คลังใบสมัครตัวละคร

ลำดับตอนที่ #64 : ✿ Kimetsu no yaiba AU ✿ :: butterfly effect

B
E
R
L
I
N
❀

 

Application

"การพักผ่อนเป็นสิ่งคัญ พักบ้างก็ได้"

"ต่อให้พวกมันจะน่ากลัวสักแค่ไหน มันก็คงไม่เท่ากับอสูรในคราบมนุษย์หรอก..."

บท : เสาหลักอัญมณี

หน่วย : นักล่าอสูร

ชื่อ - นามสกุล :  อุราฮาระ  โทมิเอะ Urahara Tomie

ชื่อเล่น : มิเอะ Mie (คนทั่วไป)  / ยัยสล็อต (Miss Sloth)

เพศ : หญิง

อายุ : 18

อาชีพ : ช่างทำ และออกแบบเครื่องประดับ

ฐานะทางบ้าน : รวย

ลักษณะทางกายภาพ :: เด็กสาวผู้มีรูปร่างโปร่งบาง มองดูภายนอกแล้วเหมือนเป็นสาวตัวบางที่ค่อนข้างจะอ่อนแอ ที่เตะเปรี้ยงเดียวก็อาจจะกระเด็น มีผมสีน้ำตาลเข้มถักเปียสองหางยาวถึงสะโพกเป็นเอกลักษณ์ ผู้มาพร้อมกับหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตา ที่มักแสดงสีหน้าเหมือนสมองไม่ได้เอามาด้วย ชอบทำหน้าตาและทำตัวเอื่อยเฉื่อยจนนึกว่า เป็นสล็อต 2 ขา ดวงตากลมสีม่วงอ่อนเหมือนกับสีของดอกฟูจิสีม่วงยามต้องแสงจันทร์ หรือสีม่วงอเมทิสต์ ผิวขาวที่ออกไปทางขาวชมพูทำให้ดุน่ามอง และน่าทนุถนอม แต่ใครจะรู้ว่านั้นคือเปลือกนอกของสาวน้อย

เพราะมีรูปร่างโปร่งบาง ทำให้เธอนั้นเป็นคนที่ตัวเบาและเคลื่อนไหวได้รวดเร็ว อสูรทั้งหลายจงระวังไว้ให้ดี เธอชอบอยู่ในที่มืด หากละสายตาจากเธอเพียงแค่กะพริบตา นั่นคือภาพสุดท้ายของชีวิตที่จะได้เห็น

ในยามปกตินั้นเธอมักจะสวมชุดนอน เพราะอยู่บ้านแทบจะตลอดทั้งวัน โดยจะเป็นชุดกิโมโนแบบใส่นอนด้านในจะใส่เพียงแค่กางเกงขาสั้นและสปอร์ตบรา เพื่อความสะดวกสบายยามนอน และด้วยนิสัยชอบความสบายไม่อึดอัดทำให้เธอมักจะสวมเสื้อตัวค่อนข้างใหญ่กว่าปกติ และถักเปียหางเดียว

ส่วนสูง/นํ้าหนัก : 50 กก. / 163 ซม.

กรุ๊ปเลือด : O

ลักษณะการพูด : การพูดของโทมิเอะนั้น ใครฟังก็เป็นต้องถอนหายใจแล้วอยากไล่เธอให้ไปนอน เพราะเสียงของเธอนั้นมันค่อนข้างเบา เหมือนคนพูดงึมงำในลำคอเหมือนคนยังไม่ตื่น จะพูดแต่ละครั้งตั้งเงี่ยหูเข้าไปฟังใกล้ๆ  เธอจะเสียงดังก็ตอนที่ตกใจสะดุ้งตื่นจากการถูกแกล้ง และตอนที่รู้สึกไม่สบอารมณ์เท่านั้น

เสียงของโทมิเอะนั้นใสแจ๋วเหมือนกับเสียงของฝนที่กำลังตก ที่ฟังดูแล้วรู้สึกผ่อนคลายไปไม่น้อย สรรพนามการพูดของเธอนั้นค่อนข้างเรียบง่าย แต่ก็เคารพ และให้เกียรติทุกคนอยู่เสมอ โดยจะ แทนตัวเองว่า "ฉัน" และหากเป็นคนที่อายุมากกว่าตัวเอง หรือคนที่เธออเคารพ จะแทนว่า "คุณ" ตามด้วยชื่อ  คนที่อายุน้อยกว่าหรือเท่ากันจะแทนว่า "เธอ" หรือ "นาย" หากเป็นในกรณีที่เป็นคนสนิทสนมจะเรียกชื่อของอีกฝ่ายตลอดการสนทนา 

ปล. โดยปกติแล้วโทมิเอะจะไม่ค่อยสบถ หรือพูดคำหยาบคาย แต่ยกเว้นที่เวลามีคนมารบกวนตอนนอน (โดยเฉพาะเสาหลักหมอก)  เธอได้ด่าร้องโวยวาย หรือร้องไห้ทันทีถ้าวันไหนเธอรู้สึกเหนื่อยล้ามากๆ

EX. 1 

       "รีบๆประชุม แล้วรีบกลับเถอะ...ฉันง่วงแล้วนะ" โทมิเอะว่าแล้วทรุดลงนั่งกับพื้นมองเสาหลักคนอื่นๆด้วยสีหน้างัวเงีย เอาคางเกยกับโต๊ะแล้วเอียหัวไปมา

        "ถ้าง่วงขนาดนั้นก็ไปนอนก่อนเถอะ อีกนานกว่าจะเสร็จ" เมื่อได้ยินดังนั้นเธอก็มุ่ยหน้า ก่อนจะหยิบหมอนใบโตแสนนุ่มนิ่มมากอดแล้วหลับตาฟังการประชุมโดยไม่ออกความเห็นใดๆ

EX. 2

     "จะไปไหนก็ไปเลยนะ! ไม่มากวนฉันตอนนอนสักวัน มันจะชักตายรึไง!!" โทมิเอะตวาดด่าไล่หลังเด็กหนุ่มเสาหลักแห่งหมอกที่กระโดดลงจากหน้าต่างไป มือของเธอนั้นคว้ารองเท้าแตะขึ้นมาแล้วเขวี้ยงใส่หัว อีกฝ่ายกลับหลบได้ก่อนจะแลบลิ้นล้อเลียนให้เธอหัวร้อนอีก

     "เกลียดเค้าชะมัดเลย นิสัยแบบนี้มาเป็นเสาหลักได้ยังไงเนี่ย!!" 

EX. 3 

     "อุราฮาระ โทมิเอะค่า ยินดีที่ได้รู้จักน้า ฮ้าววววววว" ร่างบางกล่าวทักทายด้วยชุดนอนมืออีกข้างถือหางตุ๊กตาแมวน้ำอยู่เหมือนกับเด็กน้อยที่เพิ่งตื่น กับชุดกิโมโนที่สวมนอนหลวมโพรก

     "รีบๆ จัดการแล้วกลับไปนอนเถอะ..." เธอว่าก่อนจะโยนตุ๊กตาทิ้งไว้ข้างๆ แล้วเดินเข้าไปในป่าเพียงลำพัง

EX. 4 

     "หนีไปก็เท่านั้นแหละ นายเหนื่อยกับมันมามากแล้วนะ" โทมิเอะมองร่างของอสูรที่ตอนนี้มองเธอด้วยท่าทีหวาดหลัว บางส่วนของร่างกายไม่สามารถฟื้นฟูได้อีก

       "ไม่เป็นไรหรอก การตายของนาย...จะไม่มีความว่าเจ็บหรือทรมาน ฉันสัญญา" เธอยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้มือเรียวยกขึ้นปิดตาของอสูรที่อ่อนแรง

       "ขอให้นอนหลับฝันดีนะ..." 

EX . 5 

     "...ช่วยถอนคำพูดของคุณด้วยค่ะ" น้ำเสียงของเธอดังขึ้นและเรียบนิ่งกว่าทุกที ชายที่กำลังซ้ำเติมอสูรที่เพิ่งถูกกำจัดถึงกับชะงัก มือกำหมัดก่อนจะประเคนเข้าที่หน้าของชายคนนั้น

     "ถึงจะเป็นอสูร แต่เขาก็เคยเป็นมนุษย์มาก่อน..." เธอว่าก่อนจะถอดถุงมือแล้วหยิบยาฆ่าเชื้อมาเช็ดถุงมือหนังอย่างดีแรงๆพร้อมกับสายตาเย็นยะเยือก

     "เลือดของอสูรบางตน มันยังไม่สกปรกเท่ากับจิตใจของสิ่งที่เรียกตัวเองว่ามนุษย์อย่างคุณเลยด้วยซ้ำ!!"

EX . 6

     "ฉันขอร้อง...หากฉันล้ม หรือพลาดขอให้ทิ้งฉันไว้" โทมิเอะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอมองอีกฝ่ายที่บาดเจ็บเพราะปกป้องเธอ

     "อย่าเอาชีวิตของตัวเองมาเสี่ยงเพื่อฉันเลย..."

นิสัย : เด็กสาวเจ้าของฉายา'สลอตสองขา' ชอบทำตัวเอื่อยเฉื่อยยิ่งว่าสล็อต รักความเงียบสงบและการนอนหลับพักผ่อน และด้วยนิสัยชอบนอน และเป็นคนที่ขี้เซา ทำให้เธอนั้นมักจะเป็นคนสติหลุดลอยบ่อย หรือหลับกลางงานก็ยังมี แต่ทว่าในการนอนหลับของเธอนั้น ยังคงเปิดประสาทการรับรู้เพื่อป้องกันตัวเองตลอดเวลา และมีประสาทการตอบสนองที่ค่อนข้างเร็วผิดกับการกระทำโดยทั่วไปที่ดูขี้เกียจ เฉื่อยชา

เธอเป็นคนที่มองดูแล้วเหมือนจะสมอง Error ตลอด 24 ชั่วโมงแต่ที่จริงแล้วเธอนั้น เป็นคนที่เรียนรู้ได้ไว้ และทำได้อย่างไร้ที่ติในระยะเวลาสั้นๆ นั่นทำให้เธอเป็นคนที่ใจเย็นพอสมควร(ยกเว้นตอนที่มีคนมารบกวนตอนนอนนะ แม่ด่าแหลกแน่) แถมยังมีความจำที่ดีสามารถอธิบายเรื่อง หรือรายละเอียดต่างๆได้ให้กระชับจับใจความแต่ก็เข้าใจตามสไตล์สาวขี้เซา มีทักษะการเอาตัวรอดที่อยู่ในระดับเทพยังต้องเรียกมารดา ไหวพริบและการแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าค่อนข้างดี มองดูแล้วเหมือนเธอไม่ค่อยอยากจะทำงานแต่ถ้าได้ให้งานเธอทำสักภารกิจสิ งานจบสวยทุกงาน

เป็นที่ปรึกษาและผู้ฟังที่ดีมากคนหนึ่ง เพราะนิสัยขี้เซาและบางครั้งไม่ค่อยอยากจะเถียง หรือพูดอะไรก็จะเป็นฝ่ายนั่งฟังอีกฝ่ายระบายความในใจ หรือมาปรึกษาเรื่องสัพเพเหระอยู่ตลอดเวลา มักจะทำให้เวลาใครเห็นหรือมีเรื่องทุกข์ใจก็จะมาระบายให้เธอฟัง หนักสุดถึงขั้นที่ว่าพูดมากเกินไปจนเธอเผลอหลับไปต่อหน้าต่อตา ด้วยความเป็นคนที่ใจดีมาก ไม่เคยหงุดหงิดเวลาที่ใครมาขอคำปรึกษา เธอจึงมักกลายเป็นที่พึ่งทางใจของพวกเขาเหล่านั้นเสมอ ชอบช่วยเหลือหากมีใครเดือดร้อน 

เธอนั้นมองพวกอสูรได้อยู่ 2 แบบ คือมีทั้งดีและร้าย ขึ้นอยู่กับสิ่งที่อสูรตนนั้นประสบพบเจอ และเธอจะตอบแทยด้วยความตายอย่างปราณี หรือเรียกว่า 'การการุณยฆาต' อย่างสงบสุขและไม่ทรมานให้กับอสูรที่มีความโศกเศร้าและเจ็บปวด แต่ถ้าหากอสูรตนใดที่มีความชั่วช้าเกินเยียวยาและไม่มีท่าทีสำนึกผิด เธอก็จะตอบแทนด้วยความตายที่ทรมานก่อนจะให้ไปรับกรรมในนรก

มีนิสัยร่าเริง สดใส ตามแบบฉบับคนง่วง(?) เป็นคนที่ยิ้มแล้วหน้าเหมือนน้องปลากระเบนที่มักทำหน้าแฮปปี้เสมอ ถึงเป็นคนร่าเริงยังไงแต่ก็จริงใจกับผู้อื่น และเธอจะปฏิบัติดีกับคนที่ดีกับเธอก่อน ถ้าใครร้ายมาได้เอาคืนหนักเป็นเท่าตัว 

ในสถานการณ์คับขันจะเป็นหน่วยกล้าตายคนแรก ไม่กลัวอะไรและต่อสู้เพื่อปกป้องสิ่งสำคัญ แม้จะบาดเจ็บจนใจแทบขาดแต่ถ้าคนสำคัญอยู่ในอันตรายก็กล้าที่จะเสี่ยงด้วยชีวิต! แถมยังเก็บความรู้สึกเก่งภายใต้ใบหน้าง่วงงุน และถึงแม้บ้านของเธอจะรวยมากแค่ไหน เธอก็ยังคงใช้ชีวิตแบบติดดิน และมีความเป็นกันเองกับเหล่านักล่าอสูรคนอื่นๆ แถมยังไม่ค่อยเรื่องมากกับอะไรสักเท่าไหร่ และไม่ค่อยชอบความเข้มงวดนัก โดยเฉพาะเรื่องนอนพักผ่อน

นิสัยอื่นๆจิปาถะของเธอคือ เวลานอนของเธอ ที่ถึงแม้เธอจะเป็นคนหลับลึกแค่ไหนแต่หากใครทำให้เธอตื่น หรือนอนหลับไม่เต็มอิ่ม เตรียมเจอรองเท้าแตะพิฆาตไว้ได้เลย  แถมถ้าฟิวส์ขาดเมื่อไหร่ระเบิดลงเมื่อนั้นใครอยู่ใกล้ระวังจะเจ็บตัวโดยใช่เหตุแถมบางทีอาจจะได้ผวาไปอีกหลายคืนเลย แต่เวลาที่เธอจะร้องไห้จะไม่ค่อยมีใครสังเกตเห็น แต่อาการที่เธอจะแสดงออกนั้นคือเงียบ และหายตัวออกไปจากที่ตรงนั้นไปที่ไหนสักที่ที่เงียบ และห่างไกลจากผู้คนให้มากที่สุด

เป็นคนที่ถ่อนตนเมื่อถูกชม ไม่ชอบการดูถูกเหยียดหยาม เธอรักในเกียรติที่ตัวเองมีและจะไม่ดูถูกใครหรือให้ใครมาดูถูก จะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นและจัดการให้จบในหมัดเดียว

ถ้าจะกล่าวถึงฝีมือในการต่อสู้ ขอสั้นๆว่า งานด่วนงานไฟไหม้ไว้ใจโทมิเอะ!

        

งานอดิเรก : นอนหลับ , ออกแบบเครื่องประดับ , นอนบนต้นไม้ , ไปสุสาน

สิ่งที่ชอบ/สิ่งที่ไม่ชอบ : 

Like

     การนอนหลับพักผ่อน - การพักผ่อนทุกรูปแบบล้วนเป็นสิ่งโปรดปราณ เพราะอย่างน้อยคือ ขอให้ได้พักเถอะ

     ตุ๊กตาแมวน้ำนุ่มๆ - เกือบจะเป็นไอเทมประจำตัวของเธอเพราะไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็จะเจอเจ้าตุ๊กตาแมวน้ำไปด้วยเสมอ ยกเว้นตอนที่ทำภารกิจสำคัญ

     อัญมณี - ชอบความใสและเป็นประกายของมัน

     วันที่ฝนตก - เสียงฝนชวนนอนโคตรๆ ถ้ามีฝนตกฟ้าร้องนะ ตื่นยากหน่อยล่ะ

     กีฬาฟรีรันนิ่ง - การออกกำลังกายก็สำคัญเพื่อให้มีความคล่องตัวเสมอ (คลิป)

     สัตว์ - รักสัตว์ทุกชนิดด้วยเหตุผลที่ว่า มันน่าสนใจและมันน่ารักและสัตว์ที่เธอชอบมากที่สุดคือ โลมา และ เสือโคร่งขาวอินเดีย

        อนิเมะ มังงะ นวนิยาย BL - สาววายอย่างฉันสู่ขิตแล้วจ้าาา

Dislike

     ของหวานประเภทผลไม้รสเปรี้ยว - เลย์ไม่ได้ชอบของหวานเป็นพิเศษแต่ถ้าเป็นพวกรสส้ม กีวี่ แอปเปิ้ลเขียว หรือเลม่อน เธอจะไม่ยอมแตะเลย ก็มันบอกว่าของหวานทำไมต้องมีเปรี๊ยวด้วยล่ะ(-*-)^^!!

     ของเผ็ด - มันแสบๆร้อนๆปาก กินมากไม่ค่อยได้ จะรู้สึกแสบท้องจนร้องไห้       

     อากาศร้อนจัดๆ - เหมือนจะสุกตายอยู่แล้ว

สิ่งที่เกลียด : 

คนที่มากวนเวลานอน (โดยเฉพาะเสาหลักแห่งหมอก) - บางอย่างในห้องมันต้องปลิวสักอย่างแหละ ถ้าบ่อยสุดคือ รองเท้าแตะ

เสียงยุง - รำคาญเสียงวี๊ๆๆ แล้วตบไม่โดนสักที

คนที่ชอบดูถูกเหยียดหยาม - ไม่ว่าจะคนหรืออสูร เราก็ไม่สิทธ์ที่จะทำแบบนั้น

ยาเม็ด - ไม่ชอบทานยาเม็ด เวลาป่วยจะขอให้หายเอง หรือไปก็ขอกินยาน้ำ

สิ่งที่กลัว :  

เข็มฉีดยา - มันเจ็บ ไม่เอา! 

การให้คนอื่นมาปกป้อง - เพราะเพื่อนสนิทเธอถูกอสูรฆ่าตายด้วยการเป็นโล่เพื่อให้เธอหนี 

ไฟฟ้าสถิต - แตะเปรี๊ยะทีวันสะดุ้งอ่ะ เจ็บด้วย

แพ้ : ฝุ่น - สูดดมทีไรเป็นต้องจาม น้ำตาน้ำมูกไหล ทุกที

ประวัติ :  

อุราฮาระ โทมิเอะ มีชีวิตที่ตลอดเวลา 17 ปีนับตั้งแต่ลืมตาดูโลกนั้นสงบสุขมาโดยตลอด เธอเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยเพราะที่บ้านทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องประดับมานับตั้งแต่สมัยของคุณทวดมานับศตวรรษได้ จนทุกอย่างนั้นอู้ฟู่หรูหรา ไม่มีใครหลายคนแปลกใจเสียเท่าไหร่ และโทมิเอะก็ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีโดยไม่ทำให้มีนิสัยเสียเหมือนกับลูกคุณหนูคนอื่นๆ  ทุกอย่างนั้นปกติสุข เธอมีทั้งเพื่อน และคนรอบข้างที่รักและใส่ใจเธอ 

ชีวิตวัยเด็กของเธอนั้นแสนจะเรียบง่าย ผิดกับฐานะทางบ้านที่ร่ำรวย แต่ทว่าด้วยความเป็นเด็ก ความอยากรู้อยากลองย่อมมีมากเป็นธรรมดา เธอจึงเติบโตมาท่ามกลางวิถีชีวิตที่เรียบง่าย ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพรที่เงียบสงัด พร้อมกับได้วิ่งไล่จับสัตว์ต่างๆในป่า ทักษะของโทมิเอะจึงเริ่มพัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด แต่ทว่ามันก็มีข้อเสียอยู่...เธอเริ่มมีอาการเซื่องซึม และอยากจะนอนอยู่ตลอดเวลา แม้ครอบครัวต่างจะหาสาเหตุก็ไม่พลความผิดปกติทางร่างกายหรือว่าสมอง ผลการเรียนของเธอ และกิจกรรมต่างๆก็ยังอยู่ในเกณฑ์ปกติจนทุกคนนั้นมองข้ามไป 

จนกระทั่งวันหนึ่งในช่วงปิดเทอมหน้าร้อนตอนอายุ 13 เธอเพิ่งขึ้นชั้นมัธยมต้นได้ไม่นานนี่เองเพื่อนๆที่โรงเรียนจึงพากันไปทดสอบความกล้า เธอก็ตอบตกลงเพราะทนรำคาญจากการตื๊อของพวกเพื่อนร่วมห้องไม่ไหว โทมิเอะคิดแค่ว่าอสูรหรือภูติผีปีศาจ เป็นเพียงแค่เรื่องเหล่าหลอกเด็กที่ไม่เชื่อฟังคำพูดของพ่อแม่ก็เท่านั้นเอง

     "ย อย่าเดินเร็วสิ โทมิเอะ!"

     "ถ้ากลัวกันขนาดนั้นแล้วจะมาทำไมล่ะ รีบๆทำให้เสร็จแล้วรีบกลับบ้านไปนอนดีกว่าน่า ฮ้าววว" โทมิเอะที่อยู่เกือบรั้งท้ายบ่นพึมพำหาววอดโดยมีเพื่อนสนิทกอดแขนไว้แน่นยิ่งกว่าตุ๊กแก

     "ก ก็ฉันไม่อยากโดนหัวเราะว่าขี้ขลาดนี่นา"

     "เฮ้อ เธอนี่----"

      ในตอนนั้นเสียงร้องดังลั่นป่าจนนกแตกตื่นบินออกจากรังกัน พวกนักเรียนนับ10 คนรีบเกาะกลุ่มกันไว้แน่น ในตอนนั้นก็มีบางอย่างกำลังพุ่งเข้ามา โทมิเอะรีบคว้าเพื่อนและอีกสองคนที่ใกล้ตัวหมอบลงทันทีตามสัญชาตญาณ

     "หมอบ!"

      ฉัวะะ!! พรวดดด!! ตุบๆๆๆ

      คนที่เหลือยืนค้างก่อนที่ศีรษะ และท่อนบนจะขาดออกจากกัน เลือดกระฉุดออกมาอย่างกับน้ำพุทำให้ทุกคนยิ่งผวาตกใจ จนมีเพื่อนคนหนึ่งกรีดร้องขึ้น

     "กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!" โทมิเอะนั่งอึ้ง ก่อนจะได้ยินเสียงของฝีเท้าที่มีจังหวะประหลาดดังเข้ามาใกล้ ความหวาดกลัวคืบคลานเข้ามาจนสมองนั้นสั่งการ

     "ว วิ่งเร็วเข้า!!" ร่างบางผุดลุกขึ้นก่อนจะคว้าแขนของเพื่อนที่เหลือให้วิ่งตามทันที

     ทั้งสองวิ่งหนีกันอย่างไม่คิดชีวิตหรือมีจุดหมายปลายทาง มือของทั้งสองจับกันไว้แน่นก่อนจะเห็นศาลเจ้าร้างหลังหนึ่งก็เบาใจพอใจให้ที่หลบซ่อนจนกว่าจะมีคนออกตามหา ทั้งคู่ตั้งสติก่อนจะรีบปิดเสียงสัญณาณและส่งเมลล์ขอความช่วยเหลือให้กับพ่อแม่ของตัวเอง พวกเขาหลบอยู่ใต้ฐานพระพุทธรูปที่มืด และอับชื้น

     ทุกคนต่างหวาดกลัวไม่ต่างกัน นิทานที่คุณปู่ของเธอเคยเล่าเอาไว้ว่า อสูรจะสลายหายไปเมื่อยามอาทิตย์ส่องแสง หรือก็คือมันกลัวแสงอาทิตย์

     เหลืออีกเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้วจึงได้แต่อดใจรอ และภาวนาว่าขออย่าให้มันหาเจอ

     แต่ดูเหมือนคำอธิษฐานจะไม่เป็นผล...

      เสียงฝีเท้าหนักๆเริ่มคืบคลานเข้ามาในศาลเจ้าทุกคนต่างกลั้นหายใจและปิดปาก ทุกคนต่างอ่อนเพลียและสิ้นหวังจนกระทั่งเพื่อสนิทของโทมิเอะพูดขึ้นอาสาว่าจะล่อมันให้

     "โทมิเอะ ฉันจะล่อมันให้พวกเธอรีบไปตามคนมาช่วยนะ"

     "แต่ว่านั่นมัน..." รูไม้ที่มองผ่านข้างนอกคือปีศาจรูปร่างเป็นมนุษย์แต่กระดูกปิดเบี้ยวและเดินเหมือนกับสัตว์เลื้อคลาน

     "ไม่ต้องห่วงน่า พวกเราทุกคนต้องรอด เชื่อฉันสิ" รอยยิ้มของเพื่อนสนิททำให้ทุกคนต่างไม่มีทางเลือกแล้วก็ตกลง ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออกมาจากตู้ หยิบหินแล้วขว้างไปอีกทาง

       เป็นไปตามคาดมันหันไปทุกคนจึงรีบพุ่งออกจากที่ซ่อนแล้ววิ่งหนีออกไปจากศาลเจ้าให้ไวที่สุดทันที ทุกคนดีใจที่จะได้พ้นจาภูเขาและพบกับกลุ่มคนมากมาย แต่ทว่าเพื่อนชายคนหนึ่งกลับสะดุดล้มลง

     โครมมมม!!

     "ฮาคุโตะ! รีบลุกขึ้นเร็วเข้า!" โทมิเอะวิ่งย้อนกลับไปแล้วพยุงให้เด็กหนุ่มลุกขึ้น ที่ในตอนนั้นบางอย่างที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วทำให้เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

     "โทมิเอะ!!"

      ฉัวะะะะะะ!!

      เสียงฟันดังก้องพร้อมกับของเหลวสีแดงมากมายที่พุ่งออกมาจากปากแผลเป็นแนวทแยง ร่างบางที่แสนคุ้นตาตรงหน้าทรุดลงกองกับพื้นแล้วแน่นิ่งไป

     "ม...มิอุ"

     ฟึ่บๆๆ!! ฉัวะ!

     สิ่งนั้นพุ่งเข้ามาหาเธอและเพื่อนชายอีกคน อีกครั้งทั้งสองหลับตาปี๋ก่อนที่จะได้ยินเสียงบางอย่างถูกตัดเมื่อลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่สะท้อนเข้ามาในดวงตา คือดาบนิจิรินแวววาว พร้อมกับร่างของชายมีอายุตรงหน้าที่เธอนั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดี

     "ป ปู่?"

     ทำไมคุณปู่ของเธอที่ปกติมักจะนอนติดเตียง และทำอะไรต่างๆเชื่องช้า กลับตวัดดาบอย่างคล่องแคล่วและรวดเร็วจนน่าตกใจ อสูรในความมืดนั้นพุ่งออกมา ดาบนิจิรินยกขึ้นตวัดบั่นคอขาดในฉับเดียวและสลายไป ก่อนที่ร่างของชายชราจะหันมามองร่างไร้วิญญาณของเพื่อนสนิทเธอ แล้วถอดเสื้อคลุมตัวนอกคลุมร่างไว้

      "ขอโทษด้วย ปู่มาช้าไป" ความรู้สึกบางอย่างที่หนักอึ้งแต่ก็เบาโหวงในเวลาเดียวกัน ทำให้โทมิเอะนั้นมองร่างที่เป็นเพียงกายหยาบท่ามกลางกองเลือดบนพื้นและชุ่มเสื้อคลุมของปู่เธอ 

        ฉับพลันน้ำตาก็ไหลอาบแก้มอย่างเงียบๆ ด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวและกล่าวโทษตัวเอง

        "เพราะหนู...มิอุถึงต้องมาตาย ฮึก ขอโทษ ฮึก มิอุ ฉันขอโทษ"

จากเหตุการณ์นั้นทำให้ความเชื่อแต่เดิมของเธอถูกลบล้างไป และได้พบกับความจริงบางประการที่ว่า ครอบครัวของเธอนั้นเป็นครอบครัวผู้เลี้ยงดูที่คอยสั่งสอนนักดาบมาแล้วหลายรุ่น แต่มันถูกบังหน้าด้วยร้านขายเครื่องประดับและอัญมณีที่มีอยู่ทุกสาขา ซึ่งหนึ่งในนั้น คุณปู่ของเธอ อุราฮาระ ชินจิ เป็นนักดาบอาวุโสที่เคยเป็นถึงอดีตเสาหลักอัญมณี ผันตัวมาเป็นผู้ฝึกสอน ส่วนครอบครัวของแม่นั้น เป็นบ้านที่มีตราประจำตระกูลรูปดอกฟูจิ  ที่เมื่อก่อนเธอคิดว่าเพราะมันสวยดีเลยทำประดับไว้เท่านั้นเอง

ปู่ของเธอได้กลายมาเป็นอาจารย์สอนวิชาดาบ และถ่ายทอดผู้สืบทอดปราณอัญมณีให้ แล้วบอกเหตุผลที่ว่า ร่างกายอ่อนเพลียและรู้สึกง่วงบ่อยเป็นเพราะพลังปราณนั้นจะกินพลังงานไปมาก ใช้เวลาฟื้นกำลังค่อนข้างนาน แต่ก็ถือว่าสมเหตุสมผลกับพลังที่เธอมี กว่าเธอจะเธอผ่านการทดสอบการเป็นนักล่าอสูรมาได้ก็ค่อนข้างจะสาหัสนิดๆ เพราะความตกใจกลัวซะส่วนใหญ่ แต่เมื่อได้ปรับตัวและทำภารกิจบ่อยครั้ง(แม้ว่าบางครั้งก็โคตรง่วง) 

ภารกิจบางอย่างก็ยากเย็นแสนเข็ญ

กลับมาที่บ้านก็แทบไม่ได้หลับได้นอนสักงีบ ฝึกทุกอย่างจนปอดแทบจะฉีก

เวลาที่ควรได้พักผ่อนกลับต้องออกมา

แต่ทว่าทุกอย่างกลับหายไปเมื่อนึกถึงวันที่เธอได้เห็นแสงดาบนิจิรินของปู่ฟาดฟันอสูรตรงหน้า ในห้วงความคิดชั่ววูบหนึ่งนั้นจุดไฟให้เธอกัดฟันเพื่อที่จะได้ตามรอยเขา

อยากเป็นฝ่ายปกป้อง...อยากให้ทุกคนปลอดภัยเมื่ออยู่ด้านหลังของฉัน

เวลาผ่านไป  2 ปี โทมิเอะได้ก้าวเข้านั่งตำแหน่งเสาหลักอัญมณีแทนที่ปู่ของเธออย่างเป็นทางการ เธอรู้สึกภาคภูมิใจไม่น้อยที่ได้ทำในสิ่งที่ปู่ของเธอเคยทำมาก่อน ตำแหน่งที่สามารถปกป้องทุกคนได้

เพื่อชดใช้ความผิดที่ไม่สามารถปกป้องเพื่อนรักของตัวเอง....

ต่อให้ฉันตาย...แต่ถ้าทำให้ทุกคนมีชีวิตรอด ฉันก็ไม่เสียใจ

ปราณ : อัญมณี

ดาบนิจิริน : 

ทำจากเหล็กพิเศษซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของผู้ใช้ปราณอัญมณี ตัวดาบค่อนข้างใสเหมือนเรซิ่นผสมเงิน แต่มีความคมและแข็งแรงดุจเพชร โกร่งดาบเป็นเหล็กที่สามารถยืดหยุ่นได้ และด้ามดาบจะทำจากไม้ที่มีน้ำหนักเบาและทนทานพันทับด้วยผ้าที่ซับเหงื่อและมีคุณสมบัติยืดหยุ่นทนทาน 

และมีอาวุธลับคือมีดสั้นที่มีขนาดเพียงแค่ปิ่นปักผม ที่เธอมักจะพกติดตัวในเสื้อเสมอ บางครั้งถ้าทำงานเธอก็จะเอามาปักผมยามฉุกเฉิน

เครื่องแบบ : แบบที่20 - ส่วนใหญ่จะเน้นเป็นสีคลุมโทนมืดซึ่งก็คือสีม่วงลาเวนเดอร์ ชอบสวมตัวโคร่งสบาย และใส่เลคกิ้งตบท้ายด้วยสนับเข่า และมักสวมถุงมือครึ่งนิ่วติดสนับไว้ด้วย

ความสามารถพิเศษ1 : เคลื่อนไหวได้เร็ว  - เธอสามารถเคลื่อนไหวได้พลิ้วยิ่งกว่าพวกลิง หรือกระรอก และเร็วยิ่งกว่าเสือชีต้าร์

                                     มีประสาทการตอบสนองที่ดีเยี่ยม  - ระมัดระวังสิ่งรอบข้างทำให้รู้สึกต่อสิ่งต่างๆได้เร็วกว่าคนทั่วไป

                                     สามารถเอาของใกล้มือมาเป็นอาวุธได้ - แม้กระทั่งไม้จิ้มฟันก็สามารถเป็นอาวุธได้ 

                                     คาโปเอร่า และมวยไทย - ชอบความใช้ร่างกายเป็นอาวุธ และสะดวกดีเวลาที่ทำดาบหลุด และสามารถประยุกต์ใช้ได้ มวยไทย VS คาโปเอร่า (ปล.เสื้อแดงใช้มวยไทย ส่วนเสื้อดำเป็นคาโอเอร่าค่ะ)

ความสามารถพิเศษ2 : คอแข็ง - เหล้า กับ น้ำต่างกันตรงไหนอ่ะ?

                                    เซียนพนัน - ไม่รู้เพราะอะไรเวลาเธอลองเล่นพวกเกมเสี่ยงโชค หรือพนันอะไรเธอจะมือขึ้นตลอด

รสนิยมทางเพศ/สเป็คที่ชอบ : เพศชาย / ที่มีบุคลิกอบอุ่น และมีความเป็นกันเอง ให้เกียรติเคารพเวลาส่วนตัว เข้าใจเธอที่ต้องนอนมากๆจนนึกว่าเธอจำศีล หรือซ้อมตาย คอยดูแล และเตือนเสมอเมื่อทำผิด ที่สำคัญ ต้องทำอาหารอร่อย!!

บุคคลที่เกี่ยวข้อง :: 

อุราฮาระ ชินจิ - อดีตเสาหลักอัญมณี  มีศักดิ์เป็นปู่ และอาจารย์ของโทมิเอะ ผู้เป็นแสงสว่างและแรงผลักดันให้โทมิเอะ เป็นนักล่าอสูรและก้าวเข้าสู่ตำแหน่งเสาหลักแทนตัวเอง ที่แต่เดิมนั้นจะสืบทอดให้กับพ่อของเธอ

อุราฮาระ โคจิมะ - พ่อของโทมิเอะ ปัจจุบันเป็นช่างทำอัญมณี และเป็นผู้สร้างคฤหาสน์อัญมณีขึ้นมาให้กับเหล่านักล่าอสูร ใช้ในการรักษา หลบภัย และอื่นๆ

อุราฮาระ ชิโอริ / คิตาจิมะ ชิโอริ - แม่ของโทมิเอะ ตระกูลคิตาจิมะได้รับการช่วยเหลือจากเหล่านักล่าอสูรมายาวนาน และได้เป็นส่วนหนึ่งที่จะขอช่วยเหลือนักล่าอสูร เบื้องหน้าเป็นร้านขายเครื่องประดับ และร้านกาแฟ แต่มีที่พักให้กับเหล่านักล่าอสูรอยู่ด้านหลังร้าน

ทาคาระ ฮาคุโตะ  - เพื่อนชายที่สนิทกับโทมิเอะมากที่สุดนับตั้งแต่ที่เจออสูรด้วยกันคราวนั้น แต่ทว่าเขากลับไม่มีความกล้าพอที่จะสังหารอสูร จึงเลือกที่จะเข้าหน่วยคาคุชิเพื่อคอยสนับสนุนเธออยู่เบื้องหลัง และเขาก็ยังคงรู้สึกผิดที่เป็นสาเหตุทำให้ มิอุ เพื่อนสนิทของโทมิเอะต้องตาย

สึกิยามะ มิอุ - เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของโทมิเอะ (ปัจจุบันเสียชีวิตเพราะถูกอสูรฆ่าตาย)

เหตุผลที่มาเข้าร่วมหน่วยนี้ : เพื่อไถ่บาป ชดใช้ความผิดที่ไม่สามารถปกป้องเพื่อนรักของตัวเองได้

เทคนิคในการฆ่า : จากประสบการณ์ระหว่างการไต่เต้าสู่ตำแหน่งเสาหลัก ทำให้ได้พบเจอกับอสูรหลากหลายประเภทจึงมีวิธีการฆ่าอยู่ 2 แบบค่ะ

การุณยฆาต - การมอบความตายที่เหมือนกับการนอนหลับให้อสูร โดยไม่มีความเจ็บปวด และความทรมาณ จะใช้ในกรณีที่อสูรนั้นมีความเป็นมาที่น่าสงสาร สำนึกผิด หรือไม่สามารถที่จะรู้ตัวตนของตัวเองได้อีกต่อไป ด้วยการพูดคุยเหมือนกับกล่อมเด็กให้หลับตา และมอบคำอวยพรว่า 'ขอให้นอนหลับฝันดี' ก่อนจะใช้ฟันจุดตายในดาบเดียว

 ทรมานฆาต - การมอบความตายอย่างทรมานแสนสาหัส ปวดแสบปวดร้อน จะตายแต่ก็จะไม่ตายในทันที จะใช้ในกรณีที่อสูรนั้นไร้ความเป็นมนุษย์ ไม่รู้สึกผิดบาป หรือกระทำด้วยความรู้สึกสนุกสนาน ด้วยการฟันเฉือนเนื้อ เฉียดจุดตายจนเห็นกระดูก ตัดเส้นเอ็นทุกส่วนของร่างกายให้ขยับไม่ได้ เฉือนลิ้น เฉาะกระโหลก พร้อมกับสาปส่งด้วยคำพูด และแววตาที่เลือดเย็น

ความรู้สึกที่มีต่ออสูร : อสูรก็เหมือนคน คนก็เหมือนกับเหรียญ ที่มันมีสองด้าน ถ้าเหรียญคือหัวกับก้อย มนุษย์และอสูร ก็คือ ดี และ เลว

ในยามสังหารอสูร :      

     อสูรทั่วไป - จะรู้สึกเฉยๆ

     อสูรที่มีความเวทนาสงสาร - จะให้ความเป็นมิตร และสุภาพเพื่อให้พวกเขาตื่นกลัวน้อยที่สุด  

     อสูรที่มีความน่ารังเกียจชิงชัง - จะมีความเย็นชา ใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนกับตุ๊กตาไม่แสดงอารมณ์อะไร และยิ่งเห็นมันทรมานก็จะยิ่งสนุก

ข้อมูลเพิ่มเติม : 

- ขอระบายว่าสนใจเสาหลักคนนี้ เพราะมีนิเสียเหมือนกันอยู่อย่างค่ะ คือชอบนอนหลับมากกกกกกกกกก! เวลามีใครมารบกวน คือทำหน้าเหวี่ยงใส่ก่อนเลย ถ้าเขาหยุดก็ไม่ด่า แต่ถ้ากวน คือด่าถึงโคตรเหง้าเหล่ากอ เก้าอี้ปลิว เลยเข้าใจความรู้สึกค่ะ ว่าเวลามีคนมากวนตอนกำลังฝันหวานมันแบบน่าด่ามาก ถึงมากที่สุด และเคยโดนแกล้งเพราะกำลังงีบในคาบว่าง และมีเพื่อนมากวนมากเข้าๆ ร้องไห้เลยจ้าาา

- น้องโทมิเอะผู้ช่ำชองเรื่อง BL และไม่ใสซื่อเหมือนกับหน้าตาและทรงผมพจมานของน้องนาง ผู้เก่งเรื่องทฤษฏี แต่โคตรกากในด้านปฏิบัติ

- ตอนอ่านแล้วพอบอกว่าไม่ค่อนชอบเสาหลักหมอกเพราะแกล้งบ่อย ส่วนมากเวลาโดนแกล้งหลักๆคือโดนดึงผม ซึ่งทรงผมพจมานจึงเหมาะกับการถูกรังแกที่สุดเลยเลือกทรงผมนี้ให้น้องค่ะ 55555

- น้องเกิดวันที่ 3 / 7 ตอนกลางคืนค่ะ

- ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเพิ่มเติมอะไรอีกดี ถ้าอยากรู้หรือสงสัยตรงไหนก็เม้นบอกได้เลยนะคะ <3

โรลเพลย์

1) ยามรัตติกาลที่มองไม่เห็นแม้แต่แสงจันทร์ในยามคํ่าคืนเดือนมืดนี้ปรากฎร่างของคนๆหนึ่งขึ้นมา ในมือนั้นกระชับอาวุธเอาไว้แน่นราวกับรอคอยบางสิ่งบางอย่างที่จะปรากฎออกมาให้เห็น กระทั้งสิ่งมีชีวิตที่น่าเกลียดน่ากลัวพวกมันถูกเรียกว่าอสูรนั้นได้พุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็วจากความมืด หมายจะเอาชีวิต

::    ฉึบ! ตุบ!

        ไม่ทันที่จะได้โจมตี ดาบนิจิรินถูกตัวฟันคาหลุดออกจากบ่าในดาบเดียว เจ้าอสูรอ้าปากค้างร่างกายค่อยๆสลายไป

     "...ฮ้าวววว หมดรึยังอ่ะ?" ร่างบางหาววอดแกว่งดาบไปมาอย่างเอื่อยเฉื่อย ก่อนจะเดินกลับมายังซากของอสูรที่สลายหายไปเหลือแต่เพียงเสื้อผ้า มือข้างหนึ่งล้วงเข้าที่กระเป๋าเสื้อพาดดาบสะพายบ่าไว้ด้วยดวงตาง่วงงุน 

     แสงสว่างจากภูเขาเริ่มฉายชัด ดวงตะวันเริ่มขึ้นมาทักทายเช้าอันสดใส มือที่จับดาบเก็บเข้าฝักยกมือขึ้นบังแสงอาทิตย์ที่สาดส่องจนเธอแสบตา ถอนหายใจด้วยความเบี่อหน่ายก่อนจะบ่นพึมพำ

      "โต้รุ่งอีกแล้วเหรอเนี่ย....กลับไปนอนดีกว่า" ว่าแล้วก็เดินหมุนตัวกลับทันที

---------------------------------------------------------

2) "พี่ฮะๆพี่เชื่อในเรื่องของอสูรรึเปล่าฮะ?" เด็กน้อยดวงตากลมโตส่งสายตาแวววาวแสดงออกถึงความอยากรู้อยากเห็น "ผมเคยอ่านหนังสืออยู่เล่มนึงที่เค้าบอกกันว่าอสูรมีจริงแต่พ่อกับแม่ของผมบอกว่านั้นเป็นแค่เรื่องไร้สาระ" เด็กน้อยตรงหน้าดูมีท่าทีที่สับสนเล็กน้อย "พี่คิดว่ามันมีจริงรึเปล่า?"

:: "อืมมมม...มันก็แล้วแต่ความเชื่ออ่ะเนาะ แต่โดยส่วนตัวฉันเชื่อว่ามันมีจริงนะ"

"อืมมมม..... อย่างนั้นเหรอครับ ผมก็เชื่อแบบนั้นนะ" เขามีท่าทีที่ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาทำให้เห็นฟันซี่หนึ่งที่เป็นรูโหว่ง "แล้วพี่คิดว่าอสูรน่ะจะมีตัวดีๆมั้ยอ่ะเพราะที่บอกๆกันมามีแต่ตัวที่น่ากลัวๆทั้งนั้นเลย"

:: โทมิเอะมองเด็กน้อยตรงหน้าแล้วยิ้มก่อนจะหยิบเหรียญออกมาแล้วยื่นให้ พร้อมทั้งอธิบาย 

"มีสิ ทุกสิ่งมีชีวิตน่ะก็เหมือนกับเหรียญที่มีหัวกับก้อย...มีทั้งดี และไม่ดี"

"ฮ่ะๆผมก็คิดเหมือนกับพี่นะ คุยกับพี่นี่สนุกจังแต่ผมต้องไปแล้ว..." ท้ายประโยคนั้นเจือไปด้วยความเสียดาย เด็กน้อยกระโดดลงมาจากม้านั่งอย่างร่าเริงก่อนจะหันมายิ้มแย้มด้วยใบหน้าที่มีเลศนัย "ขอให้โชคดีนะครับคุณนักล่าอสูร" หลังจากจบประโยคขาสั้นๆทั้งสองข้างก็ออกวิ่งด้วยความรวดเร็ว

:: โทมิเอะไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มแล้วพยักหน้า โบกมือให้กับเด็กน้อยคนนั้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วยืดเส้นยืดสายเท้าเอวมองแผ่นหลังของเด็กคนนั้น

แผ่นหลังน้อยๆนั้นก็ค่อยๆลับสายตาไป จนภาพเบื้องหน้านั้นเห็นแต่ความว่างเปล่าราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อกี้เป็นเพียงแค่ความฝัน ความฝันที่ไม่อาจจะเกิดขึ้นได้อีก...

.

คุยกับนักเขียน

ไรท์ ; สวัสดีค่าไรท์มีชื่อว่าใบหม่อนนะคะ มีนามแฝงว่าสมายด์ อยากทราบชื่อของทางนั้นจังเลยค่ะ!

♥ ; เตี้ยค่าา ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ (^0^)

ไรท์ ; ชื่อน่ารักจังค่ะ/// ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณที่เข้ามาสมัครน้า แต่ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้เหรอคะ? //เลิกลั่กๆ

♥ ; มีอยู่ 2 ข้อค่ะ คือ

1.อยากเขียนฟิคเอง แต่เตี้ยก็ยังมีฟิคที่ดองไว้เยอะเลยมาขอสมัครดีกว่าค่ะ แฮะๆๆ(^-^;;)

2. มีพล็อตเรื่องที่เจ๋งแล้วก็น่าสนใจมากเลยค่ะ ชอบๆๆ!!

เข้าใจแล้วค่ะ ต้องบอกก่อนเลยว่าขึ้นชื่อว่า Yaiba ต้องมีคนตายอย่างแน่นอนรวมถึงการมีฉากที่รุนแรง คือในเรื่องนี้น่ะค่ะจะยอมรับได้มั้ยถ้าเกิดลูกๆของทางนั้นจะต้องโดนทรมาณ?และนอนแบบไม่ฟื้นขึ้นมาอีกTT

♥ ; พร้อมประเคนค่ะ ถ้าน้องผ่านก็สามารถเอาน้องไปต้มยำทำแกงได้เรยยย

ดังนั้นแล้วเพื่อเป็นการฮีล?หัวใจ อยากจะให้น้องในเรื่องทำอะไรในเนื้อเรื่องดีคะ? ใช้ดาบฟันลุงข้างบ้านก็ได้ค่ะ//โดนตรบ รีเควสมาได้เลยค่า

♥ ; ตีกับเสาหลักหมอกบ่อยๆค่ะ 55555

ถ้าเกิดมีส่วนที่ต้องปรับเปลี่ยนหรือเพิ่มเติมไรท์จะแจ้งให้ทราบอักทีนะคะ โชคดีค่า ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ 3

♥ ; ขอฝากน้อยด้วยนะค้าาาาาา

---------------------------------------------------------