คลังใบสมัครตัวละคร

ลำดับตอนที่ #5 : Senshi! พิชิตใจนายซามูไรใจโหด : Kiyohana Chiaki

Application

" รอยยิ้มนั้น....ต้องออกมาจากใจจริงดีที่สุด "

     ชื่อ:: คิโยฮานะ จิอากิ  | Kiyohana Chiaki 

     ชื่อเล่น::  อากิ | Aki

     อายุ:: 19

     ลักษณะภายนอก:: ผมยาวสลวยสีส้มอ่อนๆมักชอบมัดรวบไว้และมัดทับด้วยผ้าสีดำ ดวงตาสีส้มเป็นประกายเหมือนดั่งที่ดูเหมือนแสงอาทิตย์ยามเช้าความสดใสและความขี้เล่น คิ้วโก่งเรียวสวยได้รูป ขนตางอนยาวพอประมาณสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งรั้นและเชิดขึ้น ริมฝีปากบางเล็กสีแดงระเรื่อและอ่อนนุ่มเหมือนขนมไดฟุกุ ผิวขาวสีงาช้างที่เนียนละเอียดและน่าสัมผัสเหมือนลูกท้อ รูปร่างที่ไม่อ้วนและผอมจนเกินไป ดูปราดเปรียวและว่องไวมาก

     ลักษณะนิสัย:: 

          อากิเป็นคนที่ดูภายนอกเหมือนจะแข็งๆและหยิ่ง แต่ที่จริงแล้วเป็นคนที่เรียกเสียงหัวเราะให้คนรอบข้างได้ดีกว่าใครๆ อีกทั้งยังเป็นคนยิ้มง่ายคอยปลุกกำลังใจให้คนอื่นๆอยู่เสมอมา นิสัยแสบจิ๊ดๆจนหลายคนปวดหัว แต่ถ้าถึงเวลาจริงๆก็จะจริงจังมาก ใจดีและอ่อนโยนไม่แพ้คนอื่นๆเลย และแทบจะยิ้มตลอดเวลาเพื่อไม่ให้หน้าของตัวเองดูอึมครึม

      ขี้แกล้งขี้แซว  ปรมาจารย์การแกล้งทุกรูปแบบโดยที่ไม่มีใครจับได้ หรือจะรู้ว่าเธอเป็นตัวการนั้นไม่บ่อยนัก จนฝ่ายถูกแกล้งหัวร้อนจนแทบไล่ฆ่าเรียกได้ว่านิสัยแสบเข้าเส้นจนคนต้องยอมก้มหัวให้

     รู้จักไปทั่ว  อากิชอบที่จะพบปะและพูดคุยกับผู้คนตลอดทางแล้วยังชวนคุยเรื่องต่างได้อย่างลื่นเป็นปลาไหลตีสนิทกับทุกคนได้ง่าย ชอบการเข้าสังคมและมักจะหลอกถามข้อมูลจากบุคคลนั้นมาได้อย่างไม่ต้องเปลืองแรง

     จอมเนียน  เนียนตีหน้าซื่อพูดหลอกคนอื่นจนเชื่อได้อย่างสนิทใจแสดงละครเก่งจนนึกว่าเป็นในชีวิตจริง ตีบทแตกกระจุยจนพวกเดียวกันยังทึ่งและหลงกล เรียกได้ว่า'ถ้าจะหลอกศัตรูต้องหลอกพวกเดียวกันก่อน' และเป็นคนที่มือไวและเร็วมาก กระเป๋าตังค์ของใครขอให้อยู่ห่างๆเธอไว้ก็ดีนะ

     ห้าวหาญ เด็ดเดี่ยว และเข้มแข็ง  ถึงเป็นคนร่าเริงยังไงแต่พอในสถานการณ์คับขันจะเป็นหน่วยกล้าตายคนแรก ไม่กลัวอะไรและต่อสู้เพื่อปกป้องสิ่งสำคัญ แม้จะบาดเจ็บจนใจแทบขาดแต่ถ้าคนสำคัญอยู่ในอันตรายก็กล้าที่จะเสี่ยงด้วยชีวิต! 

        โกรธแต่ละที น้องๆพายุเลยแหละ  อากิมีความอดทนสูงก็จริงแต่ทุกคนย่อมมีขีดจำกัด ถ้าฟิวส์ขาดเมื่อไหร่ระเบิดลงเมื่อนั้นใครอยู่ใกล้ระวังจะเจ็บตัวโดยใช่เหตุแถมบางทีอาจจะได้ผวาไปอีกหลายคืนเลย

        ความโศกเศร้า คือสิ่งที่เธอเกลียดที่สุด เพราะบาดแผลในใจสมัยเด็กที่ถูกจับเป็นเชลย ความโศกเศร้ามักมาพร้อมกับความเจ็บปวด เป็นสิ่งที่เธอไม่อยากให้เกิดขึ้นกับตัวเองหรือใครก็ตาม

       ความอ่อนแอของตัวเองต้องปิดให้มิด ไม่ว่าจะมีเรื่องเจ็บเจียนตายสักเท่าไหร่เธอจะไม่ร้องไห้ออกมาให้ใครเห็นเด็ดขาดเพราะความอ่อนแอ มันเจ็บปวด...และทำให้คนรอบข้างเศร้าไปด้วย เธอจึงอดทนกับทุกสิ่งและพูดกับตัวเองให้เข้มแข็งเสมอ

      

ประวัติ:: 

       เด็กน้อยในหมู่บ้านยากจนแห่งหนึ่งจากภัยของสงคราม ครอบครัวมีแค่พ่อเท่านั้นส่วนแม่ตายไปหลังจากที่เธอลืมตาดูโลกได้เพียง 8 เดือน ทุกๆวันพวกเขาต้องคอยลักเล็กขโมยน้อยเพื่อประทังชีวิตให้กับตัวเอง อากิตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องอะไรมากจึงได้แต่ทำตามที่พ่อมักทำเป็นประจำ บางครั้งพวกเขาจะกลับมาโดยที่มีแผลและเลือด แต่เสาหลักของครอบครัวก็ยังยิ้มให้เธอเสมอ พวกเขาอาศัยอยู่ที่ศาลเจ้าร้างบนภูเขาใกล้ๆกับตัวเมือง 

          แท้จริงแล้วอากิคือเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงโดยที่แม่ของเธอเป็นโอยรันที่หนีออกมาจากหอนางโลมและได้ทิ้งอากิไว้กับเขาก่อนจะเดินกลับไปให้ถูกฆ่าโดยเจ้าเมือง 

          พ่อของอากิได้สอนการต่อสู่ให้เพื่อป้องกันตัว เพราะสมัยก่อนตระกูลของเขาคือตระกูลที่ถนัดการต่อสู้ระยะประชิด และสอนการใช้ไม้พลอง และการใช้ดาบ พ่อของอากิถือได้ว่าเป็นนักรบแนวหน้าของกองทัพแต่พอหลังจากจบสงครามเขากลับถูกละเลยและตัดหางปล่อยวัด ต้องกลายเป็นคนจรจัดและยากจนในที่สุด คนรักที่เคยมีกลับหนีหน้าหายไป

      อากิรักและเทิดทูลพ่อบุญธรรมของเธอมากกว่าสิ่งใดทั้งหมดเป็นทั้งครอบครัว ทั้งอาจารย์และที่พักพิงทางใจเพียงหนึ่งเดียวที่เธอมี เธอไม่ต้องการอะไรเพียงแค่ได้อยู่กับพ่อของเธอก็พอใจแล้ว

      จนผ่านไปหลายปี อากิกลายเป็นสาวแรกแย้มอายุ 15 และเริ่มหางานทำในขณะที่พ่อของอากิเริ่มแก่งตัวลงเรื่อยๆ เธอรับจ้างทำงานในร้านน้ำชาและคอยเป็นคนคุมม้าให้กับพ่อค้าจากต่างเมืองอีกด้วย และด้วยรูปร่างหน้าตาที่สวยและใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มเสมอทำให้มีหนุ่มๆชายตามองไม่น้อย

     วันหนึ่งพ่อของอากิได้เดินเข้าไปหาของในป่า เพื่อที่จะให้อากินำไปขายแต่เขากลับถูกทหารจับได้เพราะล่วงล้ำเข้าไปในเขตปราสาทของเจ้าเมืองผู้หน้าเลือดและอยู่ในตัณหา อากิรู้เรื่องและลอบเข้าไปในคุกใต้ดินตอนดึกเพื่อช่วยพ่อของเธอ แต่ว่าก็ไม่สำเร็จและถูกจับได้ก่อนจะถูกส่งตัวให้กับเจ้าเมือง เจ้าเมืองชอบใจและให้เธออยู่ในฐานะของเชลยโดยจับขังไว้ในกรงขังข้างๆพ่อของเธอ  

     คืนหนึ่งอากิและพ่อของเธอได้วางแผนที่จะหนีไปจากเมืองนี้และไปเริ่มต้นใหม่ โดยใช้มุมของหินที่แหลมคมตัดเชือกที่มัดทั้งคู่ออกเป็นเวลาเดียวกันกับที่ชาวบ้านก่อการกบฏเพื่อต่อต้านเจ้าเมือง เมื่อสบโอกาสทั้งสองจึงหนีออกมาแต่ก็ถูกทหารตามมาเจอตัว พ่อของอากิคิดว่าอาจจะไม่รอดจึงยอมเป็นตัวล่อเพื่อให้อากิหนีไป และถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาของเธอพร้อมทั้งลูกศรที่ยิงปักไปทั่วร่างกายของชายผู้เป็นพ่อ แต่อากิก็ทำใจกล้าฝ่าวงล้อมและพาพ่อของเธอไปด้วยทั้งๆที่รู้ว่าอาจจะไม่รอด

     พวกเขาหนีออกมาได้ก็จริง แต่พิษบาดแผลก็เล่นงานหนักจนเขาแทบไม่เหลือแรง นั่นเป็นครั้งแรกที่อากิร้องไห้จนน้ำตาแทบไม่มีให้ไหล มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดคอยลูบหัวปลอบพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอ่อนแรง คำพูดสุดท้ายก่อนเขาจะตาย ทำให้อากิต้องฝืนยิ้มออกมาทั้งน้ำตาพร้อมลมหายใจเฮือกสุดท้ายที่หมดลง 

' ระหว่างเสียงหัวเราะกับเสียงร้องไห้...เจ้าอยากมอบสิ่งไหนให้พ่อ'

     หลายวันที่อากิไปเดินเข้าไปในป่าและพลัดตกลงไปในแม่น้ำที่เชี่ยวกรากในเหวลึก สายน้ำได้พัดพาร่างของเธอมาที่หมู่บ้าน'คิโนยะ' และได้รับการช่วยเหลือพร้อมทั้งได้เป็นบ้านหลังใหม่ให้เธอได้พักพิง 

    แต่ว่าในยามที่สงครามเริ่มลุกลามอากิที่ห่างหายจากการต่อสู้ไปจึงต้องลุกขึ้นจับอาวุธเพื่อปกป้องหมู่บ้านที่ได้ช่วยชีวิตเธอไว้

  

   

จุดเด่น:: ไวเหมือนลิง ตัวเบาเหมือนนินจา และ รอยยิ้มที่เหมือนกับแสงอาทิตย์

ชอบ:: หิ่งห้อย เพราะตอนเด็กๆอากิกล้วที่จะอยู่ในที่มืด ในหน้าร้อนพ่อของอากิจะพาเธอไปที่ริมแม่น้ำเพื่อชมหิ่งห้อยเพื่อให้หายกลัว และมักจะเป็นสิ่งที่ทำให้อากิคลายความคิดถึงพ่อได้ 

          สัตว์ เพราะอากิรักสัตว์มากและเคยเป็นคนคุมม้ามาก่อนทำให้สามารถควบคุมม้าได้เป็นอย่างดี อีกทั้งศาลเจ้าร้างบนเขาบ้านของอากิและพ่อของเธอ เป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์เล็กทำให้เป็นเพื่อนยามเธอเหงาจึงทำให้เธอคุ้นเคยกับมันได้ง่าย

         ฝน  เพราะอากิชอบกลิ่นของฝนและอากาศที่สดชื่น เปรียบได้ว่าสายฝนจะช่วยชำระล้างทุกสิ่งและช่วยให้พืชผลเติบโตได้ ให้ชีวิตและทุกสรรพสิ่งถ้ารู้ว่าวันนั้นจะมีฝนตก อากิมักจะออกมาเดินเล่นน้ำฝนเหมือนเป็นเด็กๆ

ไม่ชอบ::  เสียงร้องไห้  เพราะอากิจำคำพูดของพ่อเธอได้และคิดว่าการร้องไห้คือความเจ็บปวดกับตัวเองและคนรอบข้าง

             การถูกปกป้อง เพราะฝังใจกับการถูกพาหนีโดยที่ตัวเองยอมถูกฆ่าตาย ทำให้เธอกลัวและไม่อยากให้ใครต้องมาปกป้อง

             กบ  เพราะ ตอนเด็กๆอากิเคยเห็นกบตกลงมาจากต้นไม้และตายต่อหน้าต่อตาเธอ อีกทั้งดวงตาของมันที่จ้องเธอตอนที่มันตายทำให้อากิกลัวจนแทบร้องไห้ 

กิจกรรมยามว่าง:: เป่าใบไม้ ให้อาหารนก นั่งเฉยๆ

อาวุธ:: โซ่ลูกตุ้ม ทำจากเงินและมีขนาดเบามากแต่ลูกตุ้มทั้งสองข้างหนักพอๆกับลูกเหล็ก 4 กก. สายโซ่ยาวเมตรครึ่งที่ทำจากเหล็กชนิดพิเศษมีขนาดเบามากและทนทานแต่ถ้ารัดคอก็สามารถทำให้คนขาดอากาศตายได้เลย

ลักษณะคำพูด::  เสียงฟังดูสดใสและร่าเริง แทนตัวเองว่า ข้า มักจะเรียกคนทั่วไปว่า ท่าน หรือ คุณ ถ้าสนิทก็เรียก เจ้า หรือ ชื่อเล่น

     ปกติดี :   ตื่นได้แล้วๆ นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ!

     โกหก : แล้วทำไมข้าต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ?

     โกรธ :  อย่าคิดว่ามาดูถูกเพื่อนของข้าแล้วมันจะจบง่ายๆนะ(^^)+

     แกล้งคนอื่น : เจ้าเขินเหรอ....ถ้าเจ้าไม่เขินแล้วทำไมหน้าแดงแบบนั้นล่ะ หวายแดงใหญ่เลยๆ//จิ้มแก้ม  

     ร้องไห้ : ....(นางจะเงียบค่ะ และกอดเข่าร้องไห้ในมุมมืด)

     ลุกขึ้นสู้ : ต่อให้ข้าต้องตาย ก็อย่าหวังว่าจะผ่านตรงนี้ไปได้เลย!!

     ดีใจ : ขอบคุณนะ ข้าดีใจมากเลยล่ะ(^^)

โดนรุก : อ...เอ่อ ช่วยปล่อยฉันก่อนเถอะ

คู่:: ไซโต้  ฮาจิเมะ

เพิ่มเติม:: - อากิสายตาดีมากสามารถมองได้ในระยะไกล

              - อากิรู้จักการใช้ ธนู กับ ปืนและแอบฝึกใช้จนคล่อง

              - พ่อบุญธรรมของอากิชื่อ คิโยฮานะ โอสึมุ เป็นอดีตทหารของจักรพรรดิที่มีฝีมือ 

มุม ผปค.

สวัสดีค่ะ มาริค่ะ ชื่ออะไรคะ?

** พัดสึค่าา

ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้คะ?

** หายากค่ะ คนแต่งเรื่องนี้และดูจากเนื้อเรื่องเรื่องแล้วภาษาสวย น่าติดตามมากค่ะ อีกอย่าคือ BL NL ครบ! เลิศเลอมากค่ะ

ถ้าเกิดไม่ติดขึ้นมาสนใจร่วมวงกับพระเอก(?)เป็นสุดยอดวายร้ายมั้ยคะ(?)

** ต้องเรียกว่าเป็นคนที่เข้าใจพวกนาง(หรือนาย)เอกจะดีกว่าค่ะ ถึงจะยอมทำตามและเป็นพวกกับพระเอกแต่ก็สงสารพวกนางเหมือนกันนะ แต่ว่าถ้าเป็นตัวร้ายคอยแกล้งนางเอกก็น่าสนดีค่ะ แบบช่วยในพระนางอยู่ด้วยกันประมาณนี้ อย่างน้อยถ้าติดก็บุญมากแล้วค่าาา

แล้วคิดว่าเรื่องนี้ตอนจบกับในเนื้อเรื่องเป็นยังไงเอ่ย?

** ถ้าไซโต้ตาย ขอให้ลูกสาวรีดเดอร์ตายด้วยก็ได้ค่ะ

งั้นขอบพระคุณมากค่ะมาสมัครค่ะ~

** ด้วยความยินดีค่ะ (^^)

Application

"ไม่มีใครสู้ผมได้หรอก!"

ชื่อ:: ทาคาฮิโกะ เซ็น  | Takahiko Zen

ชื่อเล่น:: เซ็น l Zen

อายุ:: 18

ประวัติ:: เด็กวัดของศาลเจ้าแห่งหนึ่ง ที่ถูกเก็บมาเลี้ยงจากข้างถนนในคืนวันฝนตก พออายุได้15 มีความสามารถในการอ่านเขียนและเคยเป็นหน่วยต่อสู้ระยะไกลที่มีความสามารถมากของกองทัพ 

ลักษณะภายนอก::  ผมสีน้ำตาลเปลือกไม้สั้นระต้นคอดูหนานุ่ม ล้อมกรอบใบหน้าเรียวคม นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนดูสดใสเป็นประกาย จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากได้รูปสีชมพูลูกท้อ รูปร่างที่แข็งแรงและมีกล้ามเนื้อพอประมาณ(ไม่ดูเป็นก้างล่ะนะ) ดูว่องไวเหมือนกับลิง ท่าทางที่ทะมัดทะแมงและคล่องแคล่ว ผิวสีขาวออกแทนเหมือนคนที่ออกแดดมานาน(ขาวแบบสุขภาพดี) ตัวสูง

กว่าร่างหญิงไปไม่มากนักเท่าไหร่ 

ลักษณะนิสัย:: 

        ไม่ชอบการดูถูกเหยียดหยาม  เซ็นรักในเกียรติที่ตัวเองมีและจะไม่ดูถูกใครหรือให้ใครมาดูถูก เขาจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นและจัดการให้จบในหมัดเดียว ยิ่งมีคนมาดูถูกว่าตัวเองไม่สามารถเป็นนักรบได้ยิ่งทำให้เซ็นฉุนขาดอาละวาดจนแทบเละ

        เซ็นผู้ที่ไวเป็นลิง เซ็นรักการปีนป่ายและชอบสังเกตการณ์บนที่สูง ร่างกายที่ดูเล็กและปราดเปรียวสามารถหลบหลีกศัตรูได้อย่างว่องไว หนีเก่งมากและมือไวเป็นที่สุด

        หูตาจมูกเป็นสับปะรด ประสาทการมองเห็นและการได้ยินของเซ็นนั้นดีกว่าคนทั่วไปมาก(เพราะตอนที่ยังเป็นอากิชอบไปเล่นในป่าบนเขา) ทำให้สามารถรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่รอบตัวได้ดี

         นิสัยเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือเกรียน! อากิชอบแกล้งและชอบแซวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่เมื่อมาเป็นเซ็นมักจะชอบกวนประสาทคนไปทั่วและแสบมากกว่าเดิมจนใครต่อใครก็ปวดหัว

         มั่นใจในตัวเองมากและคิดว่าไม่มีใครเทียบได้  เซ็นมั่นใจในตัวเองมากและคิดว่าเขาสามารถทำได้โดยไม่ต้องเพิ่งใคร คุยไปทั่วว่าเขานั้นเก่งนักเก่งหนาและเป็นคนที่ทำให้คนรอบข้างยิ้มได้อย่างง่ายดายแม้ว่าเขาอาจจะพูดโกหกออกมาก็ตามที

         ฝีมือไม่ใช่เล่นๆ  เห็นตัวเล็กๆแต่ก็ใช่ว่าจะสู้ไม่เป็น เซ็นมีพละกำลังที่มากพอที่จะจับนักรบตัวโตทุ่มพื้นได้สบายๆเลย ถนัดการตอสู้ระยะประชิดและการใช้อาวุธระยะไกล เช่น ปืน และธนู

     

ชอบ:: ต้นไม้ใหญ่ ดอกไฮเดรนเยีย ฝน 

ไม่ชอบ:: คนที่เหยียดหยามคนอื่นเหมือนสิ่งของ น้ำตาของพวกพ้อง

อาวุธ:: ธนู และสนับคู่

          ธนู ใช้ยิงระยะไกลโดยจะขึ้นไปยิงบนต้นไม้หรือห่างไกลจากศัตรูมาก โดยคันธนูจะสะพายไว้ที่ด้านซ้าย ส่วนลูกธนูจะสะพายไว้ด้านขวา

สนับมือคู่ ใช้ในการต่อสู้ระยะประชิด โดยจะเก็บที่ใต้แขนเสื้อ(ที่เป็นแบบห้อยลงมาค่ะ โดยพันกับผ้าไว้เพื่อไม่ให้แขนเสื้อขาด)

     ลักษณะคำพูด:: น้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนขี้เล่นตลอดเวลา แถมยังชอบพูดจาที่สามารถกวนเบื้องล่างของอีกฝ่ายได้  แทนตัวเองว่า 'ผม' และแทนคนอื่นว่าคุณ แต่ถ้าเป้นคนที่สนิทจะแทนตัวเองว่า 'ข้า' และ แทนคนๆนั้นว่า 'เจ้า' 

           

วิจารณ์ได้เต็มที่ค่ะ จะได้แก้ได้ถูก  

B
E
R
L
I
N
❀