คลังใบสมัครตัวละคร

ลำดับตอนที่ #60 : Florist รับจัดดอกไม้ : ฮาคุโนะ ยูเมะ

B
E
R
L
I
N
❀

 

ดอกคัตเตอร์...ดอกไม้ธรรมดาที่ไม่ได้สวยงามเหมือนกับดอกอื่นๆ

มันเป็นเพียงดอกไม้ดอกเล็กๆสีขาว ดอกไม้ที่ไม่โดเด่นเหมือนดอกชนิดอื่นๆ

ทั้งบอบบาง...อ่อนแอ ดูไร้ค่า ไม่น่าสนใจ

มันไม่ได้ไร้ค่า แต่..คุณมองข้ามมันไปต่างหากล่ะ

Application

"ฉันแค่...อยากให้คุณคิดว่าคุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะคะ"

"ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไร เพียงเพื่อให้คุณได้มีความสุข มันก็มากพอสำหรับฉันแล้วค่ะ"

  ❋   Anime : One - piece [ตัวหลัก]

  ❋   Couple : ชาร์ล็อท คาตาคุริ (18 ปี)

  ❋   Plot / Theme : คาตาคุริ เด็กหนุ่มที่มีอิทธิพลในโรงเรียนแห่งหนึ่ง เขาเป็นที่นิยมของสาวๆ และเป็นที่หวั่นเกรงต่อเหล่าอันธพาล คาตาคุริเป็นสารวัตรนักเรียนที่พวกนังเลงต่างพากันกลัวหัวหด วันหนึ่งเขาถูกลอบทำร้าย และคงแย่แน่ถ้าเขาไม่ได้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งช่วยไว้ ทว่าเขากลับจำใบหน้าของเธอไม่ได้ มีเพียงผ้าโพกหัวสีขาวปักลายเป็นรูปดอกคัตเตอร์เป็นของต่างหน้าเท่านั้น หลังจากนั้นทุกวัน เขามักจะได้รับขนมที่มาพร้อมกับโพสอิทให้กำลังใจเขาในแต่ละวันและดอกคัตเตอร์ช่อเล็กมาเป็นเอกลักษณ์ นั่นทำให้เขารู้สึกอยากรู้ว่าเจ้าของดอกไม้ช่อนี้เป็นใคร...จนกระทั่งเขาสงสัยในตัวของรุ่นน้องคนหนึ่งที่เรียนที่เดียวกัน [ AU รักในโรงเรียนของสารวัตรนักเรียนผู้สุขุม กับสาวน้อยจืดจางแสนขี้อาย แนวอบอุ่นหัวใจปนดราม่า จบHappy end]

  ❋  Flowers : ดอกคัตเตอร์ Cutter

  ❋   Means : มักใส่เป็นดอกไม้ประดับมากกว่าจะใส่เป็นดอกเด่น ใส่แค่ฉากหลัง โดยที่มีดอกไม้สวยช่อใหญ่ สีสันสดใส แข่งกันชูช่ออยู่ด้านหน้า ความงามของมันคงอยู่ที่ว่า มันเป็นดอกไม้ที่มีน้ำใจ ตัวเองไม่ได้เด่น ไม่ได้งดงาม แต่ก็ทำให้คนอื่นดูงามขึ้นได้ แม้คุณจะไม่มองฉัน ฉันก็จะมีแต่คุณเสมอ และ ยังมีอีกความหมายคือการแอบรักอีกด้วย

   ❋  ชื่อ - นามสกุล : ฮาคุโนะ ยูเมะ | Hakuno Yume

   ❋  ชื่อเล่น : ยูเมะ / ยู

    ❋ ความหมายของชื่อ : ทุ่งสีขาวแห่งความฝัน

    ❋  เพศ : หญิง

  ❋  อายุ : 16

   ❋  อาชีพ : นักเรียนม.ปลายปี 1

   ❋  สัญชาติ : ญี่ปุ่น

   ❋  เชื้อชาติ : ญี่ปุ่น

  ❋  ลักษณะทางกายภาพ : ฮาคุโนะ ยูเมะ เด็กสาวที่หน้าตาแสนจะธรรมดาออกไปในทางจืดจางหน่อยๆ ใบหน้าหวานที่ดูนิ่งตลอดเวลาราวกับตุ๊กตา ที่ไม่แสดงสีหน้าอะไร เรือนผมยาวหยักศกเป็นเกลียวคลื่นสีน้ำตาลเปลือกไม้ดุเป็นธรรมชาติ ดวงตากลมโตนิดๆที่มีสีเดียวกันกับสีผมที่มักจะดูเหม่อนิดๆ จมูกเล็กเชิดขึ้นและมักเป็นสีแดงหากเจออากาศที่หนาวจนเกินไป ริมฝีปากบางนิ่มสีเลือดฝาดมักถูกทาทับด้วยลิปมันเพียงเท่านั้น ใบหน้าเนียนใสไร้การแต่งแต้ม กลิ่นกายหอมอ่อนๆของแป้งเด็กลอยฟุ้งเสมอ ผิวสีขาวเนียนอมชมพูไร้รอยตำหนิบ่งบอกถึงการได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดี เรือนกายเล็กขาวนวล ดูบอบบางและน่าทะนุถนอม

                         เธอเป็นคนที่แต่งตัวค่อนข้างมิดชิด และเรียบร้อย ทำให้มองภายนอกเธอดูจืดจาง มีเครื่องประดับประจำกายคือที่คาดผมสีขาวเท่านั้น และด้วยรูปร่างที่สูงเพียง 158 ซม. ทำให้หลายคนมักเข้าใจผิดว่าเธอเป็นเด็ก ม.ต้นอยู่เสมอ และมักถูกฉุดกระชากง่ายเพราะหนักเพียง 43 กก. เห็นบอบบางแบบนี้แต่เธอนั้นเป็นคนที่ตัวอ่อนมาก และสามารถเล่นตีลังกาด้วยมือข้างเดียวอย่างสบายๆ

  ❋    ลักษณะนิสัย : หากดอกคัตเตอร์คือนิยายของเด็กสาวที่ชื่อว่า ฮาคุโนะ ยูเมะ ดังนั้นคงเปรียบเสมือนได้ว่าเธอนั้นคือนางฟ้าของใครหลายๆคน เพราะดอกคัตเตอร์ คือตัวแทนของการเสียสละ

                    ยูเมะ เป็นเด็กสาวที่อ่อนหวาน สุภาพ อ่อนโยน อ่อนน้อม มีมนุษย์สัมพันธ์ดี โกรธใครไม่ค่อยจะเป็น ซ้ำยังขี้ใจอ่อน และขี้สงสารอีกต่างหาก เพื่อนๆผู้หญิงจึงต้องคอยปกป้องเธอจากพวกผู้ชายตลอดเวลา และยังมีแรงดึงดูดสัตว์ให้เข้าหาเธอโดยไม่รู้ตัวอีกต่างหาก ทำให้เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยกลัวสัตว์ เวลาถูกแกล้งด้วยการถูกเอาสัตว์ปลอมโยนใส่ เพราะเธอนั้นสามารถจับงูด้วยมือเปล่าได้

                    เป็นคนที่ชอบทำตัวเอื่อยเฉื่อย นั่นทำให้เธอเป็นคนที่ดูใจเย็น และรอบคอบ สาวผู้ที่ชอบความเรียบง่ายสบายๆ ไม่เรื่องมากอะไรกับสิ่งรอบข้าง เธอเออออได้หมด รับผิดชอบต่อหน้าที่ ใจดีและใจกว้าง มีสมาธิสูงจนสามารถตัดขาดจากโลกภายนอกได้เลยทีเดียว แต่ถ้าจะตอบว่าเธอเรียนเก่งใช่มั้ย อ๋อ ไม่หรอก การเรียนอยู่ในเกณฑ์ปกติเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ กีฬาก็พอใช้แต่ไปในทางเกือบห่วย ยกเว้นกีฬาสองชนิดที่เธอชอบ และถนัดคือ ยิมนาสติก และเกมกระดาน

                    สาวน้อยผู้ชอบเสียสละ ผู้ชอบอยู่เบื้องหลังความสำเร็จของใครหลายๆคน และคอบผลักดันผู้อื่นให้พบในสิ่งที่ดี ยูเมะเป็นคนที่มักจะชอบช่วยเหลือผู้อื่นที่มักตกระกำลำบาก และไม่ต้องร้องขอเพราะเธอสามารถรู้ได้โดยลางสังหรณ์ของเธอเอง หากเธอจะกล้า ก็เพราะเธอเสียสละให้ผู้อื่นนี่แหละ แม่พระแห่งผู้ให้ที่แท้จริงแม้กระทั่งจะถูกรังแก เธอก็จะไม่โกรธแค้นและมักให้อภัยเสมอ ทำให้เธอเป็นที่เอ็นดูมากว่าจะเรียกว่าเป็นที่รัก เธอจึงเป็นผู้รับฟังปัญหาที่ดีให้กับเพื่อนๆได้เสมอ นอกจากชอบเสียสละแล้ว ยังเป็นคนที่รู้จักบุญคุณคนอีกด้วย

                    ความสามารถด้านแม่ศรีเรือนนั้นถือได้ว่า วิชาคหกรรมเธอได้ 100 เต็มอย่างไม่ต้องสงสัย ด้านการเย็บปักถักร้อย ทำงานบ้านจิปาถะ ทำอาหารทำขนม และเรื่องการปฐมพยาบาลที่ค่อนข้างเชี่ยวชาญ เธอก็สามารถทำได้อย่างรวดเร็วและประณีตด้วย แถมเป็นคนไม่ห่วงสวย

                     เห็นเป็นพวกขี้อายก็จริงนะ แต่เธอไม่ใช่คนที่ขี้กลัว เธอเป็นคนที่ฉลาดพูด รู้จักการใช้คำประณีประนอม และรู้จักการเข้าหา แต่เพราะความขี้อายไม่ค่อยกล้าสู้หน้าคนแปลกหน้าทำให้เธอจึงกลายเป็นคนที่ เวลามีความลับอะไรก็จะเก็บเงียบไม่ยอมบอกใคร  เป็นคนมีเหตุผล ไม่ชอบการบังคับข่มเหง มีความอดทนสูงพอตัว แต่ถ้ามันหมดลงเมื่อไหร่ เมื่อนั้นคือช่วงเวลานรกเลยล่ะ 

    ❋  ประวัติส่วนตัว : ที่ชื่อว่า ยูเมะ เพราะคุณยายฝันว่าก่อนที่ฉันจะเกิด...ในฝันนั้นคุณยายอยู่ในทุ่งดอกไม้สีขาวที่ไกลสุดลูกหูลูกตา ก่อนที่จะเมื่อเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมอบมงกุฏดอกไม้นั่นให้ คุณยายชอบทุ่งหญ้าในความฝันนั้นมากจึงอยากให้ชื่อของฉัน เป็นที่ระลึกความทรงจำนั้น

Child's Time

(9 years old)

     "แงๆๆ ลูกโป่งของหนูอ่า TOT" เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยคนหนึ่งในสวนสนุก ทำให้เด็กสาวตัวน้อยหันไปมองตามความสนใจ

     "แม่บอกแล้วว่าจับดีๆ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ"

เด็กที่อายุน้อยกว่าเธอกำลังร้องไห้เพราะลูกโป่งที่เพิ่งซื้อหลุดลอยไป ดวงตาสีน้ำตาลเปลือกไม้มองลูกโป่งในมือของตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปหาและคว้ามือของเด็กคนนั้นมา ก่อนจะมัดเชือกลูกโป่งของตัวเองที่ข้อมมือของอีกฝ่าย

     "ให้นะ" เธอตอบเพียงสั้นๆก่อนจะเดินกลับไปหาครอบครัวของตัวเอง

          ตั้งแต่จำความได้ ยูเมะเป็นเด็กที่ชอบแบ่งปันและมักจะเสียสละให้ผู้อื่นเสมอ จนทำให้เธอเป็นที่รักใคร่ของใครหลายๆคนแต่ว่า...

     "แกไม่หวงของเลยเหรอคะ?" คุณแม่ของเด็กสาวที่เพิ่งกลับมาจากการซื้อของเอ่ยถามหญิงสูงอายุที่กำลังดื่มชาอยู่

     "อืม แกเป็นเด็กที่มีน้ำใจมากเลยนะ อะไรที่ให้ได้ก็ให้...ขนาดของเล่นที่แกชอบมาก แกก็ไม่โวยวายเลยสักนิด"

     "มันก็ดีไม่ใช่เหรอครับ?"

     "เฮ้อ ชูซากุ ตอนนี้น่ะฉันไม่ห่วงมากหรอก แต่ในวันข้างหน้า ฉันกลัวว่าเด็กคนนี้จะให้คนอื่นมากเกินไปจน...ลืมนึกถึงตัวเอง" หญิงสูงอายุบอกกับลูกเขยด้วยความกังวล

     "..."

     "การให้มันเป็นสิ่งที่ดีก็จริง แต่ว่ามันต้องมีข้อแม้ด้วยนะ...รักคนอื่นได้ แต่ต้องรู้จักรักตัวเองด้วย พวกเธอรู้มั้ย วันนี้แกตากฝนกลับมาที่บ้านเพราะเอาร่มมากางให้กับเจ้าลูกหมาจรจัด เกือบเป็นหวัดแล้วมั้ยล่ะ" คำพร่ำบ่นของหญิงชราทำให้คนเป็นพ่อและแม่ เริ่มกังวล

Before High School

(15 years old)

     "ยูเมะ เธอจะเข้าที่ไหนต่ออ่ะ?" อาคาริเพื่อนสนิทของเด็กสาวเอ่ยถามถึงการศึกษาต่อในระดับ ม.ปลาย ระหว่างการเดินทางกลับบ้าน

     "อืมมม โรงเรียนO น่ะ" เด็กสาวตัวเล็กตอบคำถามของเพื่อน

     "งั้นเหรอ ก็อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่นี่นา...ไว้ไปทักทายเธอก็แล้วกันนะ" ยูซึเกะเพื่อนชายของเด็กสาวพูดขึ้นพลางแกว่งกระเป๋าไปมา

     "แล้วอาจัง กับ ยูจังเรียนที่ไหนเหรอ?"

"แถวนี้แหละ ไม่ไกลหรอก"

     "ส่วนฉัน แม่บังคับฉันไปเรียนที่โอซาก้าน่ะสิ...ไกลจะตาย ไม่ทันสมัยเหมือนที่โตเกียวด้วย"

     "ช่วยไม่ได้นี่เนอะ ก็แม่ของอาจังเป็นดีไซน์เนอร์นี่นา งั้นเราแยกกันตรงนี้นะ"

     "ระวังตัวด้วยนะ" ทั้งสามคนโบกมือลาและแยกย้ายกันกลับบ้าน

พลั่ก!!

เสียงบางอย่างกระทบกำแพงดังขึ้นทำให้เท้าของเด็กสาวชะงักอยู่กับที่และแอบมองสถาณการณ์

     "เอาไงกับหมอนี่ต่อดีล่ะ?"

     "หึ อย่างน้อยขออัดมันสักหน่อยก็แล้วกัน แส่ไม่เข้าเรื่อง...ไอ้สารวัตรนักเรียนเฮงซวยเอ๊ย!!" เสียงสบถด่าและเสียงบางอย่างถูกตีด้วยของแข็ง กำปั้น ซึ่งน่าจะเป็นเสียงเตะต่อย

ร่างเล็กกระวนกระวายก่อนจะตัดสินใจตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ

     "คุณตำรวจคะ มีพวกนักเรียนตีกันค่ะ!!!"

     "บ้าเอ๊ย หนีเร็ว!" มันได้ผล...พวกเขาไปแล้ว

     เธอชะเง้อมองที่เกิดเหตุพบกับร่างสูงของใครคนหนึ่งนั่นหมดสติพิงกับกำแพง มีเลือดไหลที่ขมับเป็นทางยาว ไม่ต้องคิดก็รีบปรี่เข้าไปช่วยทันที

     "ม ไม่เป็นไรนะคะ แข็งใจไว้ค่ะ!" ยูเมะพูดเรียกสติอีกฝ่ายก่อนจะถอดผ้าโพกหัวมากดซับเลือด

     "ธ เธอ..."

     "อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะคะ ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล..." แต่ไม่ทันไรร่างสูงก็หมดสติไป โดยที่เขานั้นไม่สามารถจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้

ยูเมะกลับมาถึงที่บ้าน แต่ภาพของร่างสูงที่น่าจะเป็นรุ่นพี่ยังติดตา...เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ อยากรู้จัง ในตอนนั้นชุดเครื่องแบบของอีกฝ่ายเป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงสถาบันที่เขาเรียนอยู่

     "ว่าไปแล้วเราก็..."

     "เหมือนว่าจะลงสอบที่นั่นไว้รึเปล่านะ?"

   ❋   ลักษณะการพูดจา : ยูเมะ เธอเป็นคนพูดเสียงแผ่วและค่อนข้างจะยานคาง พูดช้าแต่ก็ชัดเจน เสียงเป็นเอกลักษณ์และฟังได้ไม่เคยเบื่อ เสียงเธอนุ่มนวลและรู้สึกสงบ เป็นคนที่ใช้คำพูดตามอายุและความสนิทสนม น้ำเสียงของยูเมะอย่าให้ไปอ่านบทความเป็นอันขาด เพราะมันคือยานอนหลับชั้นดีที่อาจจะทำให้คนอื่นๆง่วง  มักจะแทนตัวเองว่า 'ฉัน' แทนคนอื่นๆถ้าอายุมากกว่าหรือไม่ค่อยสนิทจะเรียกว่า 'คุณ' แต่ถ้าสนิทจะเรียกชื่อลงท้ายด้วย จัง และ คุง หรือ 'นาย' 'เธอ'

     ปกติ :

     "ยูจังงง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีสินะ(^^)"

     "ทำไมวันนี้เขาดูเหนื่อยๆจังนะ เขียนให้กำลังใจเขาหน่อยดีกว่า..."

     โกรธ :

     "ขอโทษนะ แต่ฉันหมดความอดทนแล้ว!!"

     "ฉันไม่เคยโกรธใครก็จริง แต่ก็ใช่ว่าฉันจะไม่มีลิมิตความอดทนต่อการกระทำที่โคตรน่าระอาของพวกเธอ!!"

     ร้องไห้ :

     "ฉันไม่ได้อยาก...ฮึก ให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เลยนะคะ ขอโทษค่ะ...ฮึก ฮือ ขอโทษค่ะ"

     "ขอฉันยืมไหล่คุณหน่อยได้มั้ยคะ?"

     ดีใจ :

     "จ จริงเหรอคะ ขอบคุณค่ะที่เก็บไว้ให้...ฉันอยากอ่านเล่มนี้มานานแล้วล่ะค่ะ^^"

     "ข เขาจำฉันได้ด้วย ดีจังเลย..."

     เขินอาย :

     "อ เอ่อ...ช ช่วยใส่เสื้อก่อนได้มั้ยคะ (-////-)"

     "ข ขอโทษนะคะ ที่ทำอะไรน่าอายออกไป"

     เสียใจ

     "ดอกคัตเตอร์...เหมือนกับฉันเลยเนอะ ทั้งที่อยู่ตรงหน้า...แต่ก็ถูกมองข้ามไปอยู่ดี"

     "เข้าใจผิด คุณคิดอย่างนั้นเองหรอกเหรอคะ?"

   ❋   ชอบ :

     ดอกคัตเตอร์ - มันเป็นดอกไม้ที่เหมือนสะท้อนมองตัวเอง เป็นเพียงดอกไม้ที่ไม่ได้สวยงามโดดเด่น แต่สามารถทำให้ดอกไม้อื่นโดดเด่นขึ้นมาแทน

     หนังสือการ์ตูน และอนิเมชั่น - มักชอบเข้าร้านหนังสือหลังเลิกเรียน จนพนักงานจำได้และคุยเหมือนเพื่อนไปแล้ว เวลาอ่านมันรู้สึกเหมือนหลุดไปอีกโลกหนึ่ง บางทีก็อินจัดจนเก็บไปฝันละเมอก็มี (ชอบแนวรักโรแมนติกกับแนวแอคชั่น และแนว Yaoi เป็นพิเศษ)

    วันที่ฝนตก - บรรยากาศเป็นอะไรที่น่านอน และเหมือนเป็นเสียงเพลงของธรรมชาติ

     สัตว์ทุกชนิด - เพราะเติบโตมาในชนบท มักจะสนิทกับสัตว์มากกว่าคน และมีวิธีรับมือกับมันได้อย่างดี (ไม่เว้นแม้กระทั่งพวกสัตว์เลื้อยคลาน)

     แม่น้ำ และทะเล - สายน้ำเย็นๆ และเสียงคลื่นมักทำให้เธอใจสงบลงได้ทุกเมื่อ หากจะโกรธหรือร้องไห้ เธอก็จะมาทำให้ตัวเองเปียกหรือดำน้ำเพื่อหลอกตัวเองว่าไม่ได้ร้องไห้ แถมสามารถระบายอารมณ์ได้โดยที่ไม่มีใครเจ็บอีกด้วย

โมจิ - ชอบกินเพราะมันเหนียวๆนุ่มๆ ออกหวานๆ แถมมีใส้ให้เลือกอีกด้วย

   นม - จะได้สูงไง ถามได้!!

     เครื่องดื่มเย็นๆ (ที่ไม่ใช่แอลกอฮอล์) - มันทำให้เธอรู้สึกสดชื่นมีพลังขึ้นมา และมักจะดื่มหลังจากทำกิจกรรมหรือระบายอารมณ์

   ❋   ไม่ชอบ :

     ของเผ็ด - กินทีไรมากจะแสบร้อนไปทั่วปาก หาน้ำมาดื่มเป็นแกลอนก็ยังไม่หาย

     วิชาคำนวน - ไม่ชอบตั้งแต่ทำโจทย์ปัญหาเลขตอน ประถมแล้วตกวิชานั้น ทำให้เธอรู้สึกว่าแค่บวกลบคูณหาร ทำไมต้องมีพวกสมการ ตั้งโจทย์ให้มันยุ่งยากด้วยว๊าาาา!!

     อากาศร้อน - เวลาเหงื่อออกจะรู้สึกไม่สบายตัว รู้สึกหงุดหงิดเอามากๆ

     เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ - ขมจะตาย อร่อยตรงไหนถามหน่อยค่ะ(=_=)

     ยาเม็ด - เธอกินยาไม่เป็น มักชอบอมจนมันละลายและกลืน ถามว่าไม่ขมเหรอ ขมสิ! แต่กลัวติดคอ

  ❋   กลัว :

     เข็มฉีดยา - เคยโดนฉีดยาตอนเด็กๆแล้วเจ็บมากจนร้องไห้ อีกทั้งยังปวดไปหลายวัน หลังจากนั้นเวลาป่วยจนต้องไปหาหมอ เธอขอเลือกที่จะกินยาขมๆที่ไม่ชอบ ดีกว่าต้องมาเจอเข็มจิ้มเข้าเนื้อตัวเอง

  ❋   เกลียด :

          เสียงดัง - มันรู้สึกเป็นมลพิษทางหูเอามากๆ โดยเฉพาะเสียงกริ๊ดแหลมๆของพวกผู้หญิงแต่งหน้าแต่วตัวจัดๆ เคยได้ยินเสียงอีกามั้ย ฉันว่ามันเพราะกว่าเสียงร้องของพวกเธออีก

          หมาหมู่ - เธอรู้สึกว่ามันขี้ขลาด ใช้กำลังคนหมู่มากเพื่อทำให้ตัวเองดูยิ่งใหญ่

    ❋  แพ้ : -

   ❋  งานอดิเรก : อ่านมังงะ | ดูอนิเมะ | ไปให้อาหารสัตว์ | ไปเที่ยวที่ทะเล หรือภูเขา

     ❋   เพิ่มเติม : 

        ยูเมะ มีเพื่อนสนิทมากอยู่ 2 คนสมัย ม.ต้น เป็นชายและหญิง ทั้งสองนั้นมักจะคอยดูแลและเห็นยูเมะเป็นเหมือนคนอายุน้อยที่สุดของพวกเขาเสมอ (ปล. เธอมีอายุมากกว่าทั้งสองไป 5 เดือน) คนที่เป็นผู้ชายชื่อ ทาคาโนะ ยูซึเกะ (ยูจัง) ผู้หญิงชื่อ คิโยชิ อาคาริ (อาจัง) ทั้งสองเห็นยูเมะเป็นเหมือนน้อง และแม่ในเวลาเดียวกัน เพราะเป็นคนเดียวที่มีคะแนนวิชาคหกรรมได้ 100 เต็ม ถ้าเธอไม่อยู่ด้วยมีหวังครัวได้ระเบิด

     ยูเมะเติบโตมาท่ามกลางธรรมชาติ ทำให้เป็นคนที่ไม่ค่อยจะหลงในป่า แม้หน้าตาอาจทำให้คิดแบบนั้นก็ตาม 

     ยูเมะไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นคนที่ช่วยคาตาคุริในวันนั้น เพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้สำคัญอะไร และไม่อยากบอกเพราะไม่อยากให้สำคัญตัวผิด

ข้อมูลโดยสังเขปของเพื่อนยูเมะจังจ้าาา

คิโยชิ อาคาริ (อาจัง)

ข้อมูลโดยสังเขป

อาคาริ ปัจจุบันอยู่ ม.ปลายปี 1 โรงเรียนแห่งหนึ่งในโอซาก้าแต่ทุกเสาร์อาทิตย์จะกลับมาที่โตเกียวเพื่อมาเที่ยวกับเพื่อนทั้งสอง บ้านมีฐานะค่อนข้างร่ำรวย และหรูหรา

อาคาริเป็นสาวเลือดร้อน และขี้หงุดหงิด แต่ก็เป็นคนที่รักเพื่อนมากๆ ใครทำเพื่อนเธอร้องไห้ต้องมีต่อยกันสักตั้ง เธอมีนิสัยออกห้าวเหมือนเด็กผู้ชาย อยู่ชมรมเคนโด้ และเคยเป็นแชมป์ยูโดสมัยม.ต้น อีกทั้งยังเป็นหัวกะทิ มีผลการเรียนที่ 1 ของระดับชั้น กีฬาเป็นเลิศ มีความรับผิดชอบสูง แย่อย่างเดียวคือวิชางานบ้านและคหกรรม ได้ติดลบ

รู้จักกันได้ : ยูเมะเป็นคนที่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันในวิชาคหกรรม และทำให้เธอรอดจากการสอบวิชานั้นได้ฉลุย

ทาคาโนะ ยูซึเกะ (ยูจัง) 

ข้อมูลโดยสังเขป

หนุ่มหน้าสวย เพื่อนสนิทอีกคนของยูเมะ ปัจจุบันอยู่ม.ปลายปี 1 โรงเรียนใกล้เคียงกับโรงเรียนของยูเมะและมักไปมาหาสู่กันบ่อยเพราะโรงเรียนอยู่ใกล้กัน

ยูซึเกะเป็นเด็กหนุ่มที่สดใส ร่าเริง และเป็นมิตรกับทุกคน แต่บางครั้งก็ปากร้าย และปากพาหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัวเสมอ อีกทั้งยังเป็นพวกที่ชอบคิดมาก และชอบเก็บความทุกข์เอาไว้คนเดียว แต่ด้วยความเป็นผู้ชายเขาต้องเข้มแข็งบ้างล่ะ ปัจจุบันอยู่ชมรมจัดดอกไม้ และทำงานพิเศษเป็นนายแบบ มีความสามารถในด้านการคิดคำนวน และภาษา

ด้านกีฬาอยู่ในระดับดี

รู้จักกันได้ : เธอเป็นคนปกป้องเขาจากการถูกล้อและถูกรังแก และเป็นคนที่เป็นเพื่อนด้วยแม้จะรู้ว่าเขาเป็นเกย์

Talk with Writer

สวัสดีฮะ ไม่ทราบว่าผปค.ชื่ออะไรฮะ?

: PT. ค่าา

แล้วทำไมถึงมาเห็นเรื่องนี้ได้?

: นั่งเลื่อนเล่นๆแล้วมาอ่านดูค่ะ

ทำไมถึงสมัครฮะ?

: อยากเล่นบ้างอ่าาา เหงา

คิดนานมั้ยครับกว่าจะได้น้องออกมา?

: นานอยู่นิดหน่อยค่า

ได้ต้นแบบความคิดมาจากอะไรรึเปล่าฮะ?

: ดูใน Lucky star มีต้นแบบมาจากน้องยูทากะ กับซึคาสะค่ะ

อยากบอกอะไรกับไรท์เป็นพิเศษมั้ยฮะ?

: สู้ๆนะเออ

ขอคำนิยามตัวน้องหน่อยฮะ

: แม่พระตัวกระจิ๊ด

ถ้าหายไปนานจะโกรธกันมั้ยฮะ

: ขอแค่ให้จบก็พอใจละจ้าาาา

หมดคำถามแล้ว งั้นก็รอดูเรื่องของน้องได้เลยนะ โชคดีฮะ