คลังใบสมัครตัวละคร

ลำดับตอนที่ #33 : [Fic Reborn I KHR] Hi My Master! :: สวัสดีค่ะเจ้านาย โปรดช่วยดูแลฉันที

Register

"ทำไมต้องตะโกนอ่ะ หูจะแตกแล้ว(=0=)"

ชื่อ I สกุล :: ชิโรอาเมะ มาเรย์ || Shiroame Marei

ชื่อเล่น I ฉายา :: มาเรย์

ความหมายของชื่อ :: ชิโระ - สีขาว

                               อาเมะ - ฝน

อายุ :: 25

สัตว์ที่กลายเป็น :: หงส์สีดำ - มีขนสีดำตลอดทั้งตัวปากสีส้มอมแดง ดวงตาสีน้ำเงินดูเฉยชา ตรงหน้าผากมีขนเป็นรูปหยดน้ำสีขาว ปลายปีกทั้งสองเป็นสีขาว สูง 110 ซม. ปีกทั้งสองกว้างรวม 1.8 เมตร

สัญชาติ :: อิตาลี

เชื้อชาติ :: อิตาลี - ญี่ปุ่น

ลักษณะภายนอก :: ร่างบางเจ้าของใบหน้าเรียวได้รูปล้อมกรอบด้วยผมสั้นประบ่าสีขาวกระเซิงไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ แต่ดูหนานุ่มอย่างไม่น่าเชื่อ ดวงตาเฉยชาแทบจะไร้อารมณ์สีน้ำทะเลลึกล้อมด้วยแพขนตาหนาไม่งอนเด้ง พวงแก้มเนียนน่าหยิก จมูกเล็กเชิดโด่ง รับกับริมฝีปากเล็กนุ่มนิ่มเหมือนกับขนมไดฟุกุ ตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอนั้นมีสีขาวซีดจนเกือบจะไม่มีสี รูปร่างที่ดูภายนอกแล้วผอมแห้ง บอบบาง ดูอ่อนแอ แต่เธอเพียงแค่เป็นคนที่กินเท่าไหร่ก็ไม่เคยอ้วน และใครๆมักมองว่าเธอเป็นเด็กม.ปลาย เพราะด้วยความที่มีเชื้อสายเอเชียปนอยู่ทำให้เธอดูอ่อนกว่าวัย แล้วร่างกายก็หยุดการเจริญเติบโตด้วย สูง 162 ซม. หนัก 51 กก.

อุปนิสัย :: ถ้าจะกล่าวถึงคนที่ชื่อว่า มาเรย์ ทุกคนก็ต้องร้องอ๋อเพราะความเป็นเอกลักษณ์ที่เจอกันครั้งเดียวก็จำได้

                    มาเรย์ หญิงสาวที่เรียกได้ว่าเข้าใจยากยิ่งกว่าสภาพอากาศในแต่ละวัน อ่านสีหน้าแทบไม่ออก เพราะเธอเป็นคนที่จะมีใบหน้านิ่ง มึน ง่วงอยู่ตลอดเวลา ไม่ค่อยตื่นตัวกับสิ่งรอบข้างอะไรเท่าไหร่เลย เป็นพวกที่นึกอยากจะทำก็ทำ กวนหน้านิ่งๆ จนหลายคนพากันหัวร้อน แต่บางทีนางก็เป็นพวกเจ้าเล่ห์ใช่ย่อย เหมือนเป็นพวกหลอกง่ายแต่อีกฝ่ายกลับถูกหลอกซะเอง อีกทั้งนางยังเนียนยิ่งกว่ากิ้งก่า หลอกถามได้ง่ายๆ ตีสนิทกับพวกคนอื่นได้เก่ง อีกทั้งยังชอบทำมึนเวลาโดดด่าหรือกำลังถูกนินทา แต่ฝีปากของนางก็ใช่ว่าจะอ่อนเหมือนกับภายนอก เพราะเธอเป็นคนที่พูดฉะหรือเถียงชนะตลอด เธอไม่สนหรอกเพราะว่านินทาใคร มันก็เหมือนกับว่ากำลังด่าตัวเองอยู่นั่นแหละนะ เธอน่ะเป็นคนที่ ใครดีมาเธอก็ดีกลับ ใครร้ายมาเธอก็ร้ายกลับนั่นแหละ เป็นคนที่รักความเงียบสงบ เกลียดเสียงดังและความวุ่นวาย ชอบที่จะอยู่คนเดียวเงียบๆ รักสันโดษ แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่เห็นแก่ตัว ชอบช่วยเหลือคนอื่นด้วยใบหน้านิ่งเฉย เธออ่านสีหน้าของคนรอบข้างออก เดาใจคนเก่ง 

                    สาวผู้มีมันสมองเป็นเลิศ ฉลาดคิด ฉลาดเอาตัวรอด และรอบคอบ กล้าที่จะเสี่ยง กล้าทำกล้ารับ แต่ถ้าเธอไม่ได้ทำเธอจะสู้จนกว่าเธอจะถูก มีไหวพริบ ช่างสังเกต ช่างจดช่างจำ รู้ทันคนอื่นอยู่เสมอ เป็นคนมีเหตุผล เกลียดการบังคับข่มเหง มีความอดทนสูงพอตัว แต่ถ้ามันหมดลงเมื่อไหร่ เมื่อนั้นคือช่วงเวลานรกเลยล่ะ 

                        สาวผู้ที่ชอบความเรียบง่ายสบายๆ ไม่เรื่องมากอะไรกับสิ่งรอบข้าง เธอเออออได้หมด รับผิดชอบต่อหน้าที่ เห็นภายนอกอาจจะคิดว่าเธอเป็นคนที่เย็นชา แต่เธอก็แค่ไม่ชอบแสดงสีหน้า แต่พูดให้กำลังใจคนอื่นเป็น ใจดีและใจกว้างเหมือนกัน และค่อนข้างจะเกลียดการใช้อำนาจ แต่สิ่งที่เกลียดกว่านั้นก็คงจะเป็นความวุ่นวาย และเสียงดังนั่นล่ะ

                         เธอเป็นคนที่อาจจะขี้เหงาไปบ้าง แต่เธอก็เข้มแข็งไม่ใช่น้อยๆ จึงทำเป็นปล่อยผ่านไปเพราะเก็บเอาไว้ก็หนักใจเปล่าๆ เธอโกรธใครไม่ค่อยเป็น ไม่ใช่คนคิดมากอะไร ถึงจะมีหน้ามึนๆตลอดแต่นางก้มีเวลาที่ยิ้มหรือร้องไห้เหมือนกัน เพียงแต่น้อยคนที่จะสังเกตเห็นหรือรับรู้เท่านั้นเอง เธอเป็นคนที่รู้จักบุญคุณคนอื่น ไม่ยอมให้ใครมาปกป้องหรือเห็นใจ ถ้าเมื่อไหร่มีคนกล้าทำร้ายคนสำคัญของเธอ เธอจะลุกขึ้นต่อต้านโดยไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น

                         ถ้าจะบอกถึงทักษะการป้องกันตัว ก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก เธอแค่เป็นคนที่มือเท้าหนัก แต่ก็หัดออมแรงเป็นนะ เพราะตัวผอมบางทำให้เคลื่อนไหวได้รวดเร็ว แต่เห็นแห้งๆแบบนั้นใช่ว่าโดนเตะ หรือต่อยทีะไม่จุกนะเออ

ประวัติ :: มาเรย์ ผู้หญิงที่เหมือนกับตุ๊กตา ไม่แสดงสีหน้าใดๆเลยตั้งแต่เธอถูกนำมาทิ้งไว้ที่โบสถ์หลังหนึ่ง เธอจำได้เพียงแค่ว่า แม่ของเธอบอกให้มารอตรงนี้แล้วจะกลับไปเอารถที่บ้าน...และไม่กลับมาอีกเลย

                  เธอถูกแม่ชีของโบสถ์หลังนั้นเลี้ยงดู พร้อมๆกับเหล่าเด็กกำพร้า เธอเองก็เติบโตขึ้นมาเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ แต่ผู้คนต่างก็ซุบซิบนินทาเป็นเรื่องปกติ จนรู้สึกว่า 'น่ารำคาญ' บางครั้งก็ถูกเหล่าเด็กลูกผู้ดีกลั่นแกล้ง ด้วยการปาโคลน หรือ ผลไม้เน่าๆใส่ เธอกลับไม่สนใจและปล่อยผ่าน 

 

                 โครม เพล้งง!!

 

                    "อึก..แก ยัยบ้า!" ชายหนุ่มลูกผู้ดีคนหนึ่งยกมือกุมแก้มที่บวมช้ำของตัวเอง และมองร่างบางที่ใส่ชุดขาดๆ ซอมซ่อ

                    "นายเริ่มก่อนนะ...ที่มาทำร้ายคาเน่ หน้าไม่อาย" มาเรย์ว่าพร้อมกับพยุงตัวเด็กหญิงวัย 6 ขวบลุกขึ้นและปัดกระโปรงให้

                    "ฮึ่ย! คอยดูเถอะ วันพรุ่งนี้ถ้าฉันจะเผาโบสถ์ของพวกเธอซะไม่ให้เหลือซากเลย!" ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

                 นึกว่านั่นจะแค่คำพูดที่ขู่ให้กลัว แต่ในคืนนั้น...

                   เปรี๊ยะๆๆๆ!

                 

                    "รีบดับไฟเร็วเข้า! เอาน้ำมาเร็วๆ" ชาวบ้านในแถบนั้นต่างตกใจรีบหาน้ำมาดัวโบสถ์เก่าหลัง มาเรย์เองก็ตกใจและรีบช่วยเข้าดับไฟด้วย 

                    "ไปให้พ้นนะ!" มาเรย์ชะงักและตวาดเสียงแข็ง เมื่อมีคนกลุ่มหนึ่งมาขวางไม่ให้พวกเธอเข้าไปดับไฟ

                    "คำสั่งของนายน้อย ห้ามให้ใครช่วยโบสถ์หลังนี้ทั้งนั้น ถ้าขัดขืนล่ะก็...ตายแน่" ไม่พูดเปล่าพร้อมกับหยิบปืนสั้นออกมาจ่อทุกคน

                    "แต่โบสถ์นี้สำคัญกับพวกเรามากนะ!"

                    "คำสั่งของนายน้อย พวกเราต้องทำตาม..." มาเรย์ได้แต่มองเหล่าบาทหลวงและแม่ชีกอดปลอบเด็กๆ ด้วยความโศกเศร้า แต่เธอกลับรู้สึกตรงกันข้ามเมื่อผู้สั่งการเดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

                    "ลุกโชนสวยดีนะ...ว่ามั้ย? มาเรย์"

                    "...แก"

                    "หืม?"

                    "ฉันจะฆ่านาย...เจสส์!!!" ดวงตาที่เคยเรียบเฉยกลับมองเขาด้วยความเดือดดาล มือบางกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายและต่อยเต็มแรง

                 พลั่ก! โครมมม!!

                    "ยัยนี่..."

                มาเรย์ใช้กำลังทั้งหมดที่ตัวเองมีเข้าอาละวาดกับชายตรงหน้า ทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บไปไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ยอมหยุด ยังรัวทั้งหมัดและลูกเตะใส่พร้อมทั้งขึ้นคร่อมต่อยใบหน้าของชายหนุ่มไม่หยุด

 

                    "ฉันไม่ยอมหรอก! ถ้าแกแตะต้องสิ่งสำคัญของฉันเมื่อไหร่ ฉันก็พร้อมที่จะเป็นฆาตกรได้ทุกเมื่อ!!" กำปั้นบางนั้นแตกและอาบเลือด เธอหายใจหอบเมื่อเห็นอีกฝ่ายแถบจะไม่มีสติ เธอจึงลุกขึ้นและกำลังจะเดินกลับไป แต่ว่า...

                 เปรี้ยงงง!!

                 

                 ตุ๊บ!!   

                    "มาเรย์!! / พี่มาเรย์!!" 

                    คมกระสุนตัดผ่านขั้วหัวใจของเธอเข้าอย่างจัง เธอนิ่งไปแล้วล้มลงบนพื้นหญ้าภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก็คือ ชายที่เธอเพิ่งซัดไปกำลังลุกขึ้นนั่งโดยมีลูกน้องคนหนึ่งคอยประคอง มองมาทางเธอด้วยสีหน้าที่ตกใจไม่แพ้กัน  ก่อนจะมีเท้าข้างหนึ่งมาเหยียบที่หัวของเธอเอาไว้อย่างแรง 

ทำไม...ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย

                    "ทำอะไรลงไปน่ะ! เจฟ!"

                    "แค่ขยะชิ้นเดียว กำจัดไปน่ะดีแล้ว...นายน่ะเกลียดยัยนี่ไม่ใช่รึไง?" ชายอีกคนที่เหยียบหัวของเธอเอ่ยถามเสียงเย็น

                    "ไม่ใช่! ฉันไม่ได้เกลียดเธอ...เอาเท้าของนายออกจากเธอเดี๋ยวนี้นะ เจฟ!"

                    "ก็ได้..." ทันทีที่เท้าถูกยกออก ชายหนุ่มก็เข้ามาหาเธอด้วยความทุลักทุเล เสียงตะโกนที่ดังก้องนั่น มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกสับสน

                    "อย่าหลับเด็ดขาดนะ! มองหน้าฉันเดี๋ยวนี้ มาเรย์!!"

                 หนวกหูน่า...ฉันจะนอน

                    "โว้ยยยย ไอ้บอสบ้านั่นมันอยู่ไหนฟะ!!"  บริเวณริมน้ำของฐานทัพเหล่าวาเรีย เหล่านกต่างบินหนีด้วยความตกใจ และทำให้เธอสะดุ้งตื่นด้วย!

                 อ อะไรน่ะ เสียงระเบิดเหรอ? 

                    "สควอโล่ บอสออกไปประชุมไง..." ภาพตรงหน้าของเธอคือ สาวประเภทสองคนหนึ่งกำลังนั่งจิบชาริมบึงน้ำ ส่วนคนข้างๆเป้นชายหนุ่มผมสีเงินยาวสลวยที่กำลังทำหน้าหงุดหงิด

                    "โธ่เว้ยย!! วุ่นวายเป็นบ้า"

                  

                ทำไมต้องโวยวายนะ หูแทบแตก(=_=;;)

                 หืม ทำไมรู้สึก...แปลกๆ?

                  เมื่อเธอก้มมองตัวเองในน้ำ ก็สติแตกจนส่งเสียงลั่น

                  "กว๊ากกกก!!" นะ นี่ฉันเป็นตัวอะไรไปแล้วเนี่ย!?

                     "หืม? นี่ลุซซุเรีย ที่นี่มีหงส์ด้วยเหรอ?" ตายละ พวกเขาเห็นซะแล้ว...เดี๋ยวนะ หงส์เหรอ?

                    "ไม่แน่ใจหรอกนะตัว เค้าว่าน่าจะหลงฝูงมาละมั้ง แต่สวยดีนะตัวเองงง" เจ๊กะเทยมองฉันด้วยความดี๊ด๊า แต่ก็ดูน่าจะไม่ทำร้ายเราหรอกมั้ง

                  มาเรย์คิดในใจพร้อมกับว่ายเข้าไปหาพวกเขาเหมือนจะทักทาย 

                    "งดงามมากค่ะ สาวน้อย...ว่ามั้ย สควอโล่?" คนผมเงินมองฉันตาขวาง และได้แต่ยืนนิ่งๆไม่พูดอะไร จนกระทั่งเจ๊กะเทยพูดขึ้น

                    "รอนี่แป๊บนะสาวน้อย เค้าจะไปเอาของกินมาให้ หุหุ!" เขาว่าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปด้านใน

                    ส่วนฉันก็ได้แต่เอียงคอมองคนผมเงินตรงหน้า ไม่ไปไหน เขาก็เดินเข้ามาใกล้แล้วนั่งยองๆตรงขอบบึงและยื่นมือมาตรงหน้าฉัน ฉันจึงโน้มศีรษะเข้าไปคลอเคลียที่มือหยาบ

                    "แกไม่กลัวฉันรึไง?"

ไม่รู้สิ...แต่แววตาของเขา ทำไมดูเศร้าๆจังนะ?

 

                    

คู่ :: สเปลบี สควอโล่

สิ่งที่ชอบ :: ขนมไดฟุกุ , ธรรมชาติ , ปลา , การว่ายน้ำ , ที่เงียบๆ , ฝน , เกมกระดาน

สิ่งที่ไม่ชอบ I เกลียด :: เสียงดัง , แดดจัดๆ , ของเผ็ด , การคำนวน

สิ่งที่กลัว I เเพ้ :: -

งานอดิเรก :: นั่งเอื่อยๆบนต้นไม้ / ว่ายน้ำเล่นในบึงบริเวณฐานทัพของวาเรีย

ลักษณะการพูด :: เป็นคนพูดเสียงค่อนข้างเนิบๆ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับช้าเป็นเต่า หรือเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน ไม่ค่อยจะพูดเสียงดังจนถึงขั้นตะโกน แต่เสียงก็ดังชัดเจนดี แถมยังเป็นคนที่เสียงใสเหมือนแก้วด้วย

                         - "ตะโกนอีกแล้ว...เคยพูดแบบคนปกติเป็นมั้ยเนี่ย?"

                         - "เฮ้อ ถึงจะบอกว่าไม่มี แต่สีหน้าของเธอไม่ได้บอกแบบนั้นนะ?"

                         - "วันนี้ลุซซี่จะเอาอะไรมาให้กินน้าาา? อย่างน้อยไม่ใช่ของเผ็ดอ่ะแหละ"

                         - "อย่าแตะต้องเขานะ! เขาบาดเจ็บอยู่ไม่เห็นรึไง?"

เพิ่มเติม :: - นางเล่นเกมกระดานเก่ง ทั้งหมากรุก หมากฮอต แถมเป็นพวกมือขึ้นเวลาเล่นพนันอีกด้วย

                 - มาเรย์ชอบลุซซุเรีย เพราะเป็นคนที่เอาขนมมาให้เธอตลอด ไม่ค่อยชอบฟรานเพราะทำตัวกวนประสาทจนเธอเองก็อดของขึ้นไม่ได้

                    - เวลาที่ไม่มีใครอยู่ที่บึง เธอจะชอบเล่นน้ำกลางบึงด้วยความสนุกสนาน

                    - ที่เจสส์ไม่ยอมให้เธอตาย เพราะ เขาชอบเธอ แต่กลับทำตัวไม่ถูกเวลาเจอหน้า...

Character Talk 

"เอ้า ตื่นเถอะๆ ลุกมาคุยกันหน่อยนะ!" เด็กสาวผมสีทองสว่าง นัยน์ตาสีฟ้าแย้มยิ้มขณะจิ้มที่แก้มของคุณ "สวัสดีคุณชื่ออะไรงั้นเหรอคะ?" เธอเอียงคอถามอย่างน่าเอ็นดู

Ans. ฮ้าววว หวัดดี ฉันชื่อ มาเรย์

"ตอนนี้คุณตายแล้วนะคะ รู้ตัวใช่มั้ยล่ะ?" เด็กสาวเอามือไขว้หลังแล้วยิ้มอย่างซุกซนให้คุณ

Ans. ก็...มั้งนะ

"อ๊ะๆ แต่ไม่ต้องสลดไป เพราะว่าคุณจะได้ไปเกิดใหม่อีกครั้งล่ะ!" กล่าวอย่างตื่นเต้นแล้วรอคอยปฏิกริยาของอีกฝั่งหนึ่ง

Ans. หา?

"ก่อนไปเราขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยล่ะ?" เด็กสาวทำหน้าลังเลใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มเฉ่ง "ต่อให้คุณไม่ให้ถามเราก็ต้องถามล่ะนะ นี่ๆ สำหรับคุณคิดว่า 'รักแท้' น่ะมันคืออะไรหรอ"

Ans. ไม่รู้อ่ะ ไม่เคยเจอ

"เป็นคำตอบที่ไม่เลวนะ งั้นก็บ๊ายบาย สนุกให้มากๆล่ะ กับ ชี-วิต-ใหม่!" โบกมือลาอย่างร่าเริงก่อนที่ร่างจะเลือนลางหางไปกับหมอกควัน

Ans. ขอนอนก่อนเถอะ ฉันง่วง ฟี้...

Mazami Talk

สวัสดีค่ะ เรามีนามว่ามาซามิ แล้วคุณผปค.ที่น่ารักล่ะคะ?

 :: PT. จ้าาา

ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้หรอคะ? 

:: น่าสนใจดีนะเออ

แนวความรักที่อยากได้เป็นประมาณไหนคะ?

 :: ละมุนไม่ถึงกับหวานเจี๊ยบนะ แต่ก็มีกวนโอ๊ย ตีกันบ้าง

ถ้าหากลูกสาวไม่ติดจะโกรธมั้ยคะ (. .;;;)

 :: ไม่อ่ะ เก็บกลับบ้าน

หากในเรื่องลูกสาวของท่านลูกคาร์ไปบ้างก็ต้องขอโทษล่วงหน้าเลยนะคะ>< 

:: จ้าาาา

สุดท้ายนี้ขอบคุณที่มาสมัครฟิคของเรา และขอให้โชคดีนะคะ #โค้ง

 :: ขอฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยน้าาาา

          

B
E
R
L
I
N
❀