ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คลังใบสมัครตัวละคร

    ลำดับตอนที่ #27 : [Fic Reborn I KHR] Hi My Master! :: สวัสดีค่ะเจ้านาย โปรดช่วยดูแลฉันที

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 203
      0
      4 พ.ย. 60




    คนอื่นๆ อาจจะต้องการทรัพย์สิน ชื่อเสียง เงินทอง เกียรติยศ



    แต่สำหรับตัวฉันนั้น ต้องการเพียงแค่ อิสรภาพ

    There was a beautiful sky above me. And it was filled with life.





    คนอื่นๆ อาจจะรู้สึกอิจฉาในความเพรียบพร้อมสมบูรณ์แบบราวกับเจ้าหญิง




    แต่สำหรับฉัน มันก็ไม่ต่างจาก คุกดีๆเลยสักนิดเดียว!


    Dustin's imprisonment







    ใครต่อใครจะบอกว่ามันคือ 'ความหวังดี' 

    แต่บางคนไม่อาจรู้ได้ว่ามันก็คือเครื่องมือที่จ้อง'ทำลาย'
    จนเสียความเป็นตัวตน

    Register





    "ชีวิตของฉัน ฉันต่างหากที่เป็นคนกำหนด!!"

    ชื่อ I สกุล ::  ชุนคัว อาเมโกะ | Shonkhor Ameko 

    ชื่อเล่น I ฉายา :: อาเมะ / ชุน / ตาเหยี่ยว

    ความหมายของชื่อ :: ชุนคัว - เหยี่ยว(ภาษามองโกเลีย) / อาเมะ - ฝน  

    อายุ :: 22

    สัตว์ที่กลายเป็น :: เหยี่ยวออสเปร ขนด้านใต้สีขาวแซมน้ำตาลเข้ม ด้านนอกเป้นขนสีน้ำตาลดวงตาสีเหลืองทองเป็นประกาย สูง 45 ซม. และปีกกว้าง 2 เมตร
    รูปภาพที่เกี่ยวข้อง

    สัญชาติ :: ญี่ปุ่น

    เชื้อชาติ :: ญี่ปุ่น เชื้อสายมองโกเลีย

    ลักษณะภายนอก :: ร่างบางผมสีน้ำตาลช๊อคโกแลตยาวประบ่า ตัดกับผิวขาวราวกับหิมะแรกเพราะเกิดในเมืองหนาว ดวงตากลมสวยสีท้องฟ้าสดใสเป็นประกาย รับกับคิ้วโก่งนิดๆ จมูกเรียวเล็กน่าฟัด ริมฝีปากบางสีพีชนุ่มนิ่มเหมือนกับขนมไดฟุกุ รูปร่างสูงเพรียวพอดีไร้ไขมันส่วนเกินมีท่วงท่าทีแข็งแรงและบุคคลิกที่ดี คล่องแคล่ว สูง 166 ซม. หนัก 53 กก. เวลาหน้าร้อนผิวจะไหม้ง่ายและค่อนข้างแสบ เป็นคนที่มักจะแต่งตัวที่สามารถเคลื่อนไหวได้สะดวก ไม่ตามแฟชั่นหรือนำสมัย

    อุปนิสัย :: เด็กสาวหัวรั้นที่ไม่เป็นสองรองใคร เธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะจริงจังกับสิ่งรอบข้าง แต่เธอไม่ใช่คนที่จะจริงจังไปเสียทุกเรื่อง บางเรื่องเธอก็ปล่อยวางลงบ้าง เป็นคนที่ค่อนข้างจะเรียกว่าปากร้ายแต่ใจดี และเป็นคนที่จะซึนเดระนิดๆ เธอไม่ชอบการถูกบังคับขู่เข็ญออกจะเกลียดเสียด้วยซ้ำไป เธอเป็นคนที่จริงใจกับผู้อื่นและเธอจะปฏิบัติดีกับคนที่ดีกับเธอก่อน ถ้าใครร้ายมาได้เอาคืนหนักเป็นเท่าตัว เป็นคนที่ใจเย็นรอบคอบ และระมัดระวังตัวเองอยู่เสมอ มีไหวพริบและการแก้ไขปัญหาเป็นเลิศ ความจำดี ฉลาด ช่างสังเกตและถ่อมตน มีตัดสินใจที่เด็ดขาด ปรับตัวเข้ากับสังคมได้ง่าย ไม่ถือตัวเย่อหยิ่ง และไม่ดูถูกคนอื่น เป็นคนที่ไม่ฟังความข้างเดียวและมีเหตุผล มีจิตใจที่มั่นคงและเข้มแข็ง เธอกล้าที่จะทำและกล้าที่จะยอมรับผิดถ้าเธอผิดจริง แต่ถ้าไม่ ก็อย่าหวังว่าเธอจะยอม! เธอเป็นคนที่พูดน้อยต่อยหนัก ถ้าคนที่สนิทกับเธอจะรู้ว่าเธอเป็นคนที่สามารถพึ่งพาได้ และมีความเป็นผู้นำอยู่สูงเลยทีเดียว เธอจึงเป็นสาวที่ดูสุขุม อีกทั้งยังมีสายตาที่ค่อนข้างดีมาก อีกทั้งยังห้าวหาญเผลอๆอาจจะชอบทำอะไรที่ฝืนตัวเองจนหลายคนเป็นห่วง เวลาโกรธเธอจะไม่พูดแต่จะเงียบและเดินหนีไปเฉยๆ ถ้าไปตื้อเธอจะด่ากลับมาด้วยคำพูดแทงใจ เป็นคนทีร้องไห้ยากมาก แต่เวลาใจดีเธอจะอ่อนโยน รู้สึกอบอุ่นหัวใจจนยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอชื่นชอบการยิงธนู และการฝึกนกเหยี่ยว เป็นคนกวนหน้านิ่ง

    ประวัติ :: เด็กสาวที่ทำเกิดมาเพื่อเป็นเครื่องจักรที่มีชีวิตของครอบครัว เธอคือความหวังสูงสุดของตระกูลริวชิกิซึ่งเป็นตระกูลขุนนางเก่าแก่และมีชื่อเสียง เธอจึงกลายเป็นตุ๊กตาที่ต้องทำตามคำสั่งของคุณย่าซึ่งเธอไม่ได้รู้สึกชอบเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่บังคับให้เธอเข้าเรียนโรงเรียนรัฐชื่อดัง ให้มีผลการสอบเป็นอันดับที่ 1 ต้องเก่งในทุกๆด้าน เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความอิสระเลย ตั้งแต่วันที่คุณย่าของเธอบังคับให้พ่อและแม่ของเธอต้องหย่าร้างกันเพราะฐานะที่ต่างกันเกินไป และเอาตัวเธอมาอยู่ในความดูแลของตัวเองด้วยความเข้มงวด เธอแทบจะไม่ได้รับความรักจากผู้หญิงคนนี้เลยแม้แต่น้อย ส่วนแม่ของเธอนั้นเสียไปเพราะตรอมใจที่ไม่สามารถรั้งเธอและพ่อของเธอเอาไว้ได้ ในใจได้แต่ตัดพ้อโชคชะตาของตนเอง จึงมีเพียงพ่อของเธอเท่านั้นที่เข้าใจ ในวันเกิดเขาได้มอบเครื่องรางชิ้นหนึ่งให้

         "นี่คืออะไรเหรอคะ พ่อ?" อาเมะวัย 13 เอ่ยถามพร้อมกับรับของสิ่งนั้นมาไว้ในมือ มันคือขนนกสองเส้นซึ่งมีสีขาวปลายขนสีน้ำตาลสลับดำ
         "ขนของเหยี่ยวน่ะ พ่อกับแม่มีกันคนละเส้น...แต่พ่อจะยกให้ลูก"

         "อ๋อ...ว่าแต่ทำไมถึงเป็นขนเหยี่ยวล่ะคะ?"
         "แม่ของลูกน่ะ มีเชื้อสายของชาวมองโกเลียซึ่งมีความสามารถในการฝึกนกเหยี่ยวให้ล่าสัตว์...เธอบอกว่าขนของเหยี่ยวคือตัวแทนของ อิสรภาพ"
         "...ขอบคุณค่ะ หนูจะเก็บรักษาไว้อย่างดีเลย"


         หลายปีต่อมาจนเธออายุ 19 เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันดับต้นๆของประเทศตามคำสั่งของคุณย่าด้วยความคับแค้นใจ เพราะท่านได้ขับไล่คุณพ่อออกจากกองมรดกและขู่เข็ญให้เขายกสิทธิ์การเลี้ยงดูให้กับคุณย่า พ่อของเธอถูกไล่ให้ไปอยู่ที่เกียวโต มีหลายครั้งที่เธอทำผิดพลาดและถูกคุณย่าของเธอต่อว่า แต่เพราะเครื่องรางที่ยึดเหนี่ยวจิตใจทำให้เธอต้องกัดฟันอดทนอย่างเจ็บปวด ท่ามกลางคำดูถูกเหยียดหยาม
         "แกมีหน้าที่ทำตามคำสั่งฉันนะ! ทำตัวน่ารังเกียจเพราะเชื้อแม่มันแรงล่ะสิ!" คำพูดดูถูกผู้ให้กำเนิดมีเหรอที่ลูกจะทนได้
         "ฉันเป็นคน ไม่ใช่เครื่องจักร! ที่จะสามารถยอมทำตามคำขอร้องของคุณได้ทุกเมื่อ...และถ้าคุณคิดจะดูถูกแม่ของฉัน คุณดูถูกฉันยังจะดีซะกว่า!" เธอตวาดกลับด้วยความเหลืออด
         "กล้าต่อปากต่อคำกับฉันเหรอ! นังเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี่!...ฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่เล็กนะ!"
         "คุณบังคับพ่อกับแม่ให้หย่าร้าง จนทำให้แม่ของฉันต้องตรอมใจตายและยังพรากคุณพ่อไปจากฉันอีก จิตใจของคุณทำด้วยอะไรกัน!!"
         "นังเด็กเนรคุณ รู้อย่างนี้ฉันไม่เลี้ยงแกไว้หรอก...เลี้ยงไม่เชื่อง!"
         "ที่ฉันเลี้ยงไม่เชื่อง เพราะคนเลี้ยงสั่งสอนฉันมาต่างหากล่ะคะ ฉันทนมา 19 ปีเพราะมีพ่ออยู่...แต่ในเมื่อคุณตัดขาดความเป็นแม่ลูก เพื่อไม่ให้ตระกูลเสียชื่อเสียงเพียงเพราะคุณพ่อยังรักคุณแม่...ฉันรับไม่ได้ค่ะ!"
         "แล้วแกจะทำยังไง?"
         "ทำเหมือนอย่างที่คุณทำกับพ่อฉันสิ แต่ไม่ต้องบังคับกันหรอกค่ะ...เพราะฉันยินดีที่จะไป!!" เธอพูดตัดบทและเดินออกจากบ้านไป
         "อาเมะ! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ นังเด็กเนรคุณ! ใครก็ได้จับตัวมันไว้" ทันทีที่เหล่าการ์ดได้ยินคำสั่ง เธอก็วิ่งตรงไปที่หน้าผาก่อนจะหันกลับมามองเหล่าการ์ด
         "คุณหนูถอยออกมานะครับ!"
         "ในเมื่อที่นี่...ไม่มีที่สำหรับครอบครัวฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ไม่ใช่เหรอ?" เธอตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะทิ้งตัวไปข้างหลังซึ่งเป็นหน้าผาริมทะเล
         "อย่านะ! แกอย่าทำอะไรบ้าๆนะ!" หญิงชราตะโกนห้ามด้วยความหวาดหวั่น
         "ฉันขอ..ไปอยู่กับคุณแม่ยังจะดีซะกว่า"



    สิ่งที่จะทำให้เป็นอิสระได้...คงมีเพียงแค่ความตายเท่านั้นสินะ







         ตู้ม ซ่าาาาาา!!





         เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตัวเองสภาพแวดล้อมรอบตัวและมุมมองต่างออกไป พบว่าตัวเองกลายเป็นเหยี่ยวไปซะแล้ว เธอถอนหายใจก่อนจะเริ่มบินเร่ร่อนไปยังที่ต่างๆ จนลงมาพักที่ๆหนึ่ง แต่กลับถูกตามล่าเพราะเป็นเหยี่ยวหายาก และถูกยิงบาดเจ็บที่ปีกเธอจึงร่วงตกลงที่ป่าแห่งหนึ่ง เธอรู้สึกหวาดกลัวจนแทบจะร้องไห้ เมื่อมีสองมืออุ้มตัวเธอขึ้นจากพื้นดิน ก่อนจะลูบหัวเธอด้วยความปลอบโยน

              "ไม่เป็นไรแล้วนะ"

               ปี๊ๆๆๆ!

              อาเมะตกใจและพยายามจะกระพือปีกหนีแต่ปีกของเธอได้รับบาดเจ็บทำให้ขยับไม่ได้ 

              "บาดเจ็บอยู่นี่นา...ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำร้ายนายหรอก" อาเมะนิ่งเหมือนจะเงิบแต่ก็พยายามจะเถียง
               
    ฉันเป็นผู้หญิงย่ะ อะไรของเค้า(=[]=)!

             "แผลใหญ่ด้วยแฮะ งั้นมาอยู่กับฉันก่อนจนกว่านายจะหายดีนะ(^^)"

             ปี๊ๆๆๆ!!

    เดี๋ยวก็ปั๊ดเอาปีกตบหน้าซะนี่!! ฉันเป็นผู้หญิงย่ะ


    คู่ :: ยามาโมโตะ ทาเคชิ

    สิ่งที่ชอบ :: ฝน ปลาดิบ ชามะลิ ทาร์ตธัญพืชอบน้ำผึ้ง นกทุกชนิด 

    สิ่งที่ไม่ชอบ I เกลียด :: คนที่ชอบดูถูกเหยียดหยามผู้อื่น เนื้อวัว วาซาบิ

    สิ่งที่กลัว I เเพ้ ::  แสงแดดจัดๆ | ผิวจะไหม้ง่ายและจะแสบไปทั้งตัว

    งานอดิเรก :: ผิวปากเล่น , ฮัมเพลงอยู่ริมหน้าต่าง

    ลักษณะการพูด :: เป็นคนที่มีน้ำเสียงคงที่ราบเรียบ แต่น่าฟัง มีเสียงที่เย็นๆแต่ไม่รู้สึกถึงความยะเยือกกลับทำให้คนที่ฟังรู้สึกผ่อนคลาย คำพูดของเธอนั้นเหมือนกับน้ำเย็นที่เข้าชะโลมจิตใจของแต่ละคนให้อ่อนลง มักใช้หางเสียงกับคนที่มีอายุมากกว่าหรือไม่รู้จัก แต่กับคนที่สนิทด้วยเธอจะแทนตัวเองว่า ฉัน และแทนคนอื่นด้วยเธอ นาย หรือชื่อของอีกฝ่าย แต่บางครั้งเวลานางฟิวส์ขาดนางจะหยาบคายแต่ไม่มากนะแค่พอประมาณ

    ปกติ : อะไรก็ได้นะ ขอไม่ใช่เนื้อวัวก็พอ
    โกรธ : นั่นใช้อะไรคิดล่ะ มาตัดสินคนอื่นจากภายนอก...นี่น่ะ มันมีไว้แค่คั่นหูเหรอ? // จิ้มหน้าผากตัวเอง
    เศร้า : อย่าหันมาเด็ดขาดนะ...หน้าของฉันตอนนี้มันแย่มากๆ // หันหลังร้องไห้ 
    ปลอบ : เฮ้อ ฉันปลอบใครไม่เป็นหรอกนะ แต่ในสายตาฉันน่ะ นายทำได้ดีที่สุดแล้วนี่นา // เดินไปตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ
    เงิบ : เดี๋ยวๆๆ พูดอีกทีได้มั้ย?

    เพิ่มเติม :: - มีฝีมือในด้านการต่อสู้ทั้งยิงธนูและฟันดาบ
                     - สกิลการฝึกนกอยู่ในระดับที่ค่อนข้างดีเยี่ยม
                     - ถึงจะชอบฝนแค่ไหน แต่พอตัวเองเดินตากฝนแล้ว มักจะดื้อไม่ยอมรีบทำตัวเองให้แห้ง
                     - คอแข็งไม่รู้ตัว แถมชงกาแฟและชาอร่อยมาก
                     - เธอไม่ขอใช้นามสกุล ริวชิกิ จึงใช้นามสกุลของแม่คือ ชุนคัว เพราะเธอเกลียดคุณย่าของตัวเองมาก

    Related image

    Character Talk 


    "เอ้า ตื่นเถอะๆ ลุกมาคุยกันหน่อยนะ! เด็กสาวผมสีทองสว่าง นัยน์ตาสีฟ้าแย้มยิ้มขณะจิ้มที่แก้มของคุณ "สวัสดีคุณชื่ออะไรงั้นเหรอคะ?" เธอเอียงคอถามอย่างน่าเอ็นดู
    Ans. "ชุนคัว อาเมโกะ จะเรียกฉันสั้นๆว่าอาเมะ หรือชุนก็ได้"

    "ตอนนี้คุณตายแล้วนะคะ รู้ตัวใช่มั้ยล่ะ?" เด็กสาวเอามือไขว้หลังแล้วยิ้มอย่างซุกซนให้คุณ
    Ans. "ก็ตั้งใจนี่นา ไม่ตายสิแปลก" อาเมะตอบพลางยักไหล่ยิ้มกวนๆ

    "อ๊ะๆ แต่ไม่ต้องสลดไป เพราะว่าคุณจะได้ไปเกิดใหม่อีกครั้งล่ะ!" กล่าวอย่างตื่นเต้นแล้วรอคอยปฏิกริยาของอีกฝั่งหนึ่ง
    Ans. "เกิดใหม่? เอาสิ ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่นา"

    "ก่อนไปเราขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยล่ะ?" เด็กสาวทำหน้าลังเลใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มเฉ่ง "ต่อให้คุณไม่ให้ถามเราก็ต้องถามล่ะนะ นี่ๆ สำหรับคุณคิดว่า 'รักแท้' น่ะมันคืออะไรหรอ"
    Ans. "ความรักเหรอ?...ไม่รู้สิ ความหมายของมันที่แท้จริงของแต่ละคนไม่เหมือนกันนี่นา มันขึ้นอยู่ที่ว่าหัวใจของเราเรียกร้องแบบไหนต่างหากล่ะ"

    "เป็นคำตอบที่ไม่เลวนะ งั้นก็บ๊ายบาย สนุกให้มากๆล่ะ กับ ชี-วิต-ใหม่!" โบกมือลาอย่างร่าเริงก่อนที่ร่างจะเลือนลางหางไปกับหมอกควัน
    Ans. ชีวิตใหม่...อยากตามหาพ่อให้เจอจังแฮะ

    Related image

    Mazami Talk

    สวัสดีค่ะ เรามีนามว่ามาซามิ แล้วคุณผปค.ที่น่ารักล่ะคะ? :: PT. จ้า ยินดีที่ได้รู้จักนะ(^^)

    ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้หรอคะ? :: อิมเมจของเรื่องมันดูมีความรักได้หลายแนวค่ะ น่าสนุกดีด้วย

    แนวความรักที่อยากได้เป็นประมาณไหนคะ? :: up to you. ตามใจไรท์เลย ยำได้เต็มที่ค่ะ!

    ถ้าหากลูกสาวไม่ติดจะโกรธมั้ยคะ (. .;;;) :: ไม่โกรธอ่ะ นกมาหลายเรื่องละ ฮ้องไห่เป็นซายรุงงง (T T)

    หากในเรื่องลูกสาวของท่านลูกคาร์ไปบ้างก็ต้องขอโทษล่วงหน้าเลยนะคะ>< :: จ้าาา

    สุดท้ายนี้ขอบคุณที่มาสมัครฟิคของเรา และขอให้โชคดีนะคะ #โค้ง :: ขอให้ไม่นกจะดีมากๆเลยค่ะ
              


    B
    E
    R
    L
    I
    N
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×