คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 [100%]
4
ตอนนี้แจฮโยยืนอยู่ข้างหน้าพีโอด้วยผิวกายสีเข้มที่เปลือยเปล่าไปทั้งตัว... ฝักบัวยังไหลรวยรินปะทะเปลือกกาย... หยาดน้ำพรางพราวที่เกาะอยู่บนร่างกายสุดฮอตของเขานั่นราวกับประกายเพชรอันล้ำค่า... สายน้ำใสไหลผ่านหัวนมสีดำเข้มที่อยู่บนแฝงอกของเขาไปเป็นทาง...
“อึก...” พีโอหน้าแดงฉ่า กลืนน้ำลายอึกใหญ่
ภาพที่เห็นอยู่ตอนนี้มันยากที่จะหายใจได้สะดวก แล้วยิ่งเมื่อสายตามองต่ำลงไปข้างล่างตามสัญชาตญาณแล้ว... หัวใจน้อยๆของพีโอก็แทบจะหยุดเต้น
ฉึก!
O_,O\\\
คนเจ้าเสน่ห์ลากพีโอเข้ามาในห้องน้ำ ทั้งๆที่เขายืนล่อนจ้อนเปลือยไปทั้งตัว... จากนั่นก็ขยับร่างสูงของตัวเองเข้ามาแนบชิดกับร่างของพีโอ... เพื่อที่จะลงกลอนประตู
“เฮ้ย! ลากน้องมันเขาไปทำไมน่ะ!!” เสียงแทอิลเล็ดลอดเข้ามาให้ได้ยิน
ซ่า...
“...” ท่ามกลางความเงียบมีเพียงเสียงจากฝักบัวที่แจฮโยเปิดไว้และกระทบกับผิวกายของเขา ชายหนุ่มร่างบึกบื้นค่อยๆโน้มหน้าลงมาที่คอพีโออย่างช้าๆ ลมหายใจอุ่นๆที่ออกจากกายแจฮโยรดรวยรินลงที่ต้นคอของพีโอช้าๆอย่างเป็นจังหวะ ขนผิวบริเวณนั่นของพีโอลุกตั้งชันขึ้นอย่างผวาดๆ เลือดในร่างกายของไหลเวียนเร็วอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ฮะ ฮยองจะทำอะไรผมน่ะ” เสียงทุ้มต่ำที่พูดกับผู้เป็นพี่สั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“แล้วนายคิดว่า... ฉันจะทำอะไรล่ะ…” แจฮโยพูดกระซิบเบาๆที่ข้างหูพีโอเสียงเย็นราวกับตอนนี้เขาไม่ใช่พี่ชายแสนดีที่พีโอเคยรู้จัก ปลายนิ้วสากค่อยๆลากขึ้นมาสัมผัสใบหน้านุ่มๆที่ขาวใสผุดผ่องราวกับน้ำนม พีโอขนลุกชู่ไปทั้งตัว ลมหายใจอุ่นๆของแจฮโยยิ่งทำให้ต้นคอของพีโอร้อนขึ้นกว่าเดิมเป็นสองเท่า
“ฮยอง...” พีโอตัวสั่น พลางคิดอยู่ในใจว่าแจฮโยคนที่เขารู้จักเป็นอะไรไป พี่ชายของเขาไม่เคยทำกับเขาอย่างนี้
สูดดดดด
“แก้มนายห๊อมหอม...” แจฮโยใช้ปลายจมูกโด่งงามได้รูปของเขาลากไปที่แก้มพีโอเบาๆ พลางสูดลมหายใจเข้าปอด
กึก!
พีโอตัวแข็งขึ้นมาซะดื้อๆ ตอนนี้เหมือนว่าเขาจะควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้ซะแล้ว มันไม่ไหวติงเลย ทำไมพี่แทอิลที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ตรงนั้นถึงไม่มาช่วยเขาสักที สถานการณ์อย่างนี้มันอันตรายเอามากๆเลย
“ฮยองแอบ...” พีโอลังเลที่จะพูด
“...”
“...แอบเล่นยา เหรอฮะ...” นี่เป็นสิ่งเดียวที่เจ้าตัวคิดออก และก็ถามออกมาโต้งๆ
กึก!
“ปรืดดดด ฮ่าๆ” แจฮโยที่กลั้นขำมานานถึงกับหัวเราะเสียงดังปรืดออกมา ความจริงแล้วเขาแค่อยากจะแกล้งน้องชายตัวแสบเฉยๆ เห็นหน้าแล้วมันน่าหมั่นไส้นักเชียว(เก็บกดมานาน) นี่กะว่าจะแกล้งอีกหน่อย แต่เด็กโข่งนี้ดันทำให้เขาสมาธิหลุด ตอนที่พีโอตัวแข็งพูดเสียงสั่นหน้าเปลี่ยนสีนะ เขานี่กลั้นหัวเราะในใจตัวเองแทบตาย “เล่นยาบ้านายน่ะสิ ฮ่าๆ”
แจฮโยเคาะกะโหลกแข็งๆของพีโออย่างหมั่นเขี้ยว
“นะ นี่ฮยองแกล้งผมเหรอ!! ><” พีโอพูดขึ้นเสียงดังลั่นห้องน้ำ สีหน้าเขาดูดีขึ้นมากและเริ่มกลับมามีสีอีกครั้ง
“ก็เออน่ะสิ ไอ้เด็กไร้เดียงสา ฮ่าๆ” แจฮโยถอยห่างออกมาจากพีโอและมองไปที่ดวงตาสีดำเล็กๆกลมๆที่ตอนนี้กำลังเพ่งใส่เขาอย่างแรง
“ฮยองอ่ะ ต่อไปไม่เล่นงี้อีกแล้วนะ ผมเกือบจะหัวใจวายแน่ะ >O<” พีโอใช้ฝ่ามือผลักหน้าอกของแจฮโยอย่างแรงให้ออกห่างไปจากเขาอีก
“ฮ่าๆ ดูสิ หน้านายแดงไปหมด ฮ่าๆ”
“ไม่เล่นด้วยแล้ว!” พีโอก้มลงมองเบื้องล่างของแจฮโยเล็กน้อยอย่างเอื้อมๆจากนั่นก็ปลดล็อกประตูเดินออกไป เหลือเพียงแจฮโยที่ยิ้มแหย่ๆมองดูแผ่นหลังของน้องเล็กจากในห้องน้ำ
หรือว่า...เขาจะแกล้งแรงไปนะ ฮ่าๆ
“แทอิลฮยองทำไมไม่บอกผมให้มันเร็วกว่านี้หน่อย แล้วนี่ฮยองยังไม่คิดที่ช่วยผมอีก แจฮโยฮยองแกล้งผมหนักมากเลยนะฮะ! ><” พีโอเมื่อเดินออกมาก็นั่งแหม่ะลงที่โซฟาข้างๆแทอิลและบ่นถี่ยิบ
“ฮ่าๆ โทษทีฉันบอกนายช้าไปหน่อย”
“>O<” กอดอก! งอนแรง! นึกถึงภาพนั่นแล้วยังใจสั่นไม่หาย
“เอาล่ะทุกคน ตอนนี้ครูมีเด็กฝึกที่ผ่านการออดิชั่นมาทั้งหมด 3 คน มาแนะนำให้พวกเรารู้จัก” ระหว่างอยู่ในช่วงพักครูฝึกสอนก็พูดขึ้น หลังจากที่เด็กฝึกของค่ายบีแอลซ้อมการเต้นกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อย
“ว้าว จะมีเด็กฝึกมาใหม่ 3 คนเหรอคะ!” เสียงเด็กสาวรูปร่างดีคนหนึ่ง เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น เด็กฝึกบางคนก็มีท่าทีที่ตื่นเต้น แต่บางคนก็ทำหน้าเอือมๆไม่อยากให้มีใครเข้ามาเพิ่มอีก เพราะนั่นหมายถึงว่าคู่แข่งของพวกเขาก็ต้องเพิ่มขึ้นด้วย โอกาสที่จะได้เดบิวต์ยิ่งจะยากเย็นขึ้นไปด้วย
“อ้าว พวกเธอเข้ามาสิ” ครูฝึกเดินไปชะแง้มประตูกระจกที่อยู่ข้างนอก ไม่นานเด็กฝึกทั้งสามคนก็เดินเข้ามา ผู้ชายสองและผู้หญิงหนึ่ง รูปร่างหน้าตาของทั้งสามคนนั้นค่อนข้างดีเลย สายตาของเด็กฝึกรุ่นเก่าทั้งห้องต่างก็เพ่งเล็งจุดศูนย์กลางมาที่ข้างหน้าห้อง ทุกคนต่างก็มีสีหน้าท่าทางที่แตกต่างกันออกไป เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นเบาๆ
“สวัสดีครับ ผมคิม เซจงฮะ ฝากตัวด้วยฮะ” หนุ่มน้อยผมทอง หน้าตาน่ารัก ความสดใสทั้งหมดพุ่งออกมาจากตัวเขาในคราวเดียวที่พูด นูน่าหลายคนที่อยู่ในห้องต่างยิ้มชั่วร้ายอยู่ในใจตัวเอง
“สวัสดีค่ะ ฉันดาน่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ ^^” เธอเป็นลูกครึ่งเกาหลี-ออสเตรีย
“ยินดีที่ได้รู้จักคร้าบบบบ” หนุ่มๆหลายคนต่างก็จ้องเธอตาหวาน แต่ก็มีผู้หญิงหลายคนเหมือนกันที่เบ๊ะปากทำสีหน้าไม่ชอบใจ
“ผม...” จากนั่นก็มาที่หนุ่มคนสุดท้ายที่หลายคนจ้องมองด้วยความสงสัยคลับคลายคลับคาตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในห้องในทีแรก “บีบอมครับ...”
ซุบซุบๆ
เกิดเสียงซุบซิบขึ้นอีกครั้ง
“บีบอมเข้ามาเป็นเด็กฝึกจริงเหรอ”
“ฉันก็ว่าอยู่ เขาดูคุ้นๆ”
“บีบอมที่เป็นผู้ชนะในรายการแข่งเต้นยอดนิยมคนนั่นน่ะนะ”
“ว้าวววว เขาหล่อมาก”
แปะๆ
“เอาล่ะๆ ครูหวังว่าทุกคนจะให้การต้อนรับเพื่อนใหม่ทั้งสามนี่เป็นอย่างดีนะ แล้วเจอกันนะ” ครูฝึกตบมือเรียกสติและเดินออกไปจากห้องปล่อยให้เหล่าเด็กฝึกจัดการดูแลกันเอง
“บีบอม!!!” ทุกคนต่างก็แห่มารุมที่บีบอมและลากเขาไปนั่งด้วย จากนั่นก็นั่งล้อมเข้าเป็นวงกลมกลุ่มใหญ่ บีบอมฮอตในเวลาเพียงชั่วขณะ
“หมอนั่น...มันใครว่ะ” แทอิลที่นั่งจับเท้าตัวเองเล่นถามเพื่อน
“นายไม่รู้จักเหรอ” แจฮโย
“ฮยองไปอยู่ไหนมาคร้าบบบบ ผู้ชายคนนั่นอ่ะเขาชื่อบีบอม เขาเป็นผู้ชนะในรายการประการเต้นที่ฉายอยู่ทางช่อง SBS น่ะ ฮยองไม่เคยได้ยินบ้างเหรอ” ผู้ชายตาโตนามว่าปาร์ค คยองอธิบาย
“นายลืมไปแล้วเหรอ ว่าแทอิลฮยองเขาไม่สนใจข่าวของบ้านเมืองอะไรทั้งนั้นหรอก ฮ่าๆ” ยูควอน
“อ่อ... งั้นเขาก็เก่งมากน่ะสิ” แทอิลมองไปที่บีบอมที่ถูกห้อมล้อมด้วยผู้หญิงผู้ชาย ด้วยสายตาชื่นชม...
“มากๆเลยแหละ” ปาร์ค คยอง
“งั้นนายก็ไม่ได้เกิดน่ะสิคยอง ถ้าผู้ชายคนนี้เข้ามา นายน่ะ! ร้องก็ไม่ได้ เต้นก็ไม่เอาไหน ฮ่าๆ” เสียงแหลมๆของแทอิลแควะปาร์ค คยองจากนั่นก็นั่งกุมท้องขำก๊าก เรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคน ยูควอนยิ้มหวานเงียบๆและพยักหัวเห็นด้วย
“อ่าๆ ไม่หรอกๆ” ปาร์ค คยองหัวเราะแห้งๆและใช้มือปักป้องเป็นพลันวัน
“ยูควอน อ่ะ! โทรศัพท์ แฟนนายโทรมาน่ะ” แจฮโยคืนโทรศัพท์ให้ยูควอนที่ก่อนหน้านี้เขายืมมาเล่น ยูควอนยื่นมือไปรับโทรศัพท์ที่ขึ้นหน้าโชว์เบอร์แฟนของเขา ใบหน้ามีเสน่ห์เกิดรอยยิ้มอบอุ่นขึ้นอีกครั้ง จากนั่นเขาก็ลุกขึ้นเดินเลี่ยงออกไปจากห้อง
“อิจฉาจังคนมีแฟนนิ” ปาร์ค คยองกัดฟันพูด ดวงดากลมโตสีน้ำตาลเข้มมองดูยูควอนที่เดินออกไปจนลับตา
แสงแดดที่ทองอันแรงกล้าส่องประกายเต็มไปทั่วท้องฟ้าสีขาวสว่าง หนุ่มสาวสองคนนั่งอยู่ตรงม้านั่งไม้สีขาวข้างบนดาดฟ้า ร่มเงาสีเขียวขจีของต้นไม้ที่ปลูกอยู่บนดาดฟ้าช่วยบดบังแดดยามบ่ายคล้อย สายลมเอื่อยๆที่พัดผ่านช่วยเพิ่มความเย็นสบายและพัดพาเอากลิ่นหอมๆของเกสรดอกไม้ที่ปลูกอยู่รอบๆมายังทั้งสองคน
“แทอิล... เรื่องนั้นเป็นไงบ้างเหรอ” ‘คิม ยูอา’ เป็นเพื่อนกับแทอิลมาตั้งแต่สมัยชั้นประถม ครั้งเมื่อแทอิลตัวเล็กเท่าลูกแมว เพราะความฝันที่อยากเป็นนักร้องเหมือนกัน และตอนนี้ทั้งคู่ก็เข้ามาเป็นเด็กฝึกด้วยกัน อีกอย่างเธอนั่นก็ร้องเพลงได้ไพเราะจับใจใช่ย่อย
ผู้หญิงหน้าหวานๆอย่างเธอที่มีดวงตาสีดำเข้มพร้อมกับขนตาสีดำเป็นแพยาวอย่างเป็นธรรมชาตินั่นมีความสามารถด้านการแสดงมากมาย คุณสมบัติเธอมีมากพอที่จะได้เดบิวต์เป็นศิลปินเดี่ยวได้ รอเพียงแค่โอกาสเท่านั้น...
“ยูอา... คือฉันขอโทษนะ...” แทอิลก้มหน้ารู้สึกผิดและเขี่ยนิ้วตัวเองไปมา
“ทำไม... นายพูดอย่างนี้ล่ะ” ยูอาใจไม่ดี
“...”
“...”
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องผิดหวัง แต่ฉันคงเป็นพ่อสื่อระหว่างเธอกับแจฮโยไม่ได้แล้วล่ะ...”
“...”
“หมอนั่น... ตอนนี้เหมือนว่าเขากำลังรักใครสักคน แล้วก็ไม่ใช่คนที่เขาจะคบเล่นๆเหมือนที่ผ่านมา... ครั้งนี้เขาดูจริงใจมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...” แทอิลนึกถึงหน้าแจฮโยตอนชวนเขาออกไปซื้อของด้วยกันครั้งนั้น “เธอตัดใจจากเขาเถอะนะ ...เพื่อนรัก”
“...” ยูอานิ่งอึ้งไป เพราะตอนนี้เธอแน่ใจว่าตัวเองหลงรักใบหน้าที่มีเสน่ห์และดวงตาสวยคมเข้มคู่นั้นอย่างหมดทั้งหัวใจ
“...”
“ฮ่าๆ นายล้อเล่นบ้าอะไรเนี่ย” ...ยูอายังไม่อยากยอมรับความจริง
“...” แทอิลได้แต่มองหน้าเพื่อนสาวอย่างเศร้าๆ แววตาของเขาไม่มีท่าทีที่บอกว่านี่เป็นเรื่องขำๆเลย แทอิลเองก็รักยูอาไม่ใช่น้อย เธอเป็นเพื่อนรักในไม่กี่คนที่เขาสนิทด้วย วันที่ยูอาตัดสินใจมาบอกความรู้สึกของเธอที่มีต่อแจฮโยให้เขาฟัง ทีแรกเขาก็ห้ามเธอเพราะแจฮโยนั่นถึงจะดูเป็นคนไม่ได้อะไรมากแต่ในทางกลับกันถ้าเป็นเรื่องชู้สาวเขานี่แหละเสือตัวยงเลย ถ้าเป็นเรื่องอย่างนี้แทอิลยกให้แจฮโยเป็นบุคคลที่อันตรายที่สุดในกลุ่มของเขาเลยก็ว่าได้
...และสุดท้ายแล้ว เขาก็ยอมช่วยยูอา เพราะยังมีหวังว่าเพื่อนของเขาคนนี้ดีพอจะสามารถพิชิตใจของแจฮโยอย่างลึกซึ้งได้
...แต่สุดท้ายแล้ว มันก็สายไป แจฮโยพบคนที่เขาจะจริงจังด้วยแล้ว ยูอาและเขามาช้าไปเพียงไม่กี่ก้าว
“...ฉันมาช้าไปสินะ”
“...”
“มันไม่มีหวังเลยเหรอแทอิล เมื่อก่อนนายบอกว่าถึงแจฮโยจะร้ายยังไงแต่ฉันก็ยังพอมีหวัง...”
“...นั่นมันเมื่อก่อนยูอา ไม่ใช่ตอนนี้ นั่นมันตอนที่ไอ้แจฮโยมันยังไม่รักใครจริง แต่ตอนนี้ฉันว่ามันเจอคนๆนั้นแล้วแหละ เอาตรงๆเลยนะ ...เปลี่ยนใจมันไม่ได้หรอก”
...หรือถ้าตอนนี้เธอได้คบกับมัน เธอก็คงได้เป็นแค่ของเล่นชั่วคราว ฉันไม่อยากให้เธอต้องมาเจ็บปวดเพียงเพราะผู้ชายอย่างแจฮโยที่เป็นเพื่อนของฉัน นั่นคือความคิดที่แทอิลคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกมา
“นายลงไปก่อนเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก...”
คนตัวเล็กลุกขึ้นช้าๆและเดินออกมา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ายูอาชอบแจฮโยมากแค่ไหน และเขาเองก็ตั้งใจว่าจะช่วยเธอเต็มที่เหมือนกัน หากว่าแจฮโยยังไม่เจอกับคนที่เขาจะจริงจังด้วยซะก่อน เธอก็อาจจะมีหวัง เขาเชื่อว่าผู้หญิงอย่างยูอามีเสน่ห์มากพอที่จะทำให้แจฮโยจริงจังกับเธอได้ แต่...มันคงสายไปแล้วล่ะ
...เขารู้นิสัยของแจฮโยดี
หลังจากที่ไปกินข้าวกับแฟนมา ยูควอนเดินฮัมเพลงอารมณ์ดีมาเข้าห้องน้ำใกล้ๆห้องฝึกซ้อม เมื่อเท้าสัมผัสกับพื้นห้องน้ำเขาก็ต้องเดินไปอย่างระมัดระวังเพราะดูเหมือนว่าแม่บ้านจะเพิ่งทำความสะอาดไป แต่เหมือนจะมีอีกคนที่ไม่ระวัง...
!!!
“ฮะ เฮ้ย!”
ฉับ!
“นะ นายไม่เป็นไรนะ” ยูควอนใช้สองมือประคองตัวของบีบอมไว้ ข้างหนึ่งจับตรงแผ่นหลังกว้าง อีกข้างหนึ่งจับที่ใต้หน้าท้อง และเขาสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อท้องที่เซ็กซี่ของบีบอม ...ดวงตาสีดำน่าทะนุถนอมของบีบอมมองมายังนัยน์ตาสีดำเข้มของยูควอน ทั้งสองคนต่างสบตากัน...
“ฉะ ฉันไม่เป็นไร ขะ ขอบใจนายมากนะที่ช่วยฉันไว้” ริมฝีปากสีพีคเอ่ยออกมาเบาๆ สายตาของยูควอนจับจ้องที่ริมฝีปากบางนั่น ความรู้สึกแปลกๆบางอย่างแผ่ซ่านขึ้นทั่วร่างของเขา...
“งะ งั้นก็ระวังหน่อยแล้วกันนะ พื้นห้องน้ำเพิ่งล้างไปน่ะ...” ในห้องน้ำที่ไร้ผู้คนมีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น ท่ามกลางความเงียบยูควอนจ้องมองบีบอมตาไม่กระพริบ...
“นายชื่ออะไรเหรอ ^^” อยู่ๆบีบอมก็เปลี่ยนบรรยากาศ ยูควอนหลุดออกมาจากภวังค์และกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง
“ฉันยูควอน ยินดีที่ได้รู้จักนะ นาย...บีบอมใช่มั๊ย...” ยูควอนนึกไปถึงตอนที่แทอิลถามพวกเขาในห้องซ้อมเต้น
“อือ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันยูควอน”
“มีเรื่องไรก็ถามฉันได้ตลอดเลยนะ” รอยยิ้มแสนสดใสของยูควอนเบ่งบานออกมาอย่างเป็นมิตร
07:00 PM.
จ๊อกกกก
เสียงท้องของพีโอคำรามขึ้นดังลั่นห้องเป็นรอบที่สองของวัน การซ้อมของวันนี้จบลงแล้ว เหลือเพียงการบ้านฝึกทักษะที่ครูฝึกให้ เด็กฝึกหัดหลายคนก็ต่างแยกย้ายกันออกไปจากห้อง
“แทอิลฮยองไปกินข้าวกับผมนะฮะ” คนตัวสูงชวนคนขาสั้นที่นั่งหอบแฮ่กๆอยู่ที่พื้นห้อง
“เออ ก็ดีหิวอยู่เหมือนกัน”
ช่วงเวลาส่วนใหญ่แทอิลกับพีโอจะจับคู่ไปกันไปกินข้าวเพียงแค่ 2 คน เรียกได้ว่าเป็นคู่ขากันก็ว่าได้ ก็ไม่รู้ทำไมพีโอถึงชอบชวนแต่แทอิลออกไปกินข้าวด้วยกันหรือถ้าช่วงไหนที่เขามีเรื่องกลุ้มใจอยากอยู่เงียบๆ แทอิลเนี่ยเป็นพี่คนสำคัญที่เขาอยากให้อยู่ข้างๆ ส่วนแทอิลคนนี้ใครชวนอะไรเขาก็ไปหมดนั่นแหละ และการไปกินข้าวกับพีโอก็มีประโยชน์อย่างหนึ่งเพราะพีโอมักจะชอบเลี้ยงอาหารเขาและคนอย่างแทอิลหาได้จะปฏิเสธไม่
“ฮยองถ้าพรุ่งนี้โลกจะแตก ฮยองจะทำอะไรเป็นอย่างแรก” พีโอกับแทอิลนั่งอยู่โต๊ะสีเขียวอ่อนฝั่งตรงข้ามกัน ในร้านอาหารชื่อดังของย่านนี้
“อืม... ไม่รู้สิ ฉันก็จะใช้ชีวิตให้คุ้มค่ามั้ง?” เสียงแหลมเล็กเอื้อนเอ่ย
“ยังไงอ่ะ ฮยอง!” พีโอถามย้ำอีกครั้ง
“อืม... ก็คงบอกรักทุกคนที่รัก บอกรักป๊า บอกรักม๊า บอกรักนาย ฮ่าๆ”
“แฮ่กกกก ฮยองแอบชอบผมเหรอ ><” พีโอทำเสียงฟรุ้งฟริ้ง หยิกไม้หยิกมือ งอเท้า ลำตัวเอนเอียง
“ไอ้เด็กบ้า ฉันก็รักนายเหมือนน้องชายคนหนึ่งนั่นแหละ บ้าอย่างนี้ใครกันจะไปรักนายได้ลง” เสียงเล็กๆพูดยิ้มๆอย่างอารมณ์ดี
“อ๊า ...มันก็ไม่แน่น่า ฮยองไม่รู้หร๊อก! ว่าผมน่ะร้อนแรงมีเสน่ห์ขนาดไหน” พีโอยื่นอกพูดยกยอชมตัวเองอย่างเต็มที่ พลางนึกไปถึงหน้าของซิโค่ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“ฮ่าๆ นี่แน่ะ! ไอ้เด็กหลงตัวเอง วันหลังถ้าจะหลงตัวเองบ่อยๆอย่างนี้ฉันไม่มากินเป็นเพื่อนนายแล้วนะ” แทอิลเขกกะโหลกพีโอเข้าให้
“โอ๊ย! ผมจะเจ็บนะฮยอง ทำร้ายเด็กดื้อคนนี้ได้ลงเชียวหรือ” พีโอทำปากจู๋ลูบหัวตัวเองปรอยๆ ซึ่งท่าทางการกระทำของเขาอยู่ในสายตาของแทอิลมาตลอด...
“ผมว่าฮยองอ่ะเป็นคนใจง่ายนะ ใครชวนไปไหนก็ไป โดยเฉพาะถ้าเป็นเรื่องของกินงี้ ฮยองไม่มีพลาดอ่ะ แฮ่กๆ ><” พโยนั่งค้ำคางใช้สายตาสีดำสดใสเป็นประกายจ้องหน้าคนใส่แว่นที่นั่งอยู่ตรงหน้า แทอิลฮยองของเขาช่างน่ารัก น่าเอ็นดู ไม่ว่าจะมองมุมไหนอารมณ์ไหนก็น่ารักกินขาดอยู่ตลอดเวลา พีโออยากได้ผู้ชายคนนี้มาเป็นน้องชายเขาซะจริงๆ มันช่างน่าหมั่นเขี้ยวนัก ถึงเขาจะรู้ว่าจริงๆแล้วเขาต่างหากที่เป็นน้องชายแทอิลก็ตาม
“นายกำลังหลอกด่าฉันเหรอ” เสียงแหลมปรี้ดพุ่งขึ้นอีกครั้ง
“ฮ่าๆ ใครกันจะด่าแทอิลฮยองได้ลง คิดมากน่าครับ >< ฮ่าๆ” ยิ้มตาหยี
“ไอ้เด็กแสบ...” แทอิลพึมพำอยู่ในใจคนเดียว แต่พีโอก็มิวายได้ยินเพราะนั่งใกล้ๆกันและอ่านรูปปากออก
“แสบแล้วรักม่ะ?”
“ไอ้เด็กบ้า... พูดบ้าอะไรเนี่ย ><” พี่ชายคนโปรดเริ่มหน้าแดง กรอบแว่นที่ประดับอยู่ตรงใบหน้าหาได้ปกปิดสิ่งนี้มิดไม่
“ฮ่าๆ ฮยองเขินๆ น่ารักๆ งืออออ >\\\<” พีโอเอื้อมมือมาจับแก้มบวมๆของแทอิลและบิดแก้มนุ่มๆดั่งขนนกไปมา
“ปล่อยเลยนะ อายเขา” แทอิลพูดเบาๆเมื่อเห็นสายตาหลายคู่เริ่มมองมา “...ฉันเป็นพี่ชายนายนะ”
“นี่น้องชายผมเองฮะ! น่ารักมั๊ยครับ!! >O<” พีโอหันไปหาคนที่มองมาและพูดขึ้นเสียงดัง มือทั้งสองข้างก็ยังจับแก้มนุ่มๆของแทอิลอยู่ พี่ชายคนโปรดของเขาแทบจะเอาหัวมุดพื้นซีเมนต์หนี
“-\\\-“ อาย
“>O<” ยิ้มแก้มฉีก
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไอ้เด็กบ้า...” คนแก้มแดงกัดฟันพูดเบาๆ
“ผมอยากกินไอติมอ่ะ เดี๋ยวผมมานะฮะ อิอิ” พีโอยอมที่จะปล่อยมือออกจากแทอิลอย่างง่ายดายเพราะหิว เขาเดินไปยังตู้กดไอติมที่อยู่ในร้าน
ให้มันได้อย่างนี้สิ...
ผู้เป็นพี่คิดในใจ จะเอาแน่เอานอนอะไรกับพีโอไม่ได้จริงๆ
ปั๊ก!
แพล๊ะ!
ระหว่างที่มัวแต่จ้องไอติมว่าจะเลือกรสไหนดี พีโอก็ไปเดินชนกับเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักที่ถือไอติมมา ไอติมของเด็กน้อยร่วงหล่นลงพื้นหมดทั้งแท่ง เด็กน้อยได้แต่จ้องพื้นล่างและน้ำตาไหลกระซิกๆออกมาจากดวงตากลมโต
ไอติมของหนู...
“โอ๊ะ พะ พี่ขอโทษน่า” ก่อเรื่องอีกแล้วสิตู พีโอคิดในใจอย่างหัวเสีย
“T^T” หยาดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากดวงตากลมโต เด็กน้อยยังคงจ้องไอติมที่ตกอยู่บนพื้นอย่างไม่ลดละ
ไอติมของหนู...
“มะ ไม่ร้องนะครับ” พีโอก้มตัวลงเอามือลูบหัวเธอและพูดอย่างสุภาพ
“ฮึก ฮึก... T^T”
นั่นไง มันเริ่มมาแล้ว
“มะ ไม่ร้อง...”
“ฮืออออ แง๊งงงง ไอติมของหนู! TOT” เด็กน้อยจัดเต็มอย่างสุดเสียง
จ๊อกแจ๊กๆ
โต๊ะข้างเคียงเริ่มเหล่สายตาหันมามอง พีโอได้แต่ยื่นอึ้งน้ำตาตกใน หันมองไปรอบๆกลัวว่าแม่ของเด็กจะมาเอาเรื่องเขา ทั้งกลัวจะโดนประณามว่ารังแกเด็กอีก ภาพลักษณ์พีโอคนใสซื่อเป็นอันเสียหายพอดี เอาไงดีๆหนอชีวิต...
“...เดี๋ยวพี่ชื่อให้ใหม่นะ” น้ำเสียงทุ้มๆที่ดูน่าสงสารเปล่งออกมา
“ฮือๆ แม่จ๋า!!! TOT” แต่เด็กหญิงที่อยู่ข้างหน้าหาได้ฟังไม่ เธอร้องแต่จะหาแม่อย่างเดียว
“ไม่ร้องนะๆ คนเก่ง” ทำท่าบุอิ้งๆ
“แม่จ๋า!! TOT”
ซิบหายแล้วมั๊ยล่ะ
“หนูเป็นอะไรจ๊ะ ใครทำไรหนู” และแล้วสิ่งที่พีโอไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ผู้ชายเสื้อยืดสีดำผู้มีใบหน้าเนียนขาวใสมีเสน่ห์อย่างหาตัวได้ยาก ดวงตาที่โฉบเหมือนเหยี่ยวกำลังจ้องมองมายังเด็กผู้หญิงด้วยแววตาอ่อนโยน
...ซิโค่ฮยอง
“พี่คนนี้เขาแกล้งหนูค่ะ” เด็กสาวขี้ฟ้องเงยหน้าจากพื้นขึ้นมาพูดกับซิโค่ทั้งน้ำตา มือข้างหนึ่งเธอก็ชี้ขึ้นฟ้าไปที่หน้าพีโอ
“โอ้ ไม่ร้องนะครับเด็กดี เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่เอามั๊ย” ซิโค่ที่กำลังย่อตัวคุยกับเด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานให้พีโอแว๊บหนึ่ง
ตึกตัก ตึกตัก!
หัวใจของพีโอเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ไม่เอาค่ะ หนูจะไปฟ้องแม่”
“โอ้ ไม่เอานะครับๆ สาวน้อยคนสวยของพี่ เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่นะ”
“T^T” เด็กน้อยทำหน้างอไม่พอใจ น้ำตานองหน้าไหลออกมาไม่หยุด
“...จริงๆแล้วพี่มีความลับเรื่องหนึ่งจะบอกหนูนะ แต่หนูต้องอย่าบอกใคร สัญญากับพี่มั๊ย”
“เรื่องไรเหรอคะ...” เธอเริ่มสนใจเรื่องที่ซิโค่จะพูด
“...จริงๆแล้ว พี่เป็นคนส่งสารจากนางฟ้านะ นางฟ้าบอกพี่มาถ้าใครกินไอติมแท่งต่อไปที่พี่จะซื้อให้ เขาคนนั่นจะได้รับพรจากนางฟ้า ขออะไรก็จะสมหวัง ^^” ซิโค่เริ่มเล่นเล่านิทานหลอกเด็ก
“จริงเหรอคะ! ^^” แววตาของเด็กที่อยู่ตรงหน้าเริ่มสดใสขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ไม่มีน้ำตาที่จะไหลออกมาอีกแล้ว
“จริง หนูอยากได้มั๊ย”
“อยากได้ค่ะ ^^” เธอดูตื่นเต้นดีใจ
“งั้นเป็นเด็กดีนะครับอย่าร้องไห้ แล้วเรื่องที่พี่เป็นคนส่งสารจากนางฟ้าก็อย่าบอกใครด้วย ไม่งั้นเวทมนตร์ที่นางฟ้าให้พี่มามันจะหายไป ^^” คนเจ้าเล่ห์เล่าต่อ
“สัญญาค่ะ! ><” เธอพูดอย่างตื่นเต้น ซิโค่เดินไปกดไอติมรสเดิมที่หกอยู่บนพื้นมาให้จากนั่นก็ยื่นให้เธอ
“ขอให้คนสวยของพี่สมหวังทุกประการนะครับ J”
“...” พีโอแต่ได้ยืนนิ่งมองดูทุกการกระทำของซิโค่พลางคิดในใจ...
O_O สุดยอด... โคตรอัจฉริยะเลยอ่ะ!
“^_^” เด็กน้อยยิ้มแก้มป่องเดินเลียไอติมไปอย่างอารมณ์ดี
“เจ๋งปะล่ะ ไม่เก่งจริงทำไม่ได้นะ J” ซิโค่หันมาหาพีโอที่ยืนอึ้งและหยักคิ้วให้
------------------------------------------------------------------------------------
ผิดพลาดประการใดติได้ค่ะ ^^ @KPharv
#ผู้ชายลวง
ความคิดเห็น