คลังใบสมัครตัวละคร

ลำดับตอนที่ #26 : [ Project Fic Reborn | KHR ] ลำนำแห่งแสงหิ่งห้อย : The Sixth Sense

APPLICATION

 

ครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่า 'ผู้รับใช้ชาติ'

ครั้งหนึ่งเคยเกือบถูกฆ่าด้วยน้ำมือของ'เพื่อนมนุษย์'

ครั้งหนึ่งเคยตกลงสู่'ความมืด'

และเป็นอีกครั้งหนึ่งที่ได้พบกับ'แสงสว่าง'

ขอโทษที่ไม่อาจได้อยู่ดูแล

ขอโทษที่ไม่อาจได้บอกรัก

ขอโทษที่ไม่อาจจะได้โอบกอด

และ ขอโทษที่ไม่มีโอกาสจะได้ให้เรียกว่า 'แม่'

APPLICATION

 

" พวกเธออยู่ที่ไหนกันนะ? "

          บท :: ตัวประกอบ

 

          ชื่อ ::  โดเนลล่า  โมซ่า / Donella  Mousa

 

          ชื่อเล่น :: โมซ่า || Mousa

 

          ความหมาย :: โดเนลล่า ภาษาอิตาลี แปลว่า สุภาพสตรี

                                   โมซ่า ภาษาอาหรับ แปลว่า ผู้กอบกู้

 

          สัญชาติ :: อิตาลี 

 

          อายุ :: 24

          รูปร่างลักษณะ :: หญิงสาวผมยาวสลวยสีชมพูบานเย็นนุ่มสลวย ล้อมกรอบใบหน้าสวยหวานนวลเนียน คิ้วโก่งพอดีกับ ดวงตากลมโตสีท้องฟ้าล้อมด้วยแพขนตางานยาว  จมูกโด่งเป็นสันนิดๆรับกับริมฝีปากบางสีธรรมชาติ ผิวสีขาวอมชมพูสวย รูปร่างดูผอมบางแต่แข็งแรง คล่องแคล่ว เธอเป็นคนที่สวยและมีเสน่ห์มากแก่ผู้พบเห็น เป็นคนที่มีรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยน สูง 167 ซม. หนัก 53 กก.

 

          ลักษณะนิสัย :: โมซ่าเป็นคนที่ดูภายนอกว่าเป็นสาวอ่อนหวาน แต่เธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะเข้มงวด เจ้าระเบียบนิดๆ เข้มแข็ง อดทน กล้าหาญ แต่ก็เป็นคนที่ยิ้มง่าย ร่าเริง มองโลกแง่ดีและรักสงบ อ่อนโยน ใจดี ฉลาด รักความยุติธรรม มักชอบให้กำลังใจผู้อื่น เป็นผู้ฟังที่ดี ใจเย็น และเป็นมิตรกับทุกคน มีความรอบคอบในการตัดสินใจ ไม่ชอบเห้นคนอ่อนแอกว่าถูกรังแก มีความรับผิดชอบสูง เชื่อมั่นในตัวเอง มีไหวพริบที่ดี  ชอบช่วยเหลือ เธอไม่ค่อยโกรธใครมากนักหรอก แต่ถ้านางฟิวส์ขาดขึ้นมาก็ตัวใครตัวมันนะจ๊ะ คนภายนอกเห็นเธอเป็นเหมือนกับแม่พระผู้อ่อนโยน เวลาที่เธอเศร้าเธอจะไม่อยากให้ใครได้รับรู้เท่าไหร่นัก อีกทั้งเธอยังเป็นคนที่ทำอาหารเก่ง และมีฝีมือในการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม จากอดีตที่เคยเป็นไร้หัวใจ เย็นชา และเลือดเย็น กลายมาเป็นคนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองรัก 

 

ประวัติ :: หญิงสาวผู้ที่ในอดีตมีอาชีพเป็นทหารรับจ้าง ให้กับกองทัพของอิตาลี เธอผ่านสนามรบมามากมายเพื่อกวาดล้างกองกำลังของพวกผู้ก่อการร้าย เธอเริ่มทำงานนี้ตั้งแต่อายุ 22 ทำให้เธอถือว่าเป็นกองกำลังที่สำคัญมากคนหนึ่งของกองทัพ จนกระทั่งเธอและเหล่ากองกำลังทหารได้เข้าร่วมสงครามตะวันออก กองกำลังของเธอเป็นฝ่ายชนะก็จริง...แต่เธอก็กำลังจะตายเช่นกัน แต่ในตอนนั้นเธอกลับได้ยินเสียงบางอย่างออกมาจากบ้านหลังหนึ่ง เธอฝืนใจลุกขึ้นและเข้าไปที่บ้านหลังนั้นด้านในพบศพของเพื่อนทหารและชายหญิงคู่หนึ่งนอนตายอยู่บนพื้น ซึ่งน่าจะเป็นชาวบ้านที่ถูกจับเป็นตัวประกัน เสียงสะอื้นฮักดังออกมาจากตู้ในครัว เมื่อเธอเปิดออกก็พบกับเด็กชายหญิงฝาแฝดนั่งกอดกันร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว 

                    "พี่น้องกันเหรอเราน่ะ?" เด็กทั้งสองหันมามองเธอก่อนจะพยักหน้าทั้งน้ำตา 

                 มือของโมซ่าเอื้อมออกไปลูบหัวเด็กน้อยทั้งสองข้างเพื่อปลอบโยนให้พวกเขาหายกลัว ก่อนจะพูดคุยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

                    "ไม่เป็นไรแล้ว พวกเธอปลอดภัยแล้วนะ" เธอยิ้มให้ก่อนที่แฝดหญิงจะโผเข้ากอดเธอและร้องไห้ออกมา

                    "ฮึก แงๆๆ!"

                    "ฮึก ฮือๆๆ" ก่อนที่แฝดชายจะมากอดเธอด้วยอีกคน เธอในตอนนั้นราวกับถูกดึงออกจากความมืดมิดและพบกับแสงสว่าง น้ำตาได้ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอโอบกอดเด็กทั้งสองไว้แน่นและปลอบทั้งน้ำตา

                    "โอ๋ๆ ไม่เป็นไรแล้วนะ...หลังจากนี้ไปฉันจะดูแลพวกเธอเอง"

                เธอได้ทำเรื่องขอรับเด็กทั้งสองชาวตะวันออกมาเป็นลูกบุญธรรมและลาออกจากงาน เพราะเงินจากการเป็นทหารรับจ้างนั้นก็สูงมากพอจะเลี้ยงเด็กพวกนี้ได้ ถึงกระนั้นด้วยความที่เคยเป็นทหารมาก่อนเธอจึงค่อนข้างเข้มงวดกับพวกเด็กๆ แต่ก็ใจดีและยังสอนเรื่องต่างๆให้แก่พวกเขาด้วย เธอรักพวกเด็กๆมาเหมือนกับเป็นลูกของตัวเองและพวกเด็กๆก็เช่นกัน แต่ว่าโชคชะตาก็กลับเล่นตลก เมื่อมีการก่อการร้ายเกิดขึ้นทำให้เลือดของคนที่เคยเป็นทหารกลับมาอีกครั้ง แต่เธอก็ยังเป็นห่วงพวกเด็กๆ จึงติดต่อหาเพื่อนของเขาซึ่งเป็นนายทหารชั้นผู้ใหญ่และพวกเด็กๆไปอยู่ในที่ปลอดภัย

                    "แม่คะ จะไปไหน?!" แฝดหญิงคว้าแขนของเธอไว้ เมื่อหญิงสาวใส่ชุดทหารพร้อมปืนหนึ่งกระบอกยาวและสองกระบอกสั้นที่สีข้าง 

                    "เจน่า โจอา ไม่เป็นนะเดี๋ยวแม่จะกลับมา" 

                    "โมซ่า ระวังตัวด้วย" หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเดินออกไป แต่ว่ากลับได้ยินเสียงเหมือนมีคนจะพังประตูเข้ามา

                 ตึงๆๆ!!

                    "ราฟาเอล! พาลูกฉันหนีไปทางด้านหลัง แล้วอย่าหันกลับมาเป็นอันขาดนะ!" เธอตะโกนบอกพร้อมกับยกกระบอกปืนขึ้นที่หน้าประตู

                    "ไม่เอา แม่ไปด้วยกันสิฮะ!" ราฟาเอลอุ้มเด็กทั้งสองและออกทางด้านหลังทันที

                    "ไปซะ!!" เสียงร้องไห้ไล่หลังไปไกล เธอเริ่มเหนี่ยวไกเมื่อชายร่างยักษ์คนหนึ่งเดินเข้ามา

                    "ว้าว สาวสวยถือปืนไว้ซะด้วย น่าเสียดายนะ...แต่ว่าถ้าอยากรอดล่ะก็ จ่ายเงินมาซะ"

                    "...ถ้าไม่ให้ล่ะ?"

                    "เด็กๆพวกนั้นก็จะตาย...อย่าลืมสิ ว่าพวกฉันมีเกือบยี่สิบคน อาวุธครบมือด้วยนะ"

                    "ต้องการเท่าไหร่?"

                    "คนละ 5 หมื่น สามคนก็ แสน 5 ว่ายังไงล่ะ?"

                    "...เฮ้อ เดี๋ยวไปเอามาให้ อ้อ ช่วยบอกให้พรรคพวกของแกมาช่วยฉันเปิดประตูหน่อยนะ"

                    "ต้องการกี่คนล่ะ?"

                    "ทั้งหมดเลย ประตูมันหนักน่ะเลยต้องใช้แรง...ตามมาสิ" เธอเปิดประตูลับและนำทางพวกผู้ร้ายลงไปยังชั้นล่าง โดยมีบางส่วนยังคนอยู่ด้านบนเพื่อดูลาดเลา

                    "ห้องนี้แหละ พวกนายดันกันเข้าไปให้สุดเลยนะ"

                 พวกเขาทำตามที่เธอบอกอย่างรวดเร็วและ เมื่อมันถูกเปิดออกเธอเดินเข้าไปในห้องนั้นเป็นคนแรก และหันหลังมาประจันหน้ากับเหล่ากองโจรที่อยู่ในห้องมืดๆ

                    "ไม่เห็นมีอะไรเลย"

                    "มีสิ..โลงศพของพวกแกไงล่ะ" โมซ่ายิ้มและหยิบไฟแช๊คออกมาจุด แสงไฟสว่างวาบปรากฏด้านหลังเป็นคลังอาวุธขนาดย่อมๆ และระเบิดอีกมากมาย แต่สิ่งที่น่าแปลกในคือที่ด้านหลังของเธอ คือกองดินสีดำขนาดใหญ่ปะปนกับอาวุธด้วย

                    "อะไรนะ?"

                    "ดินที่อยู่ด้านหลังฉันน่ะ คือดินปืน...คิดซิว่าถ้าไฟแช๊คของแันหล่นลงไปในดินปืนและคลังอาวุธพวกนี้มันจะเป็นยังไง" 

                 แกร๊งงง!

                    "เจน่า โจอา...แม่ขอโทษนะ"

                 "ราฟาเอล...ฉันขอโทษนะ"

                    บึ้มมมมม!!!

......................................

                    ความมืดมิดรายล้อมรอบตัว ร่างบางระหงในชุดสีขาวส่องสว่าง ใบหน้าสวยเงยหน้ามองแสงสว่างดวงเล็กๆที่กำลังร่วงลงมาตรงหน้า ชุดคลุมสีดำสนิทยื่นมือที่เหลือแต่โครงกระดูกมาตรงหน้าราวกบเชื้อเชิญ

                    เรามารับเจ้า ถึงเวลาของเจ้าแล้ว... โมซ่าส่ายหน้าและก้าวถอยออกมา

                    "ฉันยังไปไม่ได้"

                    เพราะเหตุใดเล่า?

                    "ฉันบอกคุณไม่ได้ค่ะ แต่ความกังวลในใจนี้ มันรู้สึกสับสนเหลือเกิน"

                 เช่นนั้น เราจะพาเจ้าไปที่ๆหนึ่ง ที่ๆสามารถช่วยเจ้าได้

                 พลันภาพมืดดำเปลี่ยนเป็น หอพักแห่งหนึ่ง เธอจึงเดินตามชายในผ้าคลุมเข้าไปด้านในพบว่ามีชายคนหนึ่งเดินออกมาต้อนรับและหันมามองเธอก่อนจะเอ่ยขึ้น

                    "ชื่ออะไรครับ?"

                    "ม โมซ่าค่ะ" เธอตอบด้วยสีหน้าเหลอหลา ก่อนจะเอ่ยถามชายชุดคลุมดำตรงหน้าแต่ราวกับเขารู้ว่าเธอจะถามอะไรจึงชิงตอบเสียก่อน

                 ที่นี่จะช่วยเจ้าให้สมหวัง เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะมารับเจ้าอีกครา

                    "ช่วยให้ฉันสมหวัง?"

                 ไว้เราเจอกันใหม่ แม่หญิง..ข้าขอลา  ร่างสูงในชุดคลุมสีดำยกมือของหญิงสาวขึ้นมาจุมพิต ก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยๆหายไป

                    "อ้าว เดี๋ยวสิ! ฉันไม่เข้าใจเลย" 

                 เธอหันมาสบมองกับชายหนุ่มที่ออกมาต้อนรับอีกครั้ง เขายิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้นและผายมือไปยังด้านใน

                    "ยินดีต้อนรับสู่ หอพักแห่งแสงหิ่งห้อยครับ คุณผู้หญิง(^^)"

                  

                 

 

ความปรารถนาสุดท้าย :: อยากเจอเด็กทั้งสองอีกครั้ง , อยากให้ ' ราฟาเอล ' ดูแลเด็กทั้งสองแทนเธอ

 

เพิ่มเติม :: - โมซ่าเคยเป็นทหารรับจ้างที่มีฝีมือในการยิงปืนที่น่ากลัว

                   - ในเหตุการนั้นกองโจรทั้งหมดถูกระเบิดตาย ด้วยการที่เธอเป็นระเบิดพลีชีพ

                   - โจอา และ เจน่า เป็นพี่น้องฝาแฝดชาวตะวันออก โดยที่โจอาเป็นพี่ เจน่าเป็นน้อง แต่ทั้งสองหน้าเหมือนกันมากกก

                    - ราฟาเอล เป็นทหารยศพลเอกฯ เพื่อนสนิทของ โมซ่า

    - หน้าตาคุณชายในผ้าคลุมสีดำค่ะ (ปล.เขาเป็นยมทูตนั่นแหละนะ) 

TALK TO AYA

สวีดัด-- สวัสดีค่ะ! ไรท์มีชื่อว่าอายะนะคะ ฮิ้งค์~♡(?) ดาร์ลิ้งที่น่ารัก(?)มีนามว่าอะไรเอ่ย?

:: PT. เจ้าเก่ามาแล้วจ้าาาา

อา~ เบื่อหน้าเค้าหรือยังอ่ะตะเอง(?)

:: เค้าต่างหากที่ต้องถามว่าเบื่อรึยัง?

คิดยังไงถืงมาสมัครเรื่องนี้และบทนี้เหรอตัว?

:: แน่นอล ตัวประกอบมีโอกาศไม่นกเยอะกว่า :P

แล้วถ้าลูกสาวของดาร์ลิ้งไม่ติดจะสาปแช่ง ทำคุณไสยมนต์ดำใส่ไรท์ไหม?

:: ตัวนี้ค่อนข้างจริงจังนิดๆนะ อยากให้ติดมากๆๆๆ

แอบเชียร์ให้ลูกสาวคู่กับใครเอ่ย?

:: ไม่คู่ใครอ่ะ คอยเชียร์อยู่ห่างๆนี่แหละ เป็นพวกแม่สื่อ หุหุ. อ้อ คู่คุณชายชุดดำที่จะมารับตัวเธอก็แล้วกันเนอะ

อ๋า~ ขอฟังนิยามเด็ดที่มีให้ลูกสาวตัวเองหน่อยจิ

:: คุณแม่วัยใส(?)

ขอให้โชคดีนะดาร์ลิ้ง~ อย่าไปนอกใจใครมีเค้าคนเดียวก็พอนะ-- ฮิ้งค์~♡(?)

:: ไม่นอกอยู่ล้าววววว จุ๊บุๆๆ!

B
E
R
L
I
N
❀