คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : KHR รักนี้แด่คุณ(ชาย)วองโกเล่
Application
“เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงได้เกลียดฝน”
ชื่อ : มิยาฮาชิ เซ็นริ I Miyahashi Zenri
ชื่อเล่น : เซ็นริ , เซ็น I Zenri , Zen
เพศ : หญิง
รสนิยมทางเพศ : ชาย
อายุ : 22
คู่กับใครค่ะ : อุเก็ตสึ
ลักษณะภายนอก : ผมสีน้ำตาลเบจเข้มจนเกือบเทาสั้นประบ่า ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลล้อมกรอบด้วยแพขนตางอนยาวสีเข้ม จมูกโด่งเชิดรั้นรับกับริมฝีปากบางนุ่มสีระเรื่อ รูปร่างโปร่งบางดูทะมัดทะแมงและคล่องตัวอยู่ตลอดเวลา แขนขายาวเรียวพอดีกับรูปร่างได้สัดส่วน อาจดูผอมไปสักหน่อยแต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่แข็งแรงนะเออ
ลักษณะนิสัย : มองภายนอกแล้วเธออาจดูเป็นคนที่ค่อนข้างเบื่อโลก ไม่ค่อยสนใจอะไร เย็นชาและหยิ่ง แต่ที่จริงเธอเป็นคนที่ใจดี อ่อนโยน เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ขยันทำงาน อดทน มีความตั้งใจจนทำผลงานออกมาได้ดี เธอมักจะชอบวางแผนทำสิ่งต่างๆ มีระเบียบในการทำงานและมักเข้าช่วยเหลือผู้อื่นเมื่อเกิดปัญหา บางทีเธอก็มีความเป็นผู้นำสูง และคุมคนเป็น สามารถแก้ไขัญหาเฉพาะหน้าได้ดี เธอเป็นคนที่ลุยๆกับงาน มีความระมัดะวังและรอบคอบ ค่อนข้างใส่ใจกับทุกรายละเอียด ช่างสังเกต ช่างจดช่างจำ
เป็นคนที่ค่อนข้างจะใจเย็น มีสติ มักเป็นที่ปรึกษาให้คนอื่นๆได้เสมอ เป็นคนฉลาดและมีไหวพริบที่ดีเยี่ยม ชอบการศึกษาค้นคว้า รักในศิลปะและดนตรี เธอรักความเป็นธรรมและความถูกต้อง ถ่อมตัว ไม่เรื่องมาก เป็นคนที่ง่ายๆสบายๆ รักสงบ เจ้าความลับ มักเก็บอารมณ์และสีหน้าได้ดี แต่เลาโกรธหรือเสียสติทีนี่แทบห้ามกันไม่อยู่ เธอเป็นคนที่เวลาโกรธหรือโมโหจะไม่โวยวายหรือตะโกนเพื่อเป็นจุดสนใจ แต่จะเป็นการกอดอก จิกตา และพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่แฝงไปด้วยคำพูดเหน็บแนม
นิสัยในชีวิตประจำวัน เธอก็มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนเหมือนกัน เรื่องทำอาหารก็พอทำได้บ้างเพราะเธอทำเพื่อกินเอง ไม่ค่อยได้ทำให้ใคร เป็นคนประหยัดและใช้จ่ายอย่างคุ้มค่า เก่งในเรื่องการพยาบาลและเย็บปักถักร้อย
ประวัติส่วนตัว : เซ็นริ เด็กสาวที่เกิดขึ้นมาในครอบครับที่มีฐานะค่อนข้างดี พ่อของเธอเป็นวิศวกร และแม่ของเธอเป็นหัวหน้ากองบรรนาธิการของสำนักพิมพ์มีชื่อแห่งหนึ่ง และเป็นน้องสาวของว่าที่นักเรียนแพทย์หนุ่มอนาคตไกล เซ็นริรักครอบครัวของเธอมาก และพวกเขาเองก็รักเธอมากเช่นเดียวกัน แต่ว่า...กลับเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นในวันทีฝนตก
"พี่เซย์กะจะไปเรียนต่างประเทศเหรอคะ?" เซ็นริเอ่ยถามพี่ชายที่นั่งอยู่เบาะหลัง โดยที่ด้านหน้ามีพ่อและแม่ของเธอนั่งอยู่
"ใช่ พี่ได้ทุนน่ะ ไว้จะกลับมาเยี่ยมนะ(^^)"
"ขี้โกงอ่ะ เซ็นก็อยากไปด้วยนี่!" เซ็นริวัย 10 ขวบค้อนแก้มป่องจนพี่ชายของเธอยีผมด้วยความเอ็นดู
"พี่เค้าไปเรียนนี่ลูก ช่วยไม่ได้ล่ะนะ" แม่ของเด็กทั้งสองหันมามองด้านหลังแล้วยิ้มให้
"งือ แล้วหนูจะเล่นกับใครล่ะ หนูเหงานี่นา..."
"เล่นเอาซะไม่อยากไปแล้วสิ ไม่เป็นไรน่า แค่ไม่กี่ปีพี่ก็กลับมาแล้วนะ"
"สัญญานะคะ" ชายหนุ่มพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนที่เด็กหญิงตัวน้อยจะหันไปมองด้านหน้า
เปรี้ยงงงง!! โครมม!
"กริ๊ดดด!!" เสียงฟ้าผ่าดังลั่นทั่วบริเวณก่อนที่จะมีกิ่งไม่ท่อนใหญ่ตกลงมา ทำให้คนขับหักพวงมาลัยหลบ
ถนนนั้นลื่นและทำให้รถหมุนคว้างไปมา ชายหนุ่มรีบโอบตัวน้องสาวไว้เมื่อรู้ว่ารถกำลังตกลงหน้าผา
คลุกๆๆๆ โครมมม!!!
วี๊หว่อๆๆๆ
"อ...อือ"
"หนูฟื้นแล้วเหรอ โชคดีจริงๆ ดูท่าว่าอาการจะไม่หนัก...ทางนี้ปลอดภัยดีรักษาอีกคนเถอะ! หนูลุกไหวมั้ย? เจ็บตรงไหนรึเปล่า" เซ็นริมองชายแปลกหน้าที่เอ่ยถามเธอระรัวด้วยความงุนงง ก่อนจะมองหาครอบครัวของเธอแล้วเอ่ยถามชายคนนั้น
"พ่อแม่ พี่เซย์กะของหนูอยู่ที่ไหนคะ?" ชายคนนั้นชะงักและหลบสายตา ก่อนจะลุกขึ้นและอุ้มเธอมาที่รถพยาบาล
ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของเธอหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเธอเห็นสภาพของพี่ชายเพียงคนเดียวนั้นกำลังถูกดามขา แขน และใส่เฝือกคอ กำลังนอนกัดฟันเพื่ออดกลั้นความเจ็บปวด
"พี่เซย์กะ..." ชายหนุ่มเหลือบมองน้องสาวที่มีบาดแผลถูกปฐมพยาบาลเรียบร้อย เนื้อตัวมอมแมมมีรอยถลอกและรอยช้ำกำลังมองตัวเองน้ำตาตก
ในวันนั้น เซ็นริต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักทั้งสองไปอย่างไม่มีวันกลับด้วยอุติเหตุรถตกหน้าผา ส่วนพี่ชายของเธอนั้นมีอาการบาดเจ็บสาหัสเนื่องจากกำบังตัวเธอไว้ และส่วนหัวได้รับการกระแทกอย่างรุนแรงทำให้เขากลายเป็นเจ้าชายนิทราที่ไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่
ญาติพี่น้องทางพ่อของเธอจึงรับไปเลี้ยงดูแทน และออกค่ารักษาให้กับพี่ชายของเธอด้วย
"จากนี้ไปมาอยู่กับลุงกับป้านะ(^^)"
แต่ฟ้าก็ช่างกลั่นแกล้งเธอเมื่อเธอขึ้นม.ต้น ระหว่างทางกลับบ้านที่ฝนกำลังตกหนัก เธอได้กลับบ้านกับเพื่อนๆของเธอ ระหว่างที่กำลังแวะเที่ยว
"ว้า ฝนตกซะได้แย่จริงๆเชียว!"
"ยาโยย เราหลบร้านแถวๆนี้ก่อนไม่ดีกว่าเหรอ?" เซ็นริวัย 13 ปีเอ่ยถามเพื่อนระหว่างที่วิ่งฝ่าฝนมาด้วยกัน
"ไม่เอา! รายการวิทยุที่ฉันชอบใกล้จะออกแล้วนะ ต้องรีบกลับบ้าน!"
"ยาโยย มันอันตรายนะ แวะซื้อร่มก่อนเถอะน่า!" ซาเอะเอ่ยเตือนอีกคน แต่ดูเหมือนเด็กสาวหัวรั้นจะไม่ยอมฟังเลย
"ไม่เอาๆ ฝนแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกน---" เธอรีบวิ่งออกไปจนไม่ดูสัญญาณไฟจราจร
ปิ๊นนนนน!!
"กริ๊ดดดด"
"ยาโยย!!"
ภาพที่เธอเห็นนั้นคือร่างของเพื่อนที่ลอยขึ้นสู่ฟ้าและกระแทกตกลงมาอย่างแรง สักพักเลือดสีแดงฉานมากมายไหลนองปะปนกับน้ำฝน พร้อมกับเสียงฟ้าผ่าลงมาทำให้ภาพอุบัติเหตุสมัยเด็กเหมือนย้อนกลับมาอีกครั้ง
"ไม่นะ ยาโยย!!"
อุบัติเหตุในวันนั้นทำให้ยาโยยขาดเรียนนานหลายเดือนเพราะกระดูกขาทั้งสองข้างหัก และร่างกาบบอบช้ำหลายแห่ง ถึงแม้เธอจะปลอดภัยดี แต่ว่ามันก็ได้สร้างบาดแผลในใจให้กับเซ็นริไปตลอดกาล
หลายปีต่อมา
"เซ็น จะทำงานอะไรเหรอ?" ยาโยย เอ่ยถามเพื่อนสาวที่นานๆจะเจอกันทีหลังจากที่เธอไปทำงานที่อิตาลี
"นักข่าวช่างภาพน่ะ...เพิ่งได้งานเมื่อวันก่อนนี่เอง" เซ็นริตอบด้วยสีหน้านิ่งๆ
"งานให้ไปทำอะไรเหรอ?" ซาเอะเอ่ยถามบ้าง เซ็นริถอนหายใจก่อนจะหยิบรูปถ่ายภาพของชายคนหนึ่งวางลงบนโต๊ะ แทบทำเอาทั้งสองตาโตแล้วสำลักกาแฟที่เพิ่งดื่มเข้าไป
"พรวดดดด!! นี่มันคนของตระกูลยามาโมโตะไม่ใช่เหรอ?"
"รู้จักเหรอ?"
"เซ็น! เธอไปอยู่โลกไหนมาเนี่ย นี่น่ะเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลมากเลยนะ ถึงเป็นแค่ตระกูลสาขาก็เถอะ!!" ซาเอะอธิบายให้กับเพื่อนสาว
"พวกเขาหาตัวจับยากมากนะ รูปร่างหน้าตาของพวกเขาน่ะเป็นที่ชื่นชอบของพวกสาวๆเกือบทั้งประเทศเลย ว่าแต่คนๆนี้นี่..."
"เขาบอกว่าชื่อ อุเก็ตสึ อะไรเนี่ยแหละ...ตอนนี้ทางสำนักงานกำลังอยากสัมภาษณ์เขาก็เลยขอร้องให้ฉันไปช่วยเก็บภาพน่ะ"
"ดีนะไม่ให้ถือกล้องถ่ายแบบวิดีโอ คนๆนี้น่ะ หล่อมากแถมยังเป็นสุภาพบุรุษ ใจดี อ่อนโยน โอ๊ยยย พ่อของลูกในอนาคตฉันชัดๆ"
"ยาโยยตื่นย่ะ! แต่ก็มีสาวๆหลายคนเล็งเขาอยู่นะ...คงเป็นเรื่องข่าวที่เขากำลังควงสาววงการนางแบบอยู่มั้ง" ซาเอะว่าเพราะเธอเองก็ติดตามข่าวของคนตระกูลนี้อยู่เหมือนกัน
"อ๋อ แล้วเขาทำงานอะไรอ่ะ?"
"เห็นว่ามีกิจการร้านกิโมโนล่ะมั้ง เขาเป็นคนสร้างเองแล้วก็เป็นของเขาคนเดียวน่ะ"
"งั้นเหรอ...ฝนใกล้จะตกแล้ว ฉันขอไปโรงพยาบาลก่อนล่ะ"
"อืม แล้วเจอกันนะ"
ซ่าาาาๆๆๆ
"เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงได้เกลียดฝนน่ะ!...บ้าจริง ร่มก็ไม่ได้เอามา" เธอหยุดแวะพักที่ป้ายรถเมย์รอจนกว่าฝนจะซา แ่ดูเหมือนมันจะไม่หยุดให้เธอง่ายๆ
"ป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย พี่จะเป็นยังไงบ้างนะ?"
บรืนนน ซ่าาา!!
"ว้าย!!...ให้ตายสิ ขับรถแบบนี้ซื้อใบขับขี่มารึไงกันนะ!" เธอก่นด่ารถที่ขับจนน้ำกระเด็นใส่เสื้อผ้าของเธอจนเปียกชื้นไปหมด
"โชคดีนะเนี่ยที่เพิ่งกลับจากที่ทำงาน พกผ้าขนหนูมาด้วย" เธอหยิบกระเป๋าสะพายออกมาแล้วเปิดหาผ้าขนหนูมาซับตามตัว
"เอ่อ ขอโทษนะครับ..." เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้เธอละจากสิ่งที่ทำอยู่ชั่วคราว
"คะ?"
"ผมเป็นคนขับรถคันเมื่อกี้และน้ำกระเด็นใส่คุณเอง...ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?"
"เฮ้อ ค่ะ ไม่เป็นไร โชคดีที่เครื่องมือทำมาหากินของฉันไม่เปียกก็บุญแล้วค่ะ" หญิงสาวบ่นอุบพลางกดซับน้ำที่เสื้อผ้าต่อ
"ขอโทษจริงๆนะครับ ผมรีบมากไปหน่อย...เอาเสื้อของผมไปสวมทับไว้สิครับ" ชายหนุ่มแปลกหน้าถอดชุดสูทตัวนอกออกแล้วยื่นให้กับเธอ
"ไม่ต้องหรอกค่ะ น้ำเมื่อกี้มันสกปรกด้วยเดี๋ยวเสื้อของคุณมันจะเลอะเปล่าๆ" เซ้นริรีบโบกมือปฏิเสธเมื่อรู้สึกว่าคนตรงหน้านี่ดูท่าจะเป็นคนมีฐานะพอตัวและอาจจะมากกว่าเธอด้วย
"แต่ว่า.."
"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ฉันกลับไปซักที่บ้านก็ได้...ฉันไม่เอาเรื่องคุณเพราะคุณลงมาขอโทษหรอกนะคะ"
"เอ่อ ขอโทษจริงๆนะครับ คุณ..."
"ฉันมิยาฮาชิ เซ็นริค่ะ"
"คุณมิยาฮาชิ งั้น..ช่วยรับสิ่งนี้ไว้ด้วยนะครับ ถ้าเราเจอกันครั้งหน้าค่อยเอามาคืนผม" ชายหนุ่มเดินไปที่รถและกลับาพร้อมกับเสื้อนอกตัวหนึ่ง
"ทำไมล่ะคะ?"
"ผมกลัวว่าคุณจะได้รับอันตรายเพราะเสื้อผ้าที่คุณใส่มันล่อแหลมน่ะครับ สวมเถอะครับ" เซ็นริลังเลก่อนจะยอมรับเสื้อตัวนั้นมาสวม
"ฝนซาแล้ว...งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"
และในวันที่เธอไปงานแถลงข่าวนั้น เธอก็ต้องแทบจะกริ๊ดให้ดังลั่นบ้าน เมื่อคนที่กำลังแถลงข่าวนั้นคือคนๆเดียวกับที่ขับรถสาดน้ำใส่เธอเมื่อวันก่อน
"ค คนนี้น่ะเหรอ อุเก็ตสึ!" ระหว่างที่เธอกำลังตกตะลึง ชายหนุ่มก็เห็นเธอเข้าพอดีพร้อมกับเดินเข้ามาหา
"ยินดีที่ได้พบกันอีกนะครับ คุณมิยาฮาชิ(^^)"
อาชีพ : นักข่าวช่างภาพ
สิ่งที่ชอบ : น้ำชา , ทะเล , น้ำตก , เสียงดนตรี
สิ่งที่เกลียด : ฝน - มีอคติมาตั้งแต่สมัยเด็ก
ชุดกระโปรง - เดินไม่ค่อยสะดวกแถมยังรู้สึกโล่งๆเวลาใส่
สิ่งที่กลัว : ฟ้าผ่า - นึกถึงภาพวันที่เกิดอุบัติเหตุทุกที เธอจะกรีดร้องโวยวายแล้วร้องไห้
พี่ชายของเธอจะไม่ฟื้นขึ้นมา - แค่ทุกวันนี้เธอก็รู้สึกโดดเดี่ยวมามากพอแล้ว
เพิ่มเติม : - เกิดวันที่ 4 เดือน กรกฏาคม เลือดกรุ๊ป A
*** อยากให้เพิ่มอะไรบอกได้นะคะ
ความคิดเห็น