คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : [Fic AU KHR] Sesarina Of Monstar
Application Form
“ข้าเป็นเงือกนอกรีต...ไม่แปลกใจหรอกที่เจ้าจะตกใจ”
PART I :
บทบาทที่สมัคร : ตัวประกอบ (มิลฟีโอเล่)
รูปร่างลักษณะ : หญิงสาวอายุ 22 ปี รูปร่างปราดเปรียว เจ้าของเรือนผมสีเดียวกันกับเกลียวคลื่นในท้องทะเล นัยน์ตากลมโตสีทะเลลึก ใบหน้านวลอ่อนเยาว์เหมือนสาวแรกแย้ม ริมฝีปากบางเฉียบและนุ่มยุ่นน่าสัมผัสสีแดงระเรื่อ ผิวขาวและเนียนดั่งไข่มุกและ ขา ฟังไม่ผิดค่ะ ขา! เรียวขาสวยไร้ไขมันส่วนเกินที่มีเกล็ดปลาห่อหุ้มขาทั้งสองข้างเอาไว้ ใบหูทั้งสองข้างจะสวมครีบไว้(ทำจากอัญมณี) สูง 167 ซม. หนัก 52 กก.
ชื่อ – นามสกุล : คอดิเรีย รีอาน || Cordelia Rhian
ชื่อเล่น : ริน / รีอาน || Rhin / Rhian
ความหมาย : คอดิเรีย Cordelia = บุตรสาวแห่งท้องทะเล
รีอาน Rhian = แม่มด
PART II :
สิ่งที่ชอบ + ไม่ชอบ :
ชอบ :
- ความเงียบ - มันรู้สึกสงบจิตสงบใจมากกว่า
- สัตว์ทะเล - เป็นเพื่อนเล่นให้กับเธอได้
- หนังสือ - เธอชอบอ่าน เหมือนได้เห็นอีกโลก
- ตอนกลางคืน - เธอจะชอบออกมาดูดาวและคอยตรวจดูพื้นที่รอบๆ
- วัง - วุ่นวายจะตายชัก
- มีคนบุกรุกที่ของเธอ - เธอจะเอาของมาปาไล่ออกไป
- ของเผ็ดๆ - รู้สึกแย่มาก ร้อนไปทั่วทั้งปาก แสบด้วย
สิ่งที่กลัว : ผู้คนเข้าหา - ไม่ไว้ใจใครเลย
อาวุธและวิธีใช้ : หอก - วิธีใช้ก็เหมือนทั่วไป เพียงแต่ครีบที่ปลายด้าม เปรียบเสมือนใบพายที่จะสามารถควบคุมน้ำได้ และไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน เมื่อถึงเวลาที่เธอจะต้องสู้หอกก็จะสามารถรับรู้และมาหาเธอได้ทันที
PART III :
นิสัย : หญิงสาวผู้รักสันโดษ ไม่ชอบการคบค้าสมาคมกับใคร ไม่ไว้ใจใคร เปิดใจให้คนอื่นน้อยมาก รักสงบ ชอบความเรียบง่าย รักท้องทะเลและธรรมชาติ รักการอ่านเป็นชีวิตจิตใจ มีความรอบรู้เรื่องต่างๆเป็นอย่างดี ใจดี อ่อนโยน ชอบช่วยเหลือผู้อื่น ถึงแม้เธอจะไม่คบค้าสมาคมกับใคร แต่เธอก็ไม่อาจอยู่เฉยกับคนเดือนร้อนตรงหน้าได้ ไม่ชอบการใช้กำลังและการต่อสู้ แต่เธอก็เป็นคนที่พลังแข็งแกร่งคนหนึ่ง มีความอดทนสูง แต่ถ้าถึงขีดจำกัดเธอจะทำเพียงแค่หนีไปไกลๆหรือไม่ก็ใช้พลังไล่ไป เป็นคนที่คิดก่อนทำเสมอ ช่างจดช่างจำ และช่างสังเกต ห้าวหาญยามต่อสู้ เป็นพวกปิดทองหลังพระ มักทำดีโดยที่คนอื่นมองไม่เห็น สามารถสื่อสารกับสัตว์ทะเลได้ มักชอบเป็นห่วงคนอื่นๆอยู่เสมอ เป็นที่ปรึกษาที่ดี เป็นคนที่ใจแข็ง ปากร้ายนิดๆแ่ก็ใจดี เธอเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมายกย่อง และก็ไม่ชอบให้ใครมาดูถูกเธอเช่นกัน เธอรักในศักดิ์ศรีของตัวเอง ยอมสละตัวเองเพื่อปกป้องสิ่งที่เธอรัก มักดูคนอื่นๆออกว่าเขาคิดอะไร ยามที่มีแขกไม่ได้รับเชิญบุกรุกเข้ามาในอาณาเขตของเธอ เธอจะกลายเป็นคนเย็นชา และเลือดเย็นไม่น้อย อีกทั้งยังมีฝีมือในการต่อสู้ที่น่ากลัว
ลักษณะการพูดจา : รีอานเป็นคนที่มีน้ำเสียงนุ่มนวลและอ่อนหวาน แต่ก็เป็นคนที่พูดเสียงดังชัดเจน ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจ มักแทนตัวเองว่า 'ข้า' และแทนคนอายุน้อยกว่าว่า '' แต่ถ้าอายุมากกว่าจะเป็น 'ท่าน'
- "ชื่อของข้าคือ รีอาน...ผู้คนในอาณาจักรมักเรียกข้าว่า 'แม่มด' " เธอกล่าวแนะนำตัวอย่างเรียบๆ
- "เฮ้อ ความรักก็เหมือนดาบสองคม เจ้าต้องตัดสินใจให้ดี...เพราะสุดท้ายคนที่ต้องเจ็บปวดที่สุดคือตัวเจ้าเองนะ" เธอว่าตักเตือนแต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใย
- "หนวกหูจริงๆ เพราะแบบนี้ไง ข้าถึงไม่อยากกลับไปน่ะ" ดวงตากลมโตมองออกไปยังทางหอนางโลมด้วยความเบื่อหน่ายและปิดหน้าต่างก่อนจะล้มตัวลงนอน
- "คิกๆ ท่านอย่าตกใจเลย ข้าเป็นเงือกที่ไม่สมบูรณ์น่ะ...จึงถูกผู้คนขับไล่ให้มาอยู่นอกเมืองนี่แหละ" หญิงสาวอดขำไม่ได้เมื่อคนตรงหน้าตกใจกับร่างกายของเธอ
- "ข้าไม่ใช่แม่มดสักหน่อย..." เธอพูดด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย
- "ผู้ใดที่ทำท้องทะเลแปดเปื้อน ไม่ยกโทษให้หรอก!!" มือบางกำหอกในมือแน่นจนสั่นระริก ดวงตากลับจ้องมองเหล่าผู้บุกรุกอย่างไม่ละสายตา
- "เจ้าเหม่อจนตกลงมาในอาณาเขตของข้า ให้ตายสิ คนบนพื้นดินนี่ซู่มซ่ามเหมือนกันหมดเลยรึยังไง" ริมฝีปากขยับบ่นแต่ในมือก็ถือถาดซุปอุ่นๆมาให้
เพิ่มเติม : - ที่มีถึงจะมีขาแต่นางก็หายใจในน้ำได้เหมือนเงือกทั่วไปนะ
- พ่อเป็นมนุษย์ส่วนแม่เป็นนางเงือก แต่พ่อแม่ของเธอถูกหายไปอย่างปริศนา มีแต่ยายคอยเลี้ยงดูเธอตั้งแต่เล็ก
- ยายของเธออาศัยอยู่ที่ๆห่างไกลกับอาณาจักรมาก แต่มีหลายคนให้ความเคารพเพราะถือว่าเป็นผู้รู้เรื่องยาและเป็นผู้อาวุโสคนหนึ่ง
- รีอานถูกคนที่อาณาจักรเรียกว่าแม่มดเพราะร่างกายที่เหมือนกับมนุษย์มากกว่าเงือก แม้เธอจะมีเกล็ดและครีบเหมือนคนอื่นๆ
*** มีไรให้เพิ่มเติมก็บอกได้นะคะ
PART IV :
(ส่วนนี้เป็นส่วนของการตอบคำถามของตัวละคร สวมบทบาทเป็นลูกๆ ของคุณได้ตามสบายเลยครับ)
แสงแดดอ่อนๆ ในยามบ่ายส่องลอดจากต้นไม้สูงใหญ่รอบกาย เมื่อมองตรงไปก็จะพบกับทะเลสาบสีฟ้าใสที่เมื่อแสงแดดส่องลงมากระทบก็จะเกิดความงดงามระยิบระยับ แต่ภาพตรงหน้าก็ดูหมองลงไป เมื่อมีบุคคลสวมผ้าคลุมสีดำสนิทที่คลุมปิดตั้งแต่หัวจรดเท้ายืนอยู่ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง (ชื่อออริของคุณ)จ้องมองไปยังอีกฝ่าย จนคนในชุดผ้าคลุมนั้นรู้สึกตัวและหันกลับมามอง จ้องมองคนที่เข้ามารบกวนตนเล็กน้อย ก่อนเสียงทุ้มห้าวจะดังออกมา “เจ้าว่าภาพตรงหน้าเจ้างดงามหรือไม่ สาวน้อย”
- "ไม่รู้สิ...มันสวยก็จริงของเจ้า แต่ว่าในใจของคนที่ได้เห็นภาพตรงหน้าบ้างก็อาจว่ามันช่างมีความสุข แต่บ้างก็อาจมีความเศร้าอยู่ก็ได้" รีอานตอบโดยที่สายตายังคงมองภาพตรงหน้าไม่ไปไหน
“ฮ่ะๆ นั้นสินะ” เสียงทุ้มหัวเราะออกมาเบาๆ แม้คำตอบของเธอจะไม่น่าขำเลยสักนิดเดียว เจ้าตัวหันมามองเธอ ริมฝีปากบางเฉียบที่โผล่ออกมาจากผ้าคลุมแย้มยิ้มออกมา “ข้ามีชื่อว่า ‘ซิลล์’ ไม่ทราบว่าเจ้าพอจะบอกนามของเจ้าให้ข้ารู้ได้หรือไม่”
- "ผู้คนต่างเรียกข้าว่า 'แม่มดแห่งท้องทะเล' เพียงเพราะข้าเกิดมาแตกต่างจากผู้อื่น จึงตั้งชื่อข้าว่า รีอาน ที่แปลว่า แม่มด" เธอตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่สบตากับคู่สนทนา
“งั้นหรือ… ช่างเป็นคำตอบที่ดี” ซิลล์มองหน้าเธอ ภายใต้ผ้าคลุมนั้นไม่รู้ว่าแสดงสีหน้าเช่นไร หรือเป็นอย่างไร มีเพียงริมฝีปากบางเฉียบที่ประดับรอยยิ้มไว้เท่านั้น กระทั่งเสียงทุ้มดังกังวานออกมา “เจ้าคิดว่าระหว่างมีชีวิตอยู่เพื่อรอความตายกับการตายไปซะกว่าอาจจะดีกว่ามีชิวิต อย่างไหนมันดีกว่ากัน”
- "มันก็แล้วแต่จิตใจของคนๆนั้น ว่าเขาจะตอบแบบไหน แต่สำหรับข้า การมีชีวิตอยู่เพื่อรอความตายมันดีกว่า" เธอตอบพลางแกว่งขากับน้ำจนเกิดเป็นคลื่นขยายวงกว้างไปเรื่อยๆ
“แล้วถ้า…วันใดวันหนึ่ง เจ้าอาจมีชีวิตอยู่เพื่อรอความตายละ ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะทำเช่นไร สาวน้อย”
- "ทำสิ่งที่ข้าพอจะทำได้ ท่านยายของข้าเคยสอนไว้...ว่าทุกสรรพสิ่งมีเกิดก็ย่อมมีตาย เพื่อรักษาสมดุลของโลก" ใบหน้าหวานเงยมองท้องฟ้าแล้วตอบคำถามนั้น
“ช่างเป็นคำตอบที่ดี แต่รู้อะไรไหมสาวน้อย” ซิลล์มอง(ออริของคุณ)นิ่งๆ ไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา แม้กระทั่งน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาก็ไร้ความมีชีวิตอย่างที่ควรจะเป็น “เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ ไม่ว่าเจ้าจะตอบอะไรมา การกระทำของเจ้ามันจะไม่ใช่แบบนั้นหรอก”
- "เจ้าจะมารู้ดีกว่าตัวของข้าได้อย่างไร?" รีอานยกยิ้มเหมือนจะหัวเราะน้อยๆ
“หากเจ้าคิดเห็นเช่นนี้ข้าก็คงไม่อาจพูดอะไรได้” ชายหนุ่มภายใต้ผ้าคลุมถอนหายใจออกมาอย่างบางเบา “…แล้วข้าจะรอดูเจ้า (ชื่อออริของคุณ)” เมื่อสิ้นเสียงนั้นร่างภายใต้ผ้าคลุมก็ค่อยๆ จางหายไป เหลือทิ้งไว้เพียงเธอและทัศนีย์ภาพอันงดงามไว้เท่านั้น
- "ไม่มีใคร กำหนดชะตากรรมได้หรอก...แม้แต่ตัวของข้าเองก็ตามที" เธอเอ่ยเสียงแผ่วไปพร้อมกับดำดิ่งลงสู่ใต้น้ำไป
PART V :
สวัสดีครับ ชื่ออะไรเอ่ย? : PT. จ้า
คิดยังไงถึงมาสมัครเรื่องนี้หรอครับ? : น่าสนดีอ่านะ (^^)
มีคู่ที่อยากได้เป็นพิเศษไหมครับ แล้วคิดว่าบทที่ลงนี่จะได้คู่ใครเอ่ย? : คู่ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ ตัวหลักอ่ะ แต่ถ้าให้เลือกก็...อาซาริ อุเก็ตสึ ก็ได้นะ เอาจริงๆชอบคนนี้หลาย
ถ้าหากไม่ติดก็ขอโทษด้วยนะครับ ไม่มีแปะแผนที่บ้านบอกนะครับ เผื่อคุณจะอยากส่งอะไรมาให้ จะได้ไม่ต้องส่งมา ฮา : ไม่ทำหรอกน่าาาาา แต่จะสาป อุ๊ย! ร้องไห้กลับไป แต่ตัวประกอบไม่นกหรอกมั้งเนอะ
ขอบคุณที่มาสมัครนะครับ ขอให้คุณโชคดี J *โบกมือลา* : เช่นกันค่ะ ขอบคุณที่รับพิจารณานะคะ
ความคิดเห็น