คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 [100%]
3
ฉึบ!
เบาะที่อยู่ข้างๆเขายุบตัวลงไป พีโอหันขวับไปยังคนที่มานั่งข้างๆเขา และเพียงไม่กี่วินาทีดวงตาเล็กๆกลมโตก็ต้องเบิกกว้างขึ้น ... เมื่อเห็นบุคคลผิวขาวที่อยู่นั่งข้างๆ
“ไง?” ซิโค่ถามขึ้น
“O_O”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ตอนนี้หัวใจของผู้ชายบางคนกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ...
“บังเอิญจังเลยนะ เจอกับนายอีกแล้ว ^^” เป็นครั้งแรกที่พีโอรู้สึกว่ารอยยิ้มของซิโค่นั้นมันช่างดูอบอุ่น แตกต่างจากครั้งแรกที่เขาเจอ ครั้งนั้นผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเขาคนนี้ออกจะมีลุคไปทางเย็นชาเสียด้วยซ้ำ แต่กับครั้งนี้เมื่อได้สัมผัสถึงเขาจริงๆแล้ว มันออกจะไปทางอบอุ่นเสียมากกว่า
“>\\\<”
“นายเป็นอะไรไปน่ะ ไม่พอใจเหรอที่ฉันมานั่งด้วย หน้าตาไปหมดแล้ว! ...งั้นฉันไปนั่งที่อื่นก็ได้นะ”
พูดตรงไปมั๊ย?
“ปะ เปล่าครับ คือ...ผมร้อนนิดหน่อยน่ะครับ” พีโอเบือนหน้าหนีไปทางหน้าต่างและแกล้งทำเป็นเช็ดเหงื่อที่ใบหูและลำคออย่างติดตลก
“^_^” ซิโค่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ดวงตาแกร่งของเขาได้แต่มองที่พีโอและแอบลอบยิ้มอยู่คนเดียวในใจ
“งั้นฉันจะนั่งไปกับนายนะ รังเกียจหรือเปล่า”
“มะ ไม่เลยครับ เชิญตามสบาย ผมก็ไม่อยากนั่งคนเดียวเหมือนกัน แฮะๆ” พีโอยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ และฟังเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของตัวเอง
ตึกตัก ตึกตัก!
“แล้วนายพักอยู่แถวไหนเหรอ” ซิโค่ดูเป็นกันเองมากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก
“ผมอยู่แถวXXXครับ” พีโอพยายามปรับโทนเสียงของตัวเองให้เป็นปกติที่สุด
“อ่อ... ดึกดื่นปานนี้แล้ว นายมาทำอะไรที่นี้เหรอ”
“ผมมาซื้อของขวัญให้เพื่อนน่ะครับ แล้วก็เพิ่งเลิกซ้อมด้วย เลยมาดึกอย่างนี้...”
นั่งก้มหน้าแคะเล็บไป...
พูดไป...
“เหมือนกันเลยนะ ฉันก็เพิ่งเลิกงานเหมือนกัน”
“...ครับ”
“ฉันทำงานเป็นร้องเพลงอยู่ใต้ดินน่ะ นายเคยไปฟังอะไรพวกอย่างนี้มั๊ย?” เรื่องนั้นพีโอก็พอจะรู้ เพราะแจฮโยเป็นคนบอก
“ผมไม่เคยเลยครับ ผมอยากจะไปดูอยู่เหมือนกัน”
“งั้นถ้าว่างชวนเพื่อนไปดูนะ นายต้องหัดเปิดโลกให้กว้างกว่านี้ซะบ้าง มันส์ เร้าใจมากเลยนะขอบอก” มือเรียวยาวของซิโค่ยื่นนามบัตรสถานที่ให้พีโอ พีโอรับมาแล้วก็รีบอ่านจดจำรายละเอียดที่อยู่บนนามบัตรจนจำได้ขึ้นใจ
“คุณกลับคนเดียวอย่างนี้ตลอดเลยเหรอครับ”
“ก็แทบจะทุกครั้งเลยนะ ^^”
“วันแรกที่ผมเจอคุณ คุณดูเป็นคนเย็นชา น่ากลัว เข้าถึงยากจนผมเข้าใจว่าคุณเป็นคนอย่างนั้นซะอีก”
“ฮ่าๆ อย่างนั้นเหรอ” หัวเราะเสียงดัง “...แล้วตอนนี้ฉันดูเป็นคนอย่างนั้นมั๊ยล่ะ ^^”
“ไม่แล้วครับ ตอนนี้คุณดู...” พีโอชะงักไปเพียงแค่นั้น เพราะถ้าเขาพูดออกมา เขาคงไม่กล้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“เป็นไงเหรอ?” คนริมฝีปากหนาถามย้ำ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ แฮะๆ” ยกมือขึ้นเกาหัว
“นายพูดเป็นกันเองกับฉันก็ได้ ไม่ต้องพูดเป็นทางการอย่างนั้นหรอก”
“อ่อ ครับ”
ตึก ตึก! ตึก!!
“ว่าแต่นายชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ล่ะ”
“ผมพโย จีฮุนครับ แต่คนอื่นๆจะนิยมเรียกผมว่าพีโอมากกว่า เป็นชื่อที่ทางบริษัทตั้งให้น่ะ ผมอายุXXครับ แล้วคุณล่ะ?”
“ฉันบอกแล้วว่าอย่าคุยกันเป็นทางการ”
“โอ๊ะ O_O ผมขอโทษครับ!” พีโออยากจะตบหัวตัวเองเป็นสิบครั้ง เขาไม่ชอบที่ตัวเองไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างนี้เลยจริงๆ เหมือนผู้ชายซื่อบื่อยังไงไม่รู้ เขากลัวว่าคนที่นั่งข้างๆเขาอาจคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่าเบื่อไปแล้ว
“ฉันซิโค่นะ แต่ชื่อจริงๆก็อู จีโฮ แต่คนทั่วไปจะชอบเรียกฉันว่าซิโค่เหมือนกัน ^^ ฉันแก่กว่านายปีหนึ่ง”
“งั้นผมจะเรียกฮยองว่าซิโค่ฮยองนะ”
“โอเค! ฮ่าๆ ต้องอย่างนี้สิ! พูดเป็นกันเองอย่างนี้แล้ว นายน่ารักขึ้นกว่าเดิมอีก ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะสดใสดังออกมาจากลำคอ ซิโค่อ้างปากกว้างหัวเราะสุดเสียง
ฮยองคนนี้ ไม่เป็นแบบที่คิดไว้เลย...
...สดใสขนาดนี้ได้ยังไงกัน?
Coco coffee
คิม ยูควอน ยิ้มเผยรอยยิ้มสดใส ยื่นแขนเรียวยาวที่ถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อแขนยาวสีเทาอ่อนไปรับเอากาแฟลาดเต้ แมคเคียโตที่เจ้าตัวได้สั่งไว้ กลิ่นหอมกรุ่นอ่อนๆของมันลอยมาแตะจมูกเขา และทำให้เขาสดชื่นขึ้นมานิดหน่อย อากาศข้างนอกก็หนาวมากๆถ้าได้จิบกาแฟร้อนๆอุ่นๆสักถ้วยคงจะรู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อย
“ขอบคุณครับ อื้ออออ ^_^” เจ้าของรอยยิ้มหวานกล่าวขอบคุณ และยกกาแฟขึ้นมาสูดถมอย่างเต็มปอด อีกสักหน่อยถ้าเขาขึ้นไปถึงหอ พี่แทอิลคงจะมาแย่งเขากินแน่ๆ ยูควอนคิดในใจ
ตึก ตึก! ตึก!
“คิม ยูควอนโอปปา!! ^\\\^” ในขณะที่ยูควอนหันหลังกำลังจะเดินกลับออกไปด้านประตูทางเข้าร้าน ก็มีเด็กสาวผิวขาวตาโตวิ่งมาทางเขาและเอ่ยทักทายด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ยูควอนมองดูเธอและเกิดอาการตกใจเล็กน้อย “จำฉันได้มั๊ยคะ? >\\\<”
“เอ๋?”
“ฉันไงคะ ที่เป็นคนถ่ายบันทึกภาพวันนั้นตอนที่เขาคุณไปเต้นอยู่มยองดง! ^^”
...ภาพของเด็กสาวผิวขาวผมยาวใส่กระโปรงสั้นสดใส แวบเข้ามาในหัวเขา
“อ่อ... พี่จำได้แล้ว เรานี่เอง บังเอิญจังเลยนะ ^_^” ดวงตาสีดำเข้มหรี่ยิ้มในขณะที่พูด น้ำเสียงของเขาช่างดูอ่อนโยนต่อเด็กหญิงตรงหน้าเหลือเกิน... ทำเอาเธอแทบอ่อนระทวยตั้งหลักไม่อยู่
“พี่มาคนเดียวเหรอคะ? ^^”
“ครับ แล้วเราล่ะ มากับใคร?”
“ฉันก็มาคนเดียวเหมือนกันค่ะ ><” เด็กสาวลังเลที่จะพูดประโยคต่อไป “พี่ยูควอนคะ... ความจริงแล้วฉัน...”
“อ้าว! ซึลบิ! เธอมาทำอะไรที่นี้!! ดึกดื่นป่านนี้แล้ว” แต่พูดยังไม่ทันจบประโยคก็มีเสียงทักทายจากชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านเอ่ยทักทายเธอ ทันใดนั้นซึลบิก็ใจเต้นแรงขึ้นทันทีที่เห็นหน้าผู้ชายคนนี้!!
“พะ พี่จินอู!! มะ มาทำอะไรที่นี้คะ” ซึลบิเหงื่อแตกพลั่กๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก ชายร่างบาง ผิวขาว ตาโต ที่เพิ่งเข้ามามองใหม่มองไปที่ยูควอนอย่างไม่ค่อยชอบใจ
“นะ นี่พี่จินอูพี่ชายฉันเองค่ะ” ซึลบิแนะนำให้ยูควอนรู้จัก
“อ่อ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” รอยยิ้มหวานสดใสเปล่งประกายออกมาอีกครั้ง
ภายในหอพัก
“-_->>>>”
ปาร์ค คยองนั่งอยู่ในห้องพักคนเดียว และได้แต่ชำเลืองตามองไปที่หน้าจอสีดำมืดสนิทของโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาจ้องมันอย่างนี้นานแล้ว เหมือนกำลังรอคอยสายบางสายจากใครสักคน แต่หน้าจอโทรศัพท์ก็ยังคงเงียบสนิทอยู่เหมือนเดิม
“เฮ้อ..” ปาร์ค คยองได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ หลังจากนั่นก็ทุ่มตัวลงนอนยาวราบบนโซฟา แต่ดวงตากลมใสก็ยังจ้องมองโทรศัพท์อยู่ไม่ห่าง เหมือนสุนัขผู้ซื่อสัตย์ที่รอคอยเจ้าของ
...นายหายไปเลยนะ
เขาคิดในใจอย่างเศร้าๆคนเดียว
“กลับมาแล้วครับ!! >O<” พีโอน้อยเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับลั่นลาเต็มที่ บรรยากาศในห้องตอนนี้แตกต่างกันกับก่อนหน้านี้ลิบลับ ราวกับมีเส้นขนานมากั้นสองคนนี้ว่าอยู่กันคนละโลก
ฉึบ!
“ฮยองเป็นอะไรน่ะ O_O” พีโอทิ้งก้นใหญ่ๆลงโซฟาอีกฝัง และคงจะสังเกตเห็นความผิดปกติของปาร์ค คยองก็เลยถามขึ้น
“เปล่า...” ปาร์ค คยองเงยคอมองหน้าพีโออย่างเหนื่อยๆ
“แน่นะ ><”
“อืม”
“ฮยองดูนี่ซิ ^^ ผมซื้อของขวัญมาให้แทอิลฮยองด้วยแหละครับ น่ารักมั๊ย ><” พีโอยกถุงใส่หมวกขึ้นมาและยิ้มร่าแกว่งไปแกว่งมาที่หน้าปาร์ค คยอง
“อีก 2 วันก็วันเกิดแทอิลฮยองแล้วนินะ ฉันเกือบลืมไปเลย...” พูดออกมาอย่างเหนื่อยๆ
“ใช่มั๊ย? >< นี่ถ้าผมไม่บอกฮยองก็คงจะลืมไปเลย อิอิ ><”
“...” ปาร์ค คยองสังเกตได้ว่าวันนี้พีโอดูคึกผิดปกติกว่าทุกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป เพราะอารมณ์เขาตอนนี้ไม่ได้อยู่ในสถานะปกติสักเท่าไหร่
“ฮยองต้องรีบออกไปซื้อของขวัญมาให้แทอิลฮยองนะฮะ ห้ามลืมเด็ดขาด ><”
“อืมๆ” คนดวงตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตที่นอนราบอยู่บนโซฟาพยักหน้ารับเบาๆ
ไม่นานก็มีกลิ่นหอมกรุ่นๆของกาแฟลอยเข้ามาในห้อง พร้อมกับเรือนร่างสุดเซ็กซี่ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อมือข้างหนึ่งของเขาถือถุงแก้วใส่กาแฟเดินออกมาจากช่องทางเข้า
“หืมมมม >c<” เจ้าพีโอจมูกไวได้กลิ่นทันใด พร้อมกับหลับตาปี้ย้ายจมูกสูดตามกลิ่น “...ห๊อม”
ยูควอนยกแก้วกาแฟให้สูงขึ้นอย่างอัตโนมัติ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของใครบางคน เกรงว่ากาแฟแก้วโปรดของเขาคงจะไม่ปลอยภัยแน่ๆ เพราะถ้าเกิดอิเด็กคนนั้นคิดจะแย่ง คงแย่งไปได้ง่ายๆเพราะอิเด็กนั้นสูงกว่าเขา
“ไปไกลๆเลยนะแก” เสียงทุ่มต่ำมีเสน่ห์เอ่ยออกมาอย่างหวาดๆ สายตาที่คมกริบมองหน้าพีโอที่เอาแต่หลับตาปี้ยื่นจมูกเข้ามาหาเรื่อยๆ
“ฮยองใจร้ายอ่ะ ><” พีโอย่นหน้าใส่ยูควอน
“ฮยอง อีก 2 วัน วันเกิดแทอิลฮยองล่ะ ฮยองต้องรีบไปเตรียมของขวัญไว้ได้แล้วนะ ><” พีโอจ้อปากพูดขึ้นทันทีที่ยูควอนก้นหย่อนลงถึงโซฟาตัวที่ปาร์ค คยองกำลังนอนนอยด์กับโทรศัพท์
“ไม่อ่ะ” ยูควอนตอบเสียงเย็นไม่ได้คิดอะไรมาก และยกกาแฟขึ้นมาจิบเบาๆ
ทำไมช่างรู้สึกดีอะไรอย่างนี้นะ...
“ไม่ได้นะฮยอง!! เดี๋ยวแทอิลฮยองได้น้อยใจเอาแน่ๆ >O<” พีโอพูดเสียงดังตาเหลือกตาลาน ทำลายสุนทรียภาพของยูควอน
“แทอิลเขาไม่ซีเรียสหรือคิดมากกับเรื่องพวกนี้นักหรอก” ยูควอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ดวงตาสีดำสวยชำเลืองหางตามาที่พีโอแล้วจิบกาแฟต่อ
“ฮยอง! ใจร้ายเกินไปแล้วนะ! >\\\<” พีโอเถียงจนหน้าขาวๆแดงกล้ำไปหมด
“...” ในขณะที่สองพี่น้องปะทะสงครามเด็กกับสงครามผู้ใหญ่ ปาร์ค คยองผู้ไม่เคยเคร่งขรึมก็ได้แต่ใช้ตาดวงกลมโตของเขามองโทรศัพท์อยู่เงียบๆและภาวนาในใจ ขอให้หน้าจอสีดำๆของมันฉายแสงขึ้นสักที
“ใครจะเหมือนนายล่ะพีโอ” ยูควอนผู้พี่พูดขึ้นมาบ้าง
“ผมทำไม?”
“ก็...” ยูควอนคิดรำลึกความหลังไปถึงในอดีต ตอนนั้นอีก 6 วัน ก็จะเป็นวันเกิดพีโอ เขาและเพื่อนๆกำลังจะออกไปซ้อมที่ค่ายแต่ก็เห็นกระดาษ A4 แผ่นใหญ่ๆสีดำแปะอยู่ที่หน้าประตูเสียก่อน มีลายมือหวัดๆเขียนไว้ว่า
‘อีก 6 วัน วันเกิดน้องพีโอคนน่ารัก ห้ามทุกคนลืมของขวัญน่า ไม่งั้นพีโอจะงอนไม่คุยด้วยจริงๆ
ด้วยความปรารถนาดีจาก น้องลิงมังกี้’
ยูควอนนึกในใจแล้วก็ขำคิกคักเบาๆ เขาจำได้ว่าเมื่อทุกคนเห็นข้อความที่ติดอยู่บนบานประตูแผ่นนั้นก็ต่างหัวเราะก๊ากกันออกมาไม่หยุด และหลังจากนั้นไม่นานทุกคนก็ไปซื้อของขวัญมาให้เจ้าเด็กลิงขี้น้อยใจ
“ฮยองขำอะไร -_-“
“เปล่าๆ คิๆ ไม่มีอะไร... กืก คิๆ” ยูควอนพยายามกั้นขำแล้ว แต่ทำไม่ได้
“บอกไม่มีอะไรๆ แต่หัวเราะไม่หยุดเนี่ยนะ บอกผมมากเลย ><” เจ้าเด็กขี้น้อยใจ หน้าเคร่งดึงทำปากจู่
“กลับมาแล้ว!!” น้ำเสียงสดใสดังแจ๋วๆมาแต่ไกล พร้อมกับร่างสั้นๆคอไม่มีเหมือนนกเพวินเดินปุมๆเข้ามาในห้องอย่างอารมณ์ดี ตามมาด้วยร่างสูงของชายหนุ่มน่าตาดี
“ในครัวมีอะไรกลิ่นมั๊ย!!” เจ้าของร่างเล็กกะทัดรัดวิ่งเข้าไปที่ในครัวราวกับเด็กผู้ไร้เดียงสา แล้วก็เงียบไปสักพัก จากนั้นเสียงก็ดังขึ้นมาอีก “ฉันได้กลิ่นกาแฟหอมๆนะ!!”
“ฉะ ฉันขอตัวเข้าห้องก่อนนะ” ยูควอนไม่ลังเลที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว เพราะเขารู้นิสัยของแทอิลดี และจุดจบของกาแฟแก้วนี้จะต้องจบไม่สวยแน่ๆ
“กาแฟอยู่น๊านนนน” แหน่ะ พูดยังไม่ทันขาดคำ เจ้าตัวเล็กก็โผล่หัวออกมาจากห้องครัวและเดินสูดจมูกหากาแฟ โชคดีที่ยูควอนได้เข้าไปในห้องลงกรอนเรียบร้อยแล้ว
“งะ งั้นผมขอตัวนะ” เมื่อพีโอเห็นแทอิลออกมาเดินร่อนเร่ เขาก็รีบซ่อนของที่ซื้อมาไว้ข้างหลังตัวเองและเดินเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว
แกรก!
ห้องนอนสีขาวที่มีภีมตกแต่งส่วนมากจะเป็นสีชมพู สมกับเป็นห้องของน้องเล็ก พีโอเปิดตู้เสื้อผ้าไม้สีน้ำตาลอ่อนเรียบและโยนถุงหมวกเข้าไปเก็บซ่อนอย่างมิดชิด เพื่อกันไม่ให้แทอิลฮยองคนเก่งของเขามาเห็นเข้าซะก่อน จากนั้นคนตัวสูงก็พาร่างของตัวเองไปนั่งบนเตียงนอนลายการ์ตูนพร้อมกับจับตุ๊กตาลิงสีน้ำตาลตัวใหญ่หน้าตาน่าเกลียดที่วางอยู่บนหัวเตียงขึ้นมาวางไว้บนตัก
“อึ้ยยยย เจ้ามังกี้... แกรู้มั๊ยว่าวันนี้ฉันไปเจออะไรมา >O<” พีโอบี้ตุ๊กตาลิงสีน้ำตาลหน้าตาน่าเกลียดไปมาอย่างเขินอาย
“คึ คึ แกไม่รู้หร๊อกกกก” เด็กน้อยยกนิ้วขึ้นมาชี้ที่หน้าตุ๊กตาจากนั่นก็สั่นมือและเสียงตัวเองไปมา อย่างที่เจ้าตัวชอบทำบ่อยๆ
“ฮยองคนนั้นเป็นผู้ชายที่เท่ๆมากเลยนะ แกอยากรู้มั๊ยว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง ฉันว่าถ้าแกเจอเขาแกก็ต้องปลื้มมากๆแน่ >O< คิ คิ” พีโอพูดแล้วทำมือหยิกงอโดยไม่รู้ตัว เขาทึ้งน้องตุ๊กตาลิงที่ตัวเองตั้งชื่อให้ว่า ‘มังกี้’ จนแทบจะขาด
“วันนี้ฉันอามรณ์ดีดี๊... ไม่เอาอ่ะ ไม่บอก... แกอยากรู้เหรอ? อืม... ก็ได้ๆ ฉันบอกก็ได้ แต่อย่าเอาไปบอกใครนะ เขาชื่อซิโค่น่ะ จู๋ๆ รู้แล้วเงียบไว้นะ อย่าแอบไปบอกหรือเล่าให้ใครฟังเข้าใจมั๊ย ไม่งั้นแกตายแน่!” พีโอเล่นบทพูดคนเดียวกับเจ้ามังกี้และตอนสุดท้ายเขาก็ทำหน้าโหดเอานิ้วปาดคอตุ๊กตาลิง เพื่อขู่ไม่ให้มันไปบอกความลับกับใคร
คุยเล่นโอ้อวดอย่างนั้นกับเจ้าลิงมังกี้เพียงแค่สักพัก เขาก็คล้อยหลับไป สุดท้ายแล้ว ยังไงก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่งอยู่ดี...
ตึก! ตึก!
เสียงวิ่งของฝีเท้าคนสองคนดังใกล้เข้ามายังหน้าบริษัทบีแอลท่ามกลางอากาศหนาวและหิมะสีขาวที่ตกหนัก ทั้งสองมาหยุดอยู่หน้าตึกอย่างเหนื่อยหอบ
“แฮ่กๆ เธอโอเคมั๊ยซูฮยอน” ฝ่ายชายลูบหัวน้องสาวอย่างเป็นห่วง
“แฮ่กๆ ฉันโอเคค่ะ เรารีบเข้าไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน” และทั้งสองก็วิ่งฝ่าความหนาวเข้าไปรับไออุ่นๆจากข้างในตึก จากนั้นก็รีบวิ่งไปที่ตัวลิฟต์ เนื่องจากเวลานี้ดึกมากแล้ว ข้างในลิฟต์เลยมีเพียงพวกเขาสองพี่น้อง
“เฮ้อ! เอาไงดี ดึกมากแล้วพวกเราจะมาทันมั๊ยนะ” ฝ่ายหญิงกระวนกระวายใจหลังจากที่นาฬิกาข้อมือฉายเวลาบอกว่าเลทมากแล้ว
ควับ
“พี่มินฮยอก... สร้อยนี่เป็นสร้อยนำโชคของฉัน ฉันขอมอบมันให้พี่ คืนนี้พี่จะได้ในสิ่งที่พี่หวัง” หญิงสาวเขย่งเท้าและสวมสร้อยคอเส้นโปรดให้คนพี่ชายสุดรัก
“ขอบใจเธอมากนะซูฮยอน... พี่จะทำให้เต็มที่” ดวงตาคู่สวยสีดำที่ดูอ่อนโยนอยู่ตลอดเวลาของเขามองไปที่ผู้เป็นน้องสาวอย่างมีความหมาย
ติ้ง!
เสียงประตูลิฟต์เปิดออกทั้งคู่ก็เริ่มวิ่งกันอีกครั้ง
“ฉันหวังว่าเราจะทันนะคะ” พวกเขารีบวิ่งมาตามทางมีเพียงไม่กี่ห้องที่ยังเปิดไฟอยู่ แต่ในที่สุดก็...
“พวกเราไม่รับแล้ว กลับบ้านได้...” คนสามสี่คนที่นั่งอยู่ในห้องกว้าง พร้อมกับโต๊ะยาวที่มีป้ายเขียนไว้กับกำว่า ‘กรรมการ’ กำลังยืนเก็บกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ
“...”
...เมื่อมินฮยอกเปิดประตูออกก็พบกับคำตอบที่เย็นชา หัวใจของเขาสั่นกระตุกไปวูบหนึ่ง
หมดโอกาสแล้วสินะ...
“ให้โอกาสพวกเราอีกครั้งเถอะนะคะ พี่ชายฉันมีความสามารถจริงๆนะคะ!” ซูฮยอนใช้ริมฝีปากบางๆของเธอตะโกนขึ้นอย่างสุดเสียงอย่างมีความหวัง เธอเป็นน้องของเขา ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าถ้าพลาดจากครั้งนี้ไปแล้ว เขาจะเสียใจหนักขนาดไหน ถึงแม้เขาจะไม่มีวันเอ่ยออกมาให้ได้ยินก็เถอะ ที่แห่งนี้คือบริษัทที่พี่ชายของเธอใฝ่ฝันอยากที่จะเข้ามาเป็นครอบครัวอย่างเนิ่นนาน
“พวกเธอไม่มีนาฬิกาหรือไง นี่มันหมดเวลาแล้ว ถึงจะมีความสารถยังไง แต่ถ้าเรื่องแค่นี้รับผิดชอบไม่ได้ เราก็ไม่ต้องการคนอย่างนี้หรอกนะ”
“...”
“คนอื่นๆเขายอมที่จะเข้าคิวมารอตั้งแต่เช้าๆ นี่เราใจดีแล้วนะที่เผื่อเวลามาถึงรอบดึกขนาดนี้ แต่พวกเธอก็ยังไม่รักษาเวลากันเอง”
“ฉันขอร้องนะคะ ให้โอกาสเราอีกครั้งเถอะ” ซูฮยอนวิ่งเข้าไปข้างในห้องและนั่งอ้อนวอนคุกเข่าลงกับพื้น แขนสองแขนจับขาชายกางเกงของผู้ชายที่พูด น้ำตาใสๆไหลรินออกมาจากดวงตาสวยของเธอ เพื่อพี่มินฮยอกที่รักของเธอแล้ว...
...เธอทำได้ทุกอย่าง
“ซูฮยอนพอแล้ว” มินฮยอกตกใจและรีบเดินเข้ามาดึงแขนน้องสาวให้ลุกขึ้น
“ไม่! พี่มิน” เธอตอบสะบัดมือและตอบเสียงแข็ง จากนั้นก็พยายามให้สายตาที่เออล้นเต็มไปด้วยน้ำตามองไปยังผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง
“...ให้โอกาสพี่ชายฉันสักครั้งเถอะนะคะ ฉันขอร้อง...”
“...”
“...”
“...ฉันเห็นแก่น้องสาวเธอนะ” เขาคนนั้นเงยหน้าจากพื้นมาพูดกับมินฮยอก “ทุกคน อยู่กันอีกแป๊บได้ใช่มั๊ย” เขาหันไปถามเพื่อนร่วมทีม
“นายมีผลงานดีนิ ผ่านการประกวดระดับเจ๋งๆมาแล้วทั้งนั้นเลย แล้วยังได้อับดับที่ 1 เยอะเป็นหางว่าวเลย นายใช้ชื่อในวงการแข่งขันว่า ‘บีบอม’ งั้นเหรอ” กรรมการทั้งสี่คนนั่งเรียงอยู่ที่เก้าอี้และจับจ้องไปยังมินฮยอกที่ยืนอยู่ตรงกลางห้อง ฝ่ายซูฮยอนน้องสาวของเขาก็ได้แต่ยืนกุมมือแน่นอย่างกดดันและเป็นกำลังใจให้พี่ชายของเธออยู่ข้างๆห้อง
“ทำไมเธอถึงอยากมาสมัครที่นี่” ผู้หญิงอีกคนที่เป็นกรรมการถามขึ้น
“เพราะมันเป็นความฝันของผมครับ ผมอยากที่จะเป็นศิลปินของค่ายนี้มานานแล้ว และผมคิดว่าในอนาคตค่ายนี้จะทำให้ผมสามารถพัฒนาความสามารถของตัวเองได้ดีกว่าค่ายไหนๆของเกาหลี”
“หึ พูดดีมีภาษีนิ ไหนลองแสดงให้เราดูซิ ว่าจะดีแค่ไหนกันเชียว”
พลุ้น!
พีโอสะดุ้งตื่น ทำเอาผ้าห่มลายการ์ตูนและก็เจ้ามังกี้กระเด็นไปอยู่คนละทิศละทาง เขามองซ้ายมองขวาตวัดสายตาไปทั่วห้อง และก็ไปสะดุ้งเข้ากับเรือนนาฬิกาสีชมพูที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ จากนั่นก็ชำเลืองมองเสื้อสีขาวของตัวเอง สูดจมูกดอมดมกลิ่นกายอย่างเต็มปอด
“อี้ เหม็น! ><” พีโอทำหน้าหยี้เบี่ยงหน้าหนีจากตัวเองอย่างเร็วไว เขานอนลงไปทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำได้ยังไง ที่นอนต้องเน่าไปแล้วแน่ๆ นับว่าวันนี้เขาดูไม่ผิดปกติไปมากเพราะปกติแล้วเขาต้องอาบน้ำก่อนที่จะมานอนตลอดเสมอไม่งั้นนอนไม่หลับ แต่นี่เขากลับสามารถหลับลงได้อย่างเต็มตา
เพราะฮยองคนนั้นหรือเปล่านะ? พีโอคิดในใจ
พีโอยืดร่างสูงของตัวเองขึ้นจากเตียงและเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่ห้อยอยู่บนราวแขนผ้าติดผนัง จากนั้นก็เดินดุ่มๆออกจากห้อง ภายนอกห้องมีเพียงปาร์ค คยองที่ยังนอนอยู่ท่าเดิมไม่ขยับไปไหน แล้วก็มีแทอิลที่นั่งชันขาสั้นๆของเขาอ่านหนังสือการ์ตูนพิงโซฟาเบียดกับขาของปาร์ค คยองอยู่ข้างๆ
“ผมจะอาบน้ำแล้วนะคร้าบบบบ” เจ้าหนูพีโอพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี และยิ้มร่าแกว่งผ้าขนหนูไปมาแรงๆ
“...” ทุกคนยังคงจมปรักอยู่ในโลกของตัวเอง ไม่มีใครเงยหน้าขึ้นมาพูดกับพีโอ น้องเล็กก็เดินดุ่มๆไปเปิดประตูอาบน้ำ
แขว่ง!
“เฮ้ย! เดี๋ยว! แจฮโยอาบอยู่!! O^O” แทอิลเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแจฮโยเพิ่งเข้าไปอาบน้ำ และปกติคนหน้าตาดีคนนั้นจะเป็นประเภทที่ว่าชอบลืมล็อกประตูตอนเข้าห้องน้ำทุกครั้งไป
“เฮ้ย!! O[]O”
“เฮ้ย!! O[]O”
เสียงผู้ชายแมนๆสองเสียงร้องออกมาพร้อมกัน
...มะ ไม่ทันแล้ว แทอิลบอกช้าไป -_-
“...”
“...”
ฉ่า...
ตอนนี้แจฮโยยืนอยู่ข้างหน้าพีโอด้วยผิวกายสีเข้มที่เปลือยเปล่าไปทั้งตัว... ฝักบัวยังไหลรวยรินปะทะเปลือกกาย... หยาดน้ำพรางพราวที่เกาะอยู่บนร่างกายสุดฮอตของเขานั่นราวกับประกายเพชรอันล้ำค่า... สายน้ำใสไหลผ่านหัวนมสีดำเข้มที่อยู่บนแฝงอกของเขาไปเป็นทาง...
“อึก...” พีโอหน้าแดงฉ่า กลืนน้ำลายอึกใหญ่
ภาพที่เห็นอยู่ตอนนี้มันยากที่จะหายใจได้สะดวก แล้วยิ่งเมื่อสายตามองต่ำลงไปข้างล่างตามสัญชาตญาณแล้ว... หัวใจน้อยๆของพีโอก็แทบจะหยุดเต้น
ฉึก!
O_,O\\\
คนเจ้าเสน่ห์ลากพีโอเข้ามาในห้องน้ำ ทั้งๆที่เขายืนล่อนจ้อนเปลือยไปทั้งตัว... จากนั่นก็ขยับร่างสูงของตัวเองเข้ามาแนบชิดกับร่างของพีโอ... เพื่อที่จะลงกลอนประตู
“เฮ้ย! ลากน้องมันเขาไปทำไมน่ะ!!” เสียงแทอิลเล็ดลอดเข้ามาให้ได้ยิน
---------------------------------------------------------------------------------------
ไรท์หายไปนานอีกแล้วค่ะ เค้าขอโทษน่าาาา แง้ๆ TT
แต่ก็กลับมาอัพตอนใหม่ลงแล้วนะคะ(หายไปเป็นชาติ 555) ขอบคุณที่ยังติดตามคร่าาา ><
อุ้ย! พี่แจฮโยกำลังจะปล้ำพีโอเหรอ ทำไมพี่ทำเช่นนี้!! >O< น้องมันเห็นหมดแล้วนะนั่น
หากอยากพูดคุย กัด แชะกับไรท์เตอร์ ก็ผ่านทางนี้เลยค่ะ
@KPharv
ขขขขขขข
#ผู้ชายลวง
ความคิดเห็น