คลังใบสมัครตัวละคร

ลำดับตอนที่ #39 : [ Fic REBORN|KHR] OMEGAVERSE โอเมก้าที่รัก (Yaoi)

"ฮะๆ ผมเป็นโอเมก้าครับ(^^)"

ชื่อ : แคเรนน่า มายุระ / Karenna Mayura

ชื่อเล่น : มายุระ , มายุ / Mayura , Mayu

ความหมาย : -

อายุ : 26

เพศ : ชาย

สถานะ : โอเมก้า

รสนิยามทางเพศ : ได้หมด!!

สาย : เหมือนจะเป็นเมะ แต่นางเคะค่ะ!!

สัญชาติ : ออสเตรเลีย

ลักษณะภายนอก : ร่างสูง 175 ซม. หนัก 67 กก. ของชายหนุ่มหน้าหวานราวกับผู้หญิงจนถูกหลายๆคนเข้าใจผิด เส้มผมที่ล้อมกรอบใบหน้าสีน้ำตาลช๊อคโกแลต ตัดกับผิวขาวราวกับหิมะ เค้าโครงหน้าหวานที่ราวกับหญิงเป็นที่สะดุดตาหลายคน ตั้งแต่ดวงตากลมโตสีเขียวแก่ล้อมด้วยแพขนตางอนยาวภายใต้แว่นหนาเต๊อะ คิ้วเรียวโก่งได้รูป จมูกโด่งเป็นสันกำลังดีและริมฝีปากอวบอิ่มน่าจูบ รูปร่างสมส่วนและเอวคอดนิดๆ แต่นางชอบใส่เสื้อหนาๆเพื่อปกปิด ที่แผ่นหลังกว้างเต็มไปด้วยแผลเป็น

อาวุธ : ปืนติดลำกล้องยาว - ปืนที่ทำขึ้นจากเหล็กที่มีน้ำหนักเบาและทนความร้อนสูง ลำกล้องใช้เล็งศัตรูระยะไกล ความสามารถคล้ายๆกับไรเฟิล และลูกซองคู่ผสมเข้าด้วยกัน มีพลังทำลายรุนแรง กระสุนนั้นคือการบีบอัดไฟธาตุอัสนีให้เป็นลูกบรรจุในกระสุน

ธาตุอะไร : อัสนี

สถานะ : นักฆ่าอิสระ

ลักษณะนิสัย : ชายหนุ่มผู้มีอารมณ์ขัน และมีรอยยิ้มเปล่งประกายประดับอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา เขาเป็นคนที่ดูสนุกสนาน และมีอิสระ แต่เขาก็เป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมาก ในเวลาฉุกเฉินเขาจะเป็นคนที่ประเมินสถานการณ์ได้ดีมากคนหนึ่งเลยทีเดียว เขามีไหวพริบและการตัดสินใจที่เด็ดขาดมากกว่าใคร เป็นคนห้าวหาญ มักปลุกใจให้คนอื่นได้เสมอๆ เป็นที่ปรึกษาที่ดีเพราะชอบรับฟังเรื่องทุกข์ใจ และทำให้เขากลายเป็นคนที่มันเดาสีหน้าหรืออารมณ์ของคนอื่นออกเสมอ บางทีก็ขี้แกล้งแล้วก็ขี้แซ็วด้วย แหม แต่ทำแบบนั้นเพราะเขาชอบหรอกน่า รักหรอกจึงหยอกเล่น แถมเขายังเป็นคนที่อัธยาศัยดี และโคตรจะเฟรนด์ลี่ ทำให้สามารถเข้ากับสังคมรอบข้างได้ดี เนียนเป็นปลาไหลไหลลื่นได้ตลอด

                   เขาเป็นคนที่ใจดี อ่อนโยน ชอบช่วยเหลือ และมักเป็นห่วงเป็นใยผู้อื่นอยู่เสมอ รอยยิ้มของเขาทำให้คนอื่นๆพลอยยิ้มตามไปด้วย เขารักพวกพ้อง มองโลกแง่ดี ให้กำลังใจคนอื่นอยู่เสมอ ขี้เล่น มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือน เรียนรู้ได้เร็วและช่างจดช่างจำ เขาชอบการศึกษาและเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา บางทีก็ขี้ห่วงเกินไปจนชอบบ่นใส่บ้าง (ทำตัวเหมือนพี่ชายที่แสนดี) ในยามคับขันเขาเป็นคนที่พึ่งพาได้มาก เพราะเขาเป็นคนที่กล้าที่จะเสี่ยง

                   เรื่องฝีมือต่อสู้น่ะเหรอ? อ๋อ รายนี้ถนัดซุ่มยิง และลอบโจมตี หรือบางทีเป็นคนวางกับดักซะมากกว่า แต่ก็ไม่ใช่ว่าการระยะประชิดจะอ่อนด้อยนะเออ เก่งพอเอาตัวรอดได้แต่ไม่ถึงกับชำนาญนัก

                    ด้านแย่ก็มี คือเป็นพวกที่เวลาร้องไห้แต่ละทีจะร้องออกมาเหมือนกับชีวิตนี้ไม่เคยร้องไห้ ยิ่งปลอบยิ่งร้องมากกว่าเดิม เพราะเมื่อก่อนมีแผลในใจที่ยากจะลบ ต่อมาคือ เป็นคนที่ตามเล่ห์กลไม่ค่อยจะทันเท่าไหร่ โดยเฉพาะเวลามีใครเข้าหาในเชิงชู้สาว(ต้องเรียกแบบนี้รึเปล่าหว่า?) หรือเวลาใครมาจีบ เขาไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังถูกจีบอยู่ เอาง่ายๆคือ โค-ตะ-ระ ซื่อ! ในเรื่องรักๆใคร่ๆนี่มาก และเวลาเขินหรืออายแต่ละที หน้าที่จะแดงก่ำยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก เหมือนมีไอระเหยลอยออกมาจากหน้า พูดไม่เป็นภาษาเลยทีเดียว(แต่น่ารักแน่ๆล่ะ มันชวนแกล้ง หุๆ)

               อย่างสุดท้ายและท้ายสุด นางเป็นคนที่รู้จักบุญคุณคนและ มีมารยาทกับคนที่ตนเองนับถือ

ประวัติ : มายุระ ตั้งแต่ที่พวกเขาตรวจรู้ว่าตัวเองเป็น โอเมก้า ตอน 6 ขวบ ครอบครัวก็นำเขามาให้กับตระกูลอัลฟ่าตระกูลนึง ในวันนั้นเขาจำได้ดี เมื่อเขามาอยู่กับชายคนหนึ่งและพร้อมกับเงินก้อนใหญ่ที่พวกพ่อแม่ได้รับแล้วหายไป เขาไม่ได้เห็นหน้าพ่อแม่ของเขาอีกเลย...

               เขากลายเป็นเครื่องมือระบายอารมณ์และความใคร่ของคนตระกูลนี้ ทั้งการทำร้ายทุบตีต่างๆ ทำให้แผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล ทุกๆคืน เขาได้แต่ภาวนาให้พ่อและแม่ของเขากลับมารับเขากลับบ้านทั้งน้ำตา แต่ว่ามันก็เป็นได้แค่ความหวังลมๆแล้งๆ

     

หลายปีผ่านไปบาดแผลบนแผ่นหลังของเขาเริ่มมากขึ้นทุกๆที แต่ช่วงนี้เจ้านายของเขากลับบ้านเร็วกว่าทุกวันด้วยสีหน้าที่หวาดผวา เพราะกลุ่ม'กบฏสีฟ้า'ที่กำลังอาละวาด แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตของมายุระดีขึ้นเลย มันยังเหมือนเดิมทุกอย่าง

วันหนึ่งตอนอายุ 24 มารุยะเผลอทำร้ายคนของตระกูลอัลฟ่าเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจจึงทำให้เขาถูกลงโทษอย่างหนักโดยที่โอเมก้าคนอื่นๆก็หวาดกลัวเพราะถูกขู่ว่าถ้าเข้ามาช่วยก็จะโดนเหมือนกัน มายุระเจ็บจนแทบจะปางตาย แต่ในตอนนั้นเอง....

เพล้งงงงง!!

     "เฮ้ย อะไรกันเนี่ย!" เสียงกระจกหน้าต่างบ้านแตกพร้อมกับคนจำนวน 10 คนที่เข้ามาด้านใน

     "จับพวกอัลฟ่ามัดรวมกันไว้ให้หมด! เอาไว้ที่กลางบ้าน ที่เหลือไปช่วยโอเมก้าที่ถูกขังอยู่ซะ!" เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น

     "เมย์จัง! มาทางนี้ที" มีมือๆหนึ่งพยุง้ขาที่นอนอยู่บนพื้น มายุระที่ขยับตัวไม่ได้กำลังหวาดกลัวกลุ่มคนตรงหน้าจนอดตัวสั่นและน้ำตาไหลไม่ได้

     "อาการหนักเลยนะเนี่ย...ฉันจะปฐมพยาบาลให้ก่อน นายไปช่วยโอเมก้าคนอื่นๆเถอะ" มือนั้นค่อยๆจับเขาพิงเสาใหญ่ ดวงตาของเขาเลื่อนลอยและสติเหลือน้อยเต็มที

มือบางของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังฉีกผ้าม่านแถวนี้พร้อมกับไม้ท่อนหนึ่งมาดามที่แขนของเขาเอาไว้ ทุกการกระทำของคนตรงหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย

     "คุณ...เป็น...คะ--"

     "อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ตอนนี้อยู่นิ่งๆไปก่อนนะ....เจ็บหนักเลยนี่นา"

เขารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่ออยู่ในห้องสีขาวห้องหนึ่งโดยที่ในห้องมีเตียง ชุดโต๊ะและเก้าอี้ 1 ตัว พร้อมถุงน้ำเกลือที่เจาะหลังมือของเขาเอาไว้ ข้างเตียงก็มีชายคนหนึ่งนั่งจ้องหน้าเขาจนเขาสะดุ้ง

     "โอ้ ตื่นแล้วแฮะ เมย์จังๆ รู้สึกตัวแล้วล่ะ" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนเค้าโครงหน้าดูดี รับกัยนัยน์ตาสีแดงออกชมพูกำลังกวักเรียกหญิงสาวผมสีฟ้าที่กำลังนั่งอ่านหนังสือให้มาใกล้ๆ

     "อยากได้อะไรมั้ย?"

     "คุณช่วยผม?"

     "อาการนายสาหัสมากนะ ถ้าไม่ได้ซาโคโตะล่ะก็ป่านนี้ได้ไปเฝ้ายมบาลแล้วล่ะ" หญิงสาวว่าพร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งอีกข้าง

     "ฮัจจิ?"

     "ผมเองๆ ชื่อ ซาโคโตะ ฮาจิเมะ พวกเราคือกลุ่มกบฏสีฟ้าน่ะ(^^)" มายุระเด้งตัวขึ้นจากเตียงจนหญิงสาวผมฟ้ารีบห้ามไว้

     "อย่าเพิ่งลุกสิ เดี๋ยวแผลก็เปิดหรอก...ไม่ต้องกลัว กลุ่มนี้ตั้งขึ้นเพื่อช่วยเหลือโอเมก้าน่ะ สบายใจได้ ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ?"

     "มายุระ...แคเรนน่า มายุระ" ชายหนุ่มทักทายเสียงอ้อมแอ้มและไม่กล้าสบตา

     "ชื่อเหมือนผู้หญิงเลย แต่ฉันชอบนะ เป็นชื่อที่ดีเหมาะกับนายเลย(^^) อ้อ ฉันชื่อมาโกะ คาร์นิมิส มาโกะ เป็นเบต้าน่ะ" มายุระเงยหน้ามองมาโกะทันทีด้วยความตกใจ

     "คงตกใจล่ะสิว่าทำไมเบต้าถึงมาช่วยโอเมก้า เมย์จังไม่เหมือนกับเบต้าคนอื่นๆหรอกน่า เพราะแบบนั้นแหละถึงได้ฉายาว่า 'นางฟ้าหัวกบฏ' สมแล้วที่เป็นหัวหน้าของพวกเรา!!" ฮัจจิพูดแซ็วหญิงสาวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

     "ฮัจจิเงียบเถอะน่า ดูๆไปแล้วนายน่าจะอายุมากว่าฉันนะ เรียกฉันว่า เมย์จังหรือเมโกะก็ได้นะ"

     "อ เอ่อ จะดีเหรอ?"

     "ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันจะเรียกเธอว่ามายุจังก็แล้วกันนะ ทำตัวตามสบายเลย(^^)" รอยยิ้มของเธอคนนี้ทอประกายอบอุ่น จนหัวใจของเขาเหมือนกับกำลังได้รับการเยียวยา น้ำตาหลั่งรินอาบแก้มใบหน้าสวยเริ่มบิดเบี้ยวพร้อมกับเสียงสะอื้น

หมับ!

     "ยินดีต้อนรับสู่บ้านของกลุ่มกบฏสีฟ้านะ...มายุจัง" มาโกะสวมกอดและลูบแผ่นหลังของเขาเพื่อปลอบโยนที่เขากำลังเสียขวัญ ชายหนุ่มยกแขนกอดตอบแน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมามากกว่าเดิม

     "ฮึก ฮือๆๆๆๆ"

     

          หลายปีต่อมา

เขาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมาโดยตลอด จนกระทั่งเขาที่กำลังเดินเล่นอยู่ในเมืองและมาพักที่ริมแม่น้ำ เขากลับได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้เขารู้สึกชอบกลิ่นนี้ มันทำให้เขาใจเต้นแต่ระหว่างที่กำลังเผลอไผลไปกับกลิ่นนั้นก็...

เมี๊ยวววว

     "แมว?....ฮะๆ น่ารักจังเลย" เขาย่อตัวลงและลูบหัวของมันเล่น ก่อนจะอุ้มขึ้นมาในอ้อมแขน

     "มี่จัง อยู่ไหนน่ะ?" แมวน้อยหูพึ่งรีบดิ้นและกระโดดลงไปหาคนๆหนึ่งที่กำลังเดินมาทางด้านหลังของเขา

     "ขอโทษนะครับ แมวของผมทำอะไรคุณรึเปล่า?"

     "อ๋อ ไม่หรอกครับ ผมแค่เล่นกับมันเฉยๆ..." เขาเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของเขาไม่ปกติ ในกายเริ่มร้อนผ่าวใจเริ่มเต้นแรง จนปล่อยกลิ่นฟีโรโมนอ่อนๆออกมา

เพียงแค่คนตรงหน้าเป็นหนุ่มอายุน้อยกว่าเขาเพียงไม่กี่ปี แต่ทำไมเขากลับรู้สึกร้อนผ่าวไปทุกร่าง ใจเต้นแรง เหมือนกับเวลามีอาการฮีทแบบนี้ล่ะ?

     "กลิ่นแบบนี้ หรือว่าคุณเป็น..."

     "ป ไปก่อนนะ!" มายุระรีบวิ่งหนีไปทันที เพื่อกลับบ้าน

          เด็กหนุ่มผมแดงยืนนิ่งหน้าแดงฉ่านิดๆอยู่อย่างนั้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล เส้นผมสีแดงได้ปลิวไสวและดวงตาที่มีสีแดงเช่นเดียวกัน เขามองแผ่นหลังนั้นด้วยดวงตาเหม่อลอยนิดๆก่อนจะเผลอพึมพำออกมา

     "กลิ่นคนๆนั้น...หอมจังเลย"

     

ของที่ชอบ : มาโกะ - เพราะเป็นคนที่ให้ชีวิตใหม่กับเขา

                   ข้าวปั้นใส้บ๊วยเค็ม - มันกินง่ายแล้วก็อร่อยด้วย

                    เท็มปุระทอด - ชอบตอนที่มันทอดเสร็จใหม่ๆกินกับข้าวปั้นนี่ฟิน

                    ชาข้าว - ชอบกลิ่นหอมๆกับเวลาจิบแล้วรู้สึกผ่อนคลาย

                     แมว - มันน่ารัก ขี้อ้อนด้วย

ของที่เกลียด : ที่มาของแผลที่หลัง - ก็นะ...อดีตโคตรมาม่า

                     คนที่ทำร้ายเพื่อนของเขา - พวกเขาช่วยชีวิตเรา ขอทำอะไรตอบแทนบ้างก็ยังดี

กลัว/แพ้ : อัลฟ่า - ไม่เชิงว่ากลัว แต่ไม่ค่อยอยากจะเข้าใกล้อัลฟ่าเท่าไหร่

                   เวลาฮีทของตัวเอง - สติไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัว ยิ่งเวลามาโกะไม่ได้อยู่ด้วยยิ่งแล้วใหญ่

คู่ : โคซาโตะ เอ็นมะ (อัลฟ่า)

สถานการณ์การพูดของตัวละคร : มักแทนตัวเองว่า 'ผม' และแทนคนอื่นๆด้วยการเรียกชื่อ โดยเติม คุง หรือ จังเข้าไปด้วย แต่ถ้าไม่รู้จักก็จะเรียกว่า คุณ แทน

          "เมย์จัง ได้แผลมาอีกแล้ว...ระวังตัวหน่อยสิ" เขาบ่นด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับหยิบกล่องยามาให้ "คราวหน้าพาผมไปด้วยสิ จะได้ช่วยได้บ้าง"

           "ย อย่าเข้ามา...ขอร้องล่ะ ผม ท ทรมาน..." มายุระยกมือขึ้นห้ามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอหน่วยและร่างกายนั้นร้อนผ่าวเนื่องจากอาการฮีท

          "ผมไม่ยอมให้พวกคุณมาแตะต้องเพื่อนของผมหรอกนะ...จะถอยไปดีๆหรืออยากได้ลูกตะกั่วฝังหัวสักเม็ดก่อนกลับบ้านดีล่ะ?" เสียงทุ้มว่าพร้อมกับยกกระบอกปืนที่มีประกายไฟธาตุอัสนีส่องประกายรอบๆอาวุธ

เพิ่มเติม : - เป็นรองหัวหน้าของกลุ่มกบฏสีฟ้า หัวหน้าคือคาร์นิมิส มาโกะ แต่เขาชอบเรียกว่า เมย์จัง

คาร์นิมิส มาโกะ

               - เพื่อนสนิทของเขาคือ ซาโคโตะ ฮาจิเมะ(โอเมก้า) มีไฟธาตุอรุณ

  

Talk บอสวองโกเล่รุ่นที่ 10 ในเรื่อง

'งายยย.....คุณผู้พิทักษ์และนักฆ่าของโผมมม'เสียงทุ่มนุ่มน่าฟังชวนผ่อนคลายเอ่ยถามผู้พิทักษ์และนักฆ่าทั้งหลายในห้องโถงนั่งเล่นอย่างร่าเริง

: อ อืม // นั่งเกร็งจนแทบจะเป็นตะคริว

' เอ้า! ฮึบ!' กระโดดนั่งลงเก้าอี้อย่างสนุกสนานแล้วยิ้มให้ 

: ด เดี๋ยวตกนะ นั่งดีๆสิ!! 

'อ่าๆ ใจเย็นๆนะทุกคน ก็วันนี้ผมก็มีเรื่องจะคุ่ยด้วยละนะ' เท้าคางมองแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ 

: //นั่งฟังเงียบๆ

' พวกเรานะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราก็แก่ขึ้นเรื่อยๆแล้ว ทำไมเรา...'

เสียงพูดที่ชวนผ่อนคลายก่อนหน้านี้ได้หายไปพร้อมกับเสียงที่ทำให้ทั้งห้องนั้นเงียบและกดดันขึ้น

: นี่ เข้าเรื่องสักทีเถอะ...ผมไม่ชอบอยู่ที่นี่นานนะ

' อะๆๆ...ผมไม่พูดอ้อมไปแล้วมากๆแล้วสินะ เฮ้อ..... งั้นฟังคำสั่งของผมให้ดี'

ใบหน้าที่ยิ้มอย่างรอยยิ้มอย่างร่าเริงหายไปพร้อม กับมีหน้าเรียบเฉยและรอยแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

: ... // ข่มใจไม่ให้กลัวจนตัวสั่น

'จงไปหา โอเมก้า(หรืออัลฟ่า/เบต้า) ของคุณให้พร้อมก่อน 1 เดือนที่จะถึงงานเต้นรำ ถ้าหาไม่เจอพวกคุณเตรียมตัวรับบทลงโทษจากผมได้เลย หึๆ555555+' เสียงขำชวนขนลุกได้หายไปพร้อมกับหมอกของผู้พิทักษ์สายหมอก เมฆาและบอสของพร้อมเขา และกลับมีกระดาษวางอยู่บนโต๊ะ

: ทำไมต้องงานเต้นรำล่ะ เอาฮัจจิมาเป็นคู่ดีมั้ยเนี่ย?

(ในกระดาษเขียนว่า)/ ถ้าหาไม่ได้ผมจะส่งพวกคุณไปทำโทษที่แดนทมิฬ (เป็นที่ฝึกที่มืดมิดและเป็นที่ทำโทษของวองโกเล่ของโลกนี้)/พร้อมกับมีเสียงสยองลอยมาตามลม

: ฮือออ เมย์จังช่วยผมที (T^T)

Talk  naki 

สวัสดีจ้าาาาา ชื่ออะไรจ๊ะ? 

: PT. จ้า

จ้าๆ แล้วคิดว่าตัวท่านจะนกไหม?

: ม่ายยรุ แล้วแต่ดวงล่ะเด้อ

อยากบอกอะไรกับไรท์ไม่จ๊ะ?

 : ขอให้ติด!!

ทำไมถึงมาสมัครของไรท์ละ? 

: น่าสนุกดีอ่ะนะ

สุดท้ายนี้อยากบอกอะไรลูกๆของท่าน? 

: ขอจงโดนเด็กกิน!!!

(เดี๋ยวสิครับ! : มายุระ)

จ้าๆ นั้นก็โชคดีนะ!