอะไรมากมั้ยลูก? ไม่เป็นไรแล้วนะ" คำปลอบโยนของมารดาทำให้เขาได้แต่โล่งอกในใจ แต่ว่า...
เมื่อร่างกายเริ่มฟื้นตัว กลางดึกเขาจึงลุกขึ้นมาเพื่อที่จะเข้าห้องน้ำ แต่ขณะที่เขากำลังล้างมืออยู่นั้น...ภาพที่สะท้อนในกระจกแทบทำให้เขาอยากบ้า
รอยจ้ำสีม่วงช้ำมากมายที่ลำคอ ข้อมือที่มีรอยเชือก ร่างกายที่มีรอยบีบเค้นจางๆนับไม่ถ้วนโผล่พ้น ผ้าพันแผลของเขาออกมา ก่อนที่ภาพในอดีตจะฉายเข้ามาในหัว
ร่างกายของเขาถูกย่ำยี ถูกโลมเลียอย่างน่าขยะแขยง...สัมผัสที่น่ารังเกียจนั่น แม้มันจะเลือนรางแต่ก็ใช่ว่าเขาจะจำมันไม่ได้
"อ...ไม่นะ ไม่จริง..." เล็บเริ่มกรีดลงบนลำคอขาวจนถลอก น้ำตาเริ่มไหลออกมาด้วยความสมเพชตัวเองพร้อมกับลบสัมผัสที่น่ารังเกียจออกไป แต่ยิ่งเขาทำภาพนั่นกลับผุดเขามาในหัวเรื่อยๆ
'ถ้าไม่ติดว่าแกเป็นผู้ชาย...ฉันกินแกไปตั้งนานแล้ว ยูโตะ ฮ่าๆๆๆ!!'
"ฮึก อ...อ๊ากกกกกก!!" เสียงกรีดร้องดังขึ้นในกลางคืน พร้อมกับจิตใจของเด็กหนุ่มวัย 15 คนหนึ่งที่แตกสลายไป
"ยูโตะ! พอเถอะลูก อย่าทำแบบนี้เลยนะ!" ซาเอะปรี่เข้ามาห้ามลูกชายที่กำลังเอาหน้าผากโขกกับต้นไม้จนเลือดอาบ
"แม่ครับ...ผม ฮึก ไม่ห้ามตัวเองไม่ได้" ยูโตะในสภาพที่มีแต่รอยแผลมองมารดาทั้งน้ำตาและทรุดลงนั่งกับพื้น
"ไม่เป็นไรลูก แม่จะคอยห้ามลูกเอง...พอได้แล้วนะ ลูกรักของแม่" อ้อมกอดของแม่คือสิ่งเดียวที่คอยเยียวยาจิตใจของเขาได้ ในแต่ละวันเขาได้แต่ภาวนาในใจทั้งน้ำตา
ใครก็ได้...ช่วยหยุดผมทีเถอะ
สิ่งที่ชอบ : วันที่ฝนตก , ชาเขียว , กิโมโน (เดี๋ยวบอกว่าทำไมถึงชอบ) , แม่ , เทมปุระ
สิ่งที่เกลียด : ความกดดัน, บุหรี่ , การข่มเหงดูถูก
เพิ่มเติม : - ยูโตะยังเวอร์จิ้นอยู่นะเออ เพราะมีคนแถวนั้นมาเห็นและแจ้งจับทัน (หวิดไปแล้ว)
- ชอบกิโมโนเพราะ เมื่อสมัยยังเด็ก แม่ของเขาทำงานที่ร้านกิโมโนแล้วพาเขามาด้วย เขาชอบลวดลายของชุดกิโมโนมากๆ
- รอยแผลตามใบหน้าส่วนใหญ่ไม่ใช่ว่านางไปมีเรื่องกับใครหรอก นางทำร้ายตัวเองเพราะความเครียดทั้งนั้น
- ยูโตะ เกิดวันที่ 3 เดือน มีนาคม วันฮินะมัตสึริ 'วันเด็กผู้หญิง'
- ยูโตะมีใบหน้าคล้ายแม่มากกว่าพ่อ เลยทำให้ดูมีใบหน้าหวานซ่อนนิดๆ
ปล. อยากให้เพิ่มอะไรก็บอกได้น้าาา
Talk With Writer
สวัสดีค่า~ เราแม่มดสีแดงนะ เรียกสั้นๆว่าเรดก็ได้ ท่านผปค.ที่น่ารักชื่ออะไรเหรอคะ?
:: PT. จ้าา ยินดีที่ได้รู้จักนะเออ
อยากได้แนวความรักแบบไหนให้ลูกๆของท่านล่ะคะ? // อยากรู้มากมาย
:: Up to Writer เลยจ้าาา
ถ้าเราดองล่ะคะ? // เตรียมหลบไหดอง
:: ก็รอ แต่-ต้อง-จบ!!
สุดท้าย ถ้าลูกท่านติดขึ้นมาจะทำอย่างไรกับเราเอ่ยคะ? // ถามแบบลุ้นๆ *O*
:: หวีดลั่นบ้านให้สุดเลยค้าาาาา
ขอบพระคุณที่เข้ามาสมัครนะคะ!!! รักทุกคนน้าาาา
ความคิดเห็น